Nou zeg, werd Oskar zomaar door de blondine uitgelachen omdat hij gewend was aan traditionele gewoontes. Hij trok een pruillipje, al betwijfelde hij of Cecille het had gezien. De twee werden namelijk al snel afgeleid door hun Pokémon, die veel minder tafelmanieren hadden dan hun trainers. Cecille lukte het al snel om haar Tyrogue onder controle te krijgen, maar Oskar had wat meer moeite met Peridot. Gelukkig was de blondine bereid om hem te assisteren. Nou ja, gelukkig – dit bleek al snel een groter drama te worden. Peridot wist namelijk ook aan haar handen te ontsnappen. “Jeetje! Ben je oké?” vroeg Oskar geschrokken. Hij merkte zelf niet dat Sivar nu ook opstond om zich er mee te bemoeien, maar Peridot zag dit zeer zeker wel. Nu er twee mensen én een Pokémon achter haar aan zaten, besloot ze echter een nieuwe techniek te gebruiken, en dat was onder de tafel kruipen. Op het eerste gezicht leek dit geen beroerd idee, maar zo kon Oskar haar niet in de gaten houden en dat zat hem toch niet lekker. Hij keek onder de tafel, waar zijn Pokémon zich had opgerold tot een hoopje. Ze keek hem verward aan, alsof ze het hele tafereel niet had meegemaakt. “Perry, wil je pleeaase bij ons aan tafel komen zitten?” smeekte hij zijn Pokémon. Iedereen met een gezond verstand had de Pokémon terug laten keren, maar daar was Oskar te naïef voor. En misschien een beetje te koppig.
De Furret bleef even stil, en accepteerde toen zijn aanbod. Ze klom in een soepele beweging terug op haar stoel, waar ze plaats nam met een eigendunkerige glimlach. Oskar merkte het – gelukkig voor haar – niet op. “Kijk eens aan!” sprak hij in plaats daar van vrolijk tegen de andere tafelgenoten. “Ze luistert alweer. En nu blijven zitten, hé?” Dat de Furret haar tong uitstak naar Sivar, zag hij net niet gebeuren.

Arceus, Oskar schaamde zich dood. Hij wist dat Peridot zich moeilijk kon gedragen, maar dit was toch wel dramatisch. De logica die zij in haar koppie had, zou hij nooit begrijpen. Zelfs niet na honderden jaren vriendschap. Wat dat betreft was hij best jaloers op Cecille en haar Tyrogue, want die schenen echt op één lijn te liggen. “Het spijt me van Peridot,” zei Oskar, zijn hand in zijn nek leggend. “Ze is nogal… onvoorspelbaar.” Oskar wierp een korte blik op zijn Furret, waarbij hij haar trots op haar stoel zag zitten. Raar beest. Ach, het had ook wel zijn positieve kanten. Helaas was een restaurant bezoeken er wel een stuk moeilijker door.

“De rest is minder erg, gelukkig,” antwoordde Oskar Cecille’s vraag. Hij keek nog steeds vanuit zijn ooghoek naar de Furret, maar ze scheen zich nu te gedragen. Gelukkig kwam al snel een ober naar hun tafel om de menu’s af te leveren en een bestelling voor drankjes op te nemen. Oskar wachtte netjes tot Cecille had besteld, en zei toen hardop wat hij wilde hebben. “Ik lust wel een colaatje, en voor de dame naast me graag een glas water.” Met zijn duim wees hij naar Peridot, die maar weinig aandacht voor de ober scheen te hebben. Die schreef de bestelling op een papiertje en liep toen weer bij de tafel weg, om zijn werk verder te doen. Dit gaf Oskar de kans om zich weer even tot Cecille te richten. “Ik geef haar maar geen suiker, want ik wil niet weten wat er gebeurt als ze dat op heeft.” Hij grijnsde kort, waarna hij zijn blik op de kaart richtte. Niet dat hij niet wist wat er hier te bestellen was, maar misschien vond hij iets tussen de dingen wat hij wel eens wilde proberen.

Hoe meer Cecille over haar Pokémon vertelde, hoe liever hij ze allemaal wilde ontmoeten. Het kon hem niet schelen hoe chaotisch ze waren, hij mocht ze vast wel. Sterker nog, hij had het vaker op energieke types dan verlegen, hoewel verlegen Pokémon en mensen ook altijd iets met hem deden. Eigenlijk mocht hij iedereen. Behalve onaardige mensen en Pokémon. Oké, dan vielen er nog best veel af, maar hij was alsnog een allemansvriend, al zei hij het zelf.
Oskar had geen flauw idee wie Åsa was, maar het klonk inderdaad alsof ze Peridot maar beter niet kon ontmoeten. Oskar was er eigenlijk banger voor dat zijn Furret de ander helemaal niet mocht dan dat ze samen zo energiek waren dat niemand het meer aan kon. Peridot was erg kieskeurig en zeker in de omgang was ze absoluut niet makkelijk. Oskar had er mee leren leven, want zijn meegaande karakter bood daar de ruimte voor. Minder flexibele personen konden behoorlijk botsen met Peridot.

De kaart was net zo interessant als altijd. Dat betekende dat alles ontzettend lekker klonk en Oskar het liefste alles bestelde wat er op te vinden was, maar toch van binnen huilend er voor koos om maar één ding te bestellen. Natuurlijk wel één van de grootste porties die ze hadden. Een lasagne. Dit was eigenlijk een gerecht voor twee, wat hij dan ook met Peridot zou delen, al at zij voor minder dan één persoon en hij kon eigenlijk wel voor meer dan twee op krijgen. Ze moesten echter eerst nog wachten tot de ober terug was voor de bestelling geplaatst kon worden, en in die tijd werd Oskar gevraagd om over zichzelf te vertellen. Hij schraapte zijn keel.
“Nou, uhm… Naast het bekijken van contests heb ik niet echt hobbies, en dat is inmiddels ook meer dan een hobby want ik doe er zelf aan mee. Wat ik leuk vind, uhh… Mensen? Pokémon? Eten? Nieuwe dingen proberen?” Als dit een date-date was geweest, had Oskar zich dood geschaamd. Hij kwam niet echt interessant over met zijn twijfelachtige woorden. Natuurlijk wilde hij een goede indruk achterlaten op Cecille, maar hij had het idee dat hij daar niet heel erg zijn best voor hoefde te doen. Net als dat zij inmiddels ook al een goede indruk op hem had gemaakt. “Ik vind heel veel dingen leuk eigenlijk. Alleen stomme dingen niet.” Hij verwoordde het wat kinderlijk, maar bedoelde het serieus. “Noem anders eens wat dingen, misschien kan ik je vertellen of ik het leuk vind of niet.”

Dankbaar nam Oskar zijn drankje aan. Hij had best wel dorst gekregen, maar dat was hem niet opgevallen tot hij zijn drankje aan zag komen. Het glas water zette hij neer voor Peridot, die het meteen in haar pootjes nam en de vloeistof op begon te likken. Oskar zelf dronk op de normale mensen manier. Hij nam een paar flinke slokken terwijl Cecille praatte, zodat hij voorbereid was om antwoord te geven. “Bij gevechten voel ik me vaak schuldig dat ik de andere Pokémon pijn doe. Sporten doe ik niet echt actief, maar de meeste dingen vind ik wel leuk.” Hij nam nog een klein slokje. “Als ik een sport zou doen, was het waarschijnlijk worstelen. Ik ben goed getraind door mijn twee broers.” Een brede grijns sierde zijn gezicht voor een moment, waarna die weer plaats maakte voor een bedachtzame uitdrukking. “Op tv kijk ik contests, als ik er de tijd voor krijg. Soaps en series kan ik vaak niet zo goed in komen, maar als dat wel gebeurt dan leef ik meteen honderd procent met iedereen mee. En muziek… Tja. Pop muziek I guess?” Oskar staarde wat afwezig naar boven om het juiste antwoord te vinden. “De meeste dingen krijg je mij wel blij mee. Ik ben wat dat betreft heel gemakkelijk.” Nu waagde de jongen het om een blik op Peridot te werpen, die niet meer dronk en in plaats daar van weer normaal op haar stoel zat. Ze keek naar Oskar alsof ze aandachtig naar hem had zitten luisteren. “Dat lijkt me eerst wel genoeg over mij. Hoe zit het met jou? Favoriete bezigheid? Top drie leukste mensen op aarde? Favoriete plekje op aarde?” De dingen die hij vroeg, waren heel anders dan de dingen die Cecille van hem had willen weten. Het kon immers zo zijn dat zij tussen zijn antwoorden door nog wat zei, maar dat zal pas bekend worden na de volgende post.

Cecille was erg enthousiast over de antwoorden die Oskar gaf. Hij had al verwacht dat ze aan sporten deed, aangezien ze best gespierd was, dus dat kwam niet als een verrassing voor hem. “Het is al wel lang geleden dat we voor het laatst gestoeid hebben hoor, dus ik kan wat stroef zijn,” zei hij snel. Toegeven dat hij misschien een beetje bang was dat Cecille hem pijn deed, deed hij alleen als ze er naar zou vragen.
Haar zusje was blijkbaar ook een coördinator. Oskar zette een brede grijns op zijn gezicht en zijn oogjes begonnen te fonkelen. Mensen ontmoeten vond hij leuk, maar als deze mensen ook nog coördinatoren waren was het al helemaal geweldig voor hem. “Wow! Heeft ze al veel lintjes? Misschien ken ik haar wel van tv!” Oskar dacht er niet bij na of hij misschien te enthousiast was. Het was nog niet zo erg dat hij van zijn stoel opstond, dus het viel nog mee. “Ik wil haar graag ontmoeten,” voegde hij er nog aan toe, alsnog iets minder enthousiast maar nog wel met fonkelende ogen.

Gelukkig wist Cecille antwoord te geven op de vragen die Oskar had gesteld. Of de vragen makkelijk of moeilijk waren had hij niet echt over nagedacht. Het eerste antwoord lag vrij voor de hand: Cecille hield van bewegen. Al moest Oskar toegeven dat als hij een lichaam als het hare had, hij er ook gebruik van zou maken. Zelf was hij ook redelijk gespierd, meer dan de gemiddelde man, al geloofde hij dat zijn breedte ook deels door zijn genen kwam. Diezelfde genen die er voor hadden gezorgd dat hij even kort was als het gemiddelde meisje. Niet dat hij dat een probleem vond.
De suggestieve opmerking ontging hem volledig. Oskar dacht alleen dat ze bedoelde dat haar vriendin ook van sporten hield. “Altijd leuk als je iemand hebt om mee samen te werken,” zei hij met een onschuldige grijns. Vervolgens maakte Cecille duidelijk dat zij wel van Pokémon gevechten hield, en dat verbaasde Oskar eigenlijk niet. Sivar zag er ook goed getraind uit. Hij kon vast heel wat gyms aan. Haar favoriete mensen waren familie en een of andere Sara. Oskar bedacht zich dat dit waarschijnlijk haar vriendin was voor hij domme vragen ging stellen. “Nee, mijn pa en ma staan bij mij ook even hoog, dus dat is niet erg.” Bij haar volgende opmerking over zijn gezelschap, kwamen die stralende oogjes weer terug. “Insgelijks!”

Een favoriet plekje wist ze niet te noemen. In plaats daar van vroeg ze of Oskar ideeën had. Daar moest hij wel even over nadenken. “Ik vind thuis zijn heel fijn. En dan bedoel ik thuis in Oreburgh City. Al ben ik daar heel lang niet meer geweest.” Oskar nam nog een slok van zijn cola. “In Kalos… Tja, dan ga ik ook voor thuis. Mijn broer woont in Ambrette Town en daar woon ik bij in, al ben ik meestal buiten aan het reizen. Ik zou heel graag nog naar de Reflection Cave willen gaan, al kan ik nu natuurlijk nog niet zeggen of dat mijn favoriete plekje is of niet.”

Oskar voelde zich niet geïntimideerd door de opmerking en grijns van Cecille. Daar was hij veel te simpel voor. In plaats daar van maakte het hem enthousiast. Zij wilde hem helpen met het opnieuw trainen van zijn spieren! Dat was alleen maar goed. Hij was minder blij bij het horen dat Cecille’s zusje geen bekende coördinator was, maar ook daar maakte hij geen probleem van. Ze konden nog steeds samen een keertje trainen of iets dergelijks. Hij zou in elk geval opletten of hij iemand tegenkwam die op Cecille leek tijdens een contest. Dit zou een heel stuk makkelijker worden als hij naar haar naam had gevraagd, maar om dat te doen ontging hem volledig.
Het gesprek vervolgde zich. Cecille vertelde dat zij liever buiten was dan binnen. Daar verschilden zij en Oskar dan echt in, want binnen was toch eerder zijn plekje. Niet dat dat een probleem was. “Avonturen zijn leuk maar ik waardeer het toch altijd als ik weer thuis kom,” voegde hij nog toe, waarna het onderwerp van het gesprek over ging op de Reflection Cave. Haar interesse deed hem meer dan goed. “Het zit in de buurt van Geosenge Town. Wat ik trouwens ook een gave stad vind,” vertelde hij. “Ze zeggen dat de steenoppervlakken in de grot zo glad zijn, dat het als spiegels werkt. Het lijkt me prachtig, maar ook heel naar als je er in verdwaalt.” Oskar stelde het zich al voor. De weg vinden in een omgeving met alleen maar spiegels, dat was niet te doen. Hij was ook al eens verdwaald geraakt in een spiegelhuis op de kermis, dus hij kon misschien maar beter iemand met zich meenemen met een goed richtingsgevoel als hij inderdaad de grot bezocht. “Het lijkt me gaaf om er samen heen te gaan een keer!” reageerde hij nog enthousiast op haar voorstel.

Cecille was nog nooit in Geosenge Town geweest. Oskar begreep niet waarom, want hij vond het zo’n geweldige stad. Hoe die stenen zo geplaatst waren zonder de kracht van mensen, dat trok gewoon zijn aandacht. Nou had hij sowieso al een liefde voor gesteenten en alles wat er mee te maken had. Als hij niet zo onhandig was, had hij bij zijn broer een plekje in het Fossielen Centrum geclaimt, maar helaas. Sowieso had hij net zo’n grote liefde voor contests, en als zijn broer al aan archeologie deed, dan kon hij net zo goed zijn andere droom najagen. “Het is heel anders dan de grote steden. De lucht voelt er zelfs anders.” Oskar was niet zo vaak in de steden als Lumiose en Santalune geweest, maar vaak genoeg om te weten dat zijn hart toch eerder in Geosenge lag. “Maar ik denk dat het je ding moet zijn. Ik kan me voorstellen dat iemand als jij liever in een grote stad blijft.” Hij grijnsde breed.

Oskar was blij dat Cecille zo enthousiast was over een volgende ontmoeting, want hij vond het altijd leuk als de nieuwe vrienden die hij maakte duidelijk initiatief wilden nemen om hem vaker te zien. Het gebeurde vaak zat dat vriendschappen vergeten werden en als Oskar iets doodzonde vond, dan was het dat. Hij wilde een laatste slok van zijn cola nemen, maar kwam hier bij tot de ontdekking dat zijn glas en flesje al leeg waren. Een beetje beteuterd keek hij naar zijn glas, waarna hij zich af vroeg of Peridot haar drinken al op had. Die was nog niet eens halverwege met het glas, maar dronk nu al wel iets menselijker dan toen het glas vol was geweest. Ze tilde het op in haar pootjes en hield het zo scheef dat ze er met haar tong net bij kon. Oskar verwonderde zich over hoe dit niet fout ging, maar werd uit zijn gedachten gehaald door een stem. Niet de stem van Cecille, maar een mannenstem. “Heeft u een keuze kunnen maken?” werd de twee gevraagd. De ober keek eerst Oskar aan, waarschijnlijk omdat hij de man van de twee was. “Ja!” riep hij, iets te enthousiast. Hij herstelde zich snel door zijn keel te schapen en zich vervolgens heel deftig te gedragen. “Ik zou graag een lasagne willen delen met mijn Furret.” Hij zette een brede glimlach op, alsof hij trots was op zijn bestelling. Vervolgens was het de beurt aan Cecille om te bestellen. Als laatste kregen ze nog een vraag, namelijk of ze nog wat te drinken wilden. “Ik wil nog wel een cola,” antwoordde Oskar. Hij kon niet wachten tot zijn eten er zou zijn.