Drag-On[+Robin Turner]

‘Mis! Alweer..’ De Druddigon sloeg gefrustreerd zijn klauw tegen een rots welk hij wist te verbrijzelen en keek Ciro weer strak aan. De Dragon type had hij besloten buiten de rest van zijn team te trainen, gezien hij ver onder hun niveau zat, maar keer op keer mislukte het. Of had hij geen tijd. Telkens dacht hij erover om de Pokémon maar in de PC te dumpen, gezien hij een betere vervanger had, namelijk Calliber welk allang geen suffe rups meer was. Ciro sloeg een diepe zucht, waarop Sniper enkel beschaamd zijn vleugels liet zakken. Erger was nog wel dat de Druddigon nog het meest emotioneel was; het was zeer gevoelig voor de klanken in zijn stem en zijn houding. Helaas zou hij de Pokémon niet terug kunnen brengen naar de zwarte markt. “Hone Claws en val weer de rots aan!” Duidelijk uitgeput van de al langdurende trein blonken Sniper’s verscherpte klauwen en haalde hij nogmaals uit tegen een rots, waarvan enkel kleine kiezeltjes overbleef en veel stof. Direct stapte Ciro naar achteren om de stofwolk te ontwijken. Hmm? Was dat niet een steen? Met een valse grijns greep hij deze geruisloos vast en wierp die recht naar de Druddigon. Als hij dit niet kon stoppen dan… ‘Pok’ Het was recht in zijn gezicht beland en woest brulde de Dragon type Pokémon, enkel om te ontdekken dat het Ciro was. Vermoeid sloeg hij de palm van zijn hand tegen zijn voorhoofd aan. “Je bent erger dan een hulk zonder hersens,” Verontwaardigd snoof Sniper en kruiste zijn armen over elkaar.

“Opnieuw,” opperde Ciro, maar Sniper snoof wantrouwend en stond binnen enkele tellen naast hem. Met een frons keek hij de Pokémon aan, zich afvragend waarom hij zojuist zijn commando genegeerd had. “Ehm, wat is er-“ Voordat hij zijn vraag kon stellen aan de draak, weerklonk al een vrouwelijke stem vlak naast hem. Ho, wat?! Ciro stapte verrast naar achteren en direct kon hij vaststellen dat hij nu wel het meest lelijke vrouwelijk mormel ooit gezien had. Ze had wild oranje-achtig gekleurd haar en de meest dikke lippen van de hele wereld, gepaard met een heel interessant setje van kleren. Het enige wat hem weerhield om haar voor een zwerver te verklaren was de kleine Joltik die ze bij haar had. Enige bron van afleiding. “Wat moet je?” snoof Ciro al geagiteerd, hopend dat deze vreemde vogel op zou zouten. Een toerist? Beginnende Trainer? Ze stelde in ieder geval een te vaak gestelde vraag; was hij hier bekend, of beter gevraagd, ‘Weet jij waar de locatie is die ik zo meteen op noem?’. Zag hij er dan uit als een gids voor de weirdo? “Waar moet je zijn?” Ach, om Sniper verder te gaan trainen was geen aantrekkelijke bezigheid, zelfs een weirdo de weg wijzen was beter. Zo erg gefrustreerd was om de gebrek aan kracht van de Druddigon geworden. Inmiddels kroop de Joltik naar hem toe, maar schonk hij deze amper aandacht, terwijl Sniper juist er zachtjes tegen aan het grommen was. De jongen zuchtte diep en tikte afkeurend tegen zijn kop, waarna hij zweeg, maar wel door hem nog verontwaardigd aan te kijken. Grommen mocht best, maar had hij daar het recht toe? Nee. Die Joltik was zeker sterker dan hem.

Dit was al de tweede meid die van hem verwachtte dat hij wat kalmer en ‘vriendelijker’ zou zijn. De weirdo tegenover hem leek echter niet gelijk onder de happy-go-lucky soort te vallen qua uiterlijk en kleding. Buiten haar houding kwam haast niets met die dame overeen die hij vrij recent nog op het festival gezien had. Nu hij zich bedacht, dit was ook al de tweede persoon die puberteit naar voren bracht. Er was geen enkele dag dat hij niet eraan werd herinnerd, maar hij hoopte eerlijk gezegd dat het gewoon gauw voorbij zou zijn, zodat ze ouden stoppen met zaniken. Ciro snoof enkel kort erop, en wachtte tot ze met de locatie in kwestie kwam. Nu begon hij het betwijfelen of haar helpen beter was dan die Druddigon te trainen. De tijd tikte alsmaar door en nou leek de dame zelfs mentaal weg te zijn. Hallo, aarde aan weirdo? Bijna wilde hij zich weer omdraaien, maar gelukkig kwam er wat zinnigs uit haar mond. Ze zocht schijnbaar Lumiose City en dat verbaasde hem niet; een toerist of Trainer wilde daar altijd wel heen. Het was de grootste stad in Kalos waar je een starter kon halen – hier niet van toepassing-, naar een festival kon gaan – daarvoor leek ze eerder een partypooper- of kon winkelen en dergelijke. “Volg de weg uit het dorp, neem het pad door Santalune Forest en dan kom je in Santalune City. Verlaat de stad dan aan de noordelijke zijde en volg dan de route de daarna volgt naar Lumiose,” Dat was de welbekende weg die te voet genomen kon worden. Of er een bus naar Lumiose vanaf de dorp ging? Wie weet.

Nu hij de weg gegeven had hoopte hij dat de weirdo ter plekke zou smeren met die inmiddels verdwenen Joltik van haar. Het leek er echter op dat ze weer beland was in een zee van gedachten, waardoor hij ongeduldig zijn schoenen tegen de grond aan tikte. Kom op, zeg. Hielp hij eens een ander, vloog de ander steeds een wereld vol fantasie in. Of zelfs suffe herinneringen. Oké, hier wilde hij zijn tijd niet aan besteden. Ciro draaide zich al bijna om, evenals Sniper die de hint van hem begreep. Mevrouwtje weirdo besloot echter pas op dát moment weer te praten. Geërgerd keek hij haar strak aan en trok er een schaduw over zijn gezicht toen ze durfde te twijfelen aan zijn routebeschrijving. Tsk. Wel of geen beschrijving. Simpel als dat. Als ze écht zonodig een antwoord van hem wilde hebben.. “Andere trainer’s, toeristen, zelfs vervoersmiddelen en anders kan je het aan een inwoner extra na vragen, duidelijk?” De stappen die Sniper maakte werden luider en spoedig stond hij dan weer vlak naast hem, zwaaiend met zijn staart en zijn kop dreigend de lucht in. Was hij klaar nu?

Alsof ze hem op deze wijze zou weerhouden om te vertrekken had ze het goed mis, maar haar woorden waren des te erger. Hoorde hij dat nou goed? Hij werd vergeleken met een 13-jarige? Er zat zeker twee jaar leeftijdsverschil tussen, het lag enkel aan zijn onderontwikkelde stemhoogte en gebrek aan spieren. Pff. Wat een hypocriet was die weirdo. Logisch dat die 13-jarige haar de verkeerde kant op wilde sturen, hij had het ook bijna willen doen. Eerst maar de dame corrigeren, voordat ze hem keer op keer een 13-jarige zou vinden. “Helaas, en ik ben 15 jaar oud voor je informatie,” sprak Ciro verre van geamuseerd. De opmerking dat ze een oudje weleens kon zijn en over hem zou zeiken was minder irritant. Hij had liever een oudje gehad dan een weirdo; dan had hij haar door verwezen naar een ander persoon om die lastig te vallen. Met de weirdo had hij het gevoel dat het veel moeilijker zou gaan. Zeker gezien ze na haar antwoord nog voor hem stond, te praten nog wel. “Ergens wilde ik liever dat oudje, is dat gek?” Een retorische vraag, natuurlijk. Ach, gelukkig was hij van haar af en ze droop dus spoedig af en scheen op haar weg naar Lumiose City te zijn, naar haar mede-weirdo’s. Dat was dan dat.
Hij had zich alweer omgedraaid naar Sniper, maar op dat moment kwam de weirdo weer terug. Ugh, wat nú weer? Laat hem met rust. Ze vroeg of hij zijn telefoon kwijt was, waarna hij direct zijn broekzak af ging. Huh? Hij had hem zeker een tel geleden daar nog in gezet. Wacht, had zij nou van hem gestolen? Serieus? Ciro zag toen pas de Joltik weglopen met zijn Holo Caster op zijn rug. “Die.. rot spin,” mompelde Ciro geagiteerd, “Sniper, pak hem!” De Druddigon gromde, voordat hij hem voorbij vloog en vlak voor de Joltik in zijn minuscule gezicht brulde. Dat moest afleiding genoeg zijn. Traag liep hij naar de spin toe en griste zo snel zo mogelijk zijn telefoon van de Pokémon af. Pfoe. Hij greep het voorwerp steviger vast, maar toen hij op de aan-knop drukte gebeurde er niets. Huh? Hij drukte nogmaals, maar weer niets. Was hij nou.. leeg? “Muk,” snoof Ciro geagiteerd, “Leuke Joltik heb je,” Inmiddels liep de Dragon type weer naar hem toe en keek ook een tel naar de Holo Caster. Geweldig weer.

Met veilig zijn mobiel weer in zijn bezit kreeg hij te horen dat de Joltik de reden was dat ze geen mobiel meer had. “Duidelijk,” wist Ciro er enkel op te reageren om vervolgens de ontdekking te doen dat de accu leeg was. Leuk fetje van Joltik’s: ze voedde zich met elektriciteit en accu’s zaten er vol mee. Het was haast zoetigheid voor hen. Daarom hield hij zelfs niet van zulke Bug types; altijd was er wel iets irritants aan ze. Ondanks hun type. Verrast keek hij op toen ze aan bood hem op koffie te trakteren en twijfelde een moment lang. Dat was vrijgeviger dan hij gewend was, maar hoewel het een rasechte weirdo was, was ze nog het vriendelijkst tegen hem geweest in vergelijking met al zijn vrienden. Ciro knikte maar en verborg zijn mobiel weer in zijn broekzak nu hij er toch niets aan had. Als ze naar StaryuBucks zouden gaan voor de koffie zou hij misschien even kijken of hij een stopcontact kon gebruiken. Zijn oplader had hij namelijk standaard mee. Het scheen echter niet koek- en ei te zijn bij de weirdo die als een maniak haar zakken na ging, wat erop duidde dat ze haar portemonnee kwijt moest zijn. Ze hoefde niet zoveel moeite te doen, hij kon ook even overleven zonder een dorstlesser.

Toen een vreemd geluid klonk keek hij automatisch naar de grond waar de Joltik zat met haar portemonnee op zijn rug. Wat een kreng van een Pokémon was het; het tweede voorwerp wat hij gestolen had in amper vijf minuten. Op het gebied van onopvallend iets stelen zou hij een geweldige aanwinst zijn voor zijn team, maar Revolver vervulde die taak al en was tot meer in staat dan de gele spin. Damn, het gezicht van de weirdo verried direct wat er gaande was en spoedig zei ze dat ze voor een kleine kop koffie konden gaan. Eerlijk gezegd, hield hij meer van thee en niet van de bittere koffie, maar cappuccino vond hij dan juist weer zalig. “Bij de StaryBucks, neem ik aan? Die zijn vrij dichtbij,” Het amuseerde hem toen de weirdo wist dat hij niets van haar vond en dat hij zelfs niet met haar hoefde te praten daar. Pfoe, er werd eindelijk naar hem geluisterd. Dat mocht weleens vaker gebeuren. Ciro liet Sniper echter wel terugkeren, omdat hij net té intimiderend zou zijn om mee te lopen en bovendien zijn training erop zat. Terwijl hij alvast linksaf ging om een drukke straat te bereiken waar de meest bekende filialen waren te vinden keek hij kort naar de Joltik. “Ik zou dat geval terugkeren. Ik weet niet of je wilt dat de koffie wordt gestolen,” grapte hij en zag dat ze de Starybucks bijna bereikt hadden. Koffie stond daar heerlijk op hem te wachten.

Gek genoeg liet ze de Joltik vrij rondlopen, ondanks het feit dat hij vast iets zou jatten van de andere mensen of ironisch genoeg een bekertje koffie. Geen idee wat hij eraan zou hebben, spinnen dronken geen koffie. Als ze dat wél deden zag hij al voor zich hoe de spin hyperactief zou worden door de dosis cafeïne…. Oké, het brengen van de Pokémon was een vreselijk idee bij nader in zien. Als de weirdo in de problemen zou komen mocht ze het zeker zelf zitten oplossen. Geen sprake van dat hij hulp zou aanbieden, omdat ze lomp die spin binnen gebracht had. Inmiddels stond hij in de rij, vlak naast de weirdo en spoedig waren ze ook aan de beurt. Ze bestelde wat koffie en… stukje chocolade taart? Damn, de weirdo was een typische vrouw. Vervolgens werd er aan hem gevraagd wat hij wilde. “Capuccino,” En spoedig werd hun bestelling voorbereidt, maar besloot hij in de tussentijd te kijken waar die vervloekte spin zat. Natuurlijk had dat geval zich verstopt, ergens onder een tafel of… Waar dan ook. Ugh, nee, hij kon hem niet vinden. Toen zijn cappuccino gereed stond greep hij hem direct al vast en liep naar een tafel toe. Eentje die vlak bij het raam zat. Zo, dat was al beter.