{ Hit the road

Ragya keek naar de richting waar ze gegooid had, al werd ze weinig wijzer. Ze stond op een kleine verhoging waardoor ze niet bepaald zag waar ze naar gegooid mocht hebben. Ach ja, het was op zijn best een pokémon, op zijn minst gewoon de grond. Vandaar dat ze ook zonder veel zorgen richting des betreffende blik ging lopen, af en toe moest ze wat struiken of planten aan de kant duwen en struikelde ze bijna over een tak of steen. Gewoon natuurdingen, veel meer vond je er niet. Ze was benieuwt tot hoe ver dit park doorliep, al betwijfelde ze of ze nieuwsgierig genoeg was er achter te komen. Aangezien Ragya er langer over deed om er te komen dan Aldrei was de Ninetales maar verder gelopen. Ze dook onder de struiken door, om uiteindelijk de kleine sprong naar beneden te maken om terug op de begaande grond te komen. Daar stond ze al snel tegenover degene die ze blijkbaar geraakt hadden, en nog een bekende ook. Sólskin. De gouden vos wiebelde even met haar oren en blafte toen, ten tekenen dat Ragya op moest schieten. Zelf keek ze naar degene voor haar. Zij was onschuldig.
De roodharige had de hint begrepen en was verder door gelopen. Zo kwam ze uiteindelijk uit bij het tweetal. Heel subtiel sprong ze naar beneden en keek even op naar de blijkbaar bekende. Al snel had ze door dat ze blijkbaar geprobeerd had een Floyd te vangen. Als de onschuld zelve pakte ze de bal weer op. ‘Ook leuk jou weer te zien’ Het onderwerp van haar mislukte vangst compleet negerend. Dat leek veiliger.

Aldrei was gewoon voor de ander blijven staan totdat Ragya zich er ook bijgevoegd had, gewoon een schattende blik in haar ambere ogen richting de ander. Toen de roodharige er ook eenmaal bijstond en haar pokébal terug had geclaimd kon ze moeilijk gewoon weglopen. Al was het nog altijd een optie die ze in haar achterhoofd hielt, tot nu waren de ontmoetingen met Floyd niet de gemaksvriendelijkste geweest. Maar Sólskin was hoorbaar ook dolgelukkig haar te zien, hoe kon het ook anders? Hij was zo’n sociaal wezen die van iedereen genoot. Nu eenmaal fatsoenlijk op de grond had ze pas de tijd om de ander te bekijken. En tja, er was een kleine verandering. Diens poot zat in het gips. Hoe was hij uberhoud zo ver gekomen met krukken? En iets wat ze nog meer afvroeg hoe zijn poot zo kwam. Niet dat ze het ging vragen, ze kreeg er waarschijnlijk toch geen antwoord op. Daarbij was de ander eerder met zijn vraag, ze hier haar pigmentloze rode ogen weer op. ‘Dus je weet het nog?’ Al was haar toon bevestigend. Om eerlijk te zijn was ze het zelf al bijna vergeten geweest. Hierna knikte ze. ‘Natuurlijk, ik zou je toch nooit teleurstellen?’ Haar toon als de onschuld zelve. Ze zag de voordeel van deze situatie wel in, Floyd leek niet echt in de positie zomaar haar Holocaster te kunnen pakken. Daarbij had ze zeker de naam veranderd, dus mocht hij het apparaat hebben zou hij alle nummers apart moeten lezen om zijn eigen te vinden. Het ging haar niet eens om het nummer, het was niet dat ze Floyd zo graag wou bellen. Je wist maar nooit en de ander deed er zo dramatisch over dat haar koppigheid alleen al er voor zorgde dat ze niet meewerkte.

Jammer genoeg was meneer niet zo vertrouwend. Het had haar zeker apart geleken als hij eens meewerkend deed en hij leefde op naar die verwachtingen. Bij diens woorden keek ze gemaakt verbaast. ‘Auðvitað, ik had niets anders van je verwacht’ Toen ze vrijwel klem gezet werd zuchtte ze even en keek de ander droog aan. ‘Want ik geef mijn Holocaster ook graag aan iemand met losse vingers’ Maar alsnog, Floyd leek op het moment niet bepaald mobiel. Al was er nog altijd het punt van zijn pokémon. Ach ja, het was niet dat ze veel te vrezen had voor haar Holocaster. Vrijwel iedereen had er eentje, maar het ging om het idee. Uiteindelijk haalde ze het ding toch uit haar rugzak en legde hem in de geopende hand. Ze knikte even naar diens been, toch niet kunnen latend er een opmerking over te merken ‘Als ik wist dat je gewond was had ik wel een beterschapskaartje gestuurd’ Er lag een klein grijnsje op haar gelaat.

Mocht Floyd iets met haar Holocaster doen, tjah, ze kon moeilijk de verzekering bellen. Waarschijnlijk kwam hij er dan mee weg ook. Maar goed, ze moest eens wat meer vertrouwen hebben in de mens en er was waarschijnlijk geen andere manier van zijn geloof af te komen. In ieder geval leek hij dat feit zelf te realiseren. Bij de reactie keek ze even schuin naar haar Ninetales, die wat verveeld terug keek. ‘Lijkt me niet zo moeilijk te vinden,’ Like, je kon alles vinden op internet. Ze mocht dan wel vrij hopelijk zijn in techniek maar het moest heus wel lukken. Niet dat ze het echt gedaan had mocht ze het geweten hebben. Hoewel ze nieuwsgierig was had ze weinig interesse in zulke vriendschappelijke gebaren. Er wat simpel over te argumenteren was een ander verhaal, dat was een goede vorm van entertainment. De Ninetales naast haar dacht er duidelijk anders over, hoewel de gouden vos de ander goed in de gaten hielt was ze niet bezig het gesprek te volgen. Yup, je mocht dan wel een soort pokémon hebben die je kon verstaan, als het ze helemaal niet interesseerde had je er ook weinig aan. Toen ze de Holocaster terug kreeg nam ze hem aan en stopte hem al snel weer weg waar ze hem vandaan gehaald had. ‘Nu tevreden Sólskin?’ Ondertussen gebruikte ze de bijnaam al om haar zin te benadrukken. Misschien had de ander het door dat hij Sólskin was, misschien ook niet omdat ze zo vaak haar eigen taal bij haar zinnen mixte. Het was nu eenmaal makkelijk voor die kleine onnozele woordjes.

Ja, waarom niet? Het was niet dat ze in het tijdperk leefde waar je perse iemands adres moest weten van des betreffende persoon zelf. Het was dat ze niet de behoefte had te weten waar Floyd woonde, anders was ze er heus wel achter gekomen door het magische bestaan van internet. Waarom werden alle gesprekken tussen haar en degene voor haar altijd zo ver gezocht? Ze hadden elkaar nu al drie keer tegen het lijf gelopen, waaronder een keer gebeld en eens uit eten geweest, maar het was altijd maar een vaag gesprek wat ze hielden. Het was toch ook vreemd dat de roodharige niet meer verbaast was toen ze uitgemaakt werd als stalker, ze kon immers geen vriendelijkere optie uit Floyd verwachten. 'Nee hoor, en mocht ik dat uberhoud willen heb ik daar Aldrei voor' De gouden vos keek even verontwaardigd op en grauwde wat klagend terug. Toen het echter bleek dat ze geen reactie kreeg ging ze maar verder met haar vorige planning; Floyd maar gewoon kil aanstaren. Toen het bleek dat Sólskin nog niet tevreden was haalde ze haar schouders op. 'Dat vat ik maar op als een ja' Als ze het anders op moest vatten zou ze immers nooit haar zin krijgen, dus dan maar wat oud indies doof zijn.

Waarom hun gesprekken nog zo lang doorgingen, ondanks dat het contact tussen de twee alles behalve aangenaam was, wist ze niet. Het enige wat ze wist was dat ze hier nog altijd stond en haar drang het laatste woord te hebben het betere van haar had. Aldrei was vandaar ook ongeamuseerd aan het kijken naar zowel Floyd als haar trainster. De vos had in ieder geval wel het besef dat ze beter weg konden gaan en moeilijk tegen Herra konden gaan doen wanneer ze een hoger level hadden. De Ninetales bromde dus ook wat toen het leek dat Floyd evengoed door leek te praten. Dit hielt zeker nooit op of wel soms? Inderdaad zou het niet Ragya zijn die zomaar ophield, want ze gaf evengoed antwoord. "Wat ben je toch sociaal" sprak ze redelijk droogjes. "Maar op het punt na dat mijn pony is gestolen niet zo veel, jij nog wat leuks gedaan?" Het antwoord was bitter op haarzelf gericht. Ze zat er immers mee dat Sleipnir weg was en tjah, ze uitte het ook. Het interesseerde haar helemaal niks dat Floyd die info wel of niet zou hebben, maar het was er zo ie zo al uitgegaan voor ze er goed bij nagedacht had.

Eigenlijk had Ragya eerder iets verwacht in de trand van uitgelachen worden. Maar die hoop had ze ondanks het antwoord van de ander niet opgegeven. Het was logisch dat Team Rocket achter de diefstal zat, en hoewel ze al vrij veel van deze organisatie kende had ze geen idee welke idioot Sleipnir gestolen had. In ieder geval moest het hun wel zwaar vallen, de hengst was immers alles behalve een prettig gezelschap als je er niet mee om kon gaan. "Ja, en hij gaat er nogal trots op" antwoordde ze naar de waarheid. Sleipnir was nogal fan van zijn bijzondere kleuring en liep er mee te koop, hij deed ook alsof hij alles aankon en hij vond zichzelf geweldig. Al was hij soms nog een held op sokken. Ze miste die knol wel, al was het maar omdat hij haar vervoersmiddel was.