Verkouden [open]

Het was koud. Een rilling liep over de rug van het meisje met de roze haren, terwijl zij voor de verandering eens haar lange laarzen, lange broek en zelfs een jas uit de kast had gepakt. Een witte sjaal bedekte de onderkant van haar gezicht en dempte haar stem wat, al sprak ze toch niet veel. Ze was hier immers met haar ouders, op visite bij een kennis waar ze nooit veel mee had gehad. Het was… Het was gewoon een hele onvriendelijke man en de enige reden dat ze hier kwamen, was omdat hij belangrijk was voor de zaak. Maar, Karma had beloofd dat ze vandaag mee zou gaan. Al betekende dit niet dat ze de hele dag hier rond hoefde te hangen.

En zo was ze dus uitgekomen bij een café. Na een warme soep besteld te hebben, was ze aan een tafel gaan zitten. Dat haar soep over de tafel zou vliegen, had ze zeker niet verwacht en toen dit gebeurde zat ze er ook absoluut verbaasd naar te kijken. Haar blik gleed naar de witte klauw die verantwoordelijk was en al gauw het café rond. Oh, Arceus… Wat was er met dit beest aan de hand? Haar hand gleed automatisch naar haar styler, terwijl ze overeind kwam van haar stoel en zag hoe de Pokémon nog een theekopje omstootte, dit keer van een blonde gozer. Ze knarste haar tanden op elkaar. “Oké,” sprak ze tegen zichzelf, voor ze de tol afschoot. Maar, helaas was de Sneasel veel te wild en ging een Capture niet lukken voor ze het beest een beetje kon kalmeren. Maar, hoe..? James was veel te groot om even los te laten in een café en Cooper…? Ze had Cooper pas net… Wie weet wat voor streken die weer uit zou halen. Misschien zou er hier een sterkere trainer in de buurt zijn die kon helpen het wezen te kalmeren, zodat zij hem kon capturen? Dan kon het wezen terug naar zijn eigen leefomgeving en misschien kon ze er dan zelfs achterkomen waarom het wezen zich zo gedroeg.

Notes:
Hope you don't mind! c:

W-W-Wacht eens even. Ze zag de blik van de man veranderen en haar ogen verwijdden zich. Oh, Arceus. Dit kon nooit goed zijn. Er verscheen een Grotle en de Pokémon sleurde de Sneasel naar buiten, waardoor het meisje haar vuisten balde. Nee, nee, nee. Dit kon ze niet toestaan. Ze zag de geschrokken blikken binnen het café en snoof zachtjes, kwaad zelfs. Iets wat niet vaak gebeurde bij het jonge grietje. Met snelle bewegingen beende ze naar buiten, om door de deur te gaan en haar keel te schrapen. “Stop daar onmiddellijk mee!” riep ze uit. Haar stem wist zich ervan te weerhouden om over te slaan, al zou haar uiterlijk de man niet al te erg intimideren. “Doe haar geen pijn,” sprak de Ranger, knikkend naar de Sneasel, terwijl ze een Pokéball tevoorschijn haalde. Ze wist niet hoe deze man was en of hij behoorde tot Team Rocket, maar ze wist wel dat ze dit niet kon aanzien. Een Pokémon diende met liefde en respect behandeld te worden, niet woedend naar buiten gesleurd te worden…

Hij zou haar geen pijn durven doen. Maar, Karma was er al op gebrand dat de jongeman eng was. En slecht. Hij zou wel meer moeten doen dan haar vertellen dat hij niet slecht was, om haar dat te laten geloven. Zó goedgelovig was ze nou immers ook weer niet!! Zijn woorden hielpen dan ook niet. Toen de Sneasel op haar af kwam duiken, verstijfde het meisje compleet.
En dit was waar ze geluk had dat ze haar Gastly standaard, weliswaar onzichtbaar, bij haar had hangen sinds het moment van haar vangst. De Pokémon zette zich tussen haar en de Sneasel in en schoot per direct een Thunderbolt af op de naderende Pokémon, waardoor deze geschrokken tot stilstand kwam. Karma slaakte een opgeluchte zucht. Ze had de witte klauw al geheven zien worden, glimmend in de zon, dus ze was blij dat Cooper haar te hulp schoot.
Maar, het leek er niet op dat de Sneasel het snel op zou geven. In tegendeel, zelfs. Het ding hief opnieuw haar klauw en Karma slikte. Cooper kon dit met geen mogelijkheid aan en... De Pokémon kwam te snel om James te kunnen roepen. Als de Sneasel heel even afgeleid werd, kon ze James erbij halen. Hij zou haar kunnen helpen, zodat ze de Pokémon kon capturen met de Styler. Misschien, heel misschien, dat ze er dan achter kon komen wat er aan de hand was.

Maar, voor nu leek alles hopeloos, tenzij de blondharige gast echt niet slecht was en haar op tijd helpen zou. “H-Help,” piepte ze nog.

Of ze de jongen kon vertrouwen wist ze nog steeds niet, maar hij wist haar te beschermen door zijn Grotle een Leaf Storm te laten gebruiken, welke de Sneasel aan de kant blies. Oké, nu konden ze. Ze griste de Pokéball van haar hals en al gauw stond er een gigantische Serperior voor haar neus, wiens ogen een waas bevatten. Het was snel te zien dat hij blind was. “Jimmy, Wrap! Houd de Sneasel beet,” sprak ze zacht. De Serperior bleef in volledige stilte staan, maar toen de Sneasel op hem af schoot, wikkelde hij zijn staart om het wezen en klemde hij haar beet. “Slam,” sprak ze zacht. De Sneasel werd op de grond geslagen en James ging aan de kant, waarna Karma haar arm uitstak en een tol op de Sneasel af schoot. Het ding tolde enkele malen om de Sneasel heen, voor het een witte lijn creëerde en de Pokémon eindelijk gecaptured was. Een opgeluchte zucht verliet haar mond en ze keek even naar de blonde man.
“Nu zien wat er mis met haar is,” sprak ze. Als het niets fysiek zichtbaars was, kon het zijn dat een andere Pokémon haar gewoon kwaad had gemaakt. Door de capture zou ze nu in ieder geval weer rustig zijn.

Hij wist niet dat Rangers ook gebruik maakten van sterke Pokémon, merkte de blondharige jongen op. Karma’s wenkbrauwen kropen langzaam omhoog, terwijl ze de jongen even wat verbaasd aankeek. “Natuurlijk wel,” bracht ze wat twijfelend uit. “Ik train toch ook gewoon…?” kwam er vervolgens achteraan. Ze bedoelde haar woorden niet gemeen, leek slechts niet echt te begrijpen waarom de jongen dit gedacht had. Natuurlijk trainde ze met James. Dat deed ze al die tijd al. Maar goed. Ze wist dat er vreemde stereotypes rondgingen wat de rangers betrof.
Toen de jongen zei niet te hopen dat er iets ernstig was met de Sneasel, fronste het meisje opnieuw. “Ik… Zie zo snel niets…” bracht ze wat fronsend uit. Ja, eh, wat nu eigenlijk?

“Vangen?” vroeg Karma, overduidelijk verbaasd. Ze schudde haar hoofd wild. “Nee, nee. Deze Pokémon hoort wild,” glimlachte ze. Ze zakte door haar knieën voor het wezen en fronste even. “Gaat ‘t weer een beetje?” vroeg ze zacht. Wie weet was er een reden voor het wilde gedrag wat nu niet meer van toepassing was. De Sneasel leek in ieder geval weer aardig rustig, dus keek het meisje Jace aan. “Ik denk dat het wel goed komt met ‘r.”

De jongen verontschuldigde zich en Karma legde haar hand even op haar achterhoofd. “Je kwam behoorlijk kwaad over,” sprak ze met een wrange glimlach, maar ze schudde al snel haar hoofd. “Maar, het is goed. Ik ben Karma,” besloot ze te zeggen, zich voorstellend. Het meisje stak haar hand uit en keek de blonde man afwachtend aan. Dat het tweetal maar een jaar scheelde in leeftijd, zou je absoluut niet zeggen als je hen zo zag staan. Zij leek absoluut meerdere jaren jonger.