[Poké Fair] Not gonna Flip out [+Nathan Malone]

… Oeps. Dit had hij niet snel aan komen, want de jongen ontweek hem gewoon, waardoor hij regelrecht richting de zijwand af schoot. Oh nee. Direct trapte hij op de rem en wist op tijd tot stilstand te komen. “Pfoe,” Hij ademde opgelucht uit, maar natuurlijk maakte Flippy al een flauwe opmerking dat het hem ‘veel’ geholpen had. “Je had het niet zien aan komen!” snauwde hij al naar hem, terwijl hij zijn botsauto al een bocht liet maken richting de jongen toe. Het gegrinnik van hem bleef door de ruimte weergalmen, maar het gevaar wat recht op hem af kwam leidde hem genoeg af. Als hij de jongen maar weer eens zou kunnen raken zou dat geweldig zijn. Eerst ontwijk hij maar de jongen door het gaspedaal weer in te trappen en een tijdlang vlak voor hem uit te rijden, totdat hij een scherpe bocht maakte en vlak achter Flippy wist te komen. Ditmaal had hij hem! Direct gaf hij gas en schoot op hem af.
Heerlijk weer, toch. De Larvitar hunkerde echter nog naar eten en snoof de geuren in die hij kon opvangen. Direct trok hij een pruillipje toen hij maar weinig rook, zijn reukvermogen was immers niet de beste. Dan maar zijn zicht gebruiken welk beter was en direct speurde hij naar etenswaren op tussen de mensenvoeten en de zee van benen. Zonder al teveel moeite had hij een tasje gevonden met iets wat op een wafel leek. Het suiker erop! Yum! Direct belandde hij in de zevende hemel en liep er met zijn bek open op af waar kwijl al uit hing. “Eten! Heilige eten!” Uit vreugde sloeg hij zijn armen op en neer en liep er naar toe. Direct greep hij het tasje vast en hield het strak tegen zich aan. “Eten! Kom, Aella!” riep de Larvitar overenthousiast, terwijl hij stil bleef staan en zijn wang gretig langs het tasje wreef. Het was zelfs iets zoets.

De klap was weer raak en zijn manoeuvre was dus geslaagd. Heerlijk wanneer iets naar wens verging. Natuurlijk stak hij direct trots zijn vuist de lucht in, waarna het hem pas op viel dat alles nog in goede staat verkeerde. Ze hadden sinds de strijd gaande was écht nog niets weten te slopen, zou hij daar verandering in maken? Ciro grijnsde al bij het idee, terwijl Flippy weer in de aanval ging. Eens zien hoe hij dat kon regelen… Hij maakte al een haarspeldbocht en kwam direct weer op hem afgestormd, waarna hij op een idee kwam. Een enorme ruk gaf hij aan het stuur, waardoor hij weer Flippy wist te passeren, maakte een bocht en duwde het gaspedaal weer volop in. De botsauto maakte wat snelheid en kwam recht op het stukje tussen de zij-en achterzijde af. Zou leuk zijn om Flippy’s botsauto af te vuren met de knal, pal tegen de wand dan aan. En als er iets brak bij zijn auto… Des te beter.
Al spoedig kwam de Trapinch op hem af, eveneens loerend naar de tas met de wafel erin. Voor deze ene keer leek het hem verstandig om te delen, gezien het toch een vrijgevend evenement was, maar in andere situaties had hij al de wafel opgevreten met vast de tas erbij. Aella stelde voor om het in tweeën te breken en met een boel wilskracht wist hij het tasje los te laten en de wafel vast te grijpen, zonder het in zijn mond te proppen. Hij greep het bij de uiteinden vast en wist het daarmee in twee gelijke stukken te breken. ‘Krak!’ Een deel van zijn hart scheen daarbij ook te vergaan. Het was een waardevolle, perfecte wafel welk in twee stukken gebroken was. Het stond gelijk aan zijn zoete hart. De Larvitar snikte kort en propte de wafel in één keer in zijn mond. “Oh mijn…” Begon hij verrast, waarna het voelde, alsof hij regenbogen met zijn ogen kan afvuren in een wereld vol suikerspinnen, “.. De zevende hemel… Daar ben ik,” Het was echter spoedig in zijn maag en direct trok hij een pruillipje en stompte op de grond. “Ik wil meer!! Kom, we gaan op weg naar wafelland!” brulde Musket luid en keek de ander vastberaden aan met zijn poten op zijn heupen en zijn borst ver vooruit.

Het was weer raak en binnen enkele tellen knalde Flippy’s botsauto tegen de wand aan en was daarmee de eerste verwoesting aangericht. Het was nog niet zoveel, maar beter dan niets. Direct reed hij al wat naar achteren om ruimte te maken, maar toen de andere botsauto amper bewoog, of eerder op onlogische wijze keek hij pas op. Hoewel Flippy aan het stuur draaide gehoorzaamde de botsauto amper en het was duidelijk dat hij er niet blij mee was. Geweldig. Echter reed het geval in vreemde richtingen. Had het nog zin om verder te racen als zijn geval amper reed? Het werd wel heel makkelijk. Ciro reed zijn botsauto recht naar Flippy toe en liet zijn armen over zijn eigen stuur hangen. “Wil je het nog proberen?” vroeg hij grijnzend, al leek het hem beter om het hierop te houden. Het werd té makkelijk. “Anders doen we wel wat anders,”
Zo te horen was de Trapinch ook van de partij en zouden ze samen naar wafelland gaan. Top! Een spannend en vooral smakelijk avontuur stond op hen te wachten. Eerst moesten ze echter weten waar het was. Hij keek naar het tasje en zag een lachende man erop die een wafel vasthield met menselijke tekens eronder. Dáár moest het vandaan komen! Musket overhandigde direct het tasje aan de ander en draaide zich met een ruk om. “Daar hadden ze die wafels. We moeten dus enkel iets met dát logo vinden,” Musket hield over het algemeen niet van lopen, maar voor eten maakte hij, zoals een Snorlax altijd een uitzondering. Hij stak weer een eng gezicht op om de mensen af te schrikken en liep de menigte weer door. Vreemd genoeg, had hij het vermoeden dat het op dit tempo veel te lang zou duren om ze te vinden, maar logisch nadenken was niets voor hem.

Flippy stemde in, maar wat konden ze nog meer doen? Ciro stapte alvast uit de botsauto en keek kort om zich heen, op zoek naar kraampjes of andere attracties. Een paar mensen zag hij staan bij één of ander boogschietspel. Dat was misschien iets? Hij had het zelf nooit gedaan, dus dit kon een interessante ervaring worden. Al had hij liever vuurwapens dan pijl- en boog. Maar goed, hij verliet de rijbaan en mekte direct op dat het aantal mensen om de attractie gereduceerd was. Aah, was dat nou hun schuld geweest? Oeps. Na een paar stappen draaide hij zich om naar Flippy en wenkte richting het boogschietkraampje, welk beter bekend was als ‘Archen’s Archery’ volgens een bord. “Proberen?” Het was beter dan niets en nota bene niet té druk dat ze nooit aan de beurt zouden komen.
Tot nu toe vond hij maar niets wat met dat logo overeenkwam. Vreemd. Zijn blik gleed nog steeds langs alle kraampjes, maar telkens was het weer wat anders. Pfoe. Dit was moeilijker dan hij dacht. De Larvitar keek nogmaals naar het tasje welk Aella vasthield. Hmm… Weer keerde hij zich om en liep meer aan de zijkant van de mensenmassa om sneller te kunnen lopen. Meer zag hij echter niet. Er was dan maar één optie over en daarvoor moest hij zijn enge gezicht in de plooi houden. Het was simpel, maar effectief; zeker met hun uiterlijk. “We gaan bedelen, dan geven ze ons hopelijk meer wafels of krijgen we een hint hoef we naar wafelland gaan!” sprak hij opgewonden, maar het was hopen of de Trapinch daarmee eens was. In de tussentijd oefende hij maar zijn meest schattige gezichten.

Hij had al naar de volgende attractie willen lopen, maar hij stond al spoedig stil toen Flippy ineens beweerde dat ze iets beter te doen hadden, namelijk… het vinden van hun Pokémon? Hij zocht gelijk naar de twee kleine figuren, maar zag enkel drie mensen daar staan. Waar waren die twee naar toe gegaan? Met hun kleine ledematen konden ze vast niet zo erg zijn afgedwaald. Toch? Niet verwacht dat hij zijn Banette voor zulke karweien moest gebruiken, maar het bleef een handige partner voor een zoektocht. De vervloekte pop vond het zelf ook geen enkel probleem om iets voor hem te moeten doen. “Laten we Revolver voor ons hen zoeken, tenzij jij liever wilt begeven in de mensenmassa, hmm?” Met die woorden klapte hij de Banette’s Pokémon open en keek haar met een serieuze blik aan, al was de ergernis in zijn stem te horen. “Zoek naar Musket en een shiny Trapinch en breng ze hier heen,” De Banette knikte, al rolde ze even met haar ogen, voordat ze onzichtbaar werd en ter plekke verdween. De reactie van haar verbaasde hem niets, dit deed ze traag, maar het deerde haar niet dat ze iemand anders zijn Pokémon moest vinden. Ze was sowieso niet vrolijk met zijn ‘vrienden’. Het leek er in ieder geval op dat het een kwestie van wachten werd. “Zullen we anders wat te eten halen?” stelde Ciro maar voor toen hij Flippy weer aankeek, “Tenzij je toch nog boogschuttertje wilt spelen?” Dat was ook een optie. Betreft de Pokémon maakte hij verder geen zorgen; de Banette was zeker in staat om twee kleine Pokémon, ondanks hun gewicht terug te brengen naar hun. Ze was zacht gezegd, een enge, bittere tante.
Terwijl hij nog schattige gezichten probeerde te trekken zei de Trapinch dat ze dus mensen moesten vinden die aandacht aan hen zouden besteden. Dat was vanzelfsprekend, maar uit eigen ervaring schenen jonge vrouwen hieronder te vallen. Voordat hij echter dat had kunnen zeggen kroop ze al van hem weg, recht naar een tafeltje waar twee dames zaten te babbelen met de goddelijke wafels in hun handen. Musket sloeg zijn pootjes over elkaar heen en keek met een serieus gezicht toe. Dit was hun belangrijkste missie ooit en het deerde hem niet dat de Trapinch zonder iets te laten weten zelf op een wafel was gestapt. Dát was niet de bedoeling geweest. Een tel verloor hij haar echter uit het zicht en pas toen ze alweer terugkeerde naar hem zag ze haar verschenen tussen de zee van voeten. “Aella, waarom ging je zo-“ sputterde hij tegen, totdat zijn blik op de wafel tussen haar kaken viel. Oké, hierbij vergaf hij haar. Enthousiast liep hij op haar af en gaf haar een bemoedigend klopje tegen haar poot. “Je hebt er één, top!” Hij liet zijn rode kijkers weer vallen op het kraampje waar de tafel zat en zag een vlak uithangen welk de logo van de tas had. Het was al die tijd vlak voor hun neus! Opgewonden draaide hij zich naar haar om en glimlachte breed. “Dit is wafelland! Goed gedaan, Aella!” De Larvitar had zich alweer omgedraaid en stapte op het kraampje af met goede moed.

Flippy had zo te zien hetzelfde idee en haalde zijn Lucario tevoorschijn om samen met de Banette op zoektocht te gaan. De keuze verbaasde hem niet bepaald, het was een korte hond die aura’s kon zien en daarbij de verbeterde zintuigen van een hondachtige had. Of Revolver de hulp zou waarderen was een tweede, maar daar maakte hij zich geen zorgen over. Zijn prioriteit lag zo te horen bij eten, gezien daar Flippy’s keuze op gevallen was. Nou was het de vraag waar ze wat lekkers vandaan konden halen, of in ieder geval iets anders dan kip. Dat was bizar voor hem, maar hij had de laatste genoeg van opgevreten om er een dag zonder te kunnen. Aandachtig liet hij zijn blik langs de kraampjes glijden en zag een kraam met diverse zoetigheden, van poffertjes naar lolly’s. Hij wees er kort naar en liep er direct op af, de mensen die tegen hem op knalde wegduwend. Met enig gescheld achter zijn rug om bereikte hij het en liet zijn blik gelijk langs het eten glijden. “Dit is een zoetekauw hemel,” Dat was het enige wat hij kon uitkramen, terwijl hij voelde dat hij elk moment letterlijk zou kwijlen.
In zijn ooghoek brak zijn hart toen Aella de wafel in één hap had opgevreten. Sterk zijn, Musket. Hij kon meerdere krijgen als ze het slim speelde en van hun schattigste kant lieten zien. Herstel, uitgehongerde kant. Gewoon verder met dat smeken. Het werkte een tel geleden ook al, dus waarom nu niet? Hij stapte dus op de Trapinch af en fluisterde zo zacht zo mogelijk. “Doe alsof je honger lijdt en probeerde daarbij zo schattig mogelijk te zijn,” Direct ging Musket in zijn rol en maakte hoge, kreunende geluiden en wist daarmee enkele blikken op hem te laten vallen. Met een dramatische zwaai van zijn armen liet hij zich op de grond neerploffen, zijn ogen half gesloten. Moeizaam reikte hij zij poot richting een wafel uit die de meest dichtbij zijnde klant vasthield. ‘L-Lar!’ En direct maakte hij licht gorgelend geluiden, waarna de kerel direct bij hem knielde en bezorgd met zijn hand tegen zijn koude rug hield en hem een klein hapje van de wafel gaf. Het genot! O heilige Arceus, wat was die wafel verrukkelijk. Hij jammerde nogmaals, al was het moeilijk een kreet van vreugde in te houden en liet zich volstoppen. Hopelijk ging het Aella net zo goed af. Net toen hij zich voorover wilde buigen om nog een hapje te nemen, verscheen er vlak voor hem een Wingull welk het stukje zomaar voor hem weg gritste. Iets brak in hem toen de Pokémon zegevierend weg vloog. Hij… stal zijn wafel. Een schaduw trok over zijn gezicht en woest stapte hij naar achteren, opende zijn bek en vuurde een lichtgevende straal op de vliegende Pokémon af. Zijn krachtigste Normal type aanval; Hyper Beam. Niets bleef meer van de Wingull over, geeneens veren. Zijn actie had wel enom de aandacht van de mensen aangetrokken, maar ook toen hij vervolgens licht gaf en veranderde in een Pupitar. “Wat staan ze nou te kijken? Geef mij- Au!” Net toen hij zich wilde omdraaien naar de wafel drong het besef door dat hij geen ledematen meer had en knalde recht op zijn gezicht neer. Ugh. Direct kwamen er tranen in zijn ogen. “Wafel.. IK WIL WAFELS!”

Dan kwam de vraag, waarvoor hij exact zou gaan, want ze hadden daadwerkelijk een enorm assortiment vol zoetigheid. Oké, misschien overschakelen op hun prijzen en daaruit kiezen, want zoals gebruikelijk was hij bijna blut. Na elk product bekeken te hebben bleef er maar één product over welk nog binnen zijn marge viel en met tegenzin overhandigde hij het geld en stond hij spoedig met een lolly in zijn mond gepropt. Het was een simpele, kleine lolly met cola smaak en stelde amper wat voor in vergelijking wat hij anders had kunnen krijgen. Pas toen hij zich had willen omdraaien naar Flippy merkte hij pas zijn afwezigheid op, maar lang hoefde hij gelukkig niet voor hem te zoeken. Hij stond nog waar ze zonet stonden en richtte zijn blik op iets in de lucht. Een vogel? Terwijl Ciro weer op hem af liep volgde hij zijn blik en zag nog net de restanten van een witte straal de lucht sieren. Zijn mond viel van verbazing open toen hij vlak naast de jongen stond en op tijd sloot hij die om zijn lolly niet te laten vallen. “Een Hyper Beam, zo te zien,” reageerde Ciro nog tamelijk verrast, waarna hij een tel later een tweede door de lucht zag razen, “… Ik heb het gevoel dat het onze Pokémon zijn,” Waarom hij dat dacht lag waarschijnlijk aan het simpele feit dat hun Pokémon niet normaal konden gedragen en het voor ze logisch moest zijn om die aan vallen te gebruiken. Als het echter écht hun Pokémon was, dan zaten ze niet heel ver hier vandaan.
Na de pijnlijke klap zag hij nog net dat de Trapinch hem overeind probeerde te duwen, maar het scheen haar niet te willen lukken. Ze gaf het ook uiteindelijk op, waarna hij somber voor zich uitkeek en zijn blik weer naar de jongen gleed. Met tranen in zij ooghoeken hoopte hij uit medelijden nog een hapje van de zalige wafel te krijgen, maar helaas werd hij ditmaal verrast door de plotselinge tweede Hyper Beam die afgeschoten werd. En daarbij een tweede evolutie. Aella was spoedig ook veranderd in een Vibrava met felrode vleugels, zoals dat bij een shiny exemplaar ook hoorde. “Halt!” Voordat Musket zichzelf overeind hees zag hij Revolver vlak oor hem verschijnen met een kille blik op hem gericht en zelfs haar armen over elkaar getrokken. “Keer terug naar jullie Trainers!” vervolgde ze, ditmaal haar blik op de Vibrava gericht. Van een afstandje had ze al gezien hoe het tweetal evolueerde, dus wist ze dat ze naar een Pupitar en Vibrava zocht. Hoewel het goed nieuws voor de Trainers zou zijn hadden ze wel al de aandacht getrokken van een boel mensen die in een kring om ze heen stonden. De Banette sloeg een vermoeide zucht en tikte Musket recht in zijn gezicht. “Jullie mogen jullie zelf uit deze situatie laten redden,” Ze was gekomen om ze te vinden en terug te brengen, maar door hun capriolen in de problemen komen en haar laten oplossen? Dat viel er niet onder. De geur van wafels die rond de twee hing was wel een duidelijk teken wat ze hadden uitgevreten.