Revenge is bittersweet

Taking this to the grave

De afgelopen tijd was het vooral hard trainen geweest, aangezien ze daar nooit klaar mee zouden zijn. Wel merkte hij dat ze allen zeker vooruitgang boekten, sommigen meer dan anderen. Vooral in Ronan en Altaïr kon hij veel zien, veel veranderingen die duidelijk maakten dat ze toch echt wel de goede kant op gingen. Vooral Ronan was… vreemd. Hij had hem zo kort, maar de Pokémon leek uit te groeien tot de top van zijn team, bleef maar trainen en trainen. Als hij een andere Pokémon aan het trainen was keek hij toe en hij leerde van alles. Het was bijna niet te geloven hoeveel vooruitgang hij leek te boeken. Natuurlijk zou je hem hier nooit over horen klagen. In tegendeel zelfs: hij had totaal geen spijt en was blij de Pokémon in zijn trainingen te betrekken. Sookie was nog een heel ander verhaal, die leek er zowel fysiek als mentaal niet klaar voor. Ronan leek haar soms mee te sleuren in zijn enthousiasme, maar erg ver kwam zij nog niet. Gelukkig was er geen haast, ze kreeg alle tijd die ze nodig had.

Pas toen zijn blik op een bekende blondine viel, wendde hij deze snel af. Oh nee, het was nog veel te vroeg. Ze was vast nog niet over zijn cadeau heen en hij had het idee dat als hij niet héél snel doorliep, ze hem nog weleens kon vermoorden. Hij schonk zijn Scizor een veel betekenende blik en liep met kalme passen door, hopend dat ze zijn rode kop zou missen. En de rode Scizor. Misschien was het wel een beetje te optimistisch.

Taking this to the grave

Hij kon de passen horen en slaakte een zucht. De Scizor kwam tot stilstand en keek met een geïrriteerde blik naar het meisje, wie niet al te vriendelijk aan kwam lopen. Echter hield Aiden zijn hand richting de Scizor, hem vertellend dat hij zich er niet mee hoefde te bemoeien. De hand die zijn gezicht raakte kwam als een verrassing en hij moest toegeven dat het niet al te fijn voelde, waardoor hij zich wat geïrriteerd omdraaide. Met een zachte snuif richtte hij zijn groene ogen op het kleinere meisje, keek hij wat gefrustreerd op haar neer. De Scizor zette zich naast hem neer en bromde wat dingen, waarvan ze beiden blij mochten zijn er geen letterlijke woorden uit te kunnen halen, terwijl Aiden voor een moment stil was.
“Dus, dat was nodig?” sprak hij, deze keer veel minder geamuseerd dan gewoonlijk. Al dit om een Charmander? Een baby nog wel? Hij was benieuwd of ze nog iets te zeggen zou hebben, of ze hem zou vragen waarom hij het gedaan had.

Taking this to the grave

‘Ja, dat was nodig,’ waren de eerste woorden die de blondine sprak. Ze was kwaad, dat was duidelijk. Toch vond hij haar ergens… Aanstellend. Ze zou zich er zo overheen kunnen zetten, maar toch wist ze dit niet voor elkaar te krijgen. Haar blauwe ogen, gevuld met de woede die ze voelde, deed zijn irritatie wegglijden van zijn gezicht en liet hem haar enkel wat neerbuigend aankijken, alsof hij naar een klein meisje keek.
‘Hoe durf je.’ Het werd niet fatsoenlijk gevraagd, maar gegromd. Even bleef hij stil, keek hij haar met een wat vernauwde blik aan. Uiteindelijk zuchtte hij toch en ging hij met zijn hand door zijn haar, de blondine nog altijd ietwat ongeamuseerd aankijkend.
“Hoe durf ik,” herhaalde hij rustig. “Vertel eens. Is er iets mis mee? Nee, toch?” sprak hij toen. “Het is een baby, Lilium. Een baby,” sprak hij toen. Hoe durfde zij? Spreken over een baby alsof het iets slechts was, alsof de Charmander haar ooit iets misdaan zou hebben.

Taking this to the grave

Toen ze sprak dat het niet om de baby ging, maar om hem, keek hij haar met een fronsje aan. Haalde hij vermaak uit de dingen die ze zei? Hmn.
Ze ging door. De woorden die ze sprak werden gespuwd alsof ze ze niet in kon houden, alsof het eruit moest. Ergens verwachtte hij nog een klap, maar zelfs met die gedachte in zijn hoofd bleef hij rustig staan. Ergens had hij het idee haar verkeerd ingeschat te hebben, dat ze hopelozer was dan hij had gedacht. Dat zijn poging haar - natuurlijk voor enig vermaak van zijn kant - op te zadelen met een Charmander haar alleen maar… meer richting de bijnamen leek te drijven. Een simpele prinses, zou dat alles zijn wat ze was?
Toen ze vroeg hoe hij het zou vinden als ze hem een Paras in zijn handen zou douwen, werd de frons iets dieper. Wat moest hij nou weer met een Paras…?
Hij werd al snel een eikel genoemd en ze vervolgde dat hij het niet waard was. Zonder er al te ver over na te denken, greep hij haar hand toen ze weg wilde lopen. “Je denkt toch niet dat ik je een baby, Tyrion’s baby zou geven,” begon hij, zijn stem weer wat geïrriteerder, “Enkel en alleen om je te irriteren, om je bang te maken?”
Hij schudde zijn hoofd even kort heen en weer. “Hoezo? Wil je me vertellen dat hij iets misdaan heeft? Dat je de Pokémon nu recht in zijn ogen kan kijken en weg zou kunnen doen?” ging hij toen door, zijn blik vernauwd, bijna verwijtend. Hij was benieuwd. Als ze tot dat in staat was, zelfs na het zien van de baby, dan viel er vrij weinig te bespreken.

Taking this to the grave

Haar woorden deden hem rustig knikken. Hij was geen leugenaar, dus zou nooit ontkennen enorme pret te halen uit het treiteren van deze jongedame. Immers leek ze een soort… Bord voor haar kop te hebben, bijna. De reactie die je wilde was zó makkelijk eruit te krijgen en soms was het zelfs nog beter, al had hij nu het vermoeden haar misschien overschat te hebben. “Natuurlijk speelde dat mee, natuurlijk vind ik je angst ergens amuserend,” sprak hij rustig. “Maar ik zou hem nóóit zomaar ergens neer dumpen,” sprak hij toen. Nee, dan zou ze het verkeerd hebben. Wat mensen betrof, konden de meesten hem gestolen worden, maar zijn Pokémon verdienden een goed leven.
Ze vertelde dat de Pokémon in haar team zat, gezond was en dat hij Flame Burst geleerd had. ‘Hij kan er niets aan doen dat jij dacht een lolbroek te zijn,’ ging ze door. “Nou, dan,” zei hij toen. Nog altijd was er die woede bij beiden te bekennen. Bij hem omdat het leek alsof ze de Charmander totaal niet waardeerde, terwijl het toch iets groots was om te geven. Natuurlijk, dit was met misschien niet de allerbeste bedoelingen, maar het had ook wel anders gemogen. “Hij misdoet niets. Wat is er dan mis?” vroeg hij toen met een vernauwde blik.

Taking this to the grave

Toen er werd gezegd dat hij een bord zo groot als een Gigalith - wat was dat? - voor zijn kop had hangen, fronste hij opnieuw. Dus, ze weigerde in te zien dat het een simpel cadeau was? Zou dit betekenen dat ze de Pokémon nooit echt zou waarderen, dat het ergens weggestopt zou worden, als een soort buitenstaander? Aiden sloeg zijn blik voor een moment neer, bedenkend wat hij nu moest zeggen. Het type voor ruzies als deze was hij niet: het zou nu niets meer zijn dan het heen en weer gooien van kwade woorden, tot één van hen er genoeg van had en weg zou lopen. Nee, zo zou hij dit niet laten eindigen. Even zuchtte hij, in de hoop iets minder… Geïrriteerd te klinken. Helaas lukte dit niet echt.
“Wat wil je dat ik zeg, Lilium?” vroeg hij, zijn blik nog altijd wat vernauwd. “Wil je me horen zeggen dat het me spijt? Want, als je echt denkt dat het zo slecht is, prima,” zuchtte hij toen, haar weer wat geïrriteerd aankijkend. “Als je de Charmander niet kan waarderen, als je het niet anders kan zien dan die twee gekken die hier hebben rondgelopen, dan is dat niet mijn fout,” sprak hij toen.

Taking this to the grave

Hij verwachtte een onnodige pets tegen zijn wang. Eigenlijk verwachtte hij dit al de hele tijd, maar dit leek niet te komen. In tegendeel zelfs. Haar reactie deed hem even met een mond vol tanden staan. In plaats van woedend door te gaan, excuses te eisen of zelfs de Pokéball terug in zijn handen te duwen, zei ze dat ze niet wilde dat hij iets zei. Ze wilde schijnbaar tegen hem schreeuwen en zei dat hij zijn jas terug moest nemen. “Oh!” zei hij verbaasd. Hij dacht dat hij hem ergens was vergeten, helemaal vergetend dat hij hem aan haar had uitgeleend tijdens hun ongeluksdag. Hij kreeg een verfrommelde jas terug en kon een korte lach niet onderdrukken bij het zien ervan. “Toch fijn dat je hem hebt gehouden,” sprak hij rustig. “Na je uitbarsting van eerder verwachtte ik hem eerder… Verbrand terug,” fronste hij. Hij wreef even droogjes over zijn wang, die toch wel een beetje begon te branden.
Nee, hij had dus toch geen vergissing gemaakt. Ze zou prima voor de Charmander zorgen, daar was hij zeker van.