Fake Tears

Met een zucht ging een roodharige jongen met zijn hand door zijn rode haren. Al een flinke tijd was het geleden dat hij de Gym in Cyllage City had uitgedaagd. Destijds waren zijn Scizor en Aerodactyl nog een stuk zwakker en was zijn Squirtle qua gedrag nog een enorm jonkie. Ze waren duidelijk gegroeid. Garrett en Altaïr waren qua levels en strategie enorm vooruit gegaan en de Squirtle was zelfs geëvolueerd! Ook hadden ze een gevecht tegen zijn eigen vader weten te winnen, met dank aan de Pokémon die pas twee weken uit zijn ei was. Hij had de aanval Hydro Pump weten te leren, een aanval die Aiden met alle liefde zou gaan gebruiken in zijn komende gevecht. Immers was het een enorm krachtige aanval, zelfs al was het van gewone effectiviteit. Daarentegen had hij de Pokémon ook al Blizzard geleerd, wat wél super effectief was tegen een Tyrunt. Voor de Amaura had hij zijn Scizor klaarliggen, wie zowel steel- als fighting-type moves had, wat een dubbele weakness was voor een deels ice en deels rock type Pokémon als Amaura. In tegenstelling tot de vorige keer, was hij nu dus enorm voorbereid. Mocht de Amaura dan ineens beslissen nog energie over te hebben, zelfs na zijn Scizor, had hij zowel Altaïr als Tyrion nog over om het karwei af te maken en hopelijk zou zelfs Ronan dan nog over zijn, om hem van een winst te verzekeren.
Maar, aangezien trainen nooit klaar was, had hij besloten een andere grot te gaan bezoeken. In de Connecting Cave was hij al meerdere keren geweest, maar daar had hij nooit waardige tegenstanders gevonden. De laatste keer dat hij echter de Glittering Cave had bezocht, had dit bewezen een waardige plek vol gave Pokémon te zijn. Van Onix’s tot Cubones en van Rhyhorns tot Machops. Alles wat hij nodig had om goed te kunnen trainen voor het komende gymgevecht, wat toch echt met de dag meer dichterbij kwam, was hier te vinden. Vandaar dan ook dat hij had besloten er opnieuw naar binnen te gaan, om Ronan en Garrett te trainen.
Hij liet de twee Pokémon uit hun balls zodra hij de grot in was gegaan. Beiden keken hem met een grijnsje aan. “We gaan nog even trainen,” sprak Aiden rustig. De Pokémon knikten beiden enthousiast, klaar voor elke training die hen zou leiden tot de eerste winst tegen een rotstype gym. Immers was de eerste gym in Kalos hen vrij makkelijk vergaan, dus na al die training en de komende trainingen, hoopte hij dat de komende ook goed zou verlopen.
Veel Pokémon werden op uitgedaagd en verslagen. Solrocks, Lunatones, Machops, Cubones, Kangaskhans, en ga zo maar door.

Uiteindelijk was de pret echter over, want Aiden hoorde een voor hem onbekende stem achter zich. ‘Ik daag je uit voor een gevecht!’ werd er geroepen. Aiden keek rustig om, zijn blik kruisend met een jongen van een jaar of vijftien. Hij had zwarthaar en donkere ogen, waardoor Aiden al snel besloot ook zijn gezicht nooit eerder te hebben gezien. “Natuurlijk,” grijnsde hij droogjes.
De twee zochten een geschikte plek uit om het gevecht te beginnen en besloten uiteindelijk om dit vlak voor de ingang van de grot te doen, waar ze een ruimte tussen elkaar open lieten om hun Pokémon neer te zetten. Even dacht Aiden kort na. Al snel besloot hij echter gewoon voor Ronan te gaan en liet hij Garrett terugkeren in zijn Pokéball. “Ronan, jij mag je vandaag weer bewijzen,” glimlachte hij rustig. De Wartortle knikte enthousiast en stapte vooruit.
‘Ik kies jou, Mawile!’ riep de jongen al snel uit en hij gooide een Pokéball de lucht in. Uit de ball kwam een enorm schattige Pokémon, schijnbaar een Mawile. Met een frons op zijn gelaat pakte Aiden zijn Pokédex, om eens te kijken wat het voor Pokémon was. ‘Mawile, the deceiver Pokémon,’ begon de Pokédex. Tot nu toe klonk alleen dat al heel interessant, moest hij toegeven. ‘Mawile has jaw-like appendages at the ends of its steel horns. It deceives any opponent who lowers its guard with its hypnotic expression, then quickly spins around to bite them,’ sprak de dex toen. Aiden richtte zijn blik op de Mawile met een lichte frons. Van voren zag ze er enorm lief uit, maar de afbeelding op de Pokédex liet zien hoe het eruit zag als ze zich omdraaide, de gigantische tanden die de bek had. Even ging hij met zijn hand door zijn rode haren. Dit was interessant! Ook was dit misschien wel de eerste keer dat hij tegen een Pokémon van het fairy-type vocht, dus daar was hij zeer benieuwd naar.
‘Fairy Wind!’ begon de jongen meteen. De Mawile begon rond te spinnen en een krachtige, glitterende wind schoot richting de Wartortle, wie volop geraakt werd en even naar achteren schoof. Dus… Dat was de kracht van een Fairy-Pokémon? Aiden grijnsde even kort. “Ronan, Aqua Tail!” riep Aiden uit. De Wartortle schoot vooruit en sprong op de Mawile af. Zijn staart werd omhuld door water terwijl hij deze naar haar toe zwaaide, om haar vol te raken, waardoor ze omver gestoten werd en op de grond landde.
In tegenstelling tot wat hij verwachtte, bleef de Mawile liggen. Was het gevecht dan nu al over? Nee… Langzaam kwam ze overeind, haar ogen gevuld met tranen terwijl ze de Wartortle aankeek. Langzaam liepen de tranen over haar gele wangetjes, waardoor de Wartortle even verbaasd was. “Eh…” zei Aiden verbaasd en hij zag hoe de Wartortle op haar af liep om haar te troosten. Dit was het moment waarop de tegenstander ineens de Pokémon commandeerde om een bite uit te voeren. De Mawile draaide zich om en nog voor Aiden of Ronan de kans had te reageren, werden de tanden in de kop van de Wartortle gezet, hem pas loslatend toen ze zelf een Iron Head deed, waardoor de Wartortle volop geraakt werd en naar achteren schoof.
‘Fake Tears,’ sprak de trainer. ‘Ik had niet gedacht dat je simpel genoeg zou zijn om daarin te trappen,’ lachte hij toen. Aiden snoof even zacht. Fake Tears, he? Dat was een move die precies paste bij de dex entry van de deceiver Pokémon. Hij moest dan ook toegeven verbaasd te zijn over hoe goed ze die rol op zich nam, maar ze zouden zich niet nog eens laten misleiden.
“Ronan, Water Pulse!” riep Aiden. De Wartortle opende zijn bek en vuurde een Water Pulse af. ‘Fairy Wind!’ riep de trainer echter al snel en de Water Pulse werd gebroken door de sterke wind, welke opnieuw de Wartortle raakte. “Concentreer je, Ronan,” sprak Aiden streng. Nee, nu zou het menens worden. Ze zouden niet verliezen van deze twee.
“Ronan, erop af!” riep Aiden. Met een enorme snelheid schoot de Wartortle op de Mawile af. ‘Vice Grip!’ werd er echter al snel geroepen. “Withdraw!” riep Aiden dan daarop. De enorme bek pakte het schild van de Wartortle beet, waardoor deze geen schade opliep. “Nu, Rapid Spin en Hydro Pump!” riep Aiden uit. Het schild begon hard rond te draaien, terwijl een enorme straal water het schild verliet en ervoor zorgde dat de Mawile hem los moest laten en zelf naar achteren geblazen werd door de enorme kracht van het water.
De Wartortle landde netjes op de grond en keek met een felle grijns naar de Mawile. “Aqua Tail!” riep Aiden, terwijl de Mawile nog bezig was met het bekomen van de vorige aanval. De Wartortle rende op de Mawile af en sloeg haar tegen de grond met zijn pluizige staart, welke omhuld werd door water. Hierna deed hij meerdere passen terug en keek hij neer op de Mawile, wie flinke problemen leek te hebben met opstaan. Immers was ze nu geraakt door twee Aqua Tails, een Rapid Spin én een Hydro Pump. En vooral die laatste was van enorme kracht, al helemaal van de kleine afstand van waar de aanval was afgevuurd.
‘Nee, je gaat door! Feint Attack!’ riep de jongen. Hij klonk een stuk kwader dan eerder en Aiden fronste even kort. Dit was een vriendschappelijk gevecht, waarom zo fel?
De Mawile deed wat haar gezegd werd en schoot op toen de Wartortle even niet oplette, om hem vol aan te vallen. De Wartortle schoof wat naar achteren en gromde kort, duidelijk niet al te blij met hoe dit gelopen was. “Water Pulse!” riep Aiden luid. ‘Ontwijken jij!’ riep de jongen, opnieuw zo fel als eerst. De Mawile deed haar best de aanval te ontwijken, maar werd door de korte afstand alsnog geraakt. “Nu, Ronan, maak het af met je Aqua Tail!” riep Aiden. Ja, het werd tijd om dit gevecht af te ronden. De houding van de jongen beviel hem immers voor geen ene meter.
‘Grijp hem met je Bite!’ riep de jongen, gevolgd door een scheldwoord die Aiden liever niet herhaalde. Aiden balde zijn vuist en snoof zacht, ziend hoe de staart van zijn Wartortle beetgepakt werd door de bek van de Mawile, waarna hij tegen de grond gegooid werd. ‘Fairy Wind!’ riep de jongen opnieuw en de Wartortle werd opnieuw weggeblazen, om verderop de grond te raken. Hij begon duidelijk schade te tonen en als Aiden niet op zou letten, kon dit gevecht nog weleens echt spannend gaan worden.
“Ronan, Skull Bash!” riep Aiden uit. De Wartortle schoot op de Mawile af, om haar hard met zijn hoofd te beuken. “Protect!” riep Aiden echter, toen hij zag dat de zwarte bek hem opnieuw naderde. De Protect beschermde hem ervan, waardoor hij even veilig was toen de Protect weer verdween. “Hydro Pump!” riep Aiden toen uit. Opnieuw was de aanval van een enorm kleine afstand en het was al een enorm sterke aanval. Hij raakte dan ook en de Mawile werd volop naar achteren geblazen, waarop Aiden zuchtte.
“Keer terug, Ronan, dit gevecht is over,” sprak hij toen, waarna hij de jongen aankeek, wie met een geïrriteerde blik naar de op de grond liggende Mawile keek. “Het was een interessant gevecht,” sprak Aiden rustig, voor hij zich omdraaide en terug de grot in wandelde. Nee, hij had geen zin om zich te socialiseren met een type als dat.

Na terug de grot in te zijn gegaan, had Aiden besloten Ronan nog eens streng te trainen. Immers had hij de Pokémon enkele Oran Bessen gegeven - die hij een tijd terug geplukt had - waardoor deze weer energie had om door te gaan. Bij het zien van een Onix, grijnsde Aiden zijn tanden bloot. “Ronan, jouw beurt,” glimlachte hij rustig. De Wartortle knikte meteen en stapte naar voren, richting de Onix. “Laten we simpel beginnen. Water Pulse,” sprak Aiden kalm. Een bol water raakte de Onix vol tegen het hoofd, waardoor deze zich woedend omdraaide. “Goed zo. Nu wil ik dat je erop af gaat met je Aqua Tail,” sprak hij. De Wartortle schoot naar voren, maar al snel deed de Onix een poging hem weg te slaan met zijn staart. “Withdraw,” commandeerde Aiden zijn Pokémon rustig, waardoor de klap tegen de staart de Wartortle geen zeer deed en hij op de grond kon landen. “Nu je Hydro Pump,” sprak hij. De Pokémon opende zijn bek en vuurde een keiharde Hydro Pump af, door welke de Onix besloot dat het genoeg was. Hij vluchtte voor het gevecht en liet de Wartortle als winnaar achter.

Na nog enkele uren getraind te hebben met Ronan en Garrett, besloot hij dat het weer tijd was om naar het Pokémon Center te gaan en zijn Pokémon de rust te geven die zij verdienden. Bij de ingang vond hij echter iets… Wat hem verbaasde. Het regende hard, waardoor hij niet had verwacht iemand buiten te zien. Echter, daar op de plek waar het gevecht had plaatsgevonden, zat de kleine Mawile van eerder. Ze zat op haar knietjes, terwijl tranen over haar wangen liepen. Ze snikte zachtjes en Aiden liep met een frons op zijn gezicht op haar af, om voor haar neer te knielen.
“Hey,” begon hij tegen de Pokémon, maar al snel viel hem op dat ze de helft van een Pokéball in haar handjes hield, terwijl de andere helft voor haar knietjes op de grond lag. Zijn Wartortle keek haar met een fronzende blik aan, terwijl Aiden hetzelfde deed. Een gebroken Pokéball? Zou dat betekenen dat het kleintje… vrijgelaten was?
“Waar is je trainer?” vroeg hij met een wat ongemakkelijke uitdrukking, maar dit leek totaal niet te helpen, aangezien alleen meer tranen zich in de oogjes van de Mawile leken te vormen, terwijl ze daar zat. Even dacht Aiden kort na, maar uiteindelijk opende hij zijn tas en hield hij haar een Oran bes voor. De regen drupte over zijn vest, haren en handen, maar hij negeerde dit. Op dit moment was enkel de Pokémon belangrijk.
Even leek de Mawile te twijfelen, maar na enkele woorden van de Wartortle nam ze de bes toch aan en nam ze er een hapje van. In plaats van de eerdere tranen, vormde zich nu een kleine glimlach op het gelaat van de Mawile. Aiden glimlachte even en keek haar met een grijnsje aan, terwijl ze enige energie leek te herstellen van de oran bes.
Met een kleine glimlach op zijn gelaat aaide Aiden de Mawile over het hoofd, wie een enthousiast geluidje liet horen. Uiteindelijk stond hij toch op en keek hij op haar neer. Al wilde hij zich omdraaien, kon hij onmogelijk de kleine Pokémon hier alleen achter laten. Haar eigenaar had geleken op hoe hij vroeger was, maar dan zoveel erger, zoveel… heftiger. Zou ze misschien…?
Opnieuw knielde hij voor de Pokémon neer en hield hij een Pokéball voor haar neus. “Wat dacht je ervan? Wil je met ons mee?” vroeg hij met een vriendelijke stem, terwijl de Wartortle enthousiaste kreten slaakte. Ze had immers eerder al van hem verloren en één Oran bes zou niet haar volledige energie herstellen, dus hij was benieuwd wat ze zou doen. Meegaan, vluchten of nog een gevecht eisen?

Voorzichtig duwde hij de Pokéball naar voren, waardoor de Mawile opgezogen zou worden. Dit zou duidelijk maken wat ze wilde doen. Als ze bleef zitten, was het officieel en zou ze deel uitmaken van zijn team…