The bubble gum dragon

Alles was zwart voor zijn ogen en pas nadat een vrij vochtige snuit tegen zijn wang wreef opende Averill moeizaam zijn ogen. Zachtjes duwde hij de geschubde snuit van zijn gezicht af en rolde vervolgens op zijn zij en voelde dat er nog iets op hem lag. Het waren geen bladeren, zoals hij gewend was, maar het was een  ‘deken’, iets vergelijkbaar, maar gemaakt van katoen of ander materiaal. Het was een van zijn eerste keren dat hij in een menselijke bed lag, een slaapplaats die zeker veel zachter was en fijner lag dan de struiken, grot of zelfs maar de palmbladeren. Meestal sprong hij meestal alert overeind, maar hij wist dat hij voor de verandering geen gevaar liep en amper rekening hoefde te houden met roofPokémon of het weer. Over het ‘weer’ gesproken, hij meende getik te horen van regendruppels die neerknalden tegen een glazen opening in de stenen muur, ook wel een ‘raam’ genoemd, waardoor je naar buiten kon kijken. Inmiddels trok Agami haar kop al naar achteren en rolde ze haar lichaam weer naast zijn bed op en keek ze hem afwachtend aan. Met een kreun wierp hij de deken van zich af en liet zijn benen over het bed bundelen, terwijl hij het gele spul uit zijn ogen wreef. Om eerlijk te zijn had hij heerlijk geslapen en was het zeker slim geweest van hem om vlak na middennacht te jagen, wetend dat hij de volgende morgen toch veilig kon rusten. Toen hij zijn handen op zijn knieën rustte merkte hij echter op dat hij schijnbaar in zijn oude kleren had geslapen en dat zijn groene kleren en schoenen vlak naast het bed lag. Met beetafdrukken. "Agami?" gromde Averill vermoeid naar de Dragonair, waarna hij zichzelf van het bed afgleed en op haar afstapte. Direct hield de serpent haar kop laag met de vleugels op haar kop naar achteren getrokken. Ze vertoonde onderdanige gedrag, maar dat maakte het er niet beter op nu ze de kleren als bijtmateriaal gebruikt had. Averill zuchtte luid en porde ruw met zijn elleboog tegen haar wang aan als straf en liep weer naar de groene kleren toe. Agami kreunde zachtjes en trok beschamender haar kop richting de grond, wetend dat ze wellicht de mist in was gegaan door te gaan ‘rommelen’ met de stukjes stof. Het rook gewoon zo vreemd en ze was bovendien eerder wakker en… het voelde gewoon vreemd aan. Natuurlijk zou dat geen effect hebben op haar partner, maar gelukkig bleef het maar een por en een vocale waarschuwing. De jongen greep de groene kleding vast en bestudeerde de schade die de serpent aangericht had en tot zijn verbazing viel het aardig mee, maar het waren de schoenen wat hem ditmaal weer zorgen bezorgde.

Weer slaakte hij een geërgerde zucht, greep zijn kleren alvast vast en schonk Agami een verwilderde blik. Er lag nog maar één schoen in plaats van twee en de enige die daar ook zeker nieuwsgierig aan had gezeten kon enkel de Dragonair zijn. De serpent  kromp ditmaal echt in elkaar en trok haar buik enkel kort op om een half aangevreten schoen bloot te stellen. Hij begreep dat ze nieuwsgierig was en net zoals hij graag al bijtend iets wilde ontdekken, maar dit ging zelfs voor hem te ver. Ze wist dat het nogal wat waarde had en ze er niet zomaar aan mocht zitten. Snel griste hij de schoen van onder haar buik vandaan en keek er met een van afschuw getrokken gezicht naar. “Agami, toch? Jij mag nu boomschors regelen!” snauwde hij, waarna hij zich maar om kleedde en de Dragonair continu beschaamde geluiden produceerde. Wellicht was hij té wreed deze ene keer, maar ze was dan ook te ver gegaan en begreep gewoon de waarde die hij aan ze hechtte. Eenmaal weer in zijn groene uniform keek hij nogmaals om naar de serpent en liep nog een laatste keer naar haar toe, voordat hij met haar op jacht zou gaan. Zijn maag begon namelijk al flink te rommelen en waarschijnlijk was dat de reden waarom Agami hem wakker gemaakt had. Vlak naast haar ging hij op de keiharde grond zitten en legde zijn arm om haar nek heen en keerde haar kop wat naar hem toe. Direct keek Agami hem verrast, maar degelijk aandachtig aan. “Sorry, voor mijn uitval. Je beseft echter toch wel dat ik ze niet besmeurd wil hebben? Ze zijn mij namelijk dierbaar, zeker op de weg naar mijn menselijke zelf,” Agami knikte traag en gromde zachtjes om duidelijk te maken dat ze daadwerkelijk spijt had en ze wendde zelfs haar blik even van hem af. Ze scheen zich echt schuldig te voelen. Averill glimlachte zwakjes en liet haar weer los, kwam overeind en snelde al richting de deur.

“Laten we maa-“ begon hij, maar direct rook hij twee zeer bekende geuren. Huh? Het waren vrij pittige geuren, gepaard met iets zoets en dat konden enkel twee vrienden van hem zijn. Alert keek hij om zich heen, terwijl de serpent hem verward opnam maar het volgende moment ook de geur opving en mild opgewonden de punt van haar staart heen en weer sloeg. Hij dacht er zelfs niet over na wat ze hier deden en sloeg gewoonweg direct zijn deur wijd open vol enthousiasme, op de voet gevolgd door zijn geamuseerde Dragonair. Even boeide hem zijn kleren niet meer, enkel de twee geuren die zo te ruiken niet te ver bevonden. Op een rap tempo snelde hij zich door de gang waar verassend genoeg amper iemand te vinden was en een twinkeling verscheen in zijn ogen toen hij de twee gedaanten zag, waarvan de geuren kwamen. Het was zijn typische Mightyena gedrag wat weer op speelde en al spoedig nam hij een aanloop en sprong met zijn handen naar voren uitgestoken naar de paarsharige dame. Vlak voor haar rustte hij zij handen op haar schouders en likte haar direct ter begroeting over de wang, voordat hij wat ruimte maakte. “Gegroet, Jeanne en Ciro!” De gang was net te smal om ook naar de Archeops achter haar te springen en deze een lik te geven, dus knikte hij enkel naar de Pokémon. Agami was degelijk passiever in haar begroeting en knikte naar beide met dezelfde vrolijke twinkeling in haar ogen als Averill. Toen pas viel hem op dat ze beiden doorweekt waren, gezien hij al opgewonden was geworden door hun eigen lichaamsgeuren en het dus niet eerder geroken had. Het was duidelijk dat ze net van buitenaf waren gekomen waar het duidelijk nog miezerde. Maar goed, wát deden de twee hier? Was zij ook de Ranger-pad opgegaan met haar aandoening? Een serieuze blik keerde direct terug in haar ogen, terwijl hij haar nog nadrukkelijk opnam en zijn armen over elkaar kruiste. “Weet je het wel zeker gezien je.. staat, Ranger Jeanne?” sprak hij serieus, al moest hij zwakjes grinniken om de dame zo te noemen. Het verbaasde hem echter dat ze deze pad had uitgekozen, terwijl ze vrij fragiel was en duidelijk last had van hoofdpijn en haast elk moment zomaar kon flauwvallen. Het scheelde dat hij dat kon aanvoelen, maar natuurlijk kon hij niet altijd aan haar zijde zijn.

Aandachtig volgde Averill Jeanne’s woorden en eerlijk gezegd was hij gezien haar aanwezigheid niet verrast om te horen dat zij een Student Ranger was, al gold waarschijnlijk hetzelfde vice versa. Zo te horen waren ze in principe collega’s, dus had hij meer de mogelijkheid om aan haar zijde te kunnen staan. Haar gezondheid baarde hem net teveel zorgen dat hij haar zomaar alleen wilde laten en zeker nu ze toch beide Ranger’s waren. Het zou vrij normaal worden voor haar om het natuur in te gaan en flink in te moeten spannen, maar dat verhoogde de risico op een migraine aanval of zelfs dat ze flauw viel. Brr. Het waren geen fijne gedachten, maar het scheelde al veel dat ze momenteel gezond oogde al wist hij niet hoelang ze een Ranger was en hoeveel missies ze verricht had. Verrast trok hij zijn wenkbrauw omhoog toen ze reageerde op zijn opmerking. Ze oogde vastberaden een Ranger te willen worden en hij waardeerde haar lef om dat te doen. Natuurlijk grijnsde hij er kort om, maar wat zij deed was echter ook roekeloos en wellicht levensgevaarlijk. Vooralsnog wilde hij niet degene zijn die haar tegen zou houden, het was haar keuze en hoe dat zou uitlopen was haar verantwoordelijkheid, niet waar? Op een wat zachtere toon vulde ze er echter aan dat ze liever dít deed dan het zijn van een kasplantje voor de rest van haar leven. Kort dacht hij nog even na over de betekenis van het woord maar meende zich te herinneren dat de maatschappij in afgezonderde ruimten planten konden kweken. Dat wilde ze zo te horen niet zijn. Hij ontspande zijn blik die hij op haar gerust had, maar rook direct nog een geur bij haar en de Archeops, welk veel op die van Agami leek. Het was echter maar zwak en de geur van regen en hun eigen lichaamsgeuren stak er direct bovenuit. Daar zou hij later wel naar vragen besloot hij maar in stilte. “Zo te horen zijn wij dan partners," merkte Averill maar op, waarna hij nogmaals de twee opnam. Eerlijk gezegd, vond hij het al fijn om een bekende weer te zien, gezien hij tot nu toe amper de geuren van Kate of de rest weer geroken had. Herstel, hij had Kate’s geur rond deze regio degelijk geroken, maar haar niet gezien, maar dat klopte ook met een geur die al best oud was.
Plotseling veranderde de houding van Jeanne en beweerde ze dat zij nu als ‘senpai’ naar hem moest refereren. Senpai. Dat woord kende hij vreemd genoeg wel en daarmee werd er gerefereerd naar iemand die een hogere status had of iets in die trant, maar het werd in Hoenn amper gebruikt. Dit betekende echter dat hij écht hoger dan zij qua rang zat? Hij stelde echter amper wat voor, hij was maar iemand uit de jungle maar, niet in de maatschappij opgegroeid iemand. Beschaamd verloor hij zijn balans en wist over zijn eigen loszittende en deels aangevreten veters te struikelen en knalde pijnlijk op de grond. Ai! “S-Senp-Senpai?!” kraamde hij verward, terwijl hij moeizaam zichzelf overeind hees en met een hand over zijn bonzende staartbeen ging. Dat was verre van een soepele actie geweest, maar vreemd genoeg bezorgde de benaming hem schaamte. Het was iets wat hij zelden voelde, maar momenteel beheerste het duidelijk zijn lichaam en merkte hij een verwarde blik van Agami op. Ergens voelde het echter vrij… plezierig en niet zoals de schaamte die hij weleens gevoeld had en daadwerkelijk zichzelf van kant wilde maken. Nou had hij echter ook Jeanne waarschijnlijk verward en met een kleine grijns op zijn gezicht wuifde hij het weg, terwijl hij haar weer recht aankeek. “Nee, nee… Je hoeft mij geen ‘senpai’ te noemen hoor. Averill is genoeg, echt,” Hij betrapte zich er zelf op niet heel overtuigend te klinken en probeerde het gesprek maar te verschuiven.
Hij had eerder een geur bij hun geroken en hij boog kort voorover om weer haar geur op te snuiven. Het was die zoute geur wat geschubde Pokémon hadden en nou wist hij het wel zeker, want niet alleen dat, maar het rook exact naar een Pokémon van de Dragonite-lijn. Het was voor de hand liggend om vast te stellen dat Agami het niet geweest was, maar het duidelijk een wild exemplaar had moeten zijn geweest. Direct stapte hij weer naar achteren en nam Jeanne nog één maal op; ze had amper wonden en hetzelfde was te zegen over Ciro, hoewel die iets meer sporen van een strijd had. Geen levensgevaarlijke strijd, echter en het kon dus zeker geen Dagonite of Dragonair dan zijn geweest. “Een bezoek gebracht aan een Dratini of meerdere exemplaren?” vroeg hij maar uit nieuwsgierigheid, en maakte kort oogcontact met Agami die de vleugels op haar kop wat omhoog spitste, aangesproken door het woord ‘Dratini’.

Het was een poosje geleden dat ze voor het laatst de Archeops nog gezien had, maar zo te zien was hij fysiek amper veranderd. Ze zag echter wel dat hij mild gewond scheen te zijn, al kon het net zo goed haar verbeelding zijn geweest. Direct benarde ze echter Ciro en gromde deze ter begroeting naar hem wat zij vervolgens beleefd bij hem terug deed. Zijn en Jeanne’s aanwezigheid betekende dus dat ze net zoals Averill de Ranger-kant waren op gegaan, maar ze had het zeker niet van hen verwacht. De dame kampte namelijk met gezondheidsklachten, al werd ze gelukkig bijgewoond door de Archeops die haar natuurlijk van dienst kon zijn. “Lange tijd niet gezien, Ciro,” begon Agami kalm, al had ze even moeite om de schaamte van voorheen terug te drukken. Gelukkig wist Averill haar aandacht even aan te trekken toen hij plotseling op de grond viel, maar al spoedig een woord uitkraamde en verder met Jeanne sprak. Dat was uitermate.. vreemd. Met een frons keek ze kort hun kant op om de reden ervan op te vangen, maar het ontging haar en met een diepe zucht keerde ze haar kop weer naar de Pokémon.
“Het komt duidelijk als een shock bij hem aan, maar…” begon Agami, maar haakte haar zin af toen ze een welbekende geur bij Ciro rook en tegelijkertijd het woord ‘Dratini’ bij Averill opving. Zo te horen was de jongen er ook al achter gekomen, de geur van een Dratini zat sterk om de Archeops maar ook zijn partners. Agami wist echter niet zeker hoe ze erop moest reageren, want dit kon wellicht betekenen dat nu ze de geur bij hen rook, dat er een kans was dat er ook Dragonair’s en Dragonite’s zaten. Oftewel; de aanwezigheid van haar biologische ouders. Het was een gevoelig onderwerp en op een gedempte toon sprak ze maar verder, onzeker of het wel het juiste was waaraan ze dacht. “Zo te ruiken heb je Dratini’s bezocht met Jeanne, weet je nog wáár dat toevallig was?” vroeg Agami, proberend zichzelf kalm te houden al had ze zin om elk moment in elkaar te zakken en in een zee vol negatieve emoties te zitten, “… Ik had je verteld dat Averill mij toch opgevoed had? Nou, ik durf te geloven dat een van deze Dratini’s waarschijnlijk weet waar mijn biologische ouders verkeren. Ze komen namelijk amper in Hoenn voor, dus ik gok dat een Dragonair of Dragonite zijn of haar jongen hier achtergelaten heeft. De regio heeft een prima klimaat voor het uitbroeden en gedijen van Dratini,” Kort liet ze haar blik achter de Archeops rustten, richting de flinke regenbui waar zij hoopte in te zweven, op zoek naar de Dratini’s. Ze had echt niet verwacht dat ze plotseling zo dicht bij de waarheid kon zijn. Was dit wat ze.. ‘het lot’ noemde?

Toen hij van de schaamte op de grond neer kwam merkte hij direct dat Jeanne vroeg of hij nog in goede staat verkeerde, maar haar amusante blik kon hij amper missen. Zelfs toen hij weer overeind stond behield ze die blik, waardoor hij haast het gevoel kreeg dat ze zijn reactie op het woord ‘senpai’ plezierig vond. Daar kon hij weinig tegenin gaan, voor haar was het zeker grappig geweest, maar hij hoefde het écht niet meer aan te horen. Het leeftijdsverschil speelde amper een rol, ze hadden beide immers toch dezelfde rang en waren daarmee partners. Helaas scheen de paarsharige soortgenoot vooralsnog door te gaan met ‘senpai’ en beweerde dat het mooi klonk. Eerlijk gezegd, wist hij niet hoe hij daarop moest reageren dan weer een wuivend gebaar naar haar te maken met één hand bij zijn achterhoofd. “Liever niet, goed?” reageerde hij er op, maar weer klok het niet overtuigend. Zo te zien raakte hij maar niet gewend aan deze ‘benaming’, niet genoeg om normaal te gedragen en kracht aan zijn zinnen toe te voegen. Het scheelde wel dat hij ditmaal niet gevallen was, dus het effect werd hopelijk minder. Toen hij daarna haar lichaamsgeur opgesnoven had, rook hij de zoute geur van een individu van de Dragonite-evolutielijn, exact een geur die Agami ook droeg, gezien zij een Dragonair was. Hieruit kon hij direct concluderen dat ze recent in contact was geweest met deze soort, maar voor zover hij wist kwamen ze niet van nature in Hoenn voor. Ergens was het dan ook een raadsel hoe hij het ei van Agami in een lokale jungle had kunnen vinden, ondanks het feit dat de temperatuur en omgeving ideaal voor haar soort was. Na aan haar erover gevraagd te hebben had ze weer de niet-begrijpende blik in haar paarse ogen, zoals ze vaker naar hem gekeken had toen ze zich nog in de jungle bevonden. Het sloeg echter spoedig om naar pure verbazing, waarop hij haar met een opgetrokken wenkbrauw aan keek. Had zij niet door dat zijn zintuigen scherper waren dan die van zijn ‘menselijke’ soortgenoten dan? Het was meestal het eerste wat er aan hem opviel, volgens vreemdelingen, maar eerlijk gezegd lag het geeneens aan zijn opvoeding. Nou, zeker voor een deel, maar hij had sterk het vermoeden dat zijn soortgenoten al hun zintuigen op een veel lager niveau gebruikte, gezien ze niet per sé alert moeten zijn op andere wezens en ze hadden vreemde mechanica waar ze urenlang mee in de weer waren. Toen Jeanne opmerkte dat hij de reukvermogen van een Mightyena had, keek hij even van haar weg, niet goed wetend hoe hij de compliment moest ontvangen. Het was niet iets wat hij elke dag voorgeschoteld kreeg. “Komt ervan met een Mightyena als moeder,” grinnikte hij, al was het maar de halve waarheid. Direct verstarde zijn lichaam toen Jeanne met haar verhaal vervolgde en meldde een groep Dratini te hebben gevonden en eraan toevoegde dat ze zelfs een nieuwe ‘vriend’ gemaakt had. Betekende dit nou dat er een kans was dat er een familielid van Agami tussen de Pokémon zat? De kans was er wel en Averill wisselde direct een blik met de zacht grommende Agami af, die gezien de ernstige blik in haar ogen duidelijk zich ervan bewust was. “Hmm,” begon Averill nadenkend, terwijl hij een korte tijd richting de regenbui buiten tuurde, “Zou je mij en Agami met je vriend er naar toe willen begeleiden?” Vervolgens gleed zijn blik terug naar Jeanne die echter aardig doorweekt scheen te zijn. Wellicht was het geen slimme vraag, want nog langer de regenbui in en zij en zelfs Ciro konden flink ziek worden. Ergens wilde hij graag direct vertrekken, zeker gezien dat exact zou zijn wat de Dragonair wilde doen. Kort gleed dus zijn blik van Jeanne naar zijn eigen, half aangevreten pak en kwam tot de beslissing dat hij het minder nodig had dan Jeanne. Zij was fragieler en bovendien vast minder gewend om kou te moeten doorstaan, terwijl hij vroeger zelfs in zulk weer zonder shirt rondliep. “Wacht even,” sprak hij en trok direct zijn groene overhemd uit, waaronder hij verder niets aan had en overhandigde het direct aan Jeanne, “Hier! Trek maar aan,” Het was ten minste droog en eventueel mocht zij ook zijn broek dragen, hij had er geen enkel probleem mee.

Haar ogen glommen hoopvol toen Agami meldde dat hij nog wist waar de Dratini’s zaten. Er was daadwerkelijk hoop om een familielid aan te spreken of beter nog; contact te krijgen met haar ouders. Hopelijk kwam ze dan achter de reden waarom zij in deze regio zat in plaats van eentje waar haar soort van oorsprong gedijde. Ciro stelde al voor dat ze er samen hen konden gaan met hun partners, waarop Agami direct instemmend naar hem knikte. Dat was een aanbod die ze zeker niet zou weigeren, want ze zou zeker niet enkel met de Archeops op stap willen, niet dat ze het erg vond verder. Ze wilde gewoon alles samen met Averill doen en ook dít, deze zoektocht om haar vragen beantwoord te krijgen. Héél misschien zou het hém ook helpen, maar om eerlijk te zijn schatte ze de kans daar veel te klein voor in. Zo te horen kon hij inderdaad beter de vragen aan de Dratini kunnen stellen die Jeanne schijnbaar gevangen had en zo te zien nog in zijn Pokéball zat. Zelfs als ze weinig informatie uit het ventje zou halen zou ze de locatie opzoeken en deze nagaan op alle mogelijke sporen van een Dragonite. Dat stond zeker vast. “Bedankt voor de tip,” Ze hield haar kop op nederige wijze wat lager; ze apprecieerde zijn begrip. Aandachtig richtte ze haar blik op de Pokéball en benaderde hun partners op trage wijze om niet al té intimiderend over te komen. Hopend hun aandacht op te hebben gevangen, porde ze haar snuit zachtjes tegen de Pokéball, waarna ze haar mild smekend aankeek. Ze hoopte hiermee duidelijk te maken dat ze de Dratini die zich daarin bevond kon aanspreken. Wat ze probeerde scheen wel duidelijk te zijn bij Averill die nadrukkelijk naar de Pokéball keek en toen weer terug naar Jeanne. “Kan jij even je vriendje uit zijn Pokéball laten?” vroeg hij voor het geval dat ze het gedrag van Agami niet begreep. Ogenblikkelijk ontspande de Dragonair zich en trok haar kop wat naar achteren om ruimte te maken voor de Dratini, indien Jeanne deze tevoorschijn wilde halen.

OOC: Deed ik ook met Elapi c':

Betreft de ‘senpai’ benaming scheen Averill toch zijn zin te krijgen, want ze stemde in op zijn verzoek om hem niet meer zo te nemen. Het wakkerde schaamte aan en daar was hij zeker niet de beste mee, verre van zelfs, want hij had er minder last van dan de meeste mensen. Achter elke actie wat hij deed dacht hij over het algemeen het juiste te doen, tenzij het andere in gevaren bracht door mede zijn instinct die op hol sloeg. Dan zou hij zich dus pas diep schamen, maar ook zeer schuldig voelen. Dieper wilde hij er niet over nadenken, zeker nu er een kalme sfeer hing en niets zijn instinct zou gaan prikkelen. Toen hij enkele tellen later zijn overhemd aan Jeanne overhandigd had merkte hij haast direct haar plotseling verlegen houding op en de donkerrode blos op haar wangen die deze benadrukte. Had hij iets gemist dat ze ineens zo reageerde, terwijl hij enkel zijn bovenste kledij aan haar gaf? Niets schoot hem te binnen en niet-begrijpend keek hij haar maar aan, terwijl ze haar blik van hem afwendde om het aan te trekken. Het zag er echter vrij komisch uit toen ze het aantrok, gezien hij nu pas zag dat het net té groot voor haar scheen te zijn en het daardoor meer van een regenjas af had dan een daadwerkelijke overhemd. Om eerlijk te zijn vond hij het niet alleen komisch, maar ook vrij schattig; als een Poochyena die op de rug van zijn geëvolueerde moeder stond en sterk probeerde over te komen. Helaas schaamde deze ‘Poochyena’ zich net teveel om die rol volledig te vullen, maar hij kon wel zachtjes om grinniken om haar houding. Echt aandoenlijk. Toen Jeanne echter de overhemd volledig aangetrokken had kwam Agami ertussen door de snuit van haar tegen de Pokéball aan te tikken die Jeanne overigens nog vasthield. Zoals hij eigenlijk al verwacht had , begreep Jeanne het gebaar van de Dragonair niet, totdat hij het zelf had toegelicht dat Agami wilde dat ze de Pokémon uit zijn Pokéball zou halen. Hierdoor keek Jeanne hem kort aan en beweerde dat het geen enkel probleem was, waarna ze de Pokéball open liet klappen.

Afwachtend keek Agami van een afstand toe, terwijl Averill op dezelfde plek bleef staan en enkel naar het bolletje licht staarde wat uiteindelijk de vorm van een Dratini nam. Een aparte Dratini wel te verstaan. Op de seconde dat zijn lijf zichtbaar was viel direct zijn roze lijf op welk meestal blauw was. Het was een genetische mutatie wat voor de vreemde kleur zorgde en zoals hij al achter gekomen was, waren zulke exemplaren veel ‘boomschors’ en ‘metaal’ waard in de hedendaagse maatschappij. Er was zelfs een handel in en nog erger; vele soortgenoten lieten zulke Pokémon zoveel mogelijk met elkaar paren, zodat ze later veel aan ze konden verdienen, ondanks de inteelt en de gedwongen paringen. Averill snoof direct het lichaamsgeur van de Dratini in en wist daarmee vast te stellen dat het écht om een wild exemplaar ging en niet één die door Breeder’s tot stand gekomen was. Het was dan echter knap dat de Pokémon zolang met die felle kleur in leven gehouden werd, gezien ze grotendeels de tijd doorkwamen door te baden in waterpoelen. Toen pas merkte hij de onzekere houding van het exemplaar op die na een glimp van Agami’s lijf zich direct achter de benen van Jeanne verschool. De reactie zelf verbaasde Averill niet zozeer, want een vreemd gekleurde Pokémon werd natuurlijk als uitschot gezien en daardoor aangevallen door zijn soortgenoten. Als de Pokémon namelijk zich dicht bij de ‘normale’ soortgenoten zou bevinden bracht ze hen juist in gevaar. Ook lag het waarschijnlijk aan Agami’s enorme gestalte die een intimiderend indruk achterliet. Langzaam gleed zijn blik weer naar de Dragonair in kwestie, toch bezorgd om haar reactie met de Dratini’s kleur en houding. Tot zijn verbazing keek ze vrij kalm uit haar ogen, maar ze beet degelijk op haar onderlip wat erop duidde dat ze zelf aardig onzeker was. Boven wonder hield ze haar emoties verder verscholen buiten dat ene beweging. Op de achtergrond probeerde Jeanne de Pokémon op vocale wijze te kalmeren, maar dat zou amper effect hebben, zeker nu hun band nog niet al té sterk scheen te zijn. Averill besloot maar door zijn kniën te zakken en kleiner te ogen om een minder ‘grote’ dreiging te vormen voor haar en opende zijn handen, zodat de Pokémon wist dat hij geen wapen had. Dit was het beste wat hij kon doen om de Dratini minder de indruk te geven dat hen twee gevaarlijk waren, of in dit geval.. hém. Met enige bezorgdheid keek hij over zijn schouder naar de Dragonair die direct werd benaderd door Jeanne’s Archeops die zo te zien wat te vertellen had.
Het was moeilijk voor Agami om kalm te blijven, ondanks het gevoel dat ze elk moment mentaal in elkaar zou storten. Een jongere soortgenoot die bang voor haar was, terwijl er een redelijke kans was dat ze familie van elkaar konden zijn, gezien het lichaamsgeur sterk overeen kwam met de hare. Haast vanzelf boog ze haar kop en rolde haar lijf niet meer op, zodat ze net zoals Averill minder intimiderend over zou komen. Het angstige gedrag van de Pokémon deed haar echter teveel pijn om ook op haar omgeving te letten en ze was dan ook aardig verrast toen Ciro vlak naast haar was verschenen. Hij melde op zachte toon aan toe dat de Pokémon werd gepest door haar soortgenoten wat haar vermoeden direct vaststelde; zulk vreemd gekleurde Pokémon werden meestal als uitschot gezien. De Dragonair gaf hem een dankbare knik en keek toen weer aandachtig naar de Dratini, maar vermeed direct oogcontact. “Ehm.. Gegroet, Dratini. Ik en mijn partner vormen écht geen dreiging en willen enkel wat antwoorden op mijn vragen. Als je deze niet weet te beantwoorden, moet je dat maar aan geven.. ik dwing je niets en nee, er zal je niets gebeuren. Anders krijg ik alsnog je Trainer op mijn kop of zelfs mijn partner,” begon ze op zachte toon, al verging het praten haar moeizaam met al die emoties die door haar heen raasden, “Weet je toevallig hoe je hier in Hoenn terecht kwam, en wie je ouders waren? Mijn vermoeden is namelijk dat wij wellicht ook familie zijn; ik ben ook als Dratini in Hoenn beland, middenin de jungle als een ei,” vervolgde Agami en besloot dat dit genoeg vragen waren voor het moment, waarna ze kort van Ciro weer naar Averill keek, voordat ze haar aandacht weer op de Dratini richtte. Nu kon ze enkel hopen dat de Pokémon zou spreken én dat zij uiteindelijk iets met zijn kennis kon en niet op een dood spoor zou eindigen.

Aandachtig luisterde ze naar de stotterende woorden van de jonge shiny Dratini, die flink gekalmeerd leek te zijn. Zodoende vertelde ze dat zij hier als een ei was gekomen – net zoals haar, nota bene- met haar broers- en zussen, maar hij scheen als laatst uitgekomen te zijn. Hieruit kon ze al halen dat ze zoals de Dratini al zei vast meer informatie uit haar oudere directe familieleden zou kunnen halen, maar tot nu toe leek er een verband tussen haar eigen aankomst en de zijne te zitten. Gedumpt als eieren, maar zij was hier voor zover ze wist alleen gekomen, zonder enige soortgenoten. Dat was ten minste wat Averill haar verteld had maar ze had ook amper haar eigen soort meer geroken tot deze dag. Toen het de jonge Pokémon speet dat hij niet meer kon vertellen trok ze vriendelijk haar mondhoeken omhoog en boog heel traag haar kop naar voren om haar snuit tegen zijn wang te porren. “Je hebt mij al veel geholpen, hoor,” sprak ze gemeend, maar vooral dankbaar nu ze ten minste al wat vragen beantwoord gekregen had. Vervolgens liet ze haar blik vallen op Averill die duidelijk wel een paar woorden opgevangen had en strak naar het regen buiten staarde. Het leek erop dat het dan tijd was om op stap te gaan, al zou Ciro dat zeker niet fijn vinden met zijn vleugels. “Denk je dat je broers- en zussen er nog zijn? Anders kunnen we direct vertrekken, en wees gerust… Wat er ook zak gebeuren, wij zullen je beschermen,” sprak ze op een wat zachtere toon, waarna ze naar Ciro knikte en vervolgens de twee Ranger’s. Het was tijd om te gaan. De jongen begreep de hint en liep Jeanne voorbij, maar liet een tel lang zijn hand op haar schouder rusten. “Bedankt, voor het helpen, trouwens. Ik-Nee, wij waarderen het écht,” zei hij glimlachend, en stapte energiek uit het gebouw met spoedig Agami aan zijn zij. Het regen daalde nog flink neer en zijn uniform werd kleddernat, niet dat hij er een probleem mee had. Het was best aangenaam. Vastberaden keek hij de serpent recht aan, waarna hij zich richting Jeanne en haar twee Pokémon toedraaide. Er stond een mini-missie op hun te wachten.