Lost once more

Jace liep weer eens voor zich uit te staren terwijl hij door de straten van Ambrette Town zwierf. Hij vond het festival wel leuk, maar hij was het gewoon niet gewend dicht bij een bepaalde plek te zijn voor een lange tijd. Vooral niet om in een stadje te blijven voor hoe lang was het nu al geweest? Een paar dagen? Een week? Hij wist het niet eens meer. Hij was een beetje verveeld en het was te warm zo midden op de dag. De zon hing op z'n hoogste punt en Jace zweete zich kappot. Het zweet en een arm in het gibs om zijn arm was niet bepaald de beste combo die je kon bedenken. Hij liep voorbij een reisbureau en zag een paar flyers. Normaal gezien vond hij dit soort dingen nutteloos aangezien hij toch ronddwaalde in deze wereld, maar nu was hij zo verveeld dat hij het echt niet meer trok. Hij pakte een van de flyers die las: Ambrette Town en jij... Een beetje een doorzichtige en saaie titel, maar ja. Hij bladerde door de flyer, maar zag niet veel interessants behalve een ding. Hij zag dat er dicht bij Ambrette Town een grot was genaamd Glittering Cave. Hij was niet eens geïnteresseerd in de rest want in de grot kon hij Arceus dank schuilen voor de zon. Hij begon verder te lezen: Het prachtige glinsteren van de muren van de grot komt door lichtgevend mos wat smaragd groen gloeit. Hij keek op van zijn flyer en dacht: Jep daar ga ik heen. Hij liep verder door de bloedhete straten van Ambrette Town op weg naar de grot. Hij verlate de buitenwijken van het stadje en begon de bergenverderop te beklimmen op weg naar deze grot. Hopelijk kon hij daar schuilen voor de zon. Het was vredig verderop in de bergen. Het waren niet zo'n grote bergen zoals hij had gezien in Dendemille Town, maar de hitte maakte de klimtocht echt onverdragelijk. Hij was bijna op de top toen hij echt schaduw nodig begon te hebben. Hij kon het voelen. Hij ging in de schaduw van een grote rots zitten. Lilligant en Meowstic kwamen weer eens ongevraagd uit hun pokéballs en gingen bij hem zitten. Hij knuffelde zijn kleine pokémon en zei: “Ik ben zo blij dat ik jullie heb ontmoet.” De rest van zijn pokémon kwamen uit hun pokéballs en begonnen hem te knuffelen. Jace spartelde enorm tegen, want de vorige keer dat hij ergens in de schaduw zat boven grotten zakte hij er door heen en deze groepsknuffel zou die kans alleen maar vergroten. Zijn vermoedens waren jammer genoeg waar gebleken toen ze met z'n allen door de rotsen scheurden en diep de duisternis in vielen... Jace werd pas veel later wakker. Zijn pokémon hadden hem bedekt in lichtgevend mos en lagen om hem heen te slapen. Hij glimlachte naar zijn pokémon, maar was meer dan verward. Hij keek omhoog naar het grote gapende gat enorm ver boven zijn hoofd. Het viel hem meteen op dat de lucht boven de opening donker was. Hij keek op zijn horloge en schrok zich lam. Het was heel laat 's nachts... Hoe lang lag hij hier al. Hij keerde zijn pokémon terug in hun pokéball en begon in z'n tas te rommelen naar zijn aansteker. Toen hij die vond en opstak werd de kamer opeens verlicht door een enrome gloed. De wind blies vanuit de opening en doofde de vlam. Het licht verdween, maar de gloed niet. De hele grot was gevuld met licht gloeiend mos. Het was inderdaad zo smaragd groen zoals in de flyer. Hij keek om zich heen en besloot maar een van de tunnels die van deze ruimte weg leiden te volgen... “Iene miene mutte.” Hij was Arceus dank niet op zijn in gibs gewikkelde arm gevallen dat had catastrofaal kunnen zijn. Hij strompelde door de licht glimmende tunnels en was al snel verdwaald in het complexe netwerk van tunnels. Hij bleef maar lopen en lopen tot hij de moed bijna op had gegeven. Toen hij moedeloos neer zakte tegen de zijde van de tunnel hoorde hij het geluid van stromend water. Hij sprong op en rende door de tunnels naar het geluid toe. Hij deed zijn ogen dicht en begon langzaam te lopen. Hij moest focusen en niet in paniekraken. Hij concentreerde op wat hij kon horen en liep vastberaden verder. Hij liep rustig in de richting van het geluid, maar stond plotseling tegenover een grote rots. Hij kon het water horen aan de andere kant van de steen. Hij tikte tegen de steen en het begon tot zijn verbazing te bewegen toen Jace z'n pokédex begon te piepen en zei met een robotische stem: “Onix the rock snake pokémon. There is a magnet in its brain that prevents an Onix from losing direction while tunneling. As it grows older, its body becomes steadily rounder and smoother.” Jace keek naar de nu ontkronkelende Onix en dacht bij zichzelf: Dat had ik niet moeten doen... Toen de Onix ontkronkelde kon Jace het water beter en beter horen tot het duidelijk werd dat de Onix perfect de ingang tot de ruimte met water blokkeerde. Jace keek naar de Onix die slaperig uit z'n ogen keek en terug probeerdete gaan liggen. Jace maakte een sprint voor een klein gleufje dat ontstaan was toen de Onix ontkronkelde en sprinte er door. De Onix bleek niet echt onder de indruk en ging weer verder slapen. De ruimte waar hij terecht was gekomen was werkelijk schitterend. De enorme ruimte had een gigantische waterval die veel hoger op naar beneden stortte en waar hij stond een ondergrondse rivier creëerde waar een klein bruggetje overheen brugde. Het was prachtig verlicht hier alsof iets uit een sprookje, maar hij had wel door dat het feit dat dat bruggetje er was dat hij de richting van menselijk leven op liep. Hij liep naar het bruggetje toe en zag vrijwel meteen dat het op instorten stond. Hij inspecteerde het eventjes en beredeneerde dat hij met zijn arm in het gibs niet echt zonder kleerscheuren er uit zou komen als het inderdaad in storte. Hij gooide zijn tas op de grond en ging op de grond liggen. Hij wist niet eens meer of het dag of nacht was, maar dat interesseerde hem vrij weinig, hij was dood op. Hij viel vrijwel meteen in slaap. Hij sliep rustig verder tot hij plotseling wakker werd gemaakt door een tik tegen z'n gezicht van een wandel stok. Hij schrok wakker en keek in de ogen van een iets wat bolloge man in een berg wandelaar uiterlijk. De man lachte naar hem en vroeg: “Hoe ben jij hier terecht gekomen?” Jace was nog een beetje gedesorienteerd en zei slaperig: “Ik viel in een gat, wat jij?” De wandelaar lachte luid en de slapende Woobat schoten wakker en fladderden verder het tunnel netwerk in. De wandelaar draaide zich om naar de Onix en keerde het terug in zijn pokéball. Jace keek daar wel van op... Had hij de man niet opgemerkt toen hij hier rons sluipde en verderop in slaap viel. De man ging rustig verder met praten: “Je had me volgens mij niet opgemerkt toen je hier binnen kwam of wel soms?” Hij wees naar een tent in een hoekje van de grot en Jace schudde vermoeid zijn hoofd. De man glimlachte en zei: “Je hebt geluk dat ik je gevonden heb ander kon je hier wel verdwaald raken. Er is namelijk van zo diep in de grotten geenuitweg anders dan door de grond zelf of via de waterval. Jace fronsde eventjes en vroeg: “Maar waarom is er dan een brug daar?” De man knikte en zei: “Vroeger was deze plek inderdaad toegankelijk door een trappen stelsel verder op in de volgende tunnel, maar net zoals de brug is die in verval geraakt.” Jace stond op en keek naar de sterk stromende waterval en slikte. De man glimlachte en vroeg: “Hulp nodig om naar boven te komen?” Jace glimlachte en zei: “Graag, bedankt.” De man wierp een pokéball op en er kwam een enorme pokémon tevoorschijn uit de rode gloed in de rivier. Het was een indrukwekkend grote pokémon. Jace scande de pokémon en zijn pokédex piepde en zei: “Gyarados the atrocious pokémon. Once Gyarados goes on a rampage, its ferociously violent blood doesn't calm until it has burned everything down. There are records of this Pokémon's rampages lasting a whole month.” Jace keek naar de Gyarados en voelde een rilling over z'n rug glijden toen hij zich voorstelde hoe zo'n pokémon zou zijn als die op een ravage zou gaan met die scherpe tanden. Ze klommen op de rug van de Gyarados en de pokémon schoot meteen weg met enorme snelheid. Ze naderden de waterval en de Gyarados schoot de waterval op. Jace bleef gefocust op de top van de waterval en het beeld dat hij zag zodra hij de top van de waterval had bereikt met overzicht op het verhoogde deel van de grot was prachtig. Het kwam uit op een enorme grot formatie. De grootste die hij ooit had gezien. Het was net een ball zaal, want het mos dat zo mooi gloeide groeide over de randen van de grot opwaards naar een groot gat in het plafond waaruit je de nacht hemel kon zien met de volle maan precies boven hat gat. Een lichtbundel van licht gloeide in een straal de grot binnen. Jace keek naar de rivier die de ruimte in twee deelde. Het kwam uit op wat op een uitgang leek. Jace klom van de Gyarados af en bedankte de man voordat hij vroeg: “Als ik zo bot mag zijn. Wat is uw naam en waarom was jij daar beneden in een vervallen deel van de grot?” De man stapte van Gyarados af, keerde hem terug en zei: “Mijn naam is Hydra en ik ben een argeoloog. Daar beneden kan ik ongestoord verder werken aan mijn onderzoek in dit verlaten deel van de grotten.” Jace keek bewonderd en vroeg.: “Een argeoloog hé? Ik heb al eens iemand gezien met prehistorische pokémon.” Dit greep de argeoloogs voledige aandacht en hij vroeg: “Wie was het? Wie heb je gezien die toegang heeft tot de pokémon fossielen?”Jace hield zijn hoofd schuin en zei: “Ik heb gevochten tegen Grant, maar ik ben jammer genoeg verslagen.” Hydra glimlachte en zei opgelucht: “Ah ik was al bang dat ik iemand niet in mijn register van fossiel houders had staan. Maar wat jammer om te horen dat je verslagen bent.” Jace knikte en zei met een beschaamde stem: “Ja ik had hem een beetje onderschat.” Hydra grinde en zei met een zekere opgewektheid in zijn stem: “Misschien doe je het dan beter tegen mij.” Jace keek hem vragend aan maar begon te grinnen toen hij zag dat Hydra zich klaar maakte voor een gevecht. Al snel stonden ze ieder aan de andere kant van de rivier met hun pokébal klaar. Hydra zei met een zelfverzekerde stem: “Nou chalanger eerst.” Hij wierp een pokébal op in een boogje en er kwam een Milotic uit de rode gloed van zijn pokébal. Jace keek de mooie pokémon en zei: “Ik heb al eens een keer een Milotic begruikt in gevecht tijdens een festival, dus dit wordt interessant.” Hij wierp zijn pokébal op en Trevenant kwam uit de rode gloed tevoorschijn met een enorme brul. Jace keek vastberaden naar Hydra die grinnen terug keek en zei: “Begin!” Jace liet geen seconde voorbij gaan en zeimeteen: “Trevenant gebruik Confuse Ray op Milotic.” Hydra schraapte zijn keel en zei: “Milotic gebruik Water Gun!” Milotic blies een straal van sterke druk water naar Trevenant toe die vanuit zijn ogen en lichtstraal afschoot die over het wateroppervlak vloog richting de Milotic. Net voordat de waterstraal bij Trevenant aankwam schreeuwde Jace: “Gebruik Ingrain om niet achterover geblaen te worden!” De Trevenant werd volop geraakt, maar bleef met z'n ingroeiende wortels stand houden tegen de hoge druk. Milotic werd ook volop geraakt door de Confuse Ray en begon duizelig te schommelen. Nu was zijn kans, maar hij moest de nu trage Trevenant aan de overkant van de rivier te krijgen. Hij keek op en zag dat hij zichzelf in een nare situatie had geholpen en zei: “Trevenant probeer over de rivier te komen door je wortels te gebruiken als een sort brug dat is onze enige kans.” Trevenant liep traag naar de rivier en deed wat Jace zei. Het ging moeizaam, maar toen hij aan de overkant was vroeg Jace zich af waarom Hydra geen aanval had gebruikt toen hij zo kwetsbaar was. Pas toen Trevenant aan de oever stond was het al te laat. De Milotic stond al klaar voor hem met een staart gewikkeld in wat leek op een tornado. Ze zwaaide met imense kracht met d'r staart en een enorme Twister vloog te dicht bij om nog te ontwijkenen Hydra zei met een grin: “Ik zou je niet zo snel de andere kant bereiken.” De Twister raakte Trevenant in een poging om hem de rivier in te slingeren, maar Trevenants ingewortelde benen staken diep in de grond en hielden hem tegen van weg gesleurt te worden door de wervelwind. Dit was zijn kans om in de buurt te komen van de Milotic. Jace keek gespannen en zei: “De Milotic zit net buiten ons bereik dus gebruik Growth om de Milotic vast te grijpen.” Hydra keek plotseling gespannen toen Trevenants wortels pompte enorme kracht in de pokémon en vergrote hem enigzinds. Net genoeg om de Milotic bij d'r staart te grijpen. Hydra keek enigzinds bezorgd en zei: “Milotic spring over hem heen en probeer in het water van de rivier een Twister.” Milotic probeerde te springen en los te komen van Trevenants grip, maar Trevenants grip was te sterk en hij was zo diep ingeworteld dat hij geen teken gaf van loslaten. Jace grinde en zei: “Trevenant gebruik Horn Leech!” Trevenant greep de Milotic steviger vast en pakte haar in een houtgreep. Vanuit zijn armen schoten groen lichtgevende dorens die de Milotic van meerdere kanten droorboorden en energie vanuit de prooi naar zichzelf doorstroomde. De Milotic schreeuwde het uit van de pijn maar dat moest ook wel aangezien zij zwak was tegen grass-type aanvallen. Hydra knikte en keek naar zijn pokémon die plotseling een Water Pulse gebruikte op de ondergrond van Trevenant. De sterke ringen van water veranderde de ondergrond in modder en beide pokémon vielen het water in. Jace paniekeerde toen Hydra grinde en de Milotic Wrap gebruikte op Trevenant en zei: “Trevenant gebruik Feint Attack op Milotic en probeer uit het water te klimmen!” De Trevenant gaf de Milotic een gutshot en ze storten beide het water in. De klomp van in elkaar gewrapte pokémon werden door Milotic naar de waterval afgevoerd. Jace kon niet anders dan toe kijken hoe de grote pokémon door de lenige Milotic van de waterval afgegooid werd. Nog voordat Trevenant de bodem van de afgrond raakte keerde Jace hem terug in zijn pokébal. Hij had nooit een close combat pokémon tegen een pokémon die van ver af kon aanvallen en de omgeving in d'r voordeel had moeten gebruiken. Hydra glimlachte en zei: “Sorry, maar ik ben bang dat de omgeving je in het nadeel was zo net.” Jace ginde en zei met een zekere vastberadenheid in zijn stem: “Je denkt toch echt niet dat dat alles was wat ik in petto had?” En hij wierp een pokébal op en zijn Meowstic kwam tevoorschijn uit de rode gloed. Hydra keek de Meowstic aan en bewonderde de voor hem niet zo bekende pokémon. Jace greep dit moment van bewondering om te zeggen: “Meowstic gebruik Disarming Voice!” Hydra keek niet meer zo bewonderd toen de Meowstic een ijzige kreet liet die de Milotic pijn deed aan z'n geest en trommelvlies. De Milotic begon in pijn te kronkelen in de rivier toen Hydra zeimet een zekere nerveuze toon in zijn stem: “Milotic counter met een Twister!” De Milotic creëede een tornado ophet wateroppervlak en wierp het naar Meowstic. Jace wist niet zeker of de kleine Meowstic wel even veel klappen kon nemen als Trevenant en zei: “Meowstic gebruik Psyshock om de Twister te verbreken.” De Psyshock materialiseerde in een straal van psygische kracht en botste met de tornado en ontplofte in een gigantische lichtflits. Hij moest deze kans grijpen, maar voordat hij iets kon zeggen hoorde hij uit het licht Hydra zeggen: “Milotic gebruik Warp!” Toen het licht weg vaagde uit zijn netvlies zag hij de Milotic op Meowstic af vliegen. Jace keek nerveus en schreeuwde naar Meowstic: “Meowstic ontwijken!” De Meowstic deed snel een paar stappen opzij en de Milotic kon hem plotseling niet meer bijhouden.De Confuse Ray van Trevenant had dus blijkbaar toch nog effect gehad. De Milotic storte neer op de stenen grond en Meowstic stond practisch naast haar. Hydra keek geschrokken op van wat er zich zo net had afgespeeld en Jace grinde naar hem terug toen hij zei: “Meowstic schakel die Milotic uit met een krachtige Psybeam!” Meowstic hield d'r kleine armpjes voor zich uit richting de Milotic en een krachtige straal van telekentische kracht schoot uit d'r handjes en raakte Milotic volop. Toen het stof van de klap neerdwarrelde was Milotic buiten bewust zijn. Hydra keerde Milotic terug en zei: “Goed gevochten Milotic je hebt het onwijs goed gedaan.” Hydra keek op van zijn pokébal en zei met een kalme stem: “Ook ik heb meer in petto hoor.” Hij wierp de pokébal op en de Gyarados kwam tevoorschijn uit de enorme rode gloed. Het was werkelijk een indrukwekkende pokémon, maar Meowstic kon d'r mannetje wel staan. De Gyarados stond in het water en slaakte een indrukwekkende en angstaanjagende burl. De grot leek wel te schudden. Jace was helemaal van slag door de plotselinge trillende brul dat hij te laat was toen hij hoorde: “Gyarados gebruik Dragon Rage!” En bol van pure woede materialiseerde in Gyarados' bek en schoot met enorme snelheid de bol van pure woede naar Meowstic. Jace keek geschrokken op van zowel de brul als de plotselinge aanval en zei geschrokken: “Meowstic gebruik Licht Screen om de schade op te vangen!” Meowstic deed d'r handjes bij elkaar en een scherm van licht verscheen voor de Meowstic. Net nadat het verschenen was knalde de Dragon Rage tegen het scherm. Het leek alsof de Dragon Rage tegen gehouden werd, maar het versnelde plotseling toen het de Light Screen raakte en het spatte uit elkaar. Meowstic werd ietsjes naar achteren geduwd maar verder was er weinig schade. Jace en Meowstic keken op en zagen de Gyarados naar hun toe gekronkeld en Hydra grinde toe hij zei: “Gyarados volg je Dragon Rage op met een Bite!” Hij kwam sneller en sneller naar hun toe en Jace zei: “Stop hem met een Psyshock!” Gyarados kwam nu wel gevaarlijk dicht bij en Meowstic zette d'r armpjes bij d'r hoofdje alsof ze heel gefocusd aan het nadenken was, maar Gyarados leek niet onder de indruk en bleef op ze afstormen tot hij plotseling een steek van pijn kreeg die zijn geest aanviel en langs Mowstic die rustig ontweek rende tegen de muur van de grot. Jace keek ongerust naast zich waar de Gyarados tegen de muur was gestort...Bijna tegen hem aan. Nu moest hij zijn kans grijpen en zei: “Meowstic gebruik Psybeam!” Hydra zou dit niet zo snel laten gebeuren en riep: “Gyarados gebruik Thrash!” De Gyarados kronkelde terug naar Meowstic en vormde een netwerk van zijn slang achtig lichaam om de Meowstic heen en begon haar van alle kanten aan te vallen met krachtige staart stoten terwijl ze hem belaagde met een straal van psygische aanvallen. De grote Gyarados stootte de Meowstic heen en weer over z'n kronkelend lichaam en smeet d'r uiteindelijk met z'n staart. Ze vloog met een boog over de rivier en lande tegen de stenen vloeg. Jace keek geschrokken naar Meowstic en vroeg: “Meowstic gaat het nog?” Meowstic kreunde, stond op en gaf Jace een thumbs up. Jace knikte en zei: “Meowstic gebruik Confusion!” Hydra grinde en zei: “Nu hebben we hem duik de rivier in en ontwijk de Confusion. Nu kan hij ons minder snel raken.” Hydra's Gyarados sprong het water in en ontweek de Confusion. Jace knarsde zijn tanden terwijl hij na dacht over wat hij nu moest doen. Hydra lachte en zei enthausiast: “Gyarados val aan! Gebruik Bite!” De Gyarados schoot plotseling uit het wateroppervlak en beet Meowstic met zijn krachtige nu zwart gloeiende kaken. Meowstic schreeuwde het uit van de pijn en werd het water in gesleurd. Beide trainers keken grinnend toe... Hydra keek Jace vragend aan en vroeg: “Waarom lach jij?” Jace had een brede grijns terwijl er een scherp geluid vanuit het water klonk en wees op het wateroppervlak waaruit Meowstic tevoorschijn kwam gevolgd door een bewusteloze Gyarados. Hydra keek verslagen en van zijn stuk gebracht naar de Gyarados en zei: “Hoe... Hoe kan dat. Gyarados is een kampioen onder water.” Jace grinde en zei: “Dat kan wel kloppen, maar juist dat je het gevecht verplaatste onder water was je grootste fout. Ik had Meostic om die reden ook gekozen. Toen beide pokémon onder water zaten had Gyarados qua vechtmogelijkheid inderdaad een voorsprong, maar Meowstic heeft een aanvalin d'r repertoire die onder water juist sterker is... Dissarming Voice. Water geleid heel goed geluid. Het moment dat ze onderwater terecht kwamen was het gevecht al voorbij.” Hydra viel op zijn knieën en keerde zijn verslagen Gyarados terug in zijn pokébal. Hij stond op en liep kalm naar Jace toe met een glimlach en stak een hand uit naar zijn tegenstander. Meowstic was uitgeput en Jace keerde haar terug, maar keek Hydra vragend aan en vroeg: “Had je niet nog een Onix?” Hydra knikte maar zei snel daarna: “Ja, maar hij is nog heel jong en ik ga hem nog niet vragen om te vechten. Daarnaast zijn mijn pokémon niet echt bedoeld voor gevecht maar zijn ze mijn partners in argeogisch veld werk.” Jace gaf hem een hand en zei: “Enorm goed gevochten Hydra.” Hydra glimlachte en zei als grapje: “Dat was inderdaad leuk, misschien zou ik vaker moeten battlen met mensen die verdwaald raken in de grotten.” Jace voelde iets in zijn handen gedrukt worden en opende zijn hand. In zijn handpalm rustte een ingevouwen kaart en hij keek op naar Hydra. Die liep naar de afgrond waar ze vandwaan kwamen en lachte naar Jace toen hij Onix uit z'n pokébal riep en ze de afgrond in gingen. Hydra reed op Onix z'n rug en ze kronkelden langs derand van de afgrond de duisternis in terwijl Jace ze vaarwel zwaaide. Jace lachte en zei tegen zichzelf: “Dit was weer eens een vreemd avontuur dat begon met mij die in een gat viel.” Hij liep naar de uitgang practig aangegeven door de volle maan en verlichtend mos. Hij liep door de uitgang en werd verwelkomt door een prachtige kleine vallei gevuld met zand en palmen. Hij kon de zee ruiken op de wind en liep naar het midden van deze prachtige plek. Het was perfect met de uitzondering van het geluid van ruisend water. Hij keek op naar de bron van het geluid dat uit het midden van de vallei kwam. De rivier leek er ook vandaan te komen. De bron van het geluid kwam van een warm water geizer in het midden van de vallei. Dus dit was de oorsprong van de rivier. Hij liep er rustig langs. De vallei was mooi, maar er was zo weinig hier te doen dus hij besloot maar verder te gaan... Waar moest hij nu ook al weer heen? Hij keek naar zijn kaart en zag dat het een kaart was van het tot nu toe bekende grottenstelsel. Hij zocht de vallei waar hij nu was op de kaart en zag al snel dat het een kruispunt was van vier gangen waarvan een de grot was waar hij uit kwam zo net. Hij probeerde de kaart goed te lezen, maar kon nergens lezen waar de uitgang van dit stenen doolhof was dus besloot hij maar recht door te lopen. Hij liep verder weg van de geizer en vond al snel de ingang naar de volgende grot in dit verdomde grottenstelsel. Hij liep rustigde grot binnen en merkte meteen dat deze grot heel anders was dan waar hij vandaan kwam. Deze grot had nog steeds de eigenschap die de Glittering Caves hun naam gaven, het mos groide nogsteeds overal. Wat hem het meestverbaasde in verschil was de grond van de grot. Het had een stene tegel gangpad. Misschien was dit wat Hydra bedoelde met de publieke toegang tot bepaalde delen van de grotten. Hij was nu waarscheinlijk weer op het juiste pad naar de grotten die bedoeld waren voor het publiek. Hij liep verder de grotten in  en na een tijdje wist hij niet eens meer of hij nu hoog in de bergen was of diep onder grond. Hij liep rustig door tot hij iets merkwaardigs zag. Hij liep er kalm naar toe, geen reden om zich te haasten hij was toch al verdwaald. Verderop midden op het pad begon een rails. Misschien was dit vroegen een mijn geweest. Hij liep langs de rail en vroeg zich af waar dit hem heen zou leiden. Hij kwam van een verlaten deel van de grotten, dus het moest wel naar de bewoonde wereld leiden. Na een tijdje wandelen vond hij een verlaten mijnkarretje op de rails. Hij inspecteerde het karretje en besloot er in te liggen. Hij vond het wel spannend, maar ondanks dat hij het avonturieren leuk vond voelde hij nu de slapeloosheid toch wel dichterbij kruipen en viel vrijwel meteen in slaap. Het was veel latertoen hij eindelijk wakker werd. Hij werd wakker door het gesnurk van Meowstic en Lilligant die op z'n buik lagen te slapen. Hij kreunde toen hij opstond en de slapende pokémon van zich af duwde en ze terug keerde in zijn pokébal. Hij probeerde uit het mijnkarretje te kluiteren, maar wat hij op leunde om zichzelf op te tillen was niet de railing van het karretje maar de rem... Het karretje begon langzaam over de rails te bewegen en Jace zei hoofdschuddend tegen zichzelf: “Jace je moet echt eens leren overal van af te blijven...” De wielen kraakten en piepten toen het langzaam weg begon te rijden. Eerst ging het langzaam, maar des te meer hij probeerde er uit te klimmen des te sneller het begon te gaan. Hij schoot door de smalle gangen en kwam uit bij een enorme grot die gevuld was met het lichtgevende mos. Zijn karretje was op een veel hoger stuk en Jace vreesde voor wat komen ging. Het karretje versnelde naar beneden in een spiraal en het karretje smeet tegen de muur. Jace klim er uit met trillende benen en knikkende kniën. Hij kroop overeind en zocht een hoekje op om in over te geven. Misselijk strompelde hij door de grot en zocht de volgende tunnel. Naast hem stond een mevrouw die hem vragend aankeek en vroeg: “Ehm alles goed met jou?” Jace keek haar geschrokken aan. Hij had haar door zijn misselijk en duizeligheid niet eens opgemerkt. Hij keek haar aan en glimlachte een beetje ongemakkelijk en zei met een bevende stem: “Jah het gaat wel. Ik ben op de een of andere manier hier terecht gekomen door een wild ritje in een mijnkartje. Allemaal per ongeluk uiteraard dat ding is gevaarlijk.” Ze keek hem een beetje vreemd aan en zei: “Ja ik zie het... Ehm goede dag nog verder.” Ze liep verder en Jace begon weer een beetje bij te komen. Nu pas zag hij dat er een paar mensen rondliepen in deze kamer met witte lab jassen aan. Die vrouw had er ook een aan. Ze waren de muren en vloeg van de grot aan het inspecteren. Hij slaakte een opgelaten zucht en zei tegen zichzelf: “Ik heb menselijke beschaving gevonden. Ik had zo'n geluk dat Hydra me tegen kwam daar beneden.” Dit kwam niet onopgemerkt door de vrouw in de labjas en ze liep streng naar hem toe en vroeg: “Waar heb je die Hydra ontmoet? Hij had hier al lang moeten zijn. Hij is altijd zzo laks als het om afspraken gaat, maar hij is de beste argeoloog waarmee ik heb gewerkt dus het kan niet anders.” Jace glimlachte en stak de kaart die hij had gekregen van hem uit naar haar en ze inpecteerde het. Vrijwel meteen begon ze een richting op te lopen. Hij vond het wel indrukwekkend aangezien hij geen idee had hoe hij die kaart moest lezen. Wel een beetje onbeleefd dat ze hem niet bedankte, maar ja ze was vast gestrest. Hij liep naar een van de andere mensen in labjas en vroeg naar de uitweg. Hij wuifde hem weg naar een opening in de grot en begon toen weer ijverig door te werken. Hij liep deze grot uit en kwam uit in een gang met een betegeld gangpad. Langs de muren van de grot stonden overal informatie bordjes met informatie over de grotten en hun geschiedenis. Ook vond hij bordjes die de uitgang aangaven. Eindelijk kon hij hier weg. Hij had het wel leuk gehad, maar verdwaald raken was echt de norm voor hem geworden en het gevecht met Hydra was extra leuk. Nu verheugde hij zich op nog een pokémon gevecht, misschien zou hij iemand tegen komen op zijn weg naar de uitgang. Misschien zou hij zelf weer verdwaald raken hemzelf kennende. Hij liep voorschichtig naar wat hij meende de bordjes als uitgang aangaven. Hij begon zich nu pas af te vragen hoe het kwam dat het mos zo gloeide en bleef eventjes staan bij een informatie bordje dat las: Lose all sense of direction as you wander though this cave, where Luminous Moss glows emerald green. Ehm oké... Dat legde niet echt uit waarom het mos zo gloeide, maar dat verdwaald raken klopte als een bus. Maar ja genoeg rond geneusd. Hij moest de uitgang zien te vinden want nu begon het echt bond te worden. Des te sneller hij uit deze grotten kwam des te sneller hij weer de vele trainers van Kalos kon uitdagen. Hij begon te glimlachen bij de gedachte.