Two Guys and a Pizza [+Ciro Raedmund]

Zo te horen leek Mamo overtuigd te zijn dat het weleens voorkwam dat er een andere taal gesproken werd in Hoenn dan Engels en Nederlands. Daar had hij gelijk in, maar het was vrij abnormaal en zeker in Fallarbor Town, een dorp die vlakbij de vulkaan zat. De afgelegen locatie hielp daar ook geweldig bij. Mamo voegde er wel aan toe dat hij werd omringd door mensen, waarbij het beheersen van een extra taal heel normaal was en hij niet zeker wist of het in Kanto ook weinig voor kwam. Met dat antwoord was de mysterie wel opgelost en toen ze over de Abra teleportatie eigenschap spraken maakte Mamo de opmerking dat het zijn tip van de week was. “Awh, dus nu moet ik een week wachten voor de volgende tip?” sprak Ciro nep-sip en trok een pruillip, al herstelde hij zich alweer snel en greep het glasje cola vast. Hij had dat frisdrank al jaren niet aangeraakt of gedronken voor zijn gevoel en hoewel hij meestal samen at met Rifle, had hij geen idee at voor een effect het op hem zou hebben. Was het giftig voor de kip of zou hij na wat mentos binnen gekregen te hebben ter plekke exploderen? Wie weet. Na een tel bleek helaas uit dat Mamo enkel water beschikaar had. “Lukt dat?” vroeg Ciro aan de Combusken die instemmend knikte, “Schijnbaar wel,” Al was dat vloeistof de zwakte van de Fire type, kon hij het wel tot zich nemen. Logica. Tevreden met de frisdrank nam hij een slok en grijnsde tevreden naar Mamo en Rifle. Heerlijk! Dat geprik en de zoete smaak. Geweldig, maar écht lang geleden. “Had ik écht nodig,” sprak hij waarna hij nog een paar slokken nam.

Hij mocht écht wachten voor een volle week, voordat hij een nieuwe tip van Mamo zou krijgen. Ugh, geweldig weer, zeker nadat hij er voor de eerste een volle minuut gewacht had. Er was daar echter een reden voor die vrij aanemelijk was: een geest had eenmaal weinig breincapaciteiten meer. Vind je het gek? Het was eigenlijk knap dat een geest nog kon nadenken en fuctioneren zonder een fysiek brein in zich te hebben. Een geest met echter een brein moest er bizar uit zien, gezien het aan niets vast zat. Daar had je echter weer botten en spieren voor, maar dan was het geen geest meer, maar een zombie. Scherp keek hij Mamo dus aan en wreef zijn vinger nadenkend over zijn kin. “Wat ik mij nou afvraag is… waarom je nog een soort van fysiek lichaam heb en überhaupt ka nadenken als geest-zijnde,” begon Ciro sceptisch, waarna hij met een grijns naar hem wees, “Je bent zeker een zombie! Dat moet haast wel,” Stiekem had hij té vroeg de verkeerde conclusie genomen, dat moest haast wel of was het wel heel stiekem het idee van Mamo geweest. Hmm… Hij genoot al echter binnen enkele tellen van wat cola, maar natuurlijk moest hij Rifle niet vergeten. Dat kipje had ook nogal dorst en hij vroeg zich af of wat drinkwater hem niet zou blussen. De keren dat hij echter nat werd was er niets gebeurd, maar dat was nadat hij letterlijk aangebrand was. Toegegeven, hij rook heel alig, maar heeft zich ingehouden om een bijt van Rifle's arm te nemen. Al was het omdat er later er meer vlees aan kwam als Blaziken-zijnde. Mamo had echter al een glas vastgegrepen, water in geschonken en overhandigd aan de Combusken die wat onhandig deze vasthield met zijn té grote klauwen. Leve handen en vooral... duimen. Met een een frons keek hij de pizzvretende zombie aan toen hij vertelde dat zijn Gabite ook wat water weg kon werken. Het was immers een Ground type en die vluchtten eenmaal voor alles wat mar met plantjes of water te maken had. Oja, ze waren ook bang voor karateklappen wat weer logisch klonk. Afwachtend keek hij echter naar de Combusken die de glas bij zijn snavel bracht en er tevreden uit dronk. “Het ziet er zo vreemd uit...” mompelde hij wat in zichzelf. Een vogel die water dronk met die snavel van ze.

De ander had zijn armen al uitgestoken en probeerde hem ervan te overtuigen dat hij absoluut geen zombie was. Hij moest de ander gelijk geven met het rottende vlees gedeelte, maar een geest had toch eenmaal geen vlees in zijn lichaam zitten? Met vernauwde ogen bleef hij de ander aanstaren. Als hij beweerde geen zombie te zijn en hij ook geen geest was, wát was hij dan wel? Er ws niets tussenin, tenzij hij anders een ghoul was. Dat type op een mens-lijkende wezen die zich voedde met mensenvlees, waar Flippy gek genoeg niet slecht bij zou passen. Misschien moest hij hem daar later nog over vragen hoe dat zat, al moest hij eerst zijn ghoul-instincts aanroepen. Oja, Mamo was nog an het woord. Op dramatische wijze deelde hij vervolgens mij dat hij iets aan hem zou ontrafelen door de pizza. Een grijns sierde Ciro’s gezicht. Hmm, hij was benieuwd; wát was Mamo? Een geest die een mensenlichaam had overgenomen schijnbaar. “Ehm… wauw,” wist hij enkel verrast uit te kramen, terwijl hij het liet bezinken. De geest moest natuurlijk zijn gastheerlichaam behouden door zich te voeden en dat verklaarde eigenlijk dan al waarom de pizza niet uit zijn lijf gevallen was. “Dan maar hopen dat het persoon achter je momentele lichaam maar van pizza hield,” reageerde hij er met nog enige verbazing op.
Nadat hij en Rifle wat gedronken hadden hoorde hij echter zijn Holo Caster in zijn broekzak af gaan. Ugh, nú van alle momenten? Geïrriteerd haalde hij het toestel tevoorschijn en schakelde de luide ‘I will survive!’ lied uit wat zijn tijdelijke ringtone was, uit.  “Wat nu weer…” mompelde hij, maar toen hij een nieuwe melding zag vanuit Team Rocket bij de lijst vol patrouilles, wist hij al te best waar het over ging. Moest hij nou écht gelijk patrouilleren? Konden ze dat niet eerder tegen hem zeggen, dan was hij later uit zijn bed gestapt en was hij nog wakker tegen dat tijdstip… Hmm, hij maakte een zijwaartse beweging op het toestel en zag de reeks tijden verschijnen en zijn gezicht vertrok. Dat tijdstip was over vijf minuten. Arceusdomme! Gealarmeerd borg hij het toestel op en zuchtte geërgerd. “Ik mag weer patrouilleren, maar bedankt voor de cola en het gesprek. De volgende keer eten we andere pizza, deal?” zei hij gehaast met een grijns, voordat hij de glazen op een tafel neerlegde en een zwaaiende armbeweging maakte. “Tot de volgende pizza!” Na die woorden uitgesproken te hebben raasde hij de woning uit met de kip op zijn hielen, recht de stad in voor de zoveelste saaie patrouille.