Almost ready. [OPEN]

Een lichte glimlach gleed om haar lippen terwijl ze naar de net gekochte items keek. Ze had Thunder Bolt gekocht en een Thunder Stone. De Thunder Stone had een korting van maar liefst vijftig procent gehad. De verkoper had gezegd dat dat in de aanbieding zat voor trainers. Was zij even blij dat zij een trainer was, zeg! Ze had de Thunder Stone nodig om haar Eevee te evolueren. Zo kon ze binnenkort gaan deelnemen aan de gym. En binnenkort was hopelijk morgen of overmorgen, want ze wilde er echt zo snel mogelijk vanaf zijn zodat ze dat hoofdstuk voorlopig even kon afsluiten. Met een kalme blik liet ze haar Eevee uit zijn Poké Ball. De Eevee keek haar vragend aan en Rose boog zich voorover met de Thunder Stone in haar hand. ‘Kijk, Storm,’ sprak ze zacht terwijl ze hem de item voorhield. Storm snuffelde er op een afstandje aan. Zijn oortjes bewogen opgewonden naar achteren toen hij zich bedacht wat Rose met hem wilde doen. Hij stak zijn pootje vol overtuiging naar voren en raakte de steen aan. Meteen toen hij lichaamscontact maakte met de steen, kwam er wit licht van hem af dat herkenbaar was als het feit dat hij ging evolueren. Het licht nam hem in zich op en Rose zag hem groter worden van vorm. Niet veel later stond er een Jolteon voor haar neus en Rose glimlachte geamuseerd toen ze zag dat Storm zichzelf bewonderde door naar zijn pels te kijken. ‘En dan heb ik deze ook nog voor je,’ sprak ze terwijl ze de disc voor hem hield. Het was de aanval Thunder Bolt. Omdat Storm later pas elektrische aanvallen zou leren, leek het haar handig om hem dit nu al te leren zodat hij een groot voordeel had tijdens de gymgevecht. Ze leerde hem de aanval door via de disc te laten zien hoe hij het moest doen. Deze speelde ze af op haar Pokédex. Nadat de disc op was, gooide ze hem in een prullenbak verderop. Storm keek geconcentreerd, liet de elektriciteit door zich heen gaan en creëerde een bijna perfecte Thunder Bolt. Ach, daar hadden ze nog de hele dag voor om op te oefenen. Feit was dat ze eindelijk een Jolteon had en dat ze morgen of overmorgen misschien al aan haar gymgevecht kon beginnen!

Rose draaide haar hoofd naar opzij toen ze een hoop gekwaak hoorde en ook Storm keek even verbaasd zijnde naar rechts. Voordat Rose het echter in de gaten had zat er een eend op haar hoofd. Ze probeerde zich te bedenken wat de naam van de Pokémon ook alweer was. Storm keek nieuwsgierig naar haar hoofd en hield zijn kopje een beetje scheef. Rose moest lachen om zowel het gedrag van de eend als van haar Jolteon terwijl ze haar handen naar haar hoofd liet gaan en de eend van haar hoofd haalde. Ze hield het tussen twee handen vast en bekeek het even, maar de naam van de Pokémon schoot haar nog steeds niet te binnen. Wel had ze opgemerkt dat de eend van een trainer was en die bevond zich op slechts een meter van haar. Op haar gemakje liep ze naar de trainer toe en strekte haar handen uit zodat de eend weer bij zijn rechtmatige eigenaar was. ‘Ik denk dat deze van jou is,’ grinnikte ze. Storm kwam naast hun staan en keek even nieuwsgierig naar de vrouwelijke Ninetales. Hij vond haar wel mooi. Hij ging zitten en richtte zijn blik daarna op zijn eigen trainster. Rose bekeek de eend in haar handen wat beter en besefte zich nu pas dat het om een shiny ging. ‘Hé, een shiny, wat stoer!’ zei ze glimlachend tegen de roodharige. ‘Waar heb je die vandaan gehaald?’ Ze hield haar hoofd even vragend schuin. Storm twijfelde of hij naast de Ninetales ging zitten, want hij wist natuurlijk niet hoe ze ging reageren. Hij besloot om een veilig afstandje te behouden en oogcontact met haar te maken om te zien hoe ze op hem zou reageren.

Rose moest haar hand voor haar mond houden zodat ze niet in lachen uit zou barsten. Ze vond de Ducklett best wel grappig. Jep, de naam van de Pokémon was haar eindelijk te binnen geschoten. Als ze haar encyclopedie goed had bekeken, zou Ducklett evolueren in Swanna. Dus het lelijk eendje veranderde in een mooie zwaan. Niet dat ze dat hardop tegen het meisje of tegen de Ducklett zou zeggen, want anders zou ze twee problemen over zich heen krijgen. De zwartharige keek op toen de andere weer begon te praten. Storm keek de Ninetales al even trots aan en rechtte zijn rug zodat zijn spieren goed te zien waren. Het was niet dat hij zich uit wilde sloven, het was gewoon dat hij wilde laten zien dat hij ook iets had om trots op te zijn. ‘Dat klinkt… interessant,’ zei Rose die haar hand weer voor haar mond had weggehaald, maar daar lichtelijk spijt van begon te krijgen omdat ze alweer een nieuwe lachbui op voelde komen. Het was ook gewoon de manier waarop de roodharige het zei. Alsof ze zelf nog niet kon geloven dat ze de Ducklett had gekregen. Of gewonnen. Rose zou het zelf niet zoveel uitmaken of ze een Pokémon zou vangen, winnen of krijgen, ze was er altijd blij mee en zou er altijd goed voor willen zorgen. In haar geval had ze Autumn geadopteerd van Zeke, een chagrijnige jongen die ze in Lumiose City had ontmoet. En die ze al een hele tijd niet meer had gezien. ‘Hun evoluties schijnen wel heel goed te zijn,’ zei ze omdat ze de omstandigheden voor de arme Ducklett wat wilde verzachten. De Ducklett’s trainer gaf de Pokémon zelf namelijk niet echt een gevoel door zo over hem te praten waar hij bij stond. ‘En heb je verder nog meer Pokémon?’ vroeg ze geïnteresseerd.

Bij de vraag haalde Rose grijnzend haar schouders op. ‘Het is het één of het ander,’ zei ze er simpel op. Ze vond het best zielig voor het beest dat het zo werd afgesnauwd door zijn trainster. Ze kon zich voorstellen dat dit niet veel goeds deed voor eigenwaarde van het beest, maar ze kon het ook niet helpen dat ze moest lachen bij het uitzicht van hem op de kop van zijn trainster. Het leek er ook niet echt op dat zijn training serieus genomen werd, dus de schuld lag niet volledig bij de eend. Rose zou het beest flink wat discipline hebben bijgeleerd als het zomaar op haar kop ging zitten. Zij had dit gevalletje dan ook nooit meegemaakt, want meestal waren haar Pokémon vanzelf al gehoorzaam geweest. Ze had bij Autumn het gevoel gehad dat als deze dat niet geweest zou zijn dat ze misschien teruggebracht zou worden naar Zeke. Rose kon het de Bayleef niet kwalijk nemen dat het een paniekaanval zou krijgen bij de gedachte weer terug te gaan naar die chagrijn, hoewel hij ook had aangetoond dat hij best aardig kon zijn als hij dat wilde. Maar ja, hij was ook erg ruw en dat liet hij op alle mogelijke manieren merken. Hij had niet volledig achter het idee van een fokkerij gestaan en had het waarschijnlijk meer voor zijn kleine zusje gedaan dan voor iets anders. Maar Rose was wel gelukkig met haar Bayleef, dus dat scheelde weer. Ze knikte bewonderend toen het meisje haar team opsomde. ‘Speciale namen,’ complimenteerde ze de roodharige. Ze begreep dat er nu van haar werd verwacht dat zij ook haar teamleden zou opsommen. ‘Ik heb Zippo mijn Charmeleon, Blizzard mijn Horsea, Storm mijn Jolteon, Blaye mijn Beedrill en Autumn mijn Bayleef,’ somde ze op. Storm liet zijn blik weer naar de Ninetales van de roodharige glijden en gromde zachtjes terug. Hij durfde het zelfs aan om elektrische vonkjes van zijn vacht naar beneden te laten dwarrelen, maar hield daar gauw mee op toen Rose een waarschuwende blik op hem wierp. ‘Mijn namen klinken heel gewoontjes vergeleken de jouwe,’ lachte ze naar de roodharige.

Rose merkte dat de persoon die voor haar stond niet echt iemand was die veel praatte of veel sociaal contact had. Of misschien had ze daar helemaal geen zin in. De roodharige gaf enkel korte antwoorden en stelde niet echt bijvragen. Dat was meestal al een teken dat de ander niet geïnteresseerd in je was. Rose had dankzij haar tijd in Kalos en in Hoenn veel geleerd over dat soort dingen. Ze was vroeger ook niet echt een sociaal persoon en zeker in het begin was het lastig geweest om met anderen te communiceren, maar ze vond dat ze het uiteindelijk toch wel goed deed. Ze had mensen gezien bij wie het slechter ging. Natuurlijk was het wel nog een hele opgave om haar verleden achter zich te laten en voelde ze zich soms nog steeds ongemakkelijk bij jongens, maar dat ging ook een stuk beter nu ze al langer op reis was. Ze richtte haar aandacht op de roodharige en knikte. ‘Bedankt,’ sprak ze en vervolgens hield ze even een stilte, meer om iets te bedenken om te zeggen dan dat het echt een bewuste stilte was. ‘Ik begon mijn reis met drie Pokémon, dus het is wel even wennen om er opeens bijna zes te hebben. Ik merk dat ik veel meer aandacht moet besteden aan ze en dat ik soms minder tijd voor mezelf overhoud. Maar dat is het wel waard,’ zei ze met een glimlach tegen de roodharige. ‘Mijn naam is trouwens Rose,’ sprak ze tegen het meisje.