Cecille had erg haar best gedaan. Normaal gesproken hield ze zich alleen maar bezig met haar uiterlijk wanneer ze op stap ging, maar dat had ze al een tijdje niet meer gedaan en ze had er eigenlijk best wel weer zin in gehad. Het nieuwjaarsfeest in Lumiose was een mooie gelegenheid voor haar geweest om zich te verkleden, maar het was niet genoeg. Van elke avond van de week naar één avondje per half jaar was even wennen voor de blondine en dus had ze besloten om vandaag maar een beetje te klooien met haar make-up. Niet veel mensen vonden het een vreemd zicht van Cecille – ze waren het immers gewend, maar bij een eerste oogopslag was het vast en zeker wennen voor een aantal, vooral omdat ze zich nog wel eens erg jongensachtig wilde gedragen. Desondanks had het meisje wel nog altijd een laagje make-up op, hoewel het vaak niet echt veel was, simpelweg omdat ze het niet nodig had en ze het waarschijnlijk toch eraf zou zweten wanneer ze wilde trainen. En Cecille wilde best vaak trainen.

Vandaag, echter, besloot ze de dag als een avondje stappen te behandelen en had ze een beetje meer make-up gebruikt dan nodig was. Keuze uit haar kleding had ze niet echt, dus daar hield ze het gewoon gemakkelijk bij; een shirt, broek en haar leren jack. Oké en over de leren jack haar rode bandana heen, want dat was inmiddels een handelsmerk van Cecille geworden. Soms dan gaf ze hem nog wel eens aan Sivar, want het stond hem ongelooflijk schattig, maar vaak had ze hem gewoon zelf om haar nek. Ze had er wel eens over nagedacht om er ook eentje voor hem te komen, maar ze kon nooit een matchende vinden of ze had er het geld niet meer voor.
Enfin, ze stond nu bij het pokécenter te wachten op een afspraak. Niet eentje met Sara, wat men wel zou verwachten wanneer ze vertelde dat het meisje haar vriendin was, maar juist met een compleet vreemde die ze toevallig had ontmoet tijdens één van haar wilde ‘sms een vreemd nummer’ avontuurtjes. Hij was verbazingwekkend genoeg erg vriendelijk en had leuk ingespeeld op haar vreemde uitbarsting. Als dat geen vriendschapsmateriaal was, dan wist Cecille het niet meer.

Het was echter al later dan de tijd die ze hadden afgesproken. Ongeduldig checkte de blondine voor een zoveelste keer. Het was nog geen halve minuut later dan wanneer ze laatst keek. Haar armen sloeg ze inmiddels over elkaar heen. Vier minuten was niet erg lang, maar ze was hier eigenlijk tien minuten te vroeg aangekomen en ze had hem nog niet kunnen spotten. Niet dat ze wist hoe Oskar eruit zag, maar ze had wel een hele serenade voor hem staan houden hier en de enige reactie die ze kreeg was één van een chagrijnige oude vent die haar vertelde dat ze rustiger moest zijn en dat hij niet doof was. Het was ongeveer een minuutje of anderhalf later dat ze een smsje kreeg. Even wisselde ze een blik met Sivar uit, die verveeld om zich heen had staan kijken, en haalde toen haar Holocaster tevoorschijn. Het was een berichtje van Oskar.

“Yo ik sta bij het pokecenter, kom je er zo aan???”

Cecille las het berichtje nog twee keer en keek toen vlug om zich heen, maar ze had zo het gevoel dat Oskar zich niet hier bevond. Lichtelijk geïrriteerd gromde ze. Was hij soms een spelletje met haar aan het spelen? Als dat het geval was, dan was ze zo weer weg hier. Daar had ze namelijk echt geen tijd voor. Het meisje besloot echter om het eerst safe te spelen, mocht ze het gewoon verkeerd begrepen. Daarom stuurde ze maar niet meteen een berichtje waarin ze hem in haar moedertaal voor tien dingen uitmaakte en besloot ze het minder agressief aan te pakken.

“ik sta er al ??? Kheb zelfs heel de litleo king gezongen en een kerel gaf me op mn kop maar je bent er niet ??”

Het duurde eventjes voor de blondine weer antwoord kreeg op haar bericht. In eerste instantie kreeg ze een hele droge ‘wat’, maar na enkele tellen verscheen er nog een bericht, dus hoefde ze niet al te chagrijnig te zijn op het zinloze antwoord. Fronsend keek ze naar het scherm van haar Holocaster. Waarom had Oskar haar niet gezien of gehoord? Ze hadden toch afgesproken in Lumiose, bij het Pokécenter? Cecille wisselde een blik uit met Sivar, die afwachtend in de paarse ogen van zijn trainer keek. “Hij zegt dat hij niks gezien of gehoord heeft, maar schijnbaar staat hij wel bij het Pokécenter,” vertelde ze hem. De Tyrogue fronste nu ook bedachtzaam, proberend dit raadsel op te lossen. Volgens Oskar stond hij bij een Pokécenter, maar zij stonden er ook. Hoe kon het dan dat ze elkaar niet hadden gezien? Waren ze elkaar misgelopen? Nee, dat kon niet, want dat zou betekenen dat de ander al was vertrokken en volgens Cecille zou de jongen er nog moeten staan.

Hij kon er maar niet op komen. Zijn trainer besloot andere maatregelen te nemen, te ongeduldig om nog langer te moeten nadenken. Ze kreeg hier hoofdpijn van. De blondine stapte op de eerste de beste omstander af en sprak die aan. Het was een puberend joch, waarschijnlijk een jaartje of drie jonger dan het meisje. “Yo!” begroette ze hem. Hij keek op en het eerste waar hij haar mee terug begroette was; “ben je niet een beetje te oud om yo als begroeting te gebruiken?” Cecille’s vriendelijke glimlach veranderde in een geïrriteerde gezichtsuitdrukking. Dit was al de tweede keer dat iemand haar in Kalos daar op wees. “Wat de Furfrou? Wat is er mis met ‘yo’?” reageerde ze kwaad. De jongen hief defensief zijn handen omhoog en keek haar verontschuldigend aan. “N-Niks!” sprak hij, duidelijk bang dat ze hem iets aan ging doen door de blik die ze naar hem wierp. Sivar moest er wel om grinniken.

“Tch. Ik wilde je eigenlijk wat vragen,” begon ze, nog altijd op haar tenen getrapt. De jongen knikte naar haar om aan te geven dat ze door mocht gaan. Niet dat ze daarop wachtte. “Ik zou een vriend van me ontmoeten bij het Pokécenter, maar ik zie hem nergens en dat terwijl we allebei aangeven dat we er staan,” legde ze aan hem uit. Cecille hield haar Holocaster omhoog zodat hij de berichten kon lezen. “Ik mis hier overduidelijk iets. Speelt hij soms een spelletje met me of is er iets anders aan de hand?” De jongen kneep zijn ogen tot spleetjes om de tekst te kunnen lezen, kwam toen recht en schudde met zijn hoofd. “Lumiose heeft meerdere Pokécenter. Ik denk niet dat hij een spelletje met je speelt, maar dat jullie gewoon niet bij dezelfde staan,” vertelde de vreemdeling schouderophalend. “Oh,” reageerde de blondine nonchalant. Ze keek een beetje dom naar haar Holocaster en toen naar de jongen. “Nou. Bedankt. Ik bel hem wel.” Hij knikte, wuifde met zijn hand en liep toen bij haar weg, terwijl Cecille naar Oskars profiel ging in het apparaat en toen op bellen duwde. Pas toen ze gehoor kreeg aan de andere kant van de lijn, begon ze te spreken.

“Hey, met mij! Euh, ik hoorde dus net dat er meerdere Pokécenters in Lumiose zijn... Dus, waar ligt de jouwe?”

Ze kreeg geen antwoord. Althans, niet eentje waar ze op gehoopt had. Het eerste wat Cecille te horen kreeg, was een of andere schelle schreeuw. De blondine schrok zo hard, dat ze bijna haar Holocaster uit haar handen liet vallen. Terwijl ze haar ene oog dichtkneep en het apparaat zo ver mogelijk van haar oor weghield, vloekte ze hardop. Sivar wierp haar een waarschuwende blik toe en zijn trainer verontschuldigde zich voor haar gedrag, maar was desondanks toch wel lichtelijk ontzet door de schreeuw in haar gehoorgang. Cecille legde de Holocaster weer tegen haar oor en wilde kwaad fronsend even haar mening geven over wat er zojuist gebeurd was, maar toen ze luisterde naar de andere kant van de lijn, hoorde ze alleen maar vage geluiden en iets dat leek op ‘kom terug’. Er volgden nog meer woorden, maar ze kon niet meteen verstaan wat er gezegd werd. Cecille keek verbaasd naar Sivar, die net zo verbaasd terugkeek. “Ik heb geen idee wat er aan de hand is,” constateerde ze droog naar haar pokémon. Hij haalde zijn schouders op en stelde voor om te beginnen met lopen.

Terwijl de Tyrogue voor haar uitliep, kon Cecille het niet helpen dan te vragen. “Waarheen?” Sivar keek haar aan alsof ze één van de meest domme opmerkingen ter wereld had gemaakt, maar toen ze alleen maar verwarder scheen te raken ervan, besloot hij haar maar zijn plan te vertellen. Lopen naar het volgende Pokécenter, misschien dat ze Oskar daar dan tegen het lijf zouden lopen. Schouderophalend volgde de blondine haar pokémon gewoon, hopend dat hij de weg wel wist naar een ander center, terwijl ze nog altijd de Holocaster tegen haar oor aan hield. Misschien dat ze Oskar zo nog aan de lijn kreeg, hoewel ze het sterk betwijfelde. Na twee minuten besloot ze dan toch maar op te hangen en stopte ze het apparaatje weg. Het zou vast geen nut hebben om hem een berichtje te sturen als hij niet fatsoenlijk kon opnemen.

Een vragenrondje en een wandeling later, verschenen de twee dan eindelijk bij een ander Pokécenter. Lang had het niet geduurd, hooguit zo’n tien minuten, want ondanks dat het een grote stad was, waren er ook veel vriendelijke mensen die hen wilden helpen. “Zie jij iets?” vroeg de blondine aan haar Tyrogue. Hij schudde zijn hoofd. Zuchtend liet Cecille haar hoofd hangen. Dit was niet hoe ze haar dag had gepland...

Nog geen twee minuten nadat ze het zo ongeveer had opgegeven, hoorde ze dan eindelijk een stem in haar buurt. Meteen keek ze op bij de woorden, ervan uitgaand dat ze inderdaad tegen haar werden gesproken, en zag daardoor dat er een jongeman haar kant op kwam gelopen. Hij was breed gebouwd, had zijn zwarte, korte haren op zo’n manier met gel bewerkt dat Cecille het het beste als nonchalant kon beschrijven en had groene ogen die haast om aandacht smeekten vanwege de kleurcontrast met zijn haarkleur. Aan zijn woorden kon Cecille opmaken dat het Oskar wel moest zijn, maar in plaats van vrolijk en enthousiast haar vriend te begroeten, fronste ze meteen kwaad. “Dat is precies wat ik je probeerde te vertellen, maar je nam niet op! Of... Nou ja, je nam wel op, maar ik hoorde één of andere gil..? Je krijgt daar trouwens nog de rekening voor, want mijn gehoorgang is daardoor beschadigd.” Hoe meer ze sprak, hoe beter haar humeur werd, want Oskar had vast wel zijn redenen daarvoor. Bovendien was het net zijn schuld dat vandaag zo mis was gelopen. Het was een beetje allebei hun schuld voor het niet nachecken van de afspreekplek. Misschien kon ze toch maar beter naar Sara luisteren wat betreft haar research.

Voor een tweede keer nam de blondine de jongeman in zich op en liet haar mondhoeken toen omhoog krullen tot een brede grijns. Terwijl Sivar zich bezighield met de Furret nadat zijn trainer het beestje had begroet, begon Cecille vrolijk verder te praten tegen Oskar. “Om heel eerlijk te zijn had ik je me heel anders voorgesteld. Maar vraag me niet hoe anders, want dat weet ik eigenlijk ook niet.” Ze stapte richting de jongen en gooide haar arm om zijn nek – waarna ze met haar andere hand naar zijn gezicht wees. “Je ziet er wel uit alsof ik je als sparringpartner kan gebruiken!” voegde ze er enthousiast aan toe. Vervolgens haalde ze haar hand door zijn haren heen. “En wat een schattig kapsel heb je. Oh, woeps, sorry... Nu heb ik het een beetje... Wacht.” Ze liet hem los en probeerde zijn kapsel met beide handen weer te fixen. Hopelijk vond hij het niet erg, want Cecille zou zich waarschijnlijk niet in kunnen houden met aanraking.

De jongen verontschuldigde zich meteen voor het gebeuren en dat was het moment waarop Cecille besloot dat ze hem wel kon vertrouwen. Hij legde ook meteen uit wat er aan de hand was, waardoor het meisje even fronsend naar zijn Furret keek en probeerde te bedenken wat er met het beest aan de hand was. Nu was Sivar ook niet zo erg bekend met de technologie van deze wereld, maar hij liet zich er altijd in meeslepen en was altijd bereid om iets nieuws te leren. Zo wist hij bijvoorbeeld inmiddels dat de videofoons in het Pokécenter gebruikt werden om te bellen naar familieleden of vrienden die je op dat moment wilde spreken en had hij inmiddels ook wel door dat een Holocaster gewoon een portable versie daarvan was. “Nou dan geef ik de rekening gewoon aan haar,” reageerde ze, haar mondhoeken opkrullend tot een plagerige grijns, terwijl ze haar paarse ogen nog steeds op de Furret had gericht. Ze leunde ietwat voorover om tegen Peridot te kunnen spreken, er niet op lettend dat haar shirt in dat proces ook wat naar voren viel. “Zoals je ziet ben ik prima in orde en zit ik niet vast in een Holocaster, dankjewel. Al snap ik nog steeds niet waarom je erin gilde, maar ik doe ook wel eens dingen die niet te verklaren zijn...”

Cecille kwam weer recht en richtte haar volledige aandacht op Oskar. Nadat ze enthousiast tegen hem gepraat had en zijn haren probeerde te fixen, bood hij al aan om het zelf te doen. Het duurde even, maar de blondine was zelf ook een haarenthousiast, dus dat kon ze wel begrijpen. Oskar vertelde haar vervolgens dat hij alles prima vond, maar dat ze wel van zijn haar moest afblijven. Ze knikte begrijpend. “Deal, maar alleen als jij dat ook bij mij doet.” Aanraking vond ze prima, zolang dat op een liefkozende manier gebeurde. Als je aan haar haren trok of ervoor zorgde dat het in de knoop raakte, dan zwaaide er wat. Het koste haar immers veel moeite om het in bedwang te kunnen houden. “Dus, casanova, had je al plannen voor vandaag of improviseren we het?” vroeg ze aan hem.

Oskar had dezelfde tik als haar. Het viel haar niet op, maar Sivar wel. Cecille krabde ook altijd ongemakkelijk aan de achterkant van haar nek en Oskar deed nu precies hetzelfde. De Tyrogue grijnsde even bij deze ontdekking, maar maakte het verder niet echt bekend. Zijn trainer was niet het type die zoiets zou opvallen. Cecille hield zich daarentegen dan ook bezig met de gesproken tekst van de jongen, waarbij haar grijns even van haar gezicht was gevallen. Ze gaf hem een schouderklopje – die voor de gemiddelde mens meer een klop was dan een klopje – en probeerde hem gerust te stellen. “Er zwemmen heel veel Magikarp in de zee,” begon ze, terwijl ze met haar vrije hand voor hen uit gebaarde. “Maar je bent beter af met een Milotic en daar moet je veel geduld voor hebben.” Ze grijnsde naar hem, hopend dat haar grapje inspiratievol genoeg was om de moed bij hem erin te houden.

Hij vertelde vervolgens dat hij wel iets te eten lustte. Cecille keek meteen op en wisselde een blik met haar Tyrogue uit. “Wij weten precies de plek om lekker en goedkoop te kunnen eten!” Ze had nooit gedacht zoiets te kunnen zeggen over Lumiose, maar ze had toch echt een restaurantje gevonden waar het goedkoop en lekker was. Mensen met een lagere klasse in de maatschappij gingen erheen en laat dat nou net zijn waar zij zich bij bevond. Zonder ook maar te vragen of hij erheen wilde, pakte ze zijn arm vast met beide handen en sleurde hem mee door de straten van de grote hoofdstad. Gelukkig waren ze in de buurt en hoefden ze niet ver te lopen; hoewel ze dat alleen maar kon constateren omdat ze de naam van het restaurant al snel zag opdoeken en niet omdat ze de weg daadwerkelijk kende. “Tada!” riep ze trots, waarop ze naar het grote raam van het restaurant gebaarde. Er stond al in koeienletters afgebeeld hoe het heette, maar Cecille vond het alsnog nodig om het hardop te spreken. “Restaurant Le Meh!”        

Haar woorden schenen te werken, want Oskar was alles behalve gedeprimeerd. Dat dit kwam omdat hij zichzelf er al lang bij neer had gelegd, kwam niet in Cecille op. De jongen was, zoals hij eerder al aangaf, erg makkelijk in de omgang. De blondine kon hem gewoon meetrekken zonder enig bezwaar van hem – iets wat niet vaak voorkwam in haar leven, dus ze besloot dit maar met beide handen aan te nemen. Figuurlijk gesproken dan, want ze had maar één hand nodig om hem vooruit te trekken; hoewel dit waarschijnlijk kwam omdat hij vrijwillig met haar meeging. Hierdoor duurde het echter niet lang voor ze bij het restaurant waren en Cecille het trots aan hem liet zijn. Tot haar verbazing kende Oskar het restaurant al; hij meldde zelfs dat hij het een geweldige plek vond. De zeventienjarige schrok wel even toen ze bij haar schouders werd gepakt, want ze was dat soort aandacht al een tijdje niet meer gewend – afgezien van haar Monferno dan – maar ze pakte het goed op. Als in; ze liet het gewoon gebeuren, want wat moest je anders doen?

“Echt waar?” reageerde ze net zo enthousiast als Oskar. De knuffel verwelkomde ze met open armen – hoewel dat niet kon want haar armen zaten in de knuffel gevangen. Ach ja. “Mooi! Dat betekent dat ik inderdaad goeie tenten hier wee–” Cecille kon haar zin niet afmaken, want dit keer was het de jongen die haar meetrok, dit keer het restaurant binnen. De blondine wisselde een geamuseerde blik met haar Tyrogue, die haar breed grijnzend naar binnen volgde en constateerde dat hij de jongeman wel mocht. In sommige aspecten was hij, wat dat betreft, net zijn trainer. Hij zag dan ook geen rede waarom die twee geen goede, vriendschappelijke band op konden bouwen. Toen Oskar een tafel voor hen wilde regelen, leek hij te twijfelen over het aantal van te stoelen, waarna hij zich naar Cecille draaide en haar mening ook wilde weten. De blondine krulde haar mondhoeken omhoog tot een brede grijns. “Vier!” meldde ze aan de mevrouw aan de balie. Ze plaatste haar hand tegen de hoek van haar mond aan, boog voorover naar de dame en opende haar mond weer. Ze praatte echter luid, wat totaal het effect van haar lichaamshouding teniet deed. “Zorg voor mijn Tyrogue maar dat hij in een kinderstoeltje komt te zitten. Jochie is nog in de groei.” Ze kreeg een vuile blik van Sivar en een gegiechel uit de vrouwelijke medewerker van het restaurant. Missie geslaagd, dus. De vrouw knikte, gebaarde dat ze haar moesten volgen en wees hun een tafel aan. Cecille besloot dat ze nog niet klaar was met haar spelletjes, ging achter een stoel staan en schoof die naar achteren, waarop ze haar blik op Oskar vestigde. “Alstublieft, gaat u zitten,” grijnsde ze naar hem, terwijl ze plagerig naar de stoel gebaarde met haar rechterhand.