{ In style

Ragya reed door Anistar City. Het was een tijdje geleden geweest dat ze weer op Sleipnir had gezeten en moest nog altijd wennen aan zijn nieuwe bouw. Als een Rapidash was hij groter en breder dan voorheen, ook leek hij sterker te zijn en droeg haar nu zonder moeite. Ook zijn vlammen, die eerst een helder blauw waren, hadden nu dezelfde stormgrijze tint als zijn ogen. Dan had je ook nog een hoorn op zijn kop die alles heel stijlvol hielt. Hij leek zichzelf in ieder geval nog even knap te vinden, want zijn ego was enkel gegroeid. Vandaar dat hij ook met zijn kop trots omhoog liep, en zo niet lette op waar hij liep. Dit had er voor gezorgd dat de meeste mensen en zelfs Aldrei hun afstand hielden. In ieder geval was Ragya nog veilig op diens rug.

{ Eerste post Viv :3

Sleipnir hielt van de aandacht, hij vond zichzelf nogal speciaal en knap. Hij leek te weten dat hij bijzonder was en maakte daar maar al te graag gebruik van. Sommige mensen vonden de hengst ook bijzonder, en keken hun na, maar er waren ook genoeg mensen die gewoon wegliepen. Laten we het erop houden dat de Rapidash zich meer richtte op de eerste doelgroep. Zijn stormgrijze ogen gleden trots rond en hij deed zijn best er een show van de maken. Ondertussen zat Ragya vrij ongeamuseerd op haar uitslover. Zelf vond ze haar pokémon niet meer zo bijzonder, al kon dat komen door het feit dat ze zijn persoonlijkheid kende. Daarom was ze meer onder de indruk toen een andere Rapidash in haar blikveld kwam. De felle rode vlammen waren prachtig, en in een heel goed contrast met de stormgrijze met helblauwe punten van Sleipnir. Deze merkte de ander ook op en hinnikte even vrolijk terug, al met zijn typische boost van zelfverzekerdheid. Wie kon hem immers weerstaan? Aldrei had het eerder gemerkt dat Ragya, en begon diep en vijandig te grommen. Het was anders dan haar normale geïrriteerde, en de roodharige volgde haar blik. Urgh, zij weer. De roodharige zat nogal comfortabel op Sleipnir, waardoor je zag dat dit haar meeste middel van vervoer was. Bij de woorden van de ander keek ze kil terug, waardoor haar korte lontje weer zichtbaar werd. ‘Momenteel niet, meestal komt het spontaan’ Zoals wanneer ze mensen zag die ze niet mocht. Aldrei leek er klaar voor te zijn. Sleipnir echter niet, want die keek opgewekt naar de ander en rijkte zijn snuit uit om de merrie een begroetend neusje te geven. Ragya liet hem maar doen, de merrie leek immers minder erg dan diens trainer.

Ze mocht degene voor haar niet. Sinds hun laatste ontmoeting die immers ook hun eerste was. Aldrei was daar heel onschuldig een brandje aan het maken, lekker gezellig kampvuurtje dat ze ook totaal van plan waren te doven na hun relaxte momentje. Toen kwam madame aan en had besloten dit niet te waarderen en Aldrei nat gespoten. Het arme beest, nog altijd met een trauma voor water, had niet gewaardeerd. Al met al, ze waren geen vriendjes. En nu werd ze hier helemaal ondervraagd. Met een dodelijke blik antwoorde ze dus. "Een rondje rijden op Sleipnir, verder nog vragen?" Ondertussen was Sleipnir ook nog verder naar voren gegaan en gooide zijn kop naar achteren in een hinnik terwijl zijn flammen opgewekt oplaaide. Hierna deed hij een poging aan haar schoft te kriebelen, wat ervoor zorgde dat ze nu wel heel gezellig bij elkaar stonden.

Ragya keek even star terug naar de ander. Waarom liep ze nou deze tuthola tegen het lijf? Er werd haar ook helemaal niks gegund. Ze leunde wat naar achteren op de rug van Sleipnir, in een vermoeid gebaar. Ze had de hengst nu al een flinke tijd en ze kon al vanaf een jonge leeftijd rijden dankzij de fokkerij van haar moeder. De roodharige zat dus vrij onverstoorbaar op haar pokémon. Daarbij ging ze er van uit dat de goedzak voor haar neus niet moeilijk ging doen midden op straat. Of dat hoopte ze tot zekere zinnen. Bij de vraag keek ze verontwaardigd ‘Het is tevens jou merrie die zo sociaal staat te doen’
Maar Sleipnir kon er ook wat van af. Hij tikte vrolijk terug en uitte een diepe hinnik, die helemaal van zijn borstkast kwam. Hierna draaide hij zijn achterwerk zo dat hij naast de merrie kon gaan lopen, om hierna nog wat vriendelijk verder te hinniken en een poging te doen naar een grasplekje te sneaken. Jammer genoeg was het resultaat van die actie dat ook Rag en Viv naast elkaar zaten. Ragya fronste ‘Ehem, Sleipnir, ben blij dat je de liefde van je leven gevonden hebt maar een beetje afstand?’ Ze sprak het sceptisch, niet wetend dat haar hengst ook echt zo blij was, en drukte haar kuit aan.