{ Árás

Ragya had geen idee waarom ze terug gegaan was naar Kiloude City. Ze had er geen nut voor gehad, geen plannen of andere spannende zaken. Eigenlijk had ze deze plaats een tijdje willen ontwijken, al was het maar om het punt dat ze hier eerst vijanden had gemaakt met een koekjesvrouw en daarna Aldrei gestolen werd. Geen fijne herinneringen dus. Maar goed, ze kon moeilijk deze plek blaimen om die situaties. Daarbij was alles vrijwel weer goed gekomen. Ze had Aldrei terug, dat was het enige dat gold. Enkel Sleipnir moest nu nog terug bij het team komen. Ondertussen wist ze wie de dader was, en deels zorgde dit er ook voor dat ze minder ongerust was. Want tjah, zo slecht kon het niet zijn bij Ciro. Ten eerste durfde die dude er niet meer op te rijden en was deze een stuk minder van strenge training dan Nathan. Want tjah, die had er voor gezorgd dat de Ninetales nog altijd anders was als normaal. Gelukkig was het meeste al weer weggetrokken. Ze was eigenlijk zoal haarzelf weer. Ze was altijd uit haar bal, liep gewoon rond en kwam uiteindelijk weer terug. Zoals het hoorde. In het begin was ze niet van haar zijde geweken en was ze nog humeuriger geweest tegenover vreemde. Nu was dit ook weer gedaald naar normale haat jegens alle levensvormen. Nu echter zonder de poging deze meteen te verbranden. Het enige wat er nog was was de nerveusheid rond de dief, alsof ze meer wist dan Ragya. De Ninetales leek ook niks verder los te laten dus iets anders dan het accepteren kon ze niet. Arm ding. Ach ja, lijkt erop dat iedereen zijn stukje van drama nodig had. Maar al met al was de roodharige tevreden met de vordingen. Ze wou weer actiever worden, meer gaan doen. Ze had nog een gym en een hoop andere zooi die gedaan moest worden. Zoals een Murkrow vangen, ze wou graag een leuke flying-type in haar team. Dan zou Sérstakt voor het moment geboxed worden, haar team was al koppig genoeg zonder de roze eend erbij. Misschien was ze daarom naar de drukke stad gegaan, ze hadden nog altijd de friend safari. Ze was er al eens binnen geweest maar had niks gezien, op een wilde Floyd na. En deze was niet te vangen geweest, dus moest ze het nog eens proberen. Ze betwijfelde het dus ook dat assholes haar friend safari pokémon waren, dus een tweede poging was niet mis. Vandaar dat ze naar het gebouwtje toeliep en even floot naar Aldrei, die binnen mum van tijd weer naast haar stond. Diens amberen ogen kruisten de hare terwijl ze de deur openduwde en de Ninetales binnenliet. Hierna volgde zijzelf en keek even de ruimte door. Zoals de vorige keer was het gebouwtje niet zo speciaal geweest en ook nu was de inhoud teleurstellend. Een paar mensen met hun pokémon, sommige leken teleurgesteld terwijl andere vrolijk aan het kletsen waren. Lang bleef ze niet kijken, en liep door naar het parkgedeelte. Eenmaal hierin besloot ze in een keer door te lopen naar achteren, in de hoop dat hier minder mensen waren en meer vangbare pokémon. Aldrei liep nu gewoon naast haar, blijkbaar niet de behoefte hebbend andere pokémon te zien zonder de goedkeuring ze hierna te mogen verbranden. Ragya en Aldrei hadden altijd die manier gehad van elkaar begrijpen, waarschijnlijk omdat ze altijd op elkaars lip zaten. Zo deed de roodharige ook geen moeite een eenzijdig gesprek te beginnen of wat anders. Als er iets was merkte ze het wel, dat was een ding wat zeker was. Na een tijdje begon Aldrei te grommen, een laag en dreigend geluid. “Wat is er? Pokémon?” Aldrei keek op met een sceptische blik; No shit sherlock. En bedankt, partners for life they say. Zuchtend liep Ragya gewoon door, waardoor er ook weer beweging in de Ninetales kwam. Deze maakte nog een bevestigend en nadrukkend geluid, als een ingehouden blaf. “Ja, ik hoor je wel. Maar ik denk niet dat we die pokémon kunnen vinden in deze bush bush of wel dan? Daarbij zit ik nog met een gekneusde arm” Ze hielt haar rechterarm even omhoog, die nu verpakt was met een drukverbandje. De kneuzing minderde niet erg, iets wat de kloppende pijn dus ook niet verhielp. Hoe dan ook, met een gekeusde en pijnlijke arm ging ze dus niet door de struiken woelen. Als er een pokémon hun pad op kwam of Aldrei er een ging halen, allemaal goed. Maar zo graag wou ze ook weer niet weten wat hier verborgen lag. Wie weet waren het toch maar onzinnige pokémon. Maar Aldrei leek er niet zo over te denken. Ze had dan wel geen zin zelf pokémon te gaan zoeken voor het team, naar haar idee hadden ze al genoeg ellende aan die riem hangen, maar er was iets dichtbij en ze moest en zal weten wat het was. Dus met een laatste grom sprong de teef uiteindelijk toch opzij de struiken in, terwijl Ragya maar gewoon besloot door te lopen. Ze zou zo wel merken of het dier gelijk had of niet.

Ondertussen rende Aldrei door het struikgewas verder. Wat had ze ook aan die trainer van haar, een gekneusde arm en hup, ze bleef netjes op het pad. Het was maar goed ook dat zij degene was die het meeste vocht, anders kwam het nooit goed met dit team. Ondanks haar gemopper en geklaag, iets wat ze maar al te graag deed, had ze echt een geur in haar neus liggen. Van wat voor soort pokémon het was wist ze niet, maar de geur was sterk geweest en aanwezig. Waarschijnlijk zaten ze op het territorium van een groep. Ach, wie weet wat ze nog tegenkwam. Maar lang hoefde ze niet te wachten, want al snel sprong er iets uit de struiken en stelde zich op tegenover de gouden teef. Voor haar stond nu een Mightyena, door haar poten gegaan en klaar om aan te vallen mocht het nodig zijn. Aldrei’s amberen ogen gleden even over de ander heen. Leuk hoor, zo’n bontvacht voor haar, maar echt dreigend was het niet. Haar blik werd kil terwijl ze haar kop trots hief, om hierna een dreigende grom te laten. De enige verse geur leek van de teef vandaan te komen, dus ze ging er vanuit dat het wel goed was. Niet dat ze terugdeinsde van een beetje overspel. Zonder enige vorm van angst stapte ze Ninetales dus wat naar voren. Ja, Aldrei was een karakter wel. Ze was trots en straalde dit uit samen met zelfvertrouwen. Ze leek geen angst te kennen in een gevecht en ging die ook alles behalve uit te weg. Ze was fel, strijdlustig en had een ware hekel aan de meerderheid van de wezens op de aardbol. Waarschijnlijk ook degene erbuiten. Ze waren dom, onhandig, nutteloos en liepen alleen maar in de weg. Degene in haar team, en natuurlijk Ragya, gingen wel. Al had ze ondanks dat nog altijd een hekel aan Fenrir. Ze was dominant in haar rol als leider van het team. En ging die niet afstaan aan zo’n trieste Houndoom. Haar aandacht gleed weer naar hetgene voor haar. De teef was slank en gespierd, duidelijk een welgerespecteerd lid van de roedel waaruit ze hoorde. Maar ze leek geen alpha te zijn, daarvoor had ze die dominantie niet. Uit haar gok was het een beta. Zelf had ze wel het verstand uit het groepsbestaan, zo had ze immers ook geleefd voor ze Ragya tegenkwam. Ze was een normaal lid geweest, niks speciaals, ze was immers nog jong rond die tijd. Mevrouw beta-teefje was dus ook een type met zelfvertrouwen. Want ondanks haar gegrom drong ze niet weg, en Aldrei kon zeer goed grommen. Nee, de Mightyena deed precies hetzelfde als Aldrei, de tegenstander inschatten. De beta was zoals opgemerkt slank maar zichtbaar gespierd. Ze was een goede jager voor haar roedel, al was haar soort ook een vorm van aaseters. Zoals meestal bij de Mightyena’s was, waren de teven vrij zichtbaar gespierd. En hoewel ze niet bulk was en er ook niet bruut uitzag was het duidelijk dat ze sterk was. Een dun laagje spieren onder haar pels. Haar pels was een soepel kleur zilver, terwijl de langere vacht een donkergrijs was. Haar ogen glommen rood en stonden koel op de ander gericht. Ze was iets groter als Aldrei, en dat alleen omdat de Ninetales een stuk kleiner was dan haar soortgenoten. Het scheelde maar 10 centimeter, dus daarover konden ze niet beslissen wie er zou winnen. De Mightyena gromde simpel terug, maar met een dreigende ondertoon. Ze wou enkel de indringer uit hun land hebben, en dan zou ze het erbij laten. Zo niet, dan zou ze die pluisbal eens laten zien waarom ze grenzen hadden. Maar Aldrei ging niet weg, alles behalve, nu wou ze zichzelf bewijzen de sterkste te zijn van het tweetal, daar was ze dan ook van overtuigd. Aldrei had haar trainer niet nodig om te zeggen wat ze moest doen, natuurlijk ging het vechten makkelijker met haar, maar ze kon het ook zonder doen. Daarbij kwam haar punt net wat harder door als ze dit zonder hulp deed. Ze zette een stap dichterbij, gromde nogmaals luid en maakte zich klaar voor het gevecht. De Mightyena keek bijna zelfingenomen, alsof die houding haar beviel, en sprong toen naar voren in een Bite. Met een soepele sprong ontweek de goudharige teef. Er was weinig ruimte, maar ze had het voordeel in haar wendbaarheid. Jammer genoeg had de tegenstander dit ook, al was haar manier van vechten net iets directer. Aldrei opende haar muil en er begon een klein, helder licht in te flikkeren. Dit licht groeide uit tot een grote bal en werd uiteindelijk op de tegenstander afgevuurd. Deze werd maar half geraakt, omdat ze zelf ook al naar voren was gesprongen in een Crunch. Haar tanden sloten zich om de schouder van de gouden vos, maar deze liet geen piep. De sterke kaken begonnen zich te sluiten tot Aldrei deze vorm van contact helemaal beu was en een Fire Blast afvuurde. Omdat ze zo dicht op elkaar stonden hoefde ze niet eens te mikken, wat handig toch. Dit dwong de Mightyena wel om los te laten, terwijl ze wat overwelmt naar achteren stapte. Even schudde ze haar dikke pels uit en keek weer op, alsof ze wou zeggen dat het vechten nu pas begonnen was. Deze uitdaging nam Aldrei evengoed aan, want ze reageerde al met een Inferno. Vlammen laaide op vanuit de bodem onder haar poten en verspreidde zich naar buiten. Wat toevallig er ook voor zorgde dat er enkele struiken en bomen in brand kwamen te staan. Hehe, sorry dear, leek haar sceptische blik te zeggen toen de Mightyena zelf ook naar achteren gedwongen werd door de likkende vlammen. Rook begon op te stijgen van de enkele brandplekken, want Aldrei had niet de moeite gedaan ze te doven. Dit leek dus gemerkt te worden door de plaatselijke bevolking. Verderop klonk er gehuil van een andere Mightyena, waarom de beta reageerde met haar eigen Howl. Het was een hard en fel geluid, wat pijnlijk aanvoelde op het goede gehoor van de Ninetales. Blijkbaar waren diens roedelleden het er niet mee eens dat ze allen vocht, ze leefde immers voor elkaar. De watjes. Spottend gromde ze naar de vreemde terwijl ze vooruit liep. De beta was het hier niet mee eens. Ze zou naar haar roedel gaan als dit afgehandeld was. Dat was haar plan. Vandaar dat ze nogmaals gromde, een donkere vanuit haar borstkas, terwijl ze hierna zich tegen de grond aan drukte en naar voren sprong voor een krachtige slag. De Assurance raakte diens doel, maar Aldrei leek het niet de deren en maakte gebruik van de verminderde afstand voor een Flamethrower. Zodra de Mightyena weer met diens poten op de grond stond hief Aldrei haar kop en uitte een lange klank. Het was tijd haar trainer erbij te roepen, ze wou immers niet al het plezier stelen. Daarbij was dit beest voor haar ook geen watje, en dat kon ze waarderen in een tegenstander.

Ragya was een beetje doelloos verder gegaan, gewoon wat aan het lopen. Om haar heen gebeurde weinig spannends, ze zag wat planten, wat bloemen en uiteindelijk een lopende steen. Ze wou nu eenmaal geen tamme steen hebben, dus liet het ding maar weglopen. Het duurde dus ook niet lang dat ze uit haar gedachtes werd gehaald bij de klank van haar pokémon. Ze draaide zich om in de richting van het geluid, en zag daar al rook naar boven gaan. Yup, dat was de hare. Met een zuchtje zette ze zichzelf in een sprintje, ervoor zorgend dat haar arm dicht tegen haar lichaam bleef tegen de pijn. Uiteindelijk kon ze echte het pad niet meer volgen, en werd ze gedwongen door de struiken te gaan. Ongeamuseerd duwde ze wat plantjes opzij en stapte erdoorheen. Daarna viel ze enkele keren bijna over boomwortels en kwam eens vast te zitten in de prikkels voor ze eindelijk in de buurt kwam van haar vos. De rook werd wat dikker en ze herkende de geur van vuur. Voorzichtig stapte ze tussen de dingen door en kwam zo op het prachtige zicht van Aldrei en een Mightyena tegenover elkaar. Haar entré zorgde ervoor dat de zilveren hond op keek. Haar blik was koel en opmerkzaam terwijl ze de trainer bekeek. Het was zichtbaar dat ze het er niet op had dat er nog meer vreemde op hun gebied kwamen, maar herkende dat dit de leider was van haar tegenstander. Hierdoor kwam het dus dat ze ook een bittere grom uitte richting de trainer en een poging deed hier naar toe te lopen. Het was voor haar makkelijker die klein te krijgen en dat diens Ninetales dan gewoon zou volgen na het verslaan van de leider. Hier was Aldrei het echter niet mee eens, want ze vuurde een Flame Burst af. Verward keek de teef op, een hint van irritatie in diens ogen te bekken terwijl ze inschatte wie ze het beste kon bevechten. “Aldrei, doof eerst die vlammen” Droeg Ragya maar op terwijl ze de Mightyena bekeek. Het ware leuke beestjes, misschien niet voor haar huidige team maar ze zou het heus niet verkeerd vinden er eentje te hebben. Daarbij wou ze onderhand eens in de voetsporen van haar familie treden wat betreft pokémon fokken. Misschien was dit een leuk begin. De Mightyena leek ook fel genoeg te zijn van karakter. Waarom ook niet, ze had niks te verliezen. Ondertussen had Aldrei de vlammen gesmoord, en was de Mightyena haar kant op gelopen, grommend. Ragya keek simpel naar haar Ninetales toe, nu eenmaal klaar, en sprak simpelweg de aanval; “Nasty plot en Will-O-Wisp” Meteen reageerde de twee pokémon. Aldrei voerde de eerste aanval bij zichzelf uit, terwijl de Mightyena zich omdraaide zodra ze merkte waar de aanvallen vandaan zouden komen. Maar de Will-O-Wisp, die niet lang daarna kwam, was niet te ontwijken. Grommend probeerde ze de blauwe vlammen van zich af te krijgen, zonder succes. Zodra ze dit doorkreeg verspilde ze er ook geen tijd meer aan en sprong naar voren in een Bite. Ze kreeg het voor elkaar de ander te bijten, om weer snel los te laten toen Aldrei vlammen in haar mond kreeg. Soepel beukte de Mightyena toen met haar kop tegen de schouder van de Ninetales, om haar af te leiden, om hierna hard in diens achterhand te bijten met een Crunch. Vanaf deze positie was een goede aanval afvuren nogal moeilijk, waardoor de Ninetales even gefrustreerd een grauw uitte. “Inferno” schoot Ragya dus ten hulp, iets wat Aldrei dus ook meteen uitvoerde. De tegenstander hielt de vlammen lang vol, maar was uiteindelijk gedwongen los te laten met een klagelijke toon. Ondertussen was het zichtbaar dat het gevecht al zijn schade begon te doen. En hier maakte het tweetal gebruik van. “Fire Blast,” Meteen laaide de ogen van de ander op in diens amberen gloed en opende ze haar muil. De Ninetales liet de vlammen groeien en vuurde ze uiteindelijk af. Hoewel de Mightyena soepel opzij sprong, werd ze toch geschaad door de hitte. De burn die ze nu aan zich had hielp ook niet echt. Toch was ze nog niet berijd zich gewonnen te geven. Ze had een roedel die op haar rekende, maar ze kon het niet laten een goed gevecht te respecteren. Met een Swagger kreeg ze het voor elkaar de Ninetales in verwarring te brengen, zodat ze hierna ook ongestoord verder kon met haar Sucker Puch. De volle slag dwong Aldrei even naar achteren, terwijl ze weer grip op haar situatie probeerde te krijgen. “Hex” Klonk er vanuit de mond van de trainster. Ze ging er vanuit dat richten even moest wachten. Natuurlijk was het type aanval niet zo sterk tegen de Mightyena, maar de kracht zou zeker een goede tik uitdelen samen met die burn. Aldrei leek ondertussen minder sterretjes te zien als voorheen, al leek het nog niet goed te gaan. “Solarbeam” De aanval schoot zich duidelijk en helder af, en raakte de poot van de beta teef terwijl die weg probeerde te springen. Ook zij uitte een grom en begon hierna even kort te blaffen, alsof ze duidelijk wou maken dat ze heus niet zwak was. Dat geloofde Ragya ook zeker, en dat was nu net de rede waarom ze verder gingen. “Maak het af met een Fire Blast Aldrei” De Ninetales sprong naar voren en keek recht naar de Mightyena, om hierna zonder blikken of blozen de sterke aanval af te vuren. De dark type kon niet ontwijken en werd tegen de grond aan gedwongen, haar ogen gesloten. Was het klaar of niet? Ragya besloot het erop te wagen terwijl ze in haar rugzak rommelde tot ze de witte bal vond. Een potential ball, zou goed vanpas komen als de teef gevangen werd. “Kom op Árás, behoor je tot ons team?” Sprak ze meer tegen zichzelf dan de pokémon terwijl ze naar de teef liep. Hierna drukte ze simpelweg de bal tegen diens flank aan, tot Árás erin verdween. Ze hielt de bal in haar hand terwijl deze rond begon te schudden. Hadden ze een nieuw lid of niet? Afwachtend keek ze naar het ronde geval dat heen en weer rolde.

{ Aanvallen door Aldrei }
2x Solarbeam
3x Fire Blast
2x Inferno
1x Flamethrower
1x Flame Burst
1x Nasty Plot
1x Will-O-Wisp
1x Hex

{ Hierbij gebruikt Rag de Potential ball~