Perfect Match for a Wildfire!

Wekenlang had hij gewacht op het moment dat hij nou eindelijk zijn vijfde gymbadge zou gaan innen in de enige echte Prism Tower. Die had hij al eens verwoest bij het bus incident, maar toen der tijd was er helaas geen woeste gymleider op komen dagen. Dan had hij ten minste al een redelijke verwachting kunnen hebben van wat hem te wachten stond. Helaas. Hij had ook zelf mogen uitzoeken van welke type er nou gebruik gemaakt werd en over welke Pokémon de gymleider nou beschikte. Zoals met de vorige gyms had het verassend genoeg amper moeite gekost en wist hij al direct welke Pokémon hij in de strijd zou gooien. Als Ground type zijnde had hij veel aan Musket en Calliber, maar als een eventuele back-up zou Nambu geen slechte keuze zijn. Zo graag wilde hij namelijk de Volcarona wel gebruiken, ondanks de risico op de vele brandwonden. Niet dat hij trouwens iets anders van hem verwachtte… Geweldig. Ciro snoof afkeurend en wekte daarmee de aandacht op van de Flygon die hem vragend aan bleef staren. “Niets,” kwam er meer mompelend uit dan de bedoeling was. Hij begon zelfs flink af te dwalen in zijn gedachten en dat was alles behalve een goed teken. “Laten we maar gaan,” Met vernauwde ogen liep hij recht op de boven uitstekende Prism Tower af die flink verlicht werd in de latere uren. Natuurlijk was het niet na de avondklok. Overdag had hij echter de tijd gehad of mogelijkheid om de gym zomaar uit te dagen door zijn tijdelijke verblijf in Hoenn en het gedoe omtrent de overname. Pas een uur geleden was hij teruggekeerd en was hij druk in de weer geweest om zijn Pokémon te laten herstellen en zich vol te proppen met eten, voornamelijk kip. De overname had gewoon te lang geduurd naar zijn gevoel.
Hij besloot het gebouw maar te betreden via de gym ingang en een veel te gezette kerel verwees hem door naar een lift. Een afkeurend gebaar werd echter naar Calliber gemaakt die niet in de lift mee mocht wegens haar gewicht en omvang. Pff. Hij keerde haar met tegenzin terug en nam maar de lift naar de eerste verdieping – verder ging het niet – en stapte uit. Het scheelde dat hij niet hoefde te klimmen, zoals in de vorige en tweede gym, maar er was vast iets ergers op petto, toch? Hij kwam in ieder geval in een ruimte terecht waar een Team Rocket Grunt was en nog drie liften en een vreemde scherm. Het leek haast op de studio van één of ander Team Rocket Quiz show, minus de lift. Ooit had deze gym een normale gymleider, maar Team Rocket had dat gedeelte ook veroverd en een vreemd figuur als leider aan gezet en het zusje vervangen door een wildvreemde dame. ‘O… jij bent het van iedereen, geweldig…’ was haar wel beloofde en vooral ‘vriendelijke’ begroeting, ‘Dat ene Grunt die enkel alles verwoest en toch een Agent geworden is. Ach, het zat eraan te komen dat jij mij zou ergeren of in dit geval, de gym,’ Ciro snoof en opende al zijn mond, maar ze sprak verder. ‘Het werkt in ieder geval zo; op het scherm verschijnt de schaduw van een Pokémon. Elke lift staat voor de juiste antwoorden en als je het juist heb, ga je naar de volgende verdieping. Simpel, huh?’ zei ze vrij snel, waarna ze een knop indrukte en hij gelijk de schim van een Pikachu zag. Dat was té makkelijk. Alsof ze het makkelijkheidgraad niet door had wees ze simpel naar elke lift en noemde de bijbehorende antwoorden op. ‘Emolga, Dedenne of Pikachu,’ sprak ze als mogelijke antwoorden op en Ciro slaakte oprecht een zucht. Hij had al gehoord over een vage quizsysteem bij de gym en dat er makkelijke vragen waren, maar zó makkelijk? Zelfs onder het beleid van Team Rocket had hij dat niet verwacht. Zonder commentaar te leveren liep hij zwijgend naar de lift toe waar ze de naam ‘Pikachu’ gezegd had en vlak, voordat hij deze betrad werd het ineens donker. Wat de… Lichtjes begonnen te knipperen, totdat er een vrolijk geluid te horen was en de lichten felgroen kleurde. Zelfs zonder dat hele gebeuren begreep hij wel dat hij het bij het juiste end had. ‘Pff, ga door, ik zie je boven wel,’ zei de dame verre van geamuseerd en met rollende oen liep hij de lift in. Wat een zeikwijf.

Na de tweede verdieping bereikt te hebben, kwam hij haar zoals verwacht op ongeveer dezelfde plaats tegen en drukte ze de knop weer in. Een schim van een Fletchling was te zien en gelijk daarna vervolgde de drie antwoorden. ‘Fletchling, Pidgey of Taillow’ sprak ze nogmaals onverschillig uit. Veel.. te... makkelijk! Het was moeilijker om met de dame opgescheept te zitten dan de vragen te beantwoorden. Ciro liep in ieder geval weer naar de juiste lift toe en gelijk werd het weer compleet stil, alsof zijn antwoord heel baanbrekend zou zijn. Vervolgens volgde weer het geluid en licht show, waarna hij in de lift kon stappen en naar de derde verdieping kon gaan. Dit proces begon hem nou al te vervelen, maar hij hoopte nog één of twee vragen te moeten beantwoorden. Niet meer dan dat. Toen hij voor de derde keer de dame zag, luisterde hij zelfs amper naar haar en richtte zijn blik op het scherm waar de schim van een Panpour verscheen. Eindelijk een potentieel verwarrende vraag, gezien er drie elementele Unova aapjes waren n hun naam hetzelfde begon. Na verduidelijk van de locaties van de antwoorden, liep hij naar degene van Panpour toe. Na de dramatische stilte bleek zijn antwoord te kloppen en weer hij naar de één na laatste verdieping gebracht. Eenmaal daar zag hij de schim van een Vivillon en werden er drie vlinderachtige Pokémon opgenoemd. Met een zeer verveeld gezicht liep hij de lift van de Vivillon in, en na de melding dat hij het juiste antwoord had, werd hij doorgestuurd naar de hoogste verdieping. Eenmaal daar wachtte een scheidsrechter en een blauwharige man op, in een wit pak waar een flinke rode ‘R’ op stond. Een hogere pief? “De naam is Ciro Raedmund en ik kom je dus uitdagen,” zei Ciro eenvoudig en klapte de Pokéball van Musket al open. De gymleider zei niet veel en begeleidde hen enkel naar het strijdveld.

VS.

Hij haalde zijn eerste Pokémon tevoorschijn wat een vliegende eekhoorn scheen te zijn, beter bekend als een Emolga. De Pokémon vloog een net rondje toen hij uit de Pokéball tevoorschijn en landde ‘elegant’ op het strijdveld. Dat was nergens voor nodig, al die elegantie, het was geen coördinator wedstrijd, maar een gymgevecht. Daar was hij ten minste voor gekomen, tenzij hij de ‘verkeerde’ Prism Tower had betreden. In ieder geval had hij al iets klaar liggen voor een Electric én Flying type en dat was de enige echte Musket. Met een gebaar richting de Tyranitar liep de Pokémon in kwestie naar voren en nam deze zijn tegenstander op. Voor hem was het lachwekkend dat er iets zo kleins tegenover hem werd geplaatst dan een groter en meer intimiderende Pokémon, maar erg vond hij het zeker niet. Hij kon hiermee dus los gaan en liet een flinke strijdbrul van zich af horen, waardoor de Emolga jammerend door zijn achterpoten zate. ‘Emol?’ kraamde hij verward uit en duwde zijn vlegels dichter tegen zijn lijfje aan. “Laten we maar beginnen, snel… gebruik je Acrobatics!” De uitdager mocht hier schijnbaar ook niet beginnen. Ciro zuchtte wat teleurgesteld toen hij de Emolga op een rap tempo zijn Tyranitar zag benaderen. Dit zou Musket zonder teveel moeite fysiek en zelfs met een aanval kunnen afweren, ongeacht het toegenomen kracht in de aanval. Zonder iets vast te hebben nam de kracht er namelijk van toe, maar het bleef op het einde van de dag geen effectieve aanval. Niet genoeg om een Rock én Dark type neer te halen, zeker een massieve exemplaar, zoals een Tyranitar.  “Crunch,” commandeerde Ciro al, waarna de Tyranitar zijn vlijmscherpe tanden in het minuscule lijf van de Emolga zette. Gelijk zag Ciro hoe enkele bloeddruppels vanuit de mondhoeken van de Pokémon naar de grond gleden. Deze Pokémon kon onmogelijk een probleem gaan vormen voor hen twee en juist eerder als voorgerecht dienen. Een heel mals voorgerecht, natuurlijk. ‘Pursuit tegen zijn keel!’ Het was een wonder hoe de Emolga, ondanks dat die zich in de bek van een Tyranitar bevindt, dat kon horen en wist uit te voeren. Zijn uithaal zorgde er zelfs voor dat automatisch zijn braak reflex werd geprikkeld, waardoor het onder speeksel zittende Pokémon zich uit de kaken kon wurmen. “Tsk,” bromde Ciro niet-geamuseerd met de loop van zaken, maar dit was natuurlijk pas het begin en wie zei nou dat hij niet in actie meer zou komen? “Dark Pulse en vuur hem recht op je Stone Edge af!” De combinatie verraste zowel de gymleider als de Emolga, die nog net op de grond wist te landen. Musket sperde al zijn kaken op en vuurde een flinke door duisternis omhulde schokgolf af welk zijn doelwit raakte en naar achteren lanceerde. Direct erna deelde de Tyranitar een krachtige trap tegen de grond uit en liet daarmee vele rotsen vanuit de grond opdoemen, exact waar de Emolga boven zat. Raak! De scherpe rotsen sneden zich in het huid van de al verzwakte Pokémon, waarna de rotsen voorover tuimelde en de lichte Pokémon verplette onder het flinke gewicht. Dat kon een vliegende eekhoorn écht al niet aan en dat wist hij maar al te best en zeker zijn gymleider die sprakeloos van de rotsen naar hem op keek.

Tot nu toe vond hij het ook niet één van de meest intensieve gevechten, al was middelmaats dan weer té positief. Musket balde in ieder geval zijn vuisten en hield deze gereed voor zich, vast hopend op een onmogelijk te verwachten terugaanval. Er volgde echter komende tellen niets tot zijn frustraties en hij keek dus lichtelijk geïrriteerd de gymleider aan. ‘W-Wat?’ De Pokémon schudde enkel teleurgesteld zijn kop en liet de vuisten maar zakken. Hij had teveel hoop gehad. “Laat het gewicht op zijn rug toenemen met een Rock Slide!” Met een krachtige zwaai met zijn staart liet de Tyranitar een oogverblindend licht boven de al aanwezige hoop rotsen verschijnen. Om het al flinke gewicht te laten toenemen liet hij een nog grotere hoeveelheid rotsen uit het licht neerdwalen. Bij elke luid knal was er een pijnkreet van de Emolga te horen, totdat er zoveel rotsen gevallen waren dat het geluid volledig gedempt werd. De mondhoeken van Musket trokken omhoog totdat er een sadistische grijns op zijn gezicht zat. Oh boy, Musket had er duidelijk weer zin in. “Payback!” De Tyranitar stoof p de stapel rotsen af en haalde flink uit, en wist daarmee de meeste rotsen te verbrijzelen. De Emolga werd haast door de klap de lucht in geschoten, maar veel leven zat er niet meer in. ‘Gebruik je Double Team om hem te verwarren!’ Gelijk vloog de Emolga met haar deels verscheurde vleugels zigzaggend op Musket af met een vastberaden blik in zijn ogen. ‘Quick Attack en dan Pursuit!’ zei de gymleider, en de Emolga vloog in een oogwenk naar de Tyranitar toe met haar vuist al gebald voor de Pursuit. Kort keek Ciro met een opgetrokken wenkbrauw de al wanhopig geworden gymleider aan. Dit was serieus dan al de vijfde gymleider? Op dit punt was zelfs de eerste gym iets meer van een uitdaging dan deze blauwharige snotaap tegenover hem. “Nou… gast, komt er nog wat van? Ander maak ik het gelijk al af. Hup, Musket… Crunch!” Nogmaals opende Musket zijn enorme kaken en was het enige verschil deze keer dat de gymleider hem gekwetst aan keek. ‘Tsk, punk,’ mompelde deze enkel als weerwoord, maar zijn woorden verdween achter het luide gekraak van de Emolga’s lijf in Musket’s kaken.

Dit werd haast te gemakkelijk, en na die gedachte wierp de Tyranitar de kleine Pokémon krachtig van zich af. Deze knalde tegen het muur op en landde als een zak aardappelen op de grond met bloedvegen in zijn witte vacht. De eerste Pokémon was al neer gehaald en gelijk maakte Ciro oogcontact met de scheidsrechter, maar… De man schudde zijn hoofd en wenkte weer terug naar de Pokémon. Met veel gekreun hees de Emolga zijn lijfje overeind en keek, al bloed spugend op naar de Tyranitar die zonder commando een Scary Face uitvoerde. Er ging duidelijk een huivering door de kleine Pokémon heen en angstig slikte hij toen Musket een stap zijn kant op maakte. ‘Wees niet geïntimideerd en gebruik je Shock Wave!’ De Emolga knikte halfhartig en vuurde gelijk een flinke dosis elektriciteit op de Pokémon af, een aanval die in zijn pre-evoluties hem niet zou beschadigen. Dan was zijn Dark type toch onhandig… “Stop zijn aanval met een Dark Pulse!” sprak Ciro gehaast, en de Tyranitar vuurde gelijk de aanval af. Deze knalde volop tegen de Shock Wave aan en zorgde voor een flinke rookgordijn, maar nadat deze weg trok en de silhouetten al te zien waren, zag Ciro nog iets aangenaams. Musket’s aanval had namelijk niet enkel de aanval gestopt, maar ook het doelwit geraakt; de Emolga lag op de grond met wat verse wonden wat enkel door die aanval gevormd konden zijn. “Snel, Stone Edge!” commandeerde Ciro met een energieke zwaai van zijn arm. Het leek effect te hebben op Musket die net zo energiek een brul liet horen en vele rotsen onder de Emolga deed verschijnen. ‘Ontwijk, en gebruik je Spark en Nuzzle!’ Ineens scheen de gymleider weer een daadwerkelijk redelijke tegenstander te zijn, alsof hij hiervoor nog moest in komen. Zijn Emolga sprong dan ook naar voren met al een flinke dosis elektriciteit om zijn lijfje heen. Vlak voor de Tyranitar sprong hij omhoog en knalde volop met zijn wangen tegen zijn achterpoot op, waar een stevige pantser over zat. Oké, dan. “Trap haar van je af en gebruik je Bite!” Musket snoof verre van geamuseerd en trapte het vrij snel bewegende eekhoorn van zich af. Met een kreun werd hij omhoog geschopt, recht naar de kaken van de Tyranitar, waardoor hij eenvoudig weer een beet kon uitvoeren. Als een laatste tegenaanval wilde de Emolga nog een felle Nuzzle uitdelen, maar nog voordat de Pokémon zijn vuisten gebald had, stopte hij zijn poging. De Tyranitar had eenvoudig de Emolga’s gebalde vuist vastgegrepen en van zich af geworpen, recht de kant op van de gymleider. Vlak voor de voeten van hem kwam het zeer bebloede lijf tot stilstand. Waren ze nu dan wel eindelijk klaar met de vliegende eekhoorn of…? Ciro keek gelijk de scheidsrechter aan en na een inspectie van de Emolga gaf hij het bevestigende teken. “Heh, dat was makkelijk zat,” Gelijk gaf hij de Tyranitar een bemoedigend klopje tegen zijn voorover gebogen kop aan, terwijl de gymleider teleurgesteld zijn Pokémon terugkeerde. Dat was al eentje neer, nu was het nog de beurt aan de rest.

VS.

De volgende zou een Magneton zijn als hij het goed had en hij was gedeeltelijk geneigd weer Musket te gebruiken door het gebrek aan een strijd hij net had. Echter was qua type zijn Flygon een betere keuze, omdat de Electric-aanvallen helemaal geen nut meer zouden hebben én de Steel-type aanvallen waren neutraal. Daarbovenop waren Ground type aanvallen super effectief op ze en daar was Calliber prima te in staat. Hij zou dus hem maar voor later bewaren. Gelijk keerde hij de Tyranitar terug na deze een bedankje toegefluisterd te hebben en haalde zijn tweede Pokémon tevoorschijn; Calliber. Zoals gewoonlijk dempte het licht en brulde de geschubde Pokémon vrolijk. Ze mocht immers eindelijk weer los gaan in een gymgevecht, nadat hij haar een tijdlang achter had gehouden. ‘Magneton, laat ze wat zien!’ sprak de gymleider vastberaden en haalde vervolgens de uit magneten bestaande Pokémon tevoorschijn. Hij besloot er niet teveel over na te denken, omdat er zat vreemde Pokémon waren, maar… Was het geen verzameling van Magnemite dan écht een Pokémon? Hij wierp een wat vieze blik op, maar meer ook niet; het werd tijd om maar de strijd te beginnen. De gymleider maakte al een vastberaden poging om weer als eerst in de aanval te gaan, maar dat zou hij niet weer toe laten. Hij had zijn moment al gehad. “Bulldoze om hem te vertragen!” De Flygon wapperde met haar hoekige vleugels en vloog recht op de Magneton af, terwijl haar lijf vlak boven de grond bleef. Met een flinke klap knalde ze krachtig tegen de Magneton op en sloeg ze het drietal levende magneten tegen de grond aan met een zwaai van haar staart. “Haal uit naar hun ogen met je Dragon Claw!” riep Ciro met een zeer geamuseerde ondertoon. Zijn idee was namelijk simpel; eerst zou hij de Pokémon’s mobiliteit reduceren en zijn zicht afnemen hoorde daar natuurlijk bij. De tegenstander zou al door de Bulldoze flink wat trager dan Calliber moeten zijn. De Flygon was inmiddels omhoog gevlogen en balde al haar klauwen en liet een vreemde gloed erom heen verschijnen, voordat ze een krachtige stoot tegen het bovenste oog uitdeelde van de Magneton. Met een klap drukte zijn lijf dieper de grond in en ontsnapte er een kreun uit de stalen Pokémon. Gelijk sprong de gymleider bezorgd overeind en liet zijn blik van de Pokémon naar Ciro glijden die ontspannen zijn armen over elkaar heen sloeg. O… was hij nu bang? ‘Tsk,’ begon de gymleider, waarna hij zijn rug weer rechtte en een duistere blik in zijn ogen verscheen, ‘Flash Cannon!’ In een oogwenk keek de Magneton vastberaden en draaide al zijn magneten om een oogverblindende witte straal af te vuren op Caliber. Sprakeloos staarden Ciro en Calliber er naar – de aanval was zo snel afgevuurd! -, waarna de aanval de Flygon raakte en flink de lucht in wist af te vuren. ‘Fly!’ kreunde de geschubde Pokémon pijnlijk, maar ze wist vrij snel weer evenwicht te vinden in de lucht. Toen ze echter naar beneden keek zag ze dat de Magneton zich uit de grond gewerkt had en recht op haar af zweefde. ‘Mirror Shot en Tri Attack!’ zei de gymleider met inmiddels een wat krachtigere stem tot Ciro’s ergernis.

Dit was niet best; de gymleider leek zijn warming-up achter de rug te hebben. Een lichtgevende bol werd al gevormd door de Magneton en gelijk erna afgevuurd, omringd door drie kleine bollen die elk een ander element voorstelde. Deze omringde de bol en even leek het op een planeet, zoals Saturnus… die had toch ringen? Ach, boeien! Nou begon de strijd pas! “Boomburst, Calliber!” commandeerde hij gelijk om de gecombineerde aanval te stoppen. De aanval had inmddels bijna de draak bereikt, maar ze vloog net wat hoger en sloeg met een luide brul met haar vleugels. Een krachtige geluidsgolf schoot regelrecht naar de Magneton’s aanval en maakte deze onklaar, maar bij de impact volde er wel een explosie. Nu moesten ze snel zijn, voordat de Ma-Wat? ‘Supersonic, en Magnet Bomb de Flygon onder!’ Hoe had die Magneton zo snel kunnen zijn? De metalen drietal magneten doemde uit het rook en liet een verschrikkelijk hoog geluid horen. Gelijk hield Calliber haar klauwen bij de plek waar haar oorschelpen zaten en sloeg verwilderd met haar staart. Ze kon haar eigen geluidsgolven aan, maar niet zoiets. Ciro zef ook niet die in elkaar kroop en zijn handen krampachtig over zijn oren hield, totdat het verschrikkelijk geluid verdween. Helaas was de aanval dus raak geweest en zag hij de verwarde blik van de Flygon verschijnen, vlak voordat de Magnet Bomb haar flink wisten te beschadigen. “Nee! Calliber!” kraamde hij gefrustreerd uit, waarna er weer een explosie volgde en hij weer amper iets van haar zag. Ugh, nu moest hij snel nadenken; zou hij haar terugkeren, zodat ze van de verwarring af was of het verder af wachten?

Toen hij weer op keek zag hij dat de draak verwilderd haar lichaam door het luchtruim heen bewoog en haar kop naar de Magneton keerde en zonder een commando zomaar een Hyper Beam aan het laden was. Dat was geeneens effectief tegen een Steel type! “Stop! Luister naar me, Calliber!” snauwde Ciro zo luid als hij kon en wist de aandacht van de draak te ontvangen en haar te belemmeren van het afvuren van de aanval. Verrast staarde ze hem aan, maar nog steeds met de verwarde blik in haar ogen. Net toen hij haar even onder de controle dacht te hebben snoof ze vijandig en vuurde een heftige schokgolf op hem af met haar hoekige vleugels. “Godver-Ugh,” Nog net wist hij te blijven staan, terwijl de schokgolf aan hem voorbij ging. Hij had wel eerder zijn Pokémon uit verwarring moeten halen, maar dit sloeg zeker alles! De vorige keer had hij dan ook flinke brandwonden aan over gehouden en nou wilde hij niet hetzelfde beleven. ‘Gevecht gaat gewoon door! Flash Cannon!’ riep de gymleider naar hem toe, zonder zijn ogen van zijn Magneton af te houden die door de lucht heen bewoog. Vlak achter de rug van Calliber doemde de Pokémon op en vuurde een verblindend witte straal af die nog voordat Ciro had kunnen waarschuwen, haar tegen de grond aan liet knallen. “Godverdomme… Calliber, snel… Rock Slide!” sprak Ciro gehaast en het was werkelijk waar een wonder toen de draak haar lichaam overeind duwde en haar kop naar de stalen Pokémon toedraaide die haar op hoge snelheid benaderde. Uit pure haat balde ze haar klauw en haalde vervolgens een rake Dragon Claw uit tegen het bovenste oog, waarmee ze hem gedeeltelijk wist te verblinden. Vervolgens greep ze met een wilde blik in haar ogen zijn lichaam, vloog de lucht in en wierp de Pokémon krachtig weer naar de grond toe. Even dacht hij echt dat ze nou haar wilde instinct had laten overnemen, maar toen er een wit licht boven de Pokémon verscheen kwam er toch een grijns op zijn gezicht te staan. Het kwam wel goed. Een verzameling aan scherpe rotsen dwaalden neer en wisten de Magneton te pletten en tegen de rond gedrukt te houden. “Dit gaat lekker… “ mompelde hij met enige waarheid erin, maar nou lag het eraan of de drakin wel echt naar hem luisterde of niet. Hij zou het gelijk uit testen, maar bereidde zich alvast voor als ze hem zou negeren of zelfs aanvallen.

“Ga los met je Earthquake!” De drakin keek hem gestoord en brulde nogmaals vijandig naar hem, maar Ciro gaf geen krimp, maar liet enkel een vurige blik aan haar zien. De blik die ze gezien had toen hij haar ontmoet had in het woestijn als Trapinch. De pupillen van de drakin werden groot en in een tel kwam er een zeer luide krijs – zelfs voor haar- uit haar bek. Met één klap van haar vleugels liet ze vervolgens de grond onder haar flink schudden waar de Magneton en de rotsen zaten, waarna ze voor goedkeuring naar Ciro keek. Goed zo, Calliber. Hij gaf haar een goedkeurende knik en een lach verscheen op haar gezicht, waarna de blik in haar ogen ineens helder stond. ‘Oh nee,’ kraamde de gymleider echter toen uit, maar nog voordat hij zich écht zwakker opstelde ging hij in de tegenaanval, ‘Zap Cannon de rotsen en vuur weer je Flash Cannon!’ De stalen Pokémon doorbrak de rotsen wat op zijn lichaam rustte en wist moeizaam zijn ingedeukte stalen en voor één derde verblinde lijf de lucht in te krijgen om een stalen straal af te vuren. Pff, dacht hij écht nog een kans te maken? “Bulldoze en combineer het met je Earthpower bij impact!” commandeerde Ciro met een glimlach op zijn gezicht, waarna de drakin knikte en weer haar lijf op de stalen Pokémon stortte. Ze liep weliswaar schade op, omdat er al een bol voor de stalen aanval verschenen was, maar gaf niet op. Ze spande al haar spieren aan en deelde een rake klap aan de Pokémon uit en duwde zijn lichaam weer de grond in, zoals de bedoeling was. ‘Neee!’ kraamde de gymleider al uit, ‘Stop haar!’ Gelijk worstelde de metalen Pokémon tegen, maar de drakin gaf hem daar niet de kans toe en liet de aarde onder hen weer flink schudden wat zelfs de Magneton wist te verwarren. “Gebruik je Dig!” vervolgde Ciro gelijk, waarna Calliber de Pokémon stevig vastgreep en met één vrije klauw als een gek begon te graven. Hij gebruikte eigenlijk zelden deze aanval, gezien het nuttiger voor haar was als Trapinch maar nou had hij er een geweldig idee mee. ‘Metal Bomb! Hup!’ De tegenaanval kon op dit punt nog amper iets uitmaken en vooralsnog zou de Flygon de Pokémon daarin zoveel mogelijk in belemmeren. Ze drukte zijn lijf dan ook dieper de grond in, nadat ze al snel een kuil had weten te graven en zich al ondergronds bevond. Niet dat ze daardoor belemmerd werd om de laatste aanval van Ciro te horen zou krijgen om deze strijd te beëindigen. “Calliber… het is tijd… Gebruik je Earthquake!” sprak hij dan ook op dramatische wijze en voor de nadruk grijnsde hij bij het woord ‘tijd’. Dit tot de ergernis van de gymleider die nerveus slikte en strak naar het licht schuddende grond keek en niet-begrijpend met zijn hoofd schudde.

Het was voorbij! Met een zeer luide brul verschenen er flinke aardscheuren in het veld en zakte een stuk zelfs in elkaar. Een brul later schoot de groene geschubde Pokémon eruit en brulde vastberaden richting de kuil die ze veroorzaakt had en de metalen Pokémon die daar uitgeteld lag. Al zijn ogen waren gesloten en zijn schroeven zaten letterlijk los, niet enkel figuurlijk. Triomfantelijk keek Ciro over het veld van de gymleider naar de scheidsrechter die met tegenzin meedeelde dat… ‘Magneton is uitgeschakeld!’ Gelijk sloeg Calliber haar vuist de lucht in met een brede lach op haar gezicht, waarna ze trots naar Ciro vloog. Man, dat was pas de tweede Pokémon, maar het was wel heftiger geweest dan de onzinnige Emolga. Trots aaide hij dus maar de drakin over haar kop, oprecht trots op haar overwinning. Ze had echter al teveel schade opgelopen nu hij haar van dichtbij kon opnemen, teveel om zomaar zijn derde Pokémon aan te kunnen wat een Manectric was die kon Mega-evolueren. Hij zuchtte kort en keek Calliber weer recht aan in haar reptielen ogen die tegelijkertijd vrolijk en triest stonden. Natuurlijk wilde ze verder vechten, maar hij kon niet maken dat ze té gewond zou raken en bovendien was ze onmogelijk sneller dan een Mega Manectric. Na haar bedankt te hebben keerde hij haar dan ook terug en verwachtte de gymleider vast dat hij zijn trage Tyranitar erbij zou halen, maar dan had hij het goed mis.

VS.

Voor pure snelheid had hij een betere Pokémon op zak waar hij nog een betere band had dan met de Flygon, namelijk de enig echte… “Rifle, het is jouw moment!” Ciro klapte de Pokéball van de Blaziken op die krachtig de vlammen rond zijn polsen liet verschijnen en vervolgens zijn vuisten gebald voor zich hield. Ja, dat was deze kip die toevallig flinke trappen kon uitdelen die veel konden uitrichten, zonder dat hij een Ground type was tegen de hond van de gymleider. ‘Grmpf, nú begint de strijd pas! Hup, Manectric!’ De man haalde gelijk zijn Manectric tevoorschijn en de hond keek ongeamuseerd de Blaziken en trok vervolgens zijn lip op om zijn rij vlijmscherpe tanden te laten zien. Waarschijnlijk rook dat mormel het kippenvlees waarvan de geur nog sterker aanwezig zou zij als Rifle wat Fire type aanvallen zou uitdelen. Nou was de gymleider echter te snel en liet zijn Pokémon gelijk in de aanval gaan die een Manectricite om zijn nek in een halsband had hangen. ‘Thunderbolt!’ commandeerde de gymleider en in een oogwenk sprintte de hond recht op de Blaziken af en zigzagde het laatste stuk en vuurde tegelijkertijd enkele bliksemstralen op de Blaziken af. “Sand Attack!” riep Ciro gelijk en de Blaziken deelde krachtige trappen tegen de grond uit en stukjes zand schoot de lucht in en knalde tegen de bliksemstralen op met als gevolg dat een milde explosie volgde. De hond benaderde echter Rifle en veel zou het niet meer schelen, voordat hij hem bijna zelfs in bijtafstand had, dus moest hij snel iets verzinnen om hem te stoppen. Of minstens op afstand te houden. “Ember in zijn gezicht!” De Blaziken stopte met het wegtrappen van het stad en sperde zijn snavel open om vlak voor het gezicht van de hond een steekvlam af te vuren. De hond was echter te snel voor hem en ontweek de aanval door opzij te springen, waardoor de vlammen tegen de grond aan knalde en in het niets gingen. Tsk, hij wist al te best dat de Pokémon zeer snel was, maar dit had hij dan weer niet verwacht. Bijna dacht hij erover om gelijk zijn Pokémon te Mega-evolueren, maar dat leek hem geen verstandig idee, omdat het anders té vroeg in de strijd al zo was. Het geamuseerde blik van de gymleider stond hem echter niet aan… Moeilijk. ‘Thunder Wave en dan je Spark!’ riep de gymleider vervolgens, waarna de hond plotseling tot een stilstand kwam, ruim vier meter van de Blaziken vandaan. Met een grijns op zijn hondengezicht verscheen er een bol van elektriciteit op zijn rug, waarna hij deze gelijk op de Blaziken afvuurde in een poging hem te verlammen en… te vertragen. Het as natuurlijk een gevecht op basis van snelheid geworden dan daadwerkelijk techniek of kracht, en dan gebruikte de gymleider zoiets? Sluw en gemeen, zeg. Dat kon hij dan ook wel, hoor en zelfs beter! “Quick Attack en Flame Charge!” commandeerde hij dan ook twee aanvallen die één en al snelheid waren. Gelijk zette de Blaziken zich af en knalde volop tegen het elektriciteit aan wat zijn lichaam wel voor een deel verlamde, maar niet wist te stoppen. Een witte licht verscheen naast de kip, gevolgd door een flinke zee van vlammen die in omvang groeide en voornamelijk in kracht. Zijn snelheid daarentegen nam nog het meest toe en nog voordat de hond zijn lading elektriciteit had kunnen lossen, piepte hij verrast door het zien van de bol van vuur waarin de Blaziken zat. “Grijp hem met je Fire Punch!” sprak Ciro uit het niets, en de mondhoeken van Rifle trokken omhoog. Hij had er geen enkele probleem mee en net op het moment van de impact deelde hij een vurige stoot uit met zijn vuist tegen het strottenhoofd van het mormel. De klap kwam krachtig uit en wist de Manectric een flinke eind weg te lanceren, zodat hij met zijn aangebrande lichaam tegen de wand knalde. Trots dat de aanval raakte remde de Blaziken zich af en liet hij de vlammen die zonet om hem heen dansten met een zwaai van zijn arm verdwijnen.

Afwachtend keek hij op de hond neer, maar zelfs door enkel de rugzijde van de kip te zien wist Ciro dat de verlamming al flink toegeslagen was;  hij kon moeilijker buigen, maar had wel controle over zijn ledematen. Dat in tegenstelling tot andere gevechten, waarbij zijn benen het hadden begeven. Maar goed, de hond hees al hijgend zijn lichaam overeind en keek afwachtend naar de gymleider voor een tegenaanval. Zijn lichaam zat al wel onder brandwonden en dat zorgde voor flink wat vechtlust te zorgen bij hem. ‘Quick Attack en je Wild Charge!’ sprak de gymleider uitdagend wat Ciro wel kon appreciëren. Ook al de snelle combinatie, maar dan de elektrische variant van zij eigen beruchte Quick Attack en Flare Blitz combinatie. De hond blafte luid en zette zijn lichaam af en liet zijn snelheid bij elk verzette stap toenemen, terwijl hij weer zigzaggend naar de Blaziken toe rende en al schokken over zijn lichaam heen liet razen. Hij wilde het écht zo spelen, huh? “Flame Charge en Blaze Kick!” De gespierde kip doorboordde zijn poot in de grond, brak daarmee de grond en zette zich krachtig af, recht richting de hond, terwijl de vlammen weer zijn lichaam overnamen. Vlak voordat de hond zijn elektrische lading los kon krijgen, schoot Rifle echter opzij en ontweek daarmee zijn aanval, maar nee, hij gaf het niet op. De hond draaide wendbaar om zijn aas en sprong recht voor de Blaziken met zijn kaken open uit en zijn blinkende tanden gereed. De kip snoof ongeamuseerd en sprong snel weer opzij, maar weer weerhield de hond hem om zijn aanval te ontwijken. Tsk, wat een rot hond! Ook Rifle begon zich gefrustreerd te voelen toen hij bij elke snelle stap dat hij maakte om weg te stappen, gelijk werd geblokkeerd voor zijn gezicht door de hapgrage hond die zijn Wild Charge om hem uit wilde voeren. De vlammen rond zijn polsen begonnen toe te nemen door zijn toenemende vechtlust en na een gefrustreerde brul sprong hij flink naar voren, waarna de hond hem op de voet volgde door vlak voor hem neer te komen met zijn eigen sprong. “Nu!” Hij zou er dan nog gebruik van maken ook, hoor! Op het moment dat de hond zijn poten op de grond liet rusten, liet Rifle vlammen rond zijn rechterbeen dansen en deelde hij een rake klap tegen het gezicht van hem uit. Dat ene klap wist de hond weer flink wat meters de lucht in te krijgen en hem gedesoriënteerd te krijgen. De Manectric kraamde namelijk onzinnige blafjes uit, terwijl Rifle gereed voor een aanval weer zijn vuisten beschermend voor zich hield.

VS.

Tot zover ging het goed, maar was dít anders het moment om toch over te gaan op het Mega-evolueren? Ze stonden op ‘’eén lijn en de Manectric had al genoeg schade opgelopen om het snel af te kunnen ronden in zijn vorm. Ook had Rifle in zijn Mega vorm na elke aanval een toename in snelheid en hoe sneller dat gaande kon zijn, des te meer voordeel ze zouden hebben tegen de Mega Manectric. Het was enkel de vraag of Rifle wel al zover was. “Rifle!” begon Ciro gelijk, waarna de Blaziken over zijn schouder naar hem keek, “Kan je... ?” Gelijk verschenen er pretlichtjes, gevolgd door een simpel brandend verlangen in zijn ogen; hij was gereed voor de Mega-evolutie. Gelijk rustte hij zijn licht-trillende hand – door de spanning en adrenaline wat door hem heen raasde – op de Key Stone en herbeleefde weer de haast communicerende techniek. De Blaziken werd ook een tel lang stil en hield zijn vuist gebald, waarna een vreemd licht om zijn lichaam verscheen. Het moment dat hij dacht de gedachten van Rifle te kunnen horen, verscheen een paarse bol om de Blaziken en barstte er razendsnel een Mega Blaziken uit. Met zijn knie geheven en gebalde vuisten voor zich waar de vlammen die daaruit schoten nog heter waren dan voorheen, hield hij zijn strijdlustige blik op de Manectric. Ciro was blij dat de Mega-Evolutie eindelijk iets is wat hij onder de controle met Rifle had, maar dat verdween toen hij plotseling een Mega Manectric op hem zag afschieten. Met vernauwde ogen en een flinke frons keek hij gelijk de gymleider aan die onschuldig zat te fluiten. Dat was een slimme zet geweest om gelijk de Manectric te laten Mega-evolueren om een achterstand te voorkomen. Er was dan ook een enorme pak gele manen op de rug van de Manectric verschenen en zijn lichaam was aerodynamisch geworden, maar zijn bek vooral puntig vol nóg schepere tanden. “Spark en Thunderbolt!” riep de gymleider gelijk, waarna de hond luid blafte en de afstand tussen hem en Rifle in de helft van een seconde overbrugde. Met een flinke dosis elektriciteit om zich heen die door de combinatie van de twee aanvallen kwam wierp hij zijn lijf pijnlijk tegen Rifle op. Zowel Ciro als de Blaziken waren compleet uit het veld geslagen – Rifle bijna letterlijk – en met enkel zijn armen gekruisigd voor zich wist Rifle de impact enigszins te verminderen. De punt van de Manectric’s vacht prikte doorboordde echter zijn rechtervuist en deed deze bloeden. “Close Combat!” kraamde Ciro luid, en voordat de Mega Blaziken tegen de muur aan zou knallen remde hij zijn val en deelde als een gek trappen en schoppen tegen de Pokémon uit, die echter alle uithalen ontweek door razendsnel eg te springen. Serieus? “Blaze Kick de grond!” Zowel de Mega Manectric en de gymleider werden daardoor ditmaal verrast, en automatisch sprong de hond flink naar achteren in een poging de aanval te ontwijken. Dat ging niet werken!  “Doe het!” Rifle zette zichzelf weer af en wist vlak achter de Mega Manectric op de grond te belanden. Met een simpele trap met zijn been doorbrak hij de grond onder de poten van de Manetric. De Pokémon staarde hem nog verbaasd aan, voordat hij met een piepend geluidje in een diepe kuil terecht kwam. Zo snel als hij kon greep hij de rand vast met zijn voorpoten in een poging eruit te springen met een Quick Attack. “Fire Punch hem nu en dan je Flare Blitz!” Hij wilde nu de té mobiele Pokémon maar al te graag in de kuil houden waar hij met de Blaziken daar bovenuit stekend onmogelijk kon ontsnappen. Of hij moest voorbij de Mega Blaziken komen. Pff, geen sprake van! De Mega Blaziken balde zijn vuist die door vlammen werd omringd en sloeg vol spierkracht deze recht tegen de strottenhoofd van de Mega Manectric wat adembenemend was, letterlijk én figuurlijk. Happend naar adem door het lucht ontnemende actie en de pijn door zijn verschroeiende vacht, begon zijn net zo levendige lichaam al te verzwakken. “Grijp eerst zijn keel vast!” zei Ciro tot afschuw van de gymleider die gelijk een tegenaanval bedacht, ‘Thunderfang en worstel je weg met Thunderbolt en Quick Attack!’ Eerlijk gezegd verwachtte hij nog amper tegengestribbel van de Mega Manectric op dit punt, maar toen de in vuur en vlam zittende klauw van Rifle zih om zijn keel klemde, verscheen er toch zowaar een elektrische laag rond de hoektanden van de hond. Gelijk beet hij dan ook door de vlammen in zijn vuist en met de botsing van de twee aanvallen volgde een milde explosie. “Houd hem vast!” riep hij al snel, maar was hij daar nog op tijd voor? Met zijn ogen tot spleetjes getrokken probeerde hij silhouetten in de kleine rookwolk op te maken en het eerste wat hij zag was de Mega Manectric. Deze stond vlak tegenover de Mega Blaziken, duidelijk niet vast tussen zijn klauwen.

Jammer, maar ze konden dus doorvechten! “Flare Blitz nu!” riep hij dan ook, maar het was de hond die toch als eerst in de aanval ging en na een diepe grom elektriciteit oplaadde. Met een paar stappen rende hij recht op Rifle af die nog wazig was door de rookwolk. Wat was er nou mis met Rifle? “Flare Blitz en Close Combat…” begon hij al te commanderen, maar het was al duidelijk dat de Pokémon compleet verlamd was en zich niet kon verroeren. De Thunder Fang was zeker de genadeslag op zijn verlamming geweest! Ciro beet gefrustreerd op zijn onderlip en balde al zijn vuisten, maar bleef hoopvol naar de Mega Blaziken hebben. Hij moest in hem geloven! Met zijn vingertoppen vervolgens over zijn Key Stone stuurde hij een zo sympathiek mogelijk gedachten op. Kom op, Rifle, KOM OP! “Maak het af! We kunnen dit! We zijn samen zo ver gekomen!” Helaas stortte de hond zijn hele lijf al tegen de Mega Blaziken op en even verdween zijn moed, maar het was duidelijk niet voorbij. Hoewel een explosie volgde, scheen het niet enkel door de rake klap te zijn, maar ook door Rifle’s actie. Hij kon wel in hem vertrouwen, daar waren ze al te lang vechtpartners voor! En heh, anders at hij die gebraden kip wel op. Met een bruisende verlangen om te winnen verscheen een haast onrealistisch hoeveelheid vlammen om de Mega Blaziken die ondanks de rookwolk toch goed te zien was en vervolgens al zijn spieren aanspande en zich op de hond wierp. Zo snel als nooit te voren deelde hij zowel stoten als trappen uit tegen de Mega Manectric en verschroeide zijn hele ‘prachtige’ manen, en verschroeide flinke stukken van zijn hemelsblauwe vacht. “Maak het af met je Fire Punch!” riep Ciro luid met zijn vuist vastberaden omhoog geheven, en direct volgde de Mega Blaziken aandachtig de beweging van zijn trainer. Synchroon met Ciro deelde hij een laatste stoot uit aan de al stil liggende Mega Manectric en door de enorme vlammen stak gelijk niet alleen de Pokémon in brand, maar ook het strijdveld, al was het geen verbazing. De hitte klampte heerlijk aan hem aan en wakkerde zijn strijdlust des te meer. De scheidsrechter en gymleider vonden het misschien niets, maar goed, de hond verroerde geen vin meer en bleef met zijn tong uit zijn bek stil liggen. Al spoedig kon door de scheidsrechter de conclusie genomen worden dat deze uitgeteld was, waarna de gymleider hem moest terugkeren.

VS.

De laatste Pokémon werd toen erbij gehaald door de gymleider; een Heliolisk. Nooit eerder had hij eerder deze Pokémon bestreden, maar voor alles was er een eerste keer, niet waar? Het reptiel zette zijn kraag uit en siste dreigend, terwijl de gymleider met een woeste blik over het strijdveld naar hem keek. ‘Nu zal ik het je écht niet meer makkelijk maken, knul,’ waarschuwde hij hem, maar hij negeerde het hopeloze gedrag van de man. Wat dreigend, hoor. Hij had de Pokémon misschien nooit bevochten, maar wist wel genoeg over zijn typing om te weten dat Rifle er amper moeite mee zou hebben. En al helemaal als de Pokémon Dry Skin had, want dan deden Fire type aanvallen meer schade, dus was het een win-win situatie voor hem. Enige nadeel was dat op dit punt de Mega Blaziken al verzwakt was door de aanvallen van de Mega Manectric en bij verre lange na niet optimaal meer kon presteren. Niet dat hij minder vertrouwen in zijn maatje had. Ondanks de verlamming zou hij samen met hem de strijd tot een goed einde brengen en niemand zou hen daarvoor tegenhouden. “Rifle!” zei Ciro hardop en de al uitgeputte Pokémon draaide zijn kop naar hem toe, “Maak het snel af, wil je?” Traag knikte de Pokémon en keerde zich vervolgens om richting het reptiel en de gymleider met hervatten strijdlust. Vlammen dansten weer om zijn polsen en met zijn spieren aangespannen trok hij ook zijn been omhoog. “Ember!” De Blaziken sperde gelijk zijn snavel open en lanceerde een krachtige steekvlam die hij rondom de Heliolisk afvuurde, direct tegen de grond aan. Direct nam het temperatuur toe in de afgesloten strijdveld en werd het zelfs voor de Heliolisk heet onder de voeten. Verrast siste de hagedis die gelijk omhoog sprong en naar zijn trainer keek om instructies wat hij moest doen. Net nog voordat de gymleider echter iets kon zeggen, knalde een flinke vlammenzee tegen het lijf van het reptiel aan. Niet de meest sterke aanval van de Blaziken, maar met de ability van de hagedis deed het toch wel bijna net zoveel als een Flamethrower. De Pokémon werd door de Ember tegen de wand aan geknald en kwam snel overeind, schuddend met zijn kop. “Bulk Up, en gebruik je Sky Uppercut!” zei Ciro al, maar tot zijn verbazing wist de gymleider ditmaal wel op tijd een aanval uit te kramen, ‘Electrify!’ Een vreemde elektrische schok deelde de hagedis uit met de punt van zijn staart. Deze aanval kende hij echter niet, maar het leverde geen schade op? Oké, dan. Hij zweeg dan ook toen de Mega Blaziken zijn spieren aanspande en zichzelf afzette met zijn benen in de aanslag voor de twee trappen. Vlak voor het gezicht van de hagedis kwam hij een tel lang tot stilstand en stak zijn beide armen uit, waarna hij twee trappen uitdeelde tegen de kop van de hagedis.

Met een kreun kwam hij pijnlijk tegen de grond aan, maar een tel later likte hij grijnzend zijn ogen schoon en knalde met een Parabolic Charge tegen de borst van de Mega Blaziken op die open en bloot was. “Wat de..” kraamde Ciro tot zijn ergernis uit en de gymleider genoot van zijn reactie. De aanval deed ineens veel minder, maar de aanvalskracht van Rifle was toch hetzelfde gebleven? Langer kon hij er niet bij stil staan, omdat de hagedis wat ruimte tussen hem en de kip maakte. ‘Charge! En dan Thunder!’ Hij moest nu wel in actie komen, voordat hij de Heliolisk de kans gaf flink wat schade uit te delen aan Rifle! De Mega Blaziken leek ook wat energie verloren te hebben door de plotselinge Parabolic Charge en zijn benen begonnen zelfs lichtelijk te trillen door het resultaat van de vermoeidheid die in sloeg. Hij was ook zelden zo lang in zijn Mega vorm gebleven nu hij er bij stil stond. Wat had echter die Electrify dan gedaan? Ugh, geen tijd! “Ontwijk met je Flame Charge!” Met een uithaal van zijn arm verscheen een vuurlaag over zijn lichaam en begon hij te zigzaggen over het strijdveld om de Heliolisk het moeilijker te maken om de Thunder te kunnen afvuren. Deze siste dan ook geagiteerd door de snelle Pokémon en vuurde uit frustratie een Thunder af in het stuk grond om hem heen. De flinke bliksemstraal vernietigde gelijk het al los zittende grond van het strijdveld en zorgde er enkel voor dat de hagedis zijn evenwicht verloor en in de kuil terecht kwam wat Calliber gegraven had. ‘Quick Attack eruit!’ zei de gymleider, maar de hagedis was de draad even kwijt, doordat de rotsen om hem heen los zaten en hij compleet verrast was dor de val. “Wurg hem, Rifle!” Rifle raasde recht op de hagedis af en trok met zijn vrij lange arm de hagedis bij zijn nek uit de kuil en kneep zijn luchtpijp direct dicht. ‘Charge en dan je Parabolic Charge!’ Schokken raasde zwakjes om hem heen, voordat de schokken eindelijk verzamelden rond zijn vlezige kraag die moeilijk open geklapt kon worden. Ciro wist zeker wel wat die aanval deed en reageerde er snel op. “Fire Punch hem een eind weg op en gebruik je Sky Uppercut!” De Blaziken wierp moeiteloos de lichte hagedis op, voordat hij zijn aanval had kunnen uitvoeren en knalde recht in zijn gezicht met een Fire Punch. Eenmaal de lucht in was de hagedis volledig gedesoriënteerd en zaten zelfs zijn schubben onder de brandwonden. Met zijn been al in de aanslag, sprong de Blaziken met een luide grom omhoog en trapte zijn lijf zo krachtig mogelijk richting de grond. ‘Heliolisk! Nee!’ Met een luide klap kwam zijn lijf tegen de grond aan en bleef de Pokémon enkele tellen bewegingsloos liggen, terwijl Rifle rustig landen.

Een kreun verliet echter zijn snavel en ineens zakte hij uitgeput door zijn knieën, zich van een val behoedend door zijn klauwen op de grond te rusten. Zijn ademhaling klonk overduidelijk onregelmatig en het leek erop dat hij écht bijna aan het uiteinde van zijn krachten zat. Net had hij er echter beter uit gezien, dus wat was er zonet dan mis gegaan? Ciro kon dat eerlijk gezegd niet bevatten, maar toen er een gemene blik in het gezicht van de Heliolisk verscheen wist hij al wat er zonet gebeurd was. Die Parabolic Charge had hij niet gestaakt en volop bij de klap gebruikt om energie uit de Mega Blaziken te sappen die al bijna geen fut meer had. Op dit punt kon hij maar één aanval nog uitdelen, of een laatste combinatie met geluk. Daarna was het écht game-over. Dat frustreerde Ciro mateloos, maar dat was niet reden genoeg om Rifle dan af te snauwen. Die deed gewoon zijn best en had het niet door gehad, net zoals hij. “Het is tijd voor de finale, Rifle!” schreeuwde Ciro haast op de top van zijn longen, en het verbaasde zelfs de Mega Blaziken die over zijn schouder hem verrast aanstaarde, “Ja… dáárvoor,” Het was wel duidelijk wat hij nog in petto zou hebben voor situatie, zoals deze. Het was een combinatie van de drie krachtigste aanvallen waar Rifle over bezitten, namelijk; Flare Blitz, Close Combat én Brave Bird. Veel hadden ze het niet geoefend, maar het werd haast blindelings geloven op dit punt. Het was ook een goed teken dat de Mega Blaziken vastberaden knikte zonder aarzeling, voordat hij zijn lichaam overeind hees en met veel moeite de strijdhouding weer aannam. ‘Blaze-Blaziken!' schreeuwde hij keihard, voordat hij neer keek op de… verdwenen Heliolisk? ‘Niet te lang nadenken,’ waarschuwde de gymleider en toen spotte Ciro pas de hagedis op die plotseling achter de rug van de Mega Blaziken stond. Hoe was die daar gekomen? ‘Parabolic Charge en Thunder!’ Na gelik van zijn oog, sloeg hij met zijn staart en binnen een oogwenk raasde er een flinke hoeveelheid elektriciteit over zij geschubde lichaam en lanceerde hij zich recht op de Mega Blaziken. “Nee! Rifle, verdedig… snel!” riep Ciro nog snel in de hoop dat de kip de aanval daadwerkelijk wist te ontwijken. Nee… De aanval raakte. De hoge dosis elektriciteit en ontname van stroom sapte de laatste spoor van energie uit de Blaziken en met een opengevallen mond keek hij toe hoe er een rookwolk verscheen. “RIFLE!!!!!” Schreeuwde hij nog  verontwaardigd, maar een schokgolf, ten gevolge van de knal belemmerde zowel zijn zicht als gehoor. Godver…. Rifle, je kan het! Je moet winnen van een bagger hagedis! Hij was beter dan dat, het was zijn gevechtspartner tenslotte!

VS.

Het rook verdween en de schim van beide Pokémon werden zichtbaar, maar het zag er niet goed uit. De Heliolisk stond rechtop en Rifle lag enkele meters verderop, stil op zijn rug en geeneens meer in zijn Mega vorm. De vlammen rond zijn pols waren ook niets meer dan kaarsvlammen geworden en ook waren zijn spieren ontspannen. Triomfantelijk sprong de hagedis voor de Pokémon op-en neer, wetend dat hij gewonnen had van de Pokémon. De jongen schudde zijn kop, dit kon niet waar zijn. Nee, kon niet. Al zou het niet de eerste keer zijn dat zijn sterkste Pokémon uitgeschakeld werd, bleef hij het koppig weigeren. Echter kwam de scheidsrechter er al bij om aan te geven dat de Blaziken écht uitgeteld was. Tsk, niemand vroeg naar zijn mening! Kil keek hij de man met zijn minuscule pupillen aan en in vuur en vlam zittende iris. “Nee!” snauwde hij koppig, waarna hij zijn vingertoppen over zijn Key Stone liet glijden en naar de Blaziken keek, “… Je kan het echt nog, ik geloof in je, Rifle! Ik ben misschien stommer bezig dan ooit, maar ik kan niet toe zien hoe je neer wordt gehaald door de meest stomste en sluwe actie dat er is. Al is het maar een Peck, beëindig je strijd tijdens dit ene gymgevecht met iets waar je trots op kan zijn,” zei Ciro vastberaden, waarna zijn grip om de Key Stone sterker werd en het bleef een tel lang stil, totdat de gymleider iets afkeurend mompelde over naïviteit. “Geloven in je Pokémon en naïef zijn, zijn twee verschillende dingen, dat weet ik, zelfs!” bracht Ciro daarop terug, en op dat moment weerklonk plotseling lichtelijk gekraak. De Heliolisk sprong naar achteren en bleef verrast neer kijken op de langzaam bewegende Rifle. “Rifle…” fluisterde Ciro eveneens verbaasd, terwijl de Blaziken zijn zwaar uitgeputte lichaam traag overeind duwde en uiteindelijk overeind kwam. “Je bent de beste kip die er ooit zal zijn… Rifle, bedankt… En nu..” begon Ciro vol trots, waarna hij vastberaden de hagedis aan keek, “Laat ze eens zien waarom wij de beste duo in deze hele verdoemde regio zijn!” De Blaziken’s blik was eerst gehuld onder een schaduw, maar na Ciro’s woorden verscheen zijn vastberaden blik. Een blik zoals nooit tevoren. Hij balde zijn vuisten en gelijk vormden zich weer redelijke vlammen rond zijn polsen. ‘Gebruik je Electrify!’ De hagedis snoof afkeurend door zijn snuit en gelijk erna volgde pas Ciro’s commando; “Flame Charge”. Vlammen verschenen rondom de Blaziken – lang niet zo sterk als voorheen- waarna hij zijn lichaam met veel moeite in beweging bracht. De snelheid van de Pokémon was echter behouden – ondanks zijn uitputting- en de hagedis kon onmogelijk de techniek ontwijken, voordat hij flink van voren geraakt werd. Rifle duwde gelijk het lichaam van de hagedis tegen de grond aan en plaatste al zijn gewicht erop om de Pokémon te belemmeren om zelfs adem te kunnen halen. Weer deed het echter minder dan verwacht, haast alsof de aanval minder effectief was… Natuurlijk! De aanvals type werd omgezet naar die van Electric en bij een Electric type Pokémon als Heliolisk had de aanval dan minder effect. Het was logischer dan verwacht. Maar nu… Ja, nu was de tijd aangebroken om de strijd dan tot een einde te maken met de lang verwachten trio-combinatie! “Rifle, maak het af met je Brave Bird, Flare Blitz en Close Combat oftewel de Bird Blitz Combat!” riep hij zo luid als hij kon, waarna de Blaziken knikte. De amper in staat te bewegen hagedis wist enkel moeizaam op zijn achterpoten te komen toen Rifle van hem afgekomen was voor zijn uiteindelijke aanval. Een combinatie van meerdere aanvallen zat er natuurlijk aan te komen. Eerst de blauwwitte gloed van de Brave Bird, gevolgd door de snikhete vlammen van de Flare Blitz en toen brak het aanspannen van de spieren van zijn lichaam aan. Voor een tel slikte Ciro nerveus, voordat hij de laatste graantje zorgen opzij duwde en recht richting de Heliolisk wees. “Maak het af!” Rifle liet een luide ‘Blaziken!’ van zich horen, voordat hij op een flink tempo met het effect van de drie veel concentratie vereiste aanvallen op de hagedis afrende. ‘Electrify!’ kraamde de gymleider gelijk, maar het zou geen effect hebben; het was een combinatie van wel drie aanvallen. Vastberaden rende de Blaziken steeds sneller, maar vlak voor de impact verloor Rifle enige concentratie door een plotselinge beweging van de hagedis. De stem van Ciro weerklonk echter luid op de achtergrond. “Ga!” Met dat laatste beetje aanmoediging knalde hij met zijn meest krachtige combinatie tegen de hagedis op.

BOEM!

Een luide explosie volgde en de schokgolf ervan brak het strijdveld, maar zorgde er ook over dat de wanden het begaven en er ineens zonlicht naar binnen kroop. Het had daadwerkelijk een flinke gat in de zijkanten van de Prism Tower weten te blazen, maar ondanks dat had hij enkel zijn ogen voor zijn Pokémon. Gelijk liep hij er ook al op af, enkel om de twee Pokémon op de grond te zien liggen, totdat één van de twee bewoog. Hadden ze nou gewonnen of had de hagedis de klap overleefd?


Gebruikte aanvallen:

Ember
Bulk Up
Sky Uppercut 2x
Flame Charge 2x
Fire Punch
Brave Bird
Flare Blitz
Close Combat