It's a new day ; ( open! )

Hij was in slaap gesukkeld. De roodharige jongen was op een van de velen bankjes gaan zitten, genietend van een van de laatste warme dagen en was in slaap gevallen. En hij was niet de enige. Ook Lasse, zijn trouwe Riolu was in gedoezeld. Hij leunde met zijn kopje tegen Ethan's arm terwijl het tweetal daar vredig lag te dutten. Even genieten, even relaxen. Ze konden het beiden wel gebruiken.

Uiteindelijk ontwaakte Lasse als eerste uit zijn vredige slaapje. Met een warm gevoel over zijn gehele lijfje verspreid keek hij naar zijn trainer. De jongen snurkte zachtjes en lag met zijn kin tegen zijn borst. De Riolu barstte spontaan in het lachen uit terwijl hij zijn trainer zo bekeek, die door het geluid ook wakker werd. Nog slaapdronken knipperde hij enkele keren, waarna hij zijn blik focuste op zijn Riolu, die nog steeds aan het lachen was. De jongen keek hem met een fronsje aan, waarna hij zich uitrekte. "Wat zit je nou te lachen," mompelde hij, zijn stem wat hees van de slaap. 'Ik ben gewoon blij,' antwoordde de Riolu vrolijk. Ja, Ethan had inderdaad al gemerkt dat Riolu vaak blij was. Hij was van een nerveus kereltje in een relaxte klier veranderd. Hij had een beetje een stok in z'n -kuch-, omdat hij het idee had dat hij Ethan terug moest betalen voor wat hij voor de Riolu gedaan had, maar Lasse was een goed joch. Ethan was tot op de dag van vandaag dolblij met zijn keuze de Riolu in zijn team uit te nodigen. Ze hadden veel getraind en veel tijd samen doorgebracht en de Riolu leek zich nu eindelijk honderd procent op zijn gemak te voelen bij de roodharige jongen, ookal behoorde deze tot Team Rocket.

Toen zijn lachjes eindelijk afgestorven was, maar een zachte glimlach nog steeds om Lasse's lippen lag, rechtte de Pokémon opeens verrast zijn rug. Met grote ogen en zijn mondje een beetje open keek hij naar zijn trainer, waarna de Pokémon plotseling begon te groeien. "Ho—" bracht Ethan uit, die wat geschrokken van de Pokémon weg schoof. Was Lasse— Ging hij evolueren!? Met ogen zo groot als schoteltjes keek de jongen naar zijn Pokémon, die nu in de gloed niet meer te herkennen was.

En toen de gloed eindelijk dimde, stond daar niet een Riolu, maar een prachtige Lucario. Het beest zat ongemakkelijk op het nu veel te kleine bankje, maar leek het in zijn verbaasdheid nog niet door te hebben. Lasse was net— Hij was geëvolueerd! Zodra Ethan het écht door leek te hebben, verscheen een brede grijns om zijn lippen. Hij sprong op en wees ontzettend enthousiast naar zijn Lucairo. "Je bent geëvolueerd!" riep hij uit. 'Ja!' antwoordde Lasse, die het zelf eigenlijk nog niet helemaal leek te beseffen. Desondanks sprong de Pokémon ook op en wierp hij zichzelf in de armen van zijn trainer. Deze ving de Pokémon op, maar door het onverwachtste extra gewicht, viel de jongen met Pokémon  en al achterover. Het maakte hem echter even niks uit, want ah, Lasse was geëvolueerd!

_{OOC : Woop woop~ Om een goed interactiepunt te verzinnen, kan Ethan tegen u aanvallen, mocht u geïnteresseerd zijn in reageren. Maar dat is enkel een suggestie ;w;}