Lumiose City… Het is groter dan Lydia had verwacht. Vroeger is ze één keer in de Unova regio naar Castelia City geweest met haar grootmoeder, maar veel herinnert zich niet van de stad. Het liefst zou ze de grote steden willen vermijden, maar aan de andere kant was ze ook nieuwsgierig naar de redenen waarom mensen zo graag naar deze stad wilden gaan. Ze keek naar de Prism Tower en schudde haar hoofd op en neer. “Hm, het is mooi, zeker voor een gym, maar ik ben geen trainer die gymleader uitdaagt voor een gevecht… Ik zou juist opzoek moeten gaan naar een contest…” Mompelde ze tegen zichzelf en toen liep ze verder. Ze keek opzij waar Hisoka zich duidelijk vermaakte in de stad. “Hisoka, je weet dat we hier niet echt mensen kunnen bang maken, ik bedoel er zijn te veel mensen.” Zei ze tegen de Gastly, wie het duidelijk niet kon schelen op het moment. Hisoka bleef rondzweven en was geïnteresseerd in de mensen die er rondliepen. Lydia begreep dat er mensen rondliepen die Gastly interessant vond, zeker omdat er veel verschillende mensen in de stad liepen, met veel verschillende stijlen. Zij vond het zelf ook wel interessant, maar omdat zij niet zo sociaal tegenover andere mensen vond ze het ook een beetje ongemakkelijk. Ze is niet iemand die bang wordt van enge dingen, maar ze vond het wel eng om rond te lopen in een zee van mensen. Ze keek naar de pokéball waar Len in zat. Een Pokémon zoals Len kon ze niet uit zijn pokéball halen, wetend dat hij veel te nerveus zou zijn in de stad. Ze zou hem kunnen verliezen in de massa. Ze wist dat Hisoka het wel aan zou kunnen om rond te dwalen doordat hij kon zweven, maar Len? Ze dacht dat hij vertrapt zou kunnen worden..! Ze voelde de rillingen over haar rug als ze er over nadacht.
Ze wist hoe het voelde om verdwaald te raken in de menigte en het was zeker niet een prettig gevoel… Het moment dat ze met haar grootmoeder in Castelia City was toen ze zeven jaar oud was… Ze vond het echt een prachtige stad en ze vond het heel gezellig om met haar grootmoeder dingen te doen. Het plezier dat ze had gehad verdween toen er een menigte mensen langs rende, waardoor ze haar grootmoeder niet meer kon vinden. Zelfs al waren er veel mensen om haar heen, ze voelde zich alleen en wist eigenlijk niet wat ze moest doen in het begin. Ze bleef rennen, in hoop haar grootmoeder weer te vinden. Na een lange tijd rennen, was ze bang dat ze haar grootmoeder nooit meer zou kunnen vinden. Ze voelde dat ze in pure paniek was en wilde dat de mensen die naar haar toe liepen haar met rust zouden laten… Na uren te dwalen door de stad, vond een agent haar en bracht haar naar het bureau zodat haar grootmoeder haar zou vinden.
Natuurlijk, ze was nu een stuk groter en ze was niet echt bang om verdwaald te raken in de stad, maar de mensen massa was iets dat haar nog steeds nerveus maakte op het moment. Ze wist dat de blik op haar gezicht geen vrolijke expressie had, maar eerder een geïrriteerde blik.
Lydia zuchtte en keek eventjes naar beneden. ‘Geen paniek… Waarom zou je in paniek raken..? Door mensen? Ha! Kom op zeg, ik maak mensen bang, ik entertain mensen met trucjes en met shows! Er is geen reden om bang te zijn voor menigtes, ik bedoel, het ergste wat er kan gebeuren is dat je wordt geplet en vertrapt…’ dacht ze en toen keek ze opzij, naar Hisoka… “Hisoka..?” Ze keek om haar heen en toen beet ze zachtjes haar lip. “Nee…Nee…” Zei ze tegen haarzelf. Ze keek nog een keer om haar heen en begon te lopen. Ze begon te roepen in de hoop dat Hisoka een grapje met haar aan het uithalen was, maar de Gastly gaf haar geen antwoord. Ze voelde haar hart harder kloppen en probeerde kalm te blijven. Ze zuchtte diep. “Blijf kalm Lydia… Hisoka komt terug, ik weet het zeker.” Zei ze tegen haarzelf, maar het stelde haar niet echt gerust. Ze begon sneller te lopen en bleef om haar heen kijken. Ze bleef kijken, maar mensen botsten tegen haar op, waardoor ze letterlijk in een zijstraatje van de stad werd geduwd. Ze beet haar lip ietsje harder, maar keek in het zijstraatje. “Misschien verstopt Hisoka zich hier wel…” Zei ze tegen zichzelf en begon verder in het zijstraatje te lopen…
Ondertussen is Hisoka zichzelf aan het vermaken in de stad, hij had een paar meisjes bang gemaakt door grapjes uit te halen. Hij wist wel dat hij mensen bang kon maken in een stad met veel mensen, al waren het alleen maar meisjes. Hij hoopte dat zijn trainer hem complimenten zou geven, omdat hij mensen had bang gemaakt, maar op de plek waar hij zijn trainer voor het laatst had gezien stond ze niet meer. De Gastly was een beetje verward, maar ook in paniek omdat hij zijn trainer niet meer kon zien. Ondanks Hisoka niet erg bezig was met zijn trainer in de stad hij wist dat Lydia zich niet erg op haar gemak voelde in de stad. Hij liet een soort van paniek op zijn gezicht zien en begon rond snel rond te zweven door de stad, in de hoop zijn trainer te vinden. Hij vloog zelfs vlak voor de gezichten van mensen, denkend dat mensen hem zouden helpen om zijn trainer te vinden. Misschien kon iemand hem helpen om zijn trainer te vinden in plaats van gillend weg te rennen, omdat zijn gezicht mensen afschrikt...
Lydia was nog steeds in het zijstraatje aan het lopen en keek om haar heen. “Het.. het is tenminste rustig hier… Er loopt hier niemand…” Zei ze tegen haarzelf. Ze vond een spookhuis veel minder spannend dan rond te lopen in een stad waar er misschien mensen zich verstopten in de zijstraatjes. Ze liep verder totdat ze merkte dat de straat doodliep. “Niemand…” Mompelde ze tegen haarzelf en toen zuchtte ze. Ze voelde zich slecht, omdat ze haar Pokémon niet kon vinden. “Geweldig… Ik besluit een keer om naar een grote stad te gaan en verlies Hisoka in de menigte…!” Ze was boos op haarzelf geworden en zakte naar beneden tegen de muur. Ze zat op de grond en hield haar knieën dicht tegen haar aan. Ze voelde zich weer alleen, maar durfde Len niet uit zijn pokéball te halen, bang dat ze hem ook zou verliezen.
{Open}
