Melt the Ice [RANGER QUEST + AIDEN STARK]

Soul kreunde geërgerd toen zijn wakker ’s morgens af ging. Hij wierp een blik op zijn klok welke acht uur aangaf. Toen besefte hij zich waarvoor hij zijn wekker ook alweer had gezet. Hij was gisterenavond laat op een Quest gezet, maar ze hadden hem niet laten gaan omdat het veel te laat was geweest. Het enige wat hij dus wist was dat hij naar Snowbelle City moest en dat iemand hem zou vergezellen. Over dat laatste wist hij niet zo goed wat hij moest denken. Misschien was het wel handig als je iemand bij je had die ook handige Pokémon had om te gebruiken, maar in zijn eentje vond hij het altijd sneller gaan dan dat hij op anderen moest wachten. Bovendien was hij ook niet echt het type dat zo sociaal was dat hij graag Quests wilde aannemen waarin anderen al meededen, maar hij had al ‘ja’ gezegd en was verplicht om de Quest te voltooien. En dus stond de slaperige jongen op om zichzelf aan te kleden, aandacht aan zijn hygiëne te besteden en zijn haar wat te kammen. Nadat hij het allemaal wel goed zo vond, verliet hij zijn kamer stilletjes. Want als hij anderen zou wakker maken, zou hij weer de grootste zeik hebben en daar had hij niet echt zin in. De blondharige jongen liep op zijn gemak de trap af tot hij in de hal van de Ranger Base stond, waar van hem verwacht werd dat hij zou wachten op zijn metgezel. Hij had geen idee hoe de jongen er uitzag, alleen dat hij Aiden of zoiets heette. Soul wreef met één hand door zijn gezicht terwijl hij gauw checkte of hij zijn Capture Styler wel daadwerkelijk had meegenomen en de Poké Ball van Houndoom. Als ze naar Snowbelle City moesten gaan, had het waarschijnlijk te maken met ijs. Hij durfde ook te wedden dat ze het hem hadden uitgelegd, maar dat hij het gewoon vergeten was. Tja, wat kon hij zeggen? Dit was nooit zijn droom geweest, maar wel die van zijn kleine zusje. En hij deed ook zijn uiterste best om er geen plezier in te hebben, maar hij moest eerlijk toegeven dat het Ranger-leven hem steeds meer mee begon te vallen. Hij nam dan ook gewoon aan dat de jongen die meeging wel wist wat ze moesten doen. Vermoeid liet Soul zijn hoofd leunen tegen de balk die zich achter zijn hoofd bevond, wachtende op zijn metgezel en moeite doende om niet in slaap te vallen.

Dus… Het werd eens tijd dat de jongeman zich ging focussen op zijn nieuwe doel. Het zijn van een ranger. Hij moest mensen en Pokémon helpen. Waarom was hij ook alweer als ranger begonnen? Een zuchtje verliet zijn mond, maar al gauw genoeg schudde hij zijn hoofd met een lichte glimlach. Het leek er niet op dat er nog veel in het leven was wat hem echt motiveren zou, dus hier zou hij het maar mee doen.
Eenmaal aangekomen voor de Ranger Base, keek Aiden een keer om zich heen. Eh… Een snelle blik wierp hij op de gigantische Charizard die boven hen rond cirkelde, maar uiteindelijk stapte Aiden naar binnen en al gauw viel zijn blik op de enige persoon die nergens echt mee bezig scheen te zijn. De meesten waren samen aan het praten, of waren onderweg naar of van een missie. Deze jongen leek… Te wachten op iets. Of, iemand. Daarom stapte Aiden kalm op hem af.
“Soul?”

Het was echt een hele strijd om niet in slaap te vallen. Het liefste wilde hij opstaan en weer terug in zijn bed gaan liggen, maar hij was verplicht om deze missie te voltooien. Bovendien wist hij dat hij zijn zusje zou teleurstellen als ze bij hem was geweest. Nee, hij zou hier gewoon blijven wachten op zijn metgezel, ook al had hij echt geen zin in een Quest die hij met iemand samen moest gaan doen. Als hij dan zou falen, zou zijn metgezel dat zien en dan werd er gelijk weer over hem geroddeld. Maar zou hij zich daar eigenlijk iets van aantrekken? Hij dacht kort na. Nee, waarschijnlijk niet. Hij schrok wakker toen iemand opeens zijn naam zijn. Hij opende één oog. Was hij dan toch in slaap gesukkeld? Waarschijnlijk maar heel even, want het groepje meisjes dat hij eerder had zien praten stonden er nog precies bij zoals hij ze een halve minuut geleden had gezien. ‘Dat ben ik,’ mompelde hij terwijl hij zijn best deed om uit zijn stoel te komen. Zijn ogen gleden kort over de man die voor hem stond. Hij schatte de man minstens twee jaar ouder dan hem. Hij leek niet het soort type te zijn wat je van een Ranger zou verwachten, maar zo zag hij er misschien ook niet uit. Hij kwam langzaam overeind, rekte zich uit en controleerde voor een laatste keer of hij al zijn benodigdheden bij zich had. Daarna richtte hij zijn blik op de man. ‘Aiden,’ zei hij, maar het klonk meer als een bevestiging dan als een vraag ondanks dat zijn stem aan het einde een beetje in de lucht schoot. ‘Schijnbaar moeten we naar Snowbelle City gaan, maar ik weet niet precies meer waarvoor. Het is een aardig eindje wandelen,’ zei hij en hij merkte dat hij dat erg vervelend vond. Hij had echt geen idee wat hij tegen de jongen moest zeggen de hele tocht naar dat verdomde Snowbelle City. Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek de jongen een beetje vragend aan. Hij had geen idee wat de jongen verder nog wilde toelichten, maar voor zijn part konden ze gaan.

Hoewel hijzelf voor een klein gedeelte was geïnformeerd, bleek de jongen het beter te weten. Precies zoals hij verwacht had. Misschien als hij wat beter aandacht besteedde als ze hem een missie gaven, dat hij die informatie ook wel had kunnen verschaffen. Hij gaf een kort knikje toen Aiden aangaf waar het dan wel om ging. Hij nam aan dat het om ijsstenen ging. Die zou hij makkelijk kunnen verbranden met zijn Houndoom, dus had hij geen Poké Assist nodig. Dan kon hij zijn Capture Styler net zo goed hier laten. Hij ging het echter niet riskeren, want het zou weer zo dom overkomen als ze het toch wel nodig hadden en hij had het niet bij zich, zou hij zich daar echt zijn hele leven voor kunnen schamen. Hij keek op toen hij hoorde dat ze een lift hadden. Hij had niet meteen door waar Aiden het over had, maar toen keek hij door het raam en zag hij een gigantische Charizard rondvliegen. Was die van hem? Hij probeerde niet al te bewonderd te kijken naar de man. ‘Nee, ik vind het prima,’ zei hij rustig tegen de jongen, maar hij kon het niet laten dat een kleine grijns zich verspreidde om zijn lippen bij het idee dat hij op een reusachtige Charizard naar Snowbelle City zou worden gebracht. Misschien zou deze missie toch niet zo heel erg worden als hij in eerste instantie had gedacht. Misschien was Aiden ook wel oké. Hij had geen idee. Hij kende de man nog niet echt, maar hij nam aan dat hij het er wel mee zou moeten doen voor deze Quest. ‘Deze Quest wordt echt een makkie als dat jouw Charizard is,’ zei hij tegen Aiden terwijl hij glimlachend naar de Charizard keek. ‘Ik neem aan dat het om ijsrotsen gaan in Snowbelle City. Die kunnen we makkelijk verbranden met onze fire types.’ Hij hield maar achter welke fire type hij had. Daar kwam Aiden op de plek zelf heus wel achter. De jongen keek afwachtend naar de man.

Dat de Charizard een krachtig type was, hoefde Aiden hem geen twee keer uit te leggen. Soul kon zo ook wel zien dat het een zeer goed verzorgde Pokémon was. En ondanks dat hij het had willen voorkomen, voelde hij opnieuw bewondering voor deze man en zelfs ook wat respect. Je moest het maar kunnen om je Charizard tot dit niveau te trainen. Het zou hem niets verbazen als de oudere Pokémon getraind was tot het hoogste niveau mogelijk. Hij kon zich nauwelijks indenken hoeveel training en geduld daar wel niet in had gezeten. Hij gaf een knikje. ‘Dan heb je meer Pokémon dan mij,’ zei hij en hij grinnikte even. Hij had nog maar één Pokémon en hij betwijfelde of hij ooit een andere Pokémon in zijn team ging nemen. Houndoom apprecieerde dat namelijk niet zo. Hij was als enige in Soul’s team gekomen en het liefste wilde de Houndoom dat ook graag zo houden. Ook zag Soul het zelf niet zo zitten om nog zorg te nemen over een andere Pokémon. Het was niet dat hij het niet zou kunnen, het was gewoon dat hij zo aan het leven met alleen zijn Houndoom gewend was geraakt dat hij niets anders meer wilde. Hij zou gewoon wachten tot hij meerdere Poké Assists mocht hebben van een hogere evolutie. Dan zou hij die in zijn team kunnen nemen voor een Quest en dan weer los kunnen laten. ‘Impressive,’ was het enige wat hij uit kon brengen toen Aiden zijn Pokémon verder evolueerde door middel van het gebruik van zijn Key Stone. Dat moest hij voor zijn Houndoom eigenlijk ook nog regelen. Misschien als hij een Graduate Ranger zou zijn en dat hij het zou overwegen. Hij gaf een kort knikje naar Aiden en liep naar de Charizard toe om op te stappen. Van dichtbij was de Pokémon – logischerwijze – nog veel groter en Soul bedacht zich even hoe hij dit moest gaan aanpakken. Hij besloot om via te rug te gaan. Met een klein aanloopje sprong hij en klom hij niet al te onhandig op de rug van de Charizard. ‘Als we in het slechtste geval je Charizard niet kunnen gebruiken en mijn Houndoom het ook niet voor elkaar krijgt,’ – er was een klein beetje spot te horen in zijn stem omdat het gewoon onmogelijk was dat Aiden’s Charizard de klus niet geklaard zou krijgen – ‘welke Pokémon zou dan wel goed zijn? Ik heb echt nog maar zo’n zielige styler die maar één Poké Assist van een basisevolutie kan vangen.’ Dat klonk echt zielig trouwens.

Soul had echt geen idee wat hij van dit moest vinden. Van het feit dat hij samen met iemand een missie had, bedoelde hij dan. Het was anders dan als hij alleen werkte. Heel anders. Op dit moment kon hij het wel concluderen als een handig en fijn iets, want nu hoefden ze niet helemaal naar Snowbelle City te lopen. En als het nu ook nog iemand was met wie hij een beetje goed overeen kwam, zou het al helemaal tof zijn. En daar begon het probleem meestal. Want hij was niet de persoon die zomaar met iedereen goed overeen kwam. Hij zette zijn handen in de nek van de Charizard, natuurlijk niet te stevig om het beest geen pijn te doen. Hij wilde er niet halverwege de rit afgegooid worden vanwege zijn eigen roekeloosheid. Zijn knieën zette hij stevig tegen de zijkanten van de Pokémon aan zodat hij op zijn plaats bleef zitten en niet verschoof door de enorme kracht waarmee het beest vooruit vloog. Soul keek naar beneden en een heerlijk gevoel drong zich aan hem op toen hij de verkleinde regio van Kalos onder zich zag. Dit was echt een zalig gevoel. Ook al zou hij dat nooit toegeven aan de jongen die achter hem zat. De wind rukte aan zijn haren, wat wilde zeggen dat ze het koude gebied al snel naderden. ‘Heb jij al eerder Quests gedaan?’ riep hij over zijn schouder naar de jongen. Hij had echter geen zin of de jongen hem kon verstaan, want de Charizard ging zo hard dat het enige geluid dat overstemmend was het geluid van de wind was. Het rukte aan zijn haren en sloeg hard tegen zijn gezicht aan waardoor Soul het opeens koud begon te krijgen, hoewel hij toch een iets dikkere jas had aangetrokken. Met een fancy bontkraag. Want hij was toch zo fabulous.

Soul fronste kort met zijn wenkbrauwen toen hij hoorde dat de jongen zei dat hij nog geen Quests had gedaan. Hij wist niet precies waarom, maar dit kwam een beetje onverwachts bij hem aan. De jongen leek ouder te zijn dan hem en op de één of andere manier had Soul verwacht dat de jongen ook meer ervaren zou zijn, al zeker als hij de Pokémon bekeek waar ze nu op vlogen. Aan de andere kant wist hij ook dat er veel trainers van een ander beroep over waren gekomen. Zo waren er veel die eerst trainers waren en toen toch het Ranger-leven aantrekkelijker vonden. Hijzelf zou trainer zijn niks vinden. Misschien was hij dus stiekem wel blij dat hij Ranger was en had hij dit niet enkel voor Fever alleen gedaan. Hm. Het duurde niet lang voordat ze in Dendemille Town waren en handig sprong Soul van de Charizard af. Hij gleed gelukkig niet uit in de glibberige sneeuw, hoewel zijn voeten wel even over de grond schuifelden zodra hij contact maakte met de grond. ‘Ja,’ zei hij simpel op de woorden van de jongen en hij haalde zijn schouders op. Het maakte hem eerlijk gezegd niet uit wanneer ze zouden gaan, als ze dit klusje maar snel achter de rug hadden zodat hij een Graduate Ranger kon worden. Dan had hij meer vrijheid en wist hij zeker dat hij het goed deed. Hij liep op zijn gemakje langs Aiden naar de plek waar ze moesten zijn. Schijnbaar was in het in de buurt van de Frost Cavern. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij de drie ijsblokken al zag opdoemen in de verte. Hij nam een Poké Ball tevoorschijn en gooide deze naar voren zodat zijn Houndoom tevoorschijn kwam. Deze keek naar ijsblokken en fronste zijn voorhoofd. ‘Aan jou de eer,’ zei hij glimlachend tegen Aiden. ‘Als het je Charizard niet lukt, kunnen we beide krachten gebruiken.’ Zijn stem klonk spottend, want hij nam aan dat de Charizard die ijsblokken echt wel weggesmolten kreeg als hij al zijn kracht gebruikte.

Soul had eerlijk gezegd nooit verwacht dat hij een panisch gevoel zou krijgen wanneer hij een grot binnen zou stappen. Hij dacht dat als hij Santalune Forest binnen kon gaan, waar alle bomen dicht opeen stonden, dat hij dit ook wel kon doen. Het tegendeel werd echter bewezen zodra hij de grot had betreden en hij merkte dat hij toch wel wat zenuwachtig was om in deze krappe ruimte te zijn. Helaas was Houndoom’s gevoel zodanig verbonden met de zijne dat deze dat meteen doorhad, want meteen kwam de fire type geruststellend naast hem staan en drukte zijn flank tegen Soul’s benen. Soul liet afwezig zijn hand op de kop van de dog Pokémon zakken toen Aiden begon met de Quest uit te voeren. Eigenlijk was het best wel dom dat ze nu met zijn tweeën waren om dit te doen terwijl, achteraf gezien, Aiden’s Pokémon alleen het ook wel had gekund, maar goed. Soul legde zijn handen over zijn oren toen hij de grot voelde trillen en voelde dat het panische gevoel erger werd. Soul’s hoofd schoot direct in de richting van de ingang en hij trok een gezicht toen hij zag dat deze werd geblokkeerd door enkele rotsen die van het plafond gebrokkeld waren. Of van de muren. Wat het ook was, ze zaten opgesloten. En de ijsblokken stonden er nog. Dus ze moesten niet alleen een Pokémon vinden om die ijsblokken kapot te maken, maar ook om deze blokken uit de weg te halen. Zijn hoofd schoot giftig in Aiden’s richting toen hij zijn opmerking hoorde. ‘Wat?’ bracht hij gefrustreerd uit. ‘Jij wist al van te voren dat we dit niet met vuur moesten doen?’ Zijn pupillen verwijdden zich. De volgende keer moest hij écht beter opletten als hij een Quest kreeg, want anders hadden ze dit soort dingen. Hij zuchtte gefrustreerd en keek even bedenkelijk naar de ijsblokken. ‘Nou ja, maakt niet uit voor nu,’ zei hij geïrriteerd. ‘Ik denk dat het beste is dat één van ons een Pokémon gaat zoeken om die ijsblokken weg te halen en de ander van ons een Pokémon gaat zoeken om die blokken daar uit de weg te ruimen. We kunnen maar één assist per onderdeel gebruiken.’ Hij keek Aiden fronsend aan, wachtend op diens goedkeuring. Inmiddels merkte hij dat hij aan het zweten was.

Soul merkte dat het zweet hem inmiddels langs zijn rug liep. Nee, hij was echt niet gemaakt voor deze kleine ruimtes. Hij hoopte dat Aiden het niet al te veel leek te merken, maar dat leek niet het geval te zijn. Geërgerd zijnde haalde hij zijn Capture Styler tevoorschijn terwijl hij naar Aiden keek. ‘Goed. Dan doe ik de ijsblokken, maar dan maak jij korte metten met die blokken die ons de uitgang versperren,’ sprak hij een tikkeltje bot. Hij had geen zin om alles in zijn eentje te doen. Hij draaide zijn hoofd naar rechts. Hij had geen idee hoe hij nu een Pokémon moest vinden om de klus te klaren, want beide uitgangen waren nu gesloten. Houndoom had daar echter wel een antwoord op, want deze liep al naar de ijsblokken en blafte. Het was daardoor dat Soul het kleine doorgangentje opmerkte. Hij was slank genoeg om daar doorheen te kunnen, maar Houndoom zou helaas moeten wachten. Hij wurmde zich tussen het kleine gat en de ijsblokken door. Het duurde een poosje voordat hij een goede Pokémon vond waarvan hij vrij zeker was dat het Take Down had op dit niveau. Het was een Swinub. Soul wenste dat hij Houndoom bij zich had, maar dit zou hij toch echt zelf moeten doen. De Swinub keek hem nietszeggend aan en Soul haalde zijn Capture Styler tevoorschijn. Bij het zien van het ding liet de Swinub een harde brul galmen door de ruimte waardoor Soul de grond onder zijn voeten voelde trillen. Nadat Soul het idee had dat Swinub zich niet meer op zijn achterpoten zou verheffen, activeerde hij zijn Capture Styler zodat de tol naar voren schoot. Soul maakte grote bewegingen met zijn armen zodat de tol wel zeker rond de Swinub zou gaan. Swinub deed echter een uitval naar voren en raakte dankzij zijn grote gestalte de tol waardoor deze terugschoot. Denkend aan zijn vorige ervaringen en aan het litteken op zijn wang, hield Soul de Capture Styler deze keer hoog genoeg om de terugschietende tol met gemak op te vangen. Hij had echter niet verwacht dat Swinub een poging zou doen om hem aan te vallen. En hij had ook niet verwacht dat Houndoom dat door zou hebben, want plotseling schoot er een vlam door het doorgangentje die hij net had gebruikt om achter de ijsblokken te geraken. De Swinub verhief zich op zijn achterpoten, geschrokken zijnde door de vlam en Soul hoorde Houndoom grommen. Omdat de Swinub verstomd was, besloot Soul om zijn Capture Styler nogmaals te gebruiken. Hij activeerde het ding dan ook opnieuw en maakte weer grote armbewegingen. Deze keer had hij het beter onder controle en wist hij op de juiste manieren achteruit te springen als Swinub weer eens een uitval deed. Houndoom gromde naar de Swinub vanuit zijn positie en liet dreigende vlammen zien zodat Swinub zeker niet zou proberen om Soul opnieuw aan te vallen. Na wel zeker tien rondjes en een loom gevoel in zijn armen hebbende merkte Soul dat Swinub gekalmeerd was. De volgende opdracht was daardoor iets makkelijker. ‘Swinub, gebruik Take Down!’ Hij wees over zijn schouder naar de ijsblokken. ‘Aiden, pas op!’ riep hij vervolgens hard.