I did it again. [OPEN]

Een glimlach verspreidde zich om North’s lippen toen hij de zon op zich voelde schijnen. Hè, het mocht ook echt eens tijd worden dat het beter weer werd, zeg! Hij vond dat koude weer en die afschuwelijke regen maar helemaal niks. Het mocht van hem weer terug zomer worden. Dan kon hij met een T-shirt en een driekwartbroek rondlopen in plaats van deze warme kledij. Als hij dan zweette, voelde het in elk geval niet zo benauwd aan. De jongen rekte zich een keertje goed uit en keek naar het paleis dat zich voor hem bevond. Hij had net, na verontwaardigd te hebben gereageerd, betaald om naar binnen te mogen. Het was nog een wonder dat de man hem binnenliet, want hij had echt op ontploffen gestaan toen North vijf redenen was gaan opsommen waarom je hier geen geld voor hoefde te betalen als je binnen wilde komen. De man was hem aardig zat geweest en het was Petal geweest die zijn trainer mee naar binnen had geleid. En dus ging North het paleis dan maar binnen. Eenmaal binnen zijnde moest North toegeven dat het er goed uitzag. Hij besloot om maar wat kamers binnen te gaan en deed direct de eerste deur open die hij tegenkwam. Wat hem opviel was dat er al direct hele dure spullen hier stonden. ‘Niks breken,’ zei hij tegen Petal, waarna hij zich omdraaide en zichzelf nog maar net kon behoeden van een botsing tegen een tafeltje waar zich een dure vaas bevond. ‘Ha!’ riep North uitdagend toen hij deze ontweek. Wat hij niet gezien had, was dat er op een centimeter van de vaas nog een tafeltje met een vaas stond. Deze stootte hij wel om en hij deed een poging om hem op te vangen. Hierdoor viel hij op zijn buik, maar had de vaas wel nog vast. Dankzij de sprong had hij echter de vaas achter zich weer gemist en deze keer viel de vaas wel op de grond. North kneep zijn ogen dicht toen de vaas kapot sprong en voelde zijn hart in zijn keel kloppen toen hij voetstappen hoorde. Als dit de eigenaar was, had hij echt wel pech!

Hij had zin om in lachen uit te barsten. Hij had zin om over de grond te rollen van het lachen terwijl de tranen van vreugde over zijn wangen rolden. Petal’s afkeurende blik en de vaas die aan scherven achter hem op de grond lag maakten dat gevoel enkel nog maar erger. Hij draaide zijn hoofd. Oh ja, de voetstappen. Hij was het bijna vergeten. Hij keek om zich heen naar een uitvlucht. Hij liet de vaas voorzichtig los en begon toen vervolgens over de grond te kruipen naar het hoge bed toe. Man, nu wist hij hoe een Caterpie zich voelde zeg. Hij was echter te laat. Hij keek over zijn schouder. Het was niet de eigenaar, maar een meisje met twee Pokémon. ‘Ja hoor,’ beantwoordde hij haar vraag. ‘Mijn Pokémon keek weer eens niet uit.’ Petal gaf een verbaasde kreet en keek North verontwaardigd aan, waarna hij een klap uitdeelde met zijn roede. ‘Au,’ zei North boos tegen zijn Pokémon. Om aan te tonen hoeveel pijn hij wel niet had, ging hij met een pruillipje over zijn hoofd. Petal draaide zijn kopje verontwaardigd weg en deed een stap opzij. Hij deed een pootje omhoog. Talk to the hand, bitch. Hij zag het Petal al zo zeggen, maar eigenlijk wilde de Pokémon gewoon aantonen dat hij even niet meer aangesproken wilde worden door North. Soms vroeg North zich af of Petal in zijn vorige leven niet gewoon een mens was geweest. Hij draaide zich weer om naar het meisje en kwam vervolgens overeind waarna hij de stof van zijn kleren klopte. ‘Eigenlijk was ik het die…’ Hij hield zijn mond toen hij iets hoorde. Geroep. Haastige voetstappen. ‘Shit!’ bracht hij uit. Hij rende naar het meisje toe, trok haar aan haar pols naar zich toe en sloot de deur vervolgens. Daarna keek hij om zich heen. Het hoge bed en de kast die er stonden waren de enige manieren waarop ze zich konden verschuilen. ‘Jullie onder het bed,’ zei hij tegen de Pokémon van hem en van haar, ‘en wij in de kast.’ Hij trok het meisje aan haar pols mee naar de kast toe, opende deze en keek naar binnen. Zo te zien was het nog leeg. Hij stapte de kast in, trok haar met zich mee en deed de deurtjes vervolgens toe, er van uit gaande dat Petal de andere Pokémon wel mee naar het bed zou nemen. Hij meende dat hij de deur hoorde opengaan en hield zijn adem in. Het probleem was dat de kast niet zo heel groot was, dus dit was best… awkward.

Een grijns verscheen om zijn lippen toen hij naar het meisje keek. Zachtjes begon hij te proesten en hij hield zijn hand tegen zijn mond geklemd zodat niemand het zou horen. De deur was ondertussen opengegaan. Omdat North de deur op een kier had gezet, kon hij zien dat er twee mannen binnenkwamen. Ze keken om zich heen en daarna naar de gebroken vaas. ‘De dader zal al wel weggelopen zijn,’ zei één van de mannen. ‘Jammer. Anders hadden we er wat aan verdiend,’ zei de andere man. Plotseling kwam één van de mannen dichter naar de kast toe en voorzichtig legde North zijn hand over de mond van het meisje, waarna hij een teken deed dat ze stil moest zijn. Ondertussen probeerde hij haar zo goed mogelijk af te schermen met zijn lichaam zodat ze zeker niet gezien kon worden. Hij keek over zijn schouder en zag dat de man voor de kast was blijven staan. Zijn hand reek naar de opening van de kast. ‘Hé, kom je nog? Ik hoorde verderop nog wat!’ De man voor de kast gromde, wierp nog één blik op de dichte kast en draaide zich toen om waarna hij de kast uitbeende. North haalde zijn hand van haar mond en van de zijne. ‘Nog even blijven staan,’ fluisterde hij. ‘Voor het geval ze terug komen.’ Daarna begon hij zachtjes te proesten. Het was dan ook best wel hilarisch. Hij zag vanuit de opening dat Petal behoedzaam onder het bed vandaan kwam. ‘Denk je dat de kust veilig is of wil je hier nog even gezellig blijven staan? Ik moet wel zeggen dat ik het lekker warm heb gekregen. Ik bevroor buiten zowat.’ Hij grinnikte even en keek daarna weer naar de deur. Ach, ze zouden heus niet terug komen. Ze moesten dadelijk gewoon goed opletten met het naar buiten gaan en dan zichzelf naar een andere kamer in veiligheid brengen. En dan zou niemand ooit weten wat er gebeurd was.