Try "Error" [+Ethan Campbell]

Ethan was onhandig. Niet perse de 'ik kan niet eens door een straat lopen zonder over mijn eigen voeten te flikkeren' onhandig, meer de 'oh help I effed up' onhandig. De onhandig die niet leuk of schattig was maar eigenlijk voor de meest vreselijke situaties zorgde. Zo ook vandaag. Hij had lichtelijk gehumeurd met de enige werkende telefoon in het Pokémon Center gebeld en had het apparaat zowel gebruikt als boksbal. Want Ethan was ontevreden. Hij had een serie vervelende telefoontjes moeten plegen over goederen die niet goed aangekomen waren en klachten waar geweigerd werd naar te kijken. Nou ja. Hoezo onbeleefd. Het eerste wat het had begeven, was het lichtje dat op het hokje neerscheen. Oeps. Toen hij vervolgens de telefoon met een harde klap terug aan de houder hing, was het helemaal mis gegaan. Het scherm was gaan trillen en bibberen en blokkeren en allerlei slechte kortsluiting-achtige dingen gebeurden. Ethan was vervolgens achter het apparaat gedoken in een poging de schade te ontdekken en op te lossen, want hij had geen geld en geen zin om voor dit ding te betalen. Terwijl hij daar zo in de schaduw stond te prutsen met draadjes, maakte hij het alleen maar nog erger. Een vonkje verscheen toen hij twee draadjes tegen elkaar duwde en toen wist Ethan al dat het foute boel was. Met zijn capuchon over zijn rode haren getrokken haastte hij zich dan ook weg van het ding, langs iemand die naar het apparaat (maar niet naar Ethan) stond te kijken.

Nog geen minuut later hoorde hij de knal. Oh jezus. De jongen waar Ethan eerder langs gehaast was, was de gang op gesprint en voordat Ethan kon maken dat hij weg kwam, had de ander zijn pols vastgepakt. Zijn capuchon viel van zijn hoofd toen de ander begon te snauwen, waarop Ethan wat verrast terug staarde. "Wat de—" Hij wist het niet binnen te houden toen de ander hem vroeg wat dat ding hem misdaan had. Wat? Het was maar een telefoon machine. De ander liet het nu net klinken alsof een fcking telefoon machine een slachtoffer was en Ethan de grote boeman. Sowieso wekte de vraag die de ander hem gesteld had meestal enkel een giechel bui op, maar Ethan wist zichzelf in de hand te houden. "Wat? Ik weet niet waar je het over hebt," zei hij in plaats daarvan. Als hij nu toe zou geven, zou de ander de schuld op Ethan pinnen en zou hij in de problemen komen. Nou, nee bedankt.

Wat een chagrijn. Hij had Ethan's pols nog steeds vast, iets wat, wat Ethan betrefte, eigenlijk helemaal niet hoefde, maar net toen hij er een passief agressieve opmerking over wilde maken, liet de ander hem weer los om zijn armen over elkaar heen te slaan. Ethan liet zijn eigen arm zakken, waarna zijn hand in één van zijn zakken verdween. Hij keek de ander met opgetrokken wenkbrauw aan terwijl hij daar zo liep te snauwen, maar wist zichzelf kalm te houden. Ergens wilde hij wel terug gaan schreeuwen, zo'n echte scene er van maken, want het was een tijdje geleden dat hij dat gedaan had. Maar aan de andere kant wilde hij ook maken dat hij weg kwam, want hij had inderdaad wel dat ding gemold. Niet dat hij dat ooit toe zou geven. Ha ha. "Niet waar, nee. Ik weet echt niet waar je het over hebt, hoor. Ik liep gewoon door deze gang op weg om mijn zieke Pokémon op te halen toen jij ineens kwam en me zonder pardon aan begon te raken!" zei Ethan, die het toch voor elkaar kreeg wat beledigd te klinken. Ach. Misschien kon hij nog wat lol hebben. En als hij de ander inderdaad van zijn onschuld kon bewijzen, zou het helemaal mooi zijn. Dan kon hij lekker voor de schulden opdraaien.

Ethan vond de blonde jongen toch wel vermakelijk. Helemaal opgefokt en boos, of althans, zo kwam het voor Ethan over. Joch, maak er gewoon niet zo'n probleem van. Kan het jou wat schelen dat zo'n ding kaduuk is. Blijkbaar wel, dus. Of hij had gewoon een slechte dag en moest even zijn frustraties op iemand uiten... Toen de ander vervolgens begon te praten, deed Ethan stilletjes een stapje naar achter (langzaam aan het ontsnappen). "Uuuh, wat dacht je van: Zeik niet zo en blijf sowieso van me af. Kan ik dit niet melden als aanranding, of zo? Hoe oud ben jij?" Ethan deed een stapje naar achter en keek wat gemaakt verontwaardigd naar de jongen, die hem niet zo heel oud leek. "Nogmaals, ik weet niet waar je het over hebt. Daarnaast ben ik geen techneut, ik weet er niks van af. Hoe zou ik die zooi in godsnaam moeten fixen?" vroeg hij de jongen vervolgens, want het was wel waar. Ethan had ooit geleerd hoe hij een auto zonder sleutel aan de praat moest krijgen (hoewel hij vervolgens niet wist hoe hij moest autorijden, dat deed iemand anders altijd), maar daar hield het ook wel op. No way dat hij met zo'n ding zou gaan pielen om het probleem dan enkel te vergroten!

Ethan slaakte een diepe zucht. Het joch begreep het gewoon niet... Ethan trok wat ongelovig zijn wenkbrauw op. Wie dacht hij wel niet dat hij was? Ethan was duidelijk ouder én groter dan het joch en hoewel hij misschien niet een ruig gezicht had, was hij een aanwezigheid waarmee je maar rekening moest houden! De grote Ethan! En dan kwam dit joch met zijn vervelende stem die zomaar dacht dat hij Ethan een beetje rond kon commanderen? Wat dacht hij wel niet? Wedden dat Ethan's Pokémon sterker waren... Hij kon dit kind in mootjes hakken. In plaats van naar achter te stappen, wat hij tot nu toe gedaan had, stapte de jongen echter naar voren. Zijn gouden ogen boorden in de bruine ogen van de ander. Nog een stapje dichterbij, zodat hij nu lekker ongemakkelijk dichtbij stond. "En wat als ik dat nou niet doe? Dat domme ding fixen?" vroeg hij zachtjes. Plotseling was hij geen vervelend joch meer maar had hij een veel dreigendere aura om hem heen hangen. Plotseling was hij niet meer gezellige Ethan, maar was hij een wat onvoorspelbaarder persoon. Na enkele jaren bij Team Rocket gezeten te hebben, werd ieder persoon eng. En Ethan ook. Een leerervaring his ass. Hij hoefde echt niet te weten hoe hij zichzelf het best kon elektrocuteren.