Wildfire! (OPEN)

» You think by now that I would have learned
not to play with fire if I don't wanna get burned

But I'm a pyromaniac and your veins are full of gas
you're burning higher, higher and I'm storming this wildfire

Ondanks dat de Growlithe zijn trouwste vriendin was, kon hij haar soms wel achter het behang plakken. Kleine Emily leek soms even te vergeten dat ze helemaal niet meer zo klein was. Vroeger had hij haar met gemak op zijn schouder kunnen dragen, en toen ze daar iets te groot voor werd waren zijn armen een prima tweede keuze. Helaas had de pokémon zelf niet door dat een aantal kilometers afleggen met achttien kilo in zijn armen niet bepaald prettig was. Het was dan ook dat de pokémon het vertikte zelf te lopen.
Waarom hij precies had besloten om Santalune Forest in te trekken wist hij zelf ook niet. Waarschijnlijk wilde hij onbewust toch wat rust en alone-time. Na het Team Rocket en het achtbaan incident had hij voor nu toch wel even genoeg ongelukjes gehad. Helaas leek moeder natuur het daar niet mee eens te zijn. In de verte zag hij een zwerm donkere wolken aankomen. Het zou niet lang meer duren voor er een flinke stortbui zou vallen. Tijd om zich daarover zorgen te maken had de arme jongen niet eens. Voor hij het wist lag hij op de grond. Het gras was nog nat van het dauw. Verward krabbelde hij overeind en ontmoette al snel de tevreden blik van een Caterpie, die blijkbaar erg veel lol had met het feit zojuist een trainer getackeld te hebben. Geïrriteerd klopte hij de aarde van zijn kleding en knikte richting zijn pokémon. Deze zouden ze afmaken.
''Emily, bite!'' commandeerde hij de Growlithe die direct vooruit schoot. Blijkbaar had deze Caterpie ervaring met het 'pesten' van trainers en hun pokémon. Deze antwoordde direct met een string shot. Behendig als ze was wist Emily deze te ontwijken, waardoor het web zich uiteindelijk om de benen van haar trainer sloot. Heel sterk was het niet, maar sterk genoeg om hem opnieuw uit evenwicht te brengen en tegen de grond te krijgen. De Caterpie wist de bijtende aanval van de Growlithe te ontwijken en kroop met een onuitstaanbare blik richting de blonde jongen die bezig was het web rond zijn benen kapot te scheuren. Hier was hij zo op geconcentreerd dat hij even vergat zijn pokémon te commanderen. ''Eh, probeer Ember eens.'' zei hij zonder zich ook maar om te draaien. Hij was veel te druk bezig met het bevrijden van zijn benen. Een beetje verward voerde de pokémon zijn commando uit. Een kleine vlam vloog richting de groene rups, die hen precies had waar het ze hebben wilde. Opnieuw wist de rups de aanval te ontwijken, waardoor deze op de rug van de blonde jongen terecht kwam. De Caterpie smeerde hem voor de trainer het doorhad. Eindelijk had hij het plakkerige web van zijn lichaam weten te krijgen.
Net toen hij zich om wilde draaien om zich weer te focussen op het gevecht merkte hij dat de Caterpie er al van door was. Niet alleen dat was vreemd, maar ook de brandlucht die plots zijn neus binnendrong. Met een vragende blik keek hij de Growlithe aan, die hem een bezorgde blik terug wierp en kefte. Een beetje verward keek de blonde jongen over zijn schouder om vervolgens een kleine vlam op zijn jas te zien dansen. Meteen sprong hij overeind en sloeg hij zijn lange, blonde staart over zijn schouder zodat deze niet zou verbranden. In plaats van gewoon zijn jas uit te trekken - zoals ieder ander normaal functionerend persoon had gedaan - begon hij in paniek rond te rennen, op zoek naar een oplossing. Zijn goudkleurige ogen vielen uiteindelijk op een klein beekje, waarin hij zich achterover in liet vallen. Het was iets dieper dan hij gedacht had. Nu dat hij weer rechtop zat kwam het water tot zijn middel. Hij nam even een moment om te verwerken wat er zojuist gebeurd was, voor hij geïrriteerd met zijn vuist op het water oppervlak sloeg. Fijn dit. Heel fijn.

One look at your face brings down the human race «
to their knees, to their knees begging please, spare mercy

Then there's somebody as charred and burnt as me
On their knees, on their knees begging "more gasoline"

AETHAN EDWARD MONTEIRO

“If you're going to die, do it on your own.”

Santalune forest, een plek waar ze aan het begin van haar reis door Kalos veel had rondgehangen, maar waar ze nu al een tijd niet meer was geweest. Er was de laatste tijd veel te veel gebeurd in steden en omgeving, waardoor ze er nauwelijks aan toe kwam om de wat rustigere plekken op te zoeken. Ranger taken, het onderzoek naar haar ouders, alles bleef haar maar naar alle uithoeken sleuren om dan weer dit of dat te doen. Seven was hier in eerste instantie gekomen om nog wat te trainen met Sewaddle, gezien de rups nog altijd graag in de bossen kwam. Ze had net een target uitgezocht, toen er iets bewoog in haar ooghoeken. Tussen de bomen door kon ze iemand zien rennen. De jonge vrouw vernauwde haar ogen en zag toen pas de reden voor het paniekerige geren. Een moment later verdween de persoon achter de bosjes, de geur van verbrande kleding duidelijk in de lucht hangend. Seven treuzelde niet en rende naar de plek waar ze de persoon nog net tussen de bomen had kunnen zien. Er klonk een plons en toen ze naar rechts keek zag ze daar water en een persoon die tot zijn middel in dat water stond. Ze fronste lichtjes toen ze hem herkende, maar kon het ook niet laten het volgende moment licht te grijnzen. "Hey Aethan. Je weet jezelf wel in de problemen te werken hé," merkte ze op, terwijl ze een hand in haar zij zette.

Alsof de situatie nog niet beschamend genoeg was besloot er ook nog eens iemand om precies op dit moment van de dag op deze plek aanwezig te zijn. Hij wist niet of hij opgelucht moest zijn of niet bij het horen van een bekende stem. Tenslotte had ze hem al in een ergere situatie meegemaakt dan dit. ''Ach, zo heeft iedereen z'n talent.'' antwoordde hij met een grijns waarna hij zich weer op het droge hees en zijn staart begon uit te knijpen. Zelfs Emily leek zich af en toe te schamen voor haar trainer en was een eindje verderop onder een boom gaan liggen. ''Al ben ik er deze keer zonder blauwe plekken vanaf gekomen!'' vervolgde hij alsof hij een mijlpaal in zijn leven bereikt had.

AETHAN EDWARD MONTEIRO

“If you're going to die, do it on your own.”

Gelukkig kreeg ze een grappende opmerking en een grijns terug. Geen kwade woorden die ze in eerste instantie had gehad toen ze die koffie over zijn pak had gemorst in Lumiose. Al had hij nu wel meer redenen om niet helemaal vriendelijk tegen haar te zijn. Seven wuifde die gedachten weg en glimlachte lichtjes. "Een talent voor ongeluk dus eh.. Je komt er gelukkig ook mee weg," merkte ze luchtig op. Aethan klom de beek uit en begon aan een poging zichzelf droog te krijgen. Sev keek even naar de Growlithe die ergens anders was gaan liggen, maar haar aandacht schoot terug toen de jonge man nog een opmerking maakte. "Dat is waar," zei ze, om daar vervolgens toch maar wat meer op in te gaan, "Al de blauwe plekken van de vorige keer alweer verdwenen?"

Tevreden knikte hij als antwoord op haar opmerking, ondertussen doorgaand met het droog krijgen van zijn kleding. Zijn jas had hij inmiddels uitgetrokken en was bezig met het uitknijpen er van. ''Gelukkig wel ja,'' zijn gedachten schoten naar zijn ontmoeting met Daisy, die hem geschrokken aangestaard had bij het zien van alle blauwe plekken. ''Ze gaven een nog al.. verkeerd beeld.'' grinnikte hij. Nu het eenmaal voorbij was kon hij er wel om lachen. 'T was immers een mooi verhaal om na te vertellen. Al moest hij het stukje met meneer team-emo-rocket wel eventjes verdraaien zodat het leek of hij hem daadwerkelijk aangekund had.
Over meneer gesproken, hij besefte ineens dat hij haar daar met hem achtergelaten had. ''Ik hoop dat meneer 'steel je pokémon' je niet lastig meer heeft gevallen na ik weg was?'' Ergens voelde hij zich hier om een beetje schuldig. Wie weet waar hij in toe in staat was.

AETHAN EDWARD MONTEIRO

“If you're going to die, do it on your own.”

Opnieuw leek het allemaal mee te vallen. Die blauwe plekken waren weg en hij grapte er zelfs over dat het een beetje een verkeerd beeld had gegeven. "Dat is mooi," merkte ze op. Hem in zijn eentje weg laten lopen die avond was iets dat haar toch lichtelijk dwars had gezeten, aangezien hij toch redelijk wat klappen had gevangen en niet alleen van die mannen uit de bar. Toen Aethan haar wat vroeg over die avond moest ze toch wel wat moeite doen om de lichte blos van haar wangen te houden. Die vraag had ze kunnen verwachten, maar gezien de omstandigheden werkte het toch een klein beetje op haar zenuwen. "Nee, maak je geen zorgen. Ik ken Raven al wat langer, dus er is verder geen probleem van gemaakt," antwoordde ze. In plaats daarvan had ze zichzelf een boel nieuwe problemen ingewerkt, maar dat was iets totaal anders.

Bij haar woorden voelde hij zich al een stuk opgeluchter. Ergens wist hij dondersgoed sat, zelfs mocht hij haar wat aangedaan hebben, hij er vrij weinig aan zou kunnen doen. Gezien, eh, tja. Hoe groot zijn trots ook was, hij wist dat vechten nou eenmaal niet zijn sterkste punt was. Fysiek niet, maar qua pokemon gevechten bakte hij er ook niet heel veel van. Niet dat dat hem tegen hield. Hij probeerde regelmatig zo nu en dan wat push-ups te doen en ging soms zelfs naar de sportschool. Het zou vanzelf wel resultaat brengen, hopelijk. "Beter," antwoordde hij koeltjes. "Geef het maar aan als hij je lastigvalt, dan lokken we hem wel die gezellige bar in." grapte hij vervolgens.

AETHAN EDWARD MONTEIRO

“If you're going to die, do it on your own.”

Seven schudde haar hoofd met een lichte glimlach. "Ik denk dat het beter is als we nooit meer bij die bar in de buurt komen," merkte ze op. Gelukkig was Aethan makkelijk om mee te praten en kon ze het gesprek waarschijnlijk wel van verdere details over die avond weg sturen. "Laten we hopen dat Team Rocket een kijkje is gaan nemen daar, die zullen wel eenzelfde ontvangst hebben gekregen dan," zei ze vervolgens. Er waren veel te weinig mensen die tegen die hele dictatuur in gingen naar haar mening. Ze wisten niet voor niets die avondklok in stand te houden. Men was bang en daarom werd er geluisterd, hoe absurd de regels ook mochten zijn.

Met een kleine glimlach knikte hij. Ze had gelijk, die stond ongeveer gelijk aan een zelfmoordpoging als je 't hem vroeg. Ergens was hij ook wel opgelucht dat er zich nog zulke mensen in de stad bevonden. Hij was erachter gekomen dat team rocket voor een grotere heisa zorgde dan hij in de eerste instantie verwacht had. Er was zelfs zoiets als een avondklok. Hopelijk kreeg Team Rocket er ooit nog wel van langs. De mensen in die bar leken niet op mensen die als hondjes naar ze zou gaan luisteren. ''Wie weet,'' antwoordde hij vervolgens. ''Ik denk dat die ook wel een servetje kunnen gebruiken om hun ego aan af te kunnen vegen.'' Op een of andere manier ergerde het hem dat Team Rocket de stad zo in hun macht had, ondanks dat hij verder niks met Lumiose te maken had. Hij was er alleen gekomen voor de zogenaamde 'Uma'. Ook ergerde het hem dat hij er niets aan kon doen om te helpen. Hij mocht al van geluk spreken dat hij er deze keer met een paar stoten vanaf was gekomen.

AETHAN EDWARD MONTEIRO

“If you're going to die, do it on your own.”

"Oh dat zeker," merkte ze op toen hij zei dat TR wel eens wat aan hun ego kon doen. Het irriteerde haar mateloos hoeveel macht die organisatie had en hoe weinig er aan te doen was. Als Ranger kon ze iets, maar alsnog stelde ze niet zoveel voor in haar eentje. Dat was wel duidelijk geweest de twee keer dat ze Allison had ontmoet, die was absoluut niet onder de indruk van haar. De frustratie lag vooral bij hoe makkelijk alles gewoon maar leek te gaan. "Ik hoop dat er uiteindelijk genoeg Rangers zijn om er een beetje tegenin te gaan. Het gaat ze allemaal veel te makkelijk af als je het mij vraagt," zei ze tegen Aethan. "Ik bedoel, je zag hoe dat ging die avond," vervolgde ze.

''Rangers?'' Vroeg de blonde jongen lichtelijk verbaasd waarna hij zijn iets drogere jas weer aantrok. Van die term had hij nog niet eerder gehoord. Moest dat een soort leger voorstellen? Een eenheid tegen team rocket of zo? Hij had nog niet echt een beeld bij het woord 'ranger'. ''Dat het er niet genoeg zijn neem ik zo van je aan, ik heb er zelfs nog nooit van gehoord om eerlijk te zijn.'' Hij vroeg zich af of dat een domme opmerking was.

AETHAN EDWARD MONTEIRO

“If you're going to die, do it on your own.”

Blijkbaar had hij nog nooit van het concept Ranger gehoord. Evenmin als hij had geweten dat Lumiose in handen was van Team Rocket en er een avondklok in was gesteld toen ze hem daar tegen was gekomen. "Er is pas een academie voor opgericht. Het is een groep mensen die zich bezig houdt met het helpen van anderen en daarbij hoort ook het ingaan tegen acties van TR. Ik ben zelf ook een Ranger, althans nog niet helemaal," legde ze uit. "We kunnen ons laten assisteren door wilde pokémon door gebruik van een Capture styler," voegde ze er vervolgens aan toe, waarna ze hem het apparaat liet zien wat ze van haar riem haalde. Misschien handig als hij wist op wie hij wel kon rekenen wanneer er wat was.

Hij moest toegeven dat hij best onder de indruk was van het apparaatje, al had hij niet echt een beeld van hoe het zou werken. ''Dus met dat ding kun je elke wilde pokémon te vriend houden? Voor hoelang je wilt?'' Mocht dat het geval zijn leek het hem dat TR geen probleem moest vormen voor de rangers. Als ze gewoon even het hele bos bevriende bijvoorbeeld, dan zouden ze TR toch makkelijk aan moeten kunnen?

AETHAN EDWARD MONTEIRO

“If you're going to die, do it on your own.”

Was het maar zo simpel. Hij wist natuurlijk niks van de styler af als hij de Rangers ook niet kende en dus overschatte hij de kracht die het apparaatje had. "Was het maar zo. Zoals ik al zei ben ik nog geen echte Ranger, maar net afgestudeerd. Mijn Capture styler kan twee pokémon tegelijk als assist gebruiken en enkel de basisevolutie. Als ik in rang stijg kan ik hem laten upgraden tot 6 assists van elke evolutie, maar dat is pas na een heleboel training en quests," legde ze uit. Dit was wat hen op het moment nog tegenhield. Veel Rangers in training die nog niet genoeg sterke pokémon bezitten en nog geen sterke assists kunnen gebruiken.

Naarmate ze uitlegde hoe het precies werkte begon hij het te snappen, al snapte hij het nut van het systeem nog niet echt. "Kunnen ze je niet meteen zo'n ding geven? Je lijkt me een prima ranger." Seven leek hem niet het persoon dat roekeloos een paar wilde pokemon bevriend en een bosbrand start of zo, nee, dat zou eerder iets voor hem zijn. Daarbij leek het erop dat Lumiose wel wat hulp kon gebruiken.

AETHAN EDWARD MONTEIRO