I'm so Fabulous

Muk, bijna had hij de Train Pass laten vallen. Hij was weer handig bezig in een overvolle Pokémon Center met vooral minimensjes en hun makers bij hen. Het leek haast op een conferentie voor wanhopige ouders die hun creaties achter wilde laten voor een zeer lange tijd, bewerend dat ze “even” naar de wc gingen. Weer ging hij op zijn tenen te staan om over de flinke mensenmassa de rij te zien, maar helaas blokkeerden vele achterhoofden zijn zicht. Dit was weer eens een geweldige dag. Het was echter duidelijk dat er iets ergs gaande was, maar dat maakte het er meestal leuker op, maar op zulke momenten… niet bepaald. Als het kon dumpte hij ter plekke zijn Pokéballs, liet ze in een mandje achter met de tekst ‘genees ze NU!’ achter. De rij werd met de tijd er niet veel korter op en pas toen er iets onverstaanbaars werd omgeroepen verdwenen er ineens een heleboel mensen. Was er nou omgeroepen dat er aan de overkant van de straat ze hun kinderen zelfs gratis mochten dumpen, of wat? Met enkel een frons liep hij direct door naar een zuster achter de balie die hem verward opnam. ‘Heb je niet de melding gehoord? Onze beruchte Au-Wacht, ben je een Ranger?’ vroeg ze van sceptisch tot zeer wanhopig. Iets klopte er niet aan en al helemaal de gok dat ‘hij’ een Ranger was. Zag ze zijn blik niet, de typische skaterboy kleren en de rij dode lijken bij het treinstation tegenover het gebouw dan niet? “Ja, natuurlijk. Waarmee kan ik helpen?” Met een zwakke glimlach keek hij haar aan en het was duidelijk te zien dat ze wist dat hij het niet was. Alsnog deed ze er doodleuk aan mee. ‘We zijn een Audino kwijt geraakt en we zouden haar graag gevangen willen hebben. Zou je dat voor ons willen doen?’ Ieuwl. Een Audino? Dat roze, schattige Pokémon die de replica van Chansey was, maar dan met kraaloogjes en zonder een over datum zittende ei op zijn buik. Bingo. Die zag hij vooral in de afgelegen steden in Kalos, terwijl Chansey dat juist was in Lumiose en omstreken. Maar goed, hij moest dus deze roze geval vangen en dan zou hij beloond worden? Kwam voor elkaar. “Welke kant moet ik op?” Direct stak ze haar vinger richting de Friend Safari terrein waar er een gerucht ging dat er vele Pokémon gevangen konden worden, en natuurlijk waar Flippy besloot dat een alles vernietigende nachtvlinder een geweldig presentje voor hem zou zijn. Als er nog meer van die erin voorkwamen was het vaarwel tegen dat Audino-geval, maar dan had hij ten minste wat te eten. “Moet te doen zijn, kan diens leven niet garanderen,” sprak Ciro, waarna hij richting de deur liep en de woorden ‘keer niet terug’ hoorde. Ze werd zeker geweldig betaald, oh wacht, vrijwilliger, natuurlijk. “Genees deze Pokémon trouwens. Doei,” Over zijn schouders wierp hij vijf Pokéball’s die recht tegen het gezicht van de opgeluchte zuster neerknalde. Na het verlaten van het gebouw zou ze echter wekenlang in een coma liggen. Dat was juist geweldig, in de ruil voor het vangen van een aangebrande Pokémon mocht zij wekenlang heerlijk slapen. Wie wilde nou niet de coma-therapie van Ciro?

De reeks voorbijrazende ambulances negerend die dachten dat de lijken van eerder nog levensvatbaar waren, liep hij richting het ‘nog’ vredige Friend Safari. Het was een dichtbegroeid gebied en enkel met een zwaai van een identificatiekaart werd hij toegelaten tot een vierkant stuk terrein en kon hij verstoppertje spelen met de Audino. Zij blik gleed langs de hoge grassprieten, maar nergens zag hij de felroze Pokémon opduiken. Hij was toch niet al opgevreten? Arceusdomme. Daar ging zijn lunch en die van zijn Pokémon. Wat als hij nou eens de Pokémon zou uitlokken om eens te verschijnen, want natuurlijk zou een Ranger manier niet slagen. Voordat hij echter de op hol geslagen vuurvlinder zijn gang zou laten gaan moest hij eerst een veilige onderkomen hebben en een enorme kei bood hem die, die recht in het hoekje zat omringd door twee hekken. Als dat in de fik vloog werd er straks Ciro Kurry geserveerd of Ciro Steak, hopelijk wel met Wasabi of chilisaus. Nogmaals keek hij om zich heen, maar er was niets meer dan een suffe grasvlakte en wat suffe hekken. Hij slaakte een zucht en nam maar plaats achter het stuk rots met Nambu’s Pokéball in zijn hand. Dit werd vast geen fijn moment voor de Volcarona om de plek weer te zien waar hij –Flippy kennende- door een leger Charizard’s verminkt werd en werd opgesloten in een Pokéball om vervolgens door een onwetende iets oudere minimens gebruikt te worden om tegen een roze zachtaardige Pokémon te zoeken en deze op zijn beurt te verminken. Ach, op zijn minst kon hij al zijn frustraties uitlaten en dit gebied vormen tot een kolkende vlammenzee. Een grijns sierde op zijn gezicht bij de gedachte dat de vlammen diverse exotische Pokémon zodanig zouden afzwakken, zodat hij enkel een Pokéball tegen hun kop hoefde aan te tikken, of nog beter... tegen hun achterwerk. Dag, waardigheid. Oké, focus! Ciro gooide de Pokéball van de Volcarona ver van zich af, alsof het een granaat was.

Na een oogverblindende flits kwam de nachtvlinder woest tevoorschijn en sloeg zijn rode vleugels flink op-en neer, de plek tot zich nemend. Hij drukte in de tussentijd zichzelf tegen de rots en telde tot vijf, het moment dat Nambu tekeer zou gaan. Een, twee, drie, vier… V-Vijf.. Zes? Niets. Ciro had om willen kijken, maar wist uit te glijden en de kei daarmee naar voren te duwen. Muk. Muk. MUK! De klap lanceerde hem de lucht in, waardoor hij direct in de vier, korte zwartkleurige poten van Nambu terechtkwam. Recht keek hij in de ogen van Giratina, oftewel een paar-herstel, zestal ogen die verward, maar vervolgens rood gloeiden. “Dit beeldde je niet in je fantasieën in? Wacht…” Het opvangen van een ander was meestal romantisch, maar op dit punt was het niet toepasselijk. Beschamend keek hij Nambu aan. “Oja, je bent een man en een… AAAH!” De Pokémon krijste luid en direct trok hij zich los uit diens greep. Zo snel als hij kon rende hij de grassprieten in en sprong over het laagstaande hek, terwijl de nachtvlinder vele vlammen op hem afvuurde die alles om hem heen aanstak. Niet veel later werd hij niet meer omringd door gras, maar flinke vlammen wat tellen geleden een droom was, maar nu niet al te gunstig uitkwam. Waarom moest dít hem weer overkomen? De jongen rende nog sneller weg, maar de nachtvlinder had hem binnen enkele tellen bereikt en vuurde een vlammenzee op hem af. Hij wilde voor deze keer niet in vuur en vlam staan! Echt niet. U-Uhm, snel.. schild!

Hij dacht iets te zien wat iets anders dan aarde en grond was en greep het bij twee uitstulpingen wat op achterpoten leken en hield deze vlak voor zijn gezicht. Gespannen sloot hij zijn ogen, enkel om een tel later te zien dat hij nog in orde was en enkel een wit bolletje aan iets roze aanbrandde, zoals de staart van een Charizard. “Oeh, is dit een subform van Chari-“ merkte hij met een glimlach op, maar de volgende tel bewoog het onderste gedeelte van de roze schim omhoog en mepte flink tegen zij gezicht aan. “Muk beest!” Direct deelde hij een mep tegen het gezicht van de roze schim uit, waardoor deze stopte en hij het geval met beide handen los liet, vlak voor de woeste blauwe ogen van Nambu. Wacht, dit was de Audino! Met een frons keek ze naar de vuurvlinder en toen terug naar de knul met een blik die om een reden vroeg. Ciro kon deze Pokémon de deal van zijn leven geven, letterlijk ‘’en figuurlijk. “Ga in deze Pokéball en dan blijf je leven, deal?” Direct had hij een lege Pokéball tevoorschijn gehaald en hield deze vlak voor haar gezicht. ‘Grmpf,’ Direct tikte ze de Pokéball weg, recht in Nambu’s gezicht. “NEEEE!” Gilde Ciro haast, tegelijkertijd om het verlies van een Pokéball en zijn leven. Oja, en de Audino die zijn ‘Rangerschap’ verpest had, maar eerst… Wegrennen! Zonder de rest van zijn Pokemon kon hij eenmaal weinig uitrichten en nam hij dus de benen, terwijl de Audino vast als voer zou eindigen en heel Kiloude City zou cosplayen als de oppervlakte van de zon. Als een gek wegrennend had hij pas na een minuut door dat hij niet ten dode geschreven was en met een frons liep hij het stukje terug.

Verrast keek hij op toen de Audino op de grond lag, met haar kop overeind steunend en de ander over haar buik, terwijl ze ‘schattige’ knipogen aan het insect gaf. Ze was geen ‘French’ girl en een nachtvlinder kon al helemaal niet tekenen. “… Dit wil ik niet zien,” mompelde Ciro, en keek toen naar Nambu die gevleid leek en met een lichte blos op zijn ‘wangen’ naar de Pokémon keek. Gatverdamme, Pokémon liefde. Wacht, voelden zijn Pokémon zich ook zo als hij met Jeanne omging? Het was erger dan het kijken naar soaps. “Kom op, Nambu….” De Volcarona reageerde amper op zijn stem en bleef volkomen verliefd naar de roze Pokémon staren. Hoe kon je de aandacht trekken van een verliefde man? Ciro zuchtte luid en haalde maar wat boterhammen tevoorschijn, maar haalde het brood ervan af en zwaaide met stukjes kipfile naar de Pokémon. “Dit mag je hebben als je dat mormel verslaat. Deal? Daarna mag je doen wat je maar wilt, BUITEN mij te vermoorden,” Ja, hoor. Het vlees werkte en de Volcarona scheen weer zijn oude zelf te worden die graag iedereen en alles wilden aanbranden. Hmm, achteraf niet zo handig geweest, maar het was beter dan een verliefde Volcarona. Ja, zo wanhopig was Ciro wel met deze ‘Ranger-opdracht’. “Quiver Dance en Bug Buzz combinatie,” Dit moest de allereerste keer zijn dat de Pokémon deed wat er van hem gevraagd werd en wapperde flink met zijn vleugels om een reeks vlammen om hem heen te verschijnen, waarna de Volcarona een luid geluid produceerde. Tijdens de commando was de Audino al naar Ciro toegerend en tikte hem naar voren, zodat hij de aanval zou opvangen. Rot actie.

Zo snel als hij kon, greep hij de Pokémon bij diens oren en gebruikte haar nogmaals als schild. Als een gek bewoog ze haar poten op-en neer, maar nadat de aanval raakte opende ze haar bek weer en liet eveneens een luid geluid horen wat op Disarming Voice leek. “Oké, laten we lekker dansen op haar… gezang, Fiery Dance!” Verontwaardigd door Ciro’s woorden draaide ze haar kop zover mogelijk naar hem om en begon keihard tegen hem te gillen. “Arceusdomme, Muk.. ding!” Zelfs Frans Bauer zong beter! Met een van pijn samengetrokken gezicht wierp hij de Pokémon dan van zich af, recht in de reeks vlammen die de Volcarona losliet. Een effectieve, pittige dans. ‘’ Au-Audino!’ sprak de Pokemon in paniek en wist de vlammen net niet af te weren met haar oren. Met een klap kwam ze neer op de grond en besmeurde de aarde haar felroze vacht. Woest veegde ze het uit haar vacht en stapte ze weer op de nachtvlinder af en trok haar achterpoot wat in met haar poten bij haar wangen, terwijl ze zo schattig mogelijk probeerde te kijken. Was dat niet.. Baby-Doll Eyes? Het scheen effect te hebben bij de nachtvlinder die zich niet meer verroerde en enkel zijn bovenste paar poten naar zijn eigen wangen bracht. Serieus? Zijn Volcarona hield van schattige, kleine Pokémon? Of beter gezegd, viel erop? Gatverdamme.

Direct doorbrak hij de koppel dromen van de nachtvlinder en deelde een trap uit aan de Audino die recht tegen diens kop aan knalde. Ze greep echter op tijd aan zijn kop vast en keek hem zeer zoet aan met haar oortjes hangend. Nee, Ciro wist waar dit heen ging. Ze brachten hun koppen al naar elka-Dit is niet oké! Direct sprong hij naar hem toe en drukte de plakjes kipfile tegen het gezicht van de Volcarona aan. “Vlees, remember?” De Audino deelde gelijk al een mep naar hem uit, maar met zijn elleboog duwde hij haar van de nachtvlinder af. “Sorry, zo schattig ben je niet en Nambu is niet op zoek. Hij  heeft al iets met vlees, helaas,” snauwde Ciro haar geagiteerd af, waarop ze hem nijdig aan keek. “Hurricane,” Woest door Ciro’s actie vuurde hij degelijk een flinke wervelwind af, maar op zowel hem als de Audino, waarna hij een vlammenzee eraan toevoegde die beide zouden braden. Gereed om er een einde aan te maken liet hij een laag vuur over zijn lijf verschijnen, waarna hij direct op de twee afschoot. Zijn kleren gingen naar de maan door de hitte en flinke brandwonden ontstonden op zijn én Audino’s lichaam. Terwijl ze met flinke rukwinden boven de grond draaide had ze echter kracht genoeg om hm te meppen en uit te schelden in haar Pokémon taal. Nog beter was toen de nachtvlinder recht op hen afschoot. Doei, leven. De Pokémon mistte op wonderbaarlijke wijze hem en raakte enkel de Audino, maar wist met zijn snelheid de Hurricane te doorbreken. Verblind door woede deelde de Volcarona vijfmaal zijn Flame Charge uit, totdat hij zijn fout in zag. In de tussentijd lag Ciro half aangebrand in het gras, omringd door een zee van vuur en kostte het hem veel moeite om overeind te komen. Hij wist al dat hij een tijdlang nog last van de brandwonden zou hebben en… Hmm, wat was die heerlijke gebraden geur? Wacht. Dat was de Ciro Biefstuk. Jammer dat hij zichzelf niet mocht opvreten.

Inmiddels ging de nachtvlinder over op een Flare Blitz en raakte daarmee tweemaal de liefde van zijn leven, voordat hij de geroosterde roze Pokémon zijn kant op wierp. Ciro’s gezicht werd bleekjes toen hij haar hem zag naderen. Nee, alstublieft niet, nee, nee, NEE! Zijn hoofd begaf het onder het flinke gewicht van de Audino en uitgeteld lag hij in het gras. Door de klap was wel een lege Pokéball de lucht in geschoten en knalde deze tegen het gebraden lijk van de Audino aan. Met de nachtvlinder woest op hen afvliegend slurpte het voorwerp de roze Pokémon des doems in en begon deze heen-en weer te bewegen.