Het was lang geleden dat de regen in deze mate naar beneden had gestort. Al waren de stormen ‘s zomers vaak het ergst, had zij al tijden geen echte zomerstorm meer meegemaakt. Vooral niet rond deze tijden, waar de zomer aan zijn eind kwam en de temperaturen verschrikkelijk daalden. Het meisje hield niet van storm. Het belemmerde je in je doen en laten, zorgde ervoor dat je niet naar buiten kon gaan zonder compleet ingepakt te zijn. Het zorgde ervoor dat de Pokémon een schuilplaats moesten opzoeken om niet nat te worden, om geen kou te vatten en dus veilig te blijven. Het zorgde ervoor dat er rillingen over haar huid liepen, dat ze nachtmerries had ‘s nachts.
Want elke donderslag deed haar opnieuw denken aan de woorden die gesproken werden. Bij elke flits die de ruimte verlichtte, zag ze opnieuw het opgelichte gezicht van de dokter die hen vertelde dat hij niet meer verder kon, dat ze haar beste vriend kwijt was. Haar broer, haar alles.
Tranen hadden zich bij de druppels regen gevoegd die over haar wangen stroomden, terwijl ze de neus van haar Serperior in haar rug voelde. Ze draaide zich om en drukte zijn kop zacht tegen haar buik aan, aaide hem over zijn kin. “
Bedankt,” sprak ze, heel zachtjes, tegen de Serperior. Deze maakte een tevreden geluid en ze bleef even zo staan, terwijl haar lange, roze haren tegen haar lichaam plakten door de regen. “
Misschien… Moeten we op zoek naar een schuilplaats,” bracht ze met een kleine glimlach uit. De Pokémon tilde zijn kop van haar weg, waarna hij zijn ogen op haar richtte. Ze wist echter dat hij haar nooit zou zien. De waas in zijn ogen maakte dat maar al te duidelijk. Hij had haar nooit gezien, had nooit geweten hoe zijn tegenstanders eruit zagen. En ze zou niet zeggen dat het een voordeel was. Absoluut niet. Maar, het had hen bij elkaar gebracht. En ze gingen er absoluut harder door werken.
“
Kom,” sprak ze daarom, voor ze haar hand kort tegen zijn nek aan legde en zich om draaide.
Haar lange, witte laarzen kleurden bruin van de modder, haar witte rokje plakte tegen haar benen en ook haar shirt plakte enorm. Maar, hier zou ze waarschijnlijk toch niemand tegen komen. Ze sloot de deuren achter zich en keek rond. “
Wat een vreemd gebouw,” sprak ze zacht tegen de Serperior, welke zijn kop strak in de lucht hield, duidelijk geuren en smaken in zich op nemend. Aan zijn houding kon Karma maar al te goed zien dat wat hij rook, of proefde, hem absoluut niet beviel. Langzaam gleed er een rilling over haar rug, maar ze schudde al gauw genoeg haar hoofd heen en weer. Nee, het zat wel goed. James had wel vaker dat iets hem dwars zat, dat hij dacht dat iets of iemand onbetrouwbaar was. En tot nu toe was haar nog niets gebeurd, dus hij moest wel ongelijk hebben! Toch? Ze had absoluut geen idee dat ze vaak gespaard werd simpel om hoe ze was. Dat mensen niet echt zo vriendelijk waren, maar dat ze gewoon met haar mee leefden. En het was maar beter als ze daar nooit van haar leven achter zou komen, waarschijnlijk.
En toen had ze de grootste schrik van haar leven. Een gladde, natte tong gleed plotseling over haar gezicht en een hoge krijs kwam uit haar mond. Ze viel van schrik naar achteren, vol tegen de deur aan, en zag hoe haar Serperior probeerde te peilen waar het vandaan kwam. “
I-Ik zie hem niet… James!” riep ze uit. Haar stem was gevuld met angst. Waren er hier dan… Was dit… Waren er… Geesten?! Hier kon ze niet blijven! Ze kroop overeind en trok aan de deurklink, maar… Die zat vast. “
Help!” gilde ze, stompend op de deur, maar niemand die haar horen zou. Tranen stroomden over haar wangen en ze keek om, haar ogen verwijd en haar blik gericht op de Serperior. “
J-James?” vroeg ze, maar de Serperior had op dit moment geen aandacht voor haar. Plots legde hij zijn kop in zijn nek en schoot hij meerdere, scherpe bladeren af, waarna een Gastly zichtbaar werd. Maar… Dit was geen gewone Gastly? Karma fronste, haar blik strak op het ding gericht houdend. Wat… Wat was dit?
Ze besloot naar haar tas te grissen en deed een poging om deze open te maken, wat niet al te goed ging gezien haar trillende vingers van de schok die ze even geleden had gehad. Maar, uiteindelijk lukte het en begon ze in het ding te grissen, tot ze eindelijk haar Pokédex eruit had. Ze richtte het ding op de Gastly, welke weer verdween. Maar, de Pokédex had het ding al opgevangen. Op het plaatje was een Gastly te zien. Zwart, met een paarse wolk om zich heen. Wat zij zojuist gezien had… Had duidelijk een blauwe wolk. ‘Gastly, the Gas Pokémon,’ begon het ding rustig te vertellen. ‘By enveloping larger opponents with gas, Gastly is able to defeat them. Some researchers believe this Pokémon is a multidimensional being.’ Karma voelde nogmaals de rillingen over haar rug lopen bij het horen van de woorden en keek naar haar Serperior. “
Ik… Ik wil hier weg, James…” bracht ze uit. De Serperior knikte en Karma begon langzaam te lopen. “
Let op of je iets ruikt, oké? Ik probeer te kijken,” ging ze door. Haar stem trilde, even als haar benen. Ze was bang, doodsbang. Dit was dan ook niet echt een situatie voor een meisje als zij. Ze was over het algemeen al vrij onzeker en snel bang, dus dit was niet echt haar ding. Ze vond een horrorfilm al eng en nu leek het bijna alsof ze in één beland was…
De deur die ze als eerst opende, maakte een luid gekraak en ze kneep haar ogen dicht, haar handen angstig rond de klink klemmend. Maar, er leek niets te gebeuren. Ze opende de deur iets verder en stapte voorzichtig de kamer binnen, waar niets vreemds aan de hand leek te zijn. “
Laten we kijken of dit raam open kan,” sprak ze tegen haar Serperior. Ze zouden vast niet elk raam goed dicht hebben gemaakt, toch? Er moest een uitweg zijn, als ze niet door de deur kon komen. Daarom stapte ze op het raam af en trok ze er een keer hard aan, maar veel deed het niet. Nogmaals, en nogmaals, maar het raam zat muurvast. “
Probeer jij het eens?” besloot ze aan haar Serperior te vragen. Deze knikte en gleed richting het raam, waarna hij zijn staart gebruikte om het raam af te tasten, tot hij wat te pakken had. Hij bleef even stil zitten, maar trok uiteindelijk hard met zijn staart en… Er gebeurde niets. “
Verdikkie,” kwam er serieus uit haar mond en ze ging even met haar hand door haar haren. “
Er zijn nog meer kamers, laten we… Laten we maar gewoon doorgaan,” sprak ze rustig. Of, ze probeerde rustig te klinken. Hier faalde ze compleet in en halverwege sloeg haar stem een keer over, maar hey… Ze stond nog op beide voeten, dus voor haar gevoel ging dit echt beter dan verwacht.
Met voorzichtige stappen stapte ze de kamer uit en ging ze naar de volgende. Ze legde haar kleine hand op de klink en haalde een keer diep adem, voor ze het ding naar beneden duwde en… De schok van haar leven kreeg. Voor haar neus hing een Banette. Het meisje trok bleek weg en sloeg de deur dicht. “
Ren!” riep ze naar haar Serperior, waarna ze het op een lopen zette. Ze schoot de kamer in waar ze enkele momenten geleden nog gezeten had, de kamer waar het raam niet van open ging. Haar Serperior ging haar voor, waardoor ze de kans kreeg de deur achter zich dicht te slaan en het ding op slot te draaien. Ze rende naar het raam en begon er opnieuw als een gek aan te trekken. Tranen stroomden over haar wangen en haar lichaam vulde zich met pure angst. “
Ga open… Ga dan open, stom ding!” riep ze uit, maar het had geen zin… Het ding bleef muurvast zitten. Nee, nee.. Dit kon niet waar zijn! Ze kon dit toch niet zomaar laten gebeuren?
Maar, al haar moed zakte in haar schoenen toen ze haar Serperior hoorde sissen. Ze draaide zich om en zag de Banette hen naderen. Misschien… Misschien kon ze haar Styler gebruiken? Ja! Dat kon helpen! “
Oké,” bracht ze uit. Ze schoot de tol af op de Banette en draaide een rondje met haar arm, maar… De witte straal werd verbroken. De Banette was te sterk. “
Nee, nee…” bracht ze uit en ze zakte tegen de muur op de grond, haar ogen sluitend. “
James…” bracht ze angstig uit. Het meisje sloeg haar armen voor haar ogen en voelde de tranen voluit over haar wangen stromen. Dit was het dan. Dit was alles waar ze zo’n moeite voor had gedaan. Dit was het eind. Verder dan dit zou ze niet komen.
… Alleen er gebeurde niets. Langzaam opende ze haar ogen en zag ze… De Gastly voor zich hangen. Ze… Beschermde de Gastly haar nou? Er leek niets te gebeuren, maar Karma besloot het zekere voor het onzekere te nemen en schoot nogmaals een tol af, dit keer op de Gastly. Ze bewoog haar arm en de capture slaagde, waardoor een grijns over haar gezicht trok. Welke aanvallen kon een Gastly? Ze beet op haar lip en besloot slim te zijn. Ze greep haar tas, haalde de Pokédex eruit en richtte het ding omhoog. Lick, Spite, MEan Look, Curse, Night Shade… Oh, daar! Hypnosis! Een grijns sierde het gezicht van het meisje. Zou het dan? Zou dit slagen? “
Hypnosis!” riep ze naar de shiny Gastly. Deze voerde de aanval onmiddellijk uit. Toen de Banette ontweek, vuurde de Gastly haar Shadow Ball af, waarna zij nogmaals een Hypnosis afvuurde. Door de hit van de Shadow Ball, raakte ook de Hypnosis en de Banette viel op de grond, slapend.
En toen begon ze te huilen. Tranen stroomden weer over haar wangen en het meisje sloeg haar armen om de nek van de Serperior. Ze had echt even gedacht dat dit het einde was, maar zelfs nu ze dit overwonnen hadden waren ze er nog niet… Ze hoorde haar Styler geluid maken, duidelijk makend dat er een missie voor haar klaar stond en ze zuchtte even. “
Kan… Kan jij ons hieruit laten?” vroeg ze zacht aan de Gastly. Ze wilde weg hier. En snel een beetje. De Gastly keek haar en haar Serperior aan, hen overduidelijk peilend, voor ze besloot te luisteren. De Gastly knikte een keer en vloog richting de deur, waar deze rustig doorheen vloog. Karma bleef even zitten, maar schoot uiteindelijk overeind en maakte de deur open, om achter de Gastly aan te gaan. Deze ging enkele hoeken om, voor deze opnieuw door een deur heen ging. Voorzichtig opende Karma de deur, maar hier was niets te bekennen behalve… Behalve een raam. De Gastly kwam naast het raam tot stilstand en bleef daar rustig zweven. Het niet compleet vertrouwend, bleef Karma stil staan. Haar Serperior gleed rustig richting het raam en bracht zijn staart erheen, waarna hij een flinke ruk eraan gaf en…
Het raam opende. Het meisje opende haar mond vol verbazing. Was dit… Dit was echt! “
Oh mijn Arceus,” bracht ze verdwaasd uit. Ze… Ze waren vrij! Een blik vol geluk richtte ze op de Gastly. “
Dank je wel,” bracht ze oprecht uit, voor ze haar Serperior terug liet keren.
Jij ook bedankt, James…” zei ze, nog altijd met een trillende stem. Zonder verder nog wat te zeggen of achterom te kijken, stapte het meisje dan ook door het raam heen en genoot ze van de frisse lucht van buiten. Het onweren leek gestopt te zijn, maar het regende nog altijd. Ach, daar kon ze wel mee leven. Nu moest ze maar eens richting die Quest gaan, voordat diegene zelf iets doms ging doen… Ze zuchtte even en wreef de tranen weg met haar mouwen, voor ze begon te stappen. Het was nog een flink eind lopen, dus tegen die tijd zou ze de kleur op haar wangen wel weer wat terug hebben gekregen.
Closed - 
