Shit | OPEN

Dat had zij. Een beetje verslagen zat ze in het gras. Haar zuster had gelijk gehad. Begin maart was het gebeurd, en nu hadden ze het voor elkaar. Alyss was er al bang voor geweest, dus had ze het drie weken uitgesteld, maar nu had ze toch dat lef gehad wat ze nodig had gehad. Ze was naar een drogisterij geweest en daar had ze het geregeld. En het was positief. Nee, niet hiv. Het was net wat minder erg, maar gezien haar situatie... Nee, het was verre van handig. Ze was niet zonder resultaat uit de nacht met Tim gekomen. Ze was zwanger, drie weken. Alyss nam afwezig een slokje van haar pakje sap wat ze uit een automaat had gehaald en keek met half oog naar de Braixen en Mawile, die speelden alsof ze nooit gevochten hadden. Wat ging ze hieraan doen? De steel type en de fire type hadden nu wat leuks bedacht. De vuurvos zette een Light screen op, en de shiny Deceiver pokémon een Fairy wind, opdat de pokémon van iemand anders, enkele meters verderop, ook in die rozekleurige wind kwam te zitten. Oh help! Nu werd de coördinator wel wakker. "Celoso, stop daarmee!" riep ze.

Per direct stopte Celoso met zijn Fairy wind. Hij keek om. De coördinator keek hem waarschuwend aan en knikte vervolgens naar het kleine blauwe wezentje uit de wolk. Hé, een bekende pokémon. Het was een Shinx, eentje uit Sinnoh. Hij zag er niet boosaardig uit, maar de trainer achter hem leek niet heel goede bedoelingen te hebben. Hij staarde eerst naar de Mawile, maar vervolgens kwam hij met grote passen op haar af. De jongen was lang, had zwart haar en rode ogen. Hij leek sterk, veel sterker dan zij. Haar maag kromp ineen. Arceus, dit kon helemaal uit de hand lopen. Even beet ze op haar lip, maar toen rechtte ze haar rug. Gewoon excuses aanbieden. Dat kon haar lukken. Hij vroeg, of stelde meer, dat het een ongeluk was. Ze knikte, niet te snel, niet te langzaam. "Ja, dat was het. Sorry, hij maakt pas net deel uit van mijn team," sprak ze, zo zeker mogelijk. Hij nam haar in zich op en ze liet het toe. Vervolgens zei hij nog iets over je pokémon in de hand houden. Dat was iets wat ze niet wilde hebben. Ze nam niet zomaar commentaar aan van een vreemde jongen, zelfs als haar pokémon per ongeluk iets had gedaan bij de zijne. "Eens in handen leren houden? Volgens mij ken ik jou niet, en vice versa. Dat wil zeggen dat jij niet weet hoelang ik mijn pokémon al heb, hoe oud ze zijn en hoeveel ervaring ze hebben. Mijn pokémon zouden elkaar nooit verwonden tot ik ze vertel dat het mag, wat ik nooit zou doen, ik weet niet hoe dat met die van jou zit," Haar armen had ze over elkaar gevouwen. Ze staarde recht in zijn rode ogen en keek om geen enkele omstandigheid weg van hem.

Als er iets is waar hij goed in was, dan was het wel om normale mensen uit de kast te jagen. Op de een of andere manier kon hij ze niet als vrienden zien, want ze leken teveel op zijn pestkoppen in zijn verleden. De jongens en meisjes die standaard waren, geaccepteerd werden door jan en alleman en zo was hij nu eenmaal niet. Hij was altijd al een buitenstaander geweest, een rare gast die onmenselijke gedachtes had. Totdat hij Team Rocket ontdekte. Hij was nog maar een jonge gozer toen en de invloed van de mensen die hem in Johto opgeleid hadden tot het worden van een echte team rocket grunt, waren nooit goed geweest. Zijn moeder was het er nooit mee eens geweest, maar ze had geen keuze gehad. Hij luisterde niet meer naar haar en gebruikte zijn intelligentie niet meer om de beste student op school te zijn, maar voor de slechtere doeleindes. Het creëren van een waar monster, bijvoorbeeld, waar Team Rocket op het moment mee bezig was. Hij kon niet wachten tot hij het team met dat project kon helpen, want zijn logboek was al redelijk gevuld met tekeningen van pokémon, uitwerkingen van dingen die hij moest onthouden en noem maar op. Over een tijd had hij misschien een nieuw boek nodig, zodat hij verder kon gaan aan zijn beschrijvingen en plannen. Het meisje verontschuldigde zich voor de aanval op zijn Shinx, die nog steeds op de plaats was blijven staan waar de jongen hem had verteld te blijven staan. Haar excuus was zwak, een pokémon die pas in haar team zat? "Hm," was het enige antwoord wat hij daarop gaf. Hij was het er zeker niet helemaal mee eens, maar de fairy pokémon trok zijn aandacht toch wel. Desondanks dat hij niet zo hield van het type fairy in het algemeen, het was allemaal maar wat te gay voor hem, had hij bewondering voor de kracht die deze shiny in zich had. Die rookwolk was ver gekomen, heel ver. "Mijn pokémon doen alleen iets wanneer ik ze het bevel geef om het te doen, ik zou maar oppassen met je loze beledigingen want ze doen me vrij weinig." Waren zijn woorden, die hij sprak met een scheve grijns op zijn gezicht. Zijn rode kijkers hadden haar de hele tijd aangestaard, hij werd niet bang van een klein meisje dat hem boos aanstaarde. Hij kon haar best aan. "Maar wat doet zo'n meisje als jij hier zo alleen? Je weet toch dat er niemand is om je te helpen als het misgaat." Zijn rug stond recht en zijn kin had hij lichtjes omhoog geheven, terwijl hij haar nog steeds aankeek. "Of denk je dat je pokémon je tegen zo iemand als ik kunnen beschermen?" Dat betwijfelde hij, want hij was niet bang om zijn eigen fysieke geweld erin te gooien als het moest. Haar pokémon waren niks waard als er geen trainer was om hen iets te bevelen.

Hij reageerde met een scheve grijns op zijn gezicht. "Ik geloof niet dat ik probeerde je te beledigen. En als ik dat wel zou doen, waarom zou ik er dan mee moeten oppassen? Ze doen je toch vrij weinig?" bracht ze erop terug. Dat was toch logisch. Opeens begon hij over iets anders. "Maar wat doet zo'n meisje als jij hier zo alleen? Je weet toch dat er niemand is om je te helpen als het misgaat?" vroeg hij. Ze vernauwde haar blauwe kijkers, en wendde haar blik niet af terwijl ze de Mawile en Braixen terug liet keren. Deze jongen was ergens op uit, en het leek niet het meisje zelf te zijn. De balls hing ze om haar middel, en haar jas ritste ze dicht. De grijze stof viel over de helft van haar dijen heen. Ze zou het niet over het hoofd zien als hij iets stal. "Ik kan heel goed op mezelf passen, dankjewel," Dat was iets om over na te denken. De laatste tijd had ze het nou niet bepaald goed gehad, met de gebeurtenissen van de afgelopen maand. "Ik denk dat ik de mogelijke gevaren inmiddels wel getrotseerd heb," Dat was wel waar. Er was haar al eens een ei afgenomen, en daarna haar Quilava. Toen was ze een steegje in getrokken, waar haar vader haar gesneden had en de wonden had dichtgebrand - de sporen waren nog goed zichtbaar in haar gezicht. Toen dat gedoe met Tim. En nu dat wezentje wat in haar lichaam groeide. Well, ze had het allemaal gehad. Veel erger kon het niet worden... Right? Toen hij vroeg of ze dacht dat haar pokémon haar tegen hem konden beschermen, toen grijnsde ze. Cespéd was in zijn megavorm zoiezo groter dan de jongen. Ja, ze geloofde dat de grass type hem wel aankon. Dus knikte ze. Mensen hadden wapens, maar ze geloofde niet dat deze jongen 24/7 met een geweer rondliep. Een mes zou hij makkelijk kunnen blokkeren met een Leaf blade. De Sceptile moest in ieder geval een goede schade kunnen aanrichten. Bovendien waren ze niet in Lumiose; het was goed mogelijk dat er iemand kwam ingrijpen. Team Rocket had geen invloed op Camphrier.

Mhm. Dit meisje wist wel hoe ze moest reageren zeg. Hij trok een wenkbrauw op en weerhield de scheve glimlach voor wat hij was. "Nee, nee. Je doet me er geen pijn mee, maar ik ben niet zo'n persoon die snel vergeet, als je snapt wat ik bedoel?" Hij eindigde zijn zin expres met die woorden. Het was alsof hij haar niet oud, volwassen of slim genoeg achtte voor wat hij bedoelde. Zijn blik gleed naar de pokémon, die ze al snel weer in hun balls had teruggetrokken en om haar hals had vastgepind, waarna ze voorzichtig haar jas dichtmaakte. Daar kwam hij dus niet gemakkelijk meer bij. Het zou hier teveel geluid maken en desondanks dat Lumiose City bezet werd door Team Rocket, had zijn team hier geen enkele macht. Als hij hier opgepakt werd, dan was hij enorm de pineut. Want daar aasde de politie vast op, op het oppakken van een TR lid zodat ze deze konden ondervragen en Giovanni's team met de grond gelijk konden maken. "Wees maar niet bang voor mij, ik heb hier toch geen macht." Grijnsde hij, waarna hij een paar passen haar richting in zette om dichterbij te komen. Zijn blik gleed over haar gezicht, dat tekenen vertoonden van iets anders. Wonden, snijwonden? Hij trok een van zijn wenkbrauwen subtiel op en keek haar vervolgens met een diepe frons aan. "Heb je jezelf gesneden, meid?" Zei hij, voor hem was het immers allemaal maar een spelletje.

Bang voor hem? Wacht, wat dacht hij? Dat had ze niet bedoeld toen ze die jas dichtritste. Nou ja, ze had het voor zichzelf gedaan, maar het was niet echt de boodschap die ze had willen afgeven. Maar goed, hij had gelijk. Geen macht. Geen macht buiten Lumiose, dus grijnsde ze. "Jammer hè? Had je maar macht in heel Kalos?" daagde ze hem uit. Het had vast niet veel zin, maar het was leuk om te doen. Ze hild van uitdagen, deed ze al van jongs af aan. Haar zusje, maar vooral de jongens in haar straat. Wie was het snelst, het best of het grootst? Het was zoiets van jongetjes onder elkaar, en dan Alyss. Dus ze was wel de beste in mensen uitdagen, al zei ze het zelf. Ze zag hoe hij fronste, en toen kreeg ze de vraag of ze zichzelf gesneden had. Één wenkbrauw rees net wat hoger dan de andere. "En waarom zou ik dat doen?" vroeg ze. Sommige mensen deden dat, dat was waar. Maar zij was daar niet. Nog niet. "For your interest, mijn vader is niet een heel leuk persoon," legde ze nuchter uit.

Ze ging verder over de macht die hij niet had hier. Zijn blik gleed kort over haar heen. "Soms is het ook goed, als anderen die macht hebben." Grijnsde hij. Het maakte hem vrij weinig uit dat team rocket hier geen macht had, als hij iets wilde doen, dan deed hij dat ook. Daar kon de politie hier hem niet mee tegen houden en dat wist het meisje vast en zeker ook. Echter deed hij het niet. Hij was niet dom of roekeloos. Ze zou gevaar lopen als ze nu in Lumiose City rondliep, maar hier was ze volkomen veilig. Als ze het natuurlijk niet te bont maakte. De politie zou hem op zijn hielen zitten hier, daar was hij zeker van. Als hij zijn rode R zichtbaar zou maken, of zij zelfs zou schreeuwen dat hij een TR lid was, dan zouden ze hem vast al meteen komen halen. De aasgieren. Want in Lumiose hadden ze geen macht. Alles behalve. Hier zouden ze er alles aan doen om hem te pakken te krijgen, vast en zeker. Ze ging door over het snijden en haar stem klonk nuchter toen ze zei dat haar vader dat had gedaan. Het duurde niet heel lang of hij had een pas naar voren gezet en met een frons op zijn gelaat, zijn hand over haar wang laten gaan. Zijn rode kijkers gleden over de snijwonden, die enigszins ook leken op brandwonden. "Ik denk dat wij verkeerd zijn begonnen," begon hij. "Weet je zeker dat je daar zo nuchter over kan praten?" Zijn stem klonk zacht en het was bijna een totale verandering geweest die hij door had gemaakt toen hij voor haar stond. Van eng naar teder - maar ergens toch nog steeds heel eng.

Toen ze begonnen was over haar vader was hij wat veranderd. Ze snapte niet hoe, maar waar hij eerst een creep was geweest verzachtte zijn blik nu wat. Zijn hand ging over haar wang toen hij dichterbij was gestapt, maar ze stapte naar achter, op haar hoede. "Ik denk dat wij verkeerd zijn begonnen. Weet je zeker dat je daar zo nuchter over kan praten?" vroeg hij. Nee, hij was niet helemaal veranderd. Hij was nog steeds een creep. Ze keek hem recht aan toen ze antwoord gaf. "Ja," Ze blufte, dat wist ze. Als hij er te lang over doorging ging het mis. Ze duwde haar kaken met kracht op elkaar. "Waarom niet?" Bluf, echt pure bluf. Maar ze ging geen zwakte tonen tegenover dit gezelschap. No way,

De jongen zag het aan haar. Haar houding was veranderd en ze zette een stap achteruit, waar ze dat eerder niet had gedaan toen hij dichterbij was gekomen. Ze was aan het bluffen, maar haar op elkaar geklemde kaken vertelden hem een ander verhaal. "Omdat ik het aan je zie," zei hij koeltjes. Hij had mensen bestudeerd toen hij nog maar een jochie was, voordat hij was begonnen aan het uitvoeren van testen op pokémon. Hij wist wanneer ze zenuwachtig werden, wanneer ze geraakt waren door iets of wanneer ze bang waren. Het meisje probeerde haarzelf groot te houden. "Wat heeft hij bij jou gedaan?" Zei hij zachtjes. Als hij nu bruine ogen had gehad, had hij een puppyblik gehad. Maar rode ogen veranderden dat toch wel enigszins, ze maakten het weer een beetje enger. "Je mag het me best vertellen hoor, ik kan je misschien helpen." Helpen tegen die vader van je.

Muk, hij kon het zien. Direct ontspande ze haar gezicht, en draaide deze wat opzij. Ze wilde dat hij wegging. Ze had geen zin om dingen uit te gaan leggen... Maar ze had dit over zichzelf uitgeroepen, en ze ging het afmaken zonder te huilen. Ze kreeg de vraag wat hij gedaan had, op zachte toon. Er was iets vreemds aan deze jongen. Iets onheilspellends. Ze stapte wat naar achter. Muk! Dat wilde ze niet doen. Ze herstelde zich en deed alsof ze gewoon wegstapte, bij hem vandaan. Personal space. Toen vertelde hij dat hij misschien kon helpen. Alyss kreeg een brok in haar keel en voor het eerst draaide ze haar hoofd even van hem weg. "Ik heb geen hulp nodig," bromde ze, lager dan normaal. Ga weg. Ga gewoon weg.

Hij haalde een van zijn wenkbrauwen op toen ze naar achteren stapte en zei dat ze geen hulp nodig had. Haar houding sprak echter boekdelen. Hij had haar zwakke punt gevonden en daar ging hij dan ook gewoon op in. Op haar knopje drukken totdat ze uitbarstte en het hem zou vertellen en hij als de winnaar uit dit gesprek zou komen. Zijn rode kijkers keken haar echter bezorgd aan. "Je houding zegt iets anders," ze keek hem immers niet eens meer aan. "Je kan me best vertrouwen hoor.. ik mag dan wel van team rocket zijn, maar ik ben geen monster." Desondanks dat velen hem een monster hadden genoemd toen hij die pokémon zo had behandeld, wrede dingen op ze had uitgetest en stiekem was hij diep van binnen misschien ook een monster. Hij gaf niet om zijn eigen pokemon en andere mensen betekenden vrij weinig voor hem. Maar toch, voelde hij zich geneigd om door te gaan hierin. Hij wilde haar verhaal horen.

Ze zag dat hij bezorgd keek. Ze voelde zijn rode blik dwars door haar heen steken op het moment. Hardnekkig staarde ze naar een Oran berry die dichtbij van de boom in een struik was gevallen. Vertellen? Ze zou het bijna doen. Bijna. Als hij niet had gezegd wat hij zei had ze het zeker gedaan. Maar met zijn woorden ging hij te ver. Ze kwam weer bij zinnen. Hij was lid van Team Rocket. Alles wat haar pijn deed zou hij tegen haar kunnen gebruiken. Haar blauwe blik verhardde, eerst naar de blauwe bes, en toen weer in het gezicht van de zwartharige jongen. "Alles wat ik je vertel kun je tegen me gebruiken, en gezien je van Team Rocket bent kan dat een hoop uitmaken voor mij," besloot ze. Ze was klaar, ze had genoeg gezegd wat haar zwak maakte. Het was nu duidelijk dat het hem niet meer ging lukken om iets van haar te ontfutselen over de snijwonden... Toch? Ze was niet van plan dat te doen, tenminste. Maarja... Ze was nooit van plan geweest om erover te beginnen. Plannen konden altijd veranderen.

Hij haalde zijn wenkbrauwen op in een diepe frons en voor een lange tijd staarde hij haar wat onverschillig aan. Alsof ze iets had gezicht dat zijn hartje in duizenden stukjes had gebroken. "Waarom zou ik zoiets tegen je gebruiken?" Waren zijn woorden. "Ik kan hooguit achter je vader aangaan en hem laten boeten voor wat hij je aan heeft gedaan, of hem zijn pokémon afnemen zodat hij dat nooit meer kan doen.. maar.. wat maakt jou dat wat uit?" Hij stopte even met zijn woorden en schudde zacht met zijn hoofd. "Ik kan je er niks mee afpakken, je pokémon niet en zelfs een stom item niet." En daar ging hij weer, haar personal space in. Hij zette een stap dichterbij. "Is het niet fijn om het gewoon aan iemand kwijt te zijn?"

Jaja, onschuldige woorden. Allemaal onschuldige woorden, maar wat hij achterhield. Dat wist ze niet. Hij kon alles zeggen wat hij wilde, op welke manier dan ook. Alyss was psycholoog noch psychiater, ze zou niet kunnen ontdekken of hij loog of niet. Daarom nam ze het zekere voor het onzekere. Ze ging het niet vertellen, zelfs al had hij nog zoveel gelijk. Op het moment dat hij weerr dichterbij stapte, stapte zij weer weg. Nope nope nope. Aan iemand kwijt zijn? Wilde ze het aan iemand kwijt zijn? Ja, dat wilde ze eigenlijk best wel. Maar niet aan deze jongen. Ze schudde haar hoofd, en hoewel hij niet dichterbij was gekomen deed ze toch nog een kleine stap naar achter. "Ik heb het aan iemand verteld. Het spijt me, maar ik ga dit soort dingen niet aan jouw neus hangen," besloot ze. Ze was terug, haar blik weer hard en haar voeten stevig in de grond. Maar haar nagels drukten nog altijd in haar handpalmen.