Closed - Friendship dies and true love lies.

Als weerwoord op de kans dat de ander zou liegen dat hij erin zat vroeg hij of hij er via vragen te stellen achter wilde komen. Instemmend knikte hij ter vaststelling en had het vocaal willen bevestigen, maar het leek er duidelijk op dat hij nog niet uitgesproken was. De ander beweerde dan dat hij zou denken dat hij tot Team Rocket behoorde zonder daadwerkelijke feiten te hebben, maar had je die dan? Ze hadden enkele kenmerken, maar niet genoeg om erachter te komen dat ze erin zaten, tenzij je hun dagenlang zou achtervolgen of iets dergelijks. Dat zou hij best kunnen doen, al zou hij dan vaak wisselen tussen zijn team, want anders zou hij flink wat honger lijden. Dat terzijde had de ander zeker een goede opmerking gemaakt en moest hij er even over nadenken, voordat hij een tegenwoord had op de ander. “Als ik het zeker wil weten kan ik ook dieper graven naar informatie zonder je te hoeven ondervragen,” Niet een zin die een Ranger snel zou uitspreken, maar hij had eenmaal prima zintuigen die de ander konden opsporen, en natuurlijk had hij zijn Pokémon daarvoor.
Toen hij eenmaal zat aan het tafeltje, kreeg hij verder geen opmerking over wat hij betreft Fletchling gezegd had. Er werd hem enkel een strakke blik toegeworpen door de ander die vervolgens vroeg waarom hij daar besloot te zitten. Dát was een vreemde vraag en met een lichte frons keek hij de ander aan, terwijl hij zijn vingertoppen tikte tegen de warme beker waar zijn dampende koffie in zat. “Omdat hier mijn koffie werd geplaatst. Is dat… vreemd? Ga je trouwens niet drinken van je eigen dan?” Elke soortgenoot vertoonde dit gedrag en dronk gewoon zijn koffie op de plek waar deze werd geplaatst zonder daar een vreemde opmerking over te maken, dus zag hij het probleem er niet direct van in. Terwijl hij wachtte op de reactie van de ander blies hij inmiddels wat damp weg wat boven de koffie cirkelde, gezien het zij neus teveel prikkelde. De aroma van de koffie was immers al sterk voor een ‘normale’ nes, maar voor zijn gevoelige stak het ver boven de andere geuren uit. Daar was hij niet heel gewend aan.

De sarcasme was makkelijk terug te vinden in de stem van de ander, nadat hij zijn antwoord op de ander gegeven had. Natuurlijk bracht hij zichzelf daarvoor in de problemen, al zou het niet de eerste keer zijn geweest en had hij het er wel over. Daarbuiten intimideerde de ander met zijn Pokémon hem niet al té veel dat hij als een Growlithe met zijn staart tussen zijn poten zou vluchten, of ter plekke zijn blaas zou legen. Niets van zulk gedrag lokte de ander bij hem uit. Verder reageerde hij er echter niet meer op, gezien ze het gebouw weer in liepen om een discussie te houden over het feit dat hij ergens zat. Een plek waar nota bene zijn koffie was neergezet, maar ook die van de ander, gezien de serveerster dacht dat ze bij elkaar hoorde. Al vertelde hij dat laatste zelf bij, en het leek erop dat hij hem weg wilde hebben, maar… waarom? Ze hadden buiten al een conversatie gevoerd, dus waarom konden ze het niet hier vervolgen? Zijn blik gleed enkel kort naar de been van de ander en het feit dat de ander zonet twee stoelen bezet gehouden had. Dat scheen duidelijk niet het probleem te zijn, echter. “Kan hetzelfde over jou zeggen, maar… goed, ik ga wel ergens anders zitten, maar…. Bewijs mij ter plekke dan dat je bij Team Rocket hoort, zonder te stelen of andere criminele activiteiten uit te voeren,” stelde Averill voor, die zijn handen ditmaal rond zijn kop koffie legde en naar hem glimlachte, “Dat scheelt al een langdurige conversatie die ik normaal gesproken met je zou willen houden,”

Zijn voorstel zorgde direct voor een verbaasde reactie bij de ander wat deels verbazingwekkend was, maar ook voorspelbaar. Als hij volledig aannam dat de ander in die organisatie zat dan had hij ook in zulke situatie op een verontwaardigende wijze gereageerd, zeker in de ogen van een Ranger. Het was niet de bedoeling dat je rivaal over je lidmaatschap wist. Dit was echter ook het type reactie van een ‘onschuldig’ persoon, die dus niet in Team Rocket zat en niet zijn vraag wilde beantwoorden, puur omdat hij er niet in zat. Nadrukkelijk beweerde hij niet in de organisatie te zitten, maar áls hij die zin nooit uitgesproken had wist hij minder snel zijn vermoeden vast te stellen, want de ander sprak letterlijk uit dat hij er dus ‘niet’ in zat. Daarvoor had hij er nogal om heen zitten praten om toe te geven dat hij erin zat. Dat was een teken. Ook had hij niet zeer impulsief op zijn beschuldiging gereageerd, maar vrij kalm en beheerst. Averill gaf toe nog niet geheel vast te kunnen stellen dat hij een TR-lid voor zijn neus had staan, maar gezien hij al wat tekens gezien had zou hij enkel zijn aandacht op de ander versterken. Terwijl de ander tekenen van pijn vertoonde en dus door zichzelf te verdedigen het enkel zich moeilijker dus maakte. Zijn koppigheid kwam hem nog te duur te staan, puur omdat hij niet tegenover hem wilde zitten zolang hij daar zat. “Ik heb mijn aanbod bekend gemaakt, maar wie zegt dat je het niet kan gebruiken om je onschuld te bewijzen?” sprak Averill, en nam zijn allereerste slok van het bittere spul. Hij wist zijn gezicht in de plooi te houden, ondanks diens vreemde smaak die gek genoeg na een tweede slok veel lekkerder smaakte.

Een nieuw teken van liegen kwam naar voren, gezien hij het onderwerp vermeed en vervolgens naar hem zat te dreigen. Het moest een wonder zijn dat hij kalm blijf, want gezien zijn blessure en de druk die op zijn armen toenam leed hij veel pijn. Onder andere omstandigheden had hij direct zijn zitplaats verlaten met de koffie, zodat hij verlost zou zijn van die druk, maar in dit geval wilde hij kosten wat het kost een antwoord krijgen. Een simpele ‘ja’ of ‘nee’, zonder zulk gedrag te vertonen. Nogmaals nam hij een slok van zijn warme kop koffie, terwijl de ander een soort stille wanhoop uitstraalde om gewoon zijn zin te kunnen krijgen en dus te kunnen zitten met zijn koffie. Hij besloot er ook niet op te reageren en wilde zijn aanzoek niet voor de derde keer zitten herhalen om aan de ander duidelijk te maken dat hij hem enkel bewijs moest leveren. Ditmaal niet omdat hij dat amper deed, maar juist wel, al liet hij niets van zijn vermoedens blijken en wachtte hij geduldig tot de ander al zijn frustraties op hem afgevuurd had. Normaal gesproken had hij allang agressief uitgehaald, maar dit was één van die momenten dat hij juist zichzelf dwong om kalm te blijven en niet te laten beïnvloeden door de ander zijn woorden of bedreigingen. Het was een situatie waarin hij enorm neergehaald kan worden of juist profijt aan had; er was geen tussenweg. Net alsof een hongerige Seviper zijn tanden in hem schijn te zetten, terwijl hij aan de rand van een klif verkeerde. Een intimiderend, angstaanjagende situatie waarbij het duidelijk leek wie de verliezende partij was, maar door slim te spelen kon hij zijn zin krijgen en eindigde de donker gekleurde slang als zijn voer. “Oké, dan… Bedankt voor je medewerking,” sprak hij, schoof naar achteren en greep zijn koffie met eén hand vast, terwijl hij alweer naar een andere tafel liep die wat verder van de ander af zat, “TR-lidje,” Als hij alle tekens van liegen samen voegde kon hij wel tot de conclusie komen dat het een Team Rocket-lid was. De ongure sfeer die over hem heen zat, het gebrek aan de metalen geur van gymbadges, het feit dat hij zichzelf kalm verdedigde en na een poging tot het spelen van zijn eigen spel besloot om het onderwerp te vermijden in combinatie met meerdere bedreigingen. Het gebaar dat hij toch op was gestaan moest duidelijk zijn voor de ander, want hij hield zich wel aan de afspraken. Eenmaal een nieuwe zitplaats gevonden nam hij zwijgend plaats en nam weer een slok van de koffie.