Random acts of silence~ (Nathan Malone)

Twee rode ogen werden geopend en staarde vervolgens recht in iemands face, oh fijn, heel fijn dit. Hiro was bij haar in bed komen liggen en lag nu vlak naast haar met zijn neus bijna in haar gezicht. Ja, heerlijk knus dit, zeker weten, maar of het nou helemaal de bedoeling was geweest? Eu… nee, dit bed was alleen voor haar en… Nathan of course, maar goed die was er niet, geen idee waar die groenharige was op het moment. Haar rode ogen analyseerde de hondachtige die vlak naast haar lag, het dier was nog steeds in een diepe slaap, in een hele diepe slaap. Ze zuchtte even lichtjes en grinnikte ook even, gewoon om het aanzicht van het de half zwarte, half grijze pokémon. Hij had zich duidelijk eenzaam gevoeld, terwijl al haar andere pokémon toch echt uit hun ball waren en waarschijnlijk ergens in dit grote huis te vinden waren, ook in diepe slaap? Het kwam erop neer dat Hiro gewoon haar beste vriend was, sowieso. Ze geeuwde een keer, toch nog wel moe, ze voelde zich altijd zo duf als ze net wakker was. Langzaam kwam ze omhoog, haar deken half over haar heen en haar hand die naar haar gezicht ging om langzaam in haar ogen te wrijven. Gelukkig had ze geen mascara op anders zat het nu overal en nergens. Zag ze er waarschijnlijk uit als een panda beer of een wasbeer of zo. Echt heel charmant zou dat zijn. Ze tilde haar armen in de lucht en rekte zichzelf eens goed uit, ah dat was fijn. Ze snoof en keek even de kamer rond, geen andere pokémon te vinden hier dan Hiro, mooi. Ze kwam langzaam omhoog, ja ze stond nu op haar bed, langzaam wandelde ze naar het eind van het grote bed om er daar vanaf te stappen… springen, het was maar hoe je het kon noemen dat kleine stukje tot de grond. Ze had vloerbedekking, dus het was zacht onder haar voeten, heerlijk gewoon. Beter dan die stomme koude stenen of zo, als je dan ook nog op je bek ging of van het bed flikkerde dan deed het nog extra zeer, dit deed een stuk minder zeer als je op je smoel ging. Good job Riddle. Met grote passen liep ze naar haar kledingkast die geopend word, het was een inloopkast though. Veel te groot voor een persoon eigenlijk, al lag de hele kast vol met vooral kleding van haar en er lag wat kleding van Nathan, maar in tegenstelling tot haar verzameling had hij maar enorm weinig, jup. Maar goed hij was een jongen, hij mocht weinig kleding hebben, als meisje moest je gewoon veel kleding hebben. Je moest er immers altijd op en top uit zien. Al was dat vooral haar mening en vooral niet de mening van iedereen. Ze vroeg zich dan ook af hoeveel kleding haar zusje onderhand al had verzameld en anders ging ze er zelf wel voor zorgen dat ze meer kleding kreeg. Dat kon echt niet namelijk, als je zo’n enorme inloopkast hebt en nog niet eens een kwart bedekt is met kleding. Sowieso niet dat dat ging gebeuren, maar dat waren weer luxe problemen waar ze niet te veel over na zou moeten denken al deed haar brein dat ongevraagd wel. De roodharige was bij een van de rekken stil gaan staan, haar rode ogen keken naar de bergen kleding die ze had om vervolgens maar iets er tussen uit te trekken. Een kort broekje, want het was nog steeds hartstikke heet buiten en een shirtje om dezelfde redenen. Het was een vrij simpele, casual outfit. Een gaap verliet weer haar mond, nee ze was nog steeds niet helemaal wakker, maar goed. Er werd nog wat eu.. ondergoed en een bh ergens vandaan gevist en ze pakte ook nog bijpassende schoenen. Misschien ging ze vandaag gewoon buiten in de zon zitten? Ja, wel een goed idee, er was toch geen hond…. behalve Hiro dan. Over Hiro gesproken, dat beest was ineens van haar bed verdwenen en ook niet meer in de kamer te vinden, ook niet achter haar of zo. Haar rode ogen keken vragend om haar heen, wat was dit voor een Magic? Dit kon gewoon niet. Haar blik ging nog een keer goed de kamer rond, het ding zat ook niet onder haar bed, hoe was hij zo snel van het bed afgekomen? En hoe was hij zo snel ‘ontsnapt’? Ze zuchtte weer even, weer veel te veel dingen om over na te denken deze ochtend. Met grote passen liep ze haar inloopkast uit om deze vervolgens achter haar te sluiten. En zichzelf om te draaien en richting haar kamerdeur te lopen, die nu dus een stuk verder open stond, ja Hiro was gewoon naar beneden gegaan, het was geen wizard, dat wist ze wel zeker. Eenmaal op de gang keek ze even van links naar rechts en terug. Nee er was helemaal niemand thuis zoals ze kon horen. Ze hoorde haar ouders ook niet, Nathan was ook pleitte en Tawnee had ze ook nog niet gezien, hmmm, vreemd. Was iedereen naar een grote party waar zij niet voor uitgenodigd was? Pfff, stomme mensen. Nee, ze waren waarschijnlijk gewoon ‘dingen’ aan het doen, ja dingen, zoals iedereen dingen doet. Haar rode ogen legde zichzelf vast op de badkamer deur een stukje verderop deze gang. Met haar kleding in haar handen en haar schoenen, die ze al naast haar kamerdeur had geplant, liep ze naar de badkamer toe om daar de deur te openen. Ze stapte naar binnen en voelde meteen de kou van de badkamer vloer tegen haar voetzolen, brrrr dat was toch niet zo fijn, zelfs al was het super heet buiten. Na ja ze wendde er wel aan. Ze legde haar kleding op een stoeltje, anders lag het alleen maar in de weg, waarna ze naar de badkuip liep en de kraan open draaide, aan beide knoppen werd er gedraaid, zodat ze de perfecte samenstelling van warmte en koud water kreeg. Ja, een bad moest perfect zijn anders ging ze er dus echt niet in zitten.

Daar stond ze dan, in haar spiegel te staren, ja het was confirmed ze zag er niet uit als een wasbeer of een pandabeer of welk ander dier wat zwart rond zijn ogen had. Pandaberen waren nog schattig, Riddle niet als ze er zo uit zag, blegh. Helemaal niet knap was dat te noemen. Haar haar zat sowieso in een grote mess, well damn, en haar gezicht zag er moe uit, ja tijd voor een relaxend bad. Terwijl het ding verder vol liep, liep ze naar een kastje toe om daar wat flesjes uit te halen. Ze keek even van het ene flesje naar het andere flesje, het was een soort van badzeep iets. Het rook in ieder geval lekker en daar ging het natuurlijk allemaal om. De ene was iets met aardbeien en frambozen en het andere flesje was met een of andere dennen geur… Na ja het was focking zomer dus geen dennengeur voor haar. Het flesje werd dan terug gezet in de kast en het flesje met de fruitgeur werd mee gebracht naar het bad wat ook bijna vol zat, yes. Ze spoot wat van de inhoud van het flesje in het hete water en ze begon de geur gelijk te ruiken, hmmm heerlijk. Ze draaide zich terug om ook dit flesje weer terug te zetten in het kastje. Het deurtje werd gesloten en de roodharige liep terug naar het bad, ja ze bleef maar heen en weer lopen. Maar de kraan moest dicht gedraaid worden, anders stond het hier straks blank en daar was niemand blij mee. Dan kreeg ze sowieso een hele, erge boze vader op haar dak en een chagrijnige moeder. Haar moeder was altijd blij though, maar dat mens wilde je echt niet kwaad zien, dan had je gesmeekt om je leven sowieso. Maar ze dwaalde weer af, want ze moest de kraan dicht draaien en dat deed ze dan ook.

Ondertussen rook heel de badkamer naar aardbeien en frambozen en o mijn Arceus het rook zo lekker. Nu moest ze zichzelf eerst van haar kleding ontdoen anders tja… ze kon er wel met in gaan zitten, maar of dat nou zo’n geweldig plan was, nope waarschijnlijk niet. Ze keek nog even in de spiegel waarna ze haar, haar elastiek uit haar haar trok en deze op de wastafel legde. Vervolgens werd haar shirt over haar hoofd getrokken en op de stapel kleding gegooid. Daarna volgde haar broekje en de rest, pyjama ding was nu in ieder geval uit. Ze zuchtte even terwijl ze weer in de spiegel keek, nee moest ze niet te lang doen, dat zou alleen maar raar zijn. Met grote passen liep ze naar het bad om voorover te buigen en haar hand erin te steken, het water was perfect en er was een schuim op het water ontstaan wat heerlijk rook. Als ze hier lang genoeg in zou zitten zou ze zelf helemaal naar aardbeien ruiken, ja helemaal goed. Ze tilde haar been op en liet deze langzaam het water in zakken tot dat ze met haar voet de bodem raakte en op dat been begon te steunen. Haar volgende been werd in het water gezet tot dat ze stevig stond. Ze had zichzelf wel aan de rand van het bad vast gehouden met beide handen. Het zou niet de eerste keer zijn geweest dat ze uit gegleden zou zijn in het bad zelf en vervolgens keihard met haar hoofd of een ander lichaamsdeel op de stenen kwam. Het idee alleen al maakte haar wat ongemakkelijk. Die acties zag je namelijk altijd op van die filmpjes die ze op tv lieten zien en waar iedereen dan om moest lachen. Ja, leedvermaak, maar toch voor de persoon zelf was het waarschijnlijk een hel om zo neer te komen. Riddle liet zich verder in het water zakken tot dat ze helemaal onder water zat. Ze zuchtte even en zette zichzelf een in een prettige houding. Het water was heerlijk warm, niet te heet en al helemaal niet koud, helemaal perfect. Haar rode ogen keken naar het schuim wat op het water stond. Ze tilde haar handen op uit het water om deze vervolgens over het wateroppervlak te laten gaan om wat schuim weg te schuiven, het voelde gewoon leuk en grappig aan, meer redenen om dat te doen was er toch niet. Vroeger stopte ze haar gezicht helemaal vol met dat schuim en dan leek het net of ze een baard had en ja, het was gewoon prachtig. Bij die gedachte pakte ze wat schuim om het op haar gezicht te duwen, het gleed echter langzaam van haar gezicht af, maar het was gewoon te grappig. Ze had haar Holo Caster nog snel gepakt, wel oplettend dat het niet in het water zou flikkeren. Ze had het ding mee genomen de badkamer in, het was fijn als ze wat rustgevende muziek had terwijl ze in bad zat en ze kon nu mooie foto’s maken van haar prachtige schuimbaard, want ja ze leek nu wel een beetje op de kerstman, zeker met dat mooie rode haar van haar, echt prachtig dit. Ze hield de Holo Caster omhoog en opende het schermpje om foto’s te maken. Ze hield het voor haar gezicht en lachte even droogjes en maakte vervolgens een foto. Wel zo dat niet heel haar hebben en houden op de foto stonden. Dat ging ze waarschijnlijk toch nooit doen, zulke foto’s maken, al vroeg ze zich af of Nathan dat misschien wel leuk zou vinden, maar ja stel dat iemand anders de foto’s zou zien. Dat zou een complete ramp zijn, nee geen goed idee. De groenharige zag het toch vaak zat genoeg in reallife, daar moest hij het maar mee doen. Eenmaal wat prachtige baard foto’s gemaakt te hebben legde ze de Holo Caster weer aan de kant. Ze legde het ding op de rand, wel zo dat het niet zomaar in het water kon flikkeren, maar wel dat ze het gewoon makkelijk kon pakken.

Weer verliet een zucht haar mond, het was gewoon te heerlijk om hier te zitten, al zat ze hier nog maar eventjes, dus dat betekende dat ze nog heel lang hier kon zitten in dit heerlijke water. De geur was al hemels en het gevoel was ook hemels, alles was hemels op het moment. Hmm… wat kon er nog meer bij om het hemels te maken? De roodharige begon na te denken en staarde wat voor haar uit, naar de douche die naast het bad stond, ja ze moest ergens naar kijken. Het was niet zo dat ze naar haarzelf ging lopen staren en ook niet naar eu… de rest van de badkamer en er waren ook geen Nathan’s hier om naar te kijken. Haar rode ogen schoten echter naar haar Holo Caster waarna er een grote grijns op haar gezicht verscheen, naja ze kon in ieder geval zijn stem horen, daarnaast bedacht ze zich ook dat hij nog steeds niet wist dat ze ook een Agent was en dat ze dus dezelfde rang hadden. En tja verder was het misschien leuk voor zijn fantasie om te vertellen dat ze in bad zat, ja heel gezellig. Ze tilde haar hand uit het water op en probeerde deze een beetje te drogen aan de handdoek die aan de andere kant van het bad lag. Eenmaal dat gedaan te hebben, zette ze zichzelf terug op de plek waar ze zat om de Holo Caster vast te nemen en haar scherm te ontgrendelen. Vervolgens klikte ze op het contacten icoontje en bij een van de eerste contacten stond Nathan, mooi. Hopelijk had hij zin in een gesprekje. Ze klikte het groene icoontje aan, dat mooie telefoontje, wat ervoor zorgde dat Nathan gebeld werd met haar Holo Caster. Ze hield het ding tegen haar oor en luisterde hoe het ding over ging, en over ging, en over ging en nog meer over ging. Na een tijdje werd dan eindelijk opgenomen en voordat ze de groenharige de kans gaf om wat te zeggen, sprak ze heel simpel een “Heyyy~”. Ondertussen wachtte ze op antwoord van de groenharige en liet ze haar hand door het warme water glijden en wachtte ze enthousiast tot er aan de andere kant van de lijn een soort van bevestiging, begroeting of iets dergelijks gegeven werd. Al snel klonk er een stem, een simpele ‘Hey schat’ kwam er aan de andere kant van de lijn. Riddle moest even grinniken en vroeg vervolgens maar wat hij aan het doen was, want zij zat in bad en ze verveelde zich in bad, dus ze was dus niet zoveel aan het doen nee. De groenharige sprak aan de andere kant dat hij in de trein zat en vervolgens vroeg hij hetzelfde aan haar, wat zij aan het doen was? Na ja niet veel dus “Ik zit in bad…” sprak ze waarna ze ook eventjes lichtelijk moest grinniken. Ondertussen liet ze haar hand gewoon door het warme water glijden en de geur van het fruit drong ook nog steeds haar neus binnen, ja zo kon ze dus wel een hele lange tijd blijven zitten. Al snel kwam er weer een antwoord aan de andere kant van de lijn, de groenharige sprak dat hij naar Kiloude City onderweg was, hmmm waarheen dan? Zo nieuwsgierig als ze was wilde ze dat wel weten natuurlijk. Echter kwam er nog een ‘Oh, lekker’ waardoor ze gelijk moest grinniken. Dat kon op zoveel manieren opgevat worden, waarschijnlijk was het beide manieren. Zou hij er bij willen zitten dan? Vast wel. Met die gedachte trok ze haar mond weer open “Ja, het water is echt heeeeerlijk” sprak ze geamuseerd. Ze tilde haar been op uit het water en keek er even naar terwijl ze haar rode ogen er even naar liet kijken. De jongen sprak dat daar de Friend Safari te vinden was en dat hij daar dus heen ging om misschien nog wel een pokémon te vangen. Oh interestng. Ze sprak dan ook dat het nice was dat hij daar heen ging en of hij al een pokemon in gedachten had, tja het moest inderdaad wel een leuke pokemon zijn. Dit sprak ze er dan ook achterna. Echter wist Nathan dus nog niet welke pokemon hij er ging vangen, want hij wist niet wat er allemaal rond liep, ah dat kon ook natuurlijk. “Oh, naja misschien vind je er wat leuke tussen” sprak ze dan maar. Echter was ze nu eventjes stil, ze bedacht zich ineens dat ze hem nog steeds niet had verteld over het feit dat ze een Agent was en dat was nogal eu… langs haar heen gegaan toen ze een grapje had gemaakt over dat ze August had gezoend, wat dus niet waar was geweest, oeps. Ze wist nog dat hij daar absoluut niet blij mee was geweest. Ze vroeg vervolgens dan ook maar of hij nog van die keer wist, om weer op dat onderwerp te komen. Nu kon ze dan eindelijk vertellen wat ze die keer wilde vertellen, maar niks van was gekomen. Echter was de jongen er niet blij mee dat ze het weer vroeg, tenminste zo kwam het over, hij wist het nog wel kwam er niet zo geweldig gezellig uit, ach ja ze snapte het ook wel. Ze was ook enorm kwaad geworden toen ze gehoord had over hem en Tawnee dus ja, en dat was echt…. en als iemand dan ineens zou zeggen dat het een grapje was, tja dan zou ze ook wel flippen. Ze grinnikte dan ook even nerveus en sprak gelijk dat ze het daar sowieso niet over wilde hebben, nee dat ‘grapje’ was genoeg geweest. Ze sprak verder dat ze nu eigenlijk wilde vertellen wat ze toen had willen vertellen. Nathan sprak ‘Nou, wat was dat dan?’ en ze was eventjes stil, ze liet de vraag even binnen komen en opende vervolgens haar eigen mond om te zeggen dat ze een tijdje terug ook naar Allison was geroepen, samen met Tawnee en Ciro dus. Arceus, dat was echt niet leuk geweest. Ze vroeg om twee Agents en uiteindelijk had ze er maar twee gekozen, zo stom. Ze vroeg zich eigenlijk ook af wat er met Ciro is gebeurd nadien, want hij moest blijven en zij en Tawnee waren toen dus weg gegaan.

De groenharige vroeg wat zij weer van hun moest, ja Allison moest wat van haar en Tawnee en Ciro, die ze toen nog niet kende, eigenlijk nog steeds niet helemaal goed. Geen idee hebbende dat hij goed bevriend was met Nathan in ieder geval. Ze opende haar mond weer en moest even lachen om zijn woorden, op zo’n manier praten over hun ‘leidster’, laat het haar maar niet horen hoor. "Dat vroeg ik mij ook af toen…" sprak ze waarna ze eventjes adem haalde "Maar wij drieën moesten dus naar haar kantoor komen” ging ze verder "Vervolgens kregen we te horen dat ze twee Agents zocht…”. Ja, ze was wel benieuwd hoe de groenharige hier op ging reageren, het was nou niet dat het echt leuk was om twee Agents te kiezen en er drie voor te laten komen. Ach ja het was nou eenmaal zo gegaan, het was notabene Allison waar ze het over hadden. Ze liet haar hand langzaam over haar been glijden die ze in de lucht had gestoken, maar ze liet haar lichaamsdeel weer snel in het water zakken en haar hand maakte zich een weg naar haar rode haren. Ze begon vervolgens een plukje om haar vinger te wikkelen. Zoals ze verwacht had, vroeg de groenharige zich ook af, waarom ze drie mensen liet komen en er maar twee zou kiezen. Riddle begon het daarna dus maar gewoon uit te leggen zoals het was gegaan, geen idee wat Allison op dat moment allemaal aan het denken was, maar goed. Ze vertelde dat Tawnee als eerste naar voren stapte en haar mond open trok om vervolgens de rang te krijgen. Daarna vertelde ze dat de roodharige hetzelfde deed, maar Ciro had meegetrokken, in de hoop dat het zou werken. Niet dus… helaas… daarna kregen ze nog hun keystone en moesten ze weg gaan en moest Ciro blijven. Ja, hij moest blijven, arme Ciro. Ze hoopte echter wel dat hij nu niet ergens eu… zielig in een goot lag of zo. De jongen begon weer te spreken, dat Allison een raar mens was… hmm ja inderdaad. Maar goed, ze was niet voor niks Executive van Team Rocket. Vervolgens kwam er iets verbaasd uit, dat ze nu dus Agent was en een felicitatie en dat hij nog wel zou vragen aan Ciro hoe het zat. Riddle moest echter even lachen om zijn woorden over Allison. Ze sprak dan nu maar hardop dat hij dat haar maar niet moest laten horen. “Ja… ik kreeg er zelfs nog een Keystone bij~” sprak ze wat geamuseerd, ja die had ze nog willen ophalen, maar dit was veel fijner geweest. “En dankjewel” sprak ze waarna ze wat kus geluidjes liet horen, als laatst sprak ze nog dat hij zeker erachter moest komen hoe het met Ciro ging en dat hij nog leefde of zo… ja, ze had het absoluut niet vertrouwd, toen hij alleen achter moest blijven. Echter ging het onderwerp over de Keystone verder dat ze dan Fluffy, haar Ampharos en later Andraste, haar Charmeleon kon laten Mega Evolueren. Dat kon ze dan inderdaad, helemaal super toch, ze moest nu alleen nog aan de Mega Stones komen voor Fluffy en Andraste dan en dan kon ze Mega Evolven met de twee. Ze reageerde dan ook wat enthousiast op Nathan, ja een Mega Fluffy, dat klonk natuurlijk enorm bedreigend. En dan hadden ze ook nog samen Mega Charizards, ze konden straks nog een leger bouwen van Mega Charizards. Vervolgens werd er door Nathan gevraagd welke Mega Charizard ze wilde, er waren er immers twee, ja dat klopt. Daar had ze wel al over na gedacht “Hmmm… ik wil die mooie zwart blauwe” ze stopte even “X is dat toch?” vroeg ze een beetje eu… niet helemaal goed meer wetend of het nou X of Y was. Ja, ze wist dat ze de gene wilde met die aparte kleur, maar in namen was ze niet altijd op en top, oeps. ‘Dat is inderdaad X, Agrona heeft die ook’ sprak Nathan aan de andere kant van de lijn. Een grote grijns verscheen op haar gezicht, mooi, dan had ze het toch goed gehad. Ze wilde sowieso X, misschien ooit nog een ander met Y, maar sowieso X die was gewoon enorm gaaf. Vervolgens sprak de roodharige dat het inderdaad X was die ze wilde. Echter wat de jongen vervolgens deed…. een verkopersstemmetje opzetten terwijl hijzelf zijn lach in moest houden, via de telefoon was het alleen maar hilarischer, ze kon zijn gezicht al voorstellen. Hierdoor probeerde ze ook haar eigen lach in te houden en te luisteren naar wat hij te zeggen had, maar ja dat ging gewoon zowat niet, ze schoot daarna dan ook keihard in de lach. Arceus, het was inderdaad een prachtige keuze. Na haar gelach probeerde ze dan ook een soort kakker toon op te zetten, hoe die deftige dames altijd praatte. “Ja, prachtige keuze niet?” sprak ze nog steeds op dezelfde toon “Ik kies alleen het beste” kwam er nog kakkerig uit dan ooit tevoren. De groenharige had ook duidelijk moeite om niet keihard te gaan lachen om dit hele mooie gebeuren. Tjonge jonge, zat ze hier in bad met d’r vriendje rare stemmetjes en gesprekken te houden, gewoon perfect. Hij had zijn mooie verkopersstemmetje weer opgezet en ging erover door of hij een mooie mega stone kon verkopen aan haar. Arceus, dit was te grappig, waardoor Riddle dan ook enorm veel moeite had om niet te blijven lachen. Ze sprak hem aan als meneer en ‘u’ Arceus dat ze dat ooit zou doen. Verder sprak ze kakkerig dat ze wel alles aan nam van een genie zoals hij en het moest natuurlijk het beste van het beste zijn, anders nam ze het natuurlijk niet. Kakkers moesten alles perfect hebben en het moest veel geld kosten en het moest van een merk zijn, anders was het niet goed genoeg.

Ze was nog steeds naar de jongen aan het luisteren hoe ze zelf moeite deed om niet te lachen. Hij ging echter verder met dat geweldige stemmetje dat ze alleen het beste van het beste hadden en dat er niet minder te vinden was bij hem. Nou Arceus, geweldig! Zelf ging ze weer mooi verder met haar kakkerige stem, ze sprak dat het mooi was en dat ze niks minder tolereerde. Echter sloeg op dat moment ook haar stem over, waardoor het echt heel moeilijk werd om niet te gaan lachen nu en alles te verpesten. Ze probeerde zich te herstellen door verder te gaan met haar mooie kakker stem en te zeggen dat hij dat niet gehoord had en vroeg vervolgens maar met diezelfde stem welke soorten hij had. Alsof ze niet wist welke soorten Mega Stones er waren, ach het was gewoon te grappig dit en veel te leuk om erop in te gaan, ze moest een kakkerig persoon voorstellen notabene. De groenharige ging gewoon verder met zijn hele act, maar hij had duidelijk ook heel veel moeite om niet keihard te lachen de hele tijd terwijl hij zijn act voortzette en sprak dat hij alles had wat ze maar kon bedenken. Ja, ook de roodharige deed nog pogingen om niet te lachen, maar dat was tevergeefs, ondertussen kwam er allerlei gelach doorheen, echt prachtig dit. Echter had ze nu gewoon zin om niet meer zo serieus te doen en sprak ze maar dat hij, de meneer, niet zo overtuigend klonk en vroeg ze of er iets ernstigs aan de hand was. Ja, ze was hem aan het trollen, wetende dat dit echt niet serieus te nemen was, Arceus. Ze voelde echter ondertussen hoe het bad minder warm werd, ach misschien vulde ze het nog bij met warm water, ze had zo’n gezellig gesprek met Nathan. Het lukte hem echter niet meer om zijn lach in te houden na haar woorden en de groenharige schoot in een keiharde lach waardoor Riddle alleen maar mee moest lachen, Arceus dit was te grappig.  “Hahahaha dit is te mooi Nathan” sprak ze lachend “Maar ik wil wel graag een Mega Stone voor Fluffy hoor” sprak ze lachend verder, echter laat ze door het gelach bijna haar Holo Caster in het water vallen, verdomme, Muk, shit. Wat gevloek klonk dat ook van de roodharige, echter moest ze nog steeds lachen door het hele gebeuren. Ze kon haar Holo Caster in ieder geval wel redden en duwde het ding weer tegen haar oor aan zodat ze Nathan weer kon horen. De jongen was duidelijk nog niet klaar met lachen en zij ook niet heel eerlijk gezegd, maar goed ze kon wel verstaan wat hij vertelde, iets over de Black Market en vervolgens een vraag wat ze nou weer deed. Tranen rolden bijna over haar wangen van het lachen nadat ze haar Holo Caster had gered van de ondergang. “Ja, goed idee!” riep ze zowat in de telefoon waarna haar uitleg begon “Ja, dat rot ding glijd uit mijn handen, hij ging bijna koppie onder!” ze nam even een hap adem “Je was bijna verdronken!” riep ze weer lachend, och Arceus, gelukkig had ze geen buren. Echter riep de jongen verontwaardigd een ‘wat’ en dat hij niet wilde verdrinken, nee of course wil je dat niet, hij mocht niet eens verdrinken, want dan ging zij ook dood of zoiets. Nog harder begon ze echter te lachen om de reactie van de jongen, dit was echt veel te mooi. “Maar lieve schat, ik heb je gered met eu… heel mijn eu… kracht of handen eigenlijk” bij die woorden moest ze echter toch even nadenken, what the Muk did she just say? Ach, het zal wel, het was te grappig om normaal na te denken op het moment.

Ze hoorde aan de andere kant van de lijn een opgeluchte zucht en een ‘gelukkig maar’. Arceus, het was wat geweest als ze hem of na ja haar Holo Caster had laten vallen in het water van het bad en dat ze dan verdomme een nieuwe Holo Caster had moeten kopen en ze dit gezellige gesprek ook niet voort had kunnen doen, jeetje mina. Riddle was nog steeds aan het lachen, maar het was al een stuk zachter en niet zo hard als eerst, gelukkig waren de tranen ook rustig gebleven, ze zat al genoeg in het water. Ze zette vervolgens een hele dramatische stem op waarna ze riep dat ze hem nooit zou laten vallen! Nee, never! Eerlijk gezegd zou ze dat inderdaad ook nooit doen, letterlijk en figuurlijk, hij was veel te belangrijk voor haar. De jongen sprak “Dat maakt me erg blij om te horen~” waardoor ze eventjes een warm gevoel van binnen kreeg en ze eventjes moest grinniken. Echter verscheen er een grijnsje “Ik laat je alleen vallen in het zwembad~” sprak ze wat plagend. Maar dat was dan ook echt het enige. Waarschijnlijk was de zin ‘till death do us part’ iets wat zeker bij hun paste. Echter was de groenharige het er niet mee eens, dat ze hem wel in een zwembad liet vallen. Toch weerhield het haar niet om te grinniken, zijn reactie was gewoon te mooi. “Dat zou jij ook bij mij doen…” sprak ze, ja hij zou dat ook bij haar doen, sterker nog dat had hij ook bij haar gedaan, hij had haar opgetild en in het water gegooid terwijl ze het koud vond, pffft. Na ja het was toen waarschijnlijk heel grappig voor hem en het was ook gewoon hartstikke grappig toen zij het ook bij hem had gedaan met behulp van Tawnee of course, maar goed. Ze sprak vervolgens dat ze echter nog steeds van hem hield, niks zou dat ooit veranderen waarschijnlijk. ~Arceus, wat een liefde~. ‘Hehe, en hoe weet je dat dan zeker dat ik dat ga doen’ werd er aan de andere kant van de lijn gesproken waarna er ‘Ja, natuurlijk. Ik hou ook van jou hoor~” nog achteraan kwam. Bij die woorden werd ze weer even warm van binnen hoor, ja ze was toch wel heel erg blij dat ze hem toen die dag ontmoet heeft, al was die ontmoeting niet zo geweldig als hoe het nu was. “Ik ken je langer dan vandaag~” gaf ze als antwoord op zijn woorden, het was zo waar though. Vervolgens kwam er nog een soort gejuich over dat hij ook van haar hield, yay en vervolgens vroeg ze hoelaat hij ongeveer thuis was. Ja, het was stil vandaag in dit huis en er was niemand thuis, dus dan kon ze dat toch wel vragen, toch? Al snel kwam er een antwoord op haar vraag, niet een antwoord wat ze eigenlijk gehoopt had, want come on, ze zat hier alleen. Na ja nu zat ze nog in bad dus maakte het niet uit, maar ’s nachts alleen zijn in dit grote huis, niet leuk. Ze sprak nog wat over het feit dat het wat zou zijn als ze elkaar niet lang kende… Maar goed “Awh, zo laat pas….” kwam er wat teleurgesteld uit “Na ja hopelijk werkt het mee wat je ook gaat vangen~ “ sprak ze erachteraan. Hopelijk werkte het inderdaad mee en kwam hij inderdaad eerder thuis. De jongen moest grinniken en sprak hetzelfde als zij sprak, jup, dat was zo waar. Verder zei hij dat hij hoopte ook op tijd thuis te zijn. Ja, zij hoopte dat ook, heel erg zelfs, alleen thuis zijn ’s nachts was niet leuk. Ondanks de horde pokemon die ze had. “Wel snel naar huis komen hoor, ik ben helemaal alleen thuis” sprak ze met een hele zielige toon. Het was ook een tikkeltje voor de grap, maar aan de andere kant zat er ook een beetje waarheid in, ze was dan echt wel heel erg zielig hoor. “Ik zal mijn best doen hoor, dat beloof ik” sprak de jongen door de Holo Caster heen, waardoor ze gelijk een antwoord klaar had. “Yay, hoe sneller ik je weer kan omhelzen” sprak ze, licht grinnikend, ja ze was enorm geamuseerd. “Maar natuurlijk” hoorde ze, vervolgens iets over een trein die er bijna was. Oh, was hij al die tijd op een station aan het staan? “Awh, stond je al die tijd te wachten?” vroeg ze dan maar. Echter drong het nu zelf ook tot haar door dat het wel tijd werd om uit dit bad te gaan. Het begon echt koud te worden “Na ja… ik moet dit bad maar eens uit… het begint koud te worden” sprak ze dan maar in haar Holo Caster. Het was zo lekker warm geweest en dan was het vervelend als je het weer koud kreeg. Hij bevestigde nog even dat hij de hele tijd aan het wachten was en dat ze dan inderdaad het bad maar uit moest komen. Niet veel later sprak hij dat er ‘was’ en er kwam een ‘tot vanavond’. Riddle opende haar mond en sprak wat over dat het zielig was en dat ze het bad maar meteen uit ging. “Oke, tot vanavond! kusjes” sprak ze simpel waarna ze weer op hing en omhoog kwam en voorzichtig het bad uit stapte om niet uit te glijden.


Daar stond ze dan weer, buiten het bad, ze had er alweer lekker lang in gezeten en had nu allemaal van die rimpeltjes op haar handen en voeten, jeetje ze leek net een oma. Het idee maakte haar totaal niet blij, nee ze was nog veel te jong om een oma te zijn! Ze grinnikte daarna toch nog even, waar ze zich allemaal wel niet druk over maakte, Arceus. Ze liet haar hand in het ondertussen afgekoelde water zakken om de stop eruit te trekken, waardoor al het water begon weg te spoelen. Ja, de hele badkamer rook wel nog steeds naar dat lekkere spul. Ze stond weer recht en liep naar de wastafel, ja ze zag er al een stuk beter uit na zo’n badje. Ze trok een handdoek van het rek om zichzelf goed af te drogen. De natte handdoek werd in de wasmand gegooid die er ook stond. Om nou elke keer naar de wasmachine te lopen als ze vieze was had… nee te veel moeite, daar had je dus zo’n luxe huis voor, om lui te zijn. Ze draaide zich terug naar de wastafel om een föhn tevoorschijn te halen. Nadat ze wat beschermend spul in haar, haar had gesmeerd begon ze het droog te föhnen. Het duurde even, maar dan had ze wel wat. Haar haar zat weer helemaal goed in tegenstelling tot hoe ze er een uurtje geleden nog had uitgezien toen ze net uit haar bed was komen rollen. Ze was ondertussen ook weer helemaal wakker. Ze spoot vervolgens wat deo en parfum om en begon zichzelf aan te kleden. Eerst haar onderbroek, haar bh en vervolgens het korte broekje en het shirtje. Ze keek even naar haar zelf in de spiegel. Snel werd er wat mascara gepakt om dat op te doen en de mascara weer weg te leggen. Vervolgens pakte ze met beide handen haar, haar bij elkaar om dat in een hoge staart te doen, zo dat zag er ook weer een heel stuk beter uit. Een grote glimlach verscheen op haar gezicht. Ze haalde haar pyjama van het stoeltje en liep vervolgens de badkamer deur uit, die ze open liet staan, zodat al die waterdamp van de hitte daar weg kon. Ja, het voelde aan als een sauna, niet echt prettig als je net lekker frist met je kleding aan stond. Het was buiten al warm genoeg ja. Ze liep echter gelijk door naar haar kamer om daar haar pyjama te dumpen en haar kamer weer uit te gaan en deze dicht te trekken. De airco stond aan en dan werd haar kamer lekker koel, ze had ook geen idee wanneer de groenharige terug zou komen dus ja. Helemaal klaar voor een dagje zonnen in de achtertuin, liep ze de trap af om daar Hiro, Croc, Fluffy, Andraste, Kiro en Kyra aan te treffen. Hiro was op de bank gaan liggen, dat beest lag dus nog steeds te slapen, well done. Fluffy was Kyra wat aan het plagen waarna Kyra achter de Ampharos aan ging alsof ze een enorm gevaarlijk beest was, nee ze was een klein fluffy vosje. Kiro zat samen met Croc op de bank naar iets te staren, waarschijnlijk de tv, want die stond aan. Ze vroeg zich echter af of Pokémon überhaupt een bal snapte van het hele gebeuren op tv, maar goed, ze moesten lekker tv kijken als ze dat leuk vonden. Andraste kwam echter gelijk naar haar toe. Haar rode ogen keken naar haar Charmeleon die haar met een scheef koppie aan keek, geen idee wat ze van haar wilde heel eerlijk gezegd. De pokémon maakte een blij geluid en wees vervolgens naar de achterdeur die naar buiten leidde. Een nog bredere glimlach verscheen op Riddle’s gezicht “Ja… ik wilde net naar buiten gaan” sprak ze geamuseerd waarna de Charmeleon een nog blijer geluid maakte.

De achterdeur was open gegooid en Riddle was naar buiten gelopen om gelijk de brandende zon op haar huid te voelen. Oké ze moest niet in slaap vallen in de zon anders ging ze levend verbrand worden, nee geen goed plan. Ze had een ligstoel uit het schuurtje gevist en deze in de zon gezet, vervolgens had ze nog ergens een parasol tevoorschijn getoverd en die alvast neer gezet voor het geval het echt te veel werd in de zon. Haar Charmeleon, Andraste, was midden in het warme gras gaan liggen en bleef daar voorlopig ook liggen. De pokémon kreeg het waarschijnlijk helemaal niet snel warm en kon daar waarschijnlijk altijd in de zon blijven liggen, maar Riddle was een mens, geen Charmeleon. De roodharige was echter weer naar binnen gegaan om wat drinken en wat te eten te pakken uit de keuken en dat mee naar buiten te nemen. De drank en het eten werd op een bijzettafeltje gezet en de roodharige ging languit op de ligstoel liggen en sloot langzaam haar ogen. Ze zuchtte even, het was veel te lekker in de zon, het was heel warm, maar het was nu nog te verduren, het was nog niet zo heet als midden op de dag. Ze had haar ogen gesloten, maar op een of andere manier was dat niet zo’n goed idee. Elke keer viel ze wat weg, weg in een slaap, echter toen ze iets haar been voelde, werd ze een soort van wakker en kon ze haar ogen openen. Haar rode ogen zochten de oorzaak van het gevoel wat ze bij haar been had, wat was dat? Haar blik viel op Kiro die in haar been zat te porren met zijn pootje, hij wilde op schoot? Ze snoof even, maar nee dat kon niet, dan werd straks alles bruin en dan had ze een Totodile afdruk op haar benen staan. Ze schudde haar hoofd terwijl ze met haar rode kijkers Kiro aan bleef kijken, nope hij ging nu niet op schoot, straks als ze in de schaduw lag, mocht hij op haar schoot liggen. Kiro trok een teleurgesteld gezicht en draaide zich om, om naar Andraste te lopen en daar naast te gaan liggen. Andraste keek even op naar de Totodile, maar ze sloot gewoon haar ogen weer en bleef zo liggen. Kiro had zich ondertussen een soort van opgerold en bleef lekker zo liggen, hij viel sowieso een keer in slaap op deze manier. Riddle keek even naar de twee pokémon waarna ze even grinnikte, ze waren zo schattig. Echter legde ze haar aandacht nu op het drinken wat ze klaar had gezet, ze had nu wel dorst gekregen zo in de zon. Ze vulde haar glas met wat sap en begon er wat van te drinken, hmm lekker verfrissend. Daarna nam ze een handje met druiven die ze ook had gepakt en buiten neer had gezet. Een voor een stopte ze de druiven in haar mond om erop te kauwen en ze vervolgens door te slikken. Daarmee klaar sloot ze haar ogen weer om weer rustig in de zon te blijven liggen, lekker niks doen. Het hele grote huis helemaal voor haar alleen op het moment, ook wel is een keer fijn al die rust. Geen gezeur en gezeik en weet zij veel allemaal nog meer. Al die drama had ze wel eventjes gehad hoor wat dat betreft. Nu was ze gewoon toe aan heel veel rust, zoveel mogelijk rust. De roodharige viel langzaam in slaap… in de zon, oeps. Goed bezig Riddle. Een paar uur verstreek dan ook en opeens schoten haar ogen open. De felle zon in haar gezicht liet haar echter haar ogen weer wat dicht knijpen, niet de perfecte timing om haar ogen te openen. Verdomme, dat was niet fijn. Ze had ondertussen haar hand opgetild om die tegen de zon in te houden zodat ze om haar heen kon kijken. Ze ging langzaam rechtop zitten en keek voor haar uit, ze zag dat haar pokémon ook nog niet waren verplaatst, echter keek ze nu naar haarzelf en zag ze dat ze helemaal rood was, shit! Was ze toch in slaap gevallen! Ze probeerde omhoog te komen, maar alles deed zeer, auwch. Ze snoof en beet even op haar lip waarna het gelukt was om van die stoel af te komen, ja duidelijk te lang in de zon gelegen. Ze schoof de stoel gelijk onder de parasol en ging weer eventjes zitten. Haar rode ogen keken naar haar huid die aardig rood was nu, oke nu moest ze uit die zon blijven zoveel dat kon. Ze zuchtte, altijd zij weer. Misschien moest ze nu eerst iets van After Sun op haarzelf smeren zodat het kon koelen en niet erger werd dan het al was. Sowieso als ze nu haar kleding uit zou doen, dan zag ze overal strepen en kleur verschillen, yes, Nathan zou haar wel keihard gaan uitlachend als hij het zou zien. Riddle kwam weer langzaam omhoog en zo snel ze kon liep ze naar binnen, ze had nog wel even het drinken en de druiven mee naar binnen gezeuld. Anders lagen die straks weg te rotten in de hete zon. Binnen in de keuken werd de drank in de koelkast gezet en werden de druiven terug op de fruitschaal gelegd. De fruitschaal zat altijd vol, maar ging op een of andere magische wijze ook altijd weer leeg, ja fruit ging hier wel op, door iemand. Ze zuchtte even en maakte zichzelf een weg door de woonkamer waar de andere pokemon nog steeds bezig waren met niks doen… ja tv kijken, of zo. Geen idee of ze dat echt leuk vonden of dat ze gewoon gehypnotiseerd werden door het eten wat langs kwam op de tv.

Riddle was ondertussen de trap op gelopen, omhoog, terug naar de badkamer waar de After Sun te vinden was. Ze opende de deur weer en liep naar binnen. Ze hoefde nu nergens te kloppen, het was weer zoals vroeger wanneer ze eigenlijk altijd alleen thuis was, wat een nostalgie, maar tegenwoordig leefde haar vriend hier, die kwam hier omdat hij sowieso een kamer had gehuurd, maar volgens haar hoefde dat nu dus niet meer, want tja haar kamer was de zijne en de andere kamer was nu ook bezet, door Tawnee, haar zusje. Waar ze in haar lang zal ze leven nooit van gedacht had dat zij ooit haar zusje zou zijn, no way, dat dat ooit in haar opgekomen zou zijn. Ach, het was nou eenmaal zo en ze kon het moeilijk om keren toch? Zou een beetje vreemd zijn though. Met al die gedachten stond ze weer in de badkamer, elke keer zat ze weer in die badkamer ja, ze moest echt iets gaan doen, jeetje. Ze ging weer voor de spiegel staan en trok haar bandje van haar bh wat naar beneden om te kijken hoe erg de verkleuring was, die door de zon dus was veroorzaakt. Het deed in ieder geval best pijn, pff, misschien moest ze zo maar gewoon in het koele zwembad gaan zitten, misschien was dat beter dan eu… niks doen. Ze zuchtte even en haalde uit een van de kastjes een flesje met After Sun en begon dat overal, uitgebreid, te smeren waar de zon geweest was. Gelukkig was dat heel makkelijk te zien wat dat betreft. Eenmaal alle plekken ingesmeerd te hebben, stopte ze het flesje weer in de kast, op de plek waar het hoorde en keek ze weer even naar haar zelf in de spiegel. Zo met d’r kleding op de goede plek zag ze er alleen wat roder en bruiner uit, maar zodra ze maar iets verplaatste zag je meteen het verschil, helemaal goed, kuch. Weer kwam Riddle de badkamer uit om de deur achter haar dicht te doen en weer naar beneden te lopen. Oke, het was nu een keuze maken… of ze ging ‘zwemmen’ in het zwembad of ze ging gewoon relaxen op de bank tussen al haar pokemon en misschien ook nog een keer wat fatsoenlijk eten. Van die drie druiven ging ze niet leven natuurlijk. Ja, misschien moest ze eerst maar iets fatsoenlijk te eten maken, het was notabene onderhand middag, al was het nog lang geen tijd voor avond eten. Weer liep ze dus naar de keuken om daar in de kasten rond te spitten en wat brood en wat beleg tevoorschijn te halen. Ze haalde een bord tevoorschijn uit de kastjes boven haar hoofd en legde daar een boterham op. Ze besmeerde het brood met wat boter en daarna legde ze er een plakje vlees op, om de boterham dubbel te vouwen en het bordje waar het ding op lag, vast te pakken en zichzelf om te draaien en met het bord in haar hand de keuken uit te lopen. Zo nu even iets fatsoenlijks eten. Ze liep naar de bank en ging naast Hiro op de bank zitten waarna ze haar knieën op trok en het bord in haar ene hand vast hield en de boterham met haar andere hand op pakte en deze naar haar mond bracht om er een hap van te nemen. Andraste en Kiro waren blijkbaar nog buiten en Croc zat nog steeds op de bank en Kyra en Fluffy waren nog steeds aan het spelen en Hiro werd dus blijkbaar langzaam wakker naast haar. Hij rook duidelijk haar boterham met beleg erop, het was vlees, dus ja, dat was lekker. Alles wat vlees was, was lekker. De hondachtige ging gelijk rechtop zitten, maar hij zat op de bank, dus hij torende gelijk boven haar uit, verdomme Hiro. Ze keek hem eventjes aan en nam nog een hap van haar boterham. Hiro begon te kwispelen en probeerde op een of andere manier dichterbij te komen, al was het voor Riddle enorm duidelijk wat de Mightyena wilde. Riddle keek nors naar haar pokemon en schudde haar hoofd, no way. De Mightyena gaf echter niet zomaar op en probeerde nog wat dichter bij het broodje te komen, ah come on, give me the bun. Dat ging er sowieso door Hiro’s hoofd heen. Hij kon ook fysieke kracht gaan gebruiken, dan won hij sowieso, maar dat was niet zo goed voor zijn baasje en waarschijnlijk zou Nathan er ook niet al te blij mee zijn als hij hoorde wat hij bij haar had gedaan, nee dat kon hij niet maken nee. Hiro bleef Riddle echter met een soort van puppy ogen aan kijken, pff blikken moesten toch wel altijd werken. Riddle was ondertussen aan het fronsen en nam nog een hap van haar broodje, nou er was nog een kwart over of zo. Hiro deed vervolgens nog wat meer zijn best om dat broodje in zijn mond te krijgen door heel lief te gaan kijken. Riddle was even stil en keek de hondachtige aan, nog steeds fronsend, echter zuchtte ze even en liet ze haar gezichtsspieren ontspannen en sloot ze voor even haar ogen. “Oke dan” sprak ze simpeltjes, waarna ze haar ogen weer opende en het broodje uitreikte naar Hiro. De rest van haar pokemon waren gelukkig niet aan het opletten en die andere twee waren buiten, anders had ze nu een stel bedelende dieren om haar heen zitten. Hiro nam gretig het kwart broodje over en begon er zeer enthousiast op te kauwen, misschien iets te enthousiast. De roodharige grinnikte even en bracht haar aandacht naar de tv, misschien was daar iets leuks te zien.

Een tijdje zat ze alweer naar dat vierkante ding te kijken en heel eerlijk gezegd was er geen hol op tv, echt helemaal niks, alleen maar stomme spelprogramma’s en andere rare dingen. Ja, op tv was tegenwoordig niks leuks meer te zien. Zuchtend liet ze zich dan ook achterover op de bank vallen terwijl ze naar het hoge plafond keek in de woonkamer, ja het plafond was abnormaal hoog, waardoor de kamer nog groter leek, hij was wat dat betreft al groot, er paste wel een enorme Legendary in dit huis, maar goed, dat mocht natuurlijk niet, dan werd het huis waarschijnlijk ook gesloopt. Met die gedachten bleef ze naar het plafond staren, ze moest echt iets gaan doen, na ja ze had al veel gedaan als ze erover nadacht. Ze was al in bad gegaan, ze had met Nathan gebeld, ze had buiten gezond en vervolgens was ze weer naar binnen gegaan om zichzelf in te smeren tegen het verbranden. En toen had ze een boterham gegeten en een kwart aan Hiro gegeven en toen ging ze tv kijken, dus op zich was het toch nog best wel veel. Ze ging maar weer rechtop zitten, want tja ze kreeg alweer last van d’r rug in deze houding. Verdomme, het was saai hier, ze moesten is heel snel naar huis komen zodat ze eu… gezellig konden doen. Als Nathan is naar huis kwam dan kon ze gezellig met hem doen en eu… ja gezellig doen, ~hele gezellige dingen doen~, maar goed hij was nu niet hier en ze had een heel mooi gesprek met hem gehad dus voor nu kon ze het wel overleven zonder hem. Ze vroeg zich echter wel af waar Tawnee ineens naartoe verdwenen was, ach daar zou ze later wel weer achter komen, dat kind deed toch wat ze zelf wilde. Haar ouders waren daarnaast gewoon weer bezig met ‘werk’, werk voor Team Rocket, omdat het kon en het moest waarschijnlijk ook, maar boeiend. Ze rekte zich eens flink uit, de After Sun hielp wel heel erg goed, het deed minder pijn en het was al een stuk minder rood. Haar rode ogen keken weer naar de tv die nog steeds aan stond. Dan ging ze maar als een zombie naar de tv staren.

Ze knipperde een paar keer met haar ogen, het was donker… buiten was het donker in ieder geval, binnen in huis stonden alle lichten aan. Nee, Riddle hield niet van het donker, no way, alle lichten moesten gewoon aan. Ze was nu ook nog is alleen, oke ze had haar lieve pokemon nog, maar toch. Alle deuren zaten ook al op slot en Riddle zat omringd door haar pokemon op de bank. Hoe groter het huis, hoe enger het, ’s nachts als het donker was, was. Ze moest er gewoon niet te veel over nadenken. Met de afstandsbediening in haar hand begon ze te zappen door de kanalen heen van de tv, er stonden wel duizend verschillende kanalen op die tv en waarschijnlijk was negentig procent van al die kanalen allemaal rotzooi. Zeker ’s avonds en ’s nachts, dan was er op de meeste kanalen alleen maar eu…. porno te zien, of in ieder geval veel vrouwen zonder kleding aan. En dat zat dan ook recht in je face als je de tv aan zette en meestal stond het geluid dan ook nog te hard waardoor je ineens al dat eu… gekreun hoorde, niet echt geweldig. Gelukkig was ze nu alleen, dus was het niet awkward als zoiets ineens op kwam. Maar goed, daar zat ze dan naar de tv te staren. Dit was een programma over moorden, ja moordenaars en misdaad en shit, het was wel leuk om te kijken, maar je moest er inderdaad niet te veel over nadenken. Gelukkig was Hiro er, die beet iedere rare creep die dit huis binnen wilde komen of binnen kwam…. want ze moesten eerst binnen komen voordat Hiro aan kon vallen natuurlijk. Al was het, gelukkig voor Riddle, nooit gebeurd. Alleen dat rare wijf wat voor Nathan kwam, ze kende hem, echter geen idee wat zij in haar huis deed. Ze werd in ieder geval heel simpel het huis uit gebonjourd en toen was ze ook niet bang… het was een wijf, ze was niet bang voor wijven, alleen mannen, mannen zijn eng. Behalve Nathan, maar zelfs Nathan is soms eng. Maar alleen als hij eu… flipt wat de afgelopen tijd niet veel meer gebeurd is gelukkig. Riddle weet er echter nu wel goed mee om te gaan, jup, komt allemaal wel goed tegenwoordig. Hiro sprong echter ineens van de bank af waardoor Riddle een soort van stuip kreeg en dus eigenlijk schrok van haar eigen pokemon. Hiro liep echter sjokkend naar zijn mand om daar in te gaan liggen. Opgelucht zuchtte Riddle, yes, het was niks, helemaal niks. Ze kon er nu niet aan denken dat er iets zou gebeuren terwijl ze hier alleen thuis zat. Echter verstreken er nog wat uurtjes waardoor het bijna middernacht was, of naja het was rond tien uur of zo. Nog twee uur en het was middernacht, dat was ook bijna dus, voor Riddle dan. De programma’s op tv gingen nog steeds over vrouwen die je kon bellen en moordenaars, echt geweldig. Dat bellen ging ze sowieso niet doen… dan belde ze dus liever met Nathan he, wat ze dus vandaag had gedaan. Maar goed die ‘reclames’ waren ook voor het mannelijke geslacht bestemd, of voor mensen die op vrouwen vielen of wat dan ook, maar niet voor haar in ieder geval. Het idee alleen al, blegh. Wat andere mensen deden moesten ze trouwens allemaal zelf weten. Riddle was het tv kijken echter wel vrij zat, maar ze wilde nog niet gaan slapen, ze wilde opblijven tot dat er iemand eindelijk thuis kwam. Al was het haar vader die thuis kwam, dan kon ze tenminste rustig gaan slapen zonder overal over na te denken, zonder al die gedachten over wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Ze werd helaas voor haar enorm moe, hoe later het werd, en als je dan wakker wilde blijven was dat niet echt fijn. Dan zat je sowieso als een zombie voor je uit te staren en als je pech had viel je in slaap op de bank voor de tv.

De roodharige was omhoog gekomen, opgestaan van de bank. Hiro lag in zijn mand, maar keek gelijk op toen zijn baasje in beweging kwam. Nieuwsgierig keek de Mightyena naar Riddle. Kiro en Andraste waren ook naar binnen gekomen, toen ze alle deuren had gesloten. De twee lagen opgerold tegen elkaar op een groot kussen in de hoek, bij het zicht van de twee moest ze eventjes zachtjes glimlachen, veel te schattig dit. Fluffy was nog wakker en keek samen met Croc nog naar de tv, ja wat die beesten met die tv hadden? Geen idee, ze vonden het waarschijnlijk zeer fascinerend. Echter toen ze op was gestaan had ze de afstandsbediening laten liggen en had Croc het ding te pakken gekregen. Well, en toen ging ie dus zappen en toen ging het fout. Bij het geluid bleef ze verstijfd stilstaan en haar ogen werden groot. Ze draaide zich gelijk om, zeker toen het op zo’n zender bleef staan, verdomme Croc. Gelijk liep ze op haar Krokorok af om de afstandsbediening af te pakken “Niet ‘dat’ kijken” sprak ze streng waarna ze gelijk verder zapte. Croc snapte er echter geen hol van en keek Riddle dus met een scheef koppie aan. Haar rode kijkers keken de pokemon weer aan en ze glimlachte maar eventjes waarna ze haar hand over zijn koppie haalde “Wat moet ik toch met jullie” sprak ze grinnikend. Croc reageerde met een blij geluidje en ook Fluffy reageerde blij, alsof er niks was gebeurd. Voor hun was er waarschijnlijk niks gebeurd. Ze tilde haar hand op en haar blik ging naar haar pols waar een horloge om heen zat, ze keek naar de tijd, well het was inderdaad al laat. Het was nu echt bijna middernacht, als in nog een half uur en het was middernacht. Ze liet haar arm zakken en keek even om haar heen, alles zat op slot, alle gordijnen zaten dicht. Na ja dan zette ze maar een film op tot er iemand thuis kwam. Ze griste uit de kast een lekkere warme fleece deken en wikkelde deze om haar zelf heen. Daarna ging ze zo op de bank zitten, naast Croc en Fluffy die al zowat opgerold lagen. Hiro sprong vervolgens ook op uit zijn mand om aan de andere kant van Riddle te gaan liggen. Nou zo was het wel lekker knus en warm en veilig? Ze begon met de afstandsbediening te kloten en koos via een speciaal apparaatje op de tv een film uit. Het was een film over dinosaurussen, want dinosaurussen zijn cool of zo. Haar gedachte waren echter helemaal niet bij de tv, ze was meer aan het nadenken over waar Nathan op het moment was en of hij snel thuis zou zijn. Buiten begon het vervolgens ook nog is te regenen, want langzaam hoorde ze getik op de ramen wat steeds harder ging. Ze zuchtte even, als ze haar pokemon niet had op dit moment dan was ze compleet geflipt. En steeds harder begon het te regenen. Ze probeerde echter weer te focussen op de tv, op de film die ze op had gezet. Ze had zichzelf helemaal in haar deken gewikkeld en zat zo tussen haar beesten op de bank. Het was waarschijnlijk een heel mooi aanzicht. Maar goed, het was nu maar wachten, en wachten, en wachten en naar de tv staren, want er was ook nog een film te zien. Die ze waarschijnlijk voor heel procenten zou missen aangezien haar brein totaal met iets anders bezig was. Haar brein was aan het proberen te overleven, deze situatie te overleven. Het was ondertussen ook nog pikke donker buiten en dan wilde je gewoon echt niet naar buiten kijken, want je zag ten eerste geen steek en stel je voor dat er iemand ineens voor je raam verscheen, nou dan kreeg je echt wel een grote hartverzakking, maar goed, hoe groot was die kans? Geen idee. Ze probeerde haar gedachten echter te verzetten, weer probeerde ze die film te volgen. Het ging nog steeds over dinosaurussen, maar ja, het was een film over dinosaurussen dus het was logisch dat het over dinosaurussen ging. Maar nu ze erover nadacht, hoe vaak kon je wel niet dinosaurussen zeggen ~typen~ in een zin? Ja, wat een gedachten. Op een gegeven ging het over hoe een paar kinderen in een of andere jeep verscholen…. verscholen voor een grote T-rex die achter hun aan zat en hun op wilde eten, sowieso. Het idee dat die grote monsters vroeger leefden. Er waren zeker heel veel pokemon die afstamde van de dinosaurussen, ja zeker weten.

Ze rekte zichzelf nog eens flink uit en ze gaapte ook een keer, ja het werd al veel te laat, de film was al bijna afgelopen, het was waarschijnlijk iets van half een ’s nachts. Riddle’s ogen vielen ook elke keer dicht en de dinosaurussen op tv werden ook vager in haar blik. Echter was het getik op de ramen van de regen nog lang niet gestopt, heel eerlijk gezegd, bleef het doorgaan en kwam er ook nog is onweer bij met hele mooie flitsen die het gehele huis lieten oplichten, well verdomme. Dit was echt niet leuk! Waarom kon het niet stoppen! Ze begon nu echt bang te worden, bang voor alles om haar heen, als hij nou maar heel snel thuis kwam dan was alles weer oke. Het was zelfs oke als Tawnee degene was die nu thuis kwam, in wat voor een bui dat kind ook was. Al wilde ze iedereen afslachten met haar Aggron, ja dan mocht ze zelfs nu nog thuis komen, ze wilde gewoon niet meer alleen zijn. Op die stomme ouders hoefde ze niet meer te rekenen, die waren maar op bepaalde tijden thuis en die tijden waren altijd accurate, dus ze hoefde dan ook niet verder te hopen dat ze misschien te laat waren of weet zij veel. Ze had het nu al te vaak mee gemaakt om te weten dat ze toch niet rond die tijdstippen thuis kwamen. Ze kwamen of ’s ochtends vroeg thuis, rond een uur of negen, of ’s middags rond een uur of een, of ’s avonds rond een uur of elf. En soms, heel soms, kwamen ze thuis rond half een ’s nachts, maar ja daar hoefde ze nu ook niet op te hopen, want het was een uur ’s nachts. Ja, en de tijd bleef maar verstrijken, yes……

10.228 woorden~

Nog steeds zat ze tussen haar Pokémon in en was de rest al aan het maffen, maffen op de plek waar ze normaal gesproken ook lagen te slapen. Riddle had zich nog steeds ingewikkeld in een deken en zat zo op de bank, het voelde wel heel veilig though op deze manier, jeetje. Haar rode ogen keken even naar Fluffy en Croc die geïnteresseerd naar de tv bleven staren, well die hadden totaal geen problemen met de omgeving op het moment, tja het onweerde en het regende keihard. Dat was dus echt geen fijne situatie voor haar, vond ze zelf dan, want zij was degene die eigenlijk voor niks bang was, voor nu dan. Echter had ze natuurlijk geen enkel idee dat Nathan ondertussen in de onweer en regen naar huis kwam, ze dacht eerder dat hij vannacht niet meer thuis zou komen vanwege het slechte weer, well Muk. Ze snoof en keek maar weer naar de tv met haar rode kijkers, het ging ook nog steeds over dinosaurussen, why not. Echter toen ze ineens een geluid hoorde, dat typische geluid dat iemand buiten aan de deur met een sleutel bezig was, schoot ze om, maar bleef ze nog wel op de bank zitten. Met grote ogen bleef ze naar de deur staren, afwachtend wie er binnen kwam, want de deur ging open. Er stapte iemand naar binnen, maar de roodharige herkende de persoon meteen. Dat moest wel... zelfs in de niet zo goed belichtte kamer. De jongen sprak een 'ik ben er weer' waardoor er een grote glimlach op haar gezicht verscheen en ze gelijk de deken van haar af gooide en op vloog van de bank. Ze liep snel naar de jongen toe en omhelsde hem rond zijn middel en zei verder nog niks, echter liet ze hem snel weer los, want hij was eu... nat, door de regen ja. Ze keek omhoog met diezelfde grijns "Mooi, je bent thuis" sprak ze, wat opgeluchter klonk dan dat ze wilde.

Met haar rode kijkers bleef ze de groenharige aan kijken, hij was eindelijk thuis though, dus alles was weer goed vond ze zelf. Het duurde voor hem ook even dat hij door had dat hij dus nat was en dat ze hem daarom veel sneller los liet dan dat ze eigenlijk wilde, zelf wilde ze namelijk gewoon droog blijven, dus tja. Ze bleef hem echter aan kijken toen hij sprak dat het wat langer had geduurd dan gehoopt en er kwam een 'sorry' achter aan. Ze grinnikte "Maakt niet uit" zei ze opgetogen "Je bent er nu toch?" sprak ze verder, duidelijk blij dat hij er weer was en dat ze deze nacht niet zonder hem hoefde door te brengen. Ze rekte zichzelf even uit en geeuwde een keer "Maar ik ga de film even verder kijken" besloot ze "Jij zou vast wel willen douchen of iets" kwam er verder uit, waarna ze met haar zelfde glimlach zich om draaide en weer op de bank ging zitten. Ze keek hem nog eventjes aan, maar hield haar blik weer op de tv, het was nu ineens een stuk minder eng, echter onweerde en regende het nog flink. Fluffy was ondertussen half in slaap gevallen op de bank, tja het was laat, Croc vond de film echter nog steeds te interessant om eu... niet af te kijken. Ach... krokodillen... dinosaurussen.

De jongen sprak dat hij maar ging douchen ja, waardoor ze hem weer even aan keek en knikte naar hem. Ze volgde hem nog even met haar blik tot dat hij boven was waarna ze haar aandacht weer op de film op tv richtte. Het einde naderde van de hele film, haar aandacht was echter niet totaal bij de tv. Ze hoorde wat gestommel boven en hoorde niet veel later dan ook water lopen. Haar rode ogen keken echter nog steeds naar de tv, maar haar gedachten waren heel ergens anders. Croc was ondertussen ook al in slaap gevallen, terwijl de pokemon net nog graag de tv af wilde kijken, tenminste dat leek erop. Ze hoorde echter geen water meer lopen en ook weer gestommel boven, hij was duidelijk klaar. De film was vervolgens ook afgelopen en die nawoorden begonnen vervolgens af te spelen onder begeleiding van wat muziek. Haar rode ogen keken dan ook naar de witte letters op het zwarte scherm die langzaam voorbij schoven. Allemaal namen van belangrijke mensen die mee hadden gewerkt aan de film. Nu werd echter ook haar blik van de tv af gehaald toen ze voetstappen op de trap hoorde. Ze zag hoe Nathan nog even zijn shirt over zijn hoofd trok en nu dus helemaal aangekleed was. Nou dat was snel "Hoe was het eigenlijk in de Friend Safari?" vroeg ze dan maar nieuwsgierig, het had namelijk zo lang geduurd voordat hij thuis was gekomen.

Er kwam een hele, snelle, vlugge uitleg over de Friend Safari, hij begon er dan ook over dat hij het er zelf dus vreselijk vond, ah, dat wist hij niet, ze keek hem dan ook een tikkeltje verbaasd aan. Waarom was hij er dan geweest? Hij ging verder dat hij de pokemon wel snel had gevangen, of dat dacht hij, het had langer geduurd dan verwacht, ah oke dan. Nog steeds geen antwoord op haar gedachten though, maar toen kwam hij er wel mee dat hij het meteen aan zijn vriend had gegeven... Oh de pokemon had hij gevangen voor een vriend? Nu werd ze nieuwsgierig, ze volgde hem met haar rode ogen. Echter verdween hij achter haar en merkte ze op dat hij nu schuin achter haar stond. Er werden geen woorden gesproken, alleen die muziek van die end credits hoorde je. Die vraag bleef echter in haar hoofd hangen, maar voordat ze haar hoofd naar hem toe kon draaien, voelde ze ineens zijn lippen in haar nek, waardoor ze wat verschoot aangezien ze het niet verwachtte en het was in haar nek notabene. Ze werd wat rood en keek gelijk met een wat nors gezicht naar Nathan "Je liet me schrikken..." mompelde ze terwijl ze hem dus aan bleef kijken. Oké, ze vond het absoluut niet erg, maar ja, het kwam zo uit het niets. Ze had ondertussen haar hand in haar nek gelegd, maar de gleed alweer naar beneden.

Ze draaide zich wat meer naar Nathan toe, want hij moest geamuseerd lachen na zijn mooie actie. Ze had het gewoon totaal niet aan zien komen en dus was het wel iets waar je van verschoot ineens, uit het niets. Ze draaide zich wat verder naar hem toe, terwijl hij blijkbaar nog steeds achter de bank stond, na haar woorden over dat hij haar liet schrikken. De jongen vroeg echter of het dan zo erg was? Wat? Wat was dat dan voor een vraag? Ze keek even de andere kant op, haar hoofd was nog steeds rood though. Echter ging haar blik snel weer terug en opende ze haar mond. "Ehm... nee...." echter wilde ze er niet op in gaan, verdomme. Ze schudde vervolgens haar hoofd "Eu... wel.... toch wel" kwam er uit, duidelijk besluiteloos over haar antwoord. En ze wilde hem gewoon geen gelijk geven op een of andere manier? Mooie woorden hoor Riddle. "Het schrikken wel...." mompelde ze dan maar snel, haar blik schoof weer langs Nathan heen. "Dat andere niet..." werd er nog zacht gemompeld. Alle pokemon lagen ondertussen te slapen, die konden ook niet wakker blijven als het erop aan kwam.

De jongen bleef haar aan staren, toen ze uit haar woorden probeerde te komen, wat niet bepaald lukte. Dat lukte sowieso niet bij hem, zijn invloed op alles was veel te groot, het was allemaal zijn schuld, pff. Al wist ze zelf dondersgoed wat ze ervan vond en tja dat kwam er dan ook in woorden uit, maar goed ze kon moeilijk tegen hem gaan liegen, hij wist wel beter. Die grijns op zijn gezicht deed het hem echter, waardoor ze hem ook weer aan keek toen hij begon te spreken. Hij sprak dat als ze het andere niet erg vond, doelend op de zoen in haar nek en niet het schrik gedeelte. Ze bleef hem knipperend aan kijken, zeker toen hij ineens haar kin vast pakte waardoor het moeilijk werd om te bewegen en hem niet aan te kijken, zeker toen hij ook nog een heel stuk dichter bij kwam dan hij al was. Haar rode ogen staarde in de zijne terwijl hij verder sprak dat ze 'dit' dan ook niet erg zou vinden. 'Dit'? schoot er nog even door haar hoofd, maar voordat ze er over na kon denken wat ze hierop kon antwoorden, voelde ze zijn lippen op de hare, waardoor haar hart even een slag over sloeg en ze nog wat roder werd. Well, nee, dit vond ze dus totaal niet erg.

Het was nogal een verrassing, dat ze hier nu zo zaten, naja meneer had gedoucht en ze had gedacht dat eu... geen idee eigenlijk, ze wist niet zo goed wat ze moest denken nu. Haar lippen zaten nog steeds op de zijne en zover ze kon zien, had de jongen zijn ogen gesloten waardoor ze zijn voorbeeld maar gewoon volgde, het was altijd zo vreemd om iemand aan te staren met open ogen, bij dit soort dingen. Nee, dat was alleen maar creepy. Haar rode ogen waren dus gesloten en ze voelde hoe hij zijn hand van haar kin afhaalde, ze voelde er sowieso weinig van, want hij had haar niet stevig vast gehouden aan haar kin dus eigenlijk merkte ze er maar weinig van. Echter haalde ze haar eigen handen tevoorschijn en legde deze op zijn wangen zodat ze hem nu vast had en ze duwde haar lippen nog wat steviger tegen de zijne, ondanks dat zij omgekeerd op de bank zat en hij stond achter de bank ging het wel. Ja, even genieten van dit moment, ze had hem wel een hele dag moeten missen.