Cat in the Bag

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

De ochtend was zo jong, dat zelfs de zon nog niet wakker was. Die hing wat sufjes boven de horizon, langzaam zijn warme licht verspreidend over het land. Sommige mensen waren zo vroeg al wakker en zelfs onderweg naar een bestemming die alleen zij wisten. Zo reed een vrouw op de vroege morgen al ver de natuur in met een enkele, nogal onaangename missie. Niet alleen haar missie was niet bepaald legaal, maar om dit zo snel mogelijk uit te voeren hield ze zich ook niet aan de verkeersregels. Niet dat iemand haar daar op zou wijzen op de uitgestorven landwegen, die zo vroeg op de ochtend nog eenzamer waren dan anders. Zij had er echter geen oog voor.

Ze reed voor een half uur voor ze haar auto plotseling langs de weg stil zette en ze zak die op de bijrijdersstoel lag ruw oppakte en zich uit haar auto werkte. Langs de weg lag een smal riviertje, waarvan zij niet wist dat het uitmondde in Route 7. Dit was een detail wat zij als onbelangrijk had geacht. De deur van haar auto liet ze open staan terwijl ze dichter naar het water toe stapte en met een flinke zwaai de zak in het water gooide. Angstig gepiep kon gehoord worden, maar zij sloot zich er van af en stapte zo snel mogelijk weer haar wagen in. Dat de zak langzaam met de rivier mee stroomde had ze geen oog voor. Ze was er van af, dat was het belangrijkste. Nu kon ze zich weer bezig houden met zaken die voor haar belangrijker waren.

Fleur was lang niet zo vroeg op als de dame die die ochtend haar zaakjes had geregeld, maar was desalniettemin op tijd uit de veren. Dit had ze te danken aan haar Aipom, Lilou, die het leuk vond om zodra ze wakker was al haar hele studio overhoop te gooien. Het werd nodig tijd dat de blondine een plek vond waar de Pokémon meer vrijheid hadden, maar tot die tijd moest ze het doen met de vele wandelingen die ze maakte rondom Lumiose City. Soms deed ze ook nog wel eens de moeite om verder door te lopen, voorbij Camphrier Town, omdat ze de route daar heel mooi vond en ze zich nog goed herinnerde dat ze Élodie daar gevangen had. Om een of andere reden associeerde ze dat kleine gelukje met het idee dat er vaker zeldzame Pokémon op de route zouden zitten. Echt garantie er voor had ze niet, maar Fleur was wel het soort persoon om zwaar bijgelovig te zijn. Net als dat ze niet geloofde dat het stom toeval was dat ze Manny al zo vroeg na haar aankomst in Kalos had ontmoet. Ze had meer bijzondere mensen ontmoet, maar de trans man was haar toch iets meer bijgebleven dan de meeste anderen. Misschien kwam dat ook door de situatie waarin ze elkaar ontmoet hadden, en de interessante avond die volgde. Ja, ze was er nog steeds van onder de indruk hoe veel er toen was gebeurd. Op een positieve manier, natuurlijk. Anders had ze vandaag ook niet met hem afgesproken.

Het zag er somber uit voor de inhoud van de zak. Niet alleen vulde deze zich langzaam met water, maar de stenen waar het tegenaan schuurde zorgde er voor dat de jonge Pokémon behoorlijke blauwe plekken opliep. Het was een wonder dat hij zijn bewustzijn niet verloor door sommige klappen.
Het kwam als een wonder voor hem dat één scherpe steen zo uit stak dat toen de zak er langs stroomde, het een enorm gat er in scheurde en voor de Meowth een opening vormde om de zak te verlaten. Met veel moeite wist hij dit te doen en bracht hij zichzelf naar de waterkant, waar hij uitgeput tussen een paar graspollen bleef liggen. Uit het zicht voor de mensheid, die binnenkort wakker zou worden en volop de route zou bewandelen.

Na een moment van zelfhaat voor de spiegel hees ze zichzelf in wat gemakkelijke kleren en zorgde ze er voor dat al haar Pokémon genoeg te eten hadden. Ze had bijzonder veel zin in vandaag, vergeleken met de rest van de week. Dingen gingen niet helemaal zoals ze had gepland en ze had het heel erg nodig om even een rustmoment te nemen en haar hart bij iemand uit te storten. Ze verbaasde zich er nog steeds over hoe makkelijk ze zich aan Manny had gehecht, gezien het feit dat ze de meeste mensen niet vertrouwde. Lang er over nadenken deed ze echter niet, want er waren altijd wel andere dingen aan haar hoofd. Haar gedachtes sprongen binnen twee tellen van het een naar het ander, en momenteel sprong het naar het verzamelen van haar Pokémon. Ze gingen namelijk een stuk wandelen.

“Cyrille, Winoc, kom eens hier,” riep ze de twee hondachtige Pokémon. Winoc kwam gehoorzaam naar haar toe, maar Cyrille wachtte tot ze de laatste brok in haar bakje op had. Daarna stond ze gelukkig wel toe dat Fleur zonder al te veel problemen de riem bij haar om kon doen. Waarschijnlijk kwam dat omdat dit gepaard ging met een flinke borstel beurt. De Furfrou was voorheen heel wild en koppig geweest, maar had er een zwak voor als de blondine aan haar lange vacht zat. Iets wat Fleur helemaal niet erg vond, want zij had altijd al een liefde gehad voor het groomen van Pokémon. Nu had ze de perfecte Furfrou daar voor.

Zodra Fleur weer rechtop ging staan en de twee riemen in haar hand hield, kreeg Basile door dat het tijd was om te gaan. Hij nam plaats op Fleur’s linker schouder, waarop Lilou hem volgde en op de rechter ging zitten. “Felix, Anaïs, komen jullie ook?” vroeg Fleur aan de twee vogelpokémon die op een balkje aan het plafond zaten. Ze had echt geluk met haar team, want de meeste Pokémon deden altijd wat ze vroeg en zo kwamen ook Felix en Anaïs naar haar toe. Helaas waren haar schouders al bezet, maar Cyrille stond toe dat Anaïs op haar rug kwam te zitten en Fleur had zelf nog wel ruimte op haar schouder als Lilou zich naar haar hoofd verplaatste. Ze voelde zich wel een beetje een pakezel, maar op de positieve manier. Met al haar Pokémon verliet ze haar studio, die ze veilig op slot draaide, om vervolgens het gebouw te verlaten en richting route 5 te lopen, want daar hadden zij en Manny met elkaar afgesproken. Ze deed haar best om de starende mensen te negeren, al hoopte ze wel dat Manny zich zo snel mogelijk bij haar zou voegen. Met hem er bij voelde ze zich vast meer op haar gemak.

tag: Manolo Suarez! | notes: ---

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Zorgelijk keek Fleur op haar Holocaster. Door het wachten begon ze plotseling te twijfelen of ze wel op de juiste tijd op de juiste plaats stond, maar ze wist zeker dat ze naar route 5 zouden gaan omdat je via daar naar route 7 kon, wat één van haar favoriete wandelroutes was, en de tijd had ze nog duidelijk in het gesprek tussen haar en Manny staan. Ze was ongeveer vijf minuten te vroeg, maar dat was omdat ze bang was dat ze anders te laat zou zijn. Tussen het zoeken naar Manny door moest ze constant er op letten dat haar Pokémon er nog allemaal waren en geen ruzie met elkaar zochten – wat ze gelukkig niet deden tot nu toe. Het was Basile die als eerste de trans man zag verschijnen en naar hem riep en wees. Fleur keek op en zag inderdaad dat Manny was verschenen. Ze had hem helemaal niet aan zien lopen of iets dergelijks en even verwarde dat haar, maar toen zag ze Hestia aan zijn schouder hangen en begreep ze het. “Kom, allemaal,” zei ze, terwijl ze haar Pokémon mee trok in Manolo’s richting. Waarschijnlijk zag hij haar al wel aan komen door het zestal. “Hey!” begroette ze Manolo zodra ze nog maar een paar meter van hem verwijderd was. “Sorry dat je zo vroeg op moest staan voor mij,” verontschuldigde ze zich toen ze zag dat hij er nog wat vermoeid uit zag.

tag: Manolo Suarez! | notes: ---

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Natuurlijk merkte hij op dat ze al haar Pokémon bij zich had, maar in plaats van zich ongemakkelijk te voelen bracht het een glimlach op haar gezicht. Zoals verwacht voelde ze zich een stuk meer op haar gemak nu Manny er bij was. “Ik kon gewoon niet kiezen en ze verdienen allemaal frisse lucht, toch?” zei ze, nog steeds met een glimlach. Ze zag dat hij naast Hesia ook zijn Gabite bij zich had, en zwaaide verlegen naar hem.
Zelfs toen Manny zei dat hij altijd moe was, voelde Fleur zich schuldig over het vroeg opstaan. Eigenlijk was het helemaal niet zo vroeg, maar als zij hem niet mee gevraagd had had hij langer kunnen blijven liggen en dat was altijd meer dan niets. Manny deed echter een voorstel waardoor Fleur haar schuldgevoel volledig vergat. “Oh! Ja, dat zou geweldig zijn.” Ze glimlachte breed, haar blik nu op Hestia vestigend. “Kan ze wel zo veel Pokémon tegelijk teleporteren? Anders laat ik ze wel even terugkeren.” Ze had eigenlijk geen idee hoe teleporteren werkte. Haar eigen Pokémon konden het allemaal niet.

tag: Manolo Suarez! | notes: ---

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Was het een compliment of een belediging dat hij al verwacht had dat Fleur er zo bepakt bij zou lopen? Fleur zag het eigenlijk eerder als een karaktertrek van Manolo, want hij scheen haar wel analyserend ingesteld. Zijzelf was dat veel minder. Zij kreeg gewoon een gevoel bij een persoon en reageerde daar dan op. Meestal was dat gevoel angst.
Manny verzekerde haar er van dat Hestia iedereen mee kon krijgen omdat hij lui was, waar de blondine toch wel zachtjes om moest grinniken. Ze kon zich voorstellen dat het vaker doen zorgde voor meer ervaring, dus vertrouwde ze hem op zijn woorden. Ze ging alsnog wat dichterbij staan om er zeker van te zijn dat ze iedereen mee zou krijgen en wierp toen, net als Manny, een verwachtingsvolle blik op de Abra, al liet die van Fleur ook wat onzekerheid door schimmeren. Dit bleek echter niet nodig te zijn, want voor ze het wist stonden ze al op de route met de prachtige bloemenvelden en de heldere rivier en meteen bij het zien begonnen de ogen van het meisje te stralen. “Je had gelijk,” zei ze met een glimlach nadat ze de koppen snel geteld had. “Ze zijn er allemaal.” Ze had deze woorden nauwelijks uitgesproken of Winoc begon aan de riem te trekken. Fleur verwachtte dit niet, waardoor ze haar evenwicht verloor en bijna plat op haar gezicht viel. Ze wist zichzelf nog net op haar handen en knieën op te vangen, maar liet hierbij wel de riemen van Winoc en Cyrille los. Laatstgenoemde bleef gelukkig in de buurt staan, maar de Lillipup had zijn zinnen ergens op gezet en verdween tussen de bloemen door. “Winoc! Kom terug!” probeerde Fleur te roepen, maar door de pijn in haar handen kwam er niet veel geluid uit. Bah. Daar waren die verdomde emoties weer.

tag: Manolo Suarez! | notes: ---

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Het zachte gemiauw had Winoc’s aandacht getrokken. De dikke vacht op zijn gezicht wist signalen door te brengen van een Pokémon die hier mogelijk niet thuis hoorde en leidde hem er naartoe. Dat hij een miauwend geluid hoorde hielp hem alleen maar om de bron er van te vinden. Dat hij gevolgd werd door Hestia en Hephaestus deed hem niks, want hij had een doel voor ogen en dat wilde hij bereiken. Langs de waterkant vond hij een kleine Meowth met een natte vacht die precies toen hij het beestje in beeld kreeg miauwde. Hij blafte terug om te laten merken dat er hulp voor hem was, maar Meowth schrok hier alleen maar van en blies naar de hondachtige Pokémon. Winoc twijfelde of hij dichterbij moest komen, en besloot in plaats daar van de hulp van zijn trainer in te zetten door luid te blaffen. Dat zou haar aandacht wel trekken.

Fleur bracht zichzelf ondertussen langzaam wat omhoog, wat wilde zeggen dat ze op haar knieën ging zitten en haar handen afveegde. Gelukkig bloedde het niet, maar het was wel rood en het deed pijn. “Ik denk het,” antwoordde ze Manny terwijl ze haar handen inspecteerde. “Komt wel goed.” Ze maakte zich meer zorgen om Winoc, wie ze in de verte hoorde blaffen. “Oh Arceus, ik hoop niks dat er iets ergs met hem is.” Met een zorgelijke blik keek ze naar Manolo. Fleur hield niet van vechten, maar als Winoc in gevaar was dan wilde ze wel dat hij gered zou worden.

tag: Manolo Suarez! | notes: ---

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Het stelde Fleur gerust om te weten dat Manny’s Pokémon bij Winoc waren – zeker Hestia, want als de Lillipup echt in de problemen zat kon zij hem altijd nog weg teleporteren. Ze nam Manolo’s hand aan en veegde in haar oog met haar vrije hand. Ze had de tranen wel opgemerkt, en was dankbaar dat ze niet echt in huilen was uitgebarsten. “Dank je,” zei ze, waarna ze haar knieën schoon veegde, al was dit een vervelender taakje dan verwacht door haar pijnlijke handen en ze kon het niet helpen om zacht te piepen bij de aanraking. Het lukte gelukkig wel, al liet ze waarschijnlijk wat vuil zitten omdat ze haast had om Winoc te gaan halen. De riem van Cyrille pakte ze op en ze liet Basile weer terug op haar schouder, wie zijn want kort tegen de hare drukte om haar gerust te stellen. Vervolgens liep ze op het geblaf van Winoc af. Gelukkig was hij niet al te ver weg gelopen en kon ze de Gabite van Manny makkelijk vinden, want ze had momenteel geen zin in verstoppertje. “Winoc! Wat is er jochie?” vroeg ze toen de hondachtige Pokémon harder ging blaffen toen hij haar zag. Hij stopte en draaide zich om, om als het ware naar de Meowth te wijzen met zijn rode neus. “Oh!” bracht Fleur uit. Ze hurkte neer naast haar Lillipup. Voordat ze aandacht besteedde aan de Meowth, keerde ze zich nog kort naar de Pokémon van Manny. “Hestia, Heph, dank jullie wel.” Ze glimlachte. Als haar handen geen pijn deden, had ze waarschijnlijk één van de twee geaaid.

Ze richtte zich nu op de Meowth, welke er erg angstig uit zag. Hij blies naar Fleur, duidelijk niet blij met haar gezelschap. Fleur kon niks anders dan zich zorgen maken. “Dat arme ding! Hij ziet er zo jong uit.” Jong, ja, en nat. “Denk je dat hij in de rivier is gedumpt?” vroeg de blondine aan Manny. Ze zou naar hem omgekeken hebben als de katachtige Pokémon niet zo sterk haar aandacht had gevangen.

tag: Manolo Suarez! | notes: ---

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Manny vermoedde dat de kat inderdaad in het water was gedumpt, en dat bracht meteen een enorm meelijdend gevoel in Fleur naar boven. Zij wist hoe het was om ongewenst te zijn. Ze had vaak gewenst dat haar ouders haar ook gewoon hadden gedumpt, maar als ze de Meowth zo zag was ze toch wel blij dat ze dat niet hadden gedaan. Al die jaren waarin ze gedwongen werd om zich als een jongen te gedragen hadden haar ergens wel gevormd tot wie ze nu was. Haar ouders bedanken zou ze echter nooit doen. Als ze een bedankje wilden, hadden ze haar maar normaal moeten behandelen.

Een plan had Fleur niet echt. “Zijn vriendschap proberen te winnen,” zei ze, maar hoe ze dit zou gaan doen had ze nog geen idee van. Ze besloot tegen Meowth te praten op een zachtaardige toon. Daar reageerde dierlijke Pokémon vaak positief op.
“Hey, wees maar niet bang. Ik doe je niks.” Fleur hurkte neer en stak één hand uit, waar de Meowth met grote ogen naar keek. Zijn ogen werden echter al snel afgewend naar haar gezicht en hij blies opnieuw. Het leek er ook op dat hij naar achteren wilde schuifelen, maar zich bedacht omdat de rivier zich daar nog steeds bevond. Fleur trok al snel de conclusie dat dit niet zo makkelijk ging werken als ze had gehoopt. “Een andere Pokémon dan misschien? Basile, probeer jij het eens.”Basile liep via de arm van de blondine naar de Meowth toe en probeerde toen voorzichtig met hem te praten. Hier had hij dezelfde reactie op, helaas. Sterker nog, hij haalde uit met zijn scherpe klauwen en veroorzaakte een flinke kras op Basile’s gezicht. Geschrokken keerde de Minccino terug naar zijn trainster, wie hem met open armen ontving. Ze was echter niet boos op de katachtige Pokémon. “Alsjeblieft Meowth, laat ons je helpen,” smeekte ze haast. Ze voelde opnieuw tranen in haar ogen opwellen. Meowth begreep haar emoties niet en sprong opnieuw op Basile af, wie Fleur besloot te beschermen met haar gehele lichaam. Eén kras op haar favoriete Pokémon was al meer dan genoeg schade.

tag: Manolo Suarez! | notes: ---

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Fleur keek verward op toen ze geen klauwen in haar lijf voelde drukken, terwijl ze zo duidelijk de Meowth op zich af had zien komen springen. Het was Hephaestus die haar was komen beschermen. Had Manny hem opgedragen om dat te doen? Fleur had het niet gehoord. Wat ze wel hoorde, was hoe hij tegen de Meowth sprak. Hij klonk niet blij en het maakte Fleur een beetje bang, alsof hij boos was op haar. Ze wist dat het niet zo was, maar het voelde zo… anders om hem zo te horen. Meowth luisterde naar wat hij te zeggen had, maar leek er niet echt veel anders op te reageren dan op Fleur’s poging om vriendschap te sluiten. Ze wist nog wel een andere optie, maar dat zou betekenen dat ze moesten vechten en Fleur wilde de Meowth helemaal niet meer kwaad doen dan hem al aangedaan was. Ze wilde hem helpen. Precies zoals Manny had gezegd. Ze begreep echter wel dat de Meowth zijn vertrouwen niet zo snel aan een mens gaf als een mens degene was die hem dit had aangedaan. “Dit werkt zo niet. Ik denk… dat we hem moeten dwingen.” Dit zou nog wat worden. Fleur had gelukkig een plan – nu wel ja. “Basile, Sing.” Ze hield Basile nog wel in haar bescherming, maar liet hem vrij genoeg dat zijn Sing aanval de Meowth zou kunnen bereiken. Meowth kalmeerde niet perse, maar viel wel langzaam in slaap waardoor hij niet veel meer uit kon halen. Ze twijfelde over haar volgende actie. “Moeten we hem gewoon zo meenemen?” vroeg ze onzeker. Ze was diep van binnen een beetje bang dat hij wakker zou worden als ze hem ergens heen droeg en hij haar aan zou vallen.

tag: Manolo Suarez! | notes: ---