Nice sea breeze! (Ethan Campbell)

Huh? Een piepend geluid weerklonk uit zijn Holo Caster en alert haalde hij die tevoorschijn, waarop en nieuw bericht verschenen was van de Ranger organisatie. Hij had zonet kunnen genieten van enkele tellen slaap in de voor hem aangeschreven kamer in het hoofdkantoor. Voor enige afwisseling zat hij dan ook weer in Kalos waar de Team Rocket activiteit enkel leek toe te nemen wat voor de overige helft zijn reden van verblijf was. De organisatie ging hem namelijk echt aan, gezien hij een lid tegen gekomen was en zelfs Jeanne de geur ervan droeg. Het was net allemaal t;e opvallend om zomaar deze aan hem te laten ontglippen. Echter, leek het erop dat zijn missie niets direct met de groep dieven en plunderaars te maken had; er waren enkele Tauros op hol geslagen rond een bepaalde stad wiens naam hem maar vaag bekend was en hem enkel aan een strand deed denken. Een gaap onderdrukkend las hij het bericht verder door en las dat dat er nog een Ranger erop af was gestuurd, namelijk Kasper. Een geamuseerde glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij aan de knul dacht die hij eigenlijk al een flinke poosje niet gezien had. Om dan eens samen met hem te mogen werken om wat Tauros tot rust te laten komen klonk zeker niet als een slecht idee. En om een keer iets niet-Team Rocket gerelateerde zaken uit te voeren was ook best ontspannend. Al met al kon hij zeker concluderen dat dit toch niet zo vervelend zou worden dan hij verwacht had, al hield hij sowieso al van elke missie; zolang hij iemand hielp vond hij het best.

Eerst stapte hij maar zijn bed uit en liep recht naar de stoel waar hij zijn uniform op geworpen had uit pure uitputting. Nog voor hij eindelijk kon slapen had hij namelijk een flinke training ondergaan, evenals al zijn Pokémon door enkele dagen geregeld op jacht te gaan en de sterkere wilde Pokémon op te zoeken en te vragen om een gevecht. Het had veel van zijn vrienden vereist en nog voordat hij zichzelf rust gunde bracht hij ze naar de Pokémon Center om ze gezond en wel in de Pokéball's te hebben, klaar voor zulke acties. Hij moest immers bereikbaar blijven en er zou nooit een einde aan Rangertaken zijn door Team Rocket en het feit dat er genoeg mensen waren die hulp nodig hebben. Met zijn uniform aan greep hij het toestel vast en legde die direct in zijn broekzak en greep enkel drie Pokéballs vast, wetend dat hij er niet meer nodig zou hebben. Om een Pokémon, zoals een Tauros te kalmeren had hij sowieso Agami's hulp nodig voor de pure spierkracht en voor de aanvallen vanuit het luchtruim. Dan resteerde nog een Pokémon die de macht had over de aarde en de snelheid van de Pokémon kon verlagen door obstakels te laten verschijnen, oftewel Rhino. Als allerlaatst had hij een simpele back-up bij zich die ook voornamelijk pure spierkracht aan bood, maar ook intimiderend was; Elapi. Natuurlijk kon hij ook Macro gebruiken, maar dat zou zeker teveel wezen voor een dergelijk karwij. Zijn team was dus al beslist en vastberaden sprintte hij dus zijn kamer uit, door de gang en wist binnen enkele tellen buiten het gebouw te staan, licht hijgend onder de zwak schijnende zon.

Na op adem gekomen te zijn klapte hij de Pokéball van Agami open en stond ze spoedig vlak voor hem met haar blik geconcentreerd op hem gericht. “Tijd voor een missie,” zei Averill enthousiast, waarop de Dragonite met veel moeite een brul van haar liet horen door de heersende spierpijn in haar lichaam. Dat was hem niet ontgaan en hij keek haar ietwat trots aan dat ze de pijn toch trotseerde. “We moeten naar Ambrette Town gaan waar schijnbaar enkele Tauros op hol geslagen zijn, dus we moeten snel zijn… Gaat dat lukken?” vroeg hij vervolgens op een wat serieuzer, bezorgde toon, maar de Dragonite snoof al uitdagend door haar neusgaten en wapperde flink met haar vlezige, korte vleugels. Natuurlijk zou ze het aan kunnen, gezien de spierpijn niets voorstelde met wat voor een pijnen ze eerder in haar leven ondergaan had. Bij de naam van het dorpje verscheen er duidelijk een spoor van herkenning in haar ogen wat enige speurwerk zou schelen. De draak liet in ieder geval haar lichaam wat richting de grond zakken, zodat hij n één beweging op haar rug zou belanden. Met een kleine tik tegen haar nek gaf hij het signaal af dat ze konden vertrekken en vloog ze met een tweede, iets minder luide brul de lucht moeizaam in. Er was duidelijk wat kracht verdwenen in haar vleugels, zoals hij in haar wat zwakkere vleugelslagen kon zien. Ze bleef echter nog op een aardige hoogte in de lucht, dus misschien hoefde hij zich er geen al te veel zorgen over te maken. Met de wind spelend met zijn donkerblonde haren stak hij zijn neus naar beneden, vlak naast Agami's nek om een spoor van de Tauros' geur op te vangen, al was dat op deze hoogte bijna onmogelijk.

Na een korte tijd rook hij nog niets en rechtte zijn rug weer om het uitzicht maar tot zich op te nemen. Het strand viel hem als allereerst op die maar een kilometer verderop zat en hij diverse schimmen rond zag lopen tussen de gebouwen die er vlak bij stonden. Het straalde echter duidelijk de rustige sfeer van een dorp uit. Agami verminderde direct hoogte en liet net zoals hij zijn blik langs het dorp glijden, proberend de twee op hol geslagen Pokémon op te sporen. Haast tegelijkertijd met Agami gromde hij verrast toen een boom vlak onder hen het begaf en traag omviel, zomaar… uit het niets. Dat kon géén toeval zijn en gespannen boog hij over de middel van de Dragonite heen, waarna twee bruine schimmen hem opvielen die duidelijk de twee Tauros moesten zijn. Zelfs vanaf deze hoogte zag hij duidelijk dat hun ogen alles behalve helder keken en ze zich voortbewogen uit pure angst en daardoor met hun krachten alle blokkades verpulverde. Op dat gebied leken ze veel op de verwante Bouffalant, al neigden die wat kalmer te zijn dan een Tauros, gezien ze minder natuurlijke vijanden hadden door hun spierkracht en intimiderende en vooral pijnlijke horens. Hij zou echter één van hen voor zijn rekening nemen, gezien de snelste exemplaar ook gelijk de wildste was. De ander liep wat achter en de geur van Kasper klonk al relatief sterk, dus die zou vast elk moment kunnen arriveren. De Pokémon scheen recht op twee mensen af te rennen die omringd werden door enkele Pokémon die het gevaar niet door schenen te hebben. “We moeten snel zijn,” bromde Averill nerveus, waarna hij enkele grommen gaf, zodat Agami zich tot de Tauros zou begeven vanuit het luchtruim, “De jacht is van start gegaan!”

De prioriteit lag bij het beschermen van de twee omstanders, dus moest hij allereerst de Tauros zien af te remmen en vervolgens te leiden naar een ander gebied. Het vertragen werd dan nog het gemakkelijkst; hij commandeerde al grommend de aanval 'Thunder Wave' en na enig gewapper met haar vleugels verscheen er een blauwe elektrisch geladen bol waar vervolgens een flinke straal uitschoot. Zoals het bij de aanval hoorde as de aanval raak en verlamde de aanval de Tauros die een verschrikte loei, liet horen bij de inslag. De eerste stap was gezet, maar nou moest hij de Pokémon naar een andere locatie leiden waar het dicht bebost was en hij al helemaal niet op snelheid zou kunnen komen om iets kapot te rammen. Daar had hij al een redelijk idee voor, maar dan moesten ze eerst landen op een dergelijk locatie. Razendsnel liet hij zijn blik over het bos glijden, totdat deze viel op een kleine groep bomen die flink uitstekende wortels hadden die het sprinten moeilijker maakte. Dit kon hij zeker gebruiken! “Daar,” zei Averill enkel en leunde richting de locatie die hij gevonden had, waarop Agami knikte en er op volle nelheid op af dook. Het vliegen tussen de takken verging haar nog net, maar uiteindelijk wist ze veilig te navigeren dor het bos en kon Averill heelhuids van haar rug af stappen. Direct maakte hij oogcontact met de drakin die haar kop ook naar hem toegedraaid had en gaf al op grommende wijze aan dat ze de Tauros hierheen moest leiden met haar Dragon Tail. Ze keek hem echter nog bezorgd aan, maar wetend dat het nergens voor nodig was wapperde ze weer met haar vleugels en vloog ze vervolgens recht op de Tauros af. Deze zat woest zijn horens in te beuken tegen een boomstam en leek enkel in staat te zijn om zijn 'voorbenen' te gebruiken. De boomstam had echter wat dikte verloren en leek elk moment om te gaan vallen.

'Krak!

De boomstam viel direct om en ditmaal recht richting de twee omstanders en hun Pokémon. Zo snel als ze kon, vloog Agami recht op de boomstam af, terwijl haar hart als een razende tekeer ging. Gelukkig scheen ze het gered te hebben, maar de stam kwam nog steeds recht op haar af en viel keuze had ze helaas niet. Daarbij balde ze dus haar poot en liet een laag vol vlammen deze om ringen, voordat ze met volle spierkracht een uithaal maakte met een krachtige grom. De vlammen verschroeiden direct bijna al het hout, evenals de paar bladeren die nog aan de takken zaten. Het belangrijkste was ook bereikt; de boomstam was in vlammen opgegaan en de stukjes hout die haar voorbij schoten waren te klein om voor schade te zorgen. Opgelucht slaakte de Dragonite een zucht, waarna ze haar lichaam keerde tot de twee mensen en hen bezorgd opnam om te zien of ze er toch iets aan over gehouden hadden. Veel tijd kreeg ze er niet voor, gezien de Tauros zijn lijf naar voren had weten te brengen en furieus naar hen zat te loeien, wild zwaaiend met zijn drie staarten. Nou moest ze hem zo snel mogelijk recht naar de locatie te krijgen waar hij geen overlast zou veroorzaken. Vastberaden draaide ze haar lijf naar hem toe en naderde hem op een rap tempo, maar de Tauros was ondanks zijn pure waanzin niet enorm van de wereld. Luid loeide hij haar kant op en wist zichzelf enigszins in beweging te krijgen en zijn horens dreigend voor zich te houden. Natuurlijk was ze sneller en liet ze haar reptielen staart omhullen door een felblauwe kleur, waarna ze flink naar zijn zij uithaalde. De horens prikten echter flink en wisten door haar stevige pantser van schubben te komen, maar ze vermandde zich op tijd om nog extra kracht in de uithaal uit te voeren, zodat de Tauros recht het bos in werd geslingerd. Wetend dat Averill haar nodig zou hebben vloog ze al direct richting de locatie, maar haar snelheid was flink wat verminderd met de vleeswond in haar staart die ze om de paar tellen schoon likte.

Inmiddels had Averill ter plekke Rhino tevoorschijn gehaald en hem al grommend uitgelegd wat voor een situatie gaande was. Gek genoeg scheen hij er meer zin in te hebben dan hij eerlijk gezegd van de Rhydon verwacht had, alsof zijn vechtlust door de vermoeidheid versterkt was geworden. Die blik in de ogen van de gepantserde Pokémon die leken te hunkeren voor blod stond hem echter niet aan en met een tik tegen de hoorn van de Pokémon wist hij hem te corrigeren. 'Rhy?' gromde de Pokémon compleet verrast door zijn actie met de blik van zonet compleet verdwenen. Zijn pupillen waren flink wat groter geworden en het oogwit viel minder op wat over het algemeen goede tekenen waren. “Die Tauros moeten we kalmeren, niet op jagen,” zei hij nog nadrukkelijk, waarop Rhino verontwaardid snoof. Het leek er echter op dat Agami haar taak succesvol had uitgevoerd en spoedig rook hij de flink versterkte geur van de Tauros. Het verraste echter Rhino wiens zintuigen minder sterk waren, waardoor hij wantrouwend naar achteren stapte toen de stier-achtige Pokémon vlak voor hen op de grond terecht kwam met een gedempte kreun. Moeizaam drukte hij zijn lichaam overeind met zijn nog door waanzin geleidde blik op hen gericht. Nou zou de tweede fase van start gaan; deze Pokémon zo te zien beperken in zijn bewegingen dat de derde fase; het kalmeren met behulp van de Styler makkelijker zou vergaan. In ieder geval was de Pokémon al verlamd, maar zou het reduceren van zijn snelheid ook heel nuttig zijn, zodat hij wellicht nóg trager was dan Rhino.

Zelf nam Averill plaats achter de Rhydon, voordat hij de aanval 'Bulldoze' al grommend gecommandeerd had tegen de gepantserde Pokémon. Hij zwaaide flink met zijn gespierde staart en hield zijn blik strak gericht op de kreupele Tauros, totdat de Pokémon zijn lichaam overeind geduwd had en hij een flinke strap tegen de grond uitdeelde. Een hevige beving volgde daaruit, waarbij Averill zich vastgreep aan de staart van Rhino, maar natuurlijk had de andere Pokémon veel minder geluk; hij ving de volledige klap op. Verward loeide de stierachtige Pokémon en verloor zijn recent bereikte evenwicht om vervolgens met een plofje op de grond neer te komen. Nadat de trillingen voorbij waren liet hij de staart van de Rhydon weer los om de Pokémon op te nemen die hen woester dan voorheen aan staarde. Achter hem zag hij echter de schim van Agami opdoemen die vlak over hem heen vloog en vervolgens naast Averill landde. Direct liet ze beschaamd de slierten op haar kop al hangen en likte daarbij de diepe vleeswond op haar staart weer schoon. Ze was schijnbaar gewond geraakt, maar dat was niet iets om je voor te schamen en de wond zelf leek gelukkig niet al te ernstig. Hij gaf haar dan ook een simpele aai over haar kop, waarna hij de twee Pokémon vastberaden aankeek om zich vervolgens weer te richten tot de Tauros. In principe kon Rhino nog een laatste bijdrage aan de tweede fase toevoegen. Weer grommend gaf hij door dat hij zijn Scary Face én Rock Blast moest gebruiken om de Tauros geen mogelijkheid te geven om te ontsnappen en nog extra te vertragen. Op dát moment snoof de doelwit echter woest en stond hij plotseling weer op al zijn vier benen, een teken dat de verlamming al uitgewerkt was. Uit volle haast maakte hij Agami duidelijk dat ze wat ruimte moest maken, waarna hij zelf recht op de Tauros af schoot die hem enkel in het oog had gekregen.

Het was geheel uit het niets, maar hij moest ervoor zorgen dat nu de Tauros weer in staat was om rond te rennen, hij zijn aandacht niet op de Rhydon zou richten. De Pokémon schraapte zijn hoef over de grond en kwam luid loeiend op hem af gestormd, exact zoals hij dat wilde. Vlak voordat de Pokémon zijn flinke horens in hem gezet had sprong hij recht de lucht in en kwam op zijn rug terecht. Dit deed hem automatisch denken aan een attractie die tijdens een evenement had plaatsgevonden met een Tauros waar je een prijs kon winnen als je er drie minuten op kon blijven zitten. Echter had hij vast minder tijd nodig. Hij klemde zijn handen om de punten van de horens en wist door flink aan zijn kop te trekken hem een bepaalde kant op te sturen, ondanks zijn flinke geloei en tegengestribbel. De Rhydon keek inmiddels zo dreigend mogelijk richting de Pokémon, waarna hij zijn poten uitstak en om zijn gepantserde lichaam diverse lichten verscheen die vervolgens rotsen vormde. Door een flinke stoot uit te delen vuurde hij ze telkens op de grond om de Tauros af, terwijl Averill zich uit alle macht op de rug van de Pokémon probeerde te houden. Ugh, het was pittig een spierbonk als een Tauros op dezelfde plaats te houden en zelfs voor hem. Zijn spieren zeurden dan ook flink, maar geen sprake van dat hij nú zou opgeven! Om hem heen zag hij inmiddels de rotsen met een luide klap in slaan en al spoedig een barrière vormen voor de Tauros die niet direct te overbruggen viel.

Toen er geen rotsen meer bijkwamen liet hij de horens los en sprong zo hoog als hij kon de lucht in om op een rots te stappen. Het was hem gelukt, maar niet zonder een bonzende pijn in zijn rug en armen te voelen in combinatie met het vage sensatie van bloed wat uit zijn been leek te druipen. Gewond, vermoeid of niet, maar nú kon hij eenmaal niet meer de boel opgeven. Nerveus keken Agami en Rhino ook toe toen hij zijn Styler erbij haalde en met de 'Capture' begon, door de tol recht op de Tauros af te vuren. Van zijn vorige ervaringen hanteerde hij maar de reeks snelle rondjes die niet té dichtbij de geagiteerde Pokémon kwamen. De lijnen kregen langzamerhand een steeds scherpere witte gloed, terwijl de Tauros steeds heviger tegenstribbelde door op het tolletje af te sprinten. Zijn horens mistten echter keer op keer het voorwerp wat hem scheen uit te putten en zijn bewegingen lomer maakte. Dit zou hem zeker lukken; even volhouden! Zijn armen bonsden wellicht en zijn been bloedde lichtjes door de hoorn van de Pokémon, maar hij was er vast bijna. Steeds sneller maakte hij de ronde bewegingen, totdat de lijnen het lichaam van de Tauros volledig omringde en het flinke geloei tot een eind kwam. Het leek er op het eerste gezicht op dat hij gekalmeerd was met die kalme blik in zijn ogen, maar of dat écht zo was? De geur van Kasper trok echter zijn aandacht en alert keek hij links van zich waar hij nog net de blondje knul zag die tegenover een kalme Tauros stond. Bij hem was het ten minste succesvol afgesloten, nu maar hopen dat het zo ook bij hem was en ze weer rustig adem konden halen. Al was het jammer dat hij Elapi niet gebruik had, maar of hij achteraf nodig was geweest? Eigenlijk niet, hij kon zichzelf als een Pokémon beschouwen.

tag: - | words:  3006 | notes: Late ;V;