Tell me a story

"Als je geen antwoord wilt geven dan hoor ik het verhaal maar van een kant," ja, dus? Wat bedoelde ze daarmee te zeggen? "Wil je dat misschien?" Echt, het kon hem gen Muk uitmaken om het maar even zo te zeggen. "Maakt me niets uit." Klonk er onverschillig. En als hij nu eens rustig verder kon gaan met zijn dag zou dat gewaardeerd worden. Het maakte hem niet even uit hoe hij kon overkomen, zoek maar iemand anders die dat misschien wel zou doen.

"Maakt me niets uit." Goed dan. Ze loste hem en kwam overeind. Haar blik stevig op de grond houdend. Even bleef ze stil. Maar toen keek ze hem even boos aan, tranen in haar ogen. Ze liep hem voorbij en liep daarbij even tegen hem aan. Met boze passen liep ze naar haar kamer en al snel gooide ze boos de deur toe. Eenmaal binnen deed ze de kamer op slot. Toen ging ze naar het bed en ging ze daar opzitten, haar benen opgetrokken. Stomme Nathan... Hem kon ook niks schelen... Hij dacht enkel aan zichzelf...

Hè, het werkte ook nog eens. Bedankt voor het loslaten nog. Vrijwel meteen liep de blondine boos weg, naar boven om een deur dicht te smijten. Pft, ding hoefde niet kapot, jeetje. Hij liep maar richting de keuken, om wat te drinken voor hemzelf te gaan pakken. Wat een vrijheid zeg, nu Tawn zijn been niet meer vasthield. Het speet hem echt totaal niet dat hij zo tegen haar had gedaan. Nathan vond namelijk dat ze er wel voor had gezorgd.

Hij gaf echt om niks... Helemaal om niks. Boos sloot ze haar ogen en voelde ze even hoe ze langzaam begon te janken. ze wist dat het niet geweldig tusse, Gus en Nath ging, maar ze wilde tenminste weten hoe het tussen hen lag. Straks zou ze nog volledig haar vriendje gaan geloven... En dat was ze nu ook van plan. Dat ze dan de ander zou gaan wantrouwen en een afkeer van hem zou krijgen zou zijn eigen fout zijn. Na een tijdje, kwam ze van het bed af en deed ze haar deur terug op. Met kalme passen ging ze naar beneden, warana ze even in de bank ging zitten, benen opgetrokken, starend naar de grond... Ze wist niet goed wat ze moest doen...

Hij had een glas cola genomen, even wat simpels. En om trouwens midden op de dag meteen naar de drank te gaan grijpen is niet echt een heel erg goed plan. Hij nam plaats, om daarna weer de blondine te zien. Haar ogen waren wat rood, had ze gehuild? Het leek er wel op. Hm, misschien was het wel zijn fout, maar wat maakte dat hem uit.

ZE hoorde hem wel, maar keek niet op. Ze knipperde even kalmpjes met haar ogen en wreef met de rug van haar hand wat tranen weg... Nee, ze wilde niet janken in zijn beurt. Even legde ze een dodelijk blik op hem, waarna ze al snel de tv aangooide met het bakje ervan. Ze zapte maar wat en liet het toen staan op iets stoms... Godverdomme.

Zodra de jongen even naar haar keek was het voor even te zien hoe ze een beetje aan het huilen was. Arceus, had hij dat zojuist gedaan? Het leek hem wel. Nathan rolde kort zijn ogen zodra ze hem een dodelijke blik had gegeven, was hij nou even blij dat blikken niet echt konden doden, anders was de jongen en zeker van dat hij morsdood daar lag. Nee, liever niet hoor. Hij wou nog wel even wat langer leven dan dat, heel wat langer zelfs. De groenharige lette er niet eens meer bij op wat ze nou deed, waarom zou hij.

Ja, ze was echt heel erg pissed op hem. Ze kon wel roepen op hem en boos worden, maar dat zou zijn care gehalte enkel en alleen naar de negatieve kant van zijn care meter helpen. Ugh... Soms was hij echt verschrikkelijk en ze wist echt niet waarom ze zelfs nog omging met hem... Oh ja, omdat ze zowat bij hem woonde, dat was pas fijn. Ze kon het dan ook op een bepaald punt niet meer houden en ze schoot dan ook overeind om al snel naar buiten te wandelen. Ze gromde even lichtjes en schopte even keiharde tegen een steen aan. Die was schijnbaar harder en zwaarder dan verwacht en voor ze het wist hinkte ze rond op een been, wrijvend over de ander... En ze had ook geen balans, dus ze lag in no time op haar bek in het gras... Great.