Random acts of silence~ (Nathan Malone)

Het was vlak nadat hij had losgelaten te voelen hoe de roodharige har handen op zijn wangen had gelegd en hem nog wat steviger zoende. Al hadden ze niet echt een geheel handige houding, was dit toch wel even prettig om te doen ja. Al het mogelijk was, en hij dus niet nu zo aan het zoenen was had hij een grote glimlach op zijn gezicht staan. Niet dat hij het erg vond met waar ze nu mee bezig waren, absoluut niet nee en als het hem zou worden gevraagd mocht het nog wel even een tijdje langer doorgaan hoor. Tot een van hen twee zonder adem zou zitten, wat bij Nathan bijna het geval was. De hele dag weg, thuis komen en nu dit. Dit was wel goed ja.

Pas toen zij leek te stoppen opende hij zijn ogen weer, keek haar recht in de ogen aan met een glimlachje op zijn gezicht. Hij zag die grijns van haar duidelijk, maar had het niet verwacht dat ze ineens zijn pols zou gaan vastpakken om Nathan daarna de trap op naar boven te sleuren. Hij werd hun slaapkamer ingetrokken en letterlijk het bed opgeduwd. En toen zat Riddle op hem, oh. Dit was wel leuk, of eigenlijk, wel heel wat meer dan enkel dat. De glimlach had ondertussen plaatsgenomen voor een grijns. Kom maar op hoor, al te graag zelfs. Hij stak zijn hand naar hoofd uit, om daarna deze vast te pakken.

Hij had het niet echt verwacht dat ze ineens naar voren leunde om te fluisteren om een goede tijd te hebben. Ja graag~. Zijn hand die haar niet vast had werd vastgepakt, om daarna te voelen hoe deze tegen haar voorgevel werd geduwd. Oké, dit was prima. Nathan's grijns was wat breder geworden bij het zien van haar lichte blos. Hij liet haar gezicht los, om daarna met deze hand zich zo overeind laten steunen dat hij wel heel erg dicht bij haar gezicht was. Vervolgens zoende hij haar zo weer volop, maar dan nu nog door ook nog eens zijn tong bij gebruikte. Laat die goede tijd nog maar lang doorgaan hoor, heel wat langer graag.

Nog voordat ze weer bezig waren had Nathan kunnen zien hoe ze hem lichtelijk verrast aankeek. Hoe had ze dat nou niet kunnen zien aankomen~. Het was te voelen hoe ze gewoon meedeed, zoals verwacht natuurlijk, en daar zaten ze dan ja. Hij voelde hoe Riddle in zijn pols zachtjes ging knijpen, het begon wel warm te worden hoor. Op een goede manier dan, heh. Haar hand die in om zijn nek werd gelegd liet hij daar gewoon, waarom niet namelijk. Hij zat daar helemaal prima hoor. Zijn vrije hand ging langzaam naar zijn shirt, van plan deze te gaan uittrekken. Niemand op hen twee na was thuis, dus geen zorgen over dat er iemand zomaar kon gaan binnenvallen.

Ze stopten voor even, waarbij hij dus meteen zijn shirt uittrok. Het was te zien hoe ook zij haar shirt uittrok, een zicht waar hij niet over te klagen had hoor. Zijn shirt had de jongen ergens in de kamer gegooid, dat kwam ooit wel. Nu gewoon een goede -hele goede zelfs- tijd hebben. Zodra Riddle haar shirt had uitgetrokken ging hij in tegenstelling tot eerst, nu bij haar nek van die kleine, plagerige kusjes geven, op die manier langzaam naar beneden. Met langzaam was het echt langzaam, haar plagen met elke keer hij dat deed. Al betwijfelde Nathan het of ze het wel zo erg vond.

Al werden zijn bovenarmen gepakt, leek ze hem min of meer proberen te stopen ging de jongen nog door. Langzaam naar beneden en uiteindelijk bij haar buik aangekomen. Het was hem nog binnengekomen hoe ze stotterend sprak dat het kietelde, dit liet hem juist wat meer doorgaan. Ondertussen streelde hij zachtjes met zijn vingers over aar armen die hem nog steeds leken vast te hebben, voor zover dat genoemd kon worden. Voor even stopte hij, om haar aan te kijken en Riddle als een tomaam aan te treffen, zo rood. Hij grinnikte lichtjes, om daarna al verder te gaan.

Zijn naam werd half lachend uitgesproken, waarna er een verdomme van haar klonk. Hij lachte een kort, geamuseerd lachje toen er klonk dat hij het wel leuk vond, om haar te plagen. Nathan stopte weer, om een grote glimlach aan te treffen. Oh, dus ze dacht er maar zo over, oke dan. "Dat weet je toch wel~" Al was het niet echt een vraag, eerder gewoon iets om het nog eens duidelijk te zeggen dat ze daarin gelijk had. Oh, hij was toch al bijna altijd zo bij haar geweest, bijna altijd dan hoor, niet altijd. Maar goed ook dat het nu zo was.

Er werd gesproken dat ze dat natuurlijk wist, en dat had hij wel gedacht ja. Het was te voelen hoe Riddle haar hand door zijn haren haalde, tegelijk hem met een glimlach aan bleef kijken. Het was er wel warm, sure. Niet dat hij het excuus nou erg vond. Totaal niet. En daar vloog weer een kledingstuk~ Hij was zelf iets meer overeind gekomen, had een hand bij haar voorgevel geplaatst, terwijl zijn gezicht heel dicht bij de hare was. Heel erg dichtbij dus. Een grote grijns stond op zijn mond geplaatst, hij genoot heel erg veel hiervan hoor.