AS I CAN BE
Zuchtend liep Kai met Kurama naar de ranger basis in Petalburg City. Het was de avond voor kerst en de blonde jongen had er nog niks voor gevoeld om terug te gaan naar Kalos, hij haatte deze tijd van het jaar. Iedereen was vrolijk en ging naar familie en juist daarom had hij er geen zin in. Vandaar dat hij met zijn Zorua hier bleef en opweg was naar het bos, waar hij een missie moest gaan uitvoeren. Ja, zelfs op kerstavond was hij bezig met zijn ranger werk. Hij liep op een flink tempo door het bos waar zijn opdrachtgever zich bevond, midden in de Petalburg Woods waar die storm nog een duidelijk spoor had nagelaten. Het was vreselijk om te zien dat zelfs de natuur zoveel schade kon aanrichten voor veel mensen en Pokémon maar het fijne hiervan was dat zijn arm niet meer zoveel pijn deed. Het was opdat moment dat hij de brandende blik van Kurama in zijn rug voelde branden.
”Waarom zijn we hier ook alweer?” vroeg Kurama ineens onverwachts waardoor Kai het vosje aankeek en een briefje in de lucht hield. “Oh we moeten een hek slopen.. maar we moeten eerst opzoek naar een Pokémon die tot daartoe in staat is,” sprak hij tegen de Zorua, aangezien hijzelf geen zin had om eerst naar die persoon toe te gaan en vervolgens een wilde Pokémon op te gaan zoeken. Het kwam ook deels om de woorden die Averill tegen hem had gezegd tijdens die storm.. zijn grenzen leren kennen ofzo. pfft.. alsof hij dat zelf niet kon bedenken. Oké toegegeven hij was soms een kluns als het aankwam op zijn kunnen en laten wat betreft zich te storten in gevaarlijk situaties maar hij wist toch wel waar zijn grenzen lagen.. of toch niet? Kai stopte met lopen waarna hij zijn Capture styler tevoorschijn haalde en er eventjes naar keek. Zijn moeder en Masashi hadden hem vertelt dat er vooral veel moed voor nodig was om een ranger te kunnen worden maar ook dat hij een balans tussen mensen en Pokémon moest vinden. Had hij dan al die tijd de verkeerde weg ingeslagen door regelrecht op zijn doel af te gaan? Was hij de controle over zichzelf kwijtgeraakt? Kai slaakte een diepe zucht waardoor hij voelde dat er twee ogen op hem gericht stonden, het was Kurama die met een bezorgde blik naar hem keek waardoor de jongen snel wegkeek. Hij wilde niet dat ze zou zien dat hij er moeite mee had om zijn angsten toe te geven,, normaal gesproken liet hij dat niet merken maar hij was zeker weten bang voor de gevolgen als hij nu niet tot inkeer zou komen. Het zou slecht aflopen als hij constant de wrok die hij voelde voor thuis zou houden en ervoor blijven weglopen had ook geen zin.
”Wat is er?” weerklonk de stem van zijn Zorua waardoor hij opkeek en de blik probeerde te vangen van het wezentje. Kai zuchtte nogmaals uitgebreid en ging uiteindelijk op een omgevallen boom zitten. “Ik begin me nu te realiseren dat ik verkeerd bezig ben,” mompelde hij tegen de Zorua die op zijn knie sprong en hem scherp aankeek. Het was niet moeilijk om op te merken dat Kurama het niet eens was met zijn woorden en hem waarschijnlijk voor gek verklaarde.
”..welke idioot heeft jou dit wijs gemaakt?” vroeg ze op scherpe toon maar haar oren spitste zich alert waarna Kai vragend naar het vosje keek en de blik van haar volgde. De jongen hoorde een geluid dat verdacht veel leek op gejammer waarna hij direct overeind kwam en bezorgd die kant opkeek terwijl Kurama zich op zijn schouder nestelde . Het leek wel een Pokémon in moeilijkheden.
”..wel Kai ik was nog niet klaar,” vervolgde ze waarna de twee in beweging kwamen, vragend keek hij haar aan en liep op een snel tempo door de bosjes.
”Ooit vertelde iemand mij dat het belangrijk is om jezelf te blijven.. en die iemand was jij of niet soms?” eindigde Kurama waarna Kai abrupt stil bleef staan en voor een moment naar zijn schoenen staarde. Hij had die woorden inderdaad gezegd tegen Kurama die een goed punt had. Misschien hoefde hij niet te veranderen maar een grens voor zichzelf stellen was misschien wel een goed leerpuntje want hij ging graag over die grens heen. “Kurama.. ik,” stamelde hij terwijl hij haar aankeek maar het wezentje duwde haar hoofdje tegen zijn wang aan. Oké, ze zouden het er later over hebben. Kai en Kurama kwamen al snel bij de bron van het geluid dat afkomstig was van een groepje Taillow die een Zigzagoon te lijf gingen, aangezien het bruine wezentje zich helemaal plat drukte tegen de grond. Kai beet op zijn onderlip maar liep uiteindelijk naar de wilde Zigzagoon toe om voor haar te gaan staan zodat de Taillow ophielden met het pikken van de arme wasbeer. “Kunnen jullie wel met zijn allen tegen een,” gromde de jongen tegen de drie vogels waarop ze direct wegvlogen. Kai fronste zijn wenkbrauw waarna hij naar Kurama keek die er ook niks van scheen te begrijpen maar de jongen schudde met zijn hoofd. Hij knielde voor het bruine wezentje neer waarna hij een bezorgde blik op haar wierp, de Zigzagoon was gewond en de wonden die op haar lijfje zaten waren vast niet alleen van die Taillow geweest. Ze moest naar een Pokémon Center om haar wonden te laten verzorgen.. echter begon de Zigzagoon vrolijk te kwispelen met haar staart waarna ze overeind kwam en tegen zijn knie leunde om hem een lik over zijn neus te geven. Was dat niet..?
“Is zij niet een van die Zigzagoon in Verdanturf?” vroeg Kai aan Kurama die er bij kwam staan en vervolgens knikte. [i]”Ik denk van wel,” gaf Kurama als reactie waarna de jongen haar van de grond tilde. De Zigzagoon maakte een vrolijk geluidje waarna ze met haar snuitje langs zijn hals ging om hem een kopje te geven. “Well, we kunnen nu niet terug dus je zal mee moeten komen,” sprak Kai tegen de Zigzagoon maar deze scheen het niet erg te vinden aangezien ze zich dicht tegen hem aan nestelde.
”Volgens mij vind ze je wel leuk,” grijnsde Kurama waarop Kai zijn tong naar haar uitstak. “Ha-ha, heel grappig,” mompelde Kai sarcastisch naar de Zorua die grinnikte en vervolgens een pad opliepen. Ze moesten maar eerst die man zien te vinden waar het hek zich ook bevond en waar hij niet door scheen te komen.. soms dachten mensen daar te gemakkelijk over om een Ranger in te schakelen maar ja.. het hoorde erbij. De jongen zag al dat hij steeds dichterbij kwam en merkte een aantal figuren op die inderdaad bij een houten hek stonden. De eerste persoon was een man en de tweede was een Mightyena die op een bankje waren neergestreken deze stond meteen op zodra Kai dichterbij kwam. “Ben jij de Ranger die het hek gaat openen?” vroeg de man waarop Kai direct knikte als antwoord, alleen was er nog steeds het probleem dat hij geen Pokémon had die hen kon helpen het ding te slopen. Alsof de Zigzagoon zijn gedachten kon lezen sprong ze uit zijn armen en wees ferm met haar kopje naar het hek. Kai glimlachte naar het wezentje waarna hij even een blik wierp op Kurama en vervolgens zijn Capture Styler erbij pakte. “Well, als je wilt helpen dan heel graag,” sprak hij tegen de Zigzagoon die even naar hem keek en zelf verzekerd knikte. Het moest dan weliswaar via de officiele weg maar dat maakte niet uit, het was niet zo dat ze het alleen hoefde te doen. De tol schoot uit het apparaatje en maakte een rondje rondom de Zigzagoon die een paar tellen wit oplichtte waarop zijn styler aangaf dat de vangst was gelukt. Nou ja, hij kon de hulp van Zigzagoon nu officieel gebruiken hoewel het geen probleem was geweest als hij de Capture Disc niet had gebruikt, waarschijnlijk was de Zigzagoon hem gewoon enorm van de vorige keer. Kai keek even naar de man die sceptisch naar de Zigzagoon keek waarop hij woede voelde opborrelen.. ging het nu echt werkelijk om de grootte en kracht? Oké, ja Zigzagoon zagen er misschien niet sterk uit maar dit was geen rede om iemand op zijn uiterlijk te veroordelen.. maar dit deed er op het moment niet toe.
Kai zuchtte zwaar waarna hij naar Kurama keek waarna hij tussen de twee Pokémon neerknielde. Ze moesten dit met samenwerking oplossen aangezien Zigzagoon gewond was kon ze het hek niet in haar eentje slopen. Hij had wel een klein idee aangezien Kurama van een hoger niveau was kon zij makkelijk wat schade aanrichten met haar Scratch aanval. “Zigzagoon, ken jij de aanval Headbutt?” vroeg hij aan het bruine wasbeertje die bedenkelijk haar kopje schuin hield en vervolgens knikte. Mooi zo, dan kon het plan doorgaan.
”Kan ik ook helpen?” weerklonk de stem van de Zorua waarop Kai het vosje aankeek en knikte. “Ja uhm kan jij.. het hek schade toedienen met je Scratch aanval?” vroeg Kai aan zijn Pokémon die knikte. Kurama liep zonder iets te zeggen naar voren waarna Kai en de Zigzagoon haar volgde. “Oké, Kurama nu!” Kurama rende met volle snelheid naar het hek waarop haar klauwen insloegen in het hout en vervolgens liep ze snel aan de kant, dit was voor Kai het teken dat hij met Zigzagoon op het houtenhek in kon beuken. Zigzagoon wachtte tot hij een teken gaf waarna Kai zijn duim opstak en tegelijk met het bruine wezentje op het hek inbeukte die luidkraakte door zowel de headbutt als Scratch en het gewicht van de jongen. Allebei vielen met een plof op de grond in het natte gras.
”Het is gelukt!” riep Kurama en liep naar haar partner die bijna dood werd geknuffeld door de Zigzagoon, het was net alsof ze elkaar al jaren kende. Hij ging rechtop zitten waarna er een hand naar hem werd uitgestoken en de man hem overeind trok, met een dankbare blik zijn ogen. “Bedankt voor je hulp, knul,” sprak de oude man waarop Kai knikte en een berichtje stuurde naar de basis om te melden dat het gelukt was, een soort van hoopte hij. was dit dan een geslaagde missie?
