Why do I do this? [OPEN]

Een zucht gleed over de lippen van Athan terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg en naar het zand keek dat zich onder zijn voeten bevond. Star en Poseidon waren vrolijk achter elkaar op het strand aan het rennen terwijl Scyth naast hem stond. Blaze was weer direct naar zijn Poké Ball gegaan zodra hij water zag en Scyth wist ook niet zeker wat ze moest gaan doen. Ze had geen zin om achter de twee Pokémon aan te gaan rennen, maar ze zag het ook niet zitten om dichter bij het water te komen of in het warme zand te gaan liggen. En dus stond de Pokémon afwachtend bij Athan naar de spelende Pokémon te kijken. Na een korte aarzeling besloot de groene Pokémon dan toch om ook naar haar Poké Ball te gaan. Ze liep naar de handdoek waar de Poké Ball’s oplagen, tikte op haar Poké Ball en werd naar binnen gezogen. Athan zuchtte geërgerd terwijl zijn blik weer naar Star en Poseidon gleed. Poseidon was ondertussen het water in gerend terwijl Star lekker in de zon lag te genieten. ‘Niet te ver!’ riep Athan nog, maar Poseidon negeerde hem en ging steeds verder de zee in. Athan rende geërgerd achter zijn Pokémon aan. Hij bibberde toen hij het koude water onder zijn voeten voelde en besloot om niet verder het water in te rennen. Als Poseidon zich zo nodig wilde verdrinken, zou hij het wel merken. En dus draaide hij zich om, liep naar zijn handdoek en zakte geërgerd naast zijn Poké Ball’s neer. Hij had geen idee wat hij anders moest gaan doen vandaag. Het was een mooie dag en iedereen leek op het strand te zijn. Poseidon kwam inmiddels weer uit het water en schudde haar lichaam uit zodat waterdruppels op de mensen spatten. Daar moest Athan wel even om grinniken. Star leek een eindje verderop in slaap gevallen te zijn toen Poseidon zich bij hem voegde. Ze drukte haar lichaam tegen de zijne aan en legde haar kop op zijn rug. Athan liet zijn hoofd zakken op de handdoek en rekte zich uit zodat zijn spieren voor even opbolden. Daarna draaide hij zich op zijn buik, legde zijn hoofd op zijn handen en deed slaperig zijn ogen toe.

De zon zorgde ervoor dat hij haast bijna in slaap viel. Met nadruk op bijna. Want moest het niet zijn dat Poseidon hem opeens een harde por had gegeven door haar kop op te tillen waardoor haar scherpe hals langs zijn rug schaafde en één grote snee achterliet, dan was hij zeker in slaap gevallen. Hij opende zijn ogen geschrokken en siste van de pijn. Hij voelde al de eerste bloeddruppels langs de snee naar beneden glijden, maar was dat meteen vergeten toen hij zag waar Poseidon zo geschrokken op reageerde. ‘Hé!’ riep hij. De Pokémon stopte slechts enkel om hem een domme blik toe te werpen en vervolgens weer verder te gaan met het eten van zijn Poké Ball’s. Poseidon schoot overeind en ook Star liet zich met een grom in een zakken. De electric type was ook gewekt dankzij Poseidon. Athan vond het een akelig idee dat Scyth en Blaze zich momenteel allebei in de bek van een Hippopotas bevonden. Hij kwam gauw overeind van zijn handdoek en wilde naar de Hippopotas snellen, maar deze leek bezig gehouden te worden door een meisje die… een foto maakte? Athan voelde zijn bloed koken in zijn binnenste, maar besloot om haar later pas een uitbrander te geven. En dus rende hij, samen met Poseidon en Star, op de Hippopotas af. De Pokémon zag hun al aankomen en wilde paniekerig wegrennen, maar voor hij dat kon doen was Athan al op zijn knieën gezakt en had de bek van het beest stevig vastgenomen. ‘Oké, Poseidon, gebruik Water Pulse om een reactie bij hem uit te lokken!’ riep hij zijn Vaporeon toe. Deze gaf een knikje en deed wat haar opgedragen werd. Het lokte inderdaad reactie uit, want de Hippopotas opende zijn bek van de pijn en de verontwaardiging. Zonder na te denken stak Athan snel zijn hand in de stinkende bek van het beest terwijl hij zocht waar zijn Poké Ball’s waren. Ze waren echter niet moeilijk te vinden en snel graaide hij met zijn hand ernaar, maar de bek van de Pokémon klapte weer dicht en Athan klemde zijn kaken op elkaar toen hij de scherpe tandjes van de Pokémon in zijn arm voelde dringen. Poseidon gaf een boze kreet en deed opnieuw een Water Pulse, gevolgd door een Aurora Beam. Dankzij de kou hield de Pokémon deze keer zijn bek wat langer open en Athan graaide, met veel pijn en moeite, gauw zijn Poké Ball’s weg. Hij trok zijn arm terug nog voor het ding zijn bek weer liet dichtklappen. ‘Dus laat het me even duidelijk schetsen,’ sprak hij kwaad zijnde tegen het meisje. ‘Je ziet dat beest met abnormaal gevulde wangen en in plaats dat je je afvraagt wat er in zit, ga je foto’s maken?’ Hij fronste zijn wenkbrauwen geërgerd terwijl hij een blik wierp op zijn gewonde arm, welke overigens enkel wat bijtwonden vertoonde. Hij had geen oog meer voor de inmiddels woedend zijnde Hippopotas.

Athan voelde nog steeds enorme woede voor het meisje, maar zijn aandacht was voornamelijk getrokken door de bijtwonden op zijn arm. De afdrukken van de tanden van de Hippopotas waren duidelijk te zien op zijn huid. De tanden waren door zijn vel gedrongen en waar ze er echt flink in waren gegaan, kon hij bloed zien opwellen. Het begon ook lelijk te steken. Athan probeerde maar niet aan het slijm en de viezigheid te denken die zich waarschijnlijk nu al in de wonden gedrongen hadden. Hij probeerde er ook niet aan te denken dat als hij zich nu niet liet verzorgen, het misschien kon gaan ontsteken. Want ondanks dat de bijtwonden niet al té diep leken, waren ze toch diep genoeg om zichzelf zorgen te maken. Maar daarvoor was hij even te kwaad voor op het meisje. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen het meisje haar verhaal deed. Aan de ene kant was er een deel in hem dat haar meteen wilde geloven en het haar dan ook wilde vergeven, maar aan de andere kant was er een deel van hem dat hier eeuwig over door wilde blijven gaan zodat het zeker tot haar door zou dringen dat ze fout bezig was geweest. Hij wist dat hij er echter niet al te veel aan had. ‘Ik zal je maar op je woorden geloven, zeker?’ gromde hij naar haar. Zijn uitdrukking was echter al ietsje minder streng dan daarnet. Poseidon zat op haar gemakje op haar kont naar hem te kijken, maar spitste haar oren toen ze iets hoorde. Nog voordat ze kon waarschuwen, kwam de Hippopotas echter op hun af. Athan, die het schrapen van de poten over het zand had gehoord, twijfelde geen moment en sprong naar voren. Zijn lichaam knalde niet al te zacht tegen die van het meisje aan zodat ze zeker op de grond zouden vallen. Ze vielen in een andere richting dan waar de Hippopotas naar rende omdat deze had gedacht dat Athan wel zou blijven staan. Als ze een paar seconden later waren geweest, had Athan nu waarschijnlijk een gebroken rug gehad. In plaats daarvan lag hij half op het meisje, maar hij was te veel met het gevaar bezig om zich daar over te bekommeren. ‘Water Pulse om hem af te remmen, Poseidon! Daarna een Aurora Beam op zijn poten zodat hij op zijn plek blijft!’ Poseidon knikte en voerde zijn aanvallen uit. ‘Ik hoop dat je een goede Pokémon bij je hebt?’ vroeg Athan haastig terwijl hij van haar af ging en naar Scyth’s Poké Ball graaide.

Als hij meer tijd had gehad om hierover na te denken, zou hij waarschijnlijk gebloosd hebben. Hij lag zojuist zo half en half op haar en dat was al genoeg om hem aan het blozen te brengen. Hij was namelijk niet zo voor het lichamelijk contact met de dames, maar deze situatie had het er wel zo naar gemaakt. Of zo leek het toch, want vanbinnen herhaalde hij het moment iets te vaak. Hij probeerde er echter niet meer aan te denken en dankzij het gevaarte voor hun en de pijn in zijn arm hielp daar ook wel aan mee. Hij had de Poké Ball van Scyth inmiddels tevoorschijn gehaald en gooide deze de lucht in zodat de groene Pokémon verscheen. Ze keek uitdagend naar de ground type en wilde er net op af gaan toen een kogeltje zich in zijn lijf boorde. Zowel Athan als Scyth keken verstrooid naar het lichaam dat opeens op de grond viel. Hij had eerst gedacht dat de dame een poging had gedaan om de Pokémon los neer te schieten, maar hij zag geen bloed opwellen waar het kogeltje hem geraakt had en vermoedde dat het dezelfde uitwerking moest hebben als een verdovingspijltje. ‘Hoe kom je daar in godsnaam aan?’ vroeg hij aan haar terwijl hij zijn hoofd draaide. En dat had hij misschien beter niet kunnen doen. Als hij zijn hoofd niet gedraaid had, had hij niet de horde voorbij zien komen die hun ogen strak op hun kameraad hadden gericht, maar daarna naar hun keken. Ze bevestigden al snel dat zij de daders waren en een luide grom die door merg en been ging weerklonk. Omdat ze allemaal op hetzelfde moment geluid maakten, klonk het als een echo waardoor hij het gekwetter van vogel Pokémon boven zich hoorde. Hij was er echter niet zo hard mee bezig om te zien welke Pokémon het waren die boven zijn hoofd vlogen, maar eerder met een uitweg te bedenken. Snel keerde hij alle Pokémon die hij op het strand had staan terug behalve Scyth en draaide zich om naar het meisje. ‘Geen tijd om te praten. Laten we gaan,’ sprak hij haastig. Hij klemde haar pols vast in een ijzeren greep en draaide zich vervolgens om. Omdat ze zich in Ambrette Town bevonden, hadden ze niet bepaald veel keuze om ergens naartoe te rennen. Hij kon haar naar de Connecting Cave brengen, maar dan waren ze veel te ver weg. Maar hij wist verderop nog wel een groep rotsen waar ze achter konden schuilen. ‘Laat het zand opwaaien met je Vacuum Wave!’ Terwijl Scyth’s messcherpe bladen tegen het zand sloegen en zo een zandwolk creëerde, pakte Athan de dame steviger bij haar pols en begon naar het groepje rotsen te rennen. Hij zakte vlak achter het groepje rotsen neer en trok haar met zich mee. ‘Comfortabel,’ mompelde hij. Het groepje rotsen was namelijk zo klein dat ze zowat tegen elkaar geplakt zaten, zeker toen Scyth zich ook nog eens bij hun kwam verschuilen. Hopelijk ging de groep hun voorbij.