Hello From the Other Side [+Sara Sweets]

Oké, misschien had ze eerst moeten nadenken voor ze hierheen kwam. Judah was wel zo aardig geweest om haar te helpen met het vinden van haar ex, maar ze had verder niet met hem gepraat over... Well, over haar woorden. Cecille was normaal gesproken geen prater. Of, in ieder geval, geen denker. Ze zei dingen voor ze iets dacht en ze deed dingen voordat ze het zei. Improviseren, dat was haar ding. Maar bij zoiets belangrijks als dit? Nee, daar kon ze niet zomaar bij improviseren. Steun zoeken bij haar pokémon kon op het moment ook niet. Die had ze bewust in hun pokéball gelaten, want als ze dan al moest breken, dan liever alleen in de buurt van Sara. Haar tweede probleem was dat ze eruit zag als een wrak. Wellicht dat ze daar ook nog wat aan had moeten doen, maar ze had geen make-up meer om het korstje op haar lip te verbergen of om de blauwe plekken mee te maskeren. Geld voor een kapper had ze weg gezopen. Maar gelukkig kon ze wel nog altijd haar leren bikerjack en bandana aan of omdoen, wat haar nog een beetje acceptabel in het openbaar maakte.

Enfin, ze stond nu hier en, wel, terugkrabbelen stond ze zichzelf niet meer toe. Het was tijd om voor eens en voor altijd deze periode af te sluiten, met of zonder Sara in de uitkomst. In haar toekomst. Met een zucht klopte Cecille op de hotelkamerdeur die van het witharige meisje moest zijn en opende haar mond. Haar stem klonk heel anders dan ze gewend was, maar daar had ze al langer last van dan vandaag. “Sara?” begon ze zacht. Ze schraapte haar keel. “Ik ben het. Cecille. Kunnen we praten?”

Stilte was haar enige antwoord. Cecille beet twijfelend op haar onderlip, zich afvragend of Sara wel aanwezig was, maar het personeel beneden had haar verteld dat degene die de kamer had gehuurd niet was vertrokken en dus boven zat. Dat betekende dat de witharige nog steeds verbitterd was en dat kon de blondine haar niet kwalijk nemen. Als ze had gedacht dat Sara was vreemd gegaan en die waan was gebleven, wel... Dan had ze haar ex ook niet meer willen zien. Maar dat was het hem nou juist. Cecille was niet vreemd gegaan en als ze het meisje op z’n minst daarvan kon overtuigen, dan was de missie wat haar betrof geslaagd. Het gesprek met haar eigen team had haar al enorm geholpen en hoewel ze nu nog steeds het gevoel had dat vertrekken met de staart tussen de benen haar enige optie was, koos ze ervoor om zich als een echte Skarsgård op te stellen. Haar vader zou het niet anders hebben willen zien.

En daarom liet ze met een zucht haar voorhoofd tegen de deur aan rusten en sloot ze haar ogen. “Ik snap het als je niet wilt praten. Dat hoeft ook niet, ik wil je nergens toe dwingen, maar... Ik wil wel mijn verhaal aan je kwijt en het zou me erg veel opluchten als je ernaar zou willen luisteren. Oké?” Ze viel even stil, hopend dat ze nu wel een reactie te horen kreeg, maar na een paar tellen van stilte besloot ze dat het nu of nooit was. Voorzichtig draaide ze zich om en leunde nu met haar rug tegen de deur, zodat de druk van haar hoofd afviel en ze niet spontaan hoofdpijn kreeg van alle spanningen bij elkaar. Met nog een diepe ademhaling en zucht, koos ze ervoor om bij het begin te beginnen. Toen ze Nathan ontmoette in die week dat ze van elkaar af waren, zo vlak voor hun derde gymgevecht. In plaats van de voorgaande keren, echter, noemde ze de jongen dit keer wel bij naam.

Het ging goed. Tot ze bij het gevecht kwam. Cecille gaf het niet graag toe, maar ze had nog steeds nachtmerries af en toe van dat gruwelijke beeld. Hoe hard ze het ook probeerde, ze kon haar stem er niet van weerhouden om te trillen. Gelukkig wist ze zich wel te vermannen nadat ze had toegegeven iemand te zien sterven, maar of ze het de hele tijd droog wist te houden was nog maar de vraag. Cecille ging een beetje gehinderd verder met haar verhaal en biechtte op dat ze problemen kreeg met Sivar, omdat de arme Tyrogue en haar Lucario het ook hadden gezien en ze niet wist wat hij van haar wilde. Het ene moment wilde hij liever afstand, het andere moment – wanneer zij dat wilde – vroeg hij om aandacht. Haar hele team werd een zooitje omdat zij van zichzelf walgde en dat zorgde voor veel problemen. Cecille liet weg dat ze het aan Yara en een roodharige, waarvan ze de naam nog niet eens wist, had verteld en koos in plaats daarvan ervoor om zich op Sara te focussen.

De blondine biechtte uiteindelijk ook op dat ze bang was om iedereen kwijt te raken tijdens het gymgevecht en dat het de druppel was geweest om tijd voor zichzelf te nemen. Sivar en zij hadden het wel weer goedgemaakt op de tribune, maar de last op haar schouders was niet verdwenen en dus had ze besloten om het, zoals ze de laatste tijd wel vaker deed, weg te drinken met alcohol. Daar kwam ze Nathan weer tegen en ze speelden wat drinkspelletjes, maar that’s it. Cecille gaf toe dat ze nog steeds niet veel wist van die avond, maar dat ze na een bezoekje aan de bar had geleerd dat twee stel Tauros de hele bar hadden verwoest en dat Rangers hen hadden gered. Naderhand werd ze door Dahlia teruggebracht naar het hotel en dat was het laatste wat ze over die avond wist te vertellen. “Ik beloof je dat Nathan en ik niks hebben gedaan. We hebben alleen wat gedronken, misschien wat veel, maar that’s it. Ik ben geen cheater, Sara...”

Dat was een breekpunt voor Cecille. Niet het feit dat ze voor een cheater was uitgemaakt, maar dat daardoor haar relatie was stukgelopen. De blondine had daar eerst al angst voor gehad, in het hele begin, en toen bleek het waarheid te worden ondanks dat ze niet was vreemdgegaan. “Ik wil je niet kwijt. Ik ben een grote, stomme idioot en ik maak heel veel fouten – ik verdien je niet eens, maar ik ben egoïstisch genoeg om dat wel te willen.” Ze liet zich naar de grond zakken, totdat ze daadwerkelijk op de grond zat; haar rug nog altijd tegen de deur aan en haar benen voor zich uit gespreid. De tranen liepen nu genadeloos over haar wangen en ze hoorde haar stem kraken, maar in tegenstelling tot voorgaande keren, negeerde ze dat zo hard als ze kon. Dit moest verdomme uit haar systeem. Net op dat moment besloot een volwassen koppel om de hoek te komen, welke verward naar Cecille keken. Ze zeiden niks, maar de blondine kon van hun gezichten lezen dat ze bevooroordeeld werd. “Wat?” snauwde ze, hoewel het geen pit bevatte. Slechts een woedende toon die half in haar keel bleef hangen, waardoor het als een piep eruit kwam. “Nog nooit iemand zien janken? Of heb ik wat van je aan?” Ze kwam vast niet intimiderend over, zoals ze wel had gehoopt, maar de kwade frons op haar voorhoofd en het gepiep was genoeg om het koppeltje weg te jagen. Mooi, want pottenkijkers was wel het laatste waar Cecille zin in had. Het aantal mensen die haar hadden zien huilen was de afgelopen periode sterk toegenomen en daar wilde ze nu eigenlijk wel een stokje voor steken.

De blondine trok haar benen naar zich toe, sloeg haar armen eromheen en begroef haar gezicht in haar knieën. Zo zag niemand haar huilen en werd het geluid van haar gesnik hopelijk ook flink gedempt.

De voetstappen hoorde Cecille niet, waardoor het als een verrassing kwam dat de deur achter haar open vloog en ze haar enige ruggensteun verloor. Dat resulteerde erin dat de blondine achterover viel en van schrik geruisloos bleef liggen, haar blik zoekend naar iets dat aangaf dat Sara niet de kamer uit was gerend, of iets dergelijks. Ze vond de witharige echter al snel, maar kon diens blik niet vangen. Cecille was een beetje teleurgesteld hierdoor en vreesde het ergste, al helemaal omdat ze voor idioot werd uitgemaakt en haar een vraag werd gesteld. Een vraag waar ze de tijd niet voor kreeg om op te antwoorden, als ze al een fatsoenlijk antwoord had weten te vormen in haar brein of uit haar keel kreeg, want beiden lukte haar al niet. De blondine veegde vlug haar tranen weg, waarna ze in stilte moest luisteren naar de kleine woordenwaterval van Sara.

“Ik...” Dat was het. Meer kwam haar mond niet uit. Niet alleen omdat praten haar op het moment niet meer lukte, maar ook omdat ze druk onder haar oksels voelde en ze omhoog werd geforceerd. In eerste instantie dacht Cecille dat het een knuffel was, wat haar alleen maar meer verwarde. Toen ze ook nog eens achterover werd getrokken, nadat er eerst nog een poging werd gedaan haar helemaal overeind te trekken, sloeg de paniek bij haar toe. Wat gebeurde er? Waarom werd ze de kamer in gesleept? Oh Arceus, ze ging hier ter plekke sterven. Cecille’s spieren spanden samen, maar in beweging komen deed ze niet. Het enige wat ze kon doen op het moment was in horror naar de vreemde Audino staren, welke de deur dicht deed zodat de blondine niet meer kon ontsnappen.

Desondanks hervond Cecille haar kracht weer en kwam ze vlug in beweging. Ze sprong bij Sara vandaan en keek in een mix van verbazing en angst naar de witharige. Zich beseffend dat het haar ex was en geen bendelid, ontspande ze al wat meer. Er wat over zeggen kon ze echter niet, dus besloot ze in plaats daarvan om weg te kijken.

Vanuit haar ooghoeken merkte Cecille dat de witharige begon te ijsberen, maar in tegenstelling tot de voorgaande keer, werkte het nu niet op haar zenuwen. Ze was te druk bezig met haar eigen gedachten om daar gefrustreerd van te raken, want van alles dat ze had verwacht dat zou gebeuren, was dit wel het laatste. De blondine staarde naar de grond bij het horen van de kleine preek; de moed compleet in haar schoenen gezakt vanaf het moment dat ze zich tegen de deur aan naar de grond had laten zakken. Misschien was de moed zelfs wel de grond in verdwenen – wist zij veel waar het heen was. Het hielp ook niet dat Nathan er zo erg bij betrokken werd, want ja, hij had in principe wel haar leven overhoop gegooid en toch ging ze met hem om. Ze had zelfs nonchalant met hem zitten drinken alsof er niets was gebeurd, terwijl ze dankzij hem juist die drank nodig had gehad.

Een stilte viel en dit keer beviel de stilte haar niet meer. Cecille was er klaar mee. Telkens als er een stilte was, dan overdacht ze alles en dit was geen uitzondering. Voor het echter uit de hand kon lopen, had Sara ervoor gekozen om vlak voor haar te komen zitten op haar knieën. Voor het eerst sinds ze in de kamer stond, of zat, durfde ze de witharige eindelijk in de ogen te kijken. Het viel Cecille op dat zij niet de enige was die kleine veranderingen had doorstaan. Er was iets anders aan Sara, dat kon ze zien, maar wat precies... Daar kon ze haar vinger niet meteen opleggen. Het was niet alsof het een grote verandering was, zoals waarschijnlijk bij haar te zien was. Ze had amper geslapen en bovendien zag ze er nog altijd gehavend uit van het bargevecht in Snowbelle.

De vraag die kwam, en de toon waarop het gevraagd werd, zorgde ervoor dat Cecille zich meer op haar gemak voelde. Verbaasd, maar op haar gemak. Daardoor kreeg ze het voor elkaar om eindelijk haar mond open te trekken, al wist ze bij Arceus niet hoe ze erop moest reageren. Ze floepte er maar gewoon uit wat er op dat moment in haar opkwam. “Omdat...” begon ze, proberend de woorden op een rijtje te zetten. “Ik was bang. Ik wist niet wat ik moest doen en ik wilde niet dat je me als een monster zou zien.” Haar stem sloeg weer over en voor ze er erg in had, rolden de tranen weer over haar wangen. “Je hebt Sivar niet gezien hoe hij – hoe hij naderhand naar me keek... Ik wilde niet dat jij hetzelfde zou doen...” Shit, daar ging ze weer. Om te voorkomen dat ook Sara haar zo kwetsbaar kon zien, probeerde ze zich tot een menselijke bal te vormen en haar gezicht te verstoppen.

Opnieuw viel er een stilte, maar Cecille voelde zich er niet heel anders over. Ze voelde zich heel kwetsbaar en het feit dat ze zichzelf nu hoorde snikken, maakte het er niet veel beter op. De tranen stopten niet toen Sara haar vertelde dat ze het wel begrepen had en dat ze juist nu had gedacht dat de blondine een monster was. Alles was volledig in de soep gelopen omdat zij de verkeerde beslissingen had genomen. Leerde ze het dan nooit? Ze was zo vaak gewaarschuwd en kreeg zo vaak de tip om het wél te vertellen, en toch... Cecille opende een aantal keren haar mond, maar het duurde even voor ze er wat uitgeperst kreeg. Ze wist niet meer wat ze moest zeggen of doen. Uiteindelijk koos ze voor iets heel simpels. “Het spijt me,” was het enige wat ze nu nog kon zeggen zonder erover te twijfelen, want dat was het enige wat ze wel moest zeggen. Niet alleen tegen Sara, maar ook tegen zichzelf. Ze had zichzelf immers ook veel aangedaan.

Cecille merkte eerst niet dat Sara nog dichterbij was komen zitten, maar toen ze voelde dat haar handen werden vastgepakt, keek ze op. In eerste instantie van schrik en toen verbazing. Dat ebde een beetje weg nadat ze te horen kreeg dat de witharige haar vergaf, maar het was niet genoeg om haar te laten stoppen met huilen. Het bracht haar zelfs meer aan het huilen en dit keer zag de blondine geen andere uitweg meer om het te verbergen. Daarom deed ze het enige wat in haar opkwam; ze gooide zichzelf tegen Sara aan en stond zichzelf eindelijk toe om de tranen te laten gaan. Het inhouden deed ze niet meer. Haar gesnik dempen ook niet meer. Ze deed een zwakke poging om haar armen om Sara’s middel heen te leggen, maar halverwege haar actie schonk ze daar al geen aandacht meer aan en wist ze dus niet of ze nu het stof van de witharige haar kleding tussen haar vingers voelde of dat ze het zich verbeeldde.

Dat ze een aantal keren ‘het spijt me’ herhaalde tussen haar gehuil door was ze zich niet van bewust. Ze had ook geen idee hoe lang het duurde voor ze eindelijk kalmeerde en tot zich liet bezinken dat Sara het haar inderdaad had vergeven. De laatste keer dat ze zo erg had gehuild, wel, dat was erg lang geleden. Zelfs bij Yara laatst was het niet zo erg dat haar lichaam nog nashockte van het tekort aan zuurstof. Cecille durfde zich echter niet te bewegen en bleef dus dicht tegen Sara aanliggen, proberend haar ademhaling weer normaal te krijgen. Bovendien voelde het veel fijner om in iemands armen uit te kunnen huilen en te rusten, hoewel ze zich nog altijd schaamde en hoopte dat het meisje het niet erg vond. Wie weet wilde Sara wel helemaal geen lichamelijk contact meer van haar, zelfs al had ze net zelf de blondine haar handen vastgepakt. Cecille was te erg in de war om er een touw aan vast te knopen.

Ondanks dat Cecille niet van de stilte hield, was ze niet van plan om hem zelf te verbreken. Ze was nog steeds niet helemaal ervan overtuigd dat Sara haar niks meer kwalijk nam en dus zei ze liever niets om geen schreeuwpartij teweeg te brengen. Gelukkig werd de stilte uiteindelijk wel verbroken door de stem van de witharige en het klonk alles behalve boos of teleurgesteld. Het was zelfs iets positiefs. Een klein glimlachje verscheen op de blondine haar gezicht, terwijl ze geamuseerd snoof en de angst geleidelijk bij haar weg liet drijven. “Is dat zo?” reageerde ze nonchalant. Haar mondhoeken trokken weer wat omlaag bij de herinneringen die ze daardoor kreeg en ze pakte Sara ook wat steviger vast. Cecille duwde haar gezicht verder tegen Sara’s borstkast aan. “Ik heb het zo koud gehad. Minnoo heeft me warm gehouden.” Het was wel een mooie manier om erachter te komen dat haar Blaziken erg van knuffelen hield, maar ze had het toch liever op een andere manier ontdekt. Af en toe werd ze wakker met het idee dat Sara naast haar lag en dan bleek het gewoon haar pokémon te zijn. Dat deed ook pijn. Cecille keek op, proberend de witharige aan te kunnen staren, zich beseffend dat ze dit keer niet in de armen van Minnoo lag. Ze had niet verwacht dit ooit nog te kunnen meemaken.

Cecille grinnikte zacht bij het horen van de reactie van Sara. Het was inderdaad een vreemd fenomeen voor haar om kou te lijden, maar het was wel waar geweest. “Yeah,” reageerde de blondine wat loom. “Het klinkt inderdaad niet kloppend.” Nu ze het van een ander hoorde zelfs nog erger. Haar pokémon hadden zich wel om haar bekommerd, maar zij spraken niet in haar taal en dus was het moeilijker om iets van hen aan te nemen. Ze waardeerde hun hulp wel enorm en het had er alleen maar voor gezorgd dat ze hechter werden. Zelfs de Bouffalant die ze van Averill had gekregen, had zonder te twijfelen voor haar gezorgd. Nee, om te zeggen dat Cecille haar team dankbaar was, was een understatement.

Het moment dat de blondine haar hoofd wat hief om naar Sara te kunnen kijken, zeg ze dat een deken spontaan tot leven was gekomen en zich om hen heen wikkelde. Cecille schrok zich kapot – totdat ze zag dat de Audino de ‘boosdoener’ was. Waarom de deken om hen heen werd gewikkeld was haar een raadsel, maar ze verwelkomde het met open armen. Bij wijze van spreken, dan. Wat ze ook verwelkomde, al was het niet geheel bewust, was het gevoel van Sara’s lippen tegen haar voorhoofd. Genietend sloot de blondine even haar ogen, al moest ze toegeven dat het haar even overweldigde. Betekende dit dat ze weer samen waren...? Onzeker opende ze haar ogen weer, maar de vraag kon ze niet hardop stellen. De Audino verpestte namelijk het moment door hun fort open te breken aan de bovenkant.

Cecille keek even verward naar de pokémon en besloot toen dat ze niet met opzet waren verstoord. Ze raapte haar moed bij elkaar, verplaatste haar handen voorzichtig naar Sara’s wangen en hief haar bovenlichaam wat omhoog om op dezelfde hoogte te komen. Vervolgens drukte ze net zo zacht en teder haar lippen tegen die van de witharige aan, precies zoals ze bij hun allereerste kus had gedaan. Cecille liet het dan ook niet lang duren voor ze weer naar achteren leunde, proberend om haar mondhoeken omhoog te krullen tot een zekere glimlach. Dat mislukte echter een beetje, want zo zeker was ze eigenlijk niet. Wie weet wilde Sara dit helemaal niet.