Dat Oskar extreem hetero kon zijn geweest, daar had Cecille niet eens over nagedacht. Maar dat was ook een seksualiteit en ze wilde natuurlijk wel weten met wat ze te maken had. Al leek Oskar er wel erg open in te zijn, want hij had tot nu toe nog geen commentaar geleverd op haar biseksuele oriëntatie. Hij zei zelf echter geen flauw idee te hebben, maar dat hij vooral lange dames leuk vond. Ze grinnikte zacht om die opmerking. Niet om hem uit te lachen. Het klonk gewoon vermakelijk. Oh, dat hij er weinig succes mee had was minder amusant. Cecille stopte dan ook met lachen toen hij dat had gezegd. Het maakte de jongeman verder niet echt uit, zolang hij maar iets te knuffelen had en diegene lief was. Met een klein grijnsje begon de blondine nu met het rietje van haar glas Ice Tea te spelen. Hm. Zou ze daar iets mee kunnen? Ze kon hem vast wel ergens mee helpen, right? Ja. Maar niet nu. Nu hadden zij een vriendschappelijke date.

“Ik heb eigenlijk geen idee,” merkte ze op toen Oskar vroeg of daar een term voor was. “Eerlijk gezegd heb ik me niet zo heel erg verdiept daarin.” Tja, ze wist dat ze bi was. Ze wist de meest bekende termen ook. Maar de rest? Nope. Dat zou ze sowieso zelf al niet kunnen onthouden. Toen hij zijn eigen term ervoor uitlegde, begon Cecille te lachen. “Ja, dat kan ik me goed voorstellen,” voegde ze eraan toe. “Misschien kan je er zelf iets korters voor verzinnen tot je het gevonden hebt?” Ze keek hem vragend aan. Hoe zou zoiets te noemen kunnen zijn? Misschien kon ze het opzoeken. Dat het onbeleefd was in een restaurant om met een Holocaster te zwaaien, daar dacht ze niet echt bij na. Ze wilde Oskar helpen en zou niet stoppen tot ze wat gevonden had. Gelukkig hoefde ze niet lang te zoeken, want ze zocht letterlijk op wat hij bedoelde en kreeg wonder boven wonder nog wat ze zocht ook. “Ah, hier staat wat. Mehseksueel? Niet geïnteresseerd zijn in het uitpluizen van je seksualiteit en geen verwachtingen hebben voor je partner.” Of zoiets. Het klonk redelijk als wat Oskar net uitlegde, right?

Hij was niet zo creatief. Cecille wel, maar de honger die ze had werkte een beetje tegen om haar fantasie los te kunnen laten gaan. Wat haar dit keer wel opviel, was dat Oskars hand naar zijn nek ging. Hé, dat deed zij ook wel eens. Als ze zich nerveus of betrapt voelde. Of wanneer ze schaapachtig glimlachte. Was dat ook zijn tik? Ze grijnsde even naar hem, maar besloot het niet op te merken. Ze had immers een andere taak op handen nu. Iets dat verbazingwekkend genoeg niet veel moeite kostte om te vinden. De blondine wist niet hoe, maar uiteindelijk had ze het gevonden en bleek het nog te passen ook. Volgens Oskar dan, want zij wist niet hoe hij zich voelde. “Dus in principe maakt het je gewoon niet uit. Mij eigenlijk ook niet, maar ik voel me niet zo snel echt aangetrokken tot iemand, I guess...” begon ze bedachtzaam. “Al doet een beetje alcohol best veel wonderen. Het zou me niet verbazen als het daaraan lag.” Yeah. Sara was haar eerste crush. En dat had haar best wel even gekost om uit te vogelen. Ze was zelfs uit de kast bij haar ouders erdoor. Goh, wat liefde toch wel niet allemaal voor je kon doen.

Oskars nieuwe cola stond alweer op tafel, maar het eten was schijnbaar nog ver te zoeken. Oskar zelf merkte het ook al op en Cecille kon het niet laten om er een opmerking over te maken. “Misschien moeten ze de ingrediënten zelf nog plukken. Verbouwen ze hier vast zelf,” grinnikte ze. Het duurde wel erg lang. Maar, een lasagna schotel en de grootste burger van de tent verdienden dan ook extra aandacht. “Volgende keer maar een voorafje bestellen?” merkte ze grijnzend op. Ze had echt honger als een Ponyta. Of eigenlijk een Rapidash.

Liefde was moeilijk. Cecille zuchtte. “Breek me de bek niet open,” grijnsde ze naar Oskar. “Het koste me zeventien jaar van m’n leven en een hele hoop one night stands voor ik Sara vond.” Oké, ze had nooit wat gevoeld voor al die anderen waar ze het bed mee had gedeeld. Het meeste was gewoon door toedoen van de situatie; feestjes, alcohol, een hoop (half)blote lijven. Studenten waren gek. En pubers hadden erg last van hormonen, had Cecille geleerd. Niet dat ze het erg vond; ze had zichzelf er immers zo diep in gewerkt dat het toch wel een tijdje duurde voor ze was afgekickt van dat leventje. Bovendien was ze toen zelf nog een puber. De meeste mensen zouden dan ook niet van haar verwachten dat ze zelf toch wel naar romantiek had gesmacht met die speciale persoon, maar dat had ze te danken aan al die zoetsappige films op tv. “In films lijkt het ook zo gewoon en toch zo speciaal! De meeste van die ontmoetingen zullen waarschijnlijk wel plaatsvinden, maar niet zo eindigen...” Zelfs al was Cecille een groot fan van het romantiek genre; ze wist dat een groot deel van die dingen ook gewoon bij fictie bleef. Natuurlijk waren de gebaren naar elkaar toe erg inspirerend voor haar, maar ze mocht de ontmoeting van haar en Sara al bijzonder vinden als het op het echte leven aankwam.

Oskar had schijnbaar niet door dat ze een grapje maakte, want hij geloofde het nog ook. Hij maakte echter zelf ook een grap waar Cecille wel om kon lachen. Het streelde sowieso haar ego. “Dat zijn we zeker. Als dat zo is, dan krijgt de ober van mij een dikke fooi,” grijnsde ze naar de jongeman. Hij vertelde vervolgens dat een voorafje niet verkeerd was en daar knikte de blondine instemmend op. Als ze had geweten dat het zo lang zou duren, dan had ze dat inderdaad besteld. Gelukkig leek het er niet veel later op dat de bediening hun ongeduldigheid door had gekregen, want Oskar meldde dat hij een Taurosburger en lasagna hun kant op zag komen. Cecille draaide zich in haar stoel om en keek naar de jongeman die het hen kwam brengen. Het leek er inderdaad op dat hij deze kant kwam opgelopen... Tot hij een scherpe bocht naar rechts maakte. “Volgende keer meer geluk,” begon de blondine met een voorzichtige glimlach. Ze draaide zich terug naar Oskar. “Het lijkt erop dat we niet de enigen zijn met enorme honger.”

Oskar vertelde dat ze te erg probeerden om het op het echte leven te laten lijken en Cecille kon niet anders dan instemmend knikken, al gebeurde dat wel met een geamuseerde grinnik. “Je moet reviewer worden,” vertelde ze de jongeman. “Dat was namelijk spot on.” Oké, het had wel meer nodig dan een beetje kennis om zoiets te worden, maar Cecille had er het volste vertrouwen in dat wanneer haar nieuwe vriend zich er voor de volle honderd procent voor inzette, dat hij dan nog eens goede recensies kon schrijven. Oskar vervolgde toen dat het wel heel leuk kon zijn om te kijken, zeker met je partner. Cecille zuchtte ietwat dromerig en leunde met haar kin op haar handpalm, diens elleboog nu op de tafel rustend. “Hoe lang ik daar wel niet op gewacht heb,” reageerde ze op de jongen. “Al weet ik niet zeker of mijn vriendin dat soort films wel leuk vindt. Of dat ze films überhaupt wel leuk vindt.” Bij die realisatie hief ze haar hoofd op. “Oh Arceus, wat als ze geen films leuk vindt?!” Zoveel potentiële date ideeën konden dan het raam uit.

Cecille keek verwachtingsvol naar de borden die hun kant op kwamen, voelend hoe haar het water al in de mond liep bij het zien van die burger alleen al. Ook Sivar keek met grote ogen naar het stuk vlees. Helaas was het niet voor hen bestemd en kon de blondine haar maag nog een keer protesterend knorren, want die was inmiddels zo leeg dat het nog wel eens een zwart gat kon worden. Gelukkig was zoiets nou niet bepaald mogelijk en hoefde Cecille niet bang te zijn dat ze haar eigen bestaan en die van anderen in gevaar bracht. Zelfs al was het niet aan haar om hen dan van de ondergang te redden, want koken mocht ze al niet sinds de eerste keer dat ze het probeerde. “Inderdaad,” jammerde Cecille met hem mee, waarop ze haar bovenlichaam op de tafel rustte en haar armen uitstrekte. “Ik vrees dat we nog ‘ns sterven zo!”

De blondine had de woorden nog niet fatsoenlijk uit haar mond gegooid, of ze hoorde het luide geschraap van iemands keel. Met een ruk keek ze omhoog en ging ze rechtop zitten, haar paarse ogen nu glijdend over dezelfde ober die net met het eten langs had gelopen. “Eén lasagna en een Taurosburger? Dit werd net naar de verkeerde tafel gebracht.” Cecille’s ogen werden even groot van verbazing, maar ze gooide haast automatisch haar hand de lucht in. “Taurosburger voor mij!” reageerde ze op de vraag. Het bord werd vlak voor haar neus neergezet en Cecille kon nog net de verleiding weerstaan om haar lippen af te likken. Sivar kon dat echter niet. Maar ze moesten wachten tot Oskar zijn eten ook had. Dat was wel zo netjes, had Sara haar geleerd.

Oskar was het er schijnbaar mee eens; mensen die niet van films hielden, bestonden gewoonweg niet. Ze wilde instemmend knikken, maar toen bracht hij woorden uit die niet geheel golden voor Sara en Cecille. De blondine lachte dan ook geamuseerd om de opmerking en schudde meteen met haar hoofd. “Sorry Os, maar dat geldt niet voor iedereen,” deelde ze mee. “We zijn complete tegenpolen. Hoe ze eigenlijk voor me is gevallen, is mij ook nog altijd een raadsel.” Een grinnik verliet haar mond, maar de glimlach die zich nu op haar gezicht bevond was eentje die aangaf dat ze het wel best vond zo. Ze hield van Sara om wie ze was, niet om wat ze leuk vond. Het was eigenlijk best een wonder dat de blondine gevoelens had ontwikkeld op romantisch gebied, dus ze besloot een gegeven Ponyta gewoon niet in de bek te kijken. “Daar heb je gelijk in. Ik zal eraan denken, dank je!” Ze grijnsde dankbaar naar hem en formuleerde nu alweer een plan in haar hoofd om erachter te komen waar haar vriendin van hield. Al ging ze het waarschijnlijk gewoon direct vragen; daar was ze namelijk meer een held in dan subtiele vragen stellen.

Haar nieuwe vriend was net zo opgelucht en enthousiast om het eten te zien als zijzelf. Hij vroeg echter nog een erg belangrijke vraag aan de ober en Cecille draaide zich meteen om toen ze zich besefte dat een extra bord inderdaad heel handig was. “Voor mijn pokémon ook, graag!” voegde ze aan de jongeman zijn woorden toe. De ober liet weten dat hij ervoor zou zorgen en verdween toen om zijn werk te kunnen doen. Cecille pakte het mes van de bestek weg en zette het toen in de grote Taurosburger, maar een kuch van haar Tyrogue liet haar weten dat hij het niet eens was met de portieverdeling. Cecille keek hem verbaasd aan, maar schoof haar mes een stukje op zodat het nu bijna fifty/fifty leek te zijn. “Krijg je echt zoveel op?” vroeg ze aan Sivar. Ze bekeek het kleine, slanke lichaam van de Tyrogue, maar de enthousiaste knik was de enige bevestiging die ze nodig had. “Nou vooruit, maar wel alles opeten! Anders krijg je geen toetje,” sprak ze de pokémon streng toe. Hij grijnsde schaapachtig naar haar, al wist ze niet zeker of dat was vanwege haar grapje of omdat hij nu aan zichzelf begon te twijfelen.

De twee schone, lege borden werden niet veel later afgeleverd en Cecille maakte er handig gebruik van door het deel van Sivar op te tillen met haar mes en hand en die vervolgens daarop te leggen. Vervolgens keken beiden dankbaar naar de ober en mompelde de blondine er nog een bedankje bij. “Nou,” begon Cecille, waarop ze recht ging zitten en naar de rest van het gezelschap keek. “Eet smakelijk!”

Onweerstaanbaar; dat was een woord die ze wel eens vaker had gehoord over haar, maar Oskar bracht het heel anders dan ze gewend was. Hij meende het om het te menen of hij maakte er een grapje mee, maar hij probeerde er in ieder geval niet mee haar broek in te komen, had ze het idee. Cecille weerspiegelde zijn grijns en liet haar hand even door haar lange, blonde haren gaan. “Dat is sowieso de grootste rede,” reageerde ze een tikje arrogant. “Andere redenen zijn oogverblindend en ontzettend sterk. Oh! En supervriendelijk natuurlijk.” Dat laatste had sowieso wel goed gewerkt bij Sara, toch? Nu ze eraan terugdacht hadden ze allebei best wat geduld voor elkaar over moeten hebben in het begin. Nu iets minder, maar Sara had het meer nodig dan Cecille tegenwoordig.

Nadat Oskar haar hetzelfde had gewenst, nam iedereen een hap van hun eten en de blondine kon het niet laten om een kreun van genot te laten horen bij het doorslikken van de eerste hap. Deze burger was goddelijk! Ongegeneerd nam ze nog een hap en keek toen nieuwsgierig opzij; naar Sivar. Ook hij scheen in trance te zijn door de smaak van de burger en Cecille kon een giechel niet onderdrukken bij het zien van zijn gezicht. Ze slikte haar hapje eten door en opende toen haar mond pas om te praten – niet omdat het beleefd was, maar omdat het gewoon fijner praatte. “Jij vindt het dus ook lekker, hè, Siv?” vroeg ze aan haar pokémon. Deze knikte enthousiast. De blondine glimlachte naar hem en keek toen op naar Oskar, die vermeldde dat ook hij zijn eten wel lekker vond. “Echt?” vroeg ze aan de jongeman, een gevaarlijke grijns nu over haar gezicht verspreidend. “Mag ik proeven? Dan mag jij ook een hapje van mijn burger. Is wel zo eerlijk,” sprak ze tegen hem. Vies van anderen was Cecille nooit geweest... Maar andersom was dit vaker wel dan niet het geval geweest. Al ging de blondine er eigenlijk vanuit dat een indirecte kus met haar een zegen was en de mensen daarom vaak weigerden; ze waren te beschaamd om dat meteen van haar aan te nemen.

Straks werd Oskar nog verliefd ook. Cecille kon er wel om lachen, maar als dat echt het geval was, dan vond ze het erg sneu voor hem. Ze kon wel met hem opschieten en hij was echt een goeie gozer, maar vreemdgaan stond sowieso niet in haar to-do list en zoiets kon ze Sara sowieso gewoon niet aandoen. Daar hield ze teveel van de witharige voor. “No can do maatje, deze Milotic is al binnen gehaald en is niet van plan om terug te zwemmen,” vertelde ze de jongen met een glimlach, om te laten zien dat ze begrepen had dat het maar een grapje was geweest.

Oskar had er geen problemen mee zijn eten te delen; zoals Cecille eigenlijk al had verwacht. Sowieso stelde ze een ruil voor in plaats van zijn eten voor zichzelf in te pikken en hij scheen niet erg vies van anderen te zijn. Toen hij vroeg hoe groot het stukje moest, zei de blondine meteen bij het eerste een ‘jup’, want ze wilde nou niet een helft van zijn overgebleven portie naar binnen schrokken. Bij het commando om haar mond te openen, deed ze meteen wat haar gevraagd werd en leunde ze ietsje naar voren, maar het mocht niet baten. Het stuk lasagna viel van zijn vork – recht op haar stuk van de burger. “Je kan niet echt goed mikken, of wel?” lachte ze naar hem. “Maakt niet uit, op die manier kan ik het ook wel proeven.” Ze pakte haar mes en vork nu weer erbij en sneed voor de jongeman een ongeveer even groot stukje af van haar burger als hij haar had willen geven. Wel zonder de lasagna, natuurlijk. Vervolgens pakte ze het stukje vast in haar hand en stak ze het nu richting Oskar. “Jouw beurt! Mond open!”