Two Guys and a Pizza [+Ciro Raedmund]

Ho! Verteerde de pizza etende geest niet de pizza als een normale mens of zou het daadwerkelijk over een paar tellen uit zijn lichaam vallen als het ware? Hoe zou het sowieso werken? Werd de pizza trouwens geen geest na te worden opgevreten door een exemplaar? Ergens was het een leuk idee; een pizza-geest die wat rond dwaalde, al zou het fijner zijn als een levend mens ze kon opvreten. Dan zweefden er tig pizzageesten rond voor niets en kon je dat standaard opvreten. Als ze natuurlijk lekker waren. Ciro merkte echter dat hij enorm afgedwaald was en pas toen Mamo verder sprak. Schijnbaar had hij het… mis? De pizza vretende geest vertelde dat het in hem bleef, benadrukte dit met een klein gebaar naar zij buik en door te genieten van een pizzapuntje. Hmm. “.. Sure,” Ciro vertrouwde het niet bepaald, zeker als het betekende dat de pizza nooit het lichaam van de geest zou verlaten. Het was dan net een prullenbak vol pizza’s, maar deze werd dan niet leeggehaald. Aandachtig volgde hij elke beweging van de jongen, totdat hij deze doorgeslikt had. Kort erna scheen Mamo bijna in zijn pizza te verslikken. Uhm, wat was er mis aan ‘raket groep’? Te onduidelijk of.. ? Direct vroeg Mamo hoe hij de groep kende en met een grijns kruiste hij zijn armen achter zijn hoofd. “Ik ben een astronaut,” Niet te direct, maar zou de geest dat wel begrijpen? Ach, moest duidelijk genoeg zijn. Hij maakte er ook geen geheim van. Toen het onderwerp echter naar vrouwen gleed, scheen Mamo om zijn reactie te grijnzen. Pff. Na het bijna stikken in de overheerlijke pizza scheen zijn opmerking prima gevallen te zijn bij Mamo, bewerend dat het meestal “koekje van eigen deeg” was. Natuurlijk was het gewoon pizza van eigen deeg.

Op dat moment stapte echter een welbekende ober, ‘Jay’ naar hem toe die zich voorover boog en vertelde dat er mensen van Minccino’s de café naderde. Ciro knikte kort en wuifde de ober vaarwel. Oh boy, dat deden ze snel dan. Té snel. Op de achtergrond weerklonk al het luide gegrom van minstens twee Houndoom. Ciro zuchtte diep, totaal even geen zin om te vechten met een volle maag. Hij had geen keus zo te horen. Oja, hij kon het beter even toelichten wat er gaande was, maar toen hij ijn mond al opentrok schoot een Houndoom het café in en blafte luid zijn kant op. "Nu al“ mompelde Ciro, waarop hij Rifle uit zijn Pkéball tevoorschijn haalde. “Scratch tegen de ogen en snuit en dan Double Kick!” De Combusken knikte en haalde fel met zijn vlijmscherpe klauwen naar de Houndoom’s gezicht uit welk met een jankend geuid naar achteren stappen om vervolgens twee rake klappen tegen zijn kop te krijgen. Rifle verloor echter zijn evenwicht toen de Houndoom een felle uithaal naar Riffle’s kop gaf. Nog net kon Rifle overeind blijven, terwijl de Houndoom tegen hun tafel knalde en de pizzastukjes op zijn gezicht kreeg. Wacht, n-neeeeee! “De pizza’s?!” Dit was een regelrechte drama. Ciro sloeg zijn armen over elkaar en deelde rake schoppen uit aan de Pokémon. “Foei, Betsie!”

Hun pizza was naar de maan en tot zijn verbazing had Mamo de hele tijd rustig gegeten, tot natuurlijk dát moment. Niet alleen dat, want hij haalde ook al zijn Gabite tevoorschijn, een Dragon type waar je meer aan had dan een Druddigon, gezien ze daadwerkelijk evolueerde. Echter bleef hij telkens schoppen tegen de Houndoom, totdat Mamo hem tot een halt riep en beweerde dat het beter kon worden gedaan door hun Pokémon. Daar had hij wel een punt, zijn energie hieraan verspillen was nutteloos en Rifle kon gewoon dat karwijtje wel regelen. Indien hij hem niet nogmaals zou teleurstellen, maar de Gabite oogde vele malen sterker, dus had hij er wel vertrouwen in dat het goed kwam. Het was echter duidelijk dat Mamo uitleg wilde wat er exact gaande was en met een lichte frons keek Ciro hem aan. “Had ik je dat niet via de HC verteld? We spraken over mensen verbranden en ik stond in de lijn om een pizza te halen. Ze vonden mijn gebabbel niet leuk en dreigde mij met wat Bunnelby’s aan te vallen en toen brandde ik hun winkel tijdens het proces aan,” Geen vreemde gebeurtenis in zijn geval, dit kwam zo vaak voor en dat weerklonk ook in zijn stem. Terwijl hun Pokémon echter vochten leek het erop dat de rest elk moment zou verschijnen om hem uit te schakelen. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Meerdere Houndoom’s verschenen in het café, maar een paar trappen van Rifle leek genoeg te zijn om een deel bewusteloos te krijgen. “Ik denk dat het tijd wordt om te vertrekken,” Het was overduidelijk hoogstens tijd daarvoor met de toenemende aantal Pokémon. Ciro knikte naar het lokale personeel en snelde zich langs de achterdeur van het café, op de voet gevolgd door de Combusken. Die mocht hij altijd in zulke noodgevallen nemen en gelukkig kon het personeel hun toekomstige ‘klanten’ hartelijk ontvangen. Eenmaal buiten het café, in een steeg die naar een pleintje leed keek hij alert om zich heen. Als het goed is zat het personeel van de Mincinno’s aan de andere zijde, bij een andere steeg die echter veel gebruikt werd. Dan was het handig om een andere kant op te gaan dan dat ene pleintje. De andere zijde liep weliswaar dood, maar er zat genoeg rotzooi voor het muurtje om erover te springen. Maar eerst.. “Calliber, gebruik Sand Attack!” Daarmee zouden hun geuren minder sterk worden en kwamen ze enkel een hoopje zand tegen. Ciro klapte Calliber’s Pokéball open die direct zand om zich heen wierp, waarna hij hem spoedig weer terug liet keren. “Oké, volg mij!” zei Ciro op fluistertoon richting Mamo en sprong op de eerste paar dozen met Rifle achter hem aan, totdat hij over het muurtje gesprongen was. Zo, dat scheelde al een boel. Nu maar hopen dat het ook Mamo gelukt was, maar hij was tenslotte een mede-astronaut.

Natuurlijk was het de mede-astronaut gelukt om over dat muurtje te springen, al had hij zijn trouwe Gabite niet meer naast zich. Die kon zeker niet al te best springen, zeker? Geen verassing. Mamo sprak hem echter direct aan en stelde vervolgens voor om anders naar zijn appartement te gaan dan continu te vluchten. Hmm. Hij keek direct Rifle aan, maar die was duidelijk nog onzeker of hij de knul kon vertrouwen, dus had hij niets aan hem. Zijn beslissing was duidelijk toen hij weer oogcontact met Mamo maakte. Tot nu toe mocht hij hem wel en als collega’s kon hij hem vast geloven op zijn woord. De tweede optie hield teveel geren in en nam veel tijd in beslag. “Leid de weg, Mamo!” Ciro stapte naar achteren en maakte een kort ‘ga maar voor’ gebaar naar de ander. Dit werd nog zeker interessant, al tokte Rifle nog licht wantrouwend. Kippen moesten écht onderdaniger zijn en gewoon beslissingen accepteren, maar helaas… deze had een ruggengraat. Soort van.

Na zich even te hebben georiënteerd, leidde Mamo direct de weg naar zijn appartement toe via een rustige straat. Dit was één van de wijken die hij juist goed kende, maar vanaf het uiteinde van de straat liepen ze een andere wijk in die nog onbekend voor hem was. Ach, het was niet alsof hij in Lumiose City was opgegroeid. Verrast keek hij op toen Mamo hem aansprak, en vervolgens naar zijn leeftijd vroeg. Dat moest wel de eerste keer zijn dat die vraag aan hem gesteld werd. Waarom wilde hij dat echter weten? Met licht vernauwde ogen keek hij zijn kant op, al had hij besloten de ander te vertrouwen. “15 Jaar,” Naast hem spande Rifle weer zijn spieren aan en zijn blik strak op de ander rustten. Zijn rode ogen zouden hem niet uit zijn zicht laten verliezen. “En jij, Mamo?” kaatste hij de vraag maar terug met een grijns, al was hij er niet zo nieuwsgierig naar. De ander schatte hij ergens in de 20, maar een leeftijd wist hij niet op te noemen. Dat ging wat moeilijker. Toen pas werd het hem echter duidelijk waar Mamo naar toe wilde gaan: hoe hij een astronaut geworden was. Natuurlijk. Hij had natuurlijk amper leeftijdsgenoten gezien binnen Team Rocket, en de meeste 15-jarige hielden zich bezig met school. Pff, wat een saai leven. Maar goed, een uitleg. “Nou… ik werd een astronaut via mijn vader die ook een mede-astronaut is. De manier waarop ik vocht vond hij zeer interessant, en ik had nergens echt een thuis. Dus, vandaar,” Het woord ‘vader’ sprak hij vol tegenzin uit, in de verder onverschillige toon. Die kerel haatte hij enorm, maar zonder hem had hij nooit een nieuwe leven kunnen beginnen en was hij nog in Hoenn, weg te lopen van huis. “Jouw verhaal?” Nou was hij wel benieuwd naar Mamo, en was het niet eerlijk om informatie uit te wisselen, of als het ware te ‘ruilen’? Afwachtend keek hij naar de jongen, maar tikte kort tegen de voorhoofd van de kip naast hem aan. Het leek erop dat ontspannen net teveel gevraagd was, want de hele tijd had hij zijn lichaam nog aangespannen.

Na zijn eigen leeftijd te hebben opgenoemd, had hij naar die van de ander gevraagd en scheen Mamo eenentwintig zijn. Phiew. Dat was flink wat jaartjes ouder dan hem, maar waarschijnlijk ouder dan oma en opa, maar het scheelde vast maar een jaar of twee. Bij de tweede vraag scheen Mamo niet heel vrolijk te zijn dat hij erover mocht beginnen, maar het was niet alsof iedereen voor hun plezier bij Team Rocket aansloot. Van wat hij vernomen had schenen de meeste een dramatische jeugd achter de rug te hebben en belandde ze bij de organisatie, dat hoorde hij het vaakst. De reden van Mamo leek echter op de zijne; vroeg begonnen met illegale zaken en van regio’s overgestapt. In zijn geval was dat natuurlijk Kanto in plaats van Hoenn geweest. Schijnbaar zat de ander al een jaar bij de organisatie, terwijl hij niet langer dan een half jaar bij zat. Hij had dan ook vast meer ervaring dan hem. Interessant. Zijn blik gleed weer van de ander terug naar de straat waar ze door heen liepen. Het geluid van de Houndoom’s en de kerels was al een ogenblik geleden verdwenen op de achtergrond. Dus daar hoefde ze vast geen zorgen meer over te maken, tenzij.. “Hoelang moeten we nog voor we bij je appartement zijn?” vroeg Ciro kalm, waarna hij kort richting de lichtblauwe lucht keek, ”Die mensen kunnen namelijk elk moment met een Flying type verschijnen, dat zie ik ze best snel doen,” Ze hoefden niet enkel waakhondjes op zak te hebben om hem te achtervolgen.

Er volgde geen direct antwoord op zijn vraag, maar de ander wenkte hem vlak bij een hoekje mee. Bijna had hij stug door zitten lopen, maar op tijd had hij het gebaar gezien en volgde hij Mamo. De aankomende dreiging zat Rifle echter niet lekker en de Combusken liet dat blijken door bezorgd te tokken. “Ssst,” snauwde Ciro over zijn schouder naar de kip, die verontwaardigd hem aankeek. Wat had hij nou? Ze waren vast dichtbij Mamo’s huis… Dat hoopte hij eerder om eerlijk te zijn, dus gevaar liepen ze niet. Met de nadruk op ‘hopelijk’. Enkele tellen later stond de ander vlak voor een deur stil en maakte hij kort en krachtig bekend dat ze zijn woning bereikt hadden. Wat voor een krot was het? De jongen keek kort op, maar zag niets meer dan de deur, voordat hij al naar binnen werd geleid. Ook goed. Het interieur was niet al te opvallend, maar om eerlijk te zijn had het niet de knusse sfeer van Jayde’s huis. Het ging er wel uiteindelijk om dat ze veilig waren van de groep idioten van Minccino’s. Hij mocht niet klagen om Mamo’s vrijgevigheid en met die gedachte stapte hij dieper de wning in. Kort keek hij om zich heen en hoorde vaag de woorden uit een onbekende taal van de ander. Met een frons keek hij Mamo aan, nadat hij uitgesproken was. “Volgens mij is dat niet een taal of dialect uit Kanto,” Vervolgens kreeg hij echter een waarschuwing naar hem toegeworpen dat hij niets mocht aanraken. Regeltje om niets. “Alsof ik dat van plan was,” Direct zette hij een nep-pruillipje op, maar liet die spoedig weer verdwijnen, “En… Hoe vaak heb je dit als schuilplaats moeten gebruiken, geestje?”

OOC: Sorry, ik ben atm moe en moet écht in komen.

Opgegroeid in Lavender Town, maar toch in staat een onbekende taal of dialect vloeiend te spreken? Dat was zeker geen normale Kanto-burger. Met een frons keek hij de pizza-etende geest aan. “Hoe kan je dan die taal?” Van iemand uit Kalos verachtte hij zeker dat degene een taal, zoals Frans vloeiend kon spreken of Engels, maar… dát? Ng voordat hij een antwoord daarop kreeg maakte Mamo duidelijk dat er net veel was om te slopen, waarna hij weer het interieur tot zich opnam. Dat viel nog te betwijfelen, maar hij kon praktisch alles verwoesten, dus met een simpele tafel kwam hij al heel ver. Het leek hem echter eenvoudig zijn schouders onverschillig op te halen. “Als jij dat zegt,” Mamo's antwoord op zijn vraag had hij echter niet verwacht, maar hoe goed kende hij hem nou? Schijnbaar had hij nooit eerder zijn woning als schuilplaats gebruikt en leek het bekend maken van zijn lidmaatschap intimiderend genoeg. Wauw. Tja, dat gebeurde nooit en te nimmer bij hem. Het was Ciro's beurt om verrast naar de ander te kijken, maar hé, hij had ook amper zijn eigen thuis als schuilplek hoeven gebruiken, al was het eerder omdat hij zijn familie niet in gevaar wilde brengen. “Dan heb je geluk. Het eindigt net te vaak dat ik moet vluchten of ik ze juist weet weg te jagen met mijn Pokémon met soms hier- en daar een lijk,” begon Ciro, “Had jij dan dat nooit eerder gehad dat het verkeerd liep?” Dat leek hem stug, maar van de meeste Grunts wist hij wel hoe het ze af ging, maar hij leek een heel ander geval te zijn.

Schijnbaar kende Mamo de taal, wegens zijn ouders, maar leek hij verrast te zijn door zijn ‘interesse’. Vervolgens sprak de ander alsof het vanzelfsprekend was dat mensen een andere taal spraken, in dit geval uit Kanto. Met een lichte frons kon hij enkel naar de ander kijken. In Hoenn was dat niet heel gebruikelijk geweest, buiten de veelgebruikte Engelse taal, hoewel… hij kon een beetje Frans, maar dat was in Kalos dan veel gebruikt. “Gewoon, ik verwachtte niet echt een diversiteit in talen in Kanto. In Hoenn hebben we bijvoorbeeld gewoon Engels die soms gebruikt wordt, meer niet,” antwoordde hij, waarna het oderwerp verschoof naar het gebruiken van de woning als schuilplaats. Echter scheen Mamo over een Abra met Teleport te beschikken, waarmee hij gemakkelijk van linke situaties kon ontvluchten. Dat was… ook een optie, als hij ooit een Pokémon met Teleport had, dan moest hij ook die op deze manier gaan gebruiken. Om continu te moeten ontvluchten op de rug van een Pokémon en in het proces levens te beëindigen begon oud te worden, net niet vermoeiend. “Een Abra komt zeker in mijn ‘moet ik nog vangen’ lijstje te staan,” grapte Ciro, waarna hij de ander naar een koelkast zag lopen en een hele fles cola eruit wist te halen. C-Cola?! De laatste keer dat hij dat gehad had moest in Hoenn geweest zijn, vlak voordat hij zich bij Team Rocket had aangesloten. “Graag, zelfs!” Eindelijk, die heerlijke frisdrank! Echter trok Rifle aan zijn shirt en tokte dringend naar hem. Ugh, wat wilde hij nou weer? Ow… Het was al duidelijk. Ciro liep op Mamo af en wenkte richting de Combusken die zich vlak naast hem gevoegd had. “Heb je ook iets voor een Combusken?”