[Halloween] This is halloween +Ciro

Dit was zijn meest geweldige pak; een team Magma outfit. Natuurlijk had hij nog een paar anderen, zoals die van een dinosaurus en een vampier liggen, maar die vond hij niet heel interessant. Het was ook verder niet heel eng, maar daar kon hij zelf wel voor zorgen. Hij had dan een een echte vlammenwerper bij zich die hij ergens gejat had en anders had hij Rifle wel even voor de vlammen geleend of zelfs Revolver. Geamuseerd dwaalde hij rond in de stad waar de Halloween evenement gaande was, geheel in zijn uppie. Met Jeanne had hij al plannen gemaakt, maar dat was pas over enkele dagen en over Jayde had hij niets meer gehoord. Ook Ragya en haar Ranger mistte, zelfs. Nog vreemder was dat Nathan ook van de aardbodem scheen verdwenen te zijn. Dit zou juist een geweldige tijd voor hem worden, gezien ze eens écht andere mensen legaal angst in mochten boezemen. Wat was er niet geweldig aan? Met al een geamuseerde grijns op zijn gezicht liep hij tussen de saai verkleden mensen, waar het engste een man verkleed als cupido was. Dit jaar was het niveau heel laag. Ach, anders kwam hij toch wel al in actie? Zonder oponthoud deed hij middenin de mensenmassa de vlammenwerper aan en schoot daarmee direct vlammen richting de lucht. Oeh, het werkte geweldig! “Kijk, zo doe je dat op halloween!” sprak Ciro geamuseerd, waarop een deel van de mensen angstig wegrende en de rest vol bewondering keek, “Geef je over aan het land en laat Groudon uw heerser zijn!” Hij kreeg zowaar gejuich in plaats van de angstkreten en scheldwoorden. Hij hield van Halloween.

Ho, herkende hij nou een stem? Direct haakte hij het afvuren van de vlammen en keek direct naar zijn zelfs applaudiserende publiek. Het was de stem van Nathan, maar een groenharige jongen kon hij makkelijk vinden… Niet tijdens halloween, echter. Pas toen hij met enige moeite zijn gele ogen wist op te sporen liep hij ook op hem af. Wat had hij eigenlijk in hemelsnaam aangetrokken? Duidelijk was hij voor de enge kostuums gegaan, al deed het hem niets dat hij zelfs met een wapen rondliep. Het was niets anders dan normaal buiten zijn kostuum. Met een geamuseerde grijns nam hij ook de ander volledig op, al zag hij er nog steeds niet in wat het nou moest voorstellen. “Kan hetzelfde aan jou vragen,” begon hij en rustte de vlammenwerper op zijn schouder, “Al is mijn pak gebaseerd op een oude Team Rocket-achtige organisatie die Hoenn teisterde. Ze probeerde Groudon te ontwaken om alle oceanen te laten verdwijnen. Ze hielden ten minste van vuur, zeker met hun naam 'Team Magma',” Hij was eigenlijk wel trots op zijn outfit en waarom mocht hij dat nou niet wezen?

Eindelijk kon hij tenminste buiten de stem en ogen, eens Nathan beter in het kostuum herkennen. Al spoedig vertelde hij waarop het gebaseerd was, waarop hij hem droog aankeek. Een massamoordenaar, huh? “Jij heet niet toevallig 'Jason Voorhees'? Anders zou ik zweren dat jullie op elkaar lijken,” Eerlijk gezegd, kende hij het personage niet, maar ze waren beide moordenaars. Al verschilde het uiterlijk, maar dat was maar een detail. Een groot detail. Maar goed, ze moesten wellicht bijpraten, maar eerst was hij van plan zich in het festival te gaan vermaken. Kort keek hij om zich heen, naar de verschillende krampjes die vrij vol stonden, waarna hij Nathan weer recht aan keek. “Dus...” begon hij vrolijk, waarna hij zijn wat naar achteren stapte en genietend kort naar zijn publiek keek, “Waar gaan we als eerst heen?”

Schijnbaar leek Nathan niet op die 'Jason Voorhees', maar natuurlijk moest hij een nadruk leggen op zijn masker. Pff. Wat maakte het nou eigenlijk uit? “Heb je een afbeelding van hem?” opperde hij maar, al wist hij eigenlijk zeker dat er veel verschil zou zitten. Helaas was er maar één groenharige moordenaar en dat was ook direct wel meer dan genoeg. Maar goed, Nathan's keuze viel op het appelhappen en met een frons keek hij de ander strak aan. Uhm, was hij nou heel serieus daarover geweest? “En… hoe ga je dat doen met dat masker?” vroeg Ciro. Zelf had hij geen last van een masker, dus daar hoefde hij gelukkig geen zorgen over te maken. Hij had echter in één of ander kraampje nog enkele leuke exemplaren gezien, zoals die van een Banette. Op dat moment merkte hij echter op dat zijn publiek langzaam oplostte en een enkeling hem nog complimenteerde. Met een grijns keek hij degene aan en zwaaide hem vaarwel. “Eindelijk mensen die vuur apprecieren,” zei Ciro geamuseerd toen hij zich weer tot Nathan keerde, “Maar.. Laten we gaan,”

Schijnbaar had hij geen enkele foto bij zich van deze zogeheten 'Jason', dus géén bewijs dat hij niet exact op dat persoon leek. Het kwam ook niet in hem op om anders de naam op te zoeken via Goomygle, dus liet hij het onderwerp maar rusten. Hij deed echter wel gelijk zijn masker af nadat hij erover begonnen was of het wel verstandig was om daarmee naar appels te gaan happen. Zijn kostuum klopte echter dan al grotendeels toch niet meer, of was hij nou zo gek? “Niet dat je veel veranderd, je blijft tenslotte een moordenaar,” zei Ciro, waarna zijn blik terug naar het kraampje gleed welk niet al té druk scheen te zijn. Terwijl hij er direct op af liep dacht hij echter terug aan de Fair van enkele maanden terug waar hij ook met Nathan heen was geweest. Toen der tijd hadden ze niet veel kraampjes kunnen bezoeken, wegens hun Pokémon, maar nou was hij ten minste voorbereidt en hield hij ze in hun Pokéball. Ze mochten praktisch alle evenementen verpesten buiten zijn bloedeigen verjaardag en Halloween, zo simpel als dat. “Het is al minder druk dan bij de Fair, al heb ik zo mijn twijfels hoeveel er heel zal blij-Wacht geeneens nodig…” begon Ciro met een grijns, waarna zijn blik op de vlammenwerper bleef rusten, “Hmm?” Zonder op een reactie te wachten keek hij echter weer naar de mensen die voor hun in de kleine rij stonden. Het viel reuzemee, al moesten ze wel even blijven staan, voordat ze het zelf konden proberen.