Revenge is bittersweet

Taking this to the grave

Het was een opluchting, moest hij toegeven, dat dit toch achter de rug leek te zijn. Ergens had hij gehoopt op een rustigere reactie, had hij zelfs gehoopt dat ze toe zou geven dat ze de Charmander waardeerde, maar het feit dat ze gewoon… Terug rustig was, was al een hele verbetering. Nog een klap tegen zijn wang zou hij niet echt waarderen en tot nu toe was ze degene die hij het vaakst was tegengekomen in Kalos, sowieso degene met wie hij de meeste tijd door had gebracht, dus hij had vrij weinig zin om elke keer een klap tegen zijn smoel te krijgen als hij haar tegen kwam.
Ze zei dat hij geluk had dat ze zijn jas niet aan Alyss had gevoerd en hij grijnsde. “Nou, bedankt,” glimlachte hij droogjes. Nee, het geld voor een nieuwe jas had hij nou niet echt. Misschien moest hij ooit maar eens een manier zien te vinden om aan geld te komen…
Toen ze een Pokéball pakte, waar een Charmander uit kwam, glimlachte hij even. Ze zei dat hij nog leefde en schijnbaar droeg de kleine Pokémon de naam Leo. Even twijfelde Aiden, maar in de plaats van Tyrion besloot hij maar Ronan te laten zien. Met een kleine beweging haalde hij de Squirtle’s ball tevoorschijn, waarna de Squirtle eruit mocht. Deze stond al gauw enthousiast tegenover zijn broertje. Immers vond de kleine Squirtle alles en iedereen aardig.
“Vind je hem ook eng?” vroeg Aiden met een fronsje, kijkend naar de jonge Charmander. Hij klonk dit keer serieus, aangezien hij echt benieuwd was of ze enige angst voelde naar haar eigen Pokémon. Hij zag er goed uit, dus hij wist in ieder geval zeker dat de Pokémon wel liefdevol verzorgd werd.

Taking this to the grave

Ze gaf toe misschien een klein beetje bang te zijn voor de Charmander, waarna ze zei dat het meer een gevoel van ongemak dan een echte angst was. Aiden grijnsde. “En als hij ooit evolueert?” vroeg hij. “Ik neem aan dat je hem vertrouwt, of niet?” grijnsde hij toen. “Ik bedoel… Je Ninetales kan hetzelfde aanrichten,” zuchtte hij toen. Ze was niet bang voor een Ninetales, terwijl die toch ook flink vuur konden spuwen. Maar goed, ergens kon hij wel begrijpen dat een Charizard enigszins angstaanjagend was. Immers was het een enorm monster wat graag vuur spuwde en erom bekend stond per ongeluk bosbranden te veroorzaken. Per ongeluk! Gelukkig had hij Ronan nu. Als er ooit iets in brand gestoken zou worden, had hij ook iemand om het te blussen. Al vond hij het nog altijd wel jammer dat zijn hoed eronder had moeten lijden…

‘Squirr!’ riep de Squirtle enthousiast, zoals het luide ding vaker leek te doen, toen de Charmander ook een enthousiaste blik opzette. Hij schoot naar achteren toen er een poging gedaan werd hem aan te tikken, waarna hij naar de Charmander schoot en hem probeerde aan te tikken, om vervolgens hard weg te rennen. Dit spel had hij geleerd van Tyrion!

Taking this to the grave

Toen het meisje zei de Charmander een everstone te hebben gegeven, kon Aiden een grijns niet onderdrukken. “Ik had niet anders van je verwacht,” grijnsde hij droogjes. “Al denk ik niet mijn Squirtle tot Blastoise te laten gaan,” gaf hij vervolgens eerlijk toe. “Want die zijn natuurlijk ook doodeng,” merkte hij sarcastisch op. Nee, oke. Ze waren niet eng. Ze waren gewoon zo groot en lomp… Hij zou niet zo goed weten wat hij er dan mee aan moest.
Toen de Charmander vlammen op de Squirtle af schoot, keek Aiden toe hoe deze reageerde met een Water Pulse. Gelukkig werd de Charmander terug geroepen, waardoor de Water Pulse voorbij schoot alsof het niets was. Aiden ging even met zijn hand door zijn haar en grijnsde droogjes. “Tjah… Het zijn vurige types,” grijnsde hij droogjes. Haha! Wat grappig!! Nee, niet dus.
“Kom jij ook maar terug, Ronan,” sprak hij rustig, voor hij de Squirtle terug liet keren. Immers had deze de interessante gewoonte om er vandoor te gaan. En niet zo’n beetje ook. Elke kans die gezien werd, werd gegrepen. Hij zat vaker achter de Pokémon aan dan dat ze samen rustig ergens konden lopen. Misschien moest hij eens een riem kopen of zo.

Taking this to the grave

‘Natuurlijk,’ werd er gereageerd, waardoor Aiden even grijnsde. Het was leuk om dit meisje te klieren. Vrij leuk, zelfs. Hij kon zich echt enorm vermaken met haar reacties. Al kon ze fel uit de hoek komen, leek ze enorm gevoelig voor zijn pesterijen en leek het moeilijk voor haar om een reactie te onderdrukken.
Na de actie van de Charmander verontschuldigde de blondine zich, maar Aiden besloot er niet al te veel op te reageren. Immers vond hij het zelf minder erg dan zij. Had ze de Charmander niet teruggeroepen, had deze simpel te maken gehad met een water-aanval van zijn Squirtle, waardoor het toch wel snel duidelijk werd wie het meeste last zou hebben van de aanval.
Toen hem werd gevraagd waarom hij de Charmander juist aan haar gaf, fronste hij voor een moment. “Het was grappig,” begon hij met een fronsje. Immers leek het hem best grappig om haar gezien te hebben. “Bovendien… Je Pokémon zien er goed verzorgd uit,” zei hij toen een stuk serieuzer. Hij had haar immers al eerder gezien en haar Pokémon leken altijd vrij gelukkig. Als ze zich over de angst heen zou weten te zetten, zou de Charmander een goed thuis hebben.

Taking this to the grave

Het meisje reageerde enigszins verbaasd, alsof ze wat anders verwacht had. Hij zuchtte even en grijnsde toen ze hem bedankte voor het vertrouwen. “Geen probleem, immers weet ik je te vinden als je het schaadt,” grijnsde hij droogjes. En Tyrion ook. Hihi.
Even ging Aiden met zijn hand door zijn haar en keek hij naar de lucht, waarna zijn blik weer op de blondine viel. Al vond hij haar niet de meest ongezellige om de tijd mee door te brengen, werd het misschien weer tijd voor hem om verder te gaan. Hij had immers nog veel training te gaan en wilde eigenlijk liever niet wachten tot zijn twintigste voor hij eindelijk de Gym uitdaagde, dus beslot hij dat het tijd was om de training maar weer eens voort te zetten.
“Het was fijn om te horen dat het goed gaat met de Charmander,” sprak hij met een glimlachje. “Maar, dan ga ik er weer vandoor. Veel succes met je volgende gym,” grijnsde hij vervolgens. Hij was benieuwd of zij hem eerder zou halen dan hij. Immers had zij wel de Oshawott al langer, dus wie weet hoe sterk die was…
Rustig liep hij van haar weg om weer te gaan trainen. Immers was dit hard nodig.