Stonevolving! [&ANIMA TÄHTINEN]

Een glimlach kwam om haar lippen toen ze naar Zippo keek. De Pokémon, welke zojuist het niveau had bereikt waar hij ongeveer zou evolueren, stond fier naar haar te kijken. ‘Kom, dan gaan we een paar wilde Pokémon uitdagen,’ zei ze glimlachend. Ze wilde weglopen, maar merkte dat haar Pokémon niet naast haar liep. Ze fronste haar wenkbrauwen en keek over haar schouder naar haar Pokémon. Deze brieste boos. Hij sloeg zijn armen demonstratief over elkaar en draaide zijn kop de andere kant op. Rose legde haar handen op haar heupen en zuchtte. Ze wist wat dit betekende. Zippo wilde niet evolueren door middel van het trainen tegen wilde Pokémon. Hij wilde een échte tegenstander hebben. Dat wilde zeggen: een Pokémon van een andere trainer. Rose gooide een beetje haar handen wanhopig in de lucht, want wat was de kans dat ze een trainer tegenkwam die toevallig ook nog eens Pokémon had van hetzelfde niveau van Zippo? Want ze wist gewoon dat hij geen genoegen ging nemen met een Pokémon die tien niveaus lager was dan hij. Hij wilde echt iemand hebben die of op hetzelfde niveau was, of ietsje hoger. En dan het liefste een echte uitdaging en geen type waar hij goed tegen was, zoals bijvoorbeeld een Vileplume. Hij wilde echt weer iets hebben waardoor hij tot het uiterste gedreven zou worden en dan pas zou evolueren. Tja, soms had Zippo echt wel van die koppige trekjes. Ze was al blij dat Blizzard genoegen had genomen met een zwakke Tentacool die ze in Ambrette Town hadden gevonden. De gedachte aan de horde Tentacruel die haar toen aangevallen hadden was iets minder, maar ook daar hadden ze zich weer uit gered. ‘Goed dan,’ zei ze zuchtend tegen hem en hij glimlachte triomfantelijk. Ze keek een beetje hulpeloos naar de mensen die door Geosenge Town liepen. Het waren er niet veel, dus Rose stapte op de eerste beste persoon af die ze tegenkwam. ‘Sorry dat ik je stoor, maar heb je misschien zin in een gevecht?’ vroeg ze voorzichtig.

De persoon die ze aansprak bleek een erg bleke huid te hebben waardoor Rose gelijk moest denken aan zo’n mythisch figuur die ze ooit in een oud boek had gezien. Ze kon niet meer op de naam komen, maar ze had er wel over gelezen dat heel gevaarlijk waren. Dit meisje zag er niet echt gevaarlijk uit en dus zag Rose ook geen reden tot paniek. Dat was toch tenminste tot de meid haar vuisten naar haar opstak en haar opmerking maakte. Rose fronste haar wenkbrauwen terwijl ze het meisje aankeek en achter probeerde te halen waar deze belachelijke reactie vandaan kwam. Zag zij eruit als het vechterstype of zo? Misschien moest ze het toch maar beter houden bij ontmoetingen met jongens, want dit werd gewoon helemaal niks. Ze schudde haar hoofd kort waarna ze een stapje naar achteren deed zodat ze zeker niet geraakt zou worden als de meid toch in een rare opwelling besloot om haar te meppen. Ook haar Charmeleon had zijn armen verbaasd zijnde over elkaar geslagen en keek het meisje aan alsof ze soms gek geworden was. Hij begon dus meteen te grommen en stak zijn arm beschermend voor zijn trainer uit, wat er vast redelijk komisch moest uitzien omdat hij vergeleken Rose best klein was. ‘Ik bedoelde eigenlijk niet zo’n gevecht,’ herinnerde ze de dame er vriendelijk aan dat ze echt geen zin had in een vuistgevecht. Want dan ging ze gegarandeerd verliezen. Die schorpioen die ze had laten tatoeëren wilde niet veel zeggen over haar vechtkarakter. ‘Ik bedoelde gewoon een gevecht tussen Pokémon,’ zei ze waarna ze naar haar Charmeleon wees. Deze keek echter nog steeds waarschuwend naar het meisje en ging vervolgens volledig volgens zijn trainster staan. Ook goed.

Rose keek over de schouder van haar Charmeleon naar het meisje, maar deze leek niet van plan te zijn om haar in elkaar te slaan. En dus gaf ze haar Charmeleon een zetje waardoor deze verontwaardigd opzij ging staan, alsof hij met zijn ogen tegen haar wilde zeggen dat hij haar enkel wilde beschermen. Rose gaf een knipoogje ten teken dat ze het apprecieerde en zag tot haar voldoening dat haar Charmeleon weer wat ontspande. Daarna richtte ze haar blik op het meisje welke gelukkig leek te beseffen wat ze bedoelde en gaf een knikje. Eerst leek het alsof het meisje het aanbod alsnog zou afslaan, maar toen leek ze zich iets te beseffen en stemde ze uiteindelijk wel weer toe. Rose gokte dat het kon zijn dat dit meisje een divers team had en dat ze allemaal op een ander niveau waren waarvan sommigen te laag voor Zippo, maar dat was haar idee. In elk geval leek het meisje minstens één Pokémon te hebben die kon vechten tegen Zippo. ‘Daar ben ik nog niet zo zeker van,’ zei ze uitdagend met een knipoog. ‘En laten we een eind verderop gaan staan. Daar is een route waar we ons gang kunnen gaan,’ sprak ze terwijl ze naar een pad verderop wees dat net buiten Geosenge Town lag. Ze zag het inderdaad niet zitten om de verantwoordelijkheid op haar te nemen dat één van die grote stenen dadelijk op de grond lagen door hun toedoen en dat ze een enorme boete zouden krijgen, want daar was haar portemonnee niet geschikt voor. En dus liep ze het meisje door naar het pad dat ze bedoelde. Toen ze dacht dat ze wel op een veilige afstand stonden om niet meer gevaarlijk te zijn voor de mensheid, draaide zij zich om en gaf een knikje aan haar Charmeleon welke voor haar ging staan. ‘Nou, ik ben benieuwd wat je voor me in petto hebt,’ zei ze uitdagend tegen het meisje. Zippo stak zijn armen uit elkaar en snoof zodat er rookwolken uit zijn neusgaten kwamen, opende vervolgens zijn bek en liet daar een vlam uitkomen. Ja, Zippo was er helemaal klaar voor, maar ook zij voelde de adrenaline door haar aderen gieren, hoor!