Burning on the inside

Hij had het zichzelf ondertussen meerdere maken gevraagd waarom hij dit zou gaan doen, maar waarom ook eigenlijk niet? Een Pokémon voor iemand anders vangen, iemand die zelfs er gek genoeg was om dorpen, waarschijnlijk zelfs steden neer te branden. Hoezo gek in zijn hoofd? Niet iedereen deed dat wie wel goed daarboven, in zijn of haar hoofd was. En wat de jongen van plan? Hem een verdomde fire Pokémon vangen en deze geven. Ja, natuurlijk zou dat helemaal goed komen, dus niet. Ach, hij had het zich nu al bedacht om te van doen en was niet van plan om het nu te veranderen. En trouwens, het was wel ergens gunstig voor hem in dit te doen. Het kon net een soort van training zijn namelijk voor zijn Pokémon, iets dat hij natuurlijk altijd wel goed vond. Welke het zou worden, zou hij eenmaal daar aangekomen wel zien. Toen de groenharige er namelijk voor de eerste keer was gekomen had hij ergens een Pokémon gezien welke verdacht veel op een fire type had geleken. Hij kon het altijd fout hebben, maar dat was dan wel zo te zien, hoopte hij in welk geval. De laatste, daarbij ook de enige keer dat hij in de friend safari was geweest was toen de groenharige Lugus had gevangen. Hij had op de Lucario daar na geen andere Pokémon gezien, dus dit was nu wel ook nog eens een mooie kans om het te gaan bekijken. Hij had gehoord dat het voor iedereen ander was, welke Pokémon zich wel en niet lieten zien dus het was eigenlijk wel altijd voor iedereen een verrassing. Maar nog, hij moest echt eerst van zijn kont gaan afkomen en naar Lumiose gaan, om daarna de trein te nemen naar Kiloude City. Maar de zin daarvoor, die had hij echt gewoon niet. De afgelopen tijd was er zoveel gebeurd, waarvan hij bij sommige dingen gewoon weigerde hij gewoon te geloven. Omdat het zo onrealistisch was en stom. Omdat hij zich dood ergerde aan bepaalde personen die daarmee te maken hadden. Een zucht kwam uit zijn mond. Hij kon het wel blijven ontkennen, het vermijden of wat dan ook, maar toch was het gewoon de harde waarheid. Het deed hem geen pijn, absoluut niet, maar het was gewoon.. Tja. Hoe kon hij het eigenlijk gaan beschrijven? De groenharige had werkelijk geen idee. Hij kon het er maar enkel op houden dat het een onrealistisch iets had, zo dacht hij er nog steeds over. Zonder het door te hebben gehad was hij helemaal in gedachten verzakt, naar het plafond starend in die tussentijd. Alles even aan het nadenken wat er aan de hand was, gedachten even rustig op een rijtje gaan zetten hielp daarmee prima. Hij had een broer, of zo werd tegen hem beweerd. Hij was in een maand na bij Team Rocket gehoord te hebben al meteen een agent geworden. Wat zou er nog meer gaan komen? Dat was niet te voorspellen en enkel dan maar aan te zien, als dat zelfs nog een optie was. Zijn hand ging even over zijn gezicht, daarbij was het te voelen toe deze over het litteken gingen dat op zijn wang zat. Waarom was dat toen gebeurd? Van alle mensen, haar. Ach, hij was er wel blij mee dat het in welk geval niet Riddle was geweest. Hij zou dan zich echt geen raad ermee weten wat dan te doen. Hij hield het maar voor zich dat zij dat nooit ging doen, dus het maakte de gedachte wel wat beter. Hij keek schuin naar de klok op het nachtkastje, welke ondertussen aangaf dat het al een uur ´s middags was. Al wou hij het liefste weer zich achterover laten vallen, een luie dag hebben maar er waren ook nog andere dingen die gedaan moesten worden. Niet enkel een Pokémon gaan vangen die wel kon gaan wachten, het leven ging gewoon verder en hij wou bijvoorbeeld ook snel de gym gaan uitdagen. De vijfde, een elektrische gym. Toevallig nog eens in Lumiose, iets dat hem eigenlijk nog wel eens mooi uitkwam, misschien dat er mensen afwisten hoe Klaus vocht. Hij kon wat in Team Rocket zelf gaan rond vragen, maar er waren ook wel mensen die hem vast en zeker hadden verslagen eerder. Vast wel iemand die hij al kon, en zo niet was het maar echt goed op onderzoek gaan. Onvoorbereid in het gevecht gaan was namelijk niet echt het beste plan, al had hij dat wel min of meer gedaan bij de vorige vier gyms, had hij deze gewoon gewonnen door typevoordeel en omdat hun levels niet al te hoog waren. Nu zou er een verschil zijn, sterker, een andere gevechtstijl dan de andere gyms. Het bleef Team Rocket, de meeste mensen vochten er vuil dus dat was wel eigenlijk wat de groenharige jongen ervan verwachtte. Het bed voelde te prettig aan om omhoog te komen, waardoor hij zuchtte. Zo ging hij echt helemaal nergens komen zeg, met deze motivatie. Ja, de hoeveelheid motivatie de groenharige nu had was gewoon zoveel geweest dat hij niet eens overeind wou komen. In andere woorden, hij had dus echt dat totaal niet en was op het moment gewoon extreem lui en wou niets doen, zelfs al zei hij de hele tijd tegen zichzelf dat hij iets zou moeten doen. De dag nuttig gaan maken. Ugh, moest hij dit echt gaan doen? Ja Nathan, doe eens wat nuttigs. Al bleef hij dat zichzelf toespreken, hielp het hem niet echt iets te gaan doen. Hij zuchtte kort, probeerde overeind te komen maar zodra hij enkel zijn handen zo had geplaatst dat hij overeind kon gaan komen voelde hij alweer de wilskracht afnemen. Hij zou dan nog maar even blijven liggen, als het toch niet ander ging werken. Even liggen en daarna over een uurtje of twee wel echt iets gaan doen. Hij had nog tijd zat, dus daar hoefde hij zich geen zorgen over te gaan maken, tenzij de jongen ging verslapen, iets dat natuurlijk ook nog kon gaan gebeuren.

Hij sloot zijn ogen maar, misschien dat de jongen wat slaap kon vatten in de middag. En als dat niet het geval was.. Dan zou hij maar gewoon het bed gaan uitkomen. Hoeveel andere opties had hij? De hele dag maar in bed blijven liggen klonk ergens wel aantrekkelijk, maar dat werd gewoon zo saai. Er moest rust en geduld voor zijn, vooral dat laatste had hij niet altijd en dan als hij het wel had, was het niet genoeg voor dingen zoals dat. Ineens voelde hij hoe iets op het bed kwam, eerst nog geen zin te hebben om te gaan kijken deed de groenharige dat uiteindelijk toch wel om bij het voeteneinde Chryses aan te treffen. Hij glimlachte lichtjes bij het zien van de Luxray, het drong hem langzaam tot Nathan door dat hij de laatste tijd niet echt zoveel tijd meer had doorgebracht met de Gleam Eyes Pokémon. Waarom was dat eigenlijk? Tja, ergens vond hij Deimos en Agrona maar gewoon grof gezegd leuker. Dat was wel het enige wat hij erover kon gaan zeggen. Het was nogal gemeen voor de shiny, dat wist hij maar al te goed. Al kon Nathan er niet echt bepaald veel aan gaan doen. Oké. Hij zou deze dag zoveel mogelijk met de Luxray omgaan, dat verdiende de overmaatse kat van hem wel eens. Immers zonder het beest had hij Deimos niet gevangen. Misschien ook wel, maar dan was dat dan wel heel ander gegaan en ook nog een stuk onhandiger. Lugus kon hem niet veel helpen door zijn zwakte naar vuur, Aella had hij destijds nog niet en op deze manier kon hij nog wel eventjes doorgaan over de rest van zijn Pokémon. Het punt was gewoon dat dingen zonder bepaalde Pokémon waarschijnlijk wel heel erg anders waren gelopen. Hij glimlachte kort bij deze gedachten, het leven was gemakkelijker gegaan,maar ook moeilijker zonder hem. Dit liet hem wel ergens afvragen, hoe zou een wereld zijn zonder Pokémon? Het leek de groenharige jongen werkelijk een vreselijke plek om te zijn, misschien zelfs een saaie plek. In welk geval, hij was er echt blij mee dat dat niet het geval was bij hem. Toch kon hij zijn gedachten er niet van zetten, hadden andere wezens? Of zat het juist weer heel erg anders? Hij ko het zich enkel gaan afvragen, er was toch niemand die echt het antwoord erop zou gaan kunnen weten. Of als dat wel zo was, was het meer waarschijnlijk dat dit persoon niet geheel lekker was in zijn hoofd en ook nog beweerde dat Magikarp iets nuttigs konden doen. Het enige wat ze konden was Splash en als eten dienen. Nathan had meer voorkeur aan de tweede optie. Over eten gesproken.. Nu hij daaraan dacht had hij eigenlijk best honger, waarna het tot zich doordrong dat hij tot nu de hele dag nog niets had gegeven. Misschien dat hij zich daarom zo duf voelde. Niet echt een geweldig iets om de dag mee te beginnen, boor hem dan. Wacht, waar dat hij eigenlijk in de eerste instantie aan? Geen idee, ach, het zal wel. Eerst maar eten, misschien dat wat eten in de maag hem wakker maakte. Hij kwam overeind, iets dat meteen als een onmogelijke opdracht voelde. Hij kon nog van het bed af gaan rollen, zijn kop tegen de muur stoten. Dan was hij of goed wakker, of het was een on gelukkig plekje en deed het nogal veel pijn. Welke het dan eigenlijk mochten zijn, beide dingen klonken niet als een heel erg slim en helder idee. Hm, dan was het maar wat anders gaan doen. Wat dat mocht zijn, zichzelf in het gezicht slaan en dan wakker worden.. Nee, iets waar geen geweld in voorkwam graag. Hij probeerde het serieus zo miniem mogelijk te houden dat hij weer een verwonding of dergelijk kreeg. Want het was echt niet prettig voor hem hoor, als het hem zo, op deze manier zo vreselijk goed dus niet ging helpen. Ugh. Hij schudde met zijn hoofd, werkte min om meer om wat meer wakker te worden en kwam uiteindelijk toch wel langzaam overeind. Zijn groene haar zat warrig als altijd, dus daar hoefde hij eigenlijk wel nooit wat aan te doen, iets dat wel scheelde voor hem. Oké, deel een was gelukt; het overeind komen. Nu nog het bed zelf gaan uitkomen en andere dingen gaan doen. Bij het zien van een verbaasde Chryses grinnikte hij even kort, waarna hij zijn hand uitstak om de katachtige rustig te aaien over diens koppie. Hoe groot het beest wel niet mocht zijn, nog was de Luxray een kat en die vonden dit meestal wel prettig. Een knorrend geluid, of hoe dat dan ook was te noemen klonk diep vanuit de keel van de Gleam Eyes Pokémon, welke het zoals verwacht wel prettig vond dat dit ook eens werd gedaan. na een enkele minuut kwam hij echt uit het bed, een opgaven die hij zichzelf moeilijker had laten lijken dan het echt was geweest. Hij zuchtte kort, gewoon omdat hij vaak genoeg de kleine dingetjes echt een enorm groot probleem, of grote opgave maakte. Iets wat hem dan juist demotiveerde om het te gaan oplossen of doen. Of hij kon gewoon lui worden genoemd, iets dat wel ergens een waarheid in had ja. Hij moest er niet meer aan gaan denken om ook nog eens terug te gaan naar die gevangenis. Hij kreeg er kippenvel van bij enkel de gedacht van het ding, niet echt bepaald geweldig geweest toen. Teveel dingen die aan de hand waren geweest, dingen die wel heel er apart waren geweest en of hij er nou aan wou gaan terug denken.. Nee, echt totaal niet. Maar het was gewoon nogal moeilijk om de een of andere klote reden dat hij het niet kon gaan vergeten, wat een geweldige boel was dit weer zeg.. Dus niet. Hij zuchtte, misschien had het wat hopeloos geklonken maar hij had er echt gewoon even geen zin meer in om het zo verder te gaan doen. Al zijn kansen waren a vervlogen dat hij ooit een normaal leven kon gaan leiden, oh, en trouwens. Al kon hij dat wel, nog steeds niet dat hij dat ging doen hoor, echt niet. Een ‘normaal’ leven zou Nathan maar te saai zijn, hij hield van spanning, op meerdere manieren. Ja, dat wel zeker. Hij grinnikte kort om deze gedachten, hij wist niet goed waarom hij dit zo grappig vond, misschien dat dit gewoon zijn humor was. Het was niet echt iets dat de groenharige echt kon gaan uitleggen hoe hij erover dacht, gezien het om de een of andere reden echt extreem moeilijk was om zijn gedachten op een bepaald ding te fixeren deze dag, hoe dat nou zo kwam, Arceus mocht het weten.

Nathan strekte zich kort uit, om daarna naar de kamerdeur te gaan lopen en deze open te doen. Het was toch ergens raar, deze was normaal amper dicht, maar nu sinds Tawn ook nog op deze plek woonde was er misschien het een en ander aan dingen veranderd. Dingen die hem normaal zo leken dat het niet erg was, maar nu was het gewoon echt anders.. apart. Niet eens doorhebbend dat hij geen shirt aanhad liep hij nonchalant door het huis, als het goed is moest er toch niemand thuis zijn, of in welk geval dat dacht hij. Natuurlijk kon hij het altijd nog fout hebben, en als dat het geval was merkte de jongen het wel snel genoeg.. Dacht hij. Naja, het huis een keertje voor zichzelf hebben kon natuurlijk ook geen kwaad, in tegenstelling tot dat juist, het was misschien wel eens lekker zo. Een keertje rust zonder de zusjes, of hun ouders.. Hij had echt nog steeds helemaal niets met de vader, echt totaal niet. Die man leek in het begin iets tegen Nathan te hebben, waarom was een raadsel voor hem. Maar het was er wel in de afgelopen tijd op aan het lijken dat de afkeer van de man naar de groenharige jongen minder was geworden, en hij was daar nog maar blij mee ook. Tja, al trok hij zich niet altijd even veel aan van de man, maar het was toch ergens wel weer prettig om te weten dat als de vader ook nog het goedvond dat hun een relatie hadden. Waarom? Tja, zoiets was wel iets standaards.. iets met overbeschermende vaders, toch..? Geen idee, vast wel.. Nathan liep recht door naar de keuken, om daar maar de deur van de koelkast open te gaan trekken en de inhoud ervan te bekijken. Hij keek nog eens zijn ogen uit met hoeveel dat ding altijd stond, het alsof er boodschappen werden gedaan voor een weeshuis voor zeven dagen. Of dat gevoel kreeg hij erbij bij het zien van dat. Natuurlijk was dat maar overdreven gedachten, maar het deed hem wel toch ergens aan denken, aan zijn oh zo geweldige jeugd. Die dus echt niet geweldig was geweest. Al waren er vast en zeker meer mensen die het veel erger dan hem hebben gehad, of die het nu, op ditzelfde moment dat hij naar een overvolle koelkast stond te staren, het slecht hadden. Ach, waarom dat hij aan die mensen? Mensen die hij niet eens kende, hen waarschijnlijk niet eens wou leren kennen. Hij haalde wat van de spullen in het ding aan de kant, waardoor hij ook nog de spullen achterin kon zien. Hm, wat zou hij eens gaan nemen? Er was zowaar van alles te zien, van groenten tot vleeswaren. Oeh, er zat ook zelfs sushi in. Wat zou er nog meer zijn? Oh. Mijn. Arceus. Er is bacon. Kijk, dat is nou eens een goed ontbijt.. of eigenlijk, een ontbijt was het niet echt meer te noemen.. het was namelijk nu rond de tijd dat het alweer in de middag zijn.. oeps, hij versliep zich dus wel eens, ja, hij het net de wekker gezien maar de tijd was hem nog niet volledig doorgedrongen, dat was namelijk wel weer duidelijk. Goed bezig Nath, top. Hij pakte de verpakking van het spul uit de koelkast, haalde ergens een pa vandaan en zette het gas aan om dat aan te steken. Nog geen halve minuut later lag het spek in de pan, nu was het nog een kwestie van wachten en natuurlijk op het eten blijven letten dat het niet al te veel ging verbranden. Het was best wel lekker als het een beetje was aangebrand, maar de groenharige kon er echt absoluut niet tegen als het helemaal zwartgeblakerd as als een kooltje, dat was gewoon naar zijn smaak walgelijk en Nathan moest er niet eens aan gaan denken om het dan op te gaan eten. Het begon er langzamerhand al een beetje op te lijken dat het eetbaar werd, dat was mooi. Bij de gedachte enkel dat hij het al snel kon gaan eten stond de groenharige jongen wel zeker aan, hij het echt honger jezus. Toen het te horen was dat zijn buik zachtjes begon te rommelen zuchtte hij even, het mocht maar beter snel klaar zijn, maar het was bacon en dat deed er meestal wel een tijdje over voordat het zover was, jammer genoeg. Ineens was er een soort van gepiep te horen, hij was er wel honderd procent zeker van dat dit niet van Nathan was gekomen, anders moest hij het toch echt wel even gaan na checken hoor, het zou een serieus probleem zijn als dat van hem kwam. Zodra hij naar beneden keek was er een Deimos te zien wie zijn grootste puppyogen had opgezet. pft, slijmbal dat het was. Onschuldig als een engel voordoen als het om eten ging. Normaal was het een ding dat totaal niet zo deed, vreselijk eigenwijs en kon worden bestempeld als vals naar mensen die de Houndoom totaal niet aardig vond. Of de jongen wat deed aan het gedrag van zijn hond? Ja, hij moedigde het juist aan. Niet helemaal de juiste manier zoals werd bedoeld door mensen, maar dat maakte Nathan niet uit. Zolang de Dark Pokémon naar hem in welk geval bleef luisteren zou het wel goed zijn dacht hij. Natuurlijk kon de jongen er niet altijd zijn om op het gedrag van de hond te letten, maar dan moesten mensen maar gaan oppassen ervoor.

Als iemand ooit een hand kwijtraakte omdat er niet werd opgelet, niet zijn verantwoording, zo een ongeval kan net zo goed met welk andere Pokémon gaan gebruiken. In dit opzicht waren de wezen echt gevaarlijk, mensen gebruikte ze daarom voor wel heel erg veel dingen, zoals mensen verwonden, of erger. Dat ergere, dat deed Nathan bijvoorbeeld vaker. Natuurlijk verwondde hij mensen wel eens met de wezens, maar het was iets dat hij ergens zelf liever deed, misschien was hij er wel gek door te noemen, maar daar had hij echt al heel lang mee kunnen gaan leven. Hij pakte een stuk bacon op, om het vervolgens naar Deimos te gaan gooien. Bij het zien van het stuk vlees begon de hond luid te blaffen, om het daarna uit te lucht de pakken en al schrokkend weer uit de keuken verdween. Hij zuchtte even, gekke hond dat de Houndoom soms kon zijn. Het gesidder van de bacon was nu duidelijk te horen en de oh zo heerlijke geur was nu overal te ruiken, het had nu zo een mooie goudbruine kleur. Kijk, was het hem toch nog gelukt om een normaal, fatsoenlijk ontbijt, ahem, lunch klaar te maken. Hij kon er wel wat van, duh. Hij was misschien wel geen kookwonder, ook meteen iets dat hij nooit, maar dan ook echt nooit zou gaan worden. Maar hij was wel goed genoeg om een prachtige bacon klaar te maken voor zichzelf, haha, yes. Na het op een bord te hebben geschoven die hij ook nog had gepakt wachtte hij in welk geval tot het niet meer loei heet zo zijn en Nathan zijn mond zou gaan branden als de groenharige jongen er niet goed bij ging oppassen. Het zou wel typisch iets dat hij zou gaan overkomen, gewoon omdat hij niet altijd even goed oplette. Al snel was zijn geduld op met wachten en at hij het stuk overheerlijke spek op, jup, goed gedaan Nathan. Werkelijk prachtige kookkunsten heb je deze keer. Hij brandde zijn mond n iet, en het smaakte serieus lekker, geen sarcasme was het deze keer. Nom, had hij toch nog wat om zijn maag mee te vullen dan en hopelijk ook nog om ook de dag mee te komen, natuurlijk zou dat weinige kleine beetje bij lange na niet genoeg zijn om echt de hele dag mee door te komen, eerder gewoon dat het een klein iets was, hij ging wel ergens in de avond echt goed eten. Er zou vast wel een goed tentje zijn, of hij zou weer hier, thuis gaan eten, ach, dat was wel aan te zien. Nadat het spek een op was ruimde de jongen de vaat op, om daarna weer naar boven te gaan. Ja, ondertussen had hij wel doorgehad dat hij geen shirt aanhad, had trouwens wel lang genoeg geduurd voordat Nathan zich dat had gerealiseerd. Nee, het was wel duidelijk dat als hij net wakker was, hij niet meteen helemaal helder was,. totaal niet zelfs om het maar zo te gaan beschrijven. De trap op liep hij naar de kamer, om wat kleding klaar te leggen, eerst zou hij toch maar gaan douchen. Want dat was gewoon even lekker om te gaan doen, ja, zelfs al mocht het niet altijd zo lijken, hij vond het heerlijk om een douche te nemen. Na de weinige kleding te hebben gepakt alvast liep hij naar de badkamer toe, deed de deur toch dicht, omdat het gewoon wat prettiger was om deze dan dicht te houden. Vervolgens kleedde hij zich uit en draaide de kraan open om het daarna op de juiste temperatuur te zetten. Het hete water dat over zijn lichaam stroomde was heet, maar wel op zo een manier dat het een goede heet was, niet iets dat net voelde alsof het hem liet verbranden, misschien dat dit ook zo een gevoel gaf, maar een stuk minder dat er gewoon geen last van had. Of zo weinig last dat het in een hoeveelheid juist goed aanvoelde. Hij pakte de shampoo, deed er wat van op zijn hand er deed het vervolgens in zijn haar. Het was ineens te horen hoe Deimos luid begon te blaffen en Chryses te grommen, Arceus, wat was er dan nou weer aan de hand? De shampoo werd er weer uitgespoeld, snel droogde hij zichzelf af en sloef dezelfde handdoek om zich heen, om daarna de douche uit te komen en naar beneden te gaan, verderop was de postbode te zien. Waren hun twee serieus? Helemaal als twee gekken gaan gedragen voor die reden? Ja, lekker dan zeg, hij zuchtte kort om het stomme gedrag van de twee Pokémon, waarna hij weer naar boven ging. Zin om te gaan douchen had hij nu niet meer. Meteen ging hij door naar zijn kamer, om zijn kleding aan te trekken die hij eerder had klaargelegd. Het was eigenlijk gewoon was hij standaard aanhad, een simpele zwarte hemd ding, dat was het ja. Een groene broek en daarbij een camouflage vest, makkelijk als wat. Het zat prima, dus de groenharige had er geen nood in gezien om wat andere dingen te hebben. Hij verzamelde zijn Poké balls, die nog redelijk in de buurt lagen van waar hij ze voor het laatst had gelaten, wat wel mooi was. Hoogstens waren en een meter of twee waren de capsules weggerold. Hij liet Deimos en Chryses terugkeren, de rest zat er al in wat weer een hoop werkt scheelde. Hij had zijn andere spulletjes in zijn rugzak gestopt, de mega braclet om zijn pols gedaan. Nu was hij dan maar klaar om te gaan, toch? Ja, dat was hij. De rugzak werd op zijn rug gehesen, waarna hij richting de deur liep, deze opentrok, naar buiten stapte en het ding weer op slot deed. Oké. Op nar Lumiose City was dat dan nu, hij hoefde de plek in welk geval niet meer te vrezen dat zijn Pokémon werden gestolen, of mensen waren zo dom dat ze niet eens collega’s konden herkennen. Het zou hem echt helemaal geen moer verbazen als dat nog echt eens zo was ook.

Natuurlijk zou hij weer naar de stad gaan met Agrona, hij deed dat tegenwoordig zo vaak, het was een gewoonte geworden, hij hoefde het vaak niet eens meer te zeggen wat hun bestemming was, tenzij het de hoofdstad niet was natuurlijk. Hij pakte de Poké ball van de Charizard, waarna Nathan haar eruit liet, natuurlijk moest de Flame Pokémon haar verschijning weer met een extreem luide brul aankondigen. Geweldig, meer gehoorschade. De groenharige jongen was het ondertussen wel gewen dat er vaak werd gebruld door haar, maar het was niet niets dat voor brul klonk, het was veel te luid. Voelde alsof het elke keer luider werd. Heilige Arceus Agrona, waarom moest ze dat nou echt elke keer gaan doen? Blijkbaar wel en het leek er op niet echt bepaald op dat ze er ooit mee ging stoppen. Zelfs niet als de groenharige dat de Flame Pokémon wou gaan aanleren, misschien dat het gewoon in der bloed zat dat ze het zo ging doen? Het kon natuurlijk zo zijn, of het was gewoon iets dat ze leuk vond om te doen. Hij kwam dichterbij, om na de luide brul haar over haar kop te aaien, goede draak was het toch wel. Vervolgens ging hij op haar rug zitten, waarna ze opsteeg en op weg ging naar de hoofdstad. Het tempo warin ze nu vloog was bijna ongelooflijk snel, was hij maar even blij dat hij geen hoogtevrees had zeg, anders zou dit een levende nachtmerrie zijn voor hem. Voor zover hij trouwens wist, maar een iemand had hoogtevrees, wat de pyromaan was, beter bekent als Ciro. Het was toch wel grappig geweest, de geschrokken reactie van de jongen toen Nathan deze met Abby gewoon uit de lucht had gevist. Het was wel maar even nodig geweest op dat moment, want ja, zelfs toen al zat de politie achter de twee aan. Ah, good times. Nu moest hij gewoon lekker in Lumiose gaan komen, daarna de trein nemen en uitstappen bij Kiloude City. Hij moest er dan in welk geval niet voor zorgen dat hij de verkeerde halte ging uitstappen , anders had hij nog weinig nut. Kon je eigenlijk wel op een andere halte uitstappen? Geen idee, de vorige keer had hij er dus echt totaal niet op gelet of dat wel of niet kon, ach, dat zou hij zo dan wel zien. In zijn gedachten verzonken, had de groenharige niet eens gemerkt dat ze er al waren en de Flame Pokémon haar landing had ingezet. Hij sprong van haar rug af, om de Charizard terug te keren in haar Poké ball. De ronde capsule werd weer verkleind en aan zijn riem gehangen, waarna Nathan zijn pas inzette naar het trein station, gelukkig wist hij nog wel hoe het eruit zag en hoe ernaartoe te komen, het zou maar wat zijn zeg, als de jongen zoiets niet zou gaan weten. Kon hij lekker door de stad gaan zwerven, want hij weigerde het om de weg aan random mensen te vragen, om de een of andere reden wat dat dus echt altijd zo awkward. Of in welk geval, zo voelde dat voor de groenharige jongen, hij zuchtte kort. Hop hop, gewoon naar het station gaan, de trein nemen en daarna naar de Friend Safari, zo moeilijk zou dat toch niet zijn? Hij had het er zelf niet in gezien waarom het moeilijk zou zijn, omdat dit het ook n iet eens was. Zolang je wist waar je moest zijn, kon een kind de was doen. Niet letterlijk natuurlijk, gewoon het spreekwoord. Een zucht ontsnapte zijn mond, waarna Nathan zijn pas wat versnelde richting het station, ondertussen liet hij Chryses ook maar uit zijn Poké ball. Ja, zelfs al ging hij hopelijk een Pokémon vangen, wou de jongen nog zoveel mogelijk tijd doorbrengen met de katachtige. Wat aandacht welke deze zo weinig kreeg, maar toch wel verdiende hoor. Immers is het een goede pokémon welke altijd braaf heeft geluisterd. De Luxray bleef naast hem lopen tot ze het station inliepen, daar begon de Gleam Eyes Pokémon achter hem te lopen maar duwde zo nu en dan diens kop tegen de hand van de groenharige ten teken dat Chrys er nog steeds was. De trein die hij moest hebben was er gelukkig al, stond ten klaar om te gaan vertrekken dus zodra hij was ingecheckt, de trein was ingestapt begon het al te rijden. Dat was ook snel zeg, niet eens wachten tot al hun passagiers zaten? Zo te zien niet, lekker was dat dan zeg. Hij liep naar een van de rustige coupés, om daar een plekje te zoeken. Nee, het was geen stilte coupé, eerder dat het gewoon niet tot amper was gevuld met mensen. Dus was een tripje naar Kiloude niet zo geliefd bij sommige mensen? Het leek er wel op, of hi bevond zich nu niet in een spitsuur. Nathan was daarvoor wel dankbaar, hij kon er dus echt absoluut niet tegen als er teveel mensen waren, bijvoorbeeld op de poké fair. Over dat ding gesproken, als het goed was, was deze er nog steeds. Hij had zelfs gehoord dat er een achtbaan was, hij wou het wel ergens gaan bekijken, maar om dat nou te doen voor die ene enkele attractie? Nee, daar had hij niet echt bepaald super veel zin in hoor. Dat zou dan, niet overdreven, zijn vierde keer worden dat de groenharige jongen er was. De eerste keer met Riddle was leuk, de tweede keer met Tawn was het apart. De derde keer met Ciro… Tja, hoe kon hij het eigenlijk gaan zeggen? Het was in welk geval niet echt bepaald veilig geweest die dag, ze hadden zelfs nog wat weten te slopen. Good job Nathan, dat doe je echt geweldig man.

Al snel was het uitzicht vanuit het raampje waar hij naast zat veranderd, van het saaie stadszicht, naar een prachtige natuur. Hm, wat zou hij eens kunnen doe in de reis naar Kiloude? Geen idee, hij had zich daar eerder niet echt op bedacht hoe dat dan te gaan doen. Ach, er waren wel at afleidingen, en de hele tijd naar buiten staren werd ook wel na een tijdje saai. Vooral omdat het landschap als een speer voorbij raasde het het dus moeilijk maakte om te zien wat er allemaal precies was. Hij had maar zij holo caster in de hand genomen, begon maar wat te kijken op het internet. Zoals altijd was er vrij weinig te zien, van de false ketting posten waarin stond dat je over zoveel tijd doodging op de een of andere gruwelijke manier als je dat niet ging delen. Het was allemaal zo een onzin, bij het zien van hoeveel mensen het nog hadden gedaan ook liet hem even zuchten. Dit was maar een teken dat het net was alsof de mensen dommer en dommer werden met de jaren, terwijl de computers en dergelijke dingen steeds ‘slimmer’ werden, of zo gezegd door de producenten. Ineens begon het ding te trillen, omdat Nathan het echt totaal niet had verwacht gooide de jongen het ding bijna uit zijn handen. Toen pas zag hij dat de groenharige werd gebeld, door Riddle. Hij was best wel benieuwt waarom ze zou gaan bellen nu, dus de groenharige nam maar op, hield de holo caster vervolgens bij zijn oor. “Heyyyy~” Hij glimlacht kort bij het horen van haar begroeting “Hoi schat~” Hij ging ondertussen even wat verzitten, zat ook meteen een heel stuk lekker zeg. Waarom waren treinstoelen soms zo oncomfortabel? Ach, gelukkig waren het maar geen houten krukken, het zou maar zijn zeg, als die er waren in plaats van normale stoelen zoals deze waar hij nu opzat. Eerste klas reizen, dat deed hij. Waar de jongen het geld vandaan hield? Tja, sparen was het maar. Ook natuurlijk van zijn werk, ja, werk was het. Er werd gevraagd wat hij aan het doen was, terwijl er ergens op de achtergrond bij haar kant iets dat verdacht veel als water klonk. “Ik zit in de trein, jij?” kaatste hij de vraag van de roodharige terug. Hij kon het wel ergens gaan verwachten wat ze aan het doen was, maar daar kon hij niet zeker van zijn. Het was immers maar gewoon een klein gokje hoor, niet meer en niet minder, daar was toch niets slechts aan? Gewoon een gokje. Natuurlijk moest het niet uit de hand gaan lopen hoor, dat zou maar eens heel wat zijn, zou hij misschien gokverslaafde worden, in zo een stereo casino zitten en al zijn geld wegspelen tot hij arm was. Dat was niet echt het beste ding om te gaan doen, dus dat vermijden was maar gewoon het beste. De vraag waar hij heen ging, het was nogal standaard en de groenharige had het kunnen verwachten dat deze werd gesteld. Hij was er dus ook min of meer op voorbereid, eigenlijk was er maar weinig om op voor te bereiden, dus dat was gewoon onzin. “Naar Kiloude City.” Het mocht misschien kortaf klinken, maar zo te horen leek Riddle daar niet op te letten of vond ze het niet erg dar hij dit soort antwoorden gaf. Ze zat dus in bad, het was dichtbij met wat hij had gedacht wat de roodharige aan het doen was, dus het was in welk geval iets. “Oh lekker.” Ptf, zij had in welk geval nog tijd ervoor,. hij werd gestoord door twee idiote Pokémon die zich als gekken gingen gedragen toen de postbode was langs gekomen. De verdomde postbode! Ze konden beter naar andere mensen blaffen, inbrekers bijvoorbeeld, dan had hij echt veel meer aan ze hoor. Het zou toch wel en klein beetje voor de hand moeten gaan liggen als hij zei dat hij naar Kiloude ging? Al gebruikten sommige mensen het voor een vakantie plek, hij was totaal niet een van die mensen, en het enige wat er nog behalve dat in die stad te vinden was, was de friend safari. Toch legde hij het maar vol geduld uit, de rooodharige was vrijwel de enige persoon die het voor elkaar kon krijgen dat hij veel geduld had. Voor zover het als ‘veel’ bestempeld kon worden, was het voor zijn gevoel best veel. “Daar is de friend safari, misschien dat ik er nog een Pokémon kan gaan vangen.” Ah, kijk eens aan, dat verklaarde dus al meteen een hele boel, dus niet. Gewoon een kort, maar toch goede uitleg had hij gegeven zonder details erin te zeggen, hoe beter kon het wel worden? Of hij een Pokémon in gedachte had? Nee, echt totaal niet, maar hij hoopte wel dat er een fire type Pokémon bij hem zat, kon de groenharige dat nou eens mooi gaan vangen. “Geen idee, ik weet niet zeker welke Pokémon er verder rondlopen namelijk. Hij wist enkel dat er Lucario liepen, gezien hij Lugus er zelf had gevangen, het beest had hem we zeker goed geholpen, maar voor de rest.. Was het hem nogal onbekend wat er rondzwierf. Het was gewoon zo een raadsel iets dat enkel kon worden opgelost door jezelf. Hij bedacht zich, als sommige Pokémon maar aan bepaalde mensen lieten zien, wat zou er gebeuren als er twee mensen erin Kwamen er dan meer komen in? Of enkel de Pokémon die overeen kwamen? Misschien dat hij dit ooit kon gaan uittesten. Het zou wast wel wat interessants worden. Toch hoopte de groenharige jongen maar niet dat dit tripje voor niet voor niets geweest zou zijn, dat zou namelijk wel erg vervelend zijn geweest, nog aardig gezegd dan he. Als dit voor niets geweest zou zijn zou meteen een hele dag verpest zijn, iets dat hij niet kon hebben gezien er andere dingen te doen waren. Hij had het echt niet druk hoor, dat liet hij zichzelf maar denken en het kwam dus uiteindelijk erop uit dat hij zich zorgen maakte om niets.

Ja, misschien dat hij wel een ‘leuke’ Pokémon tegen kwam, hij wou eerder een sterke, maar dat kon ook natuurlijk. Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn, waardoor hij even fronste, wat zou er zijn? Oh, toen ze dat grapje ging uithalen. Meteen snoof hij kort bij de gedachte ervan, ja, dat wist hij nog maar al te goed hoor. “Ja, dat weet ik nog wel.” Meteen was ook de toon in zijn stem veranderd, van een plagerig iets naar een licht geïrriteerde toon. Of ze meende het maar serieus dat het een grapje was, of iemand was nog lang niet jarig. Nee, Riddle was dan niet in de problemen, maar iemand heel anders, misschien dat hij haar dan het wel even duidelijk ging maken ook nog. Er klonk een nerveus gegrinnik aan de andere kant, alsof het nu nogal moeilijk voor haar werd om er verder over te gaan praten, beter dan maar ook, moest ze weten. De roodharige wou het er daar nu niet over gaan hebben, juist ja, waar wou ze het dan over hebben? Over wat ze toen wou gaan zeggen tegen hem? En wat mocht dat dan wel niet zijn? “Nou, wat was dat dan?” Hij had op het moment geen idee hoe hij klonk, maar de groenharige was er wel zeker van dat het niets al de beste vriendje was. Hij deed het onbewust, dus veel kon hij er niet echt aan gaan doen. Ze werd bij Allison geroepen? Wat? Wat in godsnaam had dat mens van haar gemoeten? Tawnee en Ciro ook? Dit kon toch niet gekker worden he. “Wat moest ze nou weer van jullie drie dan?” De verbazing in zijn stem was duidelijk te horen, misschien was het net zoiets als dat hij werd geroepen bij de jonge vrouw. Of het was iets heel anders.. Maar zo te horen werden ze niets voor iets slechts geroepen, gezien de roodharige niet echt bepaald verdrietig of dergelijk klonk. Iets dat hem enkel nieuwsgieriger maakte. Heet erg nieuwsgierig zelfs. Het gelach van Riddle hield zijn vragen niet echt te beantwoorden. Totaal niet zelfs, alsof het dat enkel erger had gemaakt. Ja, hij maakte zich degelijk zorgen erover, daar was hij zeker van. Oké, juist ja. Hun drie naar hun kantwoord. Hij kende dit verhaal, had het zelf ook moeten doen. Het was hem nog mooi afgelopen, maar bij hun.. Geen idee, met Riddle ging het zo te horen wel nog goed. Wacht wat. Waarom had dat mens hun drieën geroepen als ze maar twee agents nodig had? Dit riep zoveel vragen bi hem op. Nathan had ondertussen wel zijn toon wat lager gehouden, niet iedereen hoefde te weten waar hij het nu over had. Vooral niet als het over zaken zoals deze ging, dit ging andere mensen totaal niet aan. “...” Dit had hem echt even sprakeloos gemaakt, niet zeker wat te zeggen. “Maar waarom roept ze dan jullie drie als ze er maar twee nodig heeft?” Misschien waren ze zo hopeloos, dat ze niet eens konden gaan kiezen wie hun volgende Agents werden en lieten de Grunts zelf kiezen, ja, dat zou nog wel eens wat worden. Dat zou nou echt een hele hel gaan worden, mensen die met elkaar gingen knokken wie er nou wel of niet Agent werd, goed bezig zeg. Ook Riddle leek dat niet te snappen, vanwege haar eerste antwoord, juist ja. Kon het allemaal nog onduidelijker? Zo te merken wel, lekker dan. Schoot goed op dan zeg, dus niet. “Raar mens dat het soms kan zijn, Allison..” Wat!? Dat Tawnee dat had gedaan ook! Oh Arceus. Dat meende ze niet! En het blondje werd op die manier ook nog..? Agh. Dit was toch niet serieus he? “Arceus, dat meen je niet?!” Ach, hij was er blij om te horen dat ook de roodharige een agent was geworden, dus feliciteerde hij haar, terecht. Hij kon het toch niet gaan helpen af te vragen wat er nu met Ciro was, hij had de roodharige jongen niet meer gezien, niet tot voor de fair in welk geval, maar toen leek er nog niets aan de hand te zijn, dus het moest in die tijd gebeurd zijn. “Hm, ik zou het ooit wel aan hem vragen.” Oh? de roodharige had er zelfs een keystone bij gekregen, dat was wel leuk voor haar hoor. “Oh, dat is wel gaaf zeg. Dan kan je nu Fluffy en later Andraste laten mega evolueren~” maar natuurlijk de Charmeleon later pas, als deze een Charizard was geworden en Riddle een mega stone had, dit liet hem zich afvragen, welke mega evolutie van CHarizard zou ze nemen? Het zou wel leuk zijn als ze de X versie zou gaan nemen, dan was deze samen met Agrona met de X versie. De roodharige sprak zowaar zijn gedachten uit, dat ze dan samen Mega Charizards zouden hebben, eigenlijk was dat best wel gaaf als je er zo over dacht. Wel veel mensen hadden deze starter, maar hij gaf hen gelijk, het was een geweldige starter. “Jupz, weet je al welke mega Charizard je gaat nemen? Er zijn twee soorten immers~” Vroeg de groenharige maar. Misschien dat de ander het zo wou zeggen, maar als de zo het geval was, was hij haar nu voor met vragen. De zwart met blauw? Ah, dat was nou leuk. Inderdaad was dat X, leuk samen met Agrona dat dus zijn. Hij knikte bij haar vraag dat het X was, maar realiseerde zich wat te laat dat ze het niet kon zien natuurlijk, het was nogal apart om met haar op deze manier te gaan praten, immers zagen de twee elkaar vaker in het echt, niet bellend. “Dat is inderdaad X, Agrona heeft deze ook.” Klonk er uiteindelijk, nu zonder dat halvegare geknik van eerder dat hij toen had gedaan. Geen idee waarom de groenharige dat net überhaupt had gedaan, automatisme waarschijnlijk. Omdat hij had gedacht dat ze hem normaal kon zijn, dat zijn hoofd er niet bijzat dat ze het nu niet kon zien.

Bij het horen dat het dan inderdaad de X versie werd glimlachte hij even onwillekeurig, was toch leuk om dan te horen. Hij ging iets idioots doen, maar hij was er wel heel erg zeker van dat het echt enorm grappig ging worden. De groenharige kuchte even, om vervolgens zo een typische verkoperspraatje te houden, nu al had hij moeite met zijn lach in te houden, dat ging de goede kant op zeg. “Ja, dat is een prachtige keuze.” goede imitatie Nath, maar dat kon nog echt heel veel beter hoor, hij was daar wel zeker van. Nu leek ook Riddle haar moeite te hebben met haar lach inhouden, dat was nou de goede kant opgaan zeg, hij kon net zo goed in een winkel gaan werken, moet je de jongen horen, met de mislukte praatje van hem. Bij het horen van die prachtige -kuch- kakkerpraat van Riddle werd het enkel moeilijker om zijn lach in te houden, waardoor er soms een zacht, toch idioot gelach van hem klonk. In zijn ooghoeken was het te zien hoe Chryses vanaf zijn plek zorgelijk naar zijn trainer keek, zou het nog goed met hem gaan? Tja, da vroeg Nathan zichzelf ook wel meer dan vaak genoeg af. Hij aaide even over de kop van de Gleam Eyes Pokémon, mompelend dat ze niets was. Ach, nu ze toch als twee idioten bezig waren, kon hij er net zo goed mee doorgaan. “Maar natuurlijk, kan ik u dan ook nog aanraden om een evolutiesteen te kopen?” Arceus, wat voor een onzin hij nu wel niet aan het uitkramen was zeg. Geen idee war Riddle met zo een ding moest, geen idee waar ze Kyra wou gaan in laten evolueren, maar dan was wel ooit te zien nam hij aan. Wat, sinds wanneer was hij een genie? Dat was ook nieuw zeg. Hij heeft meer dan genoeg dingen gedaan, maar zin om daar weer aan te aan denken, nee niet echt hoor. Het beste van het beste, ja, natuurlijk. Hij had echt teveel moeite nu met zijn lach aan het inhouden, de enige mensen die in de coupe zaten leken gelukkig muziek op te hebben, dus hun hadden waarschijnlijk geen last van zijn gelach. “Maar natuurlijk mevrouw.” Sterf niet van het lachen Nathan, sterf niet van het lachen. “Wij hebben enkel het beste van het beste. Minder zult u niet kunnen vinden.” En daar mislukte het al, het gelach vulde bijna de hele plek, er werden door enkele mensen een giftige blik naar hem geworpen. Heh, oeps. Het was gewoon te grappig, niet echt heel veel waar hij aan kon gaan doen zeg. Nou, het gesprek natuurlijk stoppen, maar waarom zou hij dat gaan doen? Het was veel te gezellig met Riddle zo, op deze manier. Dus reden om te gaan stoppen, nee, die had hij niet en zelfs al had hij die, het was nu te gezellig om abrupt te gaan ophangen, dat was ook niet leuk voor de roodharige, dus bleef hij nog lekker gek doen met haar. Want tja, hun idiote gedrag nu was niet echt normaal te noemen, toch? Leek hem niet nee. Ze tolereerde niets minder, Arceus, het werd moeilijker en moeilijker om niet in het lachen te gaan uitbarsten. Waarom was hij dit begonnen in een trein, een plek waar je niet hoorde te lachen als de een of andere idioot zoals hij nu deed. Wat er allemaal voor soorten waren? Tja, wist hij veel zeg, dit verhaal sloeg echt helemaal nergens meer op zeg, dat was duidelijk ja. Het was nu wel heel erg moeilijk voor hem om overtuigend te klinken met dat gelach, maar was dat zo raar? Ze waren nu gewoon als twee idioten aan het gedragen namelijk, niet meer en niet minder dat er daarachter zat, enkel dat hij gek was nu. En Riddle ook wel misschien, immers deed zijn lekker mee met hun rare gedrag. Hij zoog het verhaal gewoon rechtstreeks uit zijn duim, voor zover het dan eigenlijk wel een verhaal te noemen was.. Ach, wat dan ook. Wat Riddle nog eens erbij sprak hielp Nathan niet echt veel met zijn lach inhouden, nee, totaal niet zelfs, uiteindelijk barstte hij ook gewoon i het lachen uit “HAHAHAHAHA” Meer giftige blikken van de mensen leverde de op, ook van diegenen welke het net wel druk hadden met muziek luisteren. Heh, oeps. Hij kuchte even, waardoor het gelach wel wat minder werd. De jongen keek naar buiten, waarbij het te zien was hoe het landschap langzaam aan het veranderen was, oh, hij was er alweer bijna. Dat was snel gegaan zeg. Kwam waarschijnlijk door het gezellige gesprek dat hij met haar had gehad. Zodra de roodharige sprak, moest hij haar daarin wel zeker gelijk geven, dit was inderdaad gewoon te mooi voor woorden om het maar zo te noemen. Misschien dat hij nu maar even wat rustiger gaan woorden. Zijn adem weer terug krijgen. Adem in, adem uit. Met soms een kort lachje er tussen door lukte dat nog prima, gelukkig. Hehe, het was echt grappig ja. Rustig blijven, probeer niet weer in het lachen te gaan uitbarsten. Ergens was dat moeilijker dan gedacht hoor. Oke, het ging weer, dacht hij. Ja, het lukte wel als hij niet ging praten. Hij grinnikte kort, dat was geniaal geweest, echt werkelijk prachtig ook nog. Bij het gesprek dat zich weer in zijn hoofd leek af te spelen lachte hij kort weer, daarbij stikkend in zijn eigen lach. Wel, dat liet hem wel er min of meer mee stoppen, wat doen was. Er werd gesproken dat ze wel een mega stone voor haar Ampharos wou, dat snapte hij wel. “Misschien kan je daarvoor op de black market kijken? Die heeft soms wel wat.” stelde de jongen voor. Dat had namelijk zomaar eens gekund, zelf keek hij er ook soms, maar het was niet echt iets waarbij hij echt dacht van dat het iets was dat de groenharige nou echt heel erg nodig had.

Bij het gevloek dat klonk op de achtergrond fronste hij toch wel eventjes, wat was er aan de hand waar dat ineens vandaan kwam? Nog min of meer lachend vroeg hij er maar naar, voor zover het lukt om normaal te praten van het lachen. “Oh, wat doe je nu weer?” Hij was er echt serieus benieuwd naar waarom ze neen dat deed, dus tja, waarom niet gaan vragen he? Handigerd, haar holo caster bijna laten verzuipen. Hij grinnikte kort toen er werd gezegd dat hij bijna was verdronken, om vervolgens dramatisch te doen “Wat?! Nee! Ik wil niet verdrinken!” Ahh, nee. Dat wou hij echt niet hoor. Hij was een prima zwemmer, echt niet dat hij zo gemakkelijk kon verdrinken. Hij deed net alsof hij opgelucht zuchtte toen er werd gesproken dat ze hem had ‘gered’ of eerder, haal holo caster. “Gelukkig maar.” Klonk er grinnikend van hem. Stelletje gekken dat die twee nu waren. Bij het horen van de extra drama in haar stem dat ze hem nooit zou gaan laten vallen lachte hij weer “Dat maakt me erg blij om te horen~” en dat was werkelijk gemeend. Natuurlijk kon hij wel serieus zijn na een gek gedoe, of zelfs tijdens dat. Hij snoof even toen er werd gezegd dat ze hem enkel liet vallen in het zwembad, nou ja zeg. “Pfft, nou ja zeg.” klonk er zogenaamd beledigd van de groenharige, dat kon ze toch niet serieus menen he? Nou, blijkbaar wel, verdomme. Of hij het bij haar zou doen? Oké, daar had ze wel een punt ja, wan echt wel dat de groenharige dat zou doen hoor. Prachtig zou dat worden zeg, hij zou dat echt nog wel een keertje gaan doen, daar was hij zeker van. Riddle zou dan meer eens moeten gaan oppassen. Ze hield nog steeds van hem, da was dan maar mooi om te weten ook nog hoor. “Hehe, en hoe weet je zeker dat ik dat ga doen?” Oké, het was wel ergens voor de hand liggend dat hij het ging doen, moest je de jongen gewoon langer kennen en dan wist je zeker dat hij het ging doen. “Ja, natuurlijk.” Ergens was ereen plagerige ondertoon in zijn stem te horen. “Ik hou ook van jou hoor~” zelfs al mocht dat niet altijd even zo lijken, deed de groenharige dat nog. Ze kende hem langer dan vandaag, natuurlijk was dat zo. “En gelukkig maar.” Hij was er blij mee dat hij haar langer kende, echt waar. Hij was er blij mee dat het een paar maanden geleden niet zo erg was geworden, dat zij nu misschien niet meer leefde. Hij liet onwillekeurig een zuchtje over zijn lippen glijden. Gelukkig was dat verleden tijd. “Geen idee, ik denk pas ‘s nachts. Ligt eraan of het gaat meewerken.” tja, als hij niets kon vinden, of hij wel een Pokémon had gevonden maar deze niet wilde gevangen worden kon hij er wel een tijdje over doen hoor. Iets dat hem niet geheel aanstond, maar het kon eenmaal niet anders, dat was eenmaal het risico hiervan. Risico’s nemen was leuk, al lag het er maar net aan welk het was, meestal nam hij ze, maar soms ook niet als iets echt gewoon een vreselijk dom iets was dat gewoon te gevaarlijk was. Ja Riddle, inderdaad zo laat pas, maar hij had eigenlijk geen flauw idee hoe laat het precies zou zijn, het was maar een ruime gok. “Ik hoop het ook.” dit gebeurde er dus als hij vastberaden was om iets te gaan vangen. dan kon het soms wel een tijdje duren voordat het misschien was gelukt. Arceus, waarom moest ze dan nog die zielig toon opzetten? Dat hielp echt totaal niet mee hoor, verdomme Riddle.. “Ik zal mijn best doen hoor, dat beloof ik.” Maar alsjeblieft, zet niet die toon op. Hij kon daar echt niet tegen hoor, als ze zo ging doen. Dat liet hem dan ergens spijt hebben dat hij er niet was, of die toon nep of echt was. Verdomme. Hij grinnikte kort toen die toon niet geheel waar leek te zijn want er werd al gesproken dat ze hem dan sneller kon omhelzen. “Maar natuurlijk~” sprak hij, alsof het vanzelfsprekend was dat het was dat iets zoals dit ging gebeuren. Ach, hij keek er ook wel weer naar uit hoor. Bij het naar buiten kijken was het stedelijke al te zien, ah, dat was mooi. Een teken dat hij in Kiloude City was aangekomen, of in welk geval bijna. “Oh, de trein is er bijna aangekomen, gelukkig.” Nou, hij stond daar niet precies de hele tijd te wachten hoor, de gesprek was genoeg afleiding om de reistijd mee te doden. “Zo, ik ben er dus tot vanavond~” Hierna hing hij op en borg het apparaat weer op. Nu wachtten tot de trein tot stilstand was gekomen en dan kon hij op weg gaan naar de friend safari. Ergens keek hij er niet echt bepaald naar uit om het te zien, met de gedachte had hij vorige keer bijna een bot tegen zijn hoofd had gekregen, niet geweldige tijd was dat geweest nee. Totaal niet zelfs. Al had hij wel de Lucario, de veroorzaker kunnen vangen, had het hem toch bijna een zoveelste verwonding meer op kunnen leveren. Met een soort van schok kwam de trein tot stilstand, waarna Nathan overeind kwam, zijn rugtas hees op zijn schouder en even een zacht tikje tegen Chryses, welke tijdens de reis in slaap was gevallen. Met slaapdronken ogen keek de Gleam Eyes Pokémon naar zijn trainer, schudde zich uit en stond daarna op, om van de stoel af te springen en achter Nathan ging aanlopen toen deze de trein uitstapte. Bij de uitgang van het station moesten zijn voeten weer even wennen aan de vaste vloer, als was de reis waarschijnlijk niet eens zo super lang geweest, was de vloer en trein toch wel even heel anders.

Hij keek even om zich heen, alsof hij net de weg was kwijtgeraakt en min of meer wist waar de groenharige zo moest zijn. Ehm, echt even nadenken was dat weer hoor. Was het niet op een soort van heuvel? Als hij het nog goed wist wel ja, dus het werd maar het hogerop zoeken, dat was wel de beste manier ervoor ja, lekker dan. Hij zette meteen de vaart erachter, Chryses nog steeds achter hem. Sommige mensen keken de shiny Luxray verbaast aan, tja, niet altijd zat je zo een beest natuurlijk. Al snel had hij, of in welk geval, dat hoopte hij, de goede weg ervoor gevonden. Hij liep maar gewoon door, om niet echt heel veel later nog eens de goede plek ook te vinden, kijk, dat had hij dus nu nog eens mooi gedaan ook he? Hij liep naar de cabine toe, om de deur daarvan open te doen, inderdaad verwachtte hem daarvan de.. ‘lounge’ om het maar zo te noemen van de friend safari. Echter lette hij daar dus totaal niet op, want meteen liep Nathan door naar de balie, om daar de safari te worden binnen gelaten. wel nog, toen het verzoek klonk om Chryses in zijn Poké ball te laten snoof de groenharige kort, wat was dat nou weer voor een onzin. Toch deed hij het maar, om daarna de plek binnen te stappen. Ah, hij had het echt totaal niet gemist en ging er ook weer zo snel mogelijk weg. Dat was maar gewoon hopen dat het snel ging gebeuren, dan was dit allen snel achter de rug en kon hij andere dingen gaan doen, weg uit deze rot plek. Hij snoof kort, oké, Pokémon vinden en weg hier. Een simpel iets dat hopelijk wel snel voorbij ging. Hij liep er verder in, nog geen enkele Pokémon te bekennen, maar dan ook echt geen enkel leven. Het leek er misschien wel op dat hij iets blauws had gezien, maar dat het in de halve seconde dat Nathan het ding had kunnen zien, had het naar zijn smaak teveel op een Lucario geleken, niet echt iets waar hij dus veel aan het. He, hij was hier op de zoektocht naar een fire type Pokémon, dan was dit een goede manier. Hij wou een Pokémon inzetten, misschien dat ze hem konden helpen met zoeken, maar er was een grotere kans dat hij juist op deze manier de bewoners verjaagde dan dat hij ze vond en nee, dat was nou niet bepaald het beste idee, juist niet. Dan zat hij er nog langer inzat dan al gehoopt, ehm, nee liever niet. Als er wel iets was wat hij absoluut niet wou, was het dat wel. Een zucht klonk, hij wou hier weg, waarom had hij op het geweldige idee dus niet gekomen om hier, naar deze plek heen te gaan? Het zou niets anders dan een hel voor hem worden. Oh, wacht. Dat was het toch al dus echt zoveel verschil maakte het echt niet. Ineens klonk er een soort van.. Tja, geschreeuw? Nathan had werkelijk geen idee hoe het te moeten beschrijven. Het klonk in welk geval niet als een Lucario, of wat dan ook. Het was een raar en apart ding, dat was wel echt de enige manier hoe het te gaan beschrijven. Ach, wat het dan ook mocht zijn, misschien dat het wel het eens waart kon zijn om te gaan onderzoeken, of in welk geval, dat kon hij enkel gaan hopen natuurlijk. Hij versnelde zijn pas, naar de richting van waar het geluid waarschijnlijk was gekomen, nu maar hopen dat het niet verspilde energie was, iets dat hij namelijk andere keren beter kon gaan gebruiken. Er waren niet heel veel later meerdere brandplekken te zien, op bomen en andere dingen, het het was opmerkelijk warmer geworden. Hm, er zat dus zeker een fire type Pokémon in de buurt, maar nu nog weten welke en het zou nog beter zijn. Hij meende tussen de bomen al wat te zien wat enorm veel op vuur leek, een Pokémon die dus graag het een en ander aan dingen in de fik zette? Geweldig. Nadat hij dichterbij was gekomen viel het hem op dat het een soort van vlinder was, wat. Wel een vlinder die vuur spuugde, so yeah. Het was eigenlijk best wel gaaf, maar was voor een Pokémon het nou was, dat was de vraag. Weer kwam er een straal vuur van deze, dit ging nog heel wat worden zo te zien om de nog onbekende vuurvlinder te vangen. Het leek er nog op dat het beest de groenharige jongen n iet had opgemerkt, zelfs al stond deze gewoon in het open zicht. Verborgen in het open zicht, zo voelde hij zich nu, heh, het was best wel apart om er op deze manier naar te gaan kijken. Ach, daar zou binnenkort verandering inkomen als hij de vlinder ging aanvallen. Hij zat te twijfelen, of eerst zonder na te denken aanvallen, om later pas te weten wat het is, of zijn Pokédex pakken en het daarna aanvallen? Het eerste werd het dan maar, omdat hij in welk geval dan een Pokémon had wie ervoor kon zorgen dat hij niet levend werd geroosterd door het vuur van de vlinder. Hij pakte langzaam Abby’s Poké ball, hij had misschien wel ergens het gevoel dat de Charizard er niet sterk genoeg voor zou zijn, maar als hij het niet ging proberen kon Nathan het niet zeker zijn natuurlijk. Voorzichtig vergrootte hij het ding, misschien dat als de jongen stil genoeg bleef, dat hij voor een verrassingsaanval kon gaan zorgen. Maar dat was enkel iets om te hopen. Ineens werd er een vuurstraal recht op hem gericht, oh Muk Muk Muk. Daar ging zijn plan om stil te zijn. Hij dook weg, waardoor enkel zijn mouw een beetje vlam had gevat, gelukkig was dat alweer snel uit. Abby’s Poké ball was niet meer in zijn hand, shit. Waar was het ding. Zodra de capsule in zijn zicht was gekomen ging hij erheen, de vlam die op hem werd gespuwd ontwijkend. Heilige Arceus, dat scheelde weinig. Snel liet hij de Charizard eruit, wat het gevecht nu echt liet beginnen.

Abby vs.

Hij moest meteen overgaan in de aanval, daarna pas zou hij tijd ervoor hebben om te kijken wat voor soort Pokémon het was, echt opschieten, elke seconde kon een seconde te sloom zijn namelijk. “Scary Face en Aerial Ace!” meteen zette Abby een eng gezicht op, wat de vuurvlinder leek te verslomen. Meteen hierna steeg de Charizard op, waarna ze de Aerial Ace uitvoerde. Gelukkig maar dat deze aanval altijd raak was, anders was het hem waarschijnlijk niet zo gemakkelijk afgelopen. Ineens kwam er een soort irriterend poeder, wat duidelijk van de vlinder was gekomen. Het was nu net alsof hij enkel zijn aandacht op dat ding kon houden, wat was dat nou weer voor een aanval? Het was in welk geval wel vreselijk irritant. Hij pakte zijn Pokédex erbij om daarna de vuurvlinder te gaan scannen met het ding. “Volcarona, The Sun Pokémon. Volcarona is a dual bug and fire Pokémon. Volcarona is a large, moth-like Pokémon with four small feet. It appears to have compound eyes that are two shades of blue, and there is a red horn-like structure on each side of its face. The fuzz on its upper body is smoky white and tangled. Its abdomen is black in the center and light blue with black dots on the outside. It has six leaf-like wings that are orange in color and have small black spots. Volcarona releases fiery scales from its wings to create a sea of fire. It is said that its fires can replace the sun when it is dark with ash, and it has been known to rescue freezing Pokémon. it can cloak itself with fire and dance to use its signature move, Fiery Dance.” Hm, dat was eigenlijk nog best wel gaaf. Dat zou het wel waard zijn om te gaan vangen. Nou, gelukkig maar dat hij net met Abby die Flying type aanval had gebruikt, gezien deze super effectief was tegen de vuurvlinder. Dat werd nog maar meer van dit soort aanvallen gebruiken. Ineens begon de vlinder een één of andere dans uit te voeren, juist ja. Wat een apart ding was het toch wel zeg. Misschien was het een Quiver Dance die werd uitgevoerd, ach, het raakte Abby in welk geval niet, wat dus wel weer mooi was. “Dragon Claw, Abby!” Beveelde de groenharige de Flame Pokémon, waarbij haar klauwen langer werden en een soort gloed kregen. Hierna vloog ze op een noodtempo weer op de Sun Pokémon af, om deze proberen te raken met de Dragon Claw. Het raakte half, gezien de Volcarona het half lukte om te ontwijken, zeg maar dat het raak was op zo een manier dat het hoogstens een schram zou gaan achterlaten, meer niet. Ineens omhulde de vlinder zich in vuur, om op de Charizard af te stormen, he, hij herkende deze aanval maar al te goed, dat was een Flare Blitz! Dat kon hij ook doen hoor, en ja, echt wel dat dat ging gebeuren. “Jij ook je Flare Blitz.” Meteen omhulde Abby haarzelf ook in vuur, om op de Sun Pokémon af te stormen. Zodra de twee Pokémon elkaar raakten kwam er onmiddellijk een enorme stofwolk opzetten. Hij wist wel dat deze aanval ervoor zorgende dat ook de gebruiker schade kreeg, maar dat was nu gewoon eenmaal zo en weinig dat er nu echt aan kon worden gedaan. Nadat de stofwolk een beetje was weggegaan waren de twee fire type Pokémon weer de zien. Het was duidelijk te zien dat de Volcarona er erger aan toe was dan de Charizard, iets dat mooi in zijn voordeel kwam. Wel had hij door dar als het in dit tempo zou blijven gaan, Abby het echt niet ging volhouden hoor. Bij het zien van de dunne draad die op Abby werd afgevuurd Had hij al  meteen door dat het om een String Shot ging. “Verbrand het met een Flamethrower” Het zou nog eens wat beter zijn als daarbij ook natuurlijk de vuurvlinder werd verbrand, maar dat was een van de weinige zorgen nu. Het dunne draad van de String Shot ging meteen in vlammen op zodra het vuur ook maar in de buurt kwam, waardoor het dus geen enkele nut heeft gehad. “Aerial Ace!” Zodra ze echter in de buurt was gekomen, leek de Volcarona de vleugel open te halen met diens tandendingen, of wat dan ook, waarbij er meteen wat bloed te zien was bij de oranje vleugels van Abby. Een Leech Life was dat als hij het goed had. Agh, gelukkig leek de Flame Pokémon wel door te gaan met haar aanval, dat maakte het dan wel in wel geval iets beter, toch? Het leek er wel op ja. Er kwam een enorme wind opzetten, een Hurricane was dat blijkbaar. Hij hoopte maar dat het verwarrende effect nu niet zou gaan plaats vinden, anders kon dit nogal snel worden afgelopen, iets waar hij niet echt zo graag naar uitkeek. Een luide brul klonk van de Charizard terwijl deze wild klapperde met haar vleugels om op de grond neer te komen en daarbij hopelijk minder schade te krijgen van de aanval. Het lukte echt volledig iet, ook vloog het bloed dat nog hevig uit haar vleugel kwam in het rond. Het leek erop dat hij Abby al snel zou moeten terugkeren, al was het voor de eigen veiligheid van de Flame Pokémon. Hij wou ze niet in een gevaar gooien als dit, alles behalve. “Air Slash!” Dit zou wel even Wat beter moeten gaan zijn dan een aanval die voor fysiek contact vroeg. Want als nog zo een Leech Life werd uitgevoerd kon het nog gevaarlijker worden dan het als was. Een windvlaag werd gecreëerd en naar de Volcarona gestuurd, welke overduidelijk raakte en nog eens flink pijn deed ook, dat was goed dat het raak was. Een andere windstoot werd gemaakt door de vuurvlinder, de poké ball die hij in zijn hand had leek net te schudden en ineens was Abby weer in haar Poké ball verdwenen, verdomme. Een Whirlwind was dat geweest.

Agrona vs.

Hij had het liever niet gewild om al zo vroeg Agrona erbij te halen, maar het lek erop dat hij niet echt heel veel andere keuze had dan dat, dus het was nu gewoon zo. De Poké ball van Abby borg hij weer op, om daarna die van Agrona te pakken, voor de verandering kondigde ze haar aankomst niet aan met een burl, he, dat was nieuw. Maar zijn orgen vonder dat wel even voor de verandering zeer fijn hoor. Oké, weer op het gevecht letten graag, voor nu zou hij de Flame Pokémon nog niet laten mega evolueren, nog niet. “Ancient Power!” dit zou als het goed is moeste deze aanval zelf er heel erg effectief tegen zijn, door de bug en fire typen. Er werden stenen in de lucht gehouden, waarna deze op de vuurvlinder met een klap terecht kwamen, hij wist dat deze aanval er ook voor kon zorgen dat alle stats van de Charizard omhoog konden gaan, iets wat hij dus wel zeker mooi kon gaan gebruiken ja. Nu hij met Agrona aan het vechten was, wist hij dat de vijand weinig tot geen kans maakte om het nog te winnen. Echt geen enkele tijd werd gegeven voor de Sun Pokémon iets te doen, of deze het probeerde? Waarschijnlijk wel. “Toxic en daarna Rock Tomb.” Als eerste werd de vlinder vergiftigd, wat en ervoor zorgde dat hij het makkelijker kon vangen, en de gezondheid ging sneller omlaag. De stenen welke de vlinder raakten, zorgden ervoor dat diens snelheid nog verder omlaag ging, hij was nu bijna zo sloom dat het bijna was alsof een slak nog sneller was. “Wing Slash!” Het was een combinatie van Wing Attack en Air Slash. Twee aanvallen welke super effectief waren tegen de Sun Pokémon en hij kon dat dus wel goed gaan gebruiken. Agrona steeg op, om daarna de twee aanvallen te gebruiken als eerste werd de Air Slash ingezet, daarna pas de Wing Attack. Dit was uit voorzorg dat er niet nog een Leech Life kon wouden uitgevoerd, want deze aanvallen moesten echt worden vermeden, anders kon het nog wel eens flink lelijk gaan aflopen. Er was ineens een enorme hitte te voelen, waarbij Nathan al snel doorhad dat dit een Heat Wave was, niet echt de geweldigste aanval om tegen een Charizard te gebruiken. Ach, het was een wilde Pokémon dus zo heel erg veel verwachtte hij er ook niet echt bepaald van. De hittegolf leek Agrona niet echt heel veel te doen, at wel mooi was. Hij kon de aanval mooi terug doen, maar nee, daarvoor was dit niet sterk genoeg te gaan gebruiken. “Nog een Ancient Power” weer voerde de Flame Pokémon de aanval uit, meerdere stenen gooiend door een oude kracht te gebruiken, zoals de naam van de aanval al zij. De stenen waren alweer raak, en het leek er ook nog dat alle stats van Agrona omhoog waren gegaan, waardoor haar verdediging, aanval en snelheid omhoog was, dus echt alles. De Volcarona klapperde wild met diens vleugels, wat een soort van geluid veroorzaakte waardoor hij koppijn zou krijgen, echt vervelend was dat zeg, jezus. Na deze aanval leek het ding even last te hebben van diens eerdere vergiftiging, waardoor Nathan meteen wist dat het tijd was om nog meer aanvallen te gaan gebruiken, iets dat wel zeker mooi aan de gang was. Nu andere aanvallen gebruiken “Sky Drop.” Agrona deed haar best het beest op te pakken, om daarna zo hoog mogelijk te vliegen. Bij het zien van dat de Volcarona nog een aanval gebruikte, wat leek op een Hurricane zuchtte hij even, Nathan hoopte maar dat de jongen Agrona nog maar eventjes niet moest gaan mega evolueren, anders zou het hem wel veel erg vervelend uitkomen. Of niet echt eigenlijk, hij wou gewoon weten voor hoelang Agrona het nu nog kon gaan uithouden op normale kracht alleen. De extra kracht van de mega evolutie was zeker handig, maar dit was gewoon een test voor haar en niet minder. Na even te hebben gewacht ging ze weer in een noodtempo naar beneden, om een enkele meter boven de grond de vuurvlinder daartegen te smijten en daarna weer op te stijgen, het automatisch een Fly makend. Dat was wel mooi dat ze dat deed, misschien iets minder omdat het niet op bevel was maar goed dat ze aanvallen uit haarzelf deed. Er werd een Gust gedaan door de Volcarona, iets wat weinig nut was omdat de Charizard zo hoog in de lucht was. “Dragon Pulse nu je daar bent!” Riep hij naar haar toe. Een blauwe gloed begon te voren in de bek van de Flame Pokémon, waarna deze de Dragon Pulse afvuurde, daarbij een kleine verwoesting mee makend en haar trainer bijna mee rakend. Heilige Arceus, kon die draak niet meer mikken? De Sun Pokémon was geraakt, hard.Nu meteen vloog ze naar beneden, tegen het ding neerknallend en daarbij de Fly uitvoerend. Datzelfde, hoge gil geluid klonk weer van de vuurvlinder, oh nee, dat ding was nu niet al klaar he? Dat zou dan ook een gevecht van niets zijn, hij moest zelf nog de mega evolutie van de Charizard gaan gebruiken, geen mogelijkheid dat de Volcarona hier zo makkelijk mee ging wegkomen. Hij zou dan nu maar de mega evolutie gaan inzetten, vooral omdat het einde op deze manier wel sloom in zicht kwam. En hij wou in welk geval nog in dit gevecht een mega evolutie hebben gebruikt, het was goed voor Agrona als dit zo nu en dan gebeurde want dan werd en haar uithoudings vermorgen met de keer dat ze het deden meer, en ze kon het beter onder controle gaan houden Of in welk geval.. Dat was iets dat hij hoopte dat zou gaan gebeuren.

vs.

Hij legde zijn vingers op de keystone die in de braclet zat “Agrona, mega evolve.” Klonk zijn stem rustig en beheerst. Een paarse bol verscheen rond haar, wat haar afschermde voor aanvallen die misschien zouden komen, of misschien ook wel niet, wat maakte dat ook uit. Niet heel veel later verdween deze bol alweer, waarna Agrona te zien was in mega vorm. Een luide brul werd geuit, waarna het mega evolutie tegen voor even voor haar was verschenen, ten teken dat het succesvol was gelukt. Meteen voor de sterke aanvallen gaan? Oh, waarom ook toch niet, nu zat er immers heel erg veel meer kracht achter dan normaal, dus hij kon ze het beste gaan gebruiken als de Charizard in mega vorm was zoals nu. “Hyper Beam.” Het had maar een klein tijdje geduurd tot de aanval klaar was, waarna de witte straal op de vuurvlinder werd afgeschoten. De Sun Pokémon werd vol op geraakt, duurde een tijdje voordat deze even weer wat kon gaan doen, maar in die tussentijd was de Flame Pokemon nog steeds op adem aan het komen van de uitputtende aanval, schiet op Agrona, schiet op… De Volcarona had zichzelf in een vuur gehuld, wat Agrona leek te beschadigen. Ehm, dat was een Fiery Dance..? Hij durfde niet zeker te zijn van zijn zaak met wat het mocht zijn. Maar het leek er wel op, dus laat het maar even zo houden.. Ja hoor, Agrona was weer terug in actie, op naar de aanvallen dan weer. “Thunder Punch.” De elektriciteit begon te vormen rond haar vuist, waarna ze de Volcarona hard stampte in het gezicht met die vuist. “Nu je Dragon Claw, blijf in de buurt.” Beide haar klauwen werden aanzienlijk langer, waarna de mega Charizard op de vuurvlinder begon in te klauwen met de Dragon klauw, welke aanzienlijk sterker was geworden door meerdere factoren. De eerste was door de mega evolutie, omdat de draak nu echt het type dragon had in plaats van flying werd het sterker, ten tweede de ability, en nog als laatste door de eerdere effecten van de Ancient Power welke ervoor had gezorgd dat elke stat omhoog was gegaan. Er kwam weer een Hurricane aanzetten van de vuurvlinder, iets dat Agrona wel wat leek te deren, maar godzijdank nog steeds niet leek te verwarren, het hele gevecht zou dan slecht aflopen als ze verward werd, of de Charizard moest dan wel heel erg snel uit haar verwarring moest gaan komen. “Ancient Beam.” Een combo van Ancient Power en Hyper Beam, in andere woorden het was wel heel erg sterk als het raakte. De aanval werd voorbereid, waarbij Agrona dus al tijdens de stelen optillen haar Hyper Beam oplaadde, om alles in een keer los te laten. De Hyper beam had de vlinder als eerste geraakt en daarna warenpas de stenen op het gaan inbeuken. Dit leek de Flame Pokémon wel vermoeiender hebben gemaakt dan normaal, maar het was wel zeker een sterkte aanval, iets dat hij wel zeker kon gaan gebruiken. Een zwaar gehijg klonk van Agrona, welke duidelijk nog even weer energie probeerde bijeen te raken om weer verder te kaan, kom op. Nog twee of drie aanvallen en dan was het alweer genoeg. De Volcarona omhulde zichzelf weer in vuur, om op de vermoeide Charizard af te stormen met een Flare Blitz. Echt waar, serieus? Een aanval die nog minder schade deed, maar zelf de gebruiker verwondde? Hoe dom was dat wel niet? Omdat Agrona blijkbaar nog te uitgeput was om het te ontwijken raakte het vol op, maar had het niet echt bepaald veel kracht. de vlinder leek het wel erg moeilijk te krijgen, dat was wel iets heel erg moois. “Earthquake.” Pas zodra Agrona de energie er weer voor had werd er meteen een stevige aardbeving ingezet, voor even verloor hij zijn evenwicht, waardoor de jongen bijna viel, het was wel nota bene een aardbeving, daar zou je normaal wel snel door gaan vallen ja. Een schriel geluid klonk weer, agh, laat het stoppen. Het gaf hem serieuze koppijn namelijk zou het werken om de klus af te ronden met een Blast Burn? Dat werkte wel vaker namelijk, dus waarom ook niet. Hij kon het altijd gaan proberen natuurlijk. “Maak het af met Blast Burn Agrona.” De aarde scheurde open zodra de Charizard er met volle kracht op had geslagen met haar vuist, het was erin te zien hoe er vuur aan te pas kwam en het ging in een enorm snel tempo op de enorm verzwakte vlinder af. Het had nu echt een blik in zijn ogen van de het wist dat de Volcarona in de problemen zat als deze het niet kon ontwijken. Dat werkt dus ook precies gedaan door het, een hopeloze poging, want nog steeds werd de Sun Pokémon vol op geraakt door de Blast Burn. Dit moest het zijn ja, dit was hopelijk genoeg. Zo snel als hij kon viste hij een poké ball uit zijn rugzak, wat stom zeg van Nathan, dat hij er niet eerder aan had kunnen denken om het ding al klaar te hebben staan, dit was allemaal kostbare tijd die namelijk voorbij ging. Het was gewoon zoiets simpels dat hij had kunnen voorbereiden, as voordat hij de safari was ingegaan. Maar blijkbaar had hij zo druk met het feit bezig geweest dat hij deze plek niets vond en er weg wou gaan dan met andere, kleinere dingen zoals dit. Hij gooide het ding naar de verzwakte vlinder, welke het ding aanraakte met een hol geluid, open klapte en de Volcarona met een rode straal erin zoog. Wild wiebelde de capsule heen en weer, dit moment bleef echt altijd spannend, hoeveel Pokémon je wel niet heb gevangen, het bleef altijd snappend om te weten of dit wel of niet goed was gelukt. Agrona stond grommend, maar toch vermoeid de kijken naar de Poké ball, hopelijk klaar om aan te vallen als dat moest. Nathan bedacht zich dat het hem wel altijd, op een keertje na, het hem was gelukt om de Pokémon in een keer te vangen, dat vond hij best wel gaaf. Hopelijk gebeurde dat maar ook nu deze keer, anders werd de vlinder nog wel even wat meer vermoord. En dat deed hij met alle liefde dan. Deed hij ergens sowieso al, maar toch.

Words; 13049
het past niet in 1 post