Revenge of the persian cat [SIU]

Zijn oplossing voor het probleem dat hij twee kinderen had om voor te zorgen (Nanook en Feral), was om een andere vrouw te vinden om het werk te doen. Nee, echt, soms waren die twee gewoon onhandelbaar. Terwijl ze langs de akkers liepen van Camphrier Town, had Feral ineens wat gespot en was hij als een speer weggevlogen. Er konden maar twee redenen zijn als Feral dat deed. Voedsel, of een andere Pokémon (een prooi, wat in het ergste geval ook een mens kon zijn). Het gaf Raven soms echt de neiging om Feral in zijn pokéball te houden, maar hoe langer hij de Noivern opsloot, des te meer energie hij had en des te onhandelbaarder hij werd. En dat wilde hij zijn Pokémon nou ook weer niet aandoen, want naast zijn buitensporige gedrag soms, was het een prima teamlid.

Alleen vandaag niet. Nadat hij opeens met de horizon was verdwenen, en Nanook er vrolijk achteraan was gerend, besefte Raven zich met een zucht dat hij ze moest gaan zoeken. Hij draaide zich even met tegenzin om naar Luca, die er ook net zo veel zin in leek te hebben, en rende toen maar achter ze aan in de hoop ze snel te vinden.

Het was uiteindelijk zijn uit de kluiten gewassen hagedis die hèm weer vond. En hij had iets in zijn klauwen waar Raven meteen door verschoot. Alleen het geluid al dat het beest maakte. Een dreigend gejank dat liet horen dat het klaar was om alles te verscheuren zodra het los kwam. Arceus, hij haatte katten. "Feral, nee! Breng dat terug!" schreeuwde hij snel naar zijn Noivern, voordat die besloot de prooi vrolijk bij zijn trainer af te leveren. Feral bleef in de lucht hangen en keek hem vragend aan. Raven besefte tot zijn ergernis dat hij de kat terug zou moeten brengen naar zijn trainer.

Een paar uur verder, nadat hij een hele vernederende verontschuldiging af had moeten leggen aan een boer, wie blijkbaar de eigenaar was van de Persian, liep Raven weer op het pad. Hij had Feral weer veilig terug in zijn pokéball gedaan, dat moest ook wel want de boer had gedreigd dat 'als hij dat gedrocht nog één keer op zijn erf zag hij de politie ging bellen'. Raven liet een zucht over zijn lippen vallen. Hij was allang blij dat hij weer van die kat af was. Tenminste, dat hoopte hij.

De Persian dacht er heel anders over. Die liet het echt niet zomaar aan zich voorbij gaan dat hij net ten prooi was gevallen aan een hagedis. Hij was op wraak uit. Zodra hij Raven voorbij zag lopen, sprong hij soepel op het hek, en liet hij een lokkend gemiauw horen. Raven hield meteen halt. Hij draaide zich om naar het geluid, en hoorde het gepiep van scharnieren toen de Persian het hek opende. Silte. Toen het dreigende geloei van een hele grote Pokémon. Een Bouffalant. Shit.

Raven verstijfde op zijn plek, maar eenmaal hij het gedender van hoeven op zich af hoorde komen wist hij dat hij zich snel, heel snel uit de voeten moest maken. Hij draaide zich met een ruk om en begon te rennen, waardoor een stomverbaasde Luca en een zelfingenomen Persian achter bleven. Raven wist niet eens waar hij naar toe rende. De Bouffalant zat op zijn hielen en het enige wat op het moment telde was dat hij buiten het bereik van die grote hoorns bleef.

Alsof het allemaal nog niet genoeg was, kreeg Raven ook nog eens een Pikachu naar zijn hoofd gegooid. Het beest schrok van de plotselinge beweging en liet een lading elektriciteit uit haar wangen schieten. De stroom schoot door zijn lichaam en verlamde zowel hem als de Bouffalant ter plekke. Waar had hij dit toch allemaal aan verdiend. Hij zakte door zijn slappe benen en viel schokkend in het gras, zijn haar recht overeind. Totaal verbluft bleef Raven liggen. "A-a-Aiden," gromde hij, met gespannen kaken, omdat hij wist dat die Pikachu maar van één persoon kon komen. Hier en daar ontsnapte nog een kleine pijnlijke stroomstoot over zijn kleren. "Wil je.. Wil. Je. Me dood.. hebben ofzo?!" kwam er toen moeilijk, maar zwaar gefrustreerd uit.

Een Torchic stak nieuwsgierig zijn kop uit de bosjes toen hij al het kabaal hoorde, en eenmaal hij de lichtgevende jongen in het oog kreeg, rende hij er vrolijk op af met zijn kleine kippenpootjes. Bij Raven aangekomen, pikte hij eerst een paar keer tegen zijn arm, en nestelde hij zich toen comfortabel op zijn buik. Dit was niet volkomen random ofzo.

Misschien, antwoordde Aiden. Ja, nee, Raven was er heel zeker van. Hij leek zijn arm weer te kunnen bewegen en plaatste zijn hand even met een vermoeide kerm over zijn ogen. Dit was absoluut zijn dag niet.
Hij had de kip nog niet eens opgemerkt, omdat zijn lichaam nog altijd gedeeltelijk gevoelloos was. Het viel hem pas op dat er iets op zijn buik lag toen hij zich half opdrukte. Hij draaide zijn gezicht er even met een frons naar, en de Torchic liet een tevreden geluidje horen. "Van jou?" merkte hij droogjes op.

Bij de volgende opmerking van Aiden verschoot hij meteen van kleur. Hoe wist hij dat nou weer?! Raven stond er niet bij stil dat het misschien gewoon een grap was van Aiden, of dat hij met 'grietje' niet eens hààr bedoelde. Maar, feit was dat hij meteen aan Seven dacht, en wat er tussen hun 'gebeurd' was, en hij draaide zijn gezicht met een knalrode kop zijn kant op. Zijn blik was één en al achterdocht. "Wat heb je gezien?" vroeg hij op een koude toon.

Hij liet de Torchic maar even voor wat het was, die leek wel goed te zitten zo. Op het moment was Raven veel meer bezig met het verhaal dat Aiden vertelde. Normaal zou hij het nooit geloven, maar gezien hij zich die hele nacht niks kon herinneren, en de staat waarin ze die ochtend wakker werden, besefte hij zich pijnlijk dat het nog wel eens heel goed waar kon zijn. Hij sloeg opnieuw zijn hand tegen zijn hoofd, dit keer van schaamte. "Arceus, dit meen je niet.." mompelde hij gekweld. Hij had dit dus allemaal veroorzaakt. En Lilium was ook nog eens getraumatiseerd voor het leven. Als Seven dit ooit te horen kreeg.. Raven wierp weer een koude uitdrukking naar Aiden. "Je houdt je kop, oké?" sprak hij dreigend.

Toen het gevoel in zijn benen weer scheen terug te komen, ging hij zitten in het gras en tilde hij de Torchic wat afwezig omhoog om hem van zijn buik te halen. Het beest stribbelde niet eens tegen, maar bleef gewoon tevreden in zijn handen hangen. Raven schonk er verder niet veel aandacht aan. 'Ik denk dat ze het recht heeft dit te weten, hoor, Raven,' sprak Aiden oh zo onschuldig. Raven vertrouwde het voor geen meter. Hij wierp hem een dreigende blik. "Seven weet van niets en dat moet zo blijven," zei hij. Als zij erachter kwam dat dit allemaal door zijn toedoen kwam, dan ging hij de volgende dag niet halen. (ook met heel veel uitroeptekens) Aiden seinde naar de Torchic, waardoor Raven's aandacht plotseling ook weer ging naar de random kip in zijn handen. 'Misschien moet je die aan haar geven. Terwijl je haar smeekt je niets aan te doen, want ze lijkt me een felle griet,' suggereerde Aiden. Het idee was erg aanlokkelijk, maar hij wist dat het niet ging werken. Hij draaide zijn gezicht met een frons weer naar Aiden. "Of jij houdt je mond en we gaan leuk verder met ons leven," opperde hij.

Als Raven niet nog half verlamd in het gras had gelegen, had hij Aiden een stoot gegeven tegen zijn schouder. Hij wist dondergoed dat die helemaal niet zo slecht in liegen was als hij beweerde. Zelfs voor hem, terwijl hij normaal altijd heel goed aan iemands stem kon horen of die de waarheid sprak, was het soms moeilijk te beoordelen of Aiden serieus was of niet. Één ding was in ieder geval wel zeker, dit was niet het laatste was wat hij hierover te horen ging krijgen. Aiden ging het hier nooit bij laten en dat was op zijn zachts uitgedrukt zeer nadelig voor hem. En blijkbaar erg vermakelijk voor Aiden.
Het onderwerp ging weer naar de kip - min of meer -, en Raven richtte zijn aandacht weer op het beest dat hij ondertussen maar op zijn benen had neergelegd. Het had zich weer tevreden op zijn schoot genesteld, alsof het daar al die tijd al gezeten had. Aiden vroeg of hij hem ging houden, want het paste wel bij hem. Raven had geen flauw idee waarom een kleine, donzige kip bij hem zou passen, maar hij besloot er maar niet op in te gaan. Hij keek met een uitdrukking op die liet zien dat hij Aiden's suggestie maar vreemd vond. "Wat? Nee, wat moet ik er nou mee?" merkte hij op. "Het heeft vast gewoon een eigenaar." Nee, Raven had geen zin om weer ruzie te krijgen met één of andere boer omdat hij zogenaamd zijn kip zou hebben gestolen. Hij had straks waarschijnlijk zijn handen al genoeg aan Seven, als het er zo naar uit zag. Want als Aiden niet zijn mond kon houden, kon Raven alvast een nieuwe bootticket gaan kopen want dan was hij het land niet meer veilig.