Als Cecille geen gebruik had gemaakt van haar wenkbrauwen, had Oskar waarschijnlijk de biseksuele grap niet begrepen. Pas toen hij zag wat ze deed barstte hij in lachen uit. Gelukkig was hij niet vies van dat soort grapjes. Sterker nog, als hij zelf niet zo onschuldig was, had hij er waarschijnlijk zelf ook een hoop gemaakt. Hij deed zelfs een poging om een toevoeging voor Cecille’s grap te bedenken, maar helaas kon hij nergens op komen. Dan maar een ander onderwerp aanslaan.

Het was alsof de blondine zijn gedachten kon lezen, want zij begon ook over credit. Een ander was misschien beledigd geraakt omdat het stiekem helemaal Cecille’s idee niet was, maar Oskar kon het werkelijk geen bal schelen. Zij had de burger besteld en hij de lasagne, dus het was dankzij hun beide dat de lasagneburger nu bestond. “Ja, dat natuurlijk ook!” reageerde hij enthousiast op haar hint naar het krijgen van geld. “Het lijkt me wel zo eerlijk als we minstens twintig procent van de winst krijgen.” Zijn grijns maakte duidelijk dat het maar een grapje was, en dat hij helemaal niet uit was naar zo’n hoog winstpercentage. Als hij een tegoedbon kreeg voor een volgend restaurantbezoek was hij al meer dan tevreden.

De puppy opmerking begreep Oskar niet, tot hij zag dat Cecille haar hand schoonmaakte. Oh Arceus, had hij op haar hand gekwijld? “Sowwy,” probeerde hij zich te verontschuldigen, maar hij had nog eten in zijn mond en was daardoor minder goed te verstaan. Op de vraag of hij ook trucjes kon leren haalde hij zijn schouders op, omdat hij niet weer met volle mond wilde praten.

Cecille haalde haar hele moppentrommel leeg in één post leek het. “Ja, jazeker. Maar ik heb het ook nooit ontkent.” Hij glimlachte, en pakte maar weer een stuk van zijn lasagne. Nadat hij een slok van zijn cola had genomen, natuurlijk. Ondertussen begon Cecille aan de lasagneburger en bouwde ze de spanning op wat haar mening betreft. Oskar zou het irritant vinden, als hij niet zijn aandacht bij zijn eten had kunnen houden. Schijnbaar was de combinatie wel erg lekker, en dat bracht opnieuw een glimlach op zijn gezicht. “Nice. We zouden meer dingen moeten proberen en de recepten verkopen. Gat in de markt, joh.” Oskar was eigenlijk wel benieuwd geworden naar de smaak van de burger, maar besloot om niet om nog een hapje te vragen. Cecille moest er ook nog van eten. Misschien dat hij het bij zijn volgende bezoek wel zou proeven.

Zijn idee om twintig procent van de winst op te vragen was volgens Cecille schijnbaar niet goed. Even was ze bang dat ze zou zeggen dat hij veel te hebberig was, maar toen ze juist het tegenovergestelde riep kwam zijn gebruikelijke grijns weer terug. Echter bracht hij ook zijn hand naar zijn nek, want hoewel het hele gesprek een beetje een grap was voelde hij zich toch lichtelijk aangevallen. “Ik dacht, die mensen kopen alle ingrediënten in en maken het klaar, dat verdient toch wel wat meer geld dan een ongelukje…” Al zou hij het absoluut niet erg vinden om wat meer van het geld te krijgen. Überhaupt om geld te krijgen voor iets klonk niet verkeerd.

Recepten vragen was een oplossing voor het winstprobleem, maar ook daar zag Oskar zo zijn mankementjes in. “Denk je dat ze dat zomaar geven?” vroeg hij zich hardop af. Het leek hem sterk, hoewel hij zich hier al vaker verbaasde. De prijs-kwaliteit verhouding, bijvoorbeeld. “En dan zelf de gerechten maken? Ik denk niet dat dat goed gaat komen, zo goed kan ik absoluut niet koken.” Kon hij dat maar. Dan at hij elke dag lekker en goedkoop, en had hij een vaardigheid waar hij trots op kon zijn. Natuurlijk was hij sowieso wel trots op zichzelf, maar als hij kon koken… Man, dat zou pas geweldig zijn.

Peridot ging achterover in haar stoel zitten, wat Oskar’s aandacht trok. De jongeman keek eerst naar zijn Pokémon en vervolgens naar het bord waar eerst de lasagne had gelegen. Op een beetje speeksel na was het nu helemaal leeg. “Zo, Peri! Jij hebt zitten schrokken.” Hij liet het bijna klinken alsof hij dit een positieve prestatie vond, maar eigenlijk maakte hij zich zorgen. “Ga maar uitbuiken, anders krijg je nog krampen.” Peridot keek hem aan en knikte. Haar gezichtsuitdrukking zag er voldaan uit, en dat deed Oskar dan weer goed. Dat zijn Pokémon klaar was met eten was voor hem een teken dat hij best wat sneller mocht eten. Eerst hadden ze al zo lang op de maaltijd moeten wachten, en nu duurde het al best wat tijd voor het op was. Het leek bijna alsof ze het restaurant nooit meer uit kwamen.

Veertig tegenover zestig klonk Oskar al wat eerlijker, en dus knikte hij. Het recept kopiëren liet hem echter fronsen. “Als in, onder het kopieerapparaat gooien of proberen zelf na te maken?” vroeg hij, lichtelijk verward. “Want voor dat eerste moeten we hem alsnog opvragen. Of opzoeken.” Daarom ging hij er maar van uit dat ze het tweede bedoelde, maar daarvoor hadden ze verstand van ingrediënten nodig en dat had Oskar niet. Hij wist alleen of iets lekker was of niet, en niet hoeveel er waar van in moest om iets lekkers te maken. Hij hoopte even dat Cecille dat wel had maar toen hij zei dat hij niet kon koken, meldde ze dat ze een keer uit een keuken verbannen was en dus nooit meer had gekookt. “Jirachi! Was het zo erg?” Hij dacht dat hij al een brokkenpiloot was, maar hij had nog nooit zo slecht gekookt dat hij niet meer de keuken in mocht.

De lasagne was zo goed als op, en Oskar zag dat ook Cecille de laatste happen van haar burger nu naar binnen werkte. De donkerharige jongen voelde zich voldaan, hoewel er bij hem best nog iets extra’s in kon. Dat kostte echter extra geld, dus dat ging hij niet doen. Wel dronk hij nog de laatste slokken van zijn cola en ging hij vervolgens lekker achterover zitten. “Wat een goed plan om hier heen te gaan,” complimenteerde hij Cecille. Ze had zeker een goede smaak. Of op zijn minst goede smaakpapillen. “Wil jij nog een nagerecht?”

Cecille vertelde in geuren en kleuren hoe haar eerste en schijnbaar ook laatste poging tot koken was geëindigd, en Oskar kon het niet helpen om er even om te lachen. “Brand blussen met wijn? Zelfs ik weet dat dat niet werkt!” Hij nam even een moment om echt goed uit te lachen, en sprak toen pas weer verder. “Goed, dan zal ik het wel bereiden,” zei hij met een grijns. Hij was geen keukenprins, maar hij had wel eens gekookt en dat was te eten, dus een lasagneburger moest lukken.

Cecille hoefde geen nagerecht. Daar was Oskar haar dankbaar voor, want dan kwam hij niet in de verleiding om alsnog een toetje te bestellen. Zo bespaarde hij zichzelf een hoop geld. “Uitbuiken klinkt prima! Ik denk dat Perry dat ook wel waardeert,” zei hij met een grijns richting Peridot. Cecille stelde voor om beschamende verhalen uit te wisselen en ook dat vond Oskar een prima idee. Wel moest hij even nadenken over welke hij moest vertellen. “Ik schaam me best snel, maar het gaat dan ook weer snel over…” zei hij, lichtelijk afwezig omdat hij zo aan het nadenken was. “Ah, ik weet wel iets. Ik heb een keer een date gehad met een meid waarvan ik dacht dat het wel goed ging – behalve dat ik drinken op haar jurk knoeide… Maar na afloop toen ze me dr telefoonnummer gaf, bleek het van een vijftienjarige te zijn. Toen schaamde ik me toch wel een beetje.” Hij had bijna intens zitten flirten met een vijftienjarige. Gelukkig waren ze er op tijd achter gekomen dat het het verkeerde nummer was.

Pijnlijk, dat was wel een goede woordkeuze voor de situatie die Oskar had verteld. Hij haalde echter zijn schouders nonchalant op. “Ach, ze deed er niet vervelend over. Beter dat ik haar aansprak dan een of andere engerd.” Natuurlijk had hij het liefst de meid gesproken met wie hij een afspraakje had gehad, maar het was wel duidelijk dat die geen interesse meer in hem had. Echt een probleem vond hij het niet, want hij had liever dat hij werd afgewezen dan dat iemand met hem om ging tegen hun zin in.

Cecille begon haar verhaal met de melding dat ze zich ook eens heel erg had geschaamd en Oskar had nou al het idee dat het erg interessant zou worden. Toen ze verder vertelde kon hij het niet helpen om breed te grijnzen in afwachting van de clue van het verhaal. Toen dat kwam, sloeg hij geschrokken zijn hand tegen zijn mond. “Oh Arceus!” bracht hij uit. “Ik kan me voorstellen dat je je daar heel erg om hebt geschaamd.” Het bracht echter ook een vraag bij hem naar boven: in hoeverre wisten zijn ouders van zijn seksualiteit? Waarschijnlijk dachten ze gewoon dat hij bi was of zo, omdat hij de ene keer een vriendin mee naar huis nam en een andere keer een vriend. Lang duurden die relaties helaas meestal niet.

“Moet ik weer iets vertellen?” vroeg Oskar. Hij vond het zielig om Cecille met de bittere nasmaak van haar verhaal te laten zitten, dus besloot hij om de aandacht weer op hem te verplaatsen. “Ik ben toen ik klein was een keer heel erg boos geworden op een dame omdat ik dacht dat ze mijn moeder was en me negeerde. Toen ze zich omdraaide en het een wildvreemde bleek te zijn wist ik niet wat ik moest doen. Ik schaamde me kapot.” Dat niet alleen, maar hij was ook nog eens verdrietig geweest omdat hij zijn moeder kwijt was. “Die vrouw werd toen boos op mij omdat ik onbeschoft had gedaan. Mijn ma kwam af op het lawaai en zo heb ik haar teruggevonden.” Als kleine Oskar had hij ook al niet zo veel geluk gehad.

Wat voor Oskar beschamend was, was voor Cecille een veel voorkomend iets. Oskar wist eerst niet hoe hij zich hier bij moest voelen, maar ze deed er niet lullig over en eigenlijk vond hij het wel grappig om te horen hoe zij er mee om ging. “Ik vind het op zich ook niet erg om vreemden aan te spreken, maar dat ze boos werd vond ik minder leuk,” legde Oskar uit. “Het trok nogal wat aandacht van de mensen om me heen en hoewel ik me nooit in kan beelden wat andere van me vinden, voelde ik me toch wel een beetje uitgelachen.” Oskar was eigenlijk heel slecht in dat soort dingen opvangen. Misschien dat hij er beter in was als kind, want hij herinnerde zich nog heel goed hoe hij zich voelde. Dat was overigens ook een wonder: hij herinnerde zich iets goed. Oké, de leuke herinneringen probeerde hij meestal wel in zijn geheugen te griffen, maar dat ging ook niet altijd met succes. Vreemd genoeg ging het beter als er lekker eten bij betrokken was…

Toen Cecille vertelde dat ze zwaaiende mensen wel eens een high five gaf, moest Oskar hardop lachen. “Oh wow, dat is eigenlijk een heel goed idee,” zei hij. “Heb je er ook nog vrienden mee gemaakt, of dat niet?” Als ze dat bij hem had gedaan voordat hij haar kende, had hij zeker contact met haar proberen te zoeken.

Oskar kon direct zien dat Cecille trots was op haar daden en dat maakte hem ook aan het grijnzen. Meestal was hij nogal dense en duurde het even voor een gevoel van een ander tot hem doordrong, maar de trots van de blondine straalde wel degelijk tot hem door. “Vind je het erg als ik het van je overneem?” vroeg hij nadat ze klaar was met haar verhaal. “Het klinkt als de ideale manier om vrienden te maken.” Behalve dat ze ook had gezegd dat mensen boos waren geworden, maar sommige mensen werden overal boos om. Wie werd er nou eigenlijk boos om een high five? “Het klinkt niet als een slechte reputatie om te hebben. Het high-five meisje…” Als hij toestemming had om het over te nemen, dan zou hij natuurlijk de high-five jongen worden, want hoewel hij qua seksualiteit niet veel interesse had in het uitvinden wist hij toch wel heel zeker dat hij van het mannelijke geslacht was.

Even strekte Oskar zich uit – iets waarvan hij niet wist dat het onbeleefd was om het aan tafel te doen, maar hij moest toch iets doen als hij moest blijven zitten? “Ik heb wel lang genoeg gezeten geloof ik. Ben jij klaar om te gaan?” vroeg hij. Zijn blik ging ook naar Peridot, omdat hij zijn maatje natuurlijk niet wilde vergeten in deze keuze. “Ben jij ook uit gebuikt?” Peridot knikte, al liet ze ook haar blik rond gaan alsof ze iets zocht. “Is er iets?” Peridot antwoordde door wat geluidjes te maken en wees met één pootje naar een bordje ‘toiletten’. Ah. “Ga maar, dan kunnen we gaan als je terug bent.” Peridot knikte alweer en sprong van de stoel af, om in de richting te lopen waar het bordje haar naartoe wees. Oskar bedacht zich dat de Furret misschien niet de enige was die een bezoek aan het kleinste kamertje moest brengen. “Als jullie ook moeten, dan blijf ik wel op de spullen letten. No problemo.” Moesten ze niet ook nog betalen…?