[Poké Fair] Not gonna Flip out [+Nathan Malone]

Altijd moesten hun Pokémon weer door het lint gaan en in de wilde weg aanvallen zitten afvuren. Natuurlijk was Flippy ook niet bepaald geamuseerd met de stand van zaken. Voor een tel trok hij de lolly uit zijn mond en keek kort weer de richting op waar hij zonet de Hyper Beam’s nog vandaan zag komen. Nu hij er beter naar keek merkte hij op dat het een kraampje was en met de vlag die hing moest het wel een bakkerijzaakje zijn. In ieder geval iets met wafels. Oei. Dit kon een probleem worden, gezien de Larvitar een typische zoetekauw was met een enorme maag in verhouding met zijn lichaam. De Lucario en Banette kennende konden ze vast de situatie onder controle houden met die vreetzak en de Trapinch waar hij minder over wist of ze net zo erg als hem was. Met de twee Hyper Beam’s gokte hij nagenoeg van wel. “Het blijven onze Pokémon, wat verwacht je anders?” Dat was het enige wat hij erop kon zeggen.
Het enige waarmee de Banette hielp was het overeind duwen van de loodzware Pupitar wat haar wonderbaarlijk lukte. Ze had echter niet verwacht dat hij zo zwaar was. Het was het wel waard, want anders kon hij geen enkele aanval gebruiken om de groep mensen te laten verdwijnen, omdat hij ze amper zag. De Rock type keek echter vrij ontspannen naar de mensen en zag er niet direct een reden in om iets te doen, maar toen hij besefte dat Revolver anders hem stevig aan zou pakken bedacht hij zich. Hoe zou hij de mensen kunnen wegsturen? Hij besloot maar hardop te gillen tot de ergernis van de Pokémon en mensen in de omgeving, waardoor ze pijnlijk naar hun oren grepen en de meeste al de benen namen. De groep die echter bleef staan keek woest op hen neer en stonden gereed een Pokémon erbij te halen om voor hun te strijden. “… Gezellig,” kraamde Musket sarcastisch uit, waarna zijn blik moeizaam naar de Vibrava gleed. Zou er een manier zijn om samen hen uit de weg te ruimen, omdat ze beide Ground types waren? “We combineren onze Sandstorm aanvallen!” Met de gedachte dat hij daarmee wafelland niet teveel zou aantasten leunde hij iets naar voren en vuurde daarmee een zandtornado op de mensen af. Pijnlijk knalde hij echter weer naar voren. Hij begon dit langzamerhand wel irritant te vinden, dat gebrek aan ledematen. De Banette haastte ook weer naar hem toe om hem weer overeind te duwen, zich afvragend waarom de Pokémon überhaupt een nogal sukkelige tussen-evolutie had, voordat het een Tyranitar werd.

Nauwlettend hield hij het kraampje in de gaten waaruit een plotselinge gegil weerklonk, gevold door een flinke zandstorm. Sterker dan Musket in zijn eentje kon uitvoeren, maar de hint was duidelijk dat in wat voor een situatie ze ook beland waren, ze wel bezig waren eruit te komen. En te verergeren, zoals gewoonlijk. Natuurlijk zou hij ze niet te hulp schieten, zoals Flippy al beweerde en dat was dus de reden dat ze beide een Pokémon op hen had afgestuurd. Dat nam niet weg dat hij zich ergens zorgen begon te maken over Musket, gezien hij een veel té ontspannen Pokémon was en hij wist dat hij onder spanning flink wat terrein kon verwoesten. Het was niet de bedoeling dat er niets meer van het festival zou overblijven, zeker wanneer hij nog met Flippy er doorheen wilde lopen.
De erbij gehaalde Pokémon zaten absurd laag onder zijn niveau en stelde als soort niet veel voor; Blitzle, Teddiursa, Swablu en nog twee Geodude’s. Vooral de eerste twee stelden niets voor. Hij kon het eigenlijk eenvoudig eindigen met wat samenwerking van Aella die natuurlijk haar vleugels even kon gebruiken. “Kan jij je op de Swablu richten?” vroeg hij, waarna hij strak naar de overige Pokémon keek die hem elk al rechtstreeks benaderde. Moeizaam bewoog hij zijn lichaam en het lukte hem gek genoeg voor een flinke Earthquake te zorgen. Er verschenen zelfs breuken op de grond, maar het had in ieder geval de Pokémon’s zodanig weten af te zwakken dat ze na een kreun in elkaar zakte en duidelijk buiten bewustzijn waren. De Banette zweefde echter de lucht in en haar gezicht betrok bij de ravage die hij aangericht had; een flinke hoeveelheid kraampjes waren in elkaar gezakt en veel mensen zaten vast in de gleuven in de grond. Met een brommend geluid keerde ze zich weer naar Musket en tikte hem met een uithaal omver, zodat hij niet overeind kon komen. “Let op wat de gevolgen van je acties zijn, ja!”

Toen Musket weer richting de Vibrava probeerde te kijken viel hem direct op dat ze er zonder enige schade vanaf gekomen was. De Swablu lag dan ook uitgeteld verderop, vlak bij de rest van de groep Pokémon die ver onder zijn niveau zaten. Mooi, maar… hoe kwam hij nu dan overeind? Gelukkig snelde Aella naar hem toe en probeerde ze zijn zware lichaam overeind te duwen, maar ditmaal zonder succes. Eigenlijk had Revoler niet mee willen helpen, maar toen ze zag dat hij maar niet overeind kon komen zuchtte ze diep. Met tegenzin duwde ze ook mee en uiteindelijk stond de Pupitar enigszins overeind. Het was nog maar de vraag hoe ze hem terug naar Ciro zou brengen. Voor kracht moest je niet bij haar zijn, maar Sniper. Die was de spierbonk van het hele team. Het leek er wel op dat de meeste mensen al weg waren gelopen waren en ze dus gelijk over konden schakelen tot het daadwerkelijk terugbrengen van de twee Pokémon. Het was echter overduidelijk wie de meeste problemen veroorzaakte en ze keek de Pokémon in kwestie niet—geamuseerd aan. “Iemand een suggestie hoe we een blok rots gaan vervoeren?” Van ieder individu die er was kon ze al Aella en zichzelf wegstrepen die hem konden dragen, de Lucario bleef de enige restende optie. Afwachtend keek ze ook zijn kant op. Het was immers een Fighting type, die stonden bekend om hun kracht.

Gelukkig was de Lucario daar toe bereidt en nam een poging de Pupitar op te tillen. Heel geslaagd was het niet te noemen, want veel verplaatste de loodzware Pokémon niet. Geweldig, weer. Als zelfs een Fighting type het niet aan kon, dan werd het niets. Ze zweefde dan ook al naar de Pokémon om hem tot een halt te roepen. Tot haar verbazing was dat echter onnodig, want het volgende moment verscheen er mysterieuze gloed rond zijn ogen. Huh? Wat was dát nou weer? Wantrouwend zweefde ze wat naar achteren en zag een tel later dezelfde gloed om de Pupitar verschijnen. Ze meende de aanval te herkennen als Psychic, maar ze had niet verwacht dat een Fighting type dat zomaar kon leren. Het was immers hun zwakte. De Pupitar zweefde echter in de lucht en kon vervoerd worden, al spande de Lucario zich flink in. “Oké, hup! We gaan terug!” sprak ze luid als een bevel, waarna ze vlak boven de mensenmenigte vloog. De weg terug kon ze makkelijk terug vinden. Spoedig zag ze ook de twee Trainer’s verderop opdoemen en knikte ter begroeting naar Ciro. Voldaan weefde ze vlak naast hem en wachtte tot de rest zou arriveren. De Trainer zelf rolde met zijn ogen, maar glimlachte toch lichtjes nu hun Pokémon weer veilig bij ze waren.

Ciro richtte spoedig zijn aandacht op de verschenen Pupitar en keek een tel verrast naar de Pokémon. Dit betekende dus dat Musket écht geëvolueerd was. Het werd wel hoogstens tijd, maar hij was blij dat deze sukkelige fase van hem spoedig voorbij zou moeten zijn, voordat hij met een Tyranitar rondliep. De ultieme tiran Pokémon, waar zelfs Arceuszilla op gebaseerd was. Nu had hij er nog niets aan, dus keerde hij de Pokémon na een strenge blik terug, evenals zijn eigen Banette. Hij verborg hun Pokéball’s en keerde zich om naar Flippy die zijn Lucario vlak voor zijn ogen ook teruggekeerd had. Nogmaals trok hij de lolly uit zijn mond om te praten, voordat er vaag gemompel uit kwam. “Dus, nu dat opgelost is, kunnen we weer een attractie gaan bezoeken,” begon Ciro, “Maar naar welke zou je willen gaan dan?” Het snoepgoed propte hij weer in zijn mond en zoog diens smaak in, wachtend op een reactie.

Hij rolde met zijn ogen toen Flippy aan hem vroeg of het meebrengen van zijn lolly wel verstandig was. Met zijn laatste beetje geld had hij ervoor betaald en om die zomaar weg te doen was zonde. “Ja, het is geen suikerspin die alle kanten op zal slingeren,” antwoordde hij stug en zoog verder aan het snoepgoedje. Gelukkig had de ander zijn keuze gemaakt en viel die op de Spinda. Oei, dat geval wat rondjes maakte en soms op- en neer ging. Goed dat hij licht ontbeten had, want anders werd hij er vast misselijk op en een simpele lolly kon geen kwaad, toch? “Laten we maar gaan, in alle rust,” Vooral dat laatste was fijn, ze hoefden dan niet op wat etterbakken te letten. Ciro liep dus al op de Spinda af, maar het ding draaide nog, dus mochten ze nog even op hun beurt wachten. “Wanneer ga jij trouwens wat eten?” Hij trok de lolly uit zijn mond en keek hem met een plagerige grijns aan met de lolly richting zijn gezicht uitgestoken, “Zoetigheid werkt prima,”

De ander beantwoordde zijn vraag met dat hij niet van zoetigheid hield. Dan mistte hij een hele boel, maar dat verklaarde waarom hij geen snoepgoed haalde toen ze dat kraampje hadden gespot. Ciro stopte de lolly maar weer in zijn mond, en keek kort naar de Spinda die nog bezig was. “Waarom niet? Je krijgt er energie van en ze zijn lekker zoet. Of… volg jij wel het advies van de tandarts?” Dat zou ook goed kunnen. Ach, hij zag dat de attractie voor hen al snelheid verminderde en spoedig stilstond. Eerst stapten er enkele mensen uit, totdat hun eindelijk plaats konden gaan nemen. “Eindelijk,” mompelde Ciro, “Werd eens tijd,” Na die woorden ging hij erin zitten, en wachtte tot Flippy ook plaats zou nemen. Niet zo heel vaak had hij in een Breakdancer gezeten, al zou dit niet zijn eerste keer zijn. Dat was toen hij twaalf jaar was met een simpel schooluitje, maar toen zat niemand bij hem. Natuurlijk, hij was een pestkop en toen der tijd had hij ook geen meelopers om zich heen.

Hij hield schijnbaar gewoon niet van zoetigheid en het had dus niets te maken met het constante gezeik van de tandarts. “Zelfs zure matten niet?” Als het aan het feit lag dat het zoet was, dan waren zure matten een betere optie. Minder zoet, natuurlijk en zoals de naam al zei; zuur. Ach, hij liet het daarbij en zat binnen enkele tellen alweer in de attractie. Deze begon, nadat iedereen zat, te bewegen en direct beet hij in het stokje van de lolly. Die wilde hij niet verliezen, al zou het komisch zijn als het door die draaiende beweging uit zijn mond zou schieten en in iemands haar terecht zou komen. Het karretje waar ze in zaten begon rondjes te draaien, net zoals de andere en direct hoorde hij een enkeling al gillen. Dit was niet bepaald ‘eng’. Wel misselijkmakend. Al dat.. gedraai. Ugh. Gewoon negeren en genieten van de sensatie.