Cool down.

Taking this to the grave

Met een trotse uitdrukking op zijn gelaat keek Aiden naar de badges in zijn badgecase. Een aantal weken terug was hij Kalos binnengekomen met enkel Tyrion en Garrett, wie destijds nog maar net sterk genoeg waren geweest om de eerste gym samen te verslaan. De tweede was hem totaal niet goed afgegaan, maar sindsdien hadden ze zo enorm hard getraind dat het bijna niet bij te houden was. De enorme kracht die beide Pokémon (en alle nieuwe aanwinsten binnen het team) gekregen hadden was bijna niet te geloven. Langzaam maar zeker wist hij dan ook dat het niet meer geoorloofd zou zijn om als ‘beginnende trainer’ over zichzelf te denken. Nee, met drie van de acht badges op zak ging het goed. Zeer goed, zelfs. En met de huidige levels van zijn Pokémon en het aantal mega evoluties in zijn team, had hij het idee de goede kant zeker op te gaan.
En, dit betekende dat zowel hij als zijn Pokémon een tijd rust verdienden, waarin er niet getraind zou worden. Ze hadden allemaal keihard gewerkt de afgelopen tijden, dus nu was het zeker nodig om even rustig te genieten van de Kalos regio. Na de rustperiode zou de training van de Treecko ook officieel gaan beginnen, iets waarvan Aiden nog niet zeker wist of de Pokémon er echt klaar voor was, maar dat zou vast wel komen. Ronan had het ook enorm snel onder de knie gekregen, immers… Misschien zou het een goed idee zijn om de twee Pokémon zelf te laten trainen. Samen. Ezio had immers het voordeel over Ronan en beiden waren nog jong, dus zou het enorm goed zijn voor beiden. Ronan’s verantwoordelijkheidsgevoel zou er van kunnen gaan groeien (of ontstaan) en Ezio zou iemand hebben om naar op te kijken binnen het team en om dingen van te leren. Immers was een Treecko ook enorm snel, dus zou de Wartortle hem aardig wat kunnen leren, voor Aiden deze eer aan de Scizor zou gaan geven.

Over de Treecko gesproken. Aiden liet zijn blik langs het gras glijden. Tyrion lag rustig op de grond, Ronan en Garrett waren hun zoektocht naar bessen begonnen, Arya maakte vriendjes met een wilde Pokémon en Ezio… Oh! Aiden fronste toen hij Ezio in het zicht kreeg. Het ding was aan het spelen met… Een Pokéball? Even rommelde Aiden aan zijn riem, maar daar zaten toch echt alle vijf de balls aan. Dan zou het vast een lege, nog ongebruikte Pokéball zijn. Dat was geen enorm probleem… Althans, dat dacht hij.
Terwijl de Treecko met de Pokéball speelde door het ding continu omhoog te slaan met zijn staart, vergrootte het ding zich toen de Pokémon (per ongeluk) met zijn staart tegen het knopje sloeg. Bij de volgende klap gebeurde er echter iets wat zowel Aiden als de Treecko niet aan hadden zien komen. De Pokéball opende zich en een dikke Miltank kwam uit de ball, om boven op de Treecko te landen waardoor deze uit het zicht verdween.
“Ezio!” riep Aiden geschrokken uit. “Sla hem van je af met je Pound!” probeerde hij, maar er kwam geen geluid vanonder de Miltank vandaan. “Arya, Iron Head!” riep Aiden daarom. De Mawile keek geschrokken op van de wilde Pokémon en schoot richting de Miltank, om deze weg te gooien met haar Iron Head. Dat de Miltank slechts van level 1 was en dus maar liefst negenenveertig levels lager dan Arya, werd duidelijk toen deze direct uitgeschakeld verderop lag, terwijl de aanval niet eens op volle kracht was geweest. Aiden lette echter totaal niet op de uitgeschakelde Miltank en rende op zijn Treecko af. Gelukkig leek deze niets te mankeren en scheen deze enkel in shock te zijn, wat al snel over was toen hij in de armen van zijn trainer sprong, zeurende geluidjes makend over wat er zojuist gebeurd was. “Het is al goed, jongen,” sprak hij zacht tegen de Treecko.

Zodra de Treecko weer iets was bijgekomen, liet Aiden hem los en raapte hij de Pokéball van de grond, om de Miltank hierin terug te laten keren. Met een lichte frons op zijn gelaat keek Aiden naar de Pokéball. Hij wist zeker dat iemand dit gedaan moest hebben, immers kon hij niet zomaar aan een Miltank gekomen zijn. En het moest sowieso na zijn tweede gym uitdaging geweest zijn, aangezien hij destijds Arya had gevangen en toen had hij nog geen extra Pokéball gehad, anders had hij haar misschien wel geplet in een poging haar te vangen. En dat zou haar vast hebben weggejaagd.
Tien tellen. Dat was alles wat hij nodig had, voor er in zijn hoofd een dader naar boven kwam. Het kon niet anders. De enige die de mogelijkheid had gehad om hem op één of andere manier aan een Pokéball te doen komen, was zij. Toen hij haar naar het Pokémon Center had getild, had ze hier immers alle kans voor gehad. Bovendien had hij haar de Charmander gegeven, dus het zou een prima wraak actie kunnen zijn. Iedereen die hij na haar tegengekomen was, zou dit namelijk veel minder snel hebben gedaan en had waarschijnlijk niet eens de kans gehad.
Hij kon een lach niet onderdrukken en grinnikte even kort terwijl hij hoofdschuddend naar de Pokéball keek.
Een Miltank leek hem geen Pokémon voor Lilium, dus de kans dat ze enige emotionele waarde aan het ding hechtte was… Zeer klein. Anders had ze het ook niet op deze manier aan hem gegeven, met de mogelijkheid dat hij het ding ergens zou verliezen en dat het in heel iemand anders handen terecht zou komen. Al kon hij de grap zeer goed waarderen, betekende dit juist dat de wraak nog veel zoeter zou zijn. Hij wist nog niet precies hoe, maar ze zou spijt krijgen van haar eigen wraakactie. Daar was geen twijfel over mogelijk.
“Jongens, speeltijd is over!” riep hij naar zijn Pokémon, wie allemaal naar hem toe kwamen. Hij klikte de Pokéball van de Miltank aan zijn riem en liet de Pokémon terugkeren in hun eigen balls, waarna hij even naar zijn riem keek. Zes balls. Dit zou betekenen dat hij een vol team had. Gelukkig was hij niet van plan de gekke Miltank te houden, dus zou het binnenkort weer teruggebracht worden naar vijf.

Hij had al snel genoeg besloten zijn reis voort te zetten richting Camphrier. Dit was de compleet andere kant op, aangezien zijn volgende gym ten noorden van Lumiose City te vinden was, maar hij was dan ook nog niet van plan om daarheen te gaan. De komende tijd zou hij de regio wat afgaan en de plekken bezoeken die hij nog niet bezocht had, genieten van de regio. Bovendien wilde hij Lilium vinden en die zou vast en zeker in de buurt van Lumiose City te vinden zijn. Zijn wraak zou immers zoet zijn.
Terwijl hij het Pokémon Center inliep voor de gebruikelijke check-up van zijn Pokémon, bleef zijn blik hangen op het apparaat dat de Wonder Trades regelde. Misschien kon hij daar wel gebruik van maken. De kans dat er iets van enig vermaak uit zou komen was klein, maar het leek hem toch leuk als er iets uit zou komen wat Lilium niet zou bevallen. Een spin, of nog een Charmander. Dan zou hij toch wel zijn wraak hebben.
Terwijl zijn Pokémon in handen van zuster Joy waren, besloot hij daarom richting het apparaat te lopen en de Pokéball van de Miltank te pakken. “Veel plezier,” grijnsde hij tegen de Miltank. Hij hoopte voor het ding dat deze een eigenaar zou vinden die blind was, of misschien niet helemaal goed wijs. Misschien dat iemand als dat van de Pokémon zou kunnen houden. Hij vond het namelijk maar een vreemd wezen.
De Pokéball verdween en maakte plaats voor een nieuwe, welke Aiden met een kleine glimlach beetpakte. Hij moest zeggen zeer nieuwsgierig te zijn naar de inhoud van de Pokéball. Als het iets heel leuks zou zijn, zou wraak niet eens nodig zijn. Al kon hij zo één, twee, drie niet een Pokémon bedenken die hij nog heel graag in zijn team wilde, dus besloot hij dat de kans dat de Pokémon hem enorm zou fascineren klein was.

“Oké! Laat je maar zien,” sprak Aiden. Hij hield de nieuwe Pokéball voor zich en opende deze. Een rode straal kwam uit de Pokéball en… Er stond een Paras. Het vermaak op zijn gezicht verdween als sneeuw voor de zon en hij verbleekte wat, terwijl zijn felgroene ogen op het oranje ding gericht stonden. Het was alsof karma hem haatte, alsof deze besloot Lilium’s actie nog veel grappiger te maken voor haar door hem met een Paras op te zadelen. Hij haatte die Pokémon. Meer dan alles op deze wereld, haatte hij Parasects. Hij vond ze dood en doodeng en zou Tyrion alles meteen in brand laten zetten om een zombie-achtige Parasect weg te jagen. Natuurlijk was dit nog geen Parasect. Het was voor nu nog een zielige Paras. Maar, het idee dat dit ding kon veranderen in een zombie, liet kriebels over Aiden’s complete lichaam glijden. Hij voelde hoe er kippenvel ontstond op zijn armen, terwijl de Paras enthousiast enkele passen naar hem toe deed, voor deze teruggekeerd werd in zijn Pokéball. Nu zou zijn wraak al helemaal zoet zijn. Hier kwam ze niet mee weg. Hij wilde af van die Paras, voordat het zou besluiten te evolueren in een walgelijke Parasect, want dan zou hij het niet in zijn buurt willen laten komen. Parasects waren zombies, bezeten door die vreselijke paddestoel die groter was dan hun eigen lijf. Ze konden niet meer zelf nadenken, iets wat dus echt enger was dan hij zich voor wilde stellen. Ze waren letterlijke zombies. Ze misten zelfs de pupillen.

Na zijn Pokémon terug te hebben gekregen van zuster Joy, had hij het Pokémon Center verlaten. Hij kon de ball van de gloednieuwe Paras bijna voelen branden aan zijn riem en hij moest zeggen zich ongemakkelijk te voelen bij het feit dat dit ding nu zo dichtbij was, al kon het vrij weinig doen gezien het feit dat het vast zat in een Pokéball. Ergens kon hij nu de pijn begrijpen waar hij Lilium doorheen had gedwongen toen hij haar de Charmander had gegeven, al vond hij alsnog dat er hier een verschil in zat. Charmanders waren schattig en Paras waren eng. Dit waren gewoon feiten en geen meningen, al zouden veel anderen het niet met hem eens zijn wat dit betrof. Hij had daarentegen niet het idee dat er iemand op deze aardbodem liep die Parasects schattig vond, dus dat hielp wel.
Toen een blonde kop hem opviel, bleef hij even stilstaan en keek hij geamuseerd naar het meisje wat hij van veraf al herkende als Lilium. Ook wel bekend als Simpel, Prinsesje en Lillipup. Degene aan wie hij zijn prachtige - ahum - Paras te danken had. Even ging hij met zijn hand door zijn haar, twijfelend over wat hij kon doen. Haar de Paras ongemerkt geven was niet origineel en om Tyrion haar een knuffel te laten geven, was iets waar hij vrij weinig zin in had.
En dat was het moment waarop zijn groene ogen de rivier opmerkten en een veel te slechte grijns op zijn gelaat tevoorschijn kwam. Oh, ja. Dat was het perfecte idee. Ze zou eens een flinke duik mogen nemen vandaag. Het was immers zomer, dus het perfecte weer om te zwemmen. Zolang ze niet al te boos zou worden (wat nog maar altijd de vraag was met het prinsesje), zou dit nog best hilarisch kunnen zijn.
Met snelle passen liep hij op de blondine af, om zijn tas op de grond te laten vallen met een plof en direct daarna haar benen onder haar vandaan te slaan, zodat ze opnieuw in zijn armen terecht kwam. Deze keer hield hij haar veel steviger vast, aangezien ze nu vast en zeker meer energie zou hebben dan de vorige keer.
“Wat aardig van je, zo’n Miltank!” grijnsde hij, terwijl hij met snelle passen richting de rivier liep.
“Adem inhouden, Lillipupje!” zei hij vervolgens met een veel te slechte grijns, voor hij zijn armen onder haar liet verdwijnen, waardoor ze hoogstwaarschijnlijk vrij weinig kans had om droog uit deze situatie te ontsnappen.

Taking this to the grave

‘Laat me looos!’ had de blondine uitgebracht, nadat Aiden haar in zijn armen had genomen. Ze stribbelde en werkte tegen, maar dit deerde hem vrij weinig. Gezien haar grootte en gewicht kon hij haar makkelijk houden, vooral aangezien hij compleet uitgerust was en dus flinke energie overhad om haar in bedwang te houden. Daarbij, was het resultaat het vast en zeker uiteindelijk wel waard. Hij zag haar met alle liefde zometeen in het water liggen, schreeuwend dat hij een ehm… Hoe noemde ze hem nou? Kwal? Ja. Dat hij een kwal was.
Terwijl hij even stilstond, haar kleine lichaampje vasthoudend boven het water, keek hij haar aan met die veel te geamuseerde grijns die duidelijk maakte dat hij vast en zeker de enige was die vermaak zou vinden in hetgeen wat komen zou. Hij had dit gehoopt. Hij had namelijk niet verwacht dat ze in haar val naar zijn kraag zou grijpen, waardoor hij direct meegesleurd werd het water in.
Even ging hij kopje onder en voelde hij het koude water om zich heen. Direct schoot hij omhoog en schudde hij zijn hoofd toen hij boven kwam, happend naar adem, voor hij Lilium lachend aankeek. “Echt waar?” lachte hij. “Dit was mijn wraak ja?” vroeg hij dramatisch. Het was niet de bedoeling geweest dat ze hem mee zou nemen in haar val! Dat verpestte zijn lol wel weer een beetje…
Met een zucht trok hij zichzelf omhoog aan de waterkant en hij zuchtte een keer bij het voelen van zijn natte kledij, wat altijd zo heerlijk zwaar en plakkerig aan begon te voelen. Nu mocht hij blij zijn nog geen nieuwe hoed te hebben gekocht, anders was hij die gewoon weer even hard kwijt geweest… Nu hij erover nadacht… Zijn blik schoot geschrokken naar zijn pols en hij stroopte de natte, plakkerige mouw op, maar de Keystone zat nog netjes vast. Even slaakte hij een opgeluchte zucht. Dank u, Arceus.
Met een kleine glimlach bukte hij naar Lilium aan de waterkant, om zijn hand naar haar uit te steken. “Handje nodig?” vroeg hij, nog enigszins lacherig, in een poging haar uit het water te helpen. Wat was hij toch aardig. Nadat hij de hele reden was dat ze er überhaupt in lag nog wel.

Taking this to the grave

Even leek het er niet op dat Lilium kon lachen om het feit dat ze in het water lagen, maar toen hij was begonnen scheen ze niet meer zo boos te kijken. Ze stak haar tong uit toen hij zeurde over zijn wraak en hij zuchtte even. “Ik vind dit niet aardig, hoor,” zuchtte hij dramatisch, alsof dit echt een enorm probleem was. Stiekem was dit het ook wel. Hij had best kunnen lachen als zij de enige was die in het water lag, al kon hij dit wel hebben. Het weer was geweldig, dus het was niet zo’n enorm probleem.
De blondine merkte op dat Oz hem ging vermoorden en met een droge blik keek Aiden naar de Vivillon. Oh nee, een vlinder! Help dan toch, Arceus! “Ja. Ik vrees hem zeer,” besloot hij echter te zeggen, de nodige moeite hebbend om zijn gezicht in de plooi te houden. Het feit dat ze een vlinder had was nog steeds vrij grappig. Vlinders waren zo… brandbaar.

Toen hij eenmaal op de kant stond, lette hij totaal niet op de Trapinch die op zijn tas aan het kauwen was. Hij had veel te veel pret met het feit dat Lilium zich nog in het water bevond en eigenwijs zei zelf wel op de kant te komen. Hij vouwde dan ook rustig zijn armen over elkaar heen en keek met enig amusement in zijn ogen toe hoe ze een poging deed om op de kant te klimmen. En nog een poging. Zo ging het nog even door, alsof het de volgende keer ineens een stuk makkelijker zou zijn.
Uiteindelijk scheen ze toch toe te geven en vroeg ze zachtjes om een handje, waardoor hij moest lachen. Hij bukte wat en stak zijn hand naar haar uit. “Komt u maar,” grijnsde hij, eventuele bijnamen voor zich houdend voor nu. Want, oh Arceus, dadelijk stuurde ze die angstaanjagende vlinder nog op hem af en dat moest hij niet hebben!

Taking this to the grave

De blondine zei ook wel eens dingen niet aardig te vinden en even moest Aiden lachen. Daar had ze een punt. Hij had soms de neiging om haar te klieren en misschien was dat niet heel aardig. soms. Heel vaak pestte hij haar heus niet! Hij geloofde het zelf niet eens, dus hij besloot het niet eens hard op te zeggen. De kans dat zij de woorden wel zou geloven was immers enorm klein. “Dat is zo,” zei hij daarom droogjes. Ja, ze had hem al eerder uitgemaakt voor kwal, dus dat ze hem niet altijd even aardig vond was geen geheim.
Duidelijk gefrustreerd, iets wat het voor Aiden enkel leuker maakte, pakte Lilium zijn hand en liet ze zich om de kant hijsen. Hij keek haar met een geamuseerde uitdrukking aan, terwijl ook hem de scheuren in haar kleding opvielen. “Wauw,” merkte hij op. “Je bent ook lekker handig, is het niet?” lachte hij vervolgens. Arceus, hoe kreeg ze het voor elkaar… Hij kwam er toch ook helemaal heelhuids uit? Ach… Handig was ze dus ook al niet. Fijn om te weten.
Ze bedankte hem voor het bad en hij grijnsde kort. “Met alle genoegen,” grijnsde hij. Oh, ja. Ondanks het feit dat hij zelf mee had mogen genieten, had hij zijn wraak alsnog geslaagd gevonden. Dat was ook geen geheim. En de gefrustreerde uitdrukking toen ze het water zelf niet uitkwam, maakte het helemaal af.

‘Oz wacht!’ klonk er plots en Aiden keek met een fronsje om, om zo een walm poeder recht in zijn gezicht te krijgen. Oh Arceus, dat ding zou branden. Maar niet nu, want schijnbaar was het een Sleep Powder en dus tijd voor een welverdiend dutje. Hij voelde langzaam het bewustzijn verdwijnen. Dank u, Oz.

Taking this to the grave

Het was vreemd om ineens zo enorm vermoeid te zijn en hij wist er enkele seconden tegen te vechten, maar uiteindelijk werd zijn bewustzijn hem dan toch ontnomen en voelde hij langzaam de wereld om zich heen vervagen. Het ging allemaal zo snel dat hij al compleet onder was voor hij tegen de grond zakte. Die Vivillon zou branden. En hard ook.

Langzaam leek het bewustzijn terug te keren en begon hij alles om zich heen weer te voelen. De harde ondergrond paste niet bij de warmte die hem geboden werd. Ook het gevoel van de natte kleding paste totaal niet bij zijn idee van lekker wakker worden, maar zorgde er wel voor dat alle gebeurtenissen van eerder weer langzaamaan terug naar boven kwamen.
Vrij geïrriteerd kwam hij rechtovereind te zitten en greep hij naar een Pokéball aan zijn riem, maar de Vivillon scheen nergens meer te bekennen te zijn. “Tsk,” kwam er daardoor uit zijn mond en hij richtte zijn blik even op de Ninetales. Ah. Vandaar dat hij niet het gevoel had dat hij aan het bevriezen was geweest. Even ging hij met zijn hand door zijn haar en keek hij licht geïrriteerd naar Lilium. Hij kreeg het nog niet helemaal voor elkaar om iets te zeggen, aangezien hij nog vreselijk duf was van de Sleep Powder en sowieso al het type was om humeurig te zijn na zijn slaap, dus er zou niet al te veel goeds uitkomen.

Taking this to the grave

Langzaam gleden de gedachten van de jongen terug naar hoe het gebeurde. Aangezien het blondje de Pokémon niet had gezegd te doen wat hij deed, kon hij het haar ergens niet kwalijk nemen. Maar, natuurlijk was ze verantwoordelijk voor de acties van haar Vivillon dus eigenlijk kon het ook wel. Zijn blik richtte hij geïrriteerd op de blondine, zich afvragend of de irritatie die hij voelde specifiek naar de Vivillon, of ook naar haar gericht was.
‘Gaat… het?’ werd er echter zacht gevraagd en hij zuchtte even, waarna hij zijn blik even voor zich richtte. Langzaam maar zeker voelde hij alles weer helderder worden. Hij had geen idee of hij lang onder zeil had gelegen, maar gewoonlijk duurde een Sleep Powder niet heel lang, dus hij had het idee dat het wel mee zou vallen. “En daarom,” begon hij na een wat langere stilte, met enige irritatie in zijn stem, “Houd ik dus niet van vlinders.” Het was overigens waar dat hij niet gek was op vlinderpokémon, maar dat was om redenen die hij zelf niet eens kende. Dat was gewoon iets wat was blijven hangen sinds hij een klein kind was. Hij scheen wel meer van die trekjes te hebben.
“Ik denk dat dat er ooit aan zat te komen,” merkte hij vervolgens wat mompelend op. Ja, het was ergens vrij logisch dat de Vivillon geen fan van hem was. Het klieren van zijn trainster was immers veel en veel te leuk. Dit betekende echter niet dat hij het nog eens zou accepteren. De eerst volgende keer dat de Vivillon ook maar één poedertje liet zien, zou deze te maken krijgen met de furie van een Charizard en dat wilde hij vast niet.

Taking this to the grave

Na opgemerkt te hebben niet van vlinders te houden, merkte het blondje op dat haar vlinder ook niet van hem hield. Hij snoof eventjes zacht en wreef wat in zijn oog. Arceus. Dit was niet het moment geweest voor een dutje. En, al was het de schuld van de Vivillon, zou de blondine hier nog wel iets voor terug krijgen. Hij wist nog niet wat, maar dat zou vanzelf nog wel komen.
Toen ze opmerkte hem gewaarschuwd te hebben, snoof hij nog eens. “Wacht maar,” sprak hij, terwijl een kleine glimlach zich toch weer op zijn gezicht wist te zetten terwijl hij haar vanuit zijn ooghoeken aankeek. Al was hij niet gemeen genoeg om Garrett nu uit zijn ball te laten. Die was immers niet zo gek op het meisje sinds ze zijn trainer een klap had gegeven. Garrett was wat te… Fel om mee te kunnen grappen. Vooral de laatste tijd.
De Ninetales kroop bij haar trainster en Aiden richtte zijn blik even op het paarse ding. Immers was die Pokémon een groot gedeelte van de reden geweest dat hij Lilium de Charmander had toevertrouwd. Het was vrij grappig om te zien hoe Pokémon hun affectie voor hun trainer op andere manieren leken te tonen, sommigen ook meer dan anderen.
Langzaam stond hij op en voelde hij wat aan zijn kledij, waarna hij zuchtte. “Je moest me ook meesleuren, hè?” zuchtte hij. Dat was per slot van rekening niet de bedoeling geweest. Het was zijn wraak geweest. Over wraak gesproken… “Deze is van jou,” sprak hij, voor hij een ball richting de blondine gooide. Het was de ball waar de Paras inzat. “Laat het erin zitten,” sprak hij, bijna streng, terwijl hij zijn hand op de Pokéball van Tyrion legde. Arceus, als ze zou besluiten die Paras eruit te halen zou die Tyrion’s vlammen mogen proeven.

Taking this to the grave

‘Wacht op wat?’ werd er gevraagd en ietwat geamuseerd wendde Aiden zijn blik van de blondine af. “Dat zullen we nog wel zien,” sprak hij op een onheilspellend toontje. Hij had echt nog geen enkel idee, maar hij vond het helemaal prima zo. Hoe meer ze er tegen op zou kijken, hoe leuker het was. Immers zou hij vanzelf wel met iets leuks komen als hiervoor. Al was hij zelf ook nat geworden, was zijn actie toch aardig geslaagd. Het feit dat ze haar kleren had weten te vernielen, was iets wat hem enorm verbaasde. Hoe ze het toch voor elkaar had gekregen… Ze zou er trots op moeten zijn, want hij wist niet dat het mogelijk was geweest.
Ze vroeg of hij haar in de rivier moest smijten en hij knikte meteen. “Natuurlijk,” antwoordde hij zonder enige twijfel. “De bedoeling was echter geweest dat ik van de kant kon lachen, maar even samen zwemmen was ook enórm gezellig,” zei hij vervolgens. Zijn humeur was alweer redelijk gaan liggen. Misschien omdat zij goed was voor haar humeur, aangezien hij haar goed kon pesten. Of misschien omdat hij maar zo kort had kunnen slapen. Wie zou het zeggen.
Ze merkte op meteen haar wraak te hebben genomen en hij grijnsde droogjes. “Goed zo, dan hoef ik nergens bang voor te zijn,” merkte hij op. Ja, van de Miltank was hij zeker geschrokken. “Die Miltank van je plette namelijk mijn Treecko,” merkte hij op, als opmerking op haar vorige wraakactie. Arme, arme Ezio…
Toen ze vroeg of hij bang was voor Miltanks en op het knopje wilde drukken, greep hij Tyrion’s Pokéball van zijn broek. “Daar zit geen Miltank in en ik zal het verbranden als je het er nu uitlaat,” merkte hij op. Echt waar. Als dat ding de Pokéball uit kwam, zou Tyrion’s vlammenwerper het eens even uit zijn buurt houden. Hij hield niet van Paras. Dat mocht duidelijk zijn.