Stuck

Met een rustige pas volgde ze de inwoner van Ambrette naar de ingang van de blijkbaar zeer bekende Glittering Cave. Toen ze in het dorpje had rondgevraagd naar een goede traininsplek met wilde pokemon werd gelijk hierop gewezen. Ze bedankte ze man die haar hierheen had gebracht en werd heel snel weer alleen gelaten. Toen ze een blik wierp in de grot zag ze eerst bijna niets behalve duisternis. Voor de zekerheid haalde ze Apollo erbij, hij was haar sterkste pokemon. Ze haalde diep adem en stapte toen naar binnen.
Geen hand voor ogen kon ze zien en de neiging om nu gelijk terug te keren was groot. Maar de naam gaf haar nog een beetje vertrouwen. De grot heette toch zeker niet voor niets Glittering Cave? Apollo hopte voor haar uit, alles verkennende zodat Abigail zonder angst verder kon lopen. Het was muisstil, alleen het gedrup van vocht doorbrak de eeuwigdurende stilte. Het feit dat er dan ook nog wilde pokemon hier leefden, maakte haar lichtelijk bang. "W-wat is er Apollo?" Fluisterde ze toen haar Grovyle een geluid had gemaakt. De gang werd wat opener en .. een smaragd groen licht liet de wanden van de grot zien. Abigail keek haar ogen uit toen ze de klompen van mos op de wanden van de grot zag. Het was een zacht licht, maar genoeg om bijna alles te verlichten. Behalve het plafond, want dat bleek hier vele malen hoger te zitten dan de grot naar deze plek. Wow, was het enige woord dat nog in haar op kwam.
Een plotseling geluid deed haar echter gelijk om draaien en ze zag plots een gigantische pokemon ontwaken uit haar slaap. Abigail slikte en stapte naar achteren. Ze haalde haar pokedex erbij en de pokemon werd benoemd tot een Kangaskhan. 'It raises its offspring in its belly pouch. It lets the baby out to play only when it feels safe.' De pokemon was wakker geworden, misschien door haar, misschien omdat haar innerlijke wekker dit had gezegd, maar toen de pokemon op volledige hoogte was gekomen zag ze de kleine pokemon baby. De wilde pokemon kreeg haar in haar zicht en maakte een gevaarlijk geluid. Abigail deed een stap naar achteren, maar struikelde en viel achterover, pijnlijk landend op haar ellebogen, die vervelend begonnen te prikken. Apollo ging beschermen voor haar staan, eenzelfde geluid producerend als de pokemon. Haastig gleden haar handen naar haar riem, waar ze haar drie overige pokeballs in had geklikt en pakte een willekeurige pokemon van haar. Het werd Niké, die met een flits uit haar pokeball tevoorschijn kwam en op een uitstekende steen landde.
Zonder waarschuwing haalde de Kangaskhan uit, naar Apollo. Met een grote kracht werd hij met een van de voorpoten geslagen, twee keer zelfs. De Grovyle viel op de grond. Wat een kracht had deze pokemon. Toch krabbelde Apollo overeind, maakte oogcontact met Niké en gebruikte een Quick Attack om de afstand tussen hem en de Kangaskhan te verkleinen. Nu de wilde pokemon lette op de Grovyle, fladderde Niké op en gebruikte ook een Quick Attack om haar snelheid en impact te vergroten. Haar linkervleugel gaf een helder licht en met deze Wing Attack raakte ze de wilde pokemon op haar schouders. Nogmaals werd de aandacht op maar een pokemon gericht en daardoor beukte Grovyle in op de wilde pokemon met een Quick Attack. De Kanghaskan werd door de impact op de grond geduwd, maar de moederpokemon draaide zich op haar rug, zodat haar jong geen pijn zou ervaren. Maar Apollo werd hierdoor in het nauw gedreven en de wilde pokemon stond razendsnel weer op haar poten en gebruikte meerdere malen Comet Punch. De Grovyle stond met zijn rug tegen de muur gedrukt en kreeg meerdere keren een aanval van beuken. Hij kon nergens heen. "Quick Attack, Niké." Riep Abigail redelijk hulpeloos uit. De Taillow steeg weer op en drukte haar vleugels tegen haar lijf om uit te halen naar de Kangaskhan, maar een plotselinge wilde pokemon kwam in haar richting. Het was een vleermuis pokemon, maar geen Zubat. Tijd had Abigail echter niet om haar Pokedex te pakken. Met een hoge kreet werd de pokemon, een Swoobat, geraakt door Niké en het geluid echode door de grot.
Abigail zag om zich heen plots meerdere van die vleermuis pokemon verschijnen, die zich blijkbaar bedreigd voelden en hetzelfde geluid begonnen te produceren. De Kangaskhan werd uit haar concentratie gehaald door een plotseling getril van de grot. Hierdoor kon Abigail haar Grovyle zien, die tegen de muur van de grot  uitgeteld op de grond lag. "Apollo!" Riep ze naar haar pokemon, maar een antwoord geven kon deze niet. In de tussentijd deed Niké verwoede pogingen om de Kangaskhan weg te leiden, maar de trillingen in de grot werden heviger. Plots daalde er stof naar beneden en brokkelden er stukjes steen uit het plafond. Dit was meer dan genoeg informatie. Dit deel van de grot zou nu instorten. "Niké!" Riep Abigail toen ze een flits van haar Taillow zag, die met een rake Wing Attack de Kangaskhan in haar nek raakte wat ervoor zorgde dat de pokemon even uitgeteld op haar poten begon te wankelen. Precies op dat moment begon het instorten. Abigail haastte zich naar de andere kant van de grot en hoorde het geflapper van Niké nog vaag naast zich.

Het leek wel een regen van stof te zijn en het geluid van vallende stenen was oorverdovend. Hijgend kwam Abigail tot stilstand toen ze geen stof meer op zich voelde en draaide zich gelijk om. Een immense muur van stenen bevond zich tussen haar en de uitgang. En.. Apollo! "APOLLO!" Schreeuwde ze uit en probeerde moedeloos de stenen uit de muur te halen, maar bij elke steen die ze weghaalde kwam er een nieuwe in de plaats. Niké probeerde stenen te breken met Wing Attacks, maar de muur was te dik. Plots hoorde ze een diep jammergeluid, waarschijnlijk van de Kangaskhan afkomend. Maar.. waarom? Het antwoord kwam sneller dan gedacht. Plots begonnen de stenen bij haar voeten te bewegen en krabbelde er een andere pokemon uit. Deze had ze net nog gezien. Het was.. het jong van de Kangaskhan..! Ademloos keek ze naar het jong, dat angstig tegen de stenen muur krabbelde toen hij haar had gezien. Niké fladderde op een van de stenen naast hem en kwebbelde wat in haar pokemontaaltje, maar dit zette de pokemon er alleen maar toe om een hoog jammergeluid uit te scheiden, waardoor het jammergeluid van de Kangaskhan luider werd en de muur wat flinke klappen kreeg van de andere kant. Maar de moederpokemon was vermoeid door het gevecht. Abigail beet op haar lip. Wat moest ze nu doen? Ze had tijdens het gevecht wel meerdere gangen gezien die naar deze grot leidden, maar dan? Dan kreeg ze Apollo zonder problemen terug voor het jong? Abigail zakte neer op haar knieën en voelde haar ellebogen weer pijnlijk prikkelen. Was er maar iemand die haar kon helpen..

Niké deed haar best om het jong te kalmeren en plukte zelfs een van haar veren uit haar nette dek, waar het jong mee zou moeten spelen. Wonder bij wonder werkte dit. Het jong ging zitten en speelde met de lange staartveer, soms een blij geluidje makende. Goed, die was afgeleid. Nu kon Abigail zich concentreren op een weg terug. "Gaat het?" Voordat ze haar hoofd had kunnen draaien hoorde ze een onbekende stem en schrok lichtjes. Een onbekende pokemon had de vreemdeling bij zich, zijn naam was blijkbaar Blaze. Niké fladderde op haar schouder en bekeek de jongen tussen versmalde oogleden. Ze knikte, paniekerig met haar ogen op de stenen muur gericht.
"Wat is er gebeurd?" Natuurlijk zou hij deze vraag stellen, maar het duurde even voordat Abigial klaar was om een antwoord op te sommen. "Ik kwam met mijn pokemon een wilde Kangaskhan tegen en het liep uit op een gevecht. Door dat vele geluid is er een instorting gekomen en nu ben ik gescheiden van de ingang waar ik vandaan was gekomen. Mijn pokemon ligt uitgeschakeld aan de andere kant! En.. we hebben het jong van de Kangaskhan hier gevonden." Jammerde ze, hoe kon ze nou zo dom geweest zijn om Apollo niet gelijk in zijn pokeball te doen ..?!
"Doen je ellebogen pijn?" Ze veegde een beetje vuil weg uit de open wond, maar kromp in een door de steek die door haar lichaam trok. "Ik.. ik denk dat ze wel erg geschaafd zijn." Murmelde ze, maar in haar tas bevond zich geen EHBO-kit, helaas.

De vreemdeling luisterde naar haar verhaal en ze had al die tijd het nog niet eens in haar hoofd gehaald om te bedenken dat dit net zo'n vervelende jongen kon zijn als die in Santalune. Maar goed, die was meteen overgegaan in die vreselijke daden en deze.. deze had oprecht gevraagd naar haar conditie, of ja, die van haar ellebogen. Haar werden gaasjes aangeboden, die ze voorzichtig tegen haar wonden drukte en op haar lip beet toen het al begon met prikkelen.
Ondertussen waren er drie andere pokemon verschenen, die de dikke laag van stenen probeerden te doorbreken. "Ik.. ik wil je pokemon niet uitputten." Murmelde ze toen de drie tegen de laag van stenen begonnen te vechten. "Misschien kunnen we beter door de verscheidene gangen gaan ..? Anders denkt de moeder misschien wel dat we haar jong aanvallen en wordt ze nog woester." En wie weet zou ze dan Apollo iets aan gaan doen. Niké, nog altijd op haar schouders gepositioneerd, keek bedenkelijk naar de vreemdeling en flapperde waarschuwend met haar vleugels toen hij Abigail iets aanbood. "Ik ben trouwens Trevor," Zei hij toen uiteindelijk, terwijl hij bezig was van alles en nog wat uit zijn tas tevoorschijn toverde. Er werd haar een bekertje water aangeboden, waar ze een klein slokje van nam en dat vervolgens op een steen plaatste en haar arm, zoals gevraagd, aanbood. "Niet het meest gewoonlijke huwelijksaanzoek, maar het kan ermee door." Glimlachte ze, dat was typisch Abigail. In een benauwde situatie werd haar humor steeds slechter.

Ja ze zouden inderdaad verdwaald kunnen raken. "Maar de grot is niet voor niets ingestort, je weet maar nooit wat dit veroorzaakt." Antwoordde ze bezorgd en beet pijnlijk op haar lip. "Nou meisje-zonder-naam, dit word dan meteen je pijnlijkste aanzoek ooit." Ze fronste, maar voelde toen het water over haar arm lip, al lichtelijke prikkelingen door haar lichaam schieten. Maar het hellevuur ontvlamde pas in haar lichaam toen hij het jodium erop drukte. Argh wat prikte dat toch erg.
Uiteindelijk kreeg Trevor er een verband omheen, wat voor haar een hele constructie leek. Ze gaf netjes haar tweede arm en hoorde wat steentjes achter haar afbrokkelen. "Het is.. stil, aan de andere kant bedoel ik." Door de nervositeit was het volume in haar stem wat gezakt. Waar was de moeder? Over de moeder gesproken, het jong keek nu boeiend naar de pokemon die aan het werk waren, maar draaide zich toen om naar de twee mensen, om boeien naar de twee te kijken. "Niké, kan je een berry uit m'n tas halen?" Vroeg ze aan haar Taillow, die met fladderende vleugels opvloog en met haar pootjes de rits van haar tas naar beneden kreeg. Het zakje met besjes lag bovenop, zodat ze niet allemaal verpletterd zouden worden door de inhouden en netje pakte Niké er eentje op in haar snavel en fladderde op de grond, waar ze de blauwe oran berry op de grond voor het jong neerlegde en achteruit hopte. Wantrouwen zat nog in het karakter van het jong, maar het bleef een bes, dus pakte hij voorzichtig het blauwe vruchtje tussen zijn voorpoten en nam een klein hapje, om vervolgens een dankbaar geluidje te maken. "Niet alle Kangaskhans zijn zo woest." Glimlachte ze.
Pas toen herinnerde ze zich dat Trevor haar zojuist nog een stille hint had gegeven om haar naam nog te vermelden, die ze zo dom was vergeten. "Oh ja, ik ben Abigail en dit is een van mijn pokemon Niké." De Taillow was weer op haar schouders gefladderd en vestigde haar blik op de, voor haar, vreemdeling.

Haar andere arm werd ook verbonden en dankbaar keek ze Trevor aan. Daar zou ze wel vandaag mee rond kunnen komen, als ze niet nog een keer op de grond zou vallen door te vallen. "Zo, dat zou het moeten doen. Je moet alleen oppassen dat het niet gaat ontsteken, dan moet je naar de dokter." Ze knikte en probeerde het uiterste rek van haar armen uit, nu ze zo ingepakt zaten. Het was minder dan zonder, maar ze kon nog wel iets ermee. Sowieso had ze niet geklaagd bij een nog redelijk onbekende die zomaar hulp zou aanbieden.
Plots werd er iets tegen haar lippen gedrukt en haar ogen sperden zich open. Ze zag een flits van het gezicht van Trevor van heel erg dichtbij en viel bijna achterover door de plotselinge druk. W-wat? Ze deed bliksemsnel een stapje naar achteren en zag Niké verbaasd opvliegen van haar schouder. "Eh... Het spijt me... Ik bedoelde het niet zo!" Haar wangen kleurden felrood en ze bleef de jongen vervreemd aanstaren. Wat was er zonet gebeurd ..?! Was het nou.. echt gebeurd? De reden van dit alles had ze niet kunnen horen, dat het eigenlijk de Quilava van Trevor was geweest die hem had geduwd, dus krabbelde ze maar wat ongemakkelijk achteruit, terwijl haar Taillow de meest felle blikken op de andere Trainer wierp.
Ja, hij was haar redder in nood, maar.. dat? Nee. Dat kon ze niet accepteren. Abigail hapte opgelucht naar adem toen de ingestorte muur een gat begon te vertonen. Afleiding was het eerste wat ze nu nodig had. Ze probeerde door de ontstane gaten naar de grote opening in de grot te kijken, maar kon door al het pijn aan de andere kant ook niets zien. Zo nu en dan wierp ze snel een blik opzij, kijkend waar Trevor uithing. Want ja.. haar vertrouwen in hem was nu wel gezakt. Misschien had ze hem toch verkeerd ingeschat.

Trevor zei ook niets meer en aan de ene kant vond ze dat wel prettig, want waar was hij met zijn gedachten geweest? Dacht hij haar zomaar te kunnen zoenen? Alsof ze zo'n hopeloos en dankbaar meisje was? Dit zorgde ervoor dat wat kiezeltjes naar beneden brokkelden, omdat ze onhandig haar handen op de stenen onder haar plaatste. Nee, dat zou ze voor haar leven onthouden, elke keer dat ze hem tegen zou komen werd ze aan dat ene vreemde moment herinnerd. Misschien was hij toch niet zo.. hulpzaam, maar deed hij alles wat hij had gedaan voor zijn eigen.. plezieren.
Maar aan de andere kant, ze voelde nu toch de lichtelijke angst dat Trevor nu rechtsomkeert zou maken en gewoon de grot met zijn pokemon zou uitlopen, dan was ze er eigenlijk wel geweest. "Zie je je pokémon al?" Vroeg de jongen, goed, hij was er nog. Dat was.. iets. "N-nee." Ze kon er niets aan doen dat haar stem trilde, deels door woede, maar ook deels door een plotselinge verlegenheid die haar overkomen was. Ze duwde wat stenen weg en kreeg plots een groter beeld. In een flits zag ze iets bruins, maar voordat ze echt kon uitmaken wat het was, keek ze recht in de ogen van moeder Kangaskhan. "eh.." Ze deed bevend een stap achteruit. "Ik heb wel een andere pokemon gevonden." Haar ogen werden groot toen ze recht in de ogen van de woeste moeder keek. Skitty droppings!

Door angst kon ze geen spier meer bewegen en bleef ze daar maar staan, met een bezorgd roekende Taillow op haar schouders, die Trevor met haviksogen bekeek. De Kangaskhan was alles behalve goed gehumeurd en toch durfde hij het aan het kleintje op te pakken. Door de piep versteende ze echter, want de moeder reageerde hier niet goed op. Toch ging Trevor door en wist het jong bij het gat te krijgen, waarna hij binnen enkele seconden weer in de warme buidel van zijn moeder zat.
Toch sprak Trevor haar niet toe, maar wist ze via de woorden van zijn pokemon maar uitmaken dat het goed zou komen. Zelf kroop ze door een groter gat, de bruine vorm van de Kangaskhan in de gaten houdende en sloop naar de plek waar ze Apollo voor het laatst had gezien. De Grovyle had zijn ogen nu open, toen ze hem vond, en hij slaakte een opgeluchte zucht toen hij Abigail zag. Of was het meer om het feit dat Abigail niets had? Beide wegen waren goed en ze gaf hem een aai over zijn groene kop en keerde hem terug in zijn pokeball, waar hij zijn verdiende rust kreeg.
Snel glipte ze weer door het gat, maar toen ze achter zich keek zag ze dat de Kangaskhan midden in de grot aan het spelen was met haar kleintje. Dat werd een probleem, want waarschijnlijk zouden ze er niet zomaar langs kunnen komen. "Uh.. als je die kant op moet," Ze wees richting de spelende Kangaskhan. "Ben ik bang dat je een omweg moet maken." Ze keek Trevor niet rechtstreeks aan. In haar hoofd kruiste ze haar vingers, dat ze zelf maar door het labyrint van deze grot moest gaan en dat hij gewoon de andere kant uit moest.

Nog net zag ze een lichte verandering in de houding van Trevor toen ze weer verscheen. Oké wat was hij aan het doen? "Als ik eerlijk ben, heb ik geen idee waar ik naar toe moet." In haar gedachten rolde ze met haar ogen, lekker duidelijk. "Moet je naar Ambrette of juist de andere kant op?" Vroeg ze met tegenzin en keek de jongen wat neutraal aan. Een reden om zo tegen hem te doen had ze en dat moest hij weten ook. Toch wilde ze niet al te lang wachten op een getreuzeld antwoord, dus als het nu niet duidelijk zou zijn, was ze gewoon weg, zo moeilijk was de weg vinden in zo'n grot toch niet? Anders had ze altijd nog Hannibal, die zou haar wel kunnen helpen.