[Poké Fair] Not gonna Flip out [+Nathan Malone]

Daar was hij weer in dezelfde festival waar hij enkele dagen geleden met Jayde geweest was. Het liefst wilde hij alles van die ene keer vergeten en wie was de beste kandidaat ervoor? Ja, natuurlijk; Flippy. Het bleef een otaku –een beginnende, wellicht – en zolang hij dat was bleef hij Nathan ‘Flippy’ noemen. Zo simpel als dat. Weer had hij maar besloten om vlak voor de eerste gym af te spreken, gezien dat de meest dichtbij zijnde herkenningspunt was in de mensenmassa. Weer leunde hij dus tegen een lantaarnpaal aan, maar ditmaal weigerde hij muziek te luisteren, gezien hij de vorige keer uiteindelijk barstende hoofdpijn kreeg. Pff. Musket keek met een frons naar hem op en porde hem verveeld bij zijn zij. Voor het geval dat de politie weer zou verschijnen had hij besloten de Pokémon uit zijn Pokéball te laten en wat te genieten van zijn kortdurende vrijheid. De Larvitar had hij toch in tegenstelling tot de rest van zijn team maar amper gebruikt. Enkel die keer tegen opa, maar dat was geeneens de bedoeling geweest. Ciro tikte de poten van de Pokémon met zijn schoen weg, maar dat stopte de Larvitar niet; hij bleef hem maar porren. “Stop daarmee, rots,” snauwde Ciro, waarna Musket eindelijk écht stopte, maar zijn schoen niet meer losliet. Oké, dat geval dacht dat ‘hij’ zijn moeder.. vader-geval was, maar moest hij dat nog steeds uiten op zijn leeftijd? Cannon was zelfs al aardig volwassen geworden én geëvolueerd. Dit geval bleef vastzitten in zijn babyvorm. Damn, waar bleef Flippy nou? Als hij niet op schoot zou hij gewoon weer weg gaan en de Larvitar laten verzuipen in een gracht. Het bleef een rots ten slotte. Een nóg levende.

Als geroepen zag hij Flippy verderop verschijnen en begroette hem kort. Kort stak hij zijn hand naar hem op, maar merkte toen pas dat groenblauwe spruit naast hem. Ieuwl. Het leek op een beschimmelde versie van Calliber, voordat ze geëvolueerd was. Het was wel duidelijk dat ook Flippy een andere Pokémon dan gewoonlijk had meegenomen. Dezelfde hond en kip verveelde nogal. Met een opgetrokken wenkbrauw wees hij kort naar de beschimmelde Pokémon en maakte zich los van de lantaarnpaal. “Waarom heb je een levende spruit meegenomen?” Zijn trek was daarmee direct verdwenen. Bléh, echt.. waarom, Flippy? Om het erger te maken scheen het een sociaal, vrolijk geval te zijn, zoals Calliber, gezien het direct de Larvitar begroette. De rotsachtige geval liet gelukkig zijn schoen eindelijk los en stak ter begroeting zijn vingerloze poot naar de ander op. Ontstond daar een vriendschap? Ach, de beschimmelde spruit had hem ten minste gered van het verdrinken in een gracht. Dat was reden genoeg om vrienden te worden. Zijn blik gleed dus weer naar Flippy en de festival vlak achter hem. “Dus… Wat wil je als eerst doen? Eten valt sowieso af, omdat je… dát hebt meegenomen,” Nadrukkelijk keek hij weer naar de spruit waar Musket een conversatie mee scheen te beginnen gezien alle onzinnige geluiden die hij produceerde. Geweldig, een rots en een beschimmelde spruit.

Schijnbaar was de Pokémon een shiny exemplaar van een Trapinch. Hij kende elke Pokémon, maar hoe vaak zag hij de shiny daarvan verschijnen? Niet vaak. “Daar lijkt het net teveel op eten voor, vegetarisch eten,” Het was wel vreemd om de ander met een shiny rond te lopen, gezien ze vrij zeldzaam waren en hij de jongen er niets over had horen zeggen. Zelfs niet via de Holo Caster. Had hij dat geval dan gestolen of zeer recent gekregen? Natuurlijk kon hij het ook in Hoenn gevangen hebben. Wie weet. Toen hij echter aan de ander over liet om een keuze te nemen wat ze gingen doen volgde er een antwoord waar hij weinig mee kon; kraampjes bezoeken. Ja, dát wilde hij doen. Het was sowieso het enige wat er gedaan kon worden op een festival. Ciro knikte maar en liet zijn blik langs de kraampjes langs gaan en spotte toen de botsauto’s op. Een smakelijke grijns kwam op zijn gezicht te staan toen hij pijn bij de bestuurders opspoorde. Oke, dat was een geweldige attractie. “Laten we toch eerst wat doen, zoals… andere pijnigen met de Pain Cars. Hiervoor wordt je niet door de politie achtervolgd,” De gedachte alleen al.. Heerlijk. Direct liep hij er al op af met Musket nog kletsend met de spruit achter hem aan. De mensenmassa ergerde hem mateloos, maar het was ten minste rustiger dan laatst. Eenmaal aangekomen nam hij direct plaats in de eerste en beste Pikachu botsauto welk hij kon vinden en grijnsde gretig naar Flippy. “Laten we eerst de andere een onvergetelijke dag bezorgen!” Enthousiast drukte hij al het gaspedaal in, terwijl Musket vanuit de zijlijn met een doelloze blik er naar toe staarde.

Zonder om te kijken of Flippy er al aan kwam knalde hij volop tegen een stelletje aan die beide plagende dreigingen naar elkaar maakte. Zulke mensen verafschuwde hij het meest. Konden ze dat niet op een ander moment doen dan vlak voor zijn gezicht? Ach, na de rake klap tegen de achterzijde van de jongen’s botsauto wist hij hem zodanig te verassen dat hij alle macht over het stuur verloor en tegen de rubberen zijlijn knalde. Prachtig, beter kon haast niet en direct grinnikte hij zeer geamuseerd. Haast alsof hij de slechterik van een film was keek het meisje hem aan en kwam volop met haar Pikachu botsauto op hem was. Oké, het was moeilijk om haar serieus te nemen, maar hij zat ook in hetzelfde exemplaar. ‘Ik zal je krijgen, knul!’ Damn, die vrouw kon brullen, luider dan een Pyroar en Katy Perry. Hij vond haar uitdaging vest, maar bleef stil staan, totdat het enkel een meter scheelde en duwde het gaspedaal volledig in, maar gaf een enorme draai aan het stuur. Direct ontweek hij haar botsauto en knalde er vervolgens door de draai tegen de zijkant op. Met een té dramatische kreun knalde ook haar botsauto tegen de zijlijn op. “Yes! Hoe gaat het bij jou, Flippy?” Bij hem ging het exact, zoals hij het wilde, maar of de groenharige ook zoveel geluk zou hebben?

Het leek aan Flippy’s kant ook goed te gaan, al scheen hij de bijnaam niet heel leuk te vinden. “’t is een bijnaam, daar zijn geen regels voor,” Ciro grijnsde daarbij geamuseerd, wetend dat er daadwerkelijk geen sociale regels rondom waren. Het was zelfs geen scheldwoord, dus daar kon Flippy enkel maar blij mee zijn, toch? Hij kon terplekke zat scheldwoorden verzinnen die een ergere bijnaam zouden vormen, maar hield ze voor zichzelf. De reactie van de jongen was gewoonweg geweldig op de huidige. Maar goed, het ging aan zijn kant ook naar behoren, gezien hij het stelletje zonder al teveel moeite de schrik van hun leven had bezorgd. “Geweldig,” antwoordde hij Flippy’s vraag, waarna zijn blik over de ruimte heen ging waar enkel nog een handjevol mensen in rondreden. Wat als ze… Ja, dat was een geweldig idee! Ciro duwde het gaspedaal een stukje in en bleef direct naast Flippy stilstaan. “Wat als we een vrije baan voor ons twee fixen door de rest weg te jagen?” Gelijk even wat agressie kwijt en direct stroopte hij al zijn mouwen op. Voordat hij echter een antwoord kreeg knalde een gek tegen zijn botsauto op. Au! Arceusdomme. “Yo!” Verschrikt draaide hij de auto om en knalde regelrecht op de ander op, drukkend tegen de zijlijn. Direct kraamde het zo te zien 8-jarige kind uit dat hij al op gaf. “Dat scheelt er al eentje,” Direct reed hij van het kind weg dat elk moment scheen te janken en stak triomfantelijk een duim richting Flippy op. Nu nog de rest.

Eerlijk gezegd had hij enkel van Flippy kunnen verwachten dat hij mee zou doen en hij hoorde al luide knallen toen hij zijn botsauto al omdraaide. Het klonk pijnlijk, geweldig. Hij moest echter nog wat slachtoffers zien te vinden, maar veel waren er dus niet meer; enkel twee giechelende jonge vrouwen die exact een replica van het stelletje leken. Hun knalden echter wel vol agressie tegen elkaar op en enger nog; ergens deed het aan hem en Flippy denken. Beiden waren zeker niet van die tuttige figuren, maar goed, tijd om zich er maar mee te bemoeien. Met een grijns reed hij op ze af, maar ze merkte hem al op en kwamen vervolgens van links en rechts op hem af. Wauw, de eerste mensen die hier daadwerkelijk nadachten en zo te zien wilden ze hem ver naar achteren duwen. Alsof dat ze ging lukken. Ciro liet het gaspedaal los met zijn voet en ving de klap op die erger was geweest als hij snelheid gemaakt had. De twee keken hem verrast aan, waarna hij volledig het gaspedaal in drukte en tegen de romp van de ander knalde en vervolgens de ander. Dát hadden ze niet verwacht, huh? Helaas knalde ze niet direct tegen de wand aan, maar leken ze klaar te staan voor wraak. Als blinde neushoorns reden ze op hem af, terwijl Ciro enkel overdreven met zijn ogen rolde. Hadden ze echt niet al genoeg gehad? Ditmaal knalde hij weer op volle kracht tegen hen aan, waarna ze wél tegen de wand knalde en reed trots richting Flippy. “Geregeld,” Trots klopte hij zijn handen tegen elkaar af en keek geamuseerd naar de jongen. “Wij tegen elkaar of gewoon de boel slopen?” Eigenlijk stond het gelijk aan elkaar, maar ach.

Zo te zien was Flippy op dezelfde conclusie gekomen, alsof er iets heel zou blijven als ze tegen elkaar op zouden knallen? Pff. Ciro lachtte met de jongen mee, dan was het de dag dat Emboar’s konden vliegen! Maar goed, tijd om eindelijk tegen elkaar te gaan botsen. “Tegen elkaar is het idee,” Hij reed alvast zijn botsauto verder van Flippy vandaan, zodat hij wat ruimte had om op een rap tempo richting hem te rijden. Toen hij dacht dat de jongen klaar stond reed hij met een grimas op hem. Heerlijk, die snelheid en nog beter; de ruimte die ze nu hadden. Vlak voor de jongen remde hij zodanig af dat de botsauto een bocht maakte. Door direct het gaspedaal met volle kracht in te duwen schoot hij op de romp van Nathan’s botsauto af. “Be prepared!”
In de tussentijd verveelde Musket zich met wat de twee jongens deed en draaide zijn kop naar de Trapinch toe, welk hij vrij aardig vond. “Ik verveel mij hier, zullen we wat eten zoeken?” opperde hij maar, terwijl hij enkele stappen aflegde en vervolgens de mensenmenigte in keek welk boven hem uit torende. Geweldig. Hoe moest hij nu weer daartussen lopen, zonder de aandacht van Ciro en die ander aan te trekken? Pff, direct liet hij zich zakken op zijn achterwerk. “Teveel mensen…”

Raak! Ha! Helaas scheen Flippy hetzelfde idee te hebben, want ook hij draaide zijn botsauto naar hem om en kwam recht op hem af. Wat een Ditto was hij toch weer. Veel kon hij er niet tegen doen en in een snelle ruk aan het wiel wist hij de klap deels op te vangen door hem door de achterzijde te laten raken. Zo had Flippy ook zijn pretje. De klap was echter pijnlijk, maar hij was erger gewend de laatste tijd. “Nu de donut-aanval!” grijnsde Ciro en draaide continu het stuur een bepaalde kant op, waardoor hij rondjes om zijn as vormde. Nu moest hij niet duizelig worden.. Negeer de beweging en.. GAS NEMEN! Direct schoot hij op volle snelheid op de zijwand af en schoot door de weerkaatsing recht op Flippy af.
Het was duidelijk dat de Trapinch ook al trek had of gewoon eten niet weigerde, beide waren aannemelijk. Nou bleef nog steeds de vraag onbeantwoord hoe ze in Arceusnaam tussen de mensenmassa naar wat voedsel konden komen. Ook de Trapinch kwam amper met een suggestie, maar eerder met de opmerking dat hij beter in beweging kon komen dan te blijven zitten. “Maar.. dan verspil ik energie,” antwoordde hij kalm, waarna hij weer naar de voeten keek die zo gigantisch leken. Gillen scheen meestal te werken, maar dat zouden hun trainers horen. Een andere optie zou zijn om.. Hmm. Moeizaam hees hij zichzelf weer overeind en keek met een glimlach naar de Trapinch. “Ik weet al wat, volg mij maar!” Op een rustig tempo liep hij de mensenmassa in en zette een afschuwelijk eng gezicht op. Zonder zelfs zich te hoeven haasten deinsden de mensen al opzij, waardoor hij zelfs zijn armen kon strekken. Op deze wijze zag hij zelfs wat van de versieringen en de blauwe lucht er boven. Het was écht een mooie zomerse dag. En man, wat was het mooi hier.