Berries [ feat. Anima ]

Hij vond het niet erg om even te wachten. De jongen trok wat aan zijn kraag, tot het merkje achterin zijn nek niet meer jeukte, en nam toen ruim de tijd om zijn mouwen weer fatsoenlijk op te rollen. Als je je shirt drie dagen achter elkaar droeg, dan zag het er al gauw verfomfaaid uit. Nou had hij daar gewoonlijk geen probleem mee - iedereen die hem al kende wist dat hij gewoon geen tijd had voor dingen zoals zijn uiterlijk, maar aangezien Annie hem helemaal niet zo goed kende, had hij besloten om nog een beetje zijn best te doen.
Een frisse bries, zeldzaam voor hoe ver in het binnenland Lumiose lag, blies door zijn haar. De jongen glimlachte, dit niet op een minder "behulpzame medewerker"-manier maar gewoon, een echte glimlach. Het was fijn om even niet te hoeven nadenken over wat hij nog moest gaan doen, het was fijn om even te mogen wachten. Hij hoefde niet te stressen; hij had even tien minuutjes voor zichzelf.

Die tien minuutjes bleken uiteindelijk maar drie minuten te zijn, want daar kwam mevrouw Annie al aanhollen, met excuses en met een hoop meer enthousiasme dan Bob zelf had. Hij lachte ongemakkelijk, een hand in zijn nek, en schudde zijn hoofd. "Is niet erg, joh, ik heb de tijd." reageerde hij laconiek, waarna hij haar stevige pas begon bij te houden en knikte. "Als dat eten wat je me beloofd hebt zo goed is als je zei, dan zeker. En anders.. Alles beter dan Pokébrokken?"
Goeie grap, Bob, goeie grap.

Het gebabbel van Annie was makkelijk om aan te horen en niet moeilijk om op te reageren. Af en toe een strategische "Mhm. of een "Echt waar? en hij hoefde eigenlijk niet eens op te lossen. Hij kon gewoon met zijn handen in zijn zakken naast haar lopen, schouders een klein beetje opgetrokken, zijn hoofd heel ergens anders. Het zorgde er wel voor dat hij het meisje een paar keer bijna kwijtraakte (hij liep van zichzelf niet super snel ofzo, dus af en toe raakte hij een beetje achter in zijn dagdromen) en het gebeurde daadwerkelijk een paar keer dat hij met zijn schouders tegen mensen aanstootte. Dat kwam met het jongenspakket, eh, grote schouders.
De avond was mooi, de avond was warm. Bob kon zich er wel in vinden, hoopte stiekem dat het restaurant een terras zou hebben; hij vond het altijd wel leuk om naar de zonsondergang te kijken, zelfs al zag je die niet zo goed als dat je hem bij de zee zag. Nja, hij vond de paarsroze kleurtjes aan de hemel al mooi genoeg. Je had niet altijd een halve bal die in de zee zakte nodig.

Hij had geen geluk; het restaurant wat Annie had uitgekozen had geen terras. Het had wel geurdampen die zijn maag nog luider deden rommelen, wat het alleen nog maar awkward-er maakte voor het duo dat binnenliep. Robin voelde zich meteen niet meer op zijn gemak. Dit was zo niet zijn plek. Hij hoorde niet in superdure restaurants met sjieke avondkleding, hij hoorde in rokerige studentenpubs met goede friet en goede steak. Zijn schouders trokken hoger op, alsof hij zichzelf probeerde te beschermen van de grote boze buitenwereld die het restaurant was.
Ze had gereserveerd. Bob keek door zijn rode bril met grote ogen naar het meisje. Dit alles was best impulsief geweest, en hij had niet het idee dat het makkelijk was om een reservering te krijgen in een tent als deze. Misschien had ze dan toch meer geld dan d'r kleding deed vermoeden. Then again... ze had de goedkoopste brokken gekocht.

Maar dat waren niet zijn zaken. De jongen ging zitten, streek zijn shirt glad om nog een beetje goed over te kunnen komen, en glimlachte naar Annie. "Ik weet vrij zeker dat als ze dat doen, dat ze 't pommes frites noemen ofzo. Je krijgt hier ook vast geen steak, maar een entrecote."
Een man, niet heel veel ouder dan Bob, bracht hun tafel een kaart. Het was zo'n chique zwarte kaart (hoewel Robin zeker wist dat alles hier sjiek was, verbaasde hij zich er stiekem ook over. Rijke mensen, wat een vreemde wezens) met gouden inlegsels en, lo and behold, het hele ding was in het Frans.
Focking Frans. Robin sprak geen Frans. Hij had het laten vallen. Met een schuin oog keek hij naar Annie. "Dus," vroeg hij voorzichtig. "Wat denk jij dat je gaat nemen?"

Escargot. Hij wist vrij zeker dat hij het woord op de kaart ergens van herkende, maar de manier waarop Annie het uitsprak kwam hem totaal niet bekend voor. Misschien kende hij het dan toch niet, en was het gewoon een trucje van zijn brein om hem te laten denken dat hij slimmer was dan hij werkelijk was. Bob was niet slim. Dat moest hij accepteren. Dat vond hij moeilijk te accepteren. Hij had al niet zo heel veel trots; het meeste was vermorzeld onder de hak van de moeder van zijn kind (maar goed, ze had er echt heel goed uitgezien in die hakken en het jurkje wat ze erbij aan had gehad, dus kon iemand hem echt blamen?) dus wat hij over had, dat hield hij dicht bij zijn hart.
"Escargot." Hij herhaalde Annie's uitspraak. "Ik eh... Goede keuze." Misschien kon hij zich er doorheen faken. Waarschijnlijk niet, maar Bob wilde het proberen. Try Bob, try. Doe er ook nog een ietwat charmante glimlach bij en doe alsof je je niet doodschaamt voor Annie's ietwat onbeholpen gedrag in dit sjieke restaurant.

Hij knikte, overtuigd, en keek weer naar de kaart. "Ik neem eh.. De Kokkuiles Sant Jak?" Wat hij bedoelde was Coquilles Saint Jacques. Hij sloeg alweer die vragende toon aan, waardoor het leek dat hij niet helemaal zeker was van zijn zaak. Niet toevallig; Bob was niet zo heel zeker van zijn zaak.

Hij was ook niet heel zeker toen de ober weer langskwam, maar aangezien hij toch de volwassene was hier (in elk geval de oudere, want Annie was wel lang, maar zo volwassen leek ze niet), bestelde hij met zekere stem zowel de escargots als de coquilles, en een fles witte wijn, en een karaf water.
Doe maar sjiek hoor, Bob, met je karaf.