Closed - Friendship dies and true love lies.

Na de dag dat zijn Pokémon elk waren geëvolueerd had hij besloten het rustiger aan te pakken ter viering, en volgens zijn soortgenoten was er een dorp die zelfs het meest rustgevend was. Vanzelfsprekend vroeg hij eerst naar hoe het zat met de wilde Pokémon, en dat zat schijnbaar goed, wegens een aangrenzend stukje bos wat naast een pad zat dat weer naar een andere stad leidde. Het stelde weinig voor met een straal van amper twee kilometer in vergelijking met de jungle waar hij opgegroeid was, maar zolang hij maar vier magen wist te vullen vond hij het best. Over jacht gesproken, hun onderlinge tactiek was sterk veranderd, wegens de evoluties en het was even zoeken naar de nieuwe posities. Averill had opgemerkt dat Agami en Rhino nog steeds dezelfde rollen konden vervullen, maar dat Elapi een flinke verandering moest ondergaan nu hij in staat was rond te vliegen. Als Magikarp-zijnde kon hij enkel de rol van een ‘machteloze’ Pokémon spelen en hun prooi vanuit het water in de gaten houden, maar met zijn bloedrode schubben lukte dat eenmaal niet meer. Zeker zijn omvang was het probleem, want vroeger kon hij zich prima verbergen in poeltjes, maar nou had hij zeker een diepe meer nodig om iets van beschutting te vinden en dus niet op te vallen. Dus kwam hij op het idee dat Rhino hun prooi vooral angst in zou boezemen en dus paniek zou zaaien, Agami ze zou verzwakken vanuit de lucht met speciale aanvallen, terwijl Elapi vooral zijn brute kracht zou gebruiken. Tot nu toe werkte dat vrij matig, maar hij wilde graag de strategie aanpassen, maar met drie krachtpatsers van een Pokémon werd dat vrij moeilijk. Het scheelde dat er nog enige diversiteit tussen hen was, zoals dat Rhino niet in staat was om te vliegen en bovendien de traagste was van de groep, tenzij iets of iemand hem furieus maakte. Maar goed, Averill was niet hel erg onder de indruk van de prooien die ze hier konden vinden. Het waren vooral Bunnelby’s, Fletchling’s en wat vergelijkbare kleine Pokémon die snel en behendig waren, zonder veel vlees eraan. Het kostte ook ruim vijf Bunnelby’s om voor een paar uur te overleven. Met enige tegenzin liep Averill maar naar een kleine winkel toe, maar werd er al uit gegooid, nadat Agami haar kaken in een meloen gezet had welk ze verrukkelijk vond. Schijnbaar lukte het niet om op de hedendaagse manier aan voedsel te komen, dus moesten ze wel een groep Bunnelby opjagen waaronder een Diggersby zat. Dat was de jackpot. Veel weerstand bood deze niet en spoedig hadden ze alle vier hun tanden in het vlees gezet en liepen ze onder hier-en daar een bloedspetter op hun lichaam door de straten van het dorpje.

Ontspannen sloeg hij zijn gespierde mannen achter zijn hoofd, terwijl Agami vlak naast hem liep en strak naar het bloed wat op zijn uniform zat. Hij wierp haar een dreigende blik toe en direct trok ze haar kop op beschaamde wijze terug met haar kijkers op de straat gericht waar de mensen hen met een bocht vermeden. Zo te zien wilde ze het weglikken, zodat zij kledij weer schoon zou zijn, maar dat kon hij ook zelf wel. In de tussentijd keek Rhino nors naar voren en wist zijn kalmte te bewaren, ondanks het feit dat er veel onbekende voorwerpen waren in het dorp. Dat was ook voor de hand liggend voor de Pokémon, gezien dit één van de eerste keren was dat hij stedelijk terrein bezocht en alles wat voor hem onbekend was hem prikkelde. Zijn blik ging ook haastig alle onbekende dingen langs en hij hield zijn vuisten gebald, alsof hij verwachtte elk moment aangevallen te worden. Vlakbij een café stond hij plotseling stil en gromde tegen de Pokémon dat hij zich moest ontspannen, zoals hij vaak tegen Agami had moeten doen. Het scheen te werken, want zijn houding ontspande en ook die van Elapi die eerder onrustig was door de mensen die er rond liepen. Veel hield hij niet van ze, zeker door het festival in Hoenn, maar Averill wist hem als Magikarp-zijnde kalmer rond hen te zijn en het begon zijn vruchten af te werpen. Grotendeels dan, nog steeds kon hij niet zonder gespannen zijn bek open te houden langs een mens vliegen. Met de drie Pokémon ditmaal iets gekalmeerd dreigde hij verder te willen lopen, totdat hij een typische geur van plastic rook met een vleugje van onnatuurlijke chemische stoffen. Die had hij vooral rond ziekenhuizen geroken, gepaard met de geur van rottende lijken en ziektes. Direct ging er een huivering door hem heen, maar toch wilde hij weten waar het exact vandaan kwam en volgde de geur. Hmm, toen hij weer op keek zag hij dat hij bij een tafeltje stond waar een soortgenoot scheen te genieten van een combinatie met gloeiend heet water en koffiebonen, gepaard met een flinke dosis van suiker en andere stoffen. De geur kwam echter van het plastic materiaal wat hij bij zich droeg, twee daarvan zelfs. Agami scheen het eveneens een vreemde geur te vinden en snuffelde er kort aan, maar de andere twee roken deze amper door hun slechtere reukvermogen en spraken al grommend met elkaar. “Excuses, maar…” begon Averill die de blik van de soortgenoot probeerde op te vangen, al had hij de geuren van de zwartharige kunnen linken aan intimiderende Pokémon, “Wat heb je daar bij je?” Nieuwsgierig wees hij richting de plastic paar voorwerpen welk stevig genoeg leken om kracht op te kunnen uitvoeren, zonder dat het begeven zou. Toen hij weer afwachtend naar de ander keek, zag hij al zonder het verband dat zijn soortgenoot vrij kreupel moest zijn en dus weerloos was, volgens de jungle regels, althans. Net toen hij de sterke geur van Elapi achter zich rook, deelde hij een rake klap tegen zijn snuit uit, één van zijn gevoelige plekken en direct trok hij zijn kop naar achteren. Waarschijnlijk had hij wel de geur van die Pokémon bij de ander geroken, waardoor hij automatisch over ging in de aanval om zich te verdedigen. De rode Gyarados liet zijn kop wat hangen, en Averill sloeg een diepe zucht, maar klopte ditmaal wat vriendelijker tegen diens snuit. “Hij gaat nogal snel over in de aanval, wordt wel aan gewerkt,” excuseerde hij zich nogmaals, ditmaal met een glimlach. Rhino scheen de blunder van de Gyarados geweldig te vinden en gniffelde even, terwijl Agami ditmaal hém corrigeerde door naar hem te grommen. Pfoe, hij moest toegeven dat ze net jonge mensen leken, die pas een jaar of drie waren en enkel ruzie met elkaar konden zoeken.

Het was duidelijk dat hij met zijn vraag wat het voorwerp nou was, de ander flink verbaasde, maar die reactie was hij min of meer gewend geraakt. Veel was hem nog onbekend, maar tegenwoordig begreep hij ten minste hoe de slechte maatschappij in elkaar zat, en iets over het dagelijks leven van een soortgenoot. Echter waren de gebouwen die niet voor iedereen als ‘normaal’ werden ervaren, nog vrij onbekend voor hem en daaronder viel een ziekenhuis. De geur van het voorwerp had hij namelijk écht meerdere keren rondom dat gebouw geroken, maar nooit had hij het in gebruik gezien. Nadat de ander keer- op keer van hem naar het voorwerp gekeken had, scheen het iets vanzelfsprekends te zijn. Hij gaf namelijk geen antwoord op zijn vraag, maar nam aan dat het duidelijk was wat het voorstelde. Met een lichte frons keek Averill de ander aan, nu hij niet direct het antwoord voor gekauwd kreeg in tegenstelling tot de andere die hij tegen gekomen. Niet dat het een drama was, maar wel irritant. Dit antwoord viel echter niet goed bij Agami die al dreigend naar voren was gestapt en de ander dreigend aankeek. “Een staaf, bestaande uit voornamelijk plastic waar druk op geplaatst kan worden welk de geur van ontsmettingsmiddelen, zoals alcohol draagt,” antwoordde hij, waarna hij zijn armen voor zijn borst liet kruizen, “De naam van het voorwerp ontgaat mij echter, en diens exacte functie,” Misschien zou hij nou een beter antwoord krijgen. Met de nadruk op ‘misschien’.
Nadat hij zijn Pokémon bedaard had en zijn excuses had aangeboden, reageerde de ander kalm erop dat hij niet veel vooruitgang had geboekt. Dat viel eigenlijk mee, gezien het in het begin veel erger was dan tegenwoordig en hij was nog vrij recent geëvolueerd. Elk moesten ze wennen aan hun nieuwe lichaam en de kracht die in hen schuilde. Bovendien, hadden ze elk zo hun eigen nare ervaringen of onwetendheid waarmee ze kampte. De opmerking viel echter niet goed bij alle drie zijn Pokémon die hem tegelijkertijd strak aankeken, terwijl Averill vrij ontspannen bij stond met een vriendelijke blik in zijn gouden ogen. De ander had misschien een ongure sfeer om hem heen, maar om hem gelijk zo aan te kijken, omdat hij zulke opmerkingen maakte? “Klopt voor een deel, vroeger ging het erger mis. Hij viel zonder directe aanleiding andere mensen aan, en je bent nog ongedeerd… Door hém, dus dat lijkt mij wel een flinke vooruitgang,” Misschien had hij dat niet moeten zeggen, met de gewonde kerel vlak voor hem, maar het was al te laat om de woorden weer in te slikken. De drie Pokémon bedaarden inmiddels wat, en zijn eigen aandacht gleed naar het drankje wat de man aan het drinken was. Als hij het goed kon herinneren stond het bekend onder de naam ‘koffie’, gezien hij het woord vaak langs had zien komen. Het verhoogde de bloeddruk van een persoon door de stoffen die erin zaten en vooral de cafeïne, al dronken de meerderheid het wegens de smaak en niet de gevolgen. Het was ten minste geen alcoholhoudende drank.

Helaas bleef de ander hem met dezelfde blik aan staren en volgde er geen direct antwoord uit. Hij leek zelfs om vaststelling te vragen dat hij het echt niet wist, al leek hem dat nergens voor nodig. Het was toch overduidelijk dat het voorwerp hem onbekend was door er naar te vragen en zelf niet de naam ervan op te noemen? Misschien had de verbazing de ander overgenomen, en bedacht hij zich hoe het mogelijk was. Hij had het hele proces al bij vele mensen kunnen zien, dus op een gegeven moment kon hij op basis van hun gezichtsuitdrukking en blik uit halen hoe ze erover dachten. Hij knikte maar ter bestemming, en merkte toen de dreigende blik van de ander die hij op Agami wierp als koekje van eigen deeg. Deze liet hij maar aan hem ontgaan. Toen het over Elapi’s agressieve buien ging bleef de ander hem verbaasd aan kijken om vervolgens te beweren dat hij ervoor zou zorgen dat de Pokémon nooit meer het daglicht zou zien. De uitdrukking was hem nog onbekend, maar vanuit de toon van zijn stem, wist hij direct eruit te halen dat het een bedreiging was. Schijnbaar dacht hij de shiny Gyarados zijn leven te beëindigen, indien deze hem zou pijnigen.
Het viel echter slecht op zijn drie Pokémon, maar voor de verandering keken ze hem enkel strak aan en sloegen ze geagiteerd met hun gespierde staarten. Geen gegrom, of zelfs een uithaal. Het deed hem goed dat ze hun lesje geleerd hadden, maar het zat hem verre van lekker dat een vreemdeling zomaar zijn Pokémon zat te bedreigen. Het werd hem dan ook moeilijker om zijn kalmte te behouden, maar hij bleef rekening houden met het gevoel dat de ander een dreiging vormde. Hij zette een licht gedwongen glimlach op en gaf de ander een lichte schouderklop, waarna hij kort zijn blik op Elapi liet vallen. “Ik weet niet of je hem zodanig weet af te zwakken dat je zijn leven kan beëindigen. Daar is wel wat meer voor nodig, en.. “ Zijn glimlach betrok voor een tel en hij keek de ander met zijn wilde ogen aan, “Moet je eerst voorbij mij en de andere twee komen,” Al snel ontspande hij zich en straalde zijn ogen weer, vooral door de geur van een ander soortgenoot die zijn kant op liep en vroeg of hij wat wilde hebben. Een tel keek hij haar verrast aan, niet-wetend of hij zomaar ter plekke wat wilde drinken. Dit was echter zijn kans om koffie te drinken, dus.. waarom niet? Bovendien, had hij nog niets verder bedacht voor deze dag met zijn Pokémon om te doen. “Één koffie, graag,” De dame knikte en verdween weer, waarna hij weer naar de ander keek, “Ik weet wél wat dat is, dus dat scheelt wat uitleg,”

Nog steeds was zijn oorspronkelijke vraag onbeantwoord en toen het voorwerp in kwestie in de buurt van zijn meest gevoelige plek kwam, spande hij al zijn spieren aan. Het leek er eerst op dat het een pijnlijke uithaal zou worden, maar toen hij de blik van de ander opzocht bedaarde hij direct. Het voorwerp liet hij hem dan ook raken tot de verbazing van de Gyarados en Rhydon, terwijl de Dragonite ook wel in zag dat dit niet als aanval bedoeld was. Het voorwerp vormde ook geen gevaar met het type materiaal waaruit het bestond, zelfs in de hand van de ander. Zijn armen liet hij ontspannen en met een strakke blik op de ander wachtte hij op een uitleg, maar deze scheen vrij kort te zijn, maar duidelijk. Een simpele manier om te laten weten dat die schouderklop van zonet niet in de juiste keelgat gevallen was, en hij dat niet meer moest doen. Voor hem was lichaamscontact heel normaal, zeker onder hem en zijn Pokémon, maar zoals hij al in de stedelijke gebieden zag was dat sommige al huiverde bij het aanraken van andermans hand. Hij was schijnbaar geen uitzondering op die regel, jammer genoeg. De druk die er tegen zijn buik werd uitgevoerd drukte hem wat naar achteren, maar hij bleef stokstijf stil staan met zijn armen over elkaar heen. Geen sprake van dat hij zomaar naar achteren zou stappen en bovendien was er genoeg ruime tussen hen om niet voorbij de zogeheten ‘comfort zone’ te zitten. Een bijproduct van de tegenwoordige afstandelijkheid.

Na een tel gleed de blik van de ander op zijn drie Pokémon, haast alsof hij ze zat te analyseren hoe sterk ze waren, waarna hij tot de conclusie kwam dat ze geen probleem zouden vormen. Hij trok zijn ogen tot spleetjes en liet een glimlach op zijn gezicht verschijnen die ditmaal niet onderdrukt was. Het zou suf zijn om te beweren dat ze toch beter waren dan die van de ander, gezien hij geen analyse van zijn team kon maken. Hij kon enkel hun geur bij hem ruiken en van wat hij wist te herkennen waren het zeker Pokémon die er bekend om stonden sterk te zijn, buiten die van de Buneary. Die was de zwarte Mareep van de groep. “Je ziet het natuurlijk niet snel gebeuren, maar met enige strategie en een goede band kan een Pokémon van level 5 die van level 50 aan. Met samenwerking kom je echter verder, maar ik neem aan dat dát bekend is,” begon Averill kalm, “Daar beschikken wij weer dan over, maar… Natuurlijk kan ik geen oordeel maken over iemand die een Buneary in een team heeft met voor de rest geëvolueerde Pokémon,” Nadat de aandacht van de ander verschoven was naar hem, voegde hij eraan toe dat hij zelf ook geen probleem zou zijn, het woord ‘Rangertje’ eraan toevoegend. De eerste vraag die hem binnenschoot was wie de ander dan was, want hij leek geen coördinator of breeder te zijn, die hadden een bepaalde type geur om hen heen. De eerste droeg de geuren van zalen en de ander van jonge Pokémon. Het was dus óf een Trainer of…. De beruchte vijand, Team Rocket. “Hoe behandel jij je Pokémon dan?” vroeg Averill nieuwsgierig aan hem, gezien een Trainer en een Team Rocket lid anders naar ze keken van wat hij vernomen had. Natuurlijk rekende hij niet op een antwoord, want dat betreft het voorwerp had hij nog steeds niet gekregen.

Zijn woorden hadden effect bij de ander, echter op een dreigende wijze, gezien hij zich met behulp van de paar plastic voorwerpen zijn lichaam overeind hees. Hij leek zijn lichaamsgewicht er vooral op kwijt te kunnen, al zaten zijn armen zelf aardig onder druk. De voorheen vreemde uitstulpingen van de pijpvormige uitstekels van het voorwerp leken ineens zeer logisch, gezien zijn handen en onderarmen er volledig in kwijt konden. Eerlijk gezegd had hij niet verwacht er op dit moment achter hun exacte functie te komen, maar helaas wist hij nog steeds de simpele term er niet voor. Dat leek echter verre van het onderwerp momenteel te zijn, gezien de ander zijn zonet uitgesproken woorden tegen hem dreigde te gebruiken. Hij beweerde dat zijn Buneary, volgens zijn redenering één van zijn eigen Pokémon aan kon. “Dus je hebt een strategie voorhanden en een goede band met de Pokémon opgebouwd?” vroeg hij met een wenkbrauw omhoog getrokken aan de ander. Indien één van deze twee eisen ontbraken was er géén kans op overwinning, tenzij deze een hoger niveau zou bereiken en betere aanvallen had aangeleerd. Natuurlijk waren er nog uitzonderingen hieraan, zoals hoe het lag met de typing voor- en nadelen, maar hij bedoelde het vrij algemeen. Hierna scheen de ander duidelijk wantrouwend te reageren op het feit dat hij wist welke Pokémon hij bij zich had, maar besloot eraan toe te voegen dat hij wel beter moest weten dat hij de ander niet moest uitdagen. Hij wilde ook helemaal geen zinloos gevecht, enkel om wie er ‘sterker’ was, dat was tijdsverspilling en het kostte veel energie die hij en de drie Pokémon ook voor jagen konden gebruiken.
“Ik rook welke Pokémon bij je had,” legde hij eerst uit, wijzend naar zijn neus, “Zoals ik al eerder zei, kon ik niet oordelen over jouw Pokémon, omdat ik enkel hun soort rook en niet op basis daarvan hun niveau kan schatten,” Daar was hij simpelweg eerlijk in, maar natuurlijk doelde de ander eerder om hun soort. Pokémon zoals Metagross en een Braixen konden neer gehaald worden met meerdere type strategieën, maar natuurlijk lag het sterk aan het individu en de band met zijn partner. Verrast keek hij op, toen hij over de behandeling van zijn Pokémon vroeg en daarmee zo te horen een gevoelig snaartje geraakt had. Eerst vroeg hij naar de reden waarom hij dat wilde weten om vervolgens te beweren dat hij het door zou vertellen aan zijn collega’s dat er sprake was van Pokémon mishandeling. Dit was niet zijn bedoeling geweest, maar hij had wellicht zijn vraag op andere wijze moeten stellen. Met een verontschuldigende lach sloeg hij zijn armen achter zijn hoofd, en keek hij de ander kort aan. “Mijn fout, ik wilde eerder weten hoe jij ze zag. Als vechtwapens, vrienden of iets in die trant,” antwoordde Averill, maar de ‘waarom’- vraag liet hij on beantwoord als kinderachtige wraak, “En nee, tenzij jij dat graag wilt?”