Two Guys and a Pizza [+Ciro Raedmund]

De Lysandré Café, een café die vooral bekend stond door zijn felrode kleur en interieur. Vooral wegens de kleur en zijn locatie, het lag in een vrij rustig straatje en daarmee was het zijn meest favoriete café in de stad geworden. De beste plaats om dan ook een pizza te eten met een willekeurig figuur die hij had leren kennen via de HC. Met een geamuseerde grijns verborg Ciro de HC weer in zijn broekzak. Nog fijner was dat ondanks hij ervan hield voorwerpen in de fik te steken, ze hier er geen probleem mee hadden. Buiten wat gescheld, maar hij had de geamuseerde glim in de ogen van de werknemers gezien!  Enkel een vuur liefhebber had dat. Sindsdien kwam hij enkel naar dit café. Maar goed, hoe laat kwam hij nou? Ciro tikte ongeduldig tegen de pizzadoos en staarde deels uit het raam. Er viel ook vrij weinig te zien dan het appartement tegenover. Saai uitzicht. Hij zuchtte kort, maar zag uiteindelijk een man het café binnenlopen die zoekend rondkeek, alsof hij een toerist was. Dat moest hem zijn, huh? Een bruinharige man met slordig uitziende haar die hij maar in een losse paardenstaart had. Achteraf paste zijn stem degelijk bij het person die het scheen te zijn. Nou, ergens. De man merkte hem op, eigenlijk vooral de pizza, en ging recht tegenover hem zitten. “Yo, ex-pizza koerier!” Groette Ciro hem kort, waarop de man suggereerde dat hij Ciro was. Hij knikte met een grijns dat hij het juist had en haalde de heerlijk ruikende pizza tevoorschijn uit de doos. “Maar…. Geld eerst,” Direct stak Ciro zijn hand naar hem uit met een kort ‘geef maar’ gebaar met zijn hand. Kijk, geld was leuk om te verbranden, maar hij was zo blut dat het stukje papier of simpele munten kostbaar werd. Hoe erg hij het ook vond.

De ander greep gelijk naar zijn portemonnee, maar stelde vervolgens een interessante vraag; hoeveel moest hij hem geven. Natuurlijk wilde Ciro wel iets meer dan de helft, maar besloot eens de boel sympathieker aan te pakken. Kom op, het ging immers over pizza. “De prijs van twee Turkse Pizza’s,” Die pizza’s waren heerlijk en kon je in deze wijk makkelijk voor onder de 2 euro krijgen. Helaas lag de standaardprijs rond twee euro. Nou was Ciro benieuwd of hij met een échte pizza kenner te maken had. Oké, Turkse Pizza’s vielen zeker net onder de ‘standaard’ pizza’s, zoals de Hoenn pizza en de Margherita pizza. Het heette vooralsnog pizza en deze ex-pizza koerier moest deze ook kennen. Dat moest gewoon en al helemaal hun prijs. Ergens verwachtend dat hij hem te weinig zou geven, want er volgde geen directe respons liet Ciro zijn schouders wat zakken. “Da’s 4 euro, dus.”

Hmm, de ander scheen degelijk wel wat te weten betreft de prijs van twee Turkse Pizza’s, maar deze zat nog niet rond de 4 euro. Pas nadat hij het verduidelijkt had, kreeg hij de… wacht, vijf euro? De pizzakenner deelde mee dat hij geen kleingeld had en enkel dat briefje van vijf had. Oeh, dus een lief mensje zou een euro teruggeven. Nadruk op ‘lief’. Ciro greep de vijf euro met zijn ene hand en haalde zijn lege portemonnee erbij, het geld erin plaatsend. Zwijgend propte hij die weer in zijn broekzak. Netjes, vijf euro op zak. Meer dan normaal en eigenlijk één euro winst. Met een dankbare grijns keek hij de ander weer aan en haalde zijn handen geamuseerd over elkaar. “Bedankt voor het doneren van de één euro aan het Ciro-fonds,” Grijnsde hij breed, waarna zijn blik over de pizza gleed. Zo warm en vers. Yum. “Bon appétit, toch?” Een woord die hij vaak in Kalos opgevangen had. Het betekende iets in de zin van ‘eet smakelijk’.

Wauw. De donatie kwam blijkbaar met voorwaarden, zoals dat hij er geen vuurwerk of dynamiet mocht kopen. Niet dat het een drama was, maar enkel jammer. Wat had je daaraan als je Fire type Pokémon had en een oude, betrouwbare aansteker? Je kon met enkel dat al meer bereiken dan simpele dynamiet. Een pizzakenner die geen pyromaan was, zou het natuurlijk niet kunnen weten. “Komt goed, ik heb toch Fire type Pokémon al is één van hen gewoon een kip met steroïden,” Antwoorde Ciro kort en rolde betreft de Combusken met zijn ogen. Werkelijk waar, soms vroeg hij zich af hoe de Pokémon ontstonden en waarom moeder natuur de meest vreemd uitziende Pokémon voort bracht. De vreemdste voorbeelden waren Jynx, Gulpin wat een maag met dikke lippen was en Vanilluxe, een zwevende ijsje met hoofden. Brr, je kreeg er de kriebels van en niet door hun kou. Maar goed, tijd voor pizza en niet een levend ijsje. De jongen liet hij als eerst een stukje pizza grijpen, waarop hij zelf een stukje vastgreep en al likkend over zijn lippen eveneens omhoog hield. De ander knikte en nam een hap, waarop Ciro kort terugknikte en genoot van zijn stukje. Awh, heerlijk. De kaas en d-de ananas! Verrukelijk! Ciro likte zijn lippen af en greep nog een stukje. Als hij maar niet alles opvrat. Wacht, ‘hij’? Oja, hij wist nog amper de naam van de pizzakenner. “Wat is je naam, trouwens?” Vroeg hij maar, waarop hij nog een hap van de pizza nam.

Was zijn verwoording zo vreemd geweest? De ander had zijn woorden verrast herhaald, maar Ciro zag het er niet het nut in om hem uit de verwarring te helpen. Ooit zou er een Ciro-woordenboek komen. Tegen die tijd moest hij maar meespelen. Maar goed, de ander scheen ‘Manolo’ te heten, maar leek ook het prima te vinden om aangesproken te worden as ‘Manny’. Vreemde bijnaam. Het liet hem denken aan een film met een Mamoswine. Fro-Nee, dat was het niet. Ah! Het was Ice Age! Inmiddels gaf Manny aan dat hij hem ook iets anders mocht noemen. Wat verrast keek Ciro hem aan. Meende hij dat zonet? Bijna niemand die hij tegengekomen was scheen zijn bedachte bijnaam op prijs te stellen. “Hmm,” Ciro slikte het stukje pizza door en peinsde een korte tijd over een passende bijnaam. Ergens klonk Manny al leuk, maar het was niet origineel genoeg. “… Mamo, ja, dat is een goede bijnaam, Mamo. Als in Mamoswine. Er was een exemplaar die Manny heette in Ice Age,” Voldaan keek hij Mamo aan. Het was wat simpeler dan hij normaal kon verzinnen, maar het was te makkelijk. Mamo vroeg kort erna of hij uit Kalos kwam, waarop Ciro direct zijn hoofd heen en weer schudde. “Uit Hoenn, en jij dan?“ Hij moest toegeven dat Mamo met zijn vrij getinte huid en kleur haar enorm opviel tussen de meeste bewoners van Kalos. Wellicht kwam hij uit ook Hoenn of natuurlijk Unova.

Holy Vanilluxe op een stokje! Mamo accepteerde de bijnaam, maar nog beter; hij refereerde naar hem als Ciromaan. Hij mocht deze gast nou al helemaal, hij was zelfs de eerste die hem eveneens een bijnaam gaf. Hoe geweldig was dat? Ciro kon een vrolijke grimas niet onderdrukken, maar helaas verschoof het onderwerp door zijn eigen toedoen naar de regio waar ze uit kwamen. Het kwam wel als een verassing toen Mamo vertelde dat hij uit Kanto kwam, want zo boers zag hij er niet uit. De jongen had geen Tauros naast zich met de naam “Lucy” of zelfs maar een spijkeren overall aan met een rietenhoed. Nee, hij zag er vrij stads uit, zelfs gewoontjes. Het werd echter interessanter toen hij vertelde dat hij uit Lavender Town kwam, berucht om zijn geesten en andere taferelen die zich daar afspeelde. Het was in principe een spookstad, de letterlijke betekenis ervan. De bekendste verhaal ging over een Cubone wiens moeder gedood was en als geest rondzwierf in de Pokémon Tower, een begraafplaats, maar in een toren gepropt. De stad trok zijn aandacht, wegens de zelfs soms bloederige verhalen erachter. “Je bent niet toevallig een pizza vretende geest, of wel?” Vroeg Ciro sceptisch, terwijl hij weer een hap van de pizza nam. Mamo had dan wel een luxe dood, pizza kunnen opvreten na je dood in een totaal andere regio. Had hij dat ook maar ooit, al wilde hij in plaats van een levensvoorraad pizza, juist kip hebben. Het meest veelzijdige stukje vlees. Kip. Yum, heerlijk. Mamo vroeg echter na ook een hap genomen te hebben waarom hij naar Kalos vertrokken was. Wegens Team Rocket, grotendeels. Dat zou hij niet voor de ander geheim houden, al mocht iedereen er een beetje moeite voor doen. “Aan mijn taken voldoen, anders was ik hier nooit gekomen. De regio trekt mij niet met de tuttige vrouwen en die Furfrou’s huppelend naast hun. En dan soms hun accent,” Ciro trok een vies gezicht, “Báh,”

Was Mamo daadwerkelijk een pizza vretende geest die uit Kanto naar Kalos was gereisd om met hem doodleuk te genieten van wat pizza? Vet! Zou een leuk idee zijn, had hij ten minste een vriendelijke geest tegenover zich om urenlang over pizza’s te praten. Mamo dacht zelfs dat hij geen pizza meer zou krijgen als hij een geest bleek te zijn. Dat waren zeker niet zijn grootste zorgen. Met een frons wees hij dus naar de buik van de ander en keek toen terug naar de pizza. “Jawel, maar hopelijk verteer je het nog op de menselijke manier,” Zo niet, dan… Wat kon hij dan verwachten? Nooit had hij stil gestaan hoe het eruit zou zien indien geesten iets aten, buiten mensenvlees en al die onzin, het verteerde. En of ze sowieso aten. Een eeuwoude mysterie. Vervolgens scheen de pizzageest dieper op zijn verblijf in Kalos te willen gaan, wat hij zeker geen probleem vond. Het veraste hem echter telkens weer hoe elk persoon erop reageerde; tot nu toe zouden ze zijn opmerking negeren, maar de geest scheen een nieuwsgierig aagje te zijn. Interessanter dan dat was dat hij zelfs dezelfde reden scheen te hebben. Oeh, dat veranderde alles. Zou Mamo de pizza etende geest ook in Team Rocket zitten? Van die opa figuur had hij het niet verwacht, nou ja, half met de drie koppige draak, maar deze jongen.. ? Hij zou een gokje wagen. “Niet iets te maken met een raket groep?” vroeg Ciro haast grijnzend, maar op lagere maar geamuseerde toon. Als deze gast er echt in zat was er eindelijk iemand die hij degelijk mocht. Mamo lachte zelfs om zijn “tuttige vrouwen” opmerking en gokte dat hij in zijn woorden geen “ladiesman” was. Verrast keek de jongen hem aan, direct meerdere happen van de pizzastuk nemend, zodat hij de vraag maar niet hoefde te beantwoorden en de rode blos op zijn wangen kon verbergen. Nee echt niet. Vrouwen.. tja, vrouwen, ze waren ro-Arceusdomme! Bijna stikte hij in de pizza, maar slikte die weg en hapte naar adem. Pfoe, scheelde niets. Wel zonde, maar… Ehm, het onderwerp. Ciro frummelde wat aan zijn beanie, proberend het onderwerp vloeiend te veranderen. Natuurlijk! “Dat was even schrikken. Meestal laat ik andere stikken, het zelf beleven door een pizza is andere deeg,”