[ Route 10 ] Oh shit...!

Taking this to the grave

Met een diepe zucht liet een roodharige jongen vier Pokéballs achter bij de rozeharige zuster. “U zult goed voor ze zorgen, neem ik aan?” sprak hij met een vernauwde blik. Hem werd verzekerd dat de Pokémon in goede handen zouden zijn en dat hij de hele dag had om terug te keren. Dit was de eerste keer in jaren dat hij een plaats zou verlaten zonder Tyrion, zijn Charizard. Maar, na lang twijfelen, had hij besloten dat dit toch de beste oplossing was. Zijn Pokémon verdienden een goede check-up en Ronan, de Squirtle die de afgelopen dagen zo hard gegroeid was, zowel mentaal als fysiek, verdiende een eigen training. Eén simpele dag, compleet gewijd aan hem, waarin hij en zijn trainer elkaar beter zouden leren begrijpen. Hij zou een poging doen tot het leren van nieuwe aanvallen aan de jonge Squirtle en ze zouden samen aan een nieuwe tactiek gaan werken. Immers merkte de jongen met de dag meer dat al zijn Pokémon een andere aanpak vergden. Tyrion, Garrett, Altaïr, Ronan, Sookie… Allemaal waren het compleet verschillende Pokémon met een compleet verschillende manier wat betrof het verwerken van informatie. Hij zou hierop moeten inspelen, dus zou elke Pokémon voortaan eenmaal per een bepaalde tijd zijn of haar eigen training krijgen, een (korte) periode waarin alleen deze Pokémon zijn of haar tactieken kon aanpassen, nieuwe dingen kon leren en ze de huidige moves konden verbeteren. Natuurlijk zou hij de groepstrainingen en de willekeurige trainergevechten blijven volhouden, maar hoe verder ze kwamen, hoe meer er nodig was om nóg verder te komen. En op dit moment wilde hij ver, want die rare gast met zijn steentjes in zijn haar zou boeten. Hij zou hem compleet de grond in stampen, al zou hij al zijn Pokémon op hun maximale level moeten brengen om dit te doen.

Samen met de Pokéball van zijn Squirtle, was hij richting route 10 gegaan. Dit was de route richting Geosenge Town, een stad die wat de verkeerde richting op lag, maar hij had besloten niet op één plek te blijven hangen. De types waar hij tegen zou moeten vechten kwam hij nergens tegen, dus dat betekende dat er op elk mogelijk type getraind moest worden. Hier, op route 10, kwamen aardig wat verschillende soorten Pokémon voor, dus het was niet meer dan een logische keuze.
Eenmaal aangekomen op de route, moest hij zeggen enigszins verbaasd te zijn over de stenen die zich hier bevonden. De route stond ook wel bekend als Menhir Trail, wist hij, maar hij had echt geen idee wat dit betekende, dus dat maakte hem niet veel wijzer.
Hij besloot er niet te veel tijd aan te wijden en liet zijn jonge Squirtle uit zijn Pokéball. Deze liet onmiddelijk zijn stem horen zodra hij de Pokéball had verlaten, waardoor Aiden een grijnsje op zijn gezicht zette. “Vandaag is jouw dag, Ronan,” begon hij rustig. “We zullen hard werken aan je technieken, snelheid, kracht en andere belangrijke dingen die ons de overwinning kunnen opleveren,” grijnsde hij naar de blauwe schildpad. Deze liet opnieuw enthousiast zijn stem horen. Het was duidelijk een fanatieke Pokémon als het aankwam op gevechten, iets wat hij vast en zeker van zijn vader had, al was deze wel heel aanhankelijk naar zijn trainer. Dit had de Squirtle weer totaal niet. Hij vond alles en iedereen lief, iets wat lang niet altijd even goed uitkwam.

Een Pokémon die de roodharige jongen nog nooit eerder had gezien, besloot zich zichtbaar te maken. Het was een vreemd-uitziende Pokémon. Duidelijk een vogel-achtige, maar misschien ook van het vechttype? Met een fronsje pakte Aiden zijn Pokédex erbij. ‘Hawlucha, the Wrestling Pokémon. Although its body is small, its proficient fighting skills enable it to keep up with big bruisers like machamp and hariyama,’ vertelde de dex. Deels vlieg, dus, inderdaad. Een perfecter moment om de pasgeleerde aanval van de Squirtle uit te gaan testen was er niet.
“Ronan, Blizzard!” riep Aiden daarom. De Squirtle opende zijn bek enthousiast en een krachtige sneeuwstorm verliet de bek van de schildpadpokémon. De Hawlucha leek verbaasd en de aanval raakte hem volop, waardoor een deel van zijn vleugel bevroren raakte. “Nu, Aqua Tail!” riep Aiden uit. De Squirtle rende op de Hawlucha af en ramde deze met zijn staart, welke omhuld was door water. Het ijs brak en de Hawlucha besloot te vluchten.
Enthousiast keek de jongen zijn Pokémon aan. “Goed gedaan, Ronan!” riep hij enthousiast. De Squirtle sloeg enkele kreetjes, waarna Aiden zijn blik richtte op een andere Pokémon die hij nog nooit eerder had gezien. ‘Emolga, the sky squirrel Pokémon. Emolga lives in trees and uses its cape-like membrane to glide through the air,’ vertelde de dex. Dus, dit was óók een deels flying type? Perfect!
“Ronan, Blizzard!” riep Aiden enthousiast, maar er kwam geen reactie. Verbaasd richtte hij zijn blik op de plek waar de Squirtle had gestaan, om tot de conclusie gekomen dat deze er vandoor was gegaan. Zoals gewoonlijk.

Het duurde niet lang voor er iemand terug in zicht kwam, met de Squirtle achter zich aan rennend. Aiden bleef rustig staan, zijn blik gericht op de naderende jongen en zijn Squirtle, terwijl de jongen steeds dichterbij kwam en uiteindelijk zelfs bijna tegen hem op rende. Onder de indruk leek Aiden niet, deze keek de twee enkel met een fronsje aan. Toen de jongen de naam Houndoom sprak en het woord pissig zei, keek Aiden naar de ophef die achter hen bezig waren. Tien tellen. Tien tellen had het geduurd voor de Squirtle een roedel boze Houndooms achter zich aan had gekregen. Dit was absoluut een soort nieuw record.
Toen hem werd verteld iets te doen, knikte Aiden rustig. Hij stapte voorbij de jongen en richtte zijn felle, groene ogen op de Houndours en hun evolutie. “Ronan, erop af,” sprak hij rustig. De Squirtle knikte en schoot vooruit, richting de groep hondpokémon. “Nu, Rapid spin!” riep Aiden vervolgens. Dit was iets wat de signature move aan het worden was van de jonge Squirtle. “Water Gun!”
Door het bewegende schild schoot de Water gun alle kanten op, veel van de Pokémon die hem dreigden rakend. Aangezien het super effectief was, waren de jongste Houndours onder de indruk. De Houndooms niet. In tegendeel zelfs, die leken alleen maar kwader.
“Als je ook een trainer bent, is nu de kans om te laten zien dat je iets waard bent,” sprak Aiden rustig tegen de jongen die hij verder niet kende. Immers had hij op dit moment alleen zijn Squirtle. Eén Houndoom kon hij aan. Twee misschien, maar met de Houndours erbij werd dit lastig.
“Rapid Spin!” riep Aiden toen een Houndoom richting de Squirtle kwam, waardoor deze het schild volop tegen zijn kop aan kreeg. “Water Pulse!” riep hij toen. De Squirtle kwam uit zijn schild en vuurde een krachtige bal water af richting de hond, om op de grond te landen. Voor een jonge Pokémon als hij, was hij redelijk onbevreesd.

Taking this to the grave

Aiden had zijn blik strak gericht op de jonge Squirtle. Enkele weken oud en hij begon al op het niveau te komen van de rest van zijn team. Dit kwam natuurlijk doordat de Pokémon altijd langs de zijlijn meedeed, altijd mee wilde kijken en oefende met de Pokémon die vrij waren. Hij leerde veel. Van Garrett had hij zijn snelheid, van Tyrion de kracht en van Altaïr de onverschrokkenheid. De combinatie maakte de Pokémon tot een enorme krachtbron binnen zijn team, alsof de beste eigenschappen van zijn drie pokémon in één klein schildpadje gestopt waren.
De jongen luisterde en liet een kleine Pokémon eruit. Enthousiast begon de jongen met de Pokémon het gevecht, al scheen deze meer fysieke dan speciale moves te kennen, wat dus maar één Pokémon tegelijk zou raken. Dit maakte niet uit. Als hij de Houndours nam, zou Ronan met alle plezier die Houndooms eens een lesje leren.
“Water Pulse!” riep Aiden. De Squirtle sprong voor een Houndoom en opende zijn bek, om de Pokémon recht voor zijn kaak te klappen met de bal water. Wat hierna gebeurde maakte het zoveel beter. De Houndoom raakte verward van de klap en beet een Houndour, waardoor Ronan de kans zou krijgen aan deze Houndoom een eind te maken. “Aqua Tail!” riep Aiden. De Squirtle sprong richting de Houndoom en smakte deze volop met een Aqua Tail, waardoor deze op de grond neerzakte. Aqua Tail was een sterke aanval en super effectief op een Houndoom, waardoor dit zeker effect had gehad.
Nu keerde de Squirtle zich tot de andere Houndoom, die zojuist een aanval van de gek uitziende Pokémon had ontweken. “Protect!” riep Aiden toen de Pokémon naderde, waardoor de aanval van de Houndoom missen zou. “Aqua Tail!” riep hij toen. De Houndoom pakte de staart van de Squirtle beet toen deze hem ermee aan wilde vallen, waardoor het water hem tegen zijn kop raakte, maar de klap mislukte.
“Foute zet. Withdraw en Water Pulse!” riep Aiden. De Squirtle schoot terug in zijn schild om los te komen uit de beet, waarna hij recht voor de Houndoom landde. Opnieuw opende de Pokémon zijn bek en vuurde deze een blauwe bal af, die de Houndoom volop raakte.

Taking this to the grave

Erg veel interesse in de manier van vechten die de andere trainer had, had de jongeman niet. Dit kreeg hij pas zodra iemand een enorme kracht liet zien, of wanneer de tactiek goed genoeg was om meerdere tegenstanders in één keer uit te schakelen. De jongen leek een krachtige Noibat te hebben, maar krachtig genoeg om oprechte interesse te krijgen van de roodharige jongen was het niet. In tegendeel, zelfs. Het leek wat alsof de jongen onervaren was, al kon dit ook simpelweg komen zijn door zijn leeftijd.
Met een kalme blik keek Aiden weer naar de Houndoom die hij uitgekozen had als tegenstander. Het was maar al te duidelijk dat die bijna klaar was. Immers was Ronan zeker niet zwak en waren de wateraanvallen van de kleine Squirtle enorm effectief tegen een Pokémon als Houndoom.
‘Screech!’ werd er plots geroepen en Aiden keek de andere jongen aan. “Serieus?” gromde hij. “Protect!” riep Aiden. Een laag vormde zich om de Squirtle heen, waardoor deze onaangetast door zou kunnen gaan. Even zuchtte hij, maar zijn blik viel al snel genoeg weer op de Houndoom. Het was tijd om dit af te maken.
“Aqua Tail!” riep Aiden. De Squirtle raakte de Houndoom hard, waardoor deze voor een moment terugdeinsde. “Nu, maak het af met een Water Pulse,” sprak Aiden rustig. Een laatste waterbal raakte de Pokémon tegen zijn kop, waarna deze zich omdraaide en weg rende. Kalm keek Aiden toe, benieuwd of de jonge Houndours hen zouden volgen en of dit een vlucht-actie was, of dat de Houndoom enkel meer hulp ging halen.

Taking this to the grave

Met een wat rustige blik keek Aiden naar de jongen. Deze scheen enorm enthousiast te zijn over het verslaan van de Houndours, aangezien hij iets zei wat Aiden nooit een mens eerder had horen zeggen. In yo face? Wat was dat nou weer voor taalgebruik…? Hij zuchtte even, maar besloot er verder niets over te zeggen, aangezien de jongen al snel zei dat ze ze hadden verslagen. Nee, goh. Aiden snoof even zachtjes. Zou de jongen nog nooit eerder een gevecht hebben gewonnen, of was hij altijd zo enthousiast als het gebeurde?
Toen de jongen vroeg waarom de Houndours zo pissig waren, richtte Aiden zijn blik kort op de Squirtle, die aan kwam wandelen. “Je hebt ze boos gemaakt,” sprak hij droogjes tegen de Squirtle, wie enthousiast knikte. “Had je eten van ze gestolen?” vroeg hij. Opnieuw een enthousiast knikje. Aiden keek de jongen al snel weer aan met een glimlachje. “Hij heeft hun eten gestolen,” zei hij droogjes, alsof dat nog niet duidelijk was. Het was één van de interessante gewoontes van de Squirtle om erop uit te gaan en eten te verzamelen, of dit nou van iemand was of aan een boom hing. Hij moest en zou eten ergens vandaan halen en werkte zichzelf hier weleens mee in de nesten.
“Maar goed, dank voor je hulp,” glimlachte Aiden rustig. “Je bent een trainer? Al een badge?” vroeg hij, zijn blik gericht op de jongen. Hij was… Jong.

Taking this to the grave

De jongen vertelde een trainer te zijn, maar had nog geen badges omdat hij niet lang in Kalos was, waardoor hij de kans nog niet had gekregen. Even knikte Aiden droogjes. “Ik ga binnenkort de Cyllage Gym uitdagen,” zei hij rustig. “De Bug Badge heb ik op zak,” sprak hij toen. Eén badge pas. Ach, de volgende zouden snel komen. Hij was niet van plan te treuzelen. Immers had hij nooit een doel gehad en nu had hij er wel één, dus hij ging er recht op af. Geen getwijfel, geen getreuzel. Hij zou komen waar hij wilde komen en hij wilde niet wachten tot zijn dertigste. In tegendeel zelfs. Het liefste wachtte hij geen eens tot zijn twintigste, maar dan zou hij wel héél erg op moeten schieten.

De jongen liet zijn Pokémon terugkeren en Aiden richtte zijn blik even op zijn Squirtle, wie enthousiast op de grond stond. Het jonge ding keek met een enthousiaste blik om zich heen, duidelijk op zoek naar iets om te verpesten. Het was en bleef immers Ronan. De Squirtle die wegrende, eten stal en veel te sterk was voor zo’n jong ding. Aiden schudde even licht glimlachend zijn hoofd toen de Squirtle er opnieuw vandoor wilde gaan en liet hem terugkeren in zijn Pokéball. Mooi niet dus.

Taking this to the grave

Toen hem werd gevraagd of de Squirtle zijn starter was, schudde Aiden rustig zijn hoofd. Hij kreeg de vraag vaker, simpelweg omdat het los meenemen van een Squirtle makkelijker was dan een Charizard, waardoor Tyrion net iets meer in zijn Pokéball zat dan Ronan.
“Squirtles zijn inderdaad starters,” begon hij rustig. “Maar ik heb gekozen voor een Charmander, niet voor een Squirtle,” zei hij. Het was spijtig dat hij de andere balls niet bij zich had, anders had hij zijn Charizard kunnen laten zien. “De Squirtle heb ik gekregen,” zei hij toen rustig. “Ik dacht eens met hem te gaan trainen voor de gym en… Ik denk dat dit best een aardige training is geworden,” moest hij toegeven. Ja, immers had de Squirtle toch wel twee Houndooms uitgeschakeld. Het was beter dan het standaard trainen tegen Pokémon die geen kans maakten, aangezien dit onverwacht was geweest en de Squirtle was in de minderheid geweest. Bovendien had hij zijn aanvallen perfect uitgevoerd, dus Aiden moest eerlijk zeggen zwaar tevreden te zijn over de Pokémon.
“Heb je zelf nog meer Pokémon?” besloot hij te vragen. De jongen leek hem niet afkomstig uit Kanto gezien de vleermuis, dus hij was benieuwd.

Taking this to the grave

Voor de jongen de kans kreeg om te antwoorden op de vraag die Aiden hem had gesteld, kwamen de vervelende Houndours terug. Een frons kwam op Aiden’s gezicht terecht, terwijl hij de Pokéball van de Squirtle terugpakte. Oh, op dit moment had hij zo graag Tyrion bij zich gehad. Alleen het aanzicht van de grote Charizard zou kleine Houndours als deze met de staart tussen de benen weg laten rennen. Maar, helaas was het leven niet zo simpel en moest hij maar gewoon energie verbruiken om de Houndours weg te jagen.
“Ronan, kom maar,” zei hij rustig, voor de Squirtle op de grond landde. Hij klikte de ball terug aan zijn riem en keek naar één van de Houndours. “Water Pulse,” zei hij. De Houndour ontweek de aanval en schoot vuur af op de Squirtle. “Aqua Tail en Water Pulse,” zei Aiden. De Squirtle knikte en sloeg met zijn staart tegen het vuur, waarna hij nogmaals een Water Pulse afvuurde op de Houndour. “Nu, Water Gun graag,” zei Aiden vervolgens. De Squirtle knikte en schoot op de Houndour af, om deze recht in zijn gezicht te raken met een straal water. In tegenstelling tot de houndooms, konden de houndours vrij weinig hebben.