Berries [ feat. Anima ]

Vroeger, toen hij hier nog maar net werkte, had Robin zich dood geërgerd aan de muziek die ze zachtjes speelden in het Pokécenter slash de Pokémart. Het was geen echte muziek - eerder muzak - en het stond net te zacht om het goed te kunnen horen. Het was als een vlieg achter in je kamer: je wist dat hij er zat, en soms dan zoemde hij even langs, was hij super-irritant, maar daarna was hij ook weer weg en dan vergat je het weer. Tot het weer langszoemde, dan had je er weer vreselijk last van.
Die irritatie had ongeveer vijf weken geduurd, daarna was hij weggeëbd, en vandaag was het zelfs zover gekomen dat Robin zichzelf hoorde mee neuriën met de constant herhalende liedjes. Hij was zich er ergens vaag van bewust dat hij zich misschien moest schamen om zijn eigen versie van Shake it Off, maar hey, er was in de voorraad niemand om hem te horen, dus waarom zou 'ie? Laat hem zijn lol hebben, jongen, dit baantje was al zwaar genoeg zonder dat kleine beetje plezier.

Hij viste een bak met hyper potions tussen de verscheidene ongemerkte dozen vandaan en trok zonder ceremonie het ducttape kapot om de inhoud te inspecteren. Yep, dat leek inderdaad op een volle lading Hypers. Daar konden ze dan een middagje mee doen, voordat hij weer door de deur van de voorraad moest, een trap met wiebelende leuning naar beneden om dan een zware kist op te pakken.
Oh, wat was zijn leven toch zwaar, bedacht hij zich steunend en kreunend terwijl hij zichzelf de trap ophees, doos met potions in zijn handen. De hele focking dag werken in plaats van kunnen leren voor het tentamen wat hij moest inhalen, great. En dan zou Tina volgende week ook nog komen. Het zat hem maar niet mee.

Hij duwde de deur naar de winkel met zijn schouder open en werd begroet door Shake it Off - hij was een refrein achter geraakt, merkte hij, maar dat maakte niet meer uit, want hij ging niet meer neuriën nu dat al zijn concentratie en spierkracht bij het dragen van deze doos waren.
Ietwat stommelend droeg hij het geval naar het gangpad waar hij ze moest opbergen, waarna hij aan dat geestdodende karweitje begon. Hij hurkte neer naast de bak en begon, via het first-in-first-out systeem, de potions aan te vullen.

Het was breindodend werk, sure, maar dat maakte het wel het perfecte studentenbaantje. Onder het vullen van zijn vakken kon hij gerust zijn rijtjes met kenmerken van een seriemoord afratelen, als hij daar zin in had. Dat was echter niet zo vaak het geval; meestal zat Robin gewoon met een leeg hoofd zijn vakken bij te vullen, dankbaar voor de rust die het werk bracht. Soms waren mensen bang om een vakkenvuller aan te spreken, en ondanks dat hij niet meer fulltime vakkenvuller was (hij was nu meer een soort manusje-van-alles, hoewel zijn rekening afschriften dat nog niet lieten zien) maakte hij maar al te graag gebruik van het excuus bezig te zijn om van klanten af te komen. De jongen was behulpzaam, maar soms waren mensen gewoon te irritant. En dan ging hij rustig vullen en zingen, want fock it. Het was zijn baan.
Dat deed Robin ook nu; hij zong en hij vulde, zich heerlijk bewust van het feit dat hij zowat alleen was in de Pokémart. De schuifdeuren die open en dicht gingen, en het getiktak van voetstappen hoorde hij niet.

"Shake it, shake it - oh." Hij hoopte heel, heel erg dat de persoon waarvan de schaduw was die over hem wierp hem niet had gehoord. Robin had bepaald wat je een "aangename stem" zou noemen; het was eerder een slap aftreksel van een stem die autotune nodig had.
Zijn hoofd draaide sloompjes naar de richting toe waar de vraag vandaan kwam, en hij knikte, een professionele glimlach op zijn gezicht. "Hier verderop," reageerde hij, terwijl hij zichzelf omhoog hielp aan een hogere plank met potions. "Ik laat het je wel even zien." Van zijn irritatie dat hij in zijn solo-versie van Taylor Swift's hitsingle gestoord was, was niks te merken. Daarvoor werkte hij hier al te lang.

De jongen klopte zijn schort even af en wenkte het meisje (wauw, die huid was grauw, nog grauwer dan de zijne na een nachtje goed drinken) toen mee te lopen. Met een pas die niks van zijn gewoonlijke studentensjok liet zien nam hij haar mee naar het gangpad met het voer, dat aan de andere kant van het potions rek was.
"Wat voor brokken zoek je precies?" vroeg hij toen ze aangekomen waren, nog steeds glimlachend. Service, man.

Als ze ooit wat over zijn cover zou zeggen, zou Bob full-on tsundere gaan, zowel de blosjes als de "It's not like I like her"-tekst. Niet over Annie, though, over Taylor Swift. Als hij een celebrity crush had op iemand, dan was zij het. Met d'r rooie lippenstift en d'r rare fifties badpakken. En haar lange benen en mooie ogen.
Maar stiekem leek zijn ex wel een beetje op haar (goh, Robin, heb je toevallig een type? Wat raar nou) en dat maakte dingen wel moeilijk. Hij zou misschien nog kunnen dealen met het superstardom, maar iedere keer haar aankijken en dan kijken naar de trut die zijn leven overhoop had gehaald zou moeilijker worden. Misschien toch maar niet met Taylor Swift daten, dan. Oh Arceus Robin, nerd, hou op je bent aan het werk.

Hij drukte zijn lippen samen in de mannelijkste duckface ooit. "De goedkoopste. Alright." Hij was niet super lang, maar moest toch bukken om bij desbetreffende bruine zakken met voer te komen. Er waren verschillende types, voor verschillende types Pokémon, en dan ook nog verschillende smaken. Robin had altijd de standaard smaak met de groene streep. Die was niet alleen geschikt voor Grass-types (oftewel, geschikt om in Kek's mond te gooien als die ooit openstond) maar was ook degene met de meest acceptabele, eh, smaak.
Kijk hem niet zo aan. Hij was een arme student met een dochtertje dat ver weg woonde, hij had niet altijd het geld voor fatsoenlijk eten, en Pokémon-voer was altijd nog beter voor hem dan een week op ramen leven.
Uiteindelijk wees hij naar het voer wat hij altijd had. "Ehm, het ligt eraan welk type je hebt, maar ik beveel deze aan, die zijn best te eten. Hij's goed voor Grass-types - maar we hebben deze smaak ook voor andere types." Ohfock. Wat.
Gewoon doen alsof je niks gezegd hebt, Robin. Gewoon doen alsof. Zijn pokerface in de richting van het meisje was redelijk. Goed genoeg? Waarschijnlijk niet. Maar redelijk.

Hij keek haar nog een seconde langer aan, daarna weer naar het bruine pak met de groene streep, en toen weer naar het meisje. Robin's hoofd liep helaas al rood aan (daar had hij wel vaker last van, met z'n semi-bleke koppie. Hij werd wel oké bruin en dan viel zijn blos niet op, maar na twee dagen was hij dat ook weer kwijt en dan bloosde hij als een aardbei), wat weinig goeds voorspelde.
"Eh, ja." De jongen lachte nerveus, hopend dat ze misschien zou denken dat het een grapje zou zijn. Hij kon niet zo goed liegen, maar misschien kon hij de waarheid zo onwaarschijnlijk laten lijken dat ze geloofde dat hij loog over de waarheid. Dat klonk niet zo heel logisch, maar goed. Het was waar Robin voor ging. Met zijn grote liefde nog steeds zingend op de achtergrond (ze was overgegaan op een ouder nummer, iets over tranen op d'r gitaar) stierf het geluid van zijn gelach weg. "Ik bedoel, iedereen heeft wel eens veel honger en weinig geld, right?"

Het had kunnen werken. Nadruk op had, want op hetzelfde moment dat hij dat zij, gromde zijn maag als een agressieve Growlithe. Hij had gegrapt dat het iedereen wel eens overkwam, maar "wel eens" was in Robin's geval eigenlijk best vaak.
Zijn blik gleed van Annie naar de zak met voer, naar de hand die over zijn maag schoof. "Anyway, is dit waar je naar zoekt, of wil je liever iets anders? We hebben best veel hier liggen, en ik geloof dat we ook nog wat achter hebben." Het was niet de bedoeling dat hij dat zei ("wat er niet ligt," had hij geleerd te zeggen "dat hebben we niet, meneer slash mevrouw") maar op dit moment was de jongeman te bezig met het onderwerp veranderen om zich aan regeltjes te houden.

Het ging goed, het ging goed, het ging goed, ze zou het geloven - oh, fock.
Ze had hem zo door, en ze liet het merken ook met d'r vraag. Robin keek haar aan met een hulpeloze puppy-blik, zo eentje die woordeloos "neeeee" zei en tegelijkertijd "have mercy on me" vroeg. De jongen schudde zijn hoofd, lachte toen onhandig. "Vanmorgen, voor het ontbijt, duh." Dat hij daarmee te kennen gaf dat lunch niet iets was waar hij aan deed liet hij maar voor wat het was. "Ik bedoel, ik ben arm, maar niet zo arm."
Hij slikte moeilijk, de blos nog steeds pijnlijk duidelijk op zijn gezicht. Dit was niet hoe hij zich zijn werkdag had voorgesteld, en om eerlijk te zijn wilde hij dat beeld liever herstellen door dit meisje te helpen aan de Pokébrokken waarvoor ze gekomen was en dan weer verder te gaan met het opruimen van de hyper potions - die hij by the way achteloos had achtergelaten in het andere gangpad, gigantisch in de weg voor iedereen die er ook maar langs wilde komen.

Zijn maag gromde opnieuw, maar hij staarde dit keer niet naar beneden. Hij staarde Annie recht aan. "Luister, eh, je zou me helpen met dat hele eetgedoe - ik bedoel, geld verdienen voor eten - als je me vertelde of je de brokken wilde of niet. Het is kind of mijn baan om je te helpen, dus laat me dat alsjeblieft doen." De glimlach werd terug op zijn gezicht getoverd, maar had deze keer wat onzekers.

Oh Arceus. Ze had dezelfde attitude die Tina had; ze nam zijn excuses en zijn nee's niet aan. Zijn hart zonk, recht door zijn lege maag heen, hem in de schoenen. Bijna als excuse hief hij zijn beide handen op, nam hij een stapje terug. Hij wilde d'r niet boos hebben, maar Robin wilde ook stiekem niet dat ze zomaar in zijn zaken ging zitten neuzen. Al helemaal niet in zijn eetgewoonten, want hij wist heus wel dat die slecht waren, daar hoefde hij geen kritiek op te krijgen van een meisje wat, hoewel ze zowat even lang was als Robin, zeker jonger was dan hij. Hij was de senpai hier, zeg, de kohai moest geen grootheidswaanzin krijgen.
Jammergenoeg was hij net te passief om dat te voorkomen, want voordat hij het doorhad had hij al antwoord gegeven op haar vraag. "Ik uh," Zijn paarse ogen schoten naar de klok, die tien voor een aangaf. "Ik ben om zes uur klaar?" Stiekem had Anima mazzel, want normaal gesproken was hij dan niet klaar, dan had hij pauze; hij draaide normaal gesproken shifts van een tot zes en dan van acht tot twaalf, waarna hij nog moest afsluiten. Maar vanavond hoefde dat niet, want de regiomanager was er en dan wilde zijn baas toch alles liever zelf doen. Lekker makkelijk, had Robin gedacht, want hij kreeg nog wel voor de uren betaald.

Hij schudde zijn hoofd en keek het meisje recht aan. "Is dat dan alles?"

En dan had ze ook die grijns nog. Robin vroeg zich bijna af of dit meisje een soort van toekomstbeeld van zijn dochter was - maar nee. Tina had geen rode ogen, en ze was best wel bruin, aangezien ze bijna al haar tijd buiten doorbracht. Niets van het rode-ogen-grijze-huid gedoe dat dit meisje had. Alsnog, qua persoonlijkheid leken ze op elkaar. De manier waarop ze hun zin doordreven. De manier waarop ze totaal geen rekening hielden met wat Robin's plannen waren, en er gewoon vanuit gingen dat hij maar meedeed.
Het gekke was, hij liet het nog gebeuren ook; Robin, die heel erg goed nee tegen haar had kunnen zeggen, zei geen nee. Deels beïnvloed door haar veel zekerder manier van doen en deels door de belofte dat hij echt eten zou krijgen. In een restaurant. Hnng. Het idee alleen al deed hem water in de mond lopen. Het deed ook zijn maag grommen, wat zelfs na drie keer nog steeds ietwat beschamend was.

"Ik... Oké." Kwam zijn akkoord (voornamelijk het antwoord van zijn maag), en zijn knik was de bevestiging dat hij haar had gehoord over de brokken (multitasken, Robin, multitasken). "Dan help ik je even met afrekenen en zie ik je rond zessen?" Wauw. Hij klonk als een jongen die net een eerste date had. Maar het was geen date, ondanks dat ze gingen eten. Het was... Liefdadigheid. Hij had een liefdadigheidsetentje, wat veel te sjiek klonk voor wat ze eigenlijk gingen doen.

Professioneel als hij was (oftewel, gebruik makend van fake it 'till you make it) leidde hij het meisje naar de toonbank en begon hij af te rekenen, waarna hij zich iets realiseerde. "Trouwens," begon hij, "Ik eh. Ben Robin. Zoals je al had kunnen zien." Hij wees naar het naamkaartje op zijn schort. "Mag ik jouw naam nog weten, of ben je een anonieme donateur?"

Annie de Anonieme Donateur die niet meer helemaal Anoniem was. Great name. Als Robin humor had gehad die dat soort dingen grappig had gevonden, en zelfvertrouwen om haar zo te noemen, dan had hij het gedaan. Maar hij had geen van beiden (hij was wel een droogkloot, maar niet zo'n droogkloot) en dus knikte hij gewoon, waarna hij het pak voer scande en haar liet betalen. Hij moest toch nog een soort van z'n werk doen.
"Tot vanavond, Annie." reageerde de jongen, verbaasd dat ze hem nu al tot Bob had gedoopt. Nadat hij haar uitgezwaaid, keerde hij terug naar zijn plekje op het potions gangpad en ging hij rustig verder met het inruimen van de schappen. Zijn maag gromde. Zes uur kon tegelijkertijd niet snel genoeg komen en niet ver genoeg wegblijven.

OOC: Taimuskip of doom.

Hij was het meisje bijna vergeten, en herinnerde zich pas weer dat hij geen ramen hoefde te eten vanavond tegen de tijd dat hij zijn vervelende schort en lelijke blauwe shirt uit had getrokken en had verruild voor een minder oncharmant geruit overhemd. Hij keek zichzelf aan in de gebroken spiegel van het werknemers-toilet en zuchtte, poetste toen zijn bril op met de onderkant van zijn shirt en hobbelde naar buiten.
Met een tas om zijn schouder, zo'n schouder-eastpak, glipte hij door de schuifdeuren van de Pokémart. Hij zette een stapje opzij, en keek om zich heen. Het was, volgens zijn Holocaster, drie over zes. De jongen besloot tot tien over te wachten. Als Annie er dan nog niet was, dan, wel, dan werd het gewoon weer ramen voor het avondeten.